مجله تحقیقات پزشکی
سال:1381 | دوره:1 | شماره:1 (پیاپی 1) |تعداد مقالات:9

مقدمه: پژوهش های گذشته نشان داده است که پروژسترون می تواند تغییراتی در دستگاه ایمنی ایجاد کند. از سوی دیگر، پروژسترون، به عنوان هورمون اصلی دوران بارداری، نقش اساسی در لانه گزینی بلاستوسیست و نگهداشت بقای جنین دارد. از آنجا که جنین یک پیوند آلو گرافت برای مادر به شمار می آید، به نظر می رسد که غلظت بالای پروژسترون بر دیگر پیوندها نیز اثر مثبت داشته باشد. در این پژوهش اثر غلظت بالای پلاسمایی پروژسترون بر زمان بقای پیوند آلوا گرافت پوست در موش صحرایی بررسی شده است. روش کار: به این منظور، شمار 61 موش ماده و نوزادهایشان (از نژاد چارلز ریور) در چهار گروه، یک گروه شاهد (14=n) و سه گروه دریافت کننده پروژسترون با میزان های 6.5، 16.5 و 25 میلی گرم در برابر هر کیلوگرم وزن بدن تقسیم بندی شدند. میزان های یاد شده، از مدروکسی پروژسترون استات، به صورت درون ماهیچه ای به موش های مادر تزریق شد. پنج روز پس از تزریق عمل پیوند با برداشتن یک قطعه تمام ضخامت پوست از ناحیه پشت بدن نوزاد و پیوند زدن آن درجای همانند به بدن مادر انجام گرفت. جای پیوند هر روز پانسمان شده و از نظر علایم رد پیوند مانند تورم، تشکیل اسکار و نکروز بررسی گردید. شماری از پیوندها مورد بررسی هیستوپاتولوژی قرار گرفتند.یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که، میانگین زمان بقای پیوند (Survival Time) در گروه های دریافت کننده پروژسترون با میزان بالا نسبت به گروه شاهد به گونه ای معنی دار بیشتر بود (P<0.05) نتیجه: غلظت بالای پلاسمایی پروژسترون بر پیوند آلو گرافت پوستی اثر بهبود بخش دارد و زمان بقای پیوند را افزایش می دهد.

مقدمه: بررسی کمی دگرگونی های ساختمانی، نقش مهمی در تشخیص بیماری و بررسی روند بهبود دارد. در این پژوهش، برای بررسی این دگرگونی در نارسایی حاد کلیه القا شده به وسیله گلیسرول در موش صحرایی از معیارهای استریولوژی (حجم کل کلیه، حجم کورتکس و حجم مدولا) به عنوان معیار اندازه گیری استفاده شد. روش کار: شمار 24 سر موش صحرایی نر از نژاد اسپراگو- داولی (Sprague- Dawley) برگزیده و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و شاهد بخش گردید. به گروه آزمایش، میزان 10 میلی گرم در برابر هر کیلوگرم وزن از محلول 50 درصد گلیسرول و به گروه شاهد، به همین میزان حلال (نرمال سیلین) به صورت درون ماهیچه ای تزریق گردید. پس از 48 ساعت، موش ها، در بیهوشی عمیق، تشریح و پس از فیکس کردن به روش پرفوزیون عروقی با محلول فرمالین 10 درصد، کلیه راست آن ها برداشته شد. از هر کلیه، پس از انجام مراحل قالب گیری به وسیله آگار، برش هایی به ضخامت یک میلی متر تهیه گردید، سپس، از هر برش، پس از انجام مراحل آماده سازی بافتی، در قالب های پارافینی برش هایی به ضخامت پنج میکرون فراهم و با هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی گردید. لام های میکروسکوپی آماده شده، با استفاده از روش شمارش نقطه ای واصل کاوالیه، بررسی و حجم کل و حجم بخش قشری و مرکزی کلیه به دست آورده شد.یافته ها: حجم کل کلیه در گروه آزمایش بیشتر از گروه شاهد بود و این افزایش، ارتباط معنی دار را با افزایش حجم کورتکس نشان داد. به نظر می رسد که این تغییر حجم، به تغییرات آسیب شناختی در کلیه مربوط باشد.نتیجه: در این بررسی تلاش گردیده است، که تغییر حجم در کلیه و نواحی گوناگون آن در الگوی تجربی از نارسایی حاد کلیه بررسی گردد زیرا، روش بالا به علت داشتن خطای کمتر، می تواند روشی مناسب برای اندازه گیری تغییر حجم در بافت ها و اندام های کالبد باشد، اما تصمیم گیری برای کاربرد آن در درمانگاه، به بررسی های گسترده تر نیاز دارد.

مقدمه: تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی سبب به تعویق افتادن بهبود بیماران و اقامت بیشتر آن ها در بیمارستان می شود و درمان آن، به طور مرسوم، به صورت تزریق وریدی می باشد که هم گران است و هم سبب عوارض ناخواسته دارویی می شود. در پژوهش های اخیر، استفاده از ایزوپروپیل الکل، به صورت استنشاقی ، در کاهش شدت و میزان تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی مورد بحث بوده است. این امر باعث ایجاد انگیزه ای شد، تا کارایی ایزوپروپیل الکل در برطرف کردن تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی بررسی گردد. روش کار: در این مطالعه، 82 بیمار (48 زن و 34 مرد) را، که تحت عمل جراحی الکتیو بوده و در اتاق بهبودی به تهوع و استفراغ دچار شده بودند، انتخاب و سپس، به طور اتفاقی به دو گروه 41 نفره، گروه آزمایش و گروه شاهد تقسیم کردیم. در گروه آزمایش ، پنبه ای آغشته به نیم سی سی ایزوپروپیل الکل و در گروه شاهد، پنبه ای آغشته به نیم سی سی نرمال سیلین را برای استنشاق درجلوی بینی آن ها قرار داده و از آن ها خواسته شد تا آن را دوبار استنشاق کنند و سپس پاسخ آن ها به درمان (برطرف شدن حالت تهوع استفراغ) ثبت می شد. در صورت عود تهوع و استفراغ؛ روش یاد شده، دوباره و به فاصله زمانی پنج دقیقه انجام می شد. در صورت پاسخ منفی، از درمان دارویی (تزریق متوکلوپرامید) برای این بیماران استفاده گردید.یافته ها: در گروه آزمایش، از مجموع 41 بیمار،32 نفر (78 درصد) در بار نخست به درمان پاسخ داده و نه نفر دیگر (22 درصد) پاسخی ندادند. در حالی که در گروه شاهد، سه نفر (7.3 درصد) از مجموع 41 بیمار پاسخ داده و 38 بیمار (92.7درصد) به درمان پاسخ ندادند، که این تفاوت، از لحاظ آماری معنی دار است (P<0.0001). از مجموع 32 نفر گروه آزمایش، که به درمان پاسخ داده بودند، تهوع و استفراغ در 14 نفر (43.8 درصد) برای بار دوم بروز کرد، که دوباره تحت درمان با ایزوپروپیل الکل قرار گرفتند و از این 14 نفر، پنج نفر (35.7 درصد) برای بار سوم به تهوع و استفراغ دچار شدند، که درمان دارویی (تزریق متوکلوپرامید) برای آن ها انجام شد.نتیجه: بر پایه این پژوهش، استفاده از ایزوپروپیل الکل استنشاقی به عنوان روشی بدون زیان و ساده در درمان تهوع و استفراغ پس از عمل موثر بوده و از نیاز به درمان دارویی، که هم گران و هم دارای عوارض ناخواسته است، می کاهد و در صورت تکرار تهوع و استفراغ پس از استنشاق ایزوپروپیل الکل، استفاده دوباره از آن می تواند از میزان بروز این علایم بکاهد .

مقدمه: لوسمی سلول مودار، یک بیماری مزمن سلول های لنفوسیت B است، که روندی کند اما پیشرونده دارد. توانایی داروهای آنالوگ پورین در ایجاد بهبود کامل دراز مدت در بیماران لوسمی سلول مودار، دگرگونی چشمگیری در درمان این بیماران به وجود آورده است. در این بررسی سرانجام بیماران در یک دوره دراز مدت پس از درمان با 2- کلرودزوکسی آدنوزین در شیراز گزارش می شود. روش کار: از مهر ماه 1372 تا فروردین ماه 1381، 58 بیمار با تشخیص لوسمی سلول مودار کلاسیک علامت دار، با داروی 2- کلرودزوکسی آدنوزین تحت درمان قرار گرفتند. میزان دارو در این بیماران، 0.1 میلی گرم در برابر هر کیلوگرم وزن بدن در روز بود، که به صورت درون سیاهرگی پیوسته در مدت هفت روز پیاپی تزریق شد. یافته ها: شمار 50 بیمار (86.2 درصد) پس از نخستین دوره درمان به این دارو پاسخ کامل نشان دادند. پاسخ نسبی در هفت بیمار (12 درصد) مشاهده گردید. میانگین دوره پیگیری بیماران در گروه پاسخ دهنده به درمان 63 ماه بود. شمار پنج بیمار به عود بیماری در فاصله زمانی متوسط 43 ماه دچار شدند. همه پنج نفر بیمار، پس از عود بیماری، تحت درمان با دوره دوم این دارو قرار گرفتند، که چهار بیمار (80 درصد) پاسخ کامل رانشان دادند و یک بیمار پاسخ نسبی پیدا کرد. در این بررسی هیچ مورد از بدخیمی ثانویه به دنبال درمان با 2- کلرودزوکسی آدنوزین پس از میانگین پیگیری 63 ماه یافت نشد.نتیجه: یک دوره هفت روزه درمان با 2- کلرودزوکسی آدنوزین، می تواند پاسخ کامل دراز مدت را در بیماران لوسمی سلول مودار، در بیشترین شمار از بیماران ایجاد کند. میزان عود در بیماران بسیار پایین است و بیمارانی که به عود دچار می شوند، به طور موفقیت آمیز با دوره دوم، قابل درمان هستند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که داروی 2- کلرودزوکسی آدنوزین، در لوسمی سلول مودار، دارویی بسیار موثر است. عوارض حاد و دراز مدت آن در میزانی پذیرفتنی است و در بیماران مورد بررسی ما با افزایش احتمال ابتلا به بدخیمی ثانویه همراه نبوده است.

مقدمه: آنتروکولیت نکروزان  (Necrotizing Enterocolitis NEC)از علل مهم بیماری و مرگ و میر نوزادان نارس در بخش های مراقبت ویژه نوزادان است. این پژوهش با هدف بررسی عوامل خطر در بروز آنتروکولیت نکروزان در نوزدان بستری شده در بخش های مراقبت ویژه نوزادان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. روش کار: در این بررسی گذشته نگر، پرونده پزشکی نوزادان مبتلا به NEC که به مدت هفت سال (1369 تا 1376) در بخش های مراقبت ویژه نوزادان بستری بوده اند، بررسی گردید. یافته ها: سی و سه نوزاد مبتلا به NEC در طول مدت مطالعه بستری بوده اند. نسبت پسر به دختر 1/2 بود. هفتاد و سه درصد نوزدان وزن زمان تولد زیر 2500 گرم و 75 درصد سن جنینی زیر 37 هفته داشتند. 85 درصد از نوزادان دارای پیشینه عوارض حین زایمان مانند زایمان زود رس، پارگی زود رس کیسه آب و مسمومیت بارداری بودند. 76 درصد، در مرحله نخست رده بندی بل، 12 درصد در مرحله دوم و 12 درصد در مرحله سوم بل قرار داشتند. در چهار نوزاد، این بیماری به دلیل عوارض به جراحی انجامید. میزان بقای کلی نوزادان 57 درصد بود. نتیجه: نارس و کم وزن بودن نوزاد، مخاطرات پیش و هنگام زایمان و آسفیکسی نوزاد از عوامل اصلی خطر زا در ابتلا به NEC در بخش های مراقبت ویژه نوزادان است. تشخیص به هنگام و پیشگیری این عوامل می تواند بیماری و مرگ و میر ناشی از NEC را کاهش دهد.

مقدمه: پسوریازیس یک بیماری مزمن و شایع پاپولواسکواموس پوستی است، که با افزایش تکثیر کراتینوسیت ها و ارتشاح سلول های التهابی به درون درم و اپیدرم شناخته می شود و در حدود یک تا سه درصد افراد جامعه به آن دچار می شوند. شیوع آن در مرد و زن تقریبا یکسان گزارش شده است. این بررسی برای تعیین ویژگی های مردم شناختی، شکل های گوناگون بیماری، جنس، سن و ناحیه آغاز بیماری در بدن، پیشینه خانوادگی، گرفتاری نقاط گوناگون پوست سر و ریزش موی سر در بیماران مبتلا به پسوریازیس بستری در بخش پوست بیمارستان شهید دکتر فقیهی شیراز در طی سال های 1369 تا 1379 انجام گرفته است. روش کار: در این پژوهش گذشته نگر ده ساله 191 پرونده بیماران دچار پسوریازیس (123 مرد 68 زن) بررسی شد. با بهره گیری از پرسشنامه فراهم شده، داده های لازم از پرونده ها استخراج و ثبت شدند تا در نتیجه گیری از آن ها بهره گرفته شود.یافته ها: سن آغاز بیماری از زمان تولد تا 85 سال بود. شایع ترین سن آغاز بیماری در این پژوهش، از 21 تا 30 سال و 51 تا 60 سال بود. میانگین سن آغاز در مردان 30.68 (انحراف معیار 18.8) و در زنان 31.95 (انحراف معیار 21) بود. از شمار کل بیماران، 144 نفر (75.39 درصد) درگیری پوست سر داشتند. در مدت بیماری، نه مورد (4.71 درصد) ریزش مو داشتند، که در مردان بیشتر بود. بیشتر از نیمی از بیماران از استان فارس، به ویژه شیراز بودند و استان بوشهر در جایگاه دوم بود.نتیجه: شایع ترین گونه بیماری، ولگاریس، با 59.68 درصد بود. شیوع بیماری در مردان بیشتر از زنان بود (نسبت مرد به زن= 1.8). در درگیری پوست سر، نسبت مرد به زن، برابر دو بود و بیشترین حالت درگیری، به صورت منتشر و پس از آن ناحیه اکسی پوت، درصدی بیشتر را، تشکیل می داد. با توجه به شمار پرونده ها، بیشتر یافته های از این بررسی، توصیفی ارایه شده است و از مقایسه یافته ها (مگر موارد ویژه) برای جلوگیری از خطاهای آماری چشم پوشی شده است.

مقدمه: کمر درد، یکی از معضلات جامعه است، که ممکن است برای مدتی باعث باز ماندن افراد فعال از کار روزمره شان باشد. هدف از این پژوهش، بررسی و مقایسه میزان بروز کمر درد در پیشه های گوناگون در مردان است. روش کار: در مدت دو سال، میزان و شیوع کمر درد در 1000 مرد با پنج گونه پیشه متفاوت بررسی شد. این افراد کارگران، کشاورزان، کارمندان، پرستاران و کسبه بازار بودند. از هر گروه 200 نفر برگزیده شدند. این بررسی، بر پایه گفت و شنود در محل کار و کامل کردن یک پرسشنامه انجام شد. سپس در صورت وجود کمر درد بیماران در درمانگاه مورد معاینه بالینی و پرتونگاری قرار می گرفتند.یافته ها: سن افراد مورد بررسی 25 تا 50 سال با میانگین 37.5 سال بود. میزان بروز کمر درد در مردان در همه دوران زندگی، به طور میانگین 27.8 درصد بود. همچنین، میزان کمر درد در یکسال گذشته، 15.4 درصد و میزان کمر درد در هنگام گفت و شنود، هفت درصد بود. میزان شیوع کمر درد در همه طول زندگی در کارگران 41 درصد، کشاورزان 37 درصد، کارمندان 27 درصد، پرستاران 21 درصد و کسبه و بازاریان 13 درصد بود. مشاغل مختلف میزان متفاوت کمر درد ایجاد می کنند (P=0.0001) شیوع کمر درد و شدت آن در مردان با کارهای سخت از مردان با کارهای سبک بیشتر بود. از عوامل بسیار موثر در ایجاد شدت این بیماری شیوه قرار گرفتن و وضعیت افراد به هنگام انجام کار به ویژه دولا شدن (Stooping) بود. همچنین، نشستن برروی صندلی بیشتر از چهار ساعت، یکی از عوامل موثر در ایجاد کمر درد بود. از عوامل دیگر سن و پیشه فرد بود. شایع ترین علامت بالینی مثبت شدن Straight Leg Raising و شایع ترین علایم پرتونگاری، کم شدن فضای میان مهره ها (Narrowing of Disc Space) و وجود استئوفیت (Spur) بود.نتیجه: یکی از عوامل مهم در ایجاد کمر درد، حالت دولا شدن (Stooping) به ویژه در شغل های سنگین است. در شغل های سبک و نشسته نیز یکی از عوامل موثر در ایجاد کمر درد، نشستن دراز مدت بیشتر از چهار ساعت در روز است.

مقدمه: خودکشی، یک مشکل عمده سلامت است که 9 درصد کل مرگ ها نتیجه آن است و نیز، خودکشی یک علت شایع بستری شدن در بیمارستان ها است.روش کار: در این بررسی، که در شیراز و از تاریخ مهر ماه 1379 تا خرداد ماه 1380 انجام شد 100 نفر از افرادی را که به قصد خودکشی به خود آسیب رسانده بودند و به بخش های اتفاقات بیمارستان های شهید دکتر فقیهی و نمازی ارجاع داده شده بودند، ارزیابی شدند.یافته ها: افراد مورد مطالعه در محدوده سنی 15 تا 65 سال بودند. بیشترین میزان اقدام به خودکشی، در گروه سنی 20 تا 29 سال بود. بیشتر آن ها مجرد بوده و زنان بیشتر از مردان به خودکشی اقدام کرده بودند. میزان 59 درصد افراد، دارای پیشینه اختلال روانی و 53 درصد به اختلال افسردگی دچار بودند. در میان داروها، بنزودیازپین ها، بیشترین مورد استفاده را داشتند ( 41 درصد) علایم مسمومیت در بیشتر آن ها به صورت اختلال میزان هوشیاری بود (64 درصد). 51 درصد افراد بستری شدند. در پنج درصد افراد، پس از خودکشی، عوارضی به جا ماند و در یک درصد موارد خودکشی موفق رخ داد.نتیجه: داروهای بیماران افسرده باید کمتر از میزان کشنده نسخه شوند و پرسنل اورژانس ها برای اقدامات درمانی بیمارانی که دست به خودکشی زده اند آموزش های لازم را ببینند.