علوم پزشکی رازی
سال:1387 | دوره:15 | شماره:60-61 |تعداد مقالات:33

زمینه و هدف: عوارض سینوزیت، یک اورژانش درمانی تلقی می گردد. هدف از مطالعه موجود، تعیین فراوانی سینوزیت در بیماران با عفونت چشمی و مغزی است.روش بررسی: مطالعه توصیفی گذشته نگر موجود، از فروردین سال 1379 تا اسفند سال 1383 بر روی 74 کودک با عفونت چشمی و مغزی انجام گردید و اطلاعات بر اساس t-test آنالیز گشت. داده ها با نرم افزار SPSS V 11.5 آنالیز شدند.یافته ها: از 74 کودک مورد مطالعه، 17 کودک (22.9%) سینوزیت داشتند. سینوزیت به ترتیب در 53.85% و 16.39% کودکان با عفونت چشمی و مغزی وجود داشت. مننژیت، شایع ترین فرم عارضه مغزی در بیماران مبتلا به سینوزیت بود (80%). شایع ترین سینوس درگیر، سینوس ماگزیلاری بود (58.8%). بیشترین فراوانی سنی سینوزیت در عفونت های چشمی و مغزی در گروه سنی 11ـ5 سال بود.نتیجه گیری: همراهی سینوزیت به خصوص با عفونت چشمی در کودکان شایع است. لذا، توصیه می گردد در کودکان تصویربرداری از سینوس ها در عفونت چشمی انجام گردد.

زمینه و هدف: سرطان کولورکتال که سومین سرطان شایع و سومین علت مرگ و میر ناشی از سرطان می باشد، در اکثر موارد از یک زمینه خوش خیم پولیپ آدنوماتوز منشا می گیرد. کشف و درمان این موارد می تواند از بروز و شیوع سرطان های کولورکتال بکاهد. یکی از راه های موجود در این زمینه، کولونوسکوپی می باشد که دقت آن در تشخیص پولیپ های کوچک و مراحل ابتدایی سرطان از بسیاری روش های دیگر از جمله باریم انما بیشتر است. همچنین یکی دیگر از مزایای آن توانایی برداشتن توده و یا بیوپسی از ضایعات می باشد. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی پولیپ ها و تومورهای کولورکتال در کولونوسکوپی های انجام شده در بیمارستان شریعتی تهران از آذر ماه 1379 تا آذر ماه 1381 می باشد.روش بررسی: این مطالعه به روش مقطعی تحلیلی و گذشته نگر انجام شده است. جمع آوری نمونه ها به روش سرشماری از بیماران کولونوسکوپی شده در بیمارستان دکتر شریعتی تهران، از آذرماه 1379 تا آذرماه 1381 می باشد. برای هر فرد مورد مطالعه یک فرم جمع آوری اطلاعات شامل سن، جنس، محل پولیپ، محل تومور، اندازه پولیپ، اندازه تومور و نوع پولیپ تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری  SPSS V. 11.5مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت که در آنالیز تحلیلی داده ها از آزمون های آماری Chi2 و Student t-test بهره گرفته شد.یافته ها: از 993 فرد مورد مطالعه، 529 نفر (53.3%) مرد و 464 نفر (46.7%) زن بودند. فراوانی پولیپ ها 153 مورد (15.4%) و فراوانی تومور ها 48 مورد (4.8%) بود. بین فراوانی پولیپ ها با محل پولیپ ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (P<0.01) و بیشترین فراوانی در کولون سیگموئید (76.5%) مشاهده شد. بین فراوانی تومور با محل آن نیز رابطه آماری معنی داری وجود داشت (P<0.01) و بیشترین فراوانی در کولون رکتوسیگموئید (70.8%) مشاهده شد. فراوانی تومورها و پولیپ ها در مردان به ترتیب 1.6 و 1.7 برابر زنان بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه و همچنین مکان های شایع پولیپ ها و تومور ها، استفاده از روش سیگموئیدوسکوپی قابل انعطاف، می تواند بسیاری از موارد پولیپ ها و تومورهای کولورکتال قابل دسترس را کشف و تا حدودی درمان کند و به این ترتیب از شمار کثیری از سرطان های کولورکتال، پیشگیری به عمل خواهد آمد. همچنین در درجه بعدی کولونوسکوپی می تواند مواردی را که در رکتوسیگموئیدوسکوپی قابل دسترسی نیست کشف و از موارد مشکوک بیوپسی تهیه کند.

زمینه و هدف: مایکوپلاسماها کوچکترین باکتری هایی هستند که توانایی رشد در محیط های کشت معمولی را دارند. مایکوپلاسما هومینس با زایمان زودرس، پارگی غشاهای جنینی و تب پس از زایمان در ارتباط می باشد. اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم نیز به عنوان عامل ایجاد کننده کوریوآمنیونایتیس و تولد نوزادان با وزن کم شناخته شده است. این دو باکتری با عبور از کانال زایمان می توانند سبب پنومونی، مننژیت و آبسه های مغزی در نوزادان شوند. این مطالعه به منظور تعیین میزان شیوع این دو میکرو ارگانیسم در زنان مبتلا به عفونت های تناسلی انجام گرفت.روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه توصیفی بود. از 205 بیمار دارای عفونت دستگاه تناسلی مراجعه کننده به بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران در تهران، سواب های اندوسرویکال گرفته شد. سواب ها مستقیما در محیط PPLO broth قرار گرفته و بلافاصله به آزمایشگاه ارسال گردیدند. نمونه ها، بعد از فیلتراسیون با فیلترهای 45% میکرون، به محیط اختصاصی Arginine broth و Urea broth انتقال داده شدند. بعد از مشاهده تغییر رنگ، انتقال به PPLO agar صورت پذیرفت. انکوباسیون تمام محیط ها در دمای 35oc در جارهای CO2 انجام گرفت.یافته ها: از 205 نمونه کشت داده شده، 64 مورد (31.18%) از نظر اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم و 16 مورد (7.76%) از نظر مایکوپلاسما هومینیس مثبت بودند. بیشترین موارد مثبت در گروه سنی 29-39 سال (34 مورد) و نیز در زنان مبتلا به واژینت (36 مورد) دیده شد.نتیجه گیری: به طور کلی نتایج این بررسی نشان می دهد که میزان شیوع مایکوپلاسما هومینس و اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم در ایران در حد متوسط می باشد ولی احتمال افزایش شیوع آن ها در آینده، موید لزوم توجه بیشتر به نقش این ارگانیسم ها در ایجاد عفونت های تناسلی، تشخیص و درمان به موقع بیماران و بررسی عفونت های مایکوپلاسمایی به عنوان یکی از اولویت های بهداشتی می باشد.

زمینه و هدف: بی حسی اپیدورال - اسپینال یکی از روش های جدیدی است که برای ایجاد بی حسی کافی در اعمال جراحی به کار می رود. به منظور کاهش اثرات جانبی این روش و افزودن طول مدت بی دردی و شروع سریع تر آن از افزودن داروهای گوناگونی استفاده می شود. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات مادری و نوزادی افزودن میدازولام به بوپیواکایین به روش اسپینال - اپیدورال در زنان تحت عمل جراحی سرازین انتخابی می باشد.روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سوکور طراحی و اجرا شد. 90 بیمار زن منطبق بر معیارهای ورود و خروج که جهت انجام سزارین انتخابی به بیمارستان حضرت رسول اکرم ارجاع داده شده بودند، انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. روش ایجاد بی دردی اسپینال - اپیدورال با استفاده از بی حس کننده موضعی بوپیواکایین 0.5% می باشد. در این بررسی، به یک گروه فقط 2 میلی لیتر بوپیواکایین و در دو گروه دیگر 2.5 و 5 میلی گرم (mg) میدازولام به بوپیواکایین افزوده شد. زمان رسیدن به بلوک حسی و حرکتی، میزان آرامبخشی، و زمان درخواست مسکن پس از عمل به همراه عوارض جانبی مادری و نوزادی مورد بررسی قرار گرفت. برای مقایسه داده های کیفی و کمی بین دو گروه، در صورت تبعیت از توزیع نرمال، به ترتیب از آزمون کای دو و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (One Way ANOVA) استفاده شد. سطح معنی دار در این مطالعه در حد 0.5 در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS V.13 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: زمان رسیدن به حداکثر بلوک حسی و حرکتی در گروه میدازولام به طور معنی داری کمتر از بوپیواکایین بود که این مساله در خصوص میدازولام 5 میلی گرم کمترین میزان را به خود اختصاص داد. همچنین، میزان آرامبخشی بیشتر مربوط به میدازولام 5 میلی گرم بود. افزودن میدازولام به طور معنی داری زمان درخواست مسکن را 70% مادران گروه بوپیواکایین تنها را دربرمی گرفت. از نظر سایر عوارض جانبی، سه گروه هیچ اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که افزودن میدازولام به طور قابل ملاحظه ای موجب تسریع در بلوک حسی و حرکتی و افزایش میزان آرامبخشی می شود. همچنین، میدازولام می تواند تهوع و استفراع ناشی از بوپیواکایین اپیدورال را به طور معنی داری کاهش دهد. از طرفی دیگر، عوارض مادری و نوزادی را نیز افزایش نمی دهد

زمینه و هدف: کلبسیلاپنومونیه، یکی از مهم ترین عوامل عفونت زا به خصوص در بیماران بستری در بیمارستان به شمار می رود. اخیرا مقاومت دارویی آن، به ویژه به چندین آنتی بیوتیک از دسته های دارویی مختلف مورد توجه قرار گرفته است که این مقاومت به گونه ای است که از عوامل ویرولانس باکتری به حساب می آید. هدف از این تحقیق، ارزیابی ژن bla-ctx-m-type در سویه های کلبسیلاپنومونیه چند مقاومتی جدا شده از نمونه های کلینیکی است.روش بررسی: در این مطالعه که از انواع مطالعات مقطعی - تحلیلی می باشد، 280 مورد کلبسیلاپنومونیه از بیماران جدا شد. ابتدا با روش انتشار از دیسک، حساسیت دارویی آن ها بررسی شد؛ سپس توسط روش E-test، Minimum Inhibitory Concentraion (MIC) موارد مقاوم تعیین گردید. با استفاده از دیسک های ESBL جهت بررسی آنزیم بتالاکتاماز به روش Double Disc، وجود بتالاکتاماز وسیع الطیف در انواع مقاوم تعیین شد؛ این مقاومت ها در نهایت با استفاده از روش PCR مورد بررسی قرار گرفتند. در نهایت، اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار آماری SPSS  کلبسیلاپنومونیه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: از 280 مورد کلبسیلاپنومونیه، 62 مورد (22.14%) دارای مقاومت دارویی چندگانه بودند؛ از این میان 40 ایزوله تماما به سفالوسپورین های مصرفی مقاوم بودند. همچنین، همگی این نمونه ها در بررسی با روش Double disc  برای اثبات وجود ESBLs مثبت بودند. این نتایج، در نهایت توسط روش PCR و تعیین توالی (Sequencing) بررسی شد.نتیجه گیری: جداسازی 22.14% مقاومت در کلبسیلاپنومونیه جدا شده و اثبات وجود بتالاکتاماز وسیع الطیف در انواع مقاوم، توجه ویژه به مصرف سفالوسپورین های وسیع الطیف را خاطرنشان می سازد.

زمینه و هدف: بی اختیاری استرسی ادرار (Stress Urinary Incontinence-SUI)، یکی از مشکلات بهداشتی مهم برای زنان می باشد که شناخت عوامل ایجادکننده آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف از این مقاله، تعیین رابطه بین روش زایمان و ابتلا به بی اختیاری استرسی ادرار در زنان یک بار زایمان کرده، یک سال پس از زایمان است.روش بررسی: این مطالعه به صورت کوهورت تاریخی در بیمارستان شهید اکبرآبادی تهران در فاصله زمانی فروردین 1385 تا فروردین 1386 صورت گرفته است. 1400 بیمار که یک بار زایمان کرده و یک سال از زایمانشان گذشته بود، وارد مطالعه شدند و در سه گروه مورد مقایسه قرار گرفتند. تشخیصStress Urinary Incontinence (SUI)  با پرسشنامه گذاشته شد. بیماران مبتلا به بیماری های داخلی یا افزایش فشار مزمن داخل شکمی و نیز بیماران با عفونت ادراری از مطالعه خارج شدند. نتایج حاصله توسط نرم افزار آماری SPSS و از طریق تست های Chi2 و t Test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: بیماران مورد مطالعه در سه گروه مورد بررسی قرار گرفتند. گروه (1) یا گروه زایمان واژینال 400) نفر)، گروه دوم یا گروه سزارین انتخابی (600 نفر) و گروه سوم گروه سزارین اورژانس (400 نفر) از نظر بی اختیاری استرسی ادرار مورد بررسی قرار گرفته، که جمعا 25 (1.9%) مورد دارای SUI بودند. در این تعداد 12 نفر (3%) به صورت واژینال و 5 نفر (0.83%) به صورت سزارین انتخابی و 8 نفر (2%) به طریق اورژانسی سزارین شده بودند که از نظر آماری اختلاف معنی داری را نشان دادند (P=0.037).از نظر سن، وزن کنونی، انجام یا عدم انجام ورزش، شغل، قومیت، وزن نوزاد، علت سزارین و طول مرحله دوم زایمان بین سه گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت. رابطه معنی داری بین SUI و وزن نوزاد، نژاد و قومیت، و علت سزارین به دست نیامد. میانگین مدت مرحله دوم زایمان در افراد دارای SUI 34±8.1 دقیقه و در گروه بدون SUI 25±9.63 دقیقه بود که بین دو گروه اختلاف آماری معنی دار بود (P=0.000).نتیجه گیری: زایمان واژینال در اولین حاملگی یک عامل خطر برای وقوع SUI یک سال پس از زایمان می باشد.

زمینه و هدف: آسم، به عنوان شایع ترین بیماری تنفسی با افزایش فعالیت های التهابی، اکسیداتیوی و آپوپتوتیکی همراه است و در این بیماران کاهش غلظت روی سرم و مو گزارش شده است. روی به عنوان فاکتور ضد التهاب، آنتی اکسیدان و عامل ضد آپوپتوز شناخته شده است. مطالعه حاضر، با هدف بررسی تاثیر مکمل روی بر عملکرد تنفسی بیماران مبتلا به آسم مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران انجام شد.روش بررسی: این تحقیق به روش کارآزمایی بالینی قبل و بعد بر روی 29 فرد مبتلا به آسم که در شرایط تثبیت شده به سر می بردند، صورت گرفت. این بیماران به مدت 8 هفته کپسول 50 میلی گرمی روی (یک روز در میان) مصرف نمودند. نمونه خون در ابتدا مطالعه از بیماران گرفته شد و غلظت روی سرم به روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی اندازه گیری و با نمونه روی سرم 29 فرد غیرمبتلا مقایسه شد. قبل و بعد از مکمل یاری، فاکتورهای تنفسی از قبیل ظرفیت حیاتی اجباری (Forced Vital Capacity-FVC) حجم بازدمی ثانیه اول (Forced Expiratory Volume in one1 second FEV1)، ظرفیت حیاتی (Vital Capacity-VC) و نسبت حجم بازدمی ثانیه اول به ظرفیت حیاتی اجباری  (FEV1/FVC)توسط دستگاه اسپیرومتری اندازه گیری شد. دریافت غذایی این بیماران نیز با استفاده از پرسشنامه یادآمد 24 ساعت غذا، اندازه گیری گردید. سرانجام، یافته ها با استفاده از نرم افزار SPSS V. 10 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و از تست های آماری Paired t-test و t مستقل استفاده شد.یافته ها: غلظت روی سرم در افراد مبتلا به آسم 0.16±0.68 میلی گرم در لیتر (mg/1) گزارش شد که در مقایسه با روی سرم افراد غیرمبتلا، تفاوت معنی داری را نشان داد (P<0.05). تغییرات فاکتورهای تنفسی قبل و بعد از مکمل یاری از لحاظ آماری معنی دار نبود (P<0.05) و متوسط دریافت روزانه روی از رژیم غذایی 60% میزان توصیه شده روزانه گزارش شد.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه که نشان داد غلظت روی سرم در بیماران مبتلا به آسم پایین تر از افراد غیرمبتلاست، مکمل یاری با 50 میلی گرم روی (یک روز در میان) بعد از 8 هفته، نتوانست بهبودی در فاکتورهای تنفسی ایجاد کند. مطالعات مداخله ای بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.

زمینه و هدف: تاکنون چندین نوع ویروس، که مسبب ایجاد تقریبا 15% تمام تومورهای انسان هستند، شناخته شده اند. ویروس لوسمی لنفوم سلول T بالغین (HTLV-1)، یکی از رتروویروس های انسانی است که باعث لوسمی و لنفوم از نوع سلول T در بالغین و میلوپاتی اسپاستیک تروپیکال شده و با انواع مختلف دیگری از بیماری ها و سرطان ها نیز مرتبط می باشد. این ویروس در استان خراسان اندمیک است.با توجه به وجود برخی گزارش ها مبنی بر ارتباط بین HTLV-1 و سرطان های گردن رحم و مهبل و همچنین اندمیک بودن آلودگی HTLV-1 در استان خراسان، این مطالعه با هدف بررسی احتمال وجود ژنوم HTLV-1 در بافت های سرطان های گردن رحم و مهبل طراحی و انجام پذیرفت.روش بررسی: در این مطالعه که به صورت مقطعی و آینده نگر تاریخی انجام پذیرفت، تمام نمونه های بافتی سرطان های مهبل و گردن رحم تشخیص داد ه شده در یک دوره 20 ساله در بخش آسیب شناسی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد مجددا بررسی گردید. در 32 بیمار ژنوم ویروس به روش PCR با استفاده از پرایمرهای ویژه قطعات Tax، pol و LTR مورد ارزیابی قرار گرفته؛ نتایج با آزمون Z بررسی گردید.یافته ها: مطالعه نشان داد که شایع ترین رده سنی ابتلا در این دو سرطان، دهه های 4 و 5 زندگی و حدود یک دهه پایین تر از سن ابتلا در دیگر گزارش ها است. کارسینوم سلول سنگفرشی شایع ترین نوع بافت شناسی می باشد. در تمامی نمونه های بافتی مورد مطالعه، ژنوم ویروس با روش PCR یافت نگردید.نتیجه گیری: علی رغم اندمیک بودن آلودگی به HTLV-1 در استان خراسان همراهی بین سرطان های سرویکوواژینال و ویروس در این گروه از زنان ایرانی مشاهده نگردید.

زمینه و هدف: همودیالیز، شایع ترین روش درمانی در بیماران مبتلا به بیماری مرحله انتهایی کلیوی (End stage Renal Disease - ESRD) می باشد. بعلاوه، دستیابی عروقی (Vascular Access) بخش مهمی از اقدامات انجام شده جهت انجام دیالیز در این بیماران است. مطالعات مختلف نتایج متفاوتی از شیوع انواع دستیابی های عروقی و میزان بقا آنها می دهند. در مطالعه حاضر، شیوع و بقا انواع دستیابی های عروقی در بیماران همودیالیزی ایران بررسی می شود.روش بررسی: در این مطالعه که به صورت مقطعی انجام گرفت، بیماران ESRD تحت همودیالیز در مراکز دیالیز تهران در دی ماه 1384 وارد مطالعه شدند و 700 بیمار در بررسی شیوع و 198 دستیابی از 100 بیمار در بررسی میزان بقا، مورد بررسی قرار گرفتند. در آنالیز آماری از Log-Rank، Cox Regression، Life Tables و Kaplan Meier استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS V.13 آنالیز شدند.یافته ها: از میان 700 بیمار مورد مطالعه بررسی شیوع، فیستول شریانی - وریدی در 93.4%، گرافت در 3% و کاتتر در 3.6% بیماران مشاهده شد. در بررسی بقا، میانگین بقا(%95 CI=118.67-170.36) (Artirovenous Fistula) AVF  144.52 ماه و میانگین بقا (Arteriovenous Graft) AVG،(%95 CI=18.83-46.03)  32.43 ماه بود. نتایج(Log-Rank)  تفاوت آماری معنی داری را میان دو گروه نشان داد (P=0.000). بعلاوه بقا یک، سه و پنج ساله برای AVF به ترتیب 76.42%، 61.54% و 56.86% بود. همچنین میان بقا AVF و محل دستیابی عروق ارتباط آماری معنی داری به دست آمد (P=0.0038). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر، بقا بیشتری از AVF در مقایسه با AVG به دست آمد. البته استفاده از تکنیک های جراحی بهتر و تجربه بالاتر جراح بر میزان بقا تاثیر دارد.

زمینه و هدف: اساس مولکولی لوسمی میلوئیدی حاد (Acute Myeloid Leukemia AML)، موتاسیون در ژن های تنظیم کننده تکثیر و تمایز سلولی می باشد. جهش در ژن گیرنده تیروزین کینازی FLT3 از شایع ترین جهش های ایجادشده در AML می باشد که موجب تکثیر و  بقا غیرطبیعی سلول های لوکمیک می شود. وجود جهش تضاعف توالی داخلی(Internal Tandem duplication) ITD  و همچنین جهش نقطه ای D835 ژن FLT3 یک پیش اگهی بد را به همراه دارند. هدف از این مطالعه تشخیص و تعیین فرکانس این جهش ها در بیماران مبتلا به AML بود.روش بررسی: 101 بیمار مبتلا به AML با روش مشاهده ای - توصیفی از نظر جهش ITD در اگزون 11 و 12 و اینترون 11 و جهش نقطه ای D835 در اگزون20 ژن گیرنده FLT3 با استفاده از تکنیک(Polymerase chain reaction) PCR  مورد مطالعه قرار گرفتند. جهش ITD بعد از حرکت باند حاصل از PCR ژن گیرنده FLT3 روی ژل آکریلامید 8%، و مقایسه با مارکر بر روی این ژن مشخص گردید. در مورد جهش نقطه ای D835، بعد ازPCR  روی DNA ژنومیک این بیماران، محصولات به دست آمده با استفاده از آنزیم محدودالاثر ECORV و تکنیک  RFLP (Restriction Fragment Length Polymorphism)مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: جهش ITD در 18% مبتلایان به AML مورد مطالعه، مشاهده گردید که برای زیرگروه های مختلف طبقه بندی FAB این نتایج متفاوت بود. 6% هم، جهش نقطه ای D835 داشتند که توزیع آن ها در زیرگروه های مختلفFAB  یکسان نبود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که جهش های ژن گیرنده FLT 3، درصد قابل توجهی از بیماران مبتلا به لوسمی میلوئیدی حاد را شامل می شود که می توان با تشخیص مولکولی این جهش ها قبل از شروع درمان، در مورد پروتکل درمانی صحیح تصمیم گرفت.

زمینه و هدف: برای کنترل درد زایمان از عوامل متعدد استفاده شده است که یکی از انواع موثر آن ها در کارآزمایی های بالینی، ترکیب دارویی پتیدین- پرومتازین می باشد. تحریک الکتریکی از راه پوست(TENS-Transcutaneous Electrical Nerve Stimulation)  نیز روشی جدید است که در آن تحریکات الکتریکی خفیفی از راه پوست باعث سرکوب درد از طریق بلوک سیگنال درد قبل از رسیدن به عصب می گردد. این روش در مورد دردهای مزمن مثل درد پایین کمر، دردهای رماتیسمی و در مورد دردهای حاد جراحی و تروما نیز موثر نشان داده است. در این مطالعه این دو روش با یکدیگر مقایسه شده اند. هدف از این مطالعه مقایسه اثر TENS با ترکیب دارویی پتیدین - پرومتازین در کاهش دردهای زایمانی در مرحله فعال زایمان می باشد.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 100 خانم باردار که جهت زایمان به بیمارستان شهید اکبری آبادی تهران مراجعه کرده بودند، به صورت یک در میان تحت درمان ضد درد پتیدین (50 میلی گرم عضلانی) و پرومتازین (25 میلی گرم عضلانی) توام (گروه (B یا TENS (گروهA ) قرار گرفتند. سپس، شدت درد در حداکثر انقباضات رحمی از فرد پرسیده می شد. چهارده ساعت پس از انجام زایمان نیز میزان تخفیف درد و میزان رضایت از روش به کار رفته از بیمار پرسیده می شد. شدت درد بر اساس Visual Analogue Scale (VAS) سنجیده می شد. داده های دموگرافیک نیز در هر مورد ثبت شد. سپس داده ها وارد رایانه شد و با استفاده از نرم افزار SPSS V. 15 مورد آنالیز تحلیلی قرار گرفت. داده ها توسط Chi2, regression, t-test. آنالیز شدند.P Value  کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: متوسط شدت درد در دیلاتاسیون 3 تا 4 سانتی متر در گروه  7.65±1.05 Aو گروه  8.16±1.14 Bبود که اختلاف بین دو گروه معنی دار بود (P=0.003). متوسط شدت در دیلاتاسیون 6 تا 7 سانتی متر در گروه 8.55±0.76 A  و در گروه 8.38±0.87 B بود و اختلاف بین دو گروه معنی دار نبود (P>0.05). متوسط شدت درد در دیلاتاسیون فول در گروه 8.73±0.84 A و در گروه 8.54±0.69 B بود که این اختلاف نیز معنی دار نبود (P>0.05). متوسط تعداد انقباض در 10 دقیقه در دیلاتاسیون فول در گروه A به طور معنی داری بیشتر از گروه B بود (7.22±6.18 در برابر 0.66±3.87؛ (P>0.05. متوسط زمان زایمان در گروه A، 3.49±2.64 ساعت و در گروه B، 3.31±1.5 ساعت بود که اختلاف بین دو گروه معنی دار نبود (P>0.05).نتیجه گیری: آنچه از نتایج این مطالعه و مقایسه آن با مطالعات قبلی در این زمینه به دست می آید این است که روش TENS روش بی عارضه، ارزان و مناسب برای کنترل دردهای زایمانی می باشد که البته می توان آن را به صورت درمان مکمل نیز به کار برد تا از تجویز زیاد داروهای ضد درد جلوگیری شود.

زمینه و هدف: سی تی اسکن هلیکال بدون تزریق (Unenhanced Helical CT Scan - UHCT)، به عنوان روش مناسب در بیماران با درد حاد پهلو و مشکوک به سنگ ادراری تبدیل شده است. هدف از این مطالعه، بررسی یافته های تصویربرداری UHCT در بیماران با درد حاد پهلو بوده است.روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی-  مقطعی و آینده نگر انجام گرفت و در تحلیل نتایج از روش های آمار توصیفی استفاده شده است. 118 بیماری که به طور پیاپی با علامت درد حاد پهلو مراجعه کرده بودند، با UHCT ارزیابی شدند. تصاویر از نظر بررسی یافته های تصویربرداری UHCT بررسی شدند. در صورت وجود سنگ ادراری از نظر تعداد و موقعیت سنگ ها و علایم همراه مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: از 118 بیماری که تحت UHCT قرار گرفتند 99 بیمار شواهد سنگ ادراری، یک نفر آپاندیسیت، یک نفر کیست تخمدان پاره شده و 17 بیمار سی تی اسکن نرمال داشتند. 81 بیمار، سنگ منفرد در حالب با قطر متوسط 6 میلی متر (mm) داشتند. تعداد 3 بیمار همزمان 2 سنگ داشتند که یکی در حالب و دیگری در کالیس قرار داشت. 15 مورد هم تعداد 2 سنگ یا بیشتر در کالیس داشتند. همچنین، علایم ثانویه انسداد سیستم ادراری در تفسیر آزمایش UHCT مفید وتایید کننده بودند. قابل اعتماد ترین یافته های ثانویه انسداد حالب به ترتیب هیدرواورتر (73.7%)، هیدرونفروز (46.6%)، ادم اطراف اورتر (26.3%)، ادم پری نفریک (14.1%) و نفرومگالی (8%) بودند.نتیجه گیری: دقت تشخیصی بالای UHCT، این روش را به عنوان روشی مناسب در بیماران با درد پهلوی حاد مطرح می سازد.

زمینه و هدف: ترومبوز سینوس های وریدی مغز یک بیماری مجزای عروق مغزی می باشد که اغلب بالغین جوان و بچه ها را درگیر می نماید. اختلال در پمپ های وابسته به انرژی غشا سلولی به علت ادم سیتوتوکسیک، ایسکمی مغزی و بالا رفتن فشار داخل مغزی، می تواند زمینه ساز اختلال در فعالیت اتونومیک مغز باشد. اندازه گیری وازوموتور راکتیویتی مغز با ترانس کرانیال داپلر در این بیماران اطلاعات مفیدی در مورد همودینامیک عروق مغزی و میزان خسارت وارد شده به مغز داده و در تعیین پیش آگهی آن ها مفید می باشد. هدف از انجام این پژوهش، اندازه گیری وازوموتور راکتیویتی در بیماران با ترومبوز وریدهای مغزی و نرمال و مقایسه وازوموتور راکتیویتی در این دو گروه بود.روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی است. در این مطالعه، وازوموتورراکتیویتی عروق مغزی 25 بیمار با ترومبوز سینوس های وریدی مغز و 25 نفر بعنوان گروه شاهد که همگی از نظر کلینیکی و مطالعه سونوگرافیک عروق مغز سالم بودند، اندازه گیری شد. بررسی (Cerebral Vasomotor Reactivity) VMR با استفاده از دی اکسید کربن5% (CO2)  انجام شد. CVR به صورت درصد تغییر سرعت (MCA) Middle Cerebral Artery به ازای هر میلی متر جیوه(mmHg)  افزایش Co2 خون شریانی اندازه گیری شد. داده ها از طریق برنامه نرم افزاریSPSS (Version 11)  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و با روش Student t-test مورد بررسی آماری قرار گرفتند.یافته ها: در این مطالعه دیده شد که میانگین VMR در بیماران ترومبوز سینوس های وریدی مغز (4.47) به طور معناداری کمتر از گروه شاهد (7.62) بود.(PI) Pulsatility Index  در گروه ترومبوتیک 0.12±0.77 و در گروه نرمال 0.11±0.55 و میانگین سرعت دیاستولیک (EDV) در گروه ترومبوتیک سانتی متر بر ثانیه 56.4±12.23 (cm/s) و در گروه شاهد 65.48±12.07 cm/s می باشد که اختلاف معنی دار آماری دارند (P<0.001).نتیجه گیری: این یافته ها منطبق با انقباض عروق مغزی در ترومبوز سینوس های وریدی مغز می باشد که به تحریکی که در شرایط نرمال منجر به وازودیلاتاسیون عروقی می شود، پاسخ نمی دهد. لذا، اندازه گیری VMR در این بیماران می تواند در تشخیص زودرس اختلال فعالیت اتونوم مغز و عوارض بعدی آن کمک کننده باشد.

زمینه و هدف: ژن p4 لیشمانیا ماژور، در مرحله آماستیگوت انگل بیان می شود که احتمالا ترکیب مناسب جهت تهیه واکسن بر علیه لیشمانیوز است. هدف از انجام این پژوهش، کلون این ژن در یک وکتور (ناقل) مناسب برای مطالعات بیشتر در زمینه واکنس سازی بود.روش بررسی: این بررسی به صورت تجربی انجام گرفته است. در مرحله پروماستیگوت، لیشمانیا ماژور در محیط N.N.N  و سپس در محیط RPMI1640 به صورت انبوه کشت داده شد. در ادامه DNA ژنومی انگل با روش جوشان استخراج شد. سپس PCR با پرایمرهای اختصاصی ژن p4 انجام شد. محصول PCR از روی ژل آگاروز خالص سازی شد و در پلاسمید نو ترکیب غربالگری شد و تحت تاثیر آنزیم های برش دهنده قرار گرفت.یافته ها: واکنش  PCRو سپس کلون قطعه p4 در T-Vector به درستی انجام شد. پلاسمید حاوی قطعه استخراج وژن کلون شده در آن با آنزیم های برش دهنده، جدا شد و پلاسیمد بیان PQE-30 با موفقیت ساب کلون شد و سپس توسط آنزیم های برش دهنده و انجام PCR روی پلاسمید بیان، تایید شد.نتیجه گیری: این ترکیب ماده بیان، ژن p4 در آزمایشگاه است. تولید آنتی ژن نو ترکیب P4 می تواند، به خصوص در زمینه تهیه واکنس، پاکار آید و علاوه بر آن در زمینه های هدف دارویی و تست های تشخیصی نیز قابل استفاده است.

زمینه و هدف: نقصان مادرزادی استخوان اولنا، یکی از نادرترین ناهنجاری های مادرزادی اندام فوقانی است که در گروه نقصان های طولی اندام فوقانی طبقه بندی می شود. بسته به نوع و تقسیم بندی، گرفتاری سیستم اسکلتی عضلانی در این ناهنجاری شایع بوده و دست در طرف مبتلا همیشه دچار ناهنجاری است. مورد گزارش شده، نقصان استخوان اولنا با همراهی سین استوز هومرورادیال است که نکته مهم و قابل گزارش عدم وجود ناهنجاری های سایر اندام ها و به خصوص در دست و انگشتان طرف مبتلا است.معرفی بیمار: بیمار پسر بچه ای 8 ساله است که به علت کوتاهی اندام فوقانی چپ به درمانگاه مراجعه کرده بود. در معاینه ستون فقرات، اندام های تحتانی و اندام فوقانی راست یافته ای غیر طبیعی یافت نشد. در معاینه اندام مبتلا یا همان اندام فوقانی چپ، اندام به وضوح کوتاه تر از اندام فوقانی راست بود. آرنج بیمار در اکستانسیون کامل بوده و هیچ حرکتی ندارد و مچ دست چپ از نظر ظاهر شبیه مچ دست راست بود. در دست چپ؛ انگشت شصت طبیعی بوده واستخوان های متاکارپ همگی لمس می شدند. تعداد انگشتان پنج عدد و هر کدام دارای سه بند بودند. اثری از سین داکتیلی یا حلقه های پوستی وجود نداشت. در رادیوگرافی آرنج سین استوز هومرو رادیال و در رادیوگرافی مچ و دست چپ، تمامی استخوان ها وجود داشته و ناهنجاری در آن ها رویت نمی شود.نتیجه گیری: گزارش حاضر دلالت بر آن دارد که نقصان مادرزادی استخوان اولنا می تواند بدون گرفتاری دست و انگشتان طرف مبتلا باشد.

زمینه و هدف: نتایج مطالعات فعلی در مورد تاثیر عمل جراحی اسکولیوز بر روی حجم های جاری ریوی متفاوت است. تعدادی از مطالعات نشان دهنده افزایش حجم ها نسبت به قبل از عمل، گروهی نشان دهنده کاهش و گروهی نیز نشان دهنده عدم تغییر معنی دار در حجم های جاری تنفسی است.در این مطالعه، بیماران جراحی از نظر مقادیر حجم های ریوی نسبت به حجم های قبل از عمل و درصد این موارد نسبت به متوسط زاویه کب مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین تاثیر تغییرات (ارتباط) زاویه کسب نسبت به تغییرات حجم ها بررسی شد.روش بررسی: در این مطالعه مشاهده ای - توصیفی که بر روی 18 بیمار غیر سیگاری با اسکولیوز ایدیوپاتیک صورت گرفت، حجم ها و فلوهای ریوی با اسپیرومتر و بعد از اصلاح زاویه کب اندازه گیری شد. به منظور تحلیل آماری از تست تی مزدوج (paired t-test) استفاده شد. برای منظور کردن تغییرات قد و سن در طول زمان در همه موارد، درصد حجم نسبت به نرمال مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: از 30 بیمار که وارد مطالعه شدند، نهایتا 18 نفر تحت پیگیری قرار گرفتند. (متوسط زمان پیگیری  34.5±19.6ماه). حجم های جاری ریه شامل Vital Capacity=13.4±8.6 (VC) (P<0.005)،  (P<0.001) Forced Expiratory Volume in one second (FEV1)=9.8±15 و(P<0.005)   Forced Vital Capacity (FVC)=9.22±14درصد کاهش نشان می داد. بین تغییرات حجم های جاری نسبت به تغییرات زاویه، ارتباط معنی داری یافت نشد. بین تغییرات زاویه اسکولیوز و تغییرات حجم های جاری ریه بعد از عمل، ارتباط معنی دار ضعیف معکوس وجود دارد؛ یعنی هر چه تغیر زاویه بیشتر، تغییر حجم کمتر بود.نتیجه گیری: در این مطالعه پس از جراحی اصلاحی اسکولیوز، حجم های جاری ریه کاهش می یابد. مقدار تغییر زاویه اصلاحی ارتباط معنی داری با مقدار تغییر حجم ها ندارد. بین زاویه اسکولیوز و تغییرات حجم های جاری ریه بعد از عمل ارتباط معنی دار ضعیف معکوس وجود دارد.

زمینه و هدف: در مورد پاتوژنز رینوسینوزیت های مزمن و پولیپ بینی، وجود زمینه التهابی تا حدودی مسجل است، ولی عوامل قطعی آن همچنان ناشناخته اند. در این تحقیق، از بین عوامل عفونی دو باکتری مایکوپلاسما و کلامیدیا که نقش عمده ای در انواع بیماری های دستگاه تنفسی دارند، در نمونه بافت پولیپ بینی به عنوان عوامل اتیولوژیک مورد بررسی قرار گرفتند.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی توصیفی ـ تحلیلی، 51 بیمار مبتلا به پولیپ بینی و 19 فرد سالم (که به دلیل شکستگی بینی مورد عمل جراحی قرار خواهند گرفت) از مراجعین به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص)، وارد مطالعه شدند. از بیماران، نمونه خون برای تست ELISA و نمونه بافت پولیپ (و از گروه شاهد مخاط شاخک تحتانی) برای تست PCR گرفته شد. جهت آنالیز آماری از آماره های توصیفی و از آزمون های کای دو، مک نمار و ضریب توافق کاپا استفاده شد.یافته ها: درصد موارد مثبت آزمون های سرولوژی IgM و IgG و تست PCR برای کلامیدیا به ترتیب در گروه بیماران %9.8، %47.1 و %7.8 درصد، و در گروه شاهد صفر، %47.3 و صفر درصد بود، که اختلاف بین دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. این نتابج برای مایکوپلاسما به ترتیب در گروه بیماران %15.7، %68.6، %19.6 درصد، و در گروه شاهد %15.7، %47.4 و صفر درصد بود که اختلاف بین دو گروه از نظر تست های سرولوژی (polymerase chain reaction) PCR, (IgG)  قابل توجه بود p-Value) به ترتیب 0.10 و (0.05.نتیجه گیری: از دو عامل میکروبی مورد بررسی در این مطالعه، امکان ارتباط عفونت مایکوپلاسمایی با پولیپ بینی قوت گرفت؛ ولی همچنان به مطالعات بزرگتر با لحاظ کردن عوامل مداخله گر بیشتر نیاز است.

زمینه و هدف: زگیل ها، تومور های خوش خیم پوست و مخاط هستند که توسط ویروس پاپیلومای انسانی بوجود آمده و جزو بیماری های پوستی بسیار شایعی می باشند که به خصوص در کودکان و نوجوانان به وفور یافت می شوند.هر چند که بسیاری از زگیل ها خود به خود یا با درمان های معمول بهبود می یابند، ولی موارد مقاوم، پایدار و صعب العلاج از معضلات شایع رشته در ماتولوژی می باشند. استفاده از داروی بلئومایسین به صورت تزریق داخل ضایعه ای، برای درمان زگیل های مقاوم به کار برده می شود که نتایج متغییری را در بررسی های انجام شده، داشته است. هدف از این پژوهش، بررسی میزان تاثیر این دارو بر زگیل های مقاوم در بیماران مورد مطالعه و مقایسه آن با مطالعات مشابه دیگر می باشد.روش بررسی: این مطالعه، به صورت مقطعی - تحلیلی انجام گرفته است. مجموعا 130 زگیل در 30 بیمار تحت درمان با بلئومایسین به روش تزریق داخل ضایعه با غلظت حدود 1 میلی گرم به ازای هر میلی لیتر (mg/ml) قرار گرفته و در صورت لزوم تا سه دوره هر کدام به فاصله 4 هفته تکرار شده، و تا 6 ماه پس از آخرین تزریق تحت پیگیری قرار گرفتند. نتیجه درمان به صورت بهبودی کامل، نسبی و عدم پاسخ با توجه به محل و اندازه زگیل ها مورد آنالیزبا نرم افزار آماری SPSS V. 13 و تست های آماری t test و Anova test قرار گرفت.یافته ها: از 130 زگیل مورد مطالعه، در 126 مورد (97%) پاسخ مشاهده شد به طوری که 95 مورد (73%) بهبودی کامل و 31 مورد (24%) بهبودی نسبی نشان دادند. میزان بهبودی کامل در زگیل های بالاتر از 20 میلی متر (mm) نسبت به انواع کوچکتر از20mm ،%46  در مقابل 80% بود. 6 ماه پس از آخرین تزریق، از 30 بیمار تحت درمان 7 نفر دچار بروز زگیل در محل دیگر یا عود در محل بهبودی نسبی قبلی شدند. عود در آن هایی که تعداد زگیل بیشتری داشتند شایع تر بود.نتیجه گیری: تزریق داخل ضایعه ای بلئومایسین، روش موثر در درمان زگیل های مقاوم و پایداری است که به درمان های معمولی پاسخ نداده اند، مشروط بر اینکه نکات اصولی رعایت و احتیاطات لازم به عمل آمده و با غلظت و دوز مناسب تزریق گردد.

زمینه و هدف: حفظ ثبات همودینامیک بیماران در طی بیهوشی و عمل جراحی، یکی از مهمترین اهداف متخصصین بیهوشی است. هر یک از داروهای بیهوشی اثرات همودینامیکی مختلفی دارند و تداخل اثر این داروهابا یکدیگر و با داروهایی که بیماران تا قبل از عمل مصرف می کنند، ممکن است باعث تغییرات همودینامیک خطرناکی شود. به منظور ایجاد یک بیهوشی کامل، در صورت مصرف دوز بالای مخدر، شیوه معمول افزودن یک داروی وریدی مانند اتومیدیت به مخدر می باشد. در موارد استفاده از ترکیب اتومیدیت و سوفنتانیل، در دریافت کنندگان بتا - بلوکر، نوع شل کننده در پاسخ بیمار به این ترکیب موثر است. بر همین اساس، در پژوهشی به مقایسه تغییرات همودینامیک و شاخص های قلبی عروقی دو شل کننده عضلانی پانکرونیوم و سیس آتراکوریوم در ترکیب با دوز بالای سوفنتانیل در جراحی پیوند رگ های کرونر قلب بیماران تحت درمان با بتا بلوکر پرداخته شده است.روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی آینده نگر دو سو کور طراحی و اجرا شد. بیماران مورد مطالعه شامل 80 بیمار کاندیدای عمل جراحی پیوند رگ های کرونر در بیمارستان قلب شهید رجایی بودند، که به طور تصادفی در دو گروه پانکرونیوم (40 نفر) و سیس - آتراکوریوم (40 نفر) قرار گرفتند. بیماران از نظر نوع و دوز پیش داروی بیهوشی و نیز مخدر (سوفنتانیل) و هوشبر (اتومیدیت) حین عمل یکسان بودند. وضعیت همودینامیک بیماران شامل فشار خون، تعداد ضربان قلب و شاخص های قلبی قبل از بیهوشی و طی مراحل مختلف عمل جراحی تا 60 دقیقه بعد از القا بیهوشی مورد سنجش قرار گرفت. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS V. 13 و آنالیز واریانس یا اندازه گیری های مکرر (Repeated Measurement Analysis) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری در این مطالعه در حد 0.05 در نظر گرفته شده است.(Pvalue) یافته ها: بر اساس آنالیز چند متغیره، بیمارانی که سیس - آتراکوریوم دریافت کرده بودند، کاهش معنی داری (P<0.05) در فشار خون سیستولیک و فشار خون متوسط شریانی در مقایسه با پانکرونیوم طی دقایق اولیه القا بیهوشی نشان دادند. در سایر موارد، تغییرات در دو گروه مشابه بوده و اختلاف آماری معنی داری به دست نیامد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که گرچه سیس - آتراکوریوم در مقایسه با پانکرونیوم در ترکیب با دوز بالای سوفنتانیل در بیمارانی که تحت درمان با بتا بلوکر هستند، می تواند فشار خون سیستولیک و فشار خون متوسط شریانی را به طور معنی داری کاهش دهد، اما در تعداد ضربان قلب و شاخص های قلبی عروقی تغییری که از لحاظ آماری و یا بالینی معنی دار باشد، به وجود نمی آورد.

زمینه و هدف: یکی از روش های مطرح شده جهت تقویت و تسریع روند زایمان، استفاده از کورتیکوستروئید ها است. اگرچه مطالعات حیوانی متعدد اهمیت ترشح کورتیزول در شروع زایمان را نشان داده اند، اما نقش کورتیکوستروئید ها در تسریع القا زایمان در زنان هنوز نامشخص است. هدف از این مطالعه بررسی اثر دگزامتازون داخل عضلانی بر القا و مدت زمان زایمان و عوارض ناشی از آن می باشد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی دو گروه 61 نفری از زنان نولی پار دارای اندیکاسیون اینداکشن زایمان با 7 £ bishop score به طور تصادفی در دو گروه قرار داده شدند. در گروه مورد، دگزامتازون به صورت تک دوز 8 میلی گرم(mg)  عضلانی 6 ساعت قبل از شروع اینداکشن تجویز شد. در گروه کنترل، آب مقطر با همین فاصله داده شد. پیامد مورد انتظار، شروع فاز فعال زایمان و طول زایمان بود که بین دو گروه مقایسه گردید. همچنین فراوانی وقوع کوریو آمنیونیت، سپسیس نوزادی و آپگار نوزادی مشخص گردید. برای آنالیز آماری از نرم افزار SPSS V. 15 شامل شاخص های مرکزی میانگین، نما، میانه، و شاخص پراکندگی انحراف معیار و در برخی موارد از تست های آماریChi Square  وt test  استفاده شد.یافته ها: بیماران دو گروه از نظر سن، Bishop Score، سن حاملگی و وزن زمان تولد اختلاف ارزشمند آماری نداشتند. میانگین فاصله زمانی بین القا زایمان تا شروع فاز فعال در گروه دریافت کننده دگزامتازون به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود (1.5±3.09 ساعت در برابر 1.8±4.21 ساعت) بود (P<0.001). میانگین طول مدت فاز فعال در گروه مورد (1.38±2.46 ساعت) با گروه کنترل (5.73±3.87 ساعت) اختلاف معنی داری نداشت (P>0.01). طول مدت مرحله دوم زایمان در گروه دریافت کننده دگزامتازون، به طور معنی داری کوتاه تر از گروه کنترل بود (16.09±22.23 دقیقه در برابر 15.32±29.01) (P<0.014). طول مرحله سوم زایمان در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت. نمره آپگار دقیقه اول و پنجم جنین و عوارض مادری و جنینی شامل کوریوآمنیونیت و سپسیس نوزادی در دو گروه تفاوت معنی دار آماری نداشت.نتیجه گیری: دگزامتازون داخل عضلانی، فاصله زمانی بین اینداکشن تا شروع فاز فعال زایمان و همچنین طول مدت مرحله دوم زایمان راکوتاه تر می کند.

زمینه و هدف: تیبیاهمی ملیا، نوعی نقصان طولی استخوان تیبیا است که در بدو تولد مشخص می باشد. در این بیماری کوتاهی اندام، دفورمیتی شدید پا و انقباض فلکشن زانو مشهود است. درمان این بیماران معمولا در سال های اولیه عمر انجام می گیرد. هدف از درمان به دست آوردن پای باثبات و برابر در هر دو سمت می باشد.معرفی بیمار: بیمار مورد نظر آقای 20 ساله می باشد که تیبیاهمی ملیا نوع IA داشته. نکته جالب در این بیمار تحمل دفورمیتی شدید اندام تحتانی سمت راست و کوتاهی قابل توجه تا سن 20 سالگی و داشتن شصت دوتایی در دست و پای همان سمت می باشد.نتیجه گیری: درمان بیماری تیبیا همی ملیا بهتر است در سال های اول عمر انجام شود و حداقل تعداد عمل به بیمار تحمیل شود.

زمینه و هدف: درن لوله سینه ای به عنوان یک سیستم بسته و به منظور تخلیه حفره جنب در بیماران ترومایی و یا پس از اعمال جراحی قفسه سینه مورد استفاده قرار می گیرد. آنچه که در حال حاضر به عنوان محفظه تخلیه(Chest bottle)  کاربرد دارد، عموما از جنس مواد مصنوعی سخت ساخته شده و امکان شکسته شدن آن نیز وجود دارد. همچنین برای عملکرد مناسب محفظه لازم است همواره مقداری مایع استریل (نرمال سالین) درون آن ریخته شود، که این موضوع علاوه بر آنکه موجب فشار قابل توجه به جدارسینه بیمار ودردناک شدن آن می گردد، از امکان تحرک و جابجایی بیمار نیز به نحو قابل ملاحظه ای می کاهد. هدف از انجام این پژوهش، استفاده از وسیله ای جدید موسوم به کیسه تخلیه (Drainage bag) است، تا ضمن تخلیه مایع و هوا از حفره جنب، سایر اشکالات موجود در محفظه تخلیه (Chest bottle) معمولی را نیز نداشته باشد.روش بررسی: مطالعه حاضراز نوع مداخله ای با کارآزمایی بالینی بوده که در آن تعداد 50 بیمار از بین بیماران بستری در بخش های مجتمع آموزشی پژوهشی رسول اکرم (ص) که نیاز به لوله سینه ای داشته، انتخاب و، پس از توضیح کافی و اخذ رضایت برای شرکت در طرح، به صورت تصادفی در دو گروه 25 نفری قرار داده شدند. برای یک گروه از محفظه تخلیه (Chest bottle) معمولی و در گروه دوم از کیسه تخلیه (Drainage bag) استفاده شد. هر دو گروه مورد مطالعه از نظر شدت درد جدار قفسه سینه (با روش VAS)، رضایتمندی از وسیله و مدت زمان بستری مقایسه شده اند. در نهایت کلیه اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفته است. برای متغیرهای کمی از آزمون آماری Independent Samples Test و برای تجزیه و تحلیل متغیرهای کیفی از آزمون Chi square استفاده شده است.یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که میانگین شدت درد در بیماران با کیسه تخلیه4.2 (Drainage bag)  واحد در مقابل 5.5 واحد در گروه با محفظه تخلیه (Chest bottle) بوده است. همچنین از نظر رضایتمندی بیماران که شامل امکان جابجایی بیمار و نیز سهولت در تعویض وسیله بوده، در گروه با کیسه تخلیه (Drainage bag) معادل 81% در مقابل 43% در گروه با محفظه تخلیه (Chest bottle) بوده است. از نظر مدت زمان بستری نیز که از دیگر شاخص های مورد نظر طرح می باشد، برای بیماران با کیسه تخلیه به طور میانگین 5.3 روز و برای گروه با محفظه تخلیه 8.7 روز بوده است.نتیجه گیری: با انجام این مطالعه به نظر می رسد که استفاده از کیسه تخلیه (Drainage bag) به جای محفظه تخلیه (Chest bottle)، برای کلیه بیمارانی که لوله سینه ای داشته به شرط آنکه نیاز به ایجاد فشار منفی بیشتر (ساکشن) در فضای پلور نداشته باشند، می تواند با درد کمتر و احساس رضایتمندی بیشتر بیماران، موجب تسریع در مراحل بهبودی و کاهش مدت زمان بستری آن ها گردد.

زمینه و هدف: درمان های جایگزین کلیه، اغلب با تغییرات عناصر کمیاب و متابولیسم ویتامین ها همراه است. تجویز مولتی ویتامین ها به بیماران دیالیزی به صورت روتین در مراکز دیالیز صورت می گیرد. غلظت پلاسمایی تیامین، نشانگر خوبی برای وضعیت تغذیه ای بیمار است. در این مطالعه یک روش دقیق کروماتوگرافی با کارکرد عالی برای تعیین غلظت پلاسمایی تیامین در انسان راه اندازی شده و غلظت پلاسمایی تیامین در گروهی از بیماران همودیالیزی بررسی شده است. هدف از انجام این پژوهش، اندازه گیری میزان تیامین در خون بیماران همودیالیزی مزمن به منظور ارزیابی نیاز یا عدم نیاز این بیماران به مکمل های حاوی تیامین است.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، پلاسمای 9 نفر بیمار همودیالیزی ایرانی برای تعیین میزان تیامین آن آنالیز شده و با یک گروه داوطلب سالم ایرانی مقایسه شد. طریقه عمل بر اساس اکسیداسیون تیامین قبل از ورود به ستون و تبدیل آن به تیوکروم و سپس ردیابی توسط ردیاب فلورسنت بود. 1 میلی لیتر از پلاسما توسط تری کلرواستیک اسید دی پروتئینه شده و تیامین توسط دی اتیل اتر استخراج شد. سپس سیانوژن بروماید (0.3 میلی لیتر) اضافه شد تا تیامین را به تیوکروم تبدیل کند. نمونه ها (25 میکرولیتر) به یک ستون 4mm(4.6×250 mm)، Novapak C8 تزریق شد. فاز متحرک شامل متانول: بافر فسفات (30 میلی مولار) با نسبت 55:45 و 0.05% سدیم لوریل سولفات بود. نتایج به دست آمده با استفاده از Student t-test و ANOVA یک طرفه آنالیز شد. آنالیز اطلاعات با استفاده از برنامه SPSS V. 13 صورت گرفته است.یافته ها: نتایج نشان می دهد که روش استفاده شده برای تعیین مقدار تیامین در پلاسما، روشی بسیار دقیق و تکرارپذیر است. حداقل مقدار قابل اندازه گیری تیامین 0.2 نانو گرم در میلی لیتر و درصد بازیافت حدود 85% بوده است. ضرایب تغییرات بین روزی و درون روزی برای 3 غلظت اختیاری تیامین در پلاسما در محدوده 0.22-2.94 % بود. میانگین غلظت پلاسمایی تیامین در 10 نفر داوطلب سالم 0.95±3.07 نانوگرم در میلی لیتر و در بیماران 1.12±4.72 نانوگرم در میلی لیتر قبل از همودیالیز و 0.67±4.29 نانوگرم در میلی لیتر بعد از همودیالیز بود. مطالعه حاضر نشان می دهد که میانگین غلظت پلاسمایی تیامین در بیماران همودیالیزی ایرانی تفاوت معنی داری با داوطلبین سالم ایرانی ندارد و همچنین قبل و بعد از دیالیز نیز تغییر چندانی نمی کند.نتیجه گیری: روش استفاده شده برای اندازه گیری تیامین در پلاسما روشی حساس، دقیق و تکرارپذیر است و برای مطالعات کینتیکی تیامین مناسب است. بر اساس یافته های این تحقیق می توان چنین نتیجه گرفت که بیمارانی که به صورت مزمن تحت همودیالیز قرار می گیرند، تفاوت معنی داری در مورد غلظت تیامین با افراد سالم ندارند و میزان ویتامین موجود در رژیم غذایی این افراد برای رفع نیاز بدن کافی به نظر می رسد و دریافت ویتامین اضافی توسط این بیماران ضروری نیست.

زمینه و هدف: بیماری پلی کیستیک اتوزومال غالب بالغین، شایع ترین بیماری ارثی کلیه در بالغین است. حدود %30-50 از این بیماران به بیش از یک مورد عفونت ادراری در زندگی مبتلا می شوند. در صورتی که عفونت یک یا چند کیست را درگیر کند، درمان مشکل بوده و در صورت عدم پاسخ به درمان های دارویی نفرکتومی اجتناب ناپذیر خواهد بود.معرفی بیمار: در این مقاله خانم 56 ساله مبتلا به بیماری پلی کیستیک اتوزومال غالب بالغین و دیابت معرفی می شود که دچار عفونت چند کیست شده، به درمان آنتی بیوتیک پاسخ نداده و با درناژ تحت هدایت سونوگرافی و شستشوی مکرر چند کیست درمان شد.نتیجه گیری: تخلیه کیست های عفونی در بیماری پلی کیستیک تحت هدایت سونوگرافی و شستشوی آن ها می تواند به عنوان جایگزین درمانی برای بیمارانی که به درمان دارویی پاسخ نداده و کاندید نفرکتومی شده اند، مطرح باشد.

زمینه و هدف: اسید آسکوربیک (Ascorbic Acid-AA)، با غلظت زیاد در سیستم عصبی وجود دارد و به دنبال فعالیت نورون های گلوتامینرژیک آزاد می شود. از آن جا که رسپتورهای (N-Methyl-D-aspartic acid) NMDA به میزان زیاد در سیستم عصبی وجود دارند. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ضد دردی اسید آسکوربیک و نقش رسپتورهای NMDA در ایجاد این اثرات در مدل درد نوروپاتیک می باشد.روش بررسی: در این مطالعه که از نوع تجربی می باشد جهت ایجاد درد بر طبق مدل (Chronic Constriction Injury) CCI  عصب سیاتیک در پای چپ موش های صحرایی تحت فشار قرار گرفت. در هفته دوم پس از CCI حیوانات 1، 5 و 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن(mg/kg)  محلول ویتامین C و یا نرمال سالین دریافت کردند و 15 و 30 دقیقه پس از آن تست های سنجش درد در مورد آن ها انجام گرفت. جهت بررسی نقش رسپتورهای  NMDAدر فرآیند ضد دردی آسکوربیک اسید، گروه های جداگانه ای از حیوانات در هفته دوم پس از30 CCI  دقیقه پس از دریافت اسید آسکوربیک با (غلظت 1mg/kg) و یا سرم فیزیولوژیک، کتامین 5mg/kg و یاMK-801  (0.01mg/kg) به صورت داخل صفاقی دریافت نمودند. 20 دقیقه پس از آن تست های سنجش درد در مورد آن ها انجام گرفت. جهت سنجش آلودینیای مکانیکی از تست Von Frey و جهت سنجش هیپرآلژزیای مکانیکی و حرارتی به ترتیب از تست های Randal selitto و Radiant heat استفاده شد. نتایج به دست آمده با استفاده از تست های آماری ANOVA و Newman-Keuls مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتP<0.05  معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: تزریق داخل صفاقی اسیدآسکوربیک در مقادیر 5mg/kg و 10mg/kg باعث افزایش آستانه درد در تست های سنجش هیپر آلژزیای حرارتی و مکانیکی و آلودینیای مکانیکی شده است. در حالی که تزریق آن به میزان  1mg/kgاثری در تغییر آستانه درد نداشته است. همچنین تزریق AA به میزان1mg/kg ، باعث مهار اثرات ضد دردی کتامین و یا MK-801 شد و میزان درد در این گروه ها تفاوت معنی داری را نسبت به گروهی که سرم فیزیولوژیک دریافت کرده بودند نشان داد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده تزریق ویتامین C باعث کاهش درد ایجاد شده پس از آسیب عصبی می شود. این اثر وابسته به مقدار بوده و از طریق بلوک رسپتورهای NMDA اعمال می شود.