پژوهش های زراعی ایران
سال:1382 | دوره:1 | شماره:1 |تعداد مقالات:11

به منظور بررسی اثر تنش رطوبتی در مراحل مختلف رشد گندم زمستانه رقم C-73-5 و اثر آن بر عملکرد، آزمایشی در منطقه مشهد با ارتفاع 985 متر از سطح دریا در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی شامل هفت تیمار در سه تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش عبارت بودند از: T1: آبیاری بدون تنش رطوبتی درطول دوه رشد (تیمار شاهد)، T2: آبیاری با قطع آب در مرحله جوانه زنی و رشد سبزینه ای، T3: آبیاری با قطع آب در مرحله پنجه زنی، T4: آبیاری با قطع آب در مرحله ساقه دهی، T5: آبیاری با قطع آب در مرحله خوشه دهی، T6: آبیاری با قطع آب در مرحله دانه بندی و T7: آبیاری با قطع آب در مرحله رسیدن دانه. آبیاری در تمام تیمارها به صورت کرتی بود. در طول آزمایش رطوبت خاک توسط نوترون متر اندازه گیری شد و سپس مقدار تبخیر - تعرق توسط روش بیلان آبی تعیین گردید. مقدار ناچیز باران در طی آزمایش تیمارهای تحت تنش را مختل نکرد. نتایج به دست آمده نشان داد که پروفیل رطوبتی خاک در زمان هایی که تیمار بخصوصی تحت تنش رطوبتی قرار گرفته بود، به طور محسوسی از پروفیل سایر تیمارها خشک تر بود. در هر زمان خاص، نفوذ عمقی توسط روش های عددی از پروفیل رطوبتی در دو مقطع زمانی در انتهای منقطه توسعه ریشه محاسبه گردید. در برخی از مواقع که گیاه تحت تنش قرار داشت، نفوذ عمقی منفی به دست آمد که بیانگر استخراج آب از اعماق پایین تر ریشه بود. پس از برداشت محصول و تعیین مقدار دانه تولید شده، ضرایب حساسیت گیاه به تنش رطوبتی محاسبه گردید. ضرایب حساسیت به دست آمده مشخص ساخت که مرحله خوشه دهی حساس ترین مرحله رشد به کم آبی می باشد. چنین نتیجه ای توسط سایر محققین نیز تایید شده است. با این وجود مقادیر ضرایب حساسیت به دست آمده اختلافاتی را با مقادیر گزارش شده در منابع نشان می دهد. احتمالا رقم و واریته گندم مورد آزمایش، شدت تنش و برخی عوامل ناشناخته ممکن است این اختلافات راتوجیه کنند. تحلیل های آماری در این پژوهش نشان داد که تنش در مرحله خوشه دهی، پنجه زنی و ساقه دهی بیشترین تاثیر را به ترتیب بر عملکرد، شاخص سطح برگ و ارتفاع گیاه دارد. همچنین با بررسی مقایسه میانگین ها مشاهده شد که تنش در مرحله خوشه دهی از طریق کاهش تعداد سنبله بیش از وزن دانه و تعداد دانه در سنبله بر عملکرد تاثیر دارد. مدل هایی نیز به منظور برآورد عملکرد در واحد سطح و عملکرد در واحد آب مصرفی به دست آمد. نتایج نشان داد که مدل های برآورد عملکرد در واحد آب به طور کلی از ضرایب همبستگی پایین تری نسبت به مدل های برآورد عملکرد در واحد سطح برخوردارند.

به منظور بررسی اثرات رقابتی علفهای هرز سوروف و تاج خروس بر عملکرد لوبیا، آزمایشی در فصل زراعی 1380 در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل سه سطح تراکم تاج خروس 4، 8 و 12 بوته در متر مربع و سه سطح تراکم سوروف 10، 20 و 30 بوته در متر مربع با یک تیمار شاهد بدون علف هرز در هر بلوک بودند که در تراکم ثابت 20 بوته در متر مربع لوبیا به صورت افزایشی اجرا شد. به منظور تبیین اثرات رقابتی و کاهش عملکرد لوبیا از مدل رگرسیون استفاده شد. نتایج حاصل نشان از آسیب پذیری شدید لوبیا نسبت به علفهای هرز داشت از طرف دیگر تاج خروس نسبت به سوروف به مراتب اثرات بیشتری را در کاهش عملکرد لوبیا اعمال نمود. کاهش عملکرد بیولوژیکی و اقتصادی لوبیا در اثر تاج خروس به طور متوسط 74.05 و 76.48 و در اثر تداخل سوروف 49.49 و 55.88 درصد بود نتایج مدل کاهش عملکرد نیز حاکی از اثرات بیشتر رقابتی تاج خروس داشتند به طوریکه مقایسه عملکرد بیولوژیک در تیمارهای تاج خروس و سوروف نشان داد که یک بوته تاج خروس قادر است به اندازه 15 بوته سوروف در رقابت با لوبیا نقش داشته باشد. بر اساس نتایج بدست آمده، دو گونه مذکور بیشترین اثر خود را بر عملکرد اقتصادی از طرق کاهش تعداد ساقه های فرعی و کاهش تعداد غلاف در بوته اعمال کردند ولی وزن 100 دانه و تعداد دانه در غلاف تحت تاثیر اثرات رقابتی ناشی از این دو علف هرز قرار نگرفت.

پنبه مهمترین گیاه لیفی است که به دلیل سازگاری با شرایط رطوبتی متفاوت امکان مصرف آب کمتر همراه با عملکرد اقتصادی مطلوب را فراهم ساخته است. به منظور بررسی اثرات تاخیر در اولین آبیاری بعد از سبز شدن بر عملکرد وش، خصوصیات کیفی الیاف و همچنین انتخاب بهترین روش کاشت، این آزمایش طی دو سال در منطقه کاشمر استان خراسان اجرا گردید. تیمارها شامل روشهای کاشت (هیرم کاری و خشکه کاری) در کرتهای اصلی و تاخیر در اولین آبیاری در سال اول (70، 140، 210 و 280 میلیمتر تبخیر تجمعی از طشتک) و در سال دوم (480، 80، 160، 240، 400، 320 و میلیمتر تبخیر تجمعی) در کرتهای فرعی بود. نتایج نشان داد که بین دو روش کاشت از نظر عملکرد تفاوتی وجود ندارد، اما تاخیر در اولین آبیاری تا 280 میلیمتر تبخیر در سال اول و در هر دو روش کاشت عملکرد وش، کارایی مصرف آب، زودرسی و تعداد شاخه های زایا در گیاه را افزایش داد. اما تعداد شاخه های رویا در این تیمارها کاهش یافت. همچنین در سال دوم عملکرد وش، شاخص برداشت و کارایی مصرف آب در تیمار تاخیر در اولین آبیاری تا 320 میلیمتر تبخیر افزایش یافت. خصوصیات کیفی الیاف مورد مطالعه در هر دو روش کاشت در تیمارهای تاخیر در آبیاری تفاوت معنی داری نداشتند. افزایش عملکرد وش در تیمارهای کم آبیاری احتمالا به دلیل افزایش شاخص برداشت در اثر کاهش ارتفاع گیاه و افزایش تعداد قوزه در پی تنش خفیف رطوبتی می باشد. بطور کلی نتایج دو ساله این آزمایش نشان داد که تاخیر اولین آبیاری بعد از سبز شدن تا 320 میلیمتر تبخیر از طشتک بطور معنی داری باعث افزایش عملکرد وش می شود.

به منظور بررسی میزان رشد ریشه و اختصاص مواد به بخش هوایی و ریشه در شرایط تنش رطوبت در گندم، دو آزمایش مستقل با استفاده از ارقام الوند و بک کراس روشن (مقاوم)، C-73-5 و زرین (نیمه مقاوم) و نوید (حساس) در شرایط تنش خشکی و عدم تنش به صورت طرح بلوکهای کامل تصادفی و با چهار تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد. کشت بذور در کیسه های پلاستیکی حاوی شن شسته صورت گرفت. با طراحی یک سیستم آبیاری قطره ای کیسه های شن آزمایش شرایط مطلوب همیشه در وضعیت مرطوب قرار داشتند و در آزمایش تنش رطوبت در هنگام بروز علایم تنش، آبیاری به مدت یک ساعت با همان سیستم آبیاری قطره ای صورت می گرفت. در شرایط مطلوب در بین ارقام از نظر تعداد برگ تفاوت معنی داری وجود نداشت ولی در شرایط تنش خشکی ارقام مقاوم تعداد برگ بیشتری داشتند. در شرایط تنش رطوبت ارقام مقاوم کمترین و ارقام متوسط و حساس به خشکی بیشترین سطح برگ را تولید نمودند. در شرایط مطلوب رقم بک کراس روشن کمترین وزن خشک بخش هوایی را داشت در صورتی که شرایط تنش، رقم حساس به خشکی نوید پایین ترین وزن خشک بخش هوایی را به خود اختصاص داد. در شرایط تنش رطوبت علیرغم عدم وجود اختلاف معنی دار بین ارقام مورد بررسی از نظر طول ریشه، ارقام مقاوم در مقایسه با ارقام حساس طول ریشه بیشتری داشتند. در شرایط مطلوب و تنش رطوبت رقم الوند بیشترین وزن خشک ریشه را داشت. در هر دو آزمایش رقم مقاوم به خشکی الوند بیشترین و رقم حساس نوید کمترین نسبت ریشه به بخش هوایی را دارا بودند. در مجموع به نظر می رسد در شرایط تنش رطوبت، ارقام مقاوم به خشکی از سطح برگ کمتر و تعداد برگ بیشتر، طول و وزن خشک ریشه بیشتر و از نسبت ریشه به بخش هوایی بالاتری در مقایسه با ارقام حساس به خشکی برخوردار هستند.

به منظور بررسی واکنش فتوسنتزی و هدایت روزنه ای دو رقم گندم (قدس و کراس روشن) و دو رقم جو (والفجر و چاافضل) تحت تنش شوری آزمایش گلخانه ای به صورت دو طرح جداگانه اسپلیت پلات با سه تکرار اجرا شد. کشت بذور در جعبه های حاوی شن کشت گردید و تیمار شوری (شامل شاهد، 100 و 300 مول در متر مکعب با ترکیب نمک طعام %97 و کلرور کلسیم خالص که بترتیب به نسبت 5 به 1 بودند) اعمال گردید. در این آزمایش اثر تنش شوری بر فتوسنتز برگ پرچمی، هدایت روزنه ای، عملکرد برخی از اجزا عملکرد مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که شوری میزان فتوسنتز و هدایت روزنه ای را بخصوص در ارقام حساس (رقم قدس گندم و رقم والفجر جو) کاهش داد. همچنین شوری باعث کاهش تولید ماده خشک و عملکرد اقتصادی از طریق کاهش تعداد پنجه بارور، کاهش تعداد سنبله، کاهش تعداد دانه در سنبله و کاشه وزن صد دانه گردیده و ارتفاع گیاه و تعداد برگ را به ویژه در ارقام حساس کاهش داد. این عوامل از جمله فاکتورهایی بودند که به وضوح حساسیت ارقام قدس و والفجر را نسبت به شوری نشان دادند و قابلیت رقابت کراس روشن متحمل به شوری را نسبت به ارقام متحمل جو ثابت نمودند.

به منظور بررسی اثر درجات مختلف تنش شوری بر رشد، عملکرد، تجمع املاح و درصد اسانس زیره سبز (cyminum Cyminum) آزمایشی در سال زراعی 80-79 در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد به اجرا در آمد. طرح آزمایشی مورد استفاده، طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار بود. تیمارهای آزمایشی شامل 0، 50، 100، 150، 200 مول بر متر مکعب نمک محلول در آب آبیاری با استفاده از کلرور سدیم و کلرور کلسیم با نسبت مولی 10 به یک (CaCl2-NaCl) اعمال گردید. نتایج نشان داد که تنشهای مختلف شوری بطور معنی داری بر عملکرد و اجزای عملکرد زیره سبز تاثیر داشتند و افزایش تنش شوری موجب کاهش صفات کمی مورد نظر گردید. شوری در سطح 50 مول بر متر مکعب سبب کاهش تعداد دانه در چتر و کاهش تعداد نهایی بذر در بوته گردید، در حالی که صفات رویشی از قبیل ارتفاع بوته، وزن بوته، تعداد چتر در بوته و عملکرد ماده خشک تحت تاثیر این سطح شوری قرار نگرفت. افزایش شوری بعد از این سطح تا سطح 200 مول بر متر مکعب تمامی اجزای عملکرد را تحت تاثیر قرار داده و کاهش شدید تعداد چتر در بوته، تعداد بذر در بوته و عملکرد دانه در سطح 200 مول بر متر مکعب مشاهده گردید. افزایش سطح تنش به طور معنی داری موجب کاهش عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک گردید، بطوری که کمترین عملکرد دانه مربوط به بالاترین سطح تنش (200 مول بر متر مکعب) بود. از نظر آماری تفاوت معنی داری از لحاظ عملکرد دانه بین سطوح 150 و 200 مشاهده نشد. همچنین تنش شوری تاثیر معنی داری بر روی درصد اسانس بذر نداشت.

علیرغم تاثیر منفی علفهای هرز بر رشد و عملکرد گیاهان زراعی در مورد وضعیت علفهای هرز نخود در شرایط شمال خراسان اطلاعاتی در دسترس نیست. به این منظور آزمایشی در سال 1374 با هدف بررسی تاثیر وجین علف های هرز و تراکم گیاه نخود بر دینامیک علفهای هرز آن در شرایط آبی و دیم شمال خراسان به مرحله اجرا در آمد. در این تحقیق 5 تیمار وجین علفهای هرز (عدم وجین علفهای هرز، یکبار وجین علفهای هرز سه، پنج و هشت هفته پس از سبز شدن نخود و وجین علفهای هرز در تمام دوره رشد گیاه نخود) و سه تراکم 30، 40 و 60 بوته نخود در متر مربع در شرایط آبی و 20 و 30 و 40 بوته نخود در متر مربع در شرایط دیم در دو آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی مورد مقایسه قرار گرفتند. در آزمایش آبی فراوانی علفهای هرز سلمه، تاج ریزی و تاج خروس بیش از سایر علفهای هرز بود و در آزمایش دیم گرنوک و جغجغه فراوانی بیشتری داشتند. در بین تیمارهای وجین علفهای هرز، تیمار وجین هشت هفته پس از سبز شدن نخود در هر دو آزمایش آبی و دیم بیشترین وزن خشک علفهای هرز را در زمان وجین به خود اختصاص دادند. در آزمایش آبی در تراکم 40 بوته در متر مربع بیشترین وزن خشک علفهای هرز مشاهده شد. در حالیکه در آزمایش دیم وزن خشک علفهای هرز در تراکم 30 بوته در متر مربع بیش از دو تراکم دیگر بود. بررسی اثر متقابل وجین و تراکم در آزمایش آبی نشان داد که بیشترین وزن خشک کل علفهای هرز در تیمار عدم وجین در تراکم 40 بوته در متر مربع وجود داشت (236.1 گرم در متر مربع) و کمترین مقدار در تیمار وجین کامل علفهای هرز در تراکم 60 بوته در متر مربع حاصل شد (8.5 گرم در متر مربع). در آزمایش دیم تیمار عدم وجین در تراکم 30 بوته در متر مربع بیشترین وزن خشک علفهای هرز را داشت (25.28 گرم در متر مربع). در حالیکه وزن خشک علفهای هرز در تیمار وجین در تمام دوره رشد گیاه نخود در تراکم 20 بوته در متر مربع به 10 درصد تیمار قبلی رسید (2.84 گرم در متر مربع). بطور کلی در هر دو آزمایش آبی و دیم مشاهده شد که تاخیر در وجین علفهای هرز منجر به افزایش وزن خشک علفهای هرز شد. به نظر می رسد که در شرایط آزمایش آبی یکبار وجین علفهای هرز در هفته پنجم بعد از سبز شدن نخود و در آزمایش دیم یکبار وجین علفهای هرز در هفته سوم بعد از سبز شدن گیاه نخود ارجحیت نسبتا مناسبی داشته باشد.

به منظور درک اثرات تنش شوری بر شاخصهای رشدی، میزان تجمع عناصر سدیم و پتاسیم برگ و نسبت سدیم به پتاسیم در هشت رقم گندم شامل قدس، فلات، روشن، کراس روشن (6611)، کراس اروند، مهدوی، هیرمند و اکبرآبادی (توده محلی) آزمایشی در مزرعه امیرآباد دانشکده کشاورزی بیرجند اجرا شد. این آزمایش برای مدت دو سال زراعی 79-78 و 80-79 با استفاده از آب طبیعی با هدایت الکتریکی 1.4 و 5.5 و 10.5 دسی زیمنس بر متر انجام شد. آزمایش به شکل کرتهای خرد شده و در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی در چهار تکرار به اجرا در آمد. تیمارهای شوری در کرتهای اصلی و ارقام گندم در کرتهای فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد با افزایش تنش شوری وزن ماده خشک، سطح برگ و کلیه پارامترهای رشدی اعم از شاخص سطح برگ (LAI)، سرعت رشد محصول (CGR) و میزان خالص ماده سازی (NAR) کاهش یافت. سرعت رشد نسبی (RGR) در ارقام مختلف از نظر آماری تفاوت معنی داری را نشان نداد. توده محلی اکبرآبادی و روشن از نظر تجمع ماده خشک، اندازه سطح برگ و شاخصهای رشدی اشاره شده، بالاتر از بقیه ارقام قرار داشتند، اما میزان تجمع سدیم و نسبت سدیم به پتاسیم برگ در این ارقام کمتر از بقیه بود. از نتایج بدست آمده مشخص شد رقم روشن و توده محلی اکبرآبادی ارقام مقاوم، رقم فلات حساس و بقیه ارقام نیمه مقاوم به شوری می باشند.

تاکنون مطالعه جامعی در زمینه عکس العمل ارقام رشد محدود و رشد نامحدود به تاریخهای متداول کشت سویا در استان گلستان صورت نگرفته است. از اینرو، مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات تاریخهای مختلف کاشت، بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه ارقام سویا به صورت کرتهای خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با چهار تکرار در مزرعه ای واقع در 22 کیلومتری غرب شهر گرگان به اجرا در آمد. فاکتور اصلی آزمایش، تاریخ کاشت با پنج سطح شامل 20 فروردین، 10 و 30 اردیبهشت، 20 خرداد و 13 تیر و فاکتور فرعی، رقم با سه سطح شامل ویلیامز، اس آر اف و پرشینگ بود. تاریخ کاشت به طور معنی داری بر تعداد غلاف در بوته، وزن صد دانه، عملکرد دانه در واحد سطح و همچنین ارتفاع بوته تاثیر گذاشت اما تعداد دانه در غلاف و تعداد گره ساقه اصلی تحت تاثیر تاریخ کاشت قرار نگرفت. علاوه بر این، نتایج حاکی از اختلاف معنی دار ارقام از نظر کلیه صفات مورد مطالعه و معنی دار نبودن اثرات متقابل بین تاریخ کاشت و رقم در همه صفات مورد بررسی به استثنای عملکرد دانه بود. بیشترین عملکرد دانه در تاریخ کاشت 10 اردیبهشت به دست آمد. این تاریخ کاشت دارای بیشترین تعداد غلاف در بوته (70.9)، وزن صد دانه (17.7 گرم)، تعداد دانه در غلاف (2.4) و همچنین بیشترین ارتفاع بوته (114 سانتی متر) بود. در مقابل، کمترین عملکرد دانه در تاریخ کاشت 13 تیر به دست آمد. تعداد غلاف در بوته در رقم پرشینگ بیشتر اما وزن صد دانه، تعداد دانه در غلاف و ارتفاع بوته در این رقم کمتر از دو رقم دیگر بود. در بین سه رقم مورد مطالعه، بیشترین وزن صد دانه، تعداد دانه در غلاف و ارتفاع بوته برای رقم ویلیامز به ثبت رسید. در سه تاریخ کاشت اول، عملکرد دانه رقم رشد محدود پرشینگ و در تاریخ کاشت 20 خرداد عملکرد دانه دو رقم رشد نامحدود ویلیامز و اس آر اف بیشتر بود. همچنین، در آخرین تاریخ کاشت (13 تیر) ارقام ویلیامز و پرشینگ دانه بیشتری تولید کردند. در نهایت، بر اساس یافته های یکساله این تحقیق، اگر چه نمی توان به برتری یکی از ارقام یا یکی از دو تیپ رشد محدود یا نامحدود در تاریخهای کاشت دیر هنگام حکم داد ولی احتمالا می توان رقم دارای تیپ رشد محدود را برای کشتهای زود هنگام و بموقع توصیه نمود.

به منظور تعیین اثرات تلقیح سویا با سویه های مختلف باکتری و تعیین بهترین ترکیب باکتری - رقم، آزمایشی به صورت فاکتوریل دو فاکتوره ارقام سویا و سویه های باکتری در قالب طرح کرتهای یکبار خرد شده و در سه تکرار در بهار و تابستان 1380 در مزرعه موسسه اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج انجام شد. فاکتور باکتری شامل 4 سویه باکتری (هلی نیترو، سویار، خاک و آب، های استیک) و یک تیمار شاهد (بدون باکتری) بود که بدلیل جلوگیری از عمل تداخل و سهولت در اجرای طرح بطور تصادفی در کرتهای اصلی قرار گرفتند و فاکتور ارقام شامل رقم ویلیامز ولاین 11 بود که بصورت تصادفی در کرتهای فرعی توزیع شدند. هر کرت آزمایشی شامل 4 ردیف کاشت بطول 5 متر با فواصل خطوط 60 سانتیمتر بین ردیفها و فاصله 7 سانتیمتر بین بذور روی ردیفها بود. هر تکرار شامل 5 کرت اصلی (شامل دو کرت فرعی) بود و لذا کل آزمایش شامل 30 کرت بود. صفات مورد بررسی در این تحقیق شامل عملکرد دانه، تعداد غلاف در گیاه، تعداد دانه در غلاف، وزن هزار دانه، عملکرد روغن و پروتیین و درصد نیتروژن خاک و میزان تثبیت نیتروژن به روش تفاوت نیتروژن بودند. هر چند در این آزمایش تیمار کوددهی نیتروژنه در نظر گرفته نشد لیکن مقایسه نتایج حاصله با نتایج گیاه شاهد و نیز سایر محققین، موید نتیجه مطلوب و بهینه تلقیح بر روی صفات برآورد شده از جمله عملکرد و میزان تثبیت نیتروژن می باشد بطوریکه عملکرد دانه حدود 3 برابر در ترکیب لاین 11- باکتری های استیک نسبت به ترکیب رقم ویلیامز - بدون تلقیح بیشتر می باشد. سویه های استیک با توجه به خصوصیات مطلوب رقابتی نسبت به سایر سویه ها و لاین 11 با توجه به دوره رویشی بیشتر و همزیستی بهتر نسبت به رقم ویلیامز نسبت به سایر ترکیبات رقم - باکتری برتری نشان می دهد. بطور کلی در این آزمایش ترکیب باکتری های استیک و لاین 11 به عنوان بهترین ترکیب برای سویا در منطقه کرج تعیین گردید.

به منظور بررسی خسارت علفهای هرز و تعیین مناسبترین شاخص جهت برآورد کاهش عملکرد گندم در پوشش طبیعی فلور علفهای هرز و رقابت چند گونه ای، آزمایشی در سال زراعی 78-1377 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائم شهر انجام شد. 27 کرت به ابعاد 5×5 متر از سطح مزرعه انتخاب و در چندین مرحله در آن تراکم علفهای هرز به تفکیک گونه شمارش و در پایان فصل، وزن خشک هر گونه جداگانه اندازه گیری شد. جهت مقایسه چگونگی رقابت و برآورد ضریب خسارت هرگونه متغیرهایی چون تراکم و وزن خشک در واحد سطح، نسبت معادل گیاهی و متوسط وزن خشک تک بوته اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بیوماس علفهای هرز نسبت به تراکم، برآورد بهتری از کاهش عملکرد گندم بدست می دهد. در بررسی تابع 1/w=bo+b1x1+…+bnxn مشاهده شد که اثر تداخلی علفهای هرز در گندم را با توجه به ضرایب معادله فوق (رابطه عکس وزن تک بوته با تراکم) می توان به دو گروه بازدارنده (ضریب مثبت) و تحریک کننده (ضریب منفی) تقسیم کرد. در این میان سهم رقابت درون گونه ای گندم بیشتر از رقابت بین گونه ای بود. دو گونه شلمبیک (Rapistrum rugosum) و یولاف (Avena fatua) بیشترین سهم را در کاهش عملکرد گندم بخود اختصاص دادند در حالی که گونه سیزاب (veronica persica) و آرتمیز یا (Artemisia sp.) کمترین اثر را در این تیمار آزمایش به خود اختصاص دادند. در بررسی بعدی مشخص شد که اثر مثبت بعضی از گونه های هرز به واسطه اثرات بازدارندگی آنها بر گونه هایی است که از شدت رقابت بالایی با گندم برخوردارند.