پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی (پژوهشنامه علوم ورزشی)
سال:1398 | دوره:15 | شماره:29 |تعداد مقالات:17

زمینه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال تخریب نورونی است که به وسیله نقص رفتاری، شناختی و بیوشیمیایی مشخص می شود. این مطالعه اثر تمرین استقامتی قبل از تزریق 6-OHDA را بر بیان PGC-1α ، FNDC5 و BDNF بررسی می کند. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، رت های پارکینسونی از طریق تزریق 6-OHDA به میزان 𝜇 g8 در دسته میانی مغز قدامی با استفاده از دستگاه استریوتاکس ایجاد شدند. گروه های آزمایشی شامل 1. سالین، 2. 6-OHDA، 3. سالین + تمرین و 4. 6-OHDA + تمرین بودند (هر گروه= 8 رت). گروه های تمرین 2 هفته پس از جراحی، 14 روز متوالی دویدن روی نوارگردان را آغاز کردند. 4 هفته پس از تحریک با 6-OHDA/سالین بیان mRNA برای PGC-1α ، FNDC5 وBDNF در استریاتوم رت ها بررسی شد. یافته ها: : نتایج: حاصل از آنوای یک طرفه نشان داد که تزریق 6-OHDA (گروه پارکینسون)، سبب افزایش چرخش های نامتقارن ناشی از آپومورفین و کاهش معنادار در بیان mRNAهای مسیر سیگنالینگ PGC-1α /FNDC5/BDNF می شود. با اینحال، تمرین استقامتی در گروه پارکینسون+تمرین، این اختلالات را به طور معناداری کاهش می دهد(p≤ 0/05). نتیجه گیری: : به نظر می رسد که تمرین استقامتی می تواند اختلالات رفتاری و فیزیولوژیکی را در رتهای پارکینسونی کاهش دهد.

زمینه و هدف: شاخص توده بدن و محیط کمر، چربی زیرپوستی را از بافت چربی احشایی که میزان زیادی با اختلال در عملکرد قلبی تنفسی مرتبط است، متمایز نمی کند. هدف مطالعه حاضر، ارزیابی غیرتهاجمی آمادگی تنفسی (CRF) در مردان و زنان اصفهان و ارتباط احتمالی بین شاخص های جدید چاقی شکمی با CRF بود. مواد و روش ها: : در یک مطالعه مقطعی روی افراد سالم 25 تا 65 سال اصفهان، مجموعا 248 آزمودنی شامل زنان و مردان با میانگین سنی زنان 39/11 ± 50/ 37 و مردان 90/12 ± 99/41 به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. اطلاعات چاقی شکمی شامل شاخص شکل بدن (ABSI)، شاخص چاقی بدن (BAI)، نسبت کمر به لگن (WHR)، عملکرد قلبی تنفسی (حداکثر اکسیژن مصرفی به دست آمده از پروتکل های گام شمار و راکپورت و بروس) و فیزیولوژیک (فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و ضربان قلب) جمع آوری شدند و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین تعداد گامهای روزانه در زنان و مردان به ترتیب 6172 و 6341 که در هر دو گروه پایین تر از مقادیر طبیعی بوده است. در مقابل، شاخص های چاقی احشایی در دامنه بالایی مقادیر طبیعی در افراد با همان سن بود. بعلاوه، مقادیر Vo2max گام شمار به ترتیب 50/10 ± 58/30 و 91/8 ± 59/51 و Vo2max راکپورت06/14 ± 04/38و 51/13 ± 13/43 و Vo2max بروس 03/ 4± 45/ 32و 51/ 5± 26/44 به دست آمد که تقریبا در تمام شاخص های ترکیب بدنی به استثنای ABSI به طور منفی با VO2max برآورد شده به وسیله پروتکل های گام شمار و راکپورت مرتبط بود. نتیجه گیری: : داده های ما ضرورت گسترش مداخله هایی برای بهبود آمادگی جسمانی و پیشگیری از افزایش چاقی را مورد تاکید قرار می دهد. پژوهش طولی برای تائید ارتباط بالقوه علی بین این تغییرها موردنیاز خواهد بود.

زمینه و هدف: با توجه به اثرات مثبت فعالیت ورزشی در بیماران MS و تاثیری که بر عناصر و اجزای مختلف سیستم ایمنی دارد و کمبود اطلاعات در زمینه تمرینات ترکیبی، هدف تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره 12 هفته ای تمرین ترکیبی بر سطوحBDNF، عوامل هماتولوژیک و برخی از شاخص های سیستم ایمنی در زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس بود. . مواد و روش ها: به این منظور، تعداد 24 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس 20 تا50 ساله با درجه ناتوانی(EDSS) بین 2 تا 5 به صورت تصادفی در دو گروه گواه(12 نفر) و آزمایش(12 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین شامل12 هفته و 3جلسه در هفته(دو جلسه تمرین هوازی و یک جلسه تمرین مقاومتی) بود. یافته ها: یافته ها: نشان داد که در گروه تمرینی میزان لنفوسیت ها(0001/ 0 p=)، منوسیت ها(0001/ 0 p=) و نوتروفیل ها(003/ 0 p=) به طور معناداری افزایش یافتند، اما تغییر معنی داری در شمار پلاکت ها(11/ 0 p=)، میزان گلبول های قرمز(34/ 0 p=)، هماتوکریت(08/ 0 p=) و BDNF (10/ 0 p=) مشاهده نشد. همچنین در گروه گواه نیز هیچ گونه تغییر معنی داری دیده نشد. نتیجه گیری: به طور کلی می توان گفت که انجام برنامه های تمرین ترکیبی شامل وهله های فعالیت هوازی و مقاومتی در 3 روز غیر متوالی در هفته، برای زنان مبتلا به MS سودمند بوده و پیشنهاد می گردد. اما به نظر می رسد که برای اثر گذاری بیشتر تمرین، به ویژه بر شاخص های هماتولوژیک و نوروتروفیک، بهتر است بار تمرینات، بیشتر در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: در مبتلایان به دیابت به ویژه آنانی که به فعالیت ورزشی می پردازند، عوامل بازدارنده آنژیوژنز کنترل شده و عوامل پیش برنده آنژیوژنز تقویت می شود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثرات تمرینات استقامتی با شدت متوسط و بالا بر برخی فاکتورهای محرک آنژیوژنز در بافت کلیه رت های نر دیابتی می باشد. مواد و روش ها: 60 سر موش صحرایی نر به 6 گروه (10 سر در هر گروه): کم تحرک کنترل (SC)، دیابتی کم تحرک (SD)، دیابتی تمرین با شدت متوسط (DMT)، تمرین با شدت متوسط سالم (MT)، دیابتی تمرین با شدت بالا (DHT) و تمرین با شدت بالا سالم ((HT تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل 8 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا، 5 جلسه در هفته و 60 دقیقه در هر جلسه بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، موش ها بیهوش شدند و خون گیری و برداشت بافت کلیه برای سنجش گلوکز، VEGF وVEGFR1 انجام شد. یافته ها: هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا باعث کاهش معنی دار گلوکز خون موش های دیابتی شد، اما این کاهش در گروه DMT بیشتر بود. همچنین هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا در هر دو گروه دیابتی باعث افزایش معنی دار VEGF (به ترتیب 002/0 = P و 0001/0 =P) نسبت به SD شد ولی در خصوص VEGFR1 فقط بین DHT نسبت به گروه SD تفاوت مشاهده شد (007/0 =P). نتیجه گیری: در مقایسه با تمرینات هوازی با شدت بالا، تمرینات هوازی با شدت متوسط موجب کاهش بیشتر سطوح گلوکز و افزایش VEGF می شوند.

سابقه و هدف: تمرین تناوبی شدید به عنوان یک روش تمرینی جدید از طریق مسیرهای مختلف می تواند موجب هایپرتروفی فیزیوژیک قلب و محافظت قلبی شود. از اینرو هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر دو هفته تمرین تناوبی شدید برG-CSF، G-CSFR و C-Kit در بافت قلب موشهای صحرایی نر بود. مواد و روش ها: بر این اساس 10 سر موش 8 هفته ای نر با نژاد ویستار (با میانگین وزنی 7/8+75/234 گرم) در دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. فعالیت گروه تمرینی از چهار بخش شامل: بخش اول سه روز تمرین هر روز دو جلسه و هر جلسه شامل 4 تناوب شدید دو دقیقه ی با سرعت 35 تا 40 متر بر دقیقه و 3 تناوب آهسته 2 دقیقه ای با سرعت 25 تا 30 متر بر دقیقه بین دو تناوب شدید بود. بخش دوم: دو روز تمرین مانند بخش اول از نظر تعداد تناوب ها بود اما با این تفاوت که شدت تناوب های شدید به 40 تا 45 متر بر دقیقه و تناوب های آهسته به 28 تا 32 متر بر دقیقه رسید. بخش سوم نیز شامل سه روز تمرینی بود. تعداد تناوب ها در این بخش به 5 تناوب شدید و 4 تناوب آهسته با شدت بخش دوم انجام شد. بخش چهارم شامل دو روز تمرینی همانند بخش سوم اما با این تفاوت که تعداد تناوب های شدید و آهسته یک تناوب افزایش یافت. پروتئین های G-CSF، G-CSFR و C-Kit با روش وسترن بلات در بافت قلب اندازه گیری شدند. نتایج: آزمون t مستقل نشان داد که مقادیر G-CSF و C-Kit در گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت(05/0P≤ ). اما در مقادیر G-CSFR تفاوتی معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرینات ورزشی تناوبی شدید حتی در دوره کوتاه مدت با افزایش سطح G-CSF و C-Kit می تواند تشکیل میوسیت های جدید را تحریک کند و از این طریق مسیر هایپرتروفی فیزیولوژیک قلب و سازو و کار محافظتی قلب را در برابر آسیب های احتمالی فعال کند.

زمینه وهدف: هدف از این پژوهش بررسی اثر 8 هفته تمرین استقامتی و رژیم غذائی بر بیان ژنPgc1α وUcp1 در بافت چربی موش های نر چاق و نرمال C57BL/6 می باشد. مواد و روش ها: 48سرموش نرC57BL/6به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: 1. گروه تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب، 2. گروه تغذیه شده با رژیم غذایی کم چرب (به مدت 12 هفته). سپس هر دو گروه چاق و نرمالبراساس میانگین وزنی برابر به چهار گروه تقسیم شدند: رژیم غذایی پرچرب-تمرین (HF-E)، رژیم غذایی پرچرب-بی تحرک (HF-S)، رژیم غذایی کم چرب-تمرین (LF-E)، رژیم غذایی کم چرب-بی تحرک (LF-S). موش های گروه تمرینی به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته، با سرعت متوسط 19 متر در دقیقه و به مدت 45 دقیقه، تحت تمرین روی تردمیل قرار گرفتند. 24 ساعت پس ازآخرین جلسه تمرینی، موش ها قربانی شدند. بافت چربی سفید زیرپوستی و چربی قهوه ای جدا و برای اندازه گیری بیان Pgc1α وUcp1در نیتروژن مایع فریز شد و با استفاده از q-PCRبیان ژن کمی سازی وازآزمون آنالیز واریانس دوطرفه در سطح 05/0˂ pاستفاده شد. نتایج: نتایج: نشان داد رژیم پرچرب منجر به افزایش معنی دار در سطوح Pgc1α در بافت چربی سفید زیرپوستی و چاقی منجر به کاهش معنی دار آن شده است. علاوه بر این، چاقی و تمرین استقامتی منجر به کاهش معنی دار بیان Pgc1α در بافت چربی قهوه ای شده است. همچنین بیان Ucp1 در گروه های چاق به طور معنی داری کمتر از گروه های نرمال بوده است(05/0˂ p). نتیجه گیری: نتایج: نشان می دهد که سطوح Pgc1α و Ucp1 در بافت چربی زیرپوستی و قهوه ای موش های چاق به طور معنی دار کاهش می یابد که بیان گر اختلالات متابولیک در اثر چاقی می باشد. در حالیکه تمرین استقامتی منجر به افزایش بیان Pgc1α و Ucp1 در بافت چربی سفید زیرپوستی می شود.

سابقه و هدف: هنگام انجام فعالیت ورزشی در دمای محیطی بالاتر و یا پایین تر از دمای طبیعی بدن، حفظ دمای مرکزی بدن مستلزم افزایش هزینه انرژی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر حاد فعالیت ورزشی تناوبی در آب معتدل، گرم و سرد بر سطوح پلاسمایی گرلین آسیل دار و پپتید YYبود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 13 زن جوان دارای اضافه وزن به صورت تصادفی انتخاب شدند و سه جلسه فعالیت ورزشی تناوبی به مدت 40 دقیقه با شدت تقریبی 65 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی در هر جلسه را در سه روز جداگانه در آب معتدل، گرم و سرد (به ترتیب در دمای 25-24، 5/37-5/36 و 5/17-5/16 درجه سانتی گراد) انجام دادند. نمونه گیری خون، قبل و بلافاصله پس از هر جلسه انجام گرفت. یافته ها: : سطح گرلین آسیل دار متعاقب فعالیت در آب معتدل، گرم و سرد کاهش معناداری یافت (05/0≥ P). همچنین کاهش معنادار سطح این پپتید متعاقب فعالیت در آب سرد نسبت به آب گرم مشاهده شد (05/0=P)، اما بین آب معتدل-گرم و آب معتدل-سرد تفاوت معنادار نبود (05/0

مقدمه و هدف: معمولا در وضعیت سندرم متابولیک، یک حالت التهابی مزمن درجه پایین حاکم است که به علت متمرکزشدن به اندام های داخلی تشخیص آن دشوار است. ولی افزایش فعالیت های استیل کولین استراز(ACHE)، بوتریل کولین استراز(BCHE) علاوه بر اینکه نشانگر قابل اعتماد این نوع التهاب هستند، همچنین به عنوان شاخص زودهنگام سندرم متابولیک نیز شناخته شده اند. بنابراین هدف ما بررسی تاثیر تمرین هوازی بر فعالیت ACHE و BCHE سرمی و شاخص های خطر قلبی-متابولیک در زنان میانسال مبتلا به سندرم متابولیک یود. روش شناسی: مطالعه حاضر از نوع تجربی بود که در آن 25 (40-65 سال) زن چاق غیرفعال داوطلب دارای حداقل سه شاخص خطر سندرم متابولیک به طور تصادفی در دو گروه تجربی (13) و کنترل (12) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته در برنامه تمرین هوازی شامل راه رفتن و دویدن (3 بار درهفته)، به مدت 40دقیقه در هر جلسه با شدت 60 تا70 درصد از ضربان قلب ذخیره شرکت کردند. مقدار ACHE، BCHE سرم و سطوح شاخص های خطر متابولیک در طول مداخله با استفاده از آزمون تی همبسته به طور درون گروهی مقایسه شدند. یافته ها: در طول مداخله، تفاوت معنی داری در متغیرهای گروه کنترل مشاهده نشد(05/0

سابقه و هدف: دی پپتیدیل پپتیداز (DPP4) یک آدیپوکاین مرتبط با مقاومت به انسولین است. مهار آن موجب افزایش توانایی بدن در کنترل قندخون و افزایش اکسیداسیون چربی می شود. از سوی دیگر، دارچین به وسیله فعال کردن گیرنده انسولینی باعث افزایش برداشت گلوکز می شود. بنابراین هدف این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید (HIIT) همراه با مصرف مکمل دارچین بر غلظت DPP4، مقاومت به انسولین، ترکیب بدنی و اکسیژن مصرفی بیشینه (Vo2max) در پسران دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها: آزمودنی های پژوهش (دامنه سنی 18-16 سال، قد 172-162 سانتیمتر، وزن 61-51 کیلوگرم و BMI 29-25 کیلوگرم بر متر مربع) به طور هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در چهار گروه تمرین، تمرین-مکمل، مکمل و کنترل قرار گرفتند. گروه های تمرین و تمرین-مکمل به مدت شش هفته و سه جلسه در هفته HIIT انجام دادند. هر جلسه تمرینی شامل سه وهله HIIT (چهار دقیقه با شدت 90% ضربان قلب ذخیره) با دو دقیقه استراحت بین هر دو وهله بود و تا هفته چهارم هر هفته یک وهله به تعداد وهله ها اضافه شد. آزمودنی های گروه های مکمل و تمرین-مکمل، روزانه سه کپسول حاوی 380 میلی گرم دارچین مصرف می کردند. مقادیر DPP4، مقاومت انسولینی، انسولین، گلوکز ناشتا، درصد چربی، BMI و Vo2max، 48 ساعت پیش و پس از برنامه تمرینی ارزیابی شد. برای تحلیل های آماری از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه استفاده شد. یافته ها: کاهش معنی داری در سطوح DPP4 گروه های تمرین-مکمل (001/0P=) و تمرین (004/0P=)، میزان مقاومت به انسولین گروه های تمرین-مکمل (001/0P=) و تمرین (001/0P=)، انسولین گروه های تمرین-مکمل (004/0P=) و تمرین (005/0P=)، گلوکز ناشتای گروه های تمرین-مکمل (001/0P=) و تمرین (002/0P=)، BMI گروه های تمرین-مکمل (008/0P=) و تمرین (001/0P=) و افزایش معنی داری در میزان Vo2max گروه های تمرین-مکمل (001/0P=) و تمرین (001/0P=) نسبت به گروه های مکمل و کنترل مشاهده شد. نتیجه گیری: استفاده از HIIT در جهت کاهش DPP4، مقاومت به انسولین، انسولین، گلوکز خون و نیز بهبود ترکیب بدنی و عملکرد هوازی پسران دارای اضافه وزن پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: اتوفاژی به عنوان یکی از فرایندهای حفاظتی سلول در سال های اخیر مطرح شده است. با توجه به تغییرات ایجاد شده در عوامل اتوفاژی به دنبال فعالیت های ورزشی، هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات ایجاد شده در عوامل اتوفاژی در دوره های زمانی بعد از یک جلسه فعالیت ورزشی استقامتی وامانده ساز در عضله درشت نیی قدامی موش های بالب سی بود. مواد و روش ها: در راستای اجرای پژوهش، 12 سر موش بالب سی به دو گروه ورزش و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها بلافاصله و 12 ساعت پس از اتمام جلسه فعالیت ورزشی تشریح شدند. جهت بررسی فاکتور های اتوفاژی از روش Real Time-PCR استفاده شد. نتایج: نتایج: آزمون t مستقل نشان هنده افزایش معنادار و کاهش سطوح بیان عوامل اتوفاژی در زمان های بلافاصله و 12 ساعت بعد از یک وهله فعالیت ورزشی استقامتی وامانده ساز بود (P≤ 0. 05). نتیجه گیری: نتایج: مطالعه حاضر تایید کننده افزایش سطوح عوامل اتوفاژی بلافاصله بعد از یک وهله ورزش استقامتی وامانده ساز بوده است. ارتباط بین فعال سازی اتوفاژی و تغییرات ایجاد شده در عواملی مانند استرس اکسیداتیو، فاکتورهای ایمونولوژیکی و وضعیت متابولیکی می تواند در ایجاد این تغییرات موثر باشد.

سابقه و هدف: تمرینات اسکات و پرس پا از شیوه هایی است که برای تقویت عضلات اندام تحتانی مورد استفاده قرارمی گیرد. هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر تقویت عضلات چهار سر رانی در دو تمرین اسکات و پرس پا بر عملکرد این عضله در فعالیت پایین آمدن از پله می باشد. مواد و روش ها: تعداد 20 نفر از دانشجویان مرد سالم به دو گروه مساوی به نام های اسکات و پرس پا تقسیم شدند. این گروه ها به مدت 12 جلسه به ترتیب به تمرینات اسکات همراه با حداکثر آداکشن ران و پرس پا همراه با حداکثر آداکشن ران پرداختند. همزمان با ثبت الکترومیوگرافی، با استفاده از یک سیستم تصویری Vicon با چهار دوربین سری T (Hz200) مراحل استقرار روی پله و نوسان پا مجزا شدند و داده های الکترومیوگرافی هر مرحله جداگانه مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: درگروه اسکات و در مرحله استقرار، فعالیت الکتریکی عضله پهن داخلی پای چپ بعد از دوره تمرینی به طور معناداری کمتر از آن در قبل از دوره تمرینی بود (040/0=p). درگروه پرس پا، فعالیت عضله پهن داخلی پای راست در مرحله نوسان و پهن داخلی پای چپ در هر دو مرحله بعد از دوره تمرینی کم تر از آن در قبل از تمرین بودند (05/0≥ p). تمرین موجب کاهش شدت فعالیت عضله پهن داخلی شد. این کاهش در گروه پرس پا بیشتر از آن در گروه اسکات بود (050/0=P). نتیجه گیری: تقویت عضلات چهارسررانی با استفاده از تمرینات پرس پا در مقایسه با تمرینات اسکات نتایج: بهتری را به دنبال داشت. کاهش فعالیت عضله پهن داخلی در اثر این تمرین به منزله بالا رفتن قدرت نسبی این عضله است. توصیه می شود در برنامه تقویت انتخابی عضله پهن داخلی از پرس پا همراه با آبداکشن ران استفاده گردد.

زمینه و هدف: والگوس داینامیک زانو یک الگوی حرکت غیرطبیعی است که با حرکت رو به داخل زانوها حین فعالیت های تحمل وزن مشخص می شود. کاهش قدرت عضلات هیپ با افزایش والگوس زانو ارتباط دارد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات پلایومتریک بر قدرت عضلات هیپ زنان مبتلا به والگوس داینامیک زانو بود. روش تحقیق: در این کارآزمایی تصادفی کنترل شده، 26 زن دارای والگوس داینامیک زانو به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. قدرت عضلات اکستنسور، ابداکتور و اکسترنال روتیتور هیپ با استفاده از نیروسنج دیجیتال اندازه گیری شد. در طول هشت هفته گروه کنترل تنها در فعالیت های عادی دانشگاه شرکت داشتند، در صورتی که گروه تجربی در کنار تمرینات روتین، به مدت هشت هفته در تمرینات پلایومتریک شرکت کردند. از مدل ترکیبی تحلیل واریانس با اندازه های تکراری برای تحلیل داده ها استفاده شد (05/0 ≥ P). یافته ها: پس از اجرای برنامه مداخله، قدرت عضلات اکستنور (003/0P=، 367/18F=)، ابداکتور (000/0P=، 271/23F=) و اکسترنال روتیتور هیپ (001/0P=، 631/14F=) در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنی داری داشت. نتیجه گیری: نتایج: تحقیق حاضر شواهدی مبنی بر اثر مثبت تمرینات پلایومتریک بر قدرت عضلات هیپ در زنان ورزشکار دارای والگوس داینامیک زانو ارایه داد، از این رو با توجه به نتایج: این تحقیق می توان گفت هشت هفته تمرینات پلایومتریک در زنان ورزشکار با والگوس داینامیک زانو می تواند عوامل خطر قابل تعدیل آسیب ACL را کاهش دهد.

مقدمه و هدف: دستکاری متغیر های تمرین با هدف افزایش هر چه بیشتر استرس متابولیک عضله می تواند به هایپرتروفی عضلانی منجر شود. هدف از پژوهش حاضر، ارایه و بررسی اثر4 هفته تمرین مقاومتی با روش مقاومتی-لاکتیکی بر هایپرتروفی عضله راست رانی و مقایسه آن با تمرین مقاومتی-سنتی بود. مواد و روش ها: بیست و چهار بدنساز حرفه ای مرد براساس سطح مقطع عضله راست رانی همسان سازی و بطور تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی-لاکتیکی(8=n)، مقاومتی-سنتی(8n=)وکنترل(8n=) تقسیم شدند. مقایسه استرس متابولیک دو نوع تمرین از روش کنترل لاکتات و اوره خون بعد از انجام حرکت اسکوات در یک جلسه مجزا کنترل شد. سطح مقطع عضله راست رانی با سونوگرافی و قدرت با فرمول یک تکرار بیشینه قبل و بعد از انجام 4 هفته تمرین مقاومتی ارزیابی و تفاوت های درون و بین گروهی با آزمون تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. یافته ها: سطوح لاکتات خون بعد از اجرای حرکت اسکوات در دو گروه مقاومتی-لاکتیکی (35/1± 76/10) و مقاومتی-سنتی (16/1± 70/7) بطور معنی دار نسبت به سطح پایه افزایش یافت و تغییرات لاکتات بین دو گروه معنی دار بود (05/0 > P). بعد از 4 هفته تمرین مقاومتی تغییرات در سطح مقطع عضله راست رانی تنها در گروه مقاومتی-لاکتیکی نسبت به سطوح پایه (05/0 > P) و گروه کنترل تفاوت معنی دار داشت (05/0 > P). یک تکرار بیشینه در حرکت اسکوات در هر دو گروه تجربی نسبت به حالت پایه افزایش معنی دار داشت (01/0 > P) و مقادیر آن در گروه مقاومتی-لاکتیکی بیشتر از گروه سنتی و تفاوت بین دو گروه نیز معنی دار بود (05/0 > P). نتیجه گیری: انجام تمرین مقاومتی به روش مقاومتی-لاکتیکی، استرس متابولیک بیشتری نسبت به تمرین مقاومتی-سنتی ایجاد می کند و اثرات آن در هایپرتروفی عضلانی و اکتساب قدرت چشمگیر تر از تمرین مقاومتی-سنتی است.

سابقه و هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر شدت تمرین بر دقت تخمین فشار CO2 خون شریانی از فشار CO2 انتهای بازدمی بود. مواد و روش ها: 10 آزمودنی به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابتدا حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) آزمودنی ها با انجام پروتکل تمرینی فزاینده بدست آمد. سپس هر آزمودنی سه پروتکل تمرینی را با سه شدت 30، 50 و 70 درصد VO2max خود که مدت زمان هر تمرین 12 دقیقه بود انجام داد. نمونه های خونی در حین استراحت، تمرین و دوره ریکاوری گرفته شد و همچنین داده های مربوط به گازهای تنفسی جمع آوری شدند. یافته ها: ضریب همبستگی بین PaCO2 و PaCO2pre و مقدار p در تمرین با شدت 30 درصد به ترتیب 807/0=r و 001/0=p و در تمرین با شدت 50 درصد 822/0=r و 001/0=p و در شدت 70 درصد VO2max برابر با 552/0=r و 003/0=p بود. درصد خطای تخمین در شدت 70 درصد VO2max بالاتر از درصد خطا در شدت های 30 و 50 درصد VO2max بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها: ی این مطالعه بنظر می رسد دقت تخمین فشار CO2 خون شریانی از فشار CO2 انتهای بازدمی در شدت های تمرینی بالاتر نسبت به شدت های پایین تر کمتر است.