پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی (پژوهشنامه علوم ورزشی)
سال:1397 | دوره:14 | شماره:28 |تعداد مقالات:26

سابقه و هدف: هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اعتبار آزمون تغییر یافته کانکانی برای تعیین حداکثر لاکتات حالت پایدار در مردان جوان ورزشکار بود. روش شناسی: 11 کشتی گیر مرد (سن: 3/1 ± 01/19 سال، قد: 54/3 ± 64/176 سانتی متر،: BMI 0 /4± 7/23 کیلوگرم/مترمربع، VO2max: 67/3 ± 08/51 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) به صورت هدفمند انتخاب شدند و آزمون های ورزشی فزاینده در دو جلسه با فاصله 48 ساعت؛ 1-پروتکل تغییر یافته کانکانی (5/1 % شیب، سرعت شروع Km3، افزایش سرعت یک کیلومتر هر 60 ثانیه) 2-آزمون مبنا: فزاینده تا سطح MLSS، را بر روی نوارگردان اجرا کردند. HRDP با استفاده از مدل S. Dmax تعیین شد. برای ارزیابی همگرایی بین دو روش، از مدل گرافیکی بلاند-آلتمن و همگرایی درونی(ICC) استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین HRDP بدست آمده از آزمون کانکانی، با HRMLSS در روش مبنا همگرایی بالایی وجود دارد (96/1± ، CI: 95%، 4/2-تا 7/7 ضربه/دقیقه؛ ICC: 81/0). همچنین، بین سرعت در HRDP (SpeedHRDP) و سرعت در بیشینه فلات لاکتات (SpeedMLSS) همگرایی بالایی مشاهده شد (96/1± ، CI: 95%، 57/0-تا 95/0+ کیلومتر در ساعت؛ 83/0= ICC). بحث و نتیجه گیری: HRDP و SpeedHRDP بدست آمده در آزمون تغییر یافته کانکانی در کشتی گیران جوان می تواند مقادیر HRMLSS و SpeedMLSS را پیشگویی نماید. به نظر می رسد این آزمون بتواند جایگزین مناسبی برای روش های تهاجمی در تعیین آستانه بی هوازی باشد و به عنوان یک آزمون آسان، غیرتهاجمی وکوتاه برای تجویز شدت تمرین در ورزشکاران به کار رود.

زمینه و هدف: چاقی در کودکان می تواند منجر به چاقی، بیماری های قلبی عروقی و اختلال عوامل انعقادی و ضدانعقادی خون شود. هدف از تحقیق حاضر تأثیر تمرین مقاومتی بر عوامل انعقادی و فیبرینولیز خون در کودکان بود. روش کار: 30 کودک پسر چاق (8-12 سال) بر اساس ویژگی های آنتروپومتریکی و ترکیب بدن به صورت تصادفی به دو گروه همگن تمرین و کنترل تقسیم شدند. تمرین مقاومتی سه جلسه در هفته و به مدت ده هفته با شدت 50-60 درصد یک تکرار بیشینه اجرا شد. نمونه گیری خونی قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی جمع آوری شد و برای اندازه گیری متغیرها مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: یافته ها کاهش معنی دار سطوح بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن (PAI-1)، فعال کننده پلاسمینوژن نوع بافتی (t-PA)، D-دایمر، سطح فیبرینوژن، اینترلوکین-6، فاکتور وان ویلبراوند و درصد چربی بدن در گروه تمرین مقاومتی در مقایسه با گروه کنترل را نشان داد (05/0>P). با این وجود تفاوت معنی داری بین درصد فعالیت پروتئین S، پروتئین C، زمان پروترومبین، زمان نسبی ترومبوپلاستین، تعداد پلاکت ها، وزن بدن و شاخص توده بدن در مقایسه با گروه کنترل مشاهده نشد. بعلاوه در پس آزمون تمرین مقاومتی موجب کاهش درصد چربی بدن، D-دایمر، فاکتور وان ویلبراند، سطح فیبرینوژن، اینترلوکین-6، PAI-1 و t-PA نسبت پیش آزمون شد (05/0>P). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که تمرینات مقاومتی با شدت متوسط با کاهش فاکتورهای انعقادی و التهابی ممکن است منجر به کاهش وقوع تصلب شرایین در بچه های چاق شود و می تواند به عنوان پروتکل تمرینی مناسب برای حفظ سلامتی در کودکان چاق مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: ارتزهای پا اغلب برای اصلاح تغییرات الگوی راه رفتن مورد استفاده قرار می گیرند. هدف این مطالعه بررسی این موضوع که چگونه ارتز پا قادر به تعدیل مقادیر کینماتیک سه بعدی مفاصل مچ پا، زانو و ران در طی فاز استقرار راه رفتن در کودکان دارای کف پای منعطف می باشد. مواد و روش ها: داده های کینماتیکی سه بعدی از 15 کودک پسر (میانگین سنی: 5/1± 3/10 سال) با کف پای صاف متعطف جمع آوری گردید. جهت ثبت داده های کینماتیکی از یک سیستم تحلیل حرکتی Vicon استفاده شد. مداخله پژوهش حاضر استفاده از کفی حمایت کننده قوس طولی داخلی پا بود. جهت تحلیل آماری از آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد (05/0=α ). یافته ها: نتایح تحلیل داده ها نشان داد که کفی کفش می تواند سبب کاهش اوج چرخش خارجی زانو (01/0>P) و ران (05/0>P) و اوج زاویه آبداکشن زانو (01/0>P) گردد. در مفصل مچ پا، استفاده از کفی اوج داده های کینماتیکی را در هر سه بعد در سمت غیربرتر تغییر نداد (05/0 نتیجه گیری: ارتز مورد استفاده در پژوهش حاضر اثرات سیستماتیک مثبتی را بر روی داده های کینماتیکی طی فاز استقرار راه رفتن نشان داد. بنابراین می توان استفاده از این کفی را در کوردکان پسر دارای کف پای صاف توصیه نمود. بعلاوه، یافته های پژوهش حاضر می تواند به عنوان راهنمای مناسبی برای تحقیقات آینده در این زمینه مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه وهدف: در دهه اخیر توجه ویژه ای به بخش پروکسیمال زنجیره حرکتی در بهبود عملکرد مورد توجه بوده است و به طور ویژه تمرینات ثبات پروکسیمال در ارتباط با بهبود عملکرد و پیشگیری از آسیب های ورزشی توسعه یافته است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال بر زمان رسیدن به پایداری هنگام فرود و آزمون های تعادل Y و جهش سه گانه پارکورکاران مرد بود. مواد و روشها: جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی پارکورکاران حرفه ای استان البرز می شد که از بین آنها 30 مرد پارکورکار به صورت در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه تجربی با میانگین (سن= 46/2± 07/21، قد= 35/5± 10/175 و جرم= 27/9± 33/67 ) و کنترل با میانگین (سن= 31/2± 20/20، قد= 65/4± 93/175 و جرم= 45/8± 33/67) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه تمرینات ثبات پروکسیمال را انجام دادند. قبل و بعد از انجام هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال، ثبات پاسچر پویا با استفاده از نمرات زمان رسیدن به پایداری در جهت های قدامی خلفی و داخلی خارجی به کمک دستگاه صفحه نیرو، آزمون جهش سه گانه و آزمون تعادلی Y مورد ارزیابی قرار گرفت. از تحلیل کوواریانس برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اختلاف معناداری بین میانگین جهش سه گانه در هر دو اندام غالب (001/0=p) وغیر غالب (002/0=p)، میزان رسش آزمون Y در اندام غالب (001/0=p) وغیرغالب (001/0=p) بین میانگین زمان رسیدن به پایداری در هر دو جهت داخلی-خارجی و قدامی-خلفی (001/0=p) در دو گروه تجربی وکنترل وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به ماهیت رشته ورزشی پارکور و نیاز آن به کنترل پاسچر در سطوح بالا توصیه می شود که این ورزشکاران از تمرینات ثبات پروکسیمال به منظور بهبود کنترل پاسچر و نهایتا عملکرد عمومی خود در رشته ورزشی پارکور بهره ببرند.

زمینه و هدف: مقایسه اثر سه برنامه تمرین مقاومتی-کششی، مقاومتی-الاستیک و مقاومتی-پلایومتریک بر عملکرد عضلانی و ترکیب بدن در مردان اندام پرور بود. مواد و روش ها: 30 مرد اندام پرور (میانگین سن 6/0± 35/22 سال، وزن 55/5± 87/78 کیلوگرم، قد 06/6± 54/175 سانتی متر و درصد چربی بدن 8/3 ± 7/15) به صورت تصادفی به سه گروه تمرینات مقاومتی-پلایومتریک، مقاومتی-الاستیک و مقاومتی-کششی تقسیم شدند. برنامه های تمرینی به مدت شش هفته (سه بار در هفته) انجام شد. قبل و بعد از دوره تمرینی از همه افراد آزمون های استقامت عضلانی بالاتنه و پایین تنه، حجم عضلانی بالاتنه و پایین تنه، توان عضلانی بالاتنه و پایین تنه، قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه، انعطاف پذیری بالاتنه و پایین تنه و درصد چربی بدن گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون های کولموگروف– اسمیرنوف، تحلیل واریانس یک طرفه، کروسکال-والیس، تی وابسته و ویلکاکسون در سطح معنی داری P≤ 0. 05 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد تمرینات مقاومتی-پلایومتریک نسبت به تمرینات مقاومتی-کششی و تمرینات مقاومتی-الاستیک موجب افزایش معنی دار شاخص های استقامت عضلانی پایین تنه، حجم عضلانی بالاتنه و پایین تنه و قدرت پایین تنه شد. تمرین مقاومتی-الاستیک نسبت به تمرینات مقاومتی-کششی و مقاومتی-پلایومتریک موجب افزایش معنی دار استقامت عضلانی بالاتنه شد. همچنین، بین سه شیوه تمرینی در شاخص های توان عضلانی بالاتنه و پایین تنه، قدرت بالاتنه، درصد چربی بدن و انعطاف-پذیری بالاتنه و پایین تنه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: مردان اندام پرور می توانند برای بهبود شاخص های استقامت عضلانی پایین تنه، حجم عضلانی بالاتنه و پایین تنه و قدرت پایین تنه خود از تمرینات مقاومتی پلایومتریک استفاده کنند. برای بهبود شاخص استقامت عضلانی بالاتنه از تمرینات مقاومتی-الاستیک سود ببرند. همچنین، برای بهبود شاخص های توان عضلانی بالاتنه و پایین تنه، قدرت بالاتنه، درصد چربی بدن و انعطاف پذیری بالاتنه و پایین تنه از هز سه برنامه تمرینی استفاده کنند.

سابقه و هدف: راه رفتن نیاز به وجود تغییرپذیری بهینه ای هماهنگی در بین چندین مفصل دارد. در ارتباط با اثرات ارتزهای پا بر روی تغییرپذیری هماهنگی بین مفاصل اندام تحتانی در کودکان دارای کف پای صاف طی راه رفتن اطلاعات اندکی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثر استفاده آنی ارتز پا بر روی تغییرپذیری الگوی هماهنگی بین مفاصل اندام تحتانی در کودکان دارای کف پای صاف منعطف بود. مواد و روش ها: 15 کودک پسر با کف پای صاف منعطف جهت شرکت در این مطالعه داوطلب شدند. داده های کینماتیکی طی دو شرایط راه رفتن با و بدون ارتز به وسیله سیستم تحلیل حرکت شامل چهار دوربین Vicon ثبت شد. در ادامه مقادیر تغییرپذیری هماهنگی بین مفاصل مچ پا-زانو، مچ پا-ران، و زانو-ران در سه بعد محاسبه شد. یافته ها: میزان تغییرپذیری بین مفاصل مچ پا-زانو در صفحه سجیتال طی فاز میانه استقرار کاهش (011/0=P) و در دو صفحه فرونتال (023/0=P) و هوریزنتال (001/0=P) هنگام استفاده از ارتز در مقایسه با شرایط بدون ارتز افزایش معناداری نشان داد. تغییرپذیری مفاصل زانو-ران در سطح فرونتال طی فاز پاسخ بارگیری (015/0=P) و همچنین تغییرپذیری بین مفاصل مچ پا-ران در سطح فرونتال طی فاز هل دادن (01/0=P) در شرایط راه رفتن با ارتز کاهش معنا داری را در مقایسه با شرایط راه رفتن بدون ارتز دارا می باشد. میانگین تغییرپذیری هماهنگی مفاصل زانو-ران در سطح هوریزنتال طی شرایط استفاده از ارتز در مقایسه با شرایط بدون استفاده از ارتز افزایش معناداری را در طی فاز هل دادن (0001/0=P) نشان داد. نتیجه گیری: در مجموع استفاده از ارتز پا قابلیت تغییر مقادیر تغییرپذیری هماهنگی را بین مچ پا-زانو در صفحه سجیتال و مچ پا ران در صفحه فرونتال کاهش داد. یافته ها نشان داد که بیشترین تاثیرات ارتز بر مقادیر تغییرپذیری هماهنگی در صفحه فرونتال می باشد.

هدف: سیستم وستیبولار در ورزش شنا نقش مهمی در بهبود سرعت، درک شتاب و وضعیت بدن در فضا دارد و عضلات ناحیه مرکزی نیز به مانند تکیه گاهی در این ورزش ایفای نقش می کنند؛ لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات ثبات مرکزی بر برخی فاکتورهای فضایی-زمانی شنای کرال سینه و ثبات عملکردی اندام فوقانی شناگران نخبه ناشنوا بود. روش بررسی: مطالعه ی حاضر از نوع کارآزماییِ تصادفیِ کنترل شده(RCT)، به صورت نیمه تجربی با طرح تحقیق پیش آزمون – پس آزمون می باشد، که 28 شناگر مرد نخبه ناشنوا به عنوان نمونه های تحقیق به دو گروه 14نفره آزمون (94/2 ± 92/20 سال) و کنترل (41/3 ± 25/20 سال) در این مطالعه حضور داشتند. گروه آزمون علاوه بر تمرینات شنای مستمر، شش هفته پروتکل تمرینی ثبات مرکزی را در کنار برنامه تمرینی خود انجام دادند. برای اندازه گیری متغیرهای فضایی-زمانی شنای کرال سینه از دوربین سرعت بالای تخصصی Sony cyber-shot RX 100IV با فرکانس fps250 و برای ارزیابی ثبات عملکردی اندام فوقانی از تست YBT-UQ استفاده شد. پس از محرز شدن توزیع طبیعی داده ها توسط آزمون شاپیرو-ویلک، از آزمون ANCOVA برای بررسی اثر تمرین ثبات مرکزی بر متغیرهای موردنظر در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون ANCOVA نشان دادند تفاوت معناداری (05/0 ≥ P) میان یافته ها در پیش و پس آزمون درخصوص متغیرهای رکورد 50 متر کرال سینه، سرعت شناگر، طول هر استروک، شاخص هر استروک و نمره تست YBT_UQ در دست برتر وجود داشت، اما در مورد متغیرهای نرخ هر استروک، زمان هر استروک و نمره تست YBT_UQ در دست غیربرتر، تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0 ≤ P). نتیجه گیری: براساس نتایج برخواسته از پژوهش؛ به طور کلی تمرینات ثبات مرکزی توانسته بر بهبود عملکرد شناگران و نیز ثبات بیشتر عملکردی اندام فوقانی تاثیر بسزایی بگذارد، لذا پیشنهاد می شود مربیان در برنامه تمرینی شنا، از تمرینات ثبات مرکزی به صورت ترکیبی استفاده نمایند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر 4 هفته تمرین هوازی تداومی با شدت متوسط بر سطوح آمیلوئیدبتای مغزی و پلاسمایی و همچنین LRP1 محلول پلاسمایی در رت های آلزایمری القا شده با تزریق Aβ 1-42 بود. 48 سر رت 8 هفته ای به روش تصادفی ساده به 3 گروه تقسیم شدند: گروه AD، AD + تمرین و گروه کنترل. حیوانات گروه های AD و AD + تمرین از طریق تزریق Aβ 1-42 به داخل هیپوکمپ آلزایمری شدند. گروه تزریق AD + تمرین پس از 3 روز ریکاوری، تمرین هوازی تداومی با شدت متوسط به مدت 4 هفته را تجربه نمودند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی از رت ها خونگیری به عمل آمد و سپس تشریح شدند. از آزمون تحلیل واریانس یکراهه برای مقایسه گروه ها استفاده شده است. سطوح Aβ 1-42 مغزی و پلاسمایی به طور معنی داری در گروه AD + تمرین کمتر از گروه AD بود (01/0P ). سطوح LRP1 محلول پلاسمایی به طور معنی داری در گروه AD + تمرین بیشتر از گروه AD و گروه کنترل بود (001/0P ). مطالعه حاضر نشان داد که القای بیماری آلزایمر موجب افزایش سطوح Aβ در مغز و پلاسما می شود. همچنین، سطوح LRP1 محلول پلاسمایی نیز افزایش جبرانی می یابد. با این حال، تمرین ورزشی تداومی با شدت متوسط می تواند با افزایش سطوح LRP1 محلول پلاسمایی و پاکسازی محیطی سطوح Aβ ، سطوح این عامل سمیت عصبی در مغز را کاهش دهد.

زمینه و هدف: آیریزین، مایوکاین جدیدی است که اثرات مفید خود را از طریق افزایش هزینه انرژی نشان می دهد. با این حال، پاسخ آیریزین به فعالیت ورزشی مقاومتی و متغیرهای تمرینی مربوط به آن کمتر مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. لذا هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر فعالیت مقاومتی با فواصل استراحتی متفاوت بر سطوح آیریزین سرم و لاکتات خون در پسران چاق می باشد. روش شناسی تحقیق: دوازده پسر چاق در این پروتکل تمرینی شرکت کردند. آزمودنی ها در سه روز جداگانه به صورت تصادفی به زمان های استراحتی 60، 120، 240 ثانیه بین نوبت ها تقسیم شدند و پروتکل تمرینی را اجرا کردند. نمونه های خونی 15 دقیقه قبل و بلافاصله بعد از فعالیت گرفته شد. داده ها به دست آمده با استفاده از روش های آماری t همبسته، تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: افزایش معنی داری در غلظت آیریزین سرم و لاکتات خون÷ بلافاصله بعد از هر سه پروتکل فعالیت ورزشی مقاومتی نسبت به قبل از فعالیت مشاهده شد؛ همچنین اختلاف معنی داری در متغیرهای پژوهش بین سه پروتکل فعالیت ورزشی مقاومتی مشاهده شد. نتتایج آزمون تعقیبی توکی افزایش در غلظت آیریزین سرم و لاکتات در زمان استراحتی 60 ثانیه به طور معنی داری بیشتر از زمان های استراحتی 120 و 240 ثانیه؛ همچنین افزایش غلظت آیریزین سرم و لاکتات زمان استراحتی 120 ثانیه به طور معنی داری بیش از 240 ثانیه بود. نتیجه گیری: با توجه به وجود همبستگی مثبت و معنی دار بین آیریزین سرم و لاکتات خون، تجمع لاکتات بیشتر در تمرین مقاومتی با فاصله استراحتی کم ممکن است یکی از مکانیسم های احتمالی ترشح آیریزین بیشتر در نتیجه ی فعالیت های مقاومتی با فاصله استراحتی کم باشد.

مقدمه و هدف: آلفا لیپوئیک اسید (ALA) یک مکمل غذایی است که آثار آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی دارد. هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر مصرف هشت روزه ALA قبل از یک جلسه فعالیت برونگرای شدید بر شاخص های منتخب مرتبط با کوفتگی تاخیری می باشد. مواد و روش ها: ده مرد سالم جوان به صورت تصادفی، دوسویه کور و با گروه کنترل و با طرح متقاطع در این تحقیق شرکت کردند، تا تاثیر هشت روز مصرف ALA (600 میلی گرم در روز) و یا دارونما (600 میلی گرم در روز گلوکز) متعاقب یک جلسه تمرین برونگرای غیر آشنا بررسی شود. نمونه های خونی در وضعیت پایه، هشت روز پس از مصرف مکمل، بلافاصله، 24، 48 و 72 ساعت پس از فعالیت اخذ گردید. ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC)، کراتین کیناز ((CK، شاخص درد بصری ((VAS، ادم دور ران ها و دامنه حرکتی زانوها (ROM) در هر دو دوره مورد اندازه گیری قرار گرفتند. یافته ها: هشت روز پس از مصرف مکمل، TACدر گروه ALA به طور معنی داری افزایش یافت (p=0. 023). شاخص آسیب عضلانی (CK)، بلافاصله، 24 و 48 ساعت پس از فعالیت در هر دو گروه نسبت به قبل از فعالیت افزایش معنی دار نشان داد، اما 72 ساعت پس از فعالیت فقط در گروه دارونما افزایش یافت (p<0. 05). درد عضلانی (VAS)، 24، 48 و 72 ساعت پس از فعالیت در گروه دارونما هم نسبت به قبل از فعالیت و هم نسبت به گروه ALA افزایش معنی دار نشان داد (p<0. 05). تغییر معنی دار درون گروهی یا بین گروهی در ارتباط با ROM مشاهده نشد (p>0. 05). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد مصرف هشت روزه مکمل ALA قبل از فعالیت برونگرا توانسته است از طریق خواص آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی خود باعث کاهش درد، آسیب عضلانی و التهاب شود.

زمینه و هدف: عملکرد بهینه در ورزش جودو به عواملی همچون قدرت و توان عضلانی و استقامت قلبی عروقی بستگی دارد. به خوبی مشخص شده است که اثر پذیری از تمرین و تاثیرات وابسته به آن به میزان زیادی به عوامل ژنتیکی وابسته است. شناسایی عوامل ژنتیکی اثرگذار می تواند گامی مهم در فرایند انتخاب صحیح و هدایت ورزشکاران مستعد و فردی سازی تمرینات ورزشکاران بر مبنای پتانسیل ژنتیکی باشد. هدف از مطالعه پیش رو ارزیابی و بررسی اهمیت احتمالی پلی مورفیسم ژن های آلفا آکتینین-3 (ACTN3) و آنزیم مبدل آنژیوتنسین (ACE) در بین جودوکاران نخبه ایرانی است. روش شناسی: برای انجام این مطالعه 40 نفر از جودوکاران مرد ایرانی را که در مسابقات جهانی و یا آسیایی دارای مدال بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. همچنین گروه کنترل مطالعه حاضر متشکل از 120 نفر مرد سالم غیر ورزشکار بود. DNA ژنومیک از خون وریدی و با استفاده از روش غیر آنزیمی استخراج گردید. تعیین ژنوتیپ باروش PCR و PCR-RFLP به ترتیب برای شناسایی پلی مورفیسم های ACE I/D وACTN3 R577X انجام گرفت. توزیع فراوانی این دو پلی مورفیسم بین جودوکاران و گروه کنترل به وسیله آزمون آماری کای مربع مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: آنالیزهای آماری نشان داد که فراوانی ژنوتیپ C/C پلی مورفیسم ژن ACTN3 در جودوکاران (40 درصد) در مقایسه با گروه کنترل (2/24 درصد) به طور معناداری متفاوت (P=0. 041) بود و فراوانی آلل C در ژن ACTN3 حدود 12 درصد در گروه جودوکاران(7/63 درصد) نسبت به گروه کنترل(7/51 درصد) بیشتر بود (P=0. 06). همچنین نشان داده شد که ژنوتیپ I/D پلی مورفیسم ژن ACE در حدود 12 درصد فراوانی بیشتری در جودوکاران (65 درصد) نسبت به گروه کنترل (4/53 درصد) برخوردار بوده است، هر چند که این تفاوتها به لحاظ آماری معنادار نبود(P=0. 19)؛ آنالیزهای آماری تفاوت معناداری را در فراوانی آللی (P=1) و ژنوتیپی (P=0. 43) پلی مورفیسم I/D ژن ACE در بین جودوکاران در مقایسه با گروه کنترل نشان نداد. نتیجه گیری: در نتیجه نتایج پژوهش انجام شده نشان داد که احتمالا پلی مورفیسم ACTN3 R577X یک نشانگر ژنتیکی برای شناسایی افراد مستعد در ورزش جودو در جمعیت ایرانی محسوب می شود.

مقدمه و هدف: انفارکتوس میوکارد (MI) شایع ترین نوع بیماری قلبی می باشد. بر اساس مطالعات اخیر، اختلال در عملکرد میتوکندری در پیشرفت نارسایی های قلبی پذیرفته شده است. فعالیت ورزشی نقش محافظتی در برابر بیماری های قلبی عروقی دارد با این حال نقش پروتئین های درگیر در داینامیک میتوکندری در پاسخ به فعالیت ورزشی به خوبی مشخص نشده است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی آثار شدت تمرینات تناوبی بر پروتئین های مرتبط با داینامیک میتوکندری در قلب رت های نر مبتلابه انفارکتوس میوکارد می باشد. موارد و روش ها: پژوهش حاضر، تجربی با طرح پس آزمون با گروه کنترل در رتهای ویستار 16 هفته ای بود. در این مطالعه، پس از ایجاد MI با بستن شریان کرونری(LAD) و اطمینان از ایجاد MI توسط اکوکاردیوگرافی، رت های به گروه های تمرینی تناوبی باشدت بالا (HIIT)، متوسط (MIIT)، پایین (LIIT)، انفارکتوس میوکارد بی تمرین (MI-SED) و کنترل سالم (C) تقسیم شدند. 6 هفته پس از اجرای تمرینات ورزشی(5 جلسه در هفته، هرجلسه یک ساعت)، سطوح پروتئین های MFN2، DRP1 و PGC-1α بافت قلب به روش وسترن بلات اندازه گیری و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون ANOVA و تست تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 05/0P≤ انجام شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که سطوح پروتئین های MFN2 و PGC-1α در گروه MI-SED نسبت به کنترل سالم کاهش و سطوح پروتئنی DRP1 افزایش معنی داری داشت (05/0P≤ ). همچنین، سطوح پروتئین های MFN2 و PGC-1α تنها در گروه MIIT نسبت به گروه MI-SED افزایش معنی داری داشت (05/0P≤ ) و بین سایر گروه ها تفاوت معنی دار وجود نداشت (05/0P≤ ). با این حال کاهش سطوح پروتئینی DRP1 در تمامی گروه های تمرینی نسبت به MI-SED معنی داری بود (05/0P≤ ) ولی تفاوتی بین سه شدت مختلف تمرین وجود نداشت (05/0P≤ ). نتیجه گیری: تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT) منجر به بهبود پروتئین های همجوشی و شکافت میتوکندری در رت-های مبتلا به انفارکتوس میوکارد می شود. در حالی که تمرین تناوبی با شدت بالا و پایین (HIIT، LIIT) علی رغم کاهش معنی دار DRP-1، منجر به نغییرات قابل توجهی در محتوی پروتئینی MFN2 و PGC-1α نشد.

مقدمه و هدف: دیابت نوع دو به عنوان شایع ترین بیماری ناشی از اختلالات متابولیسم، یک چالش پراهمیت جهانی محسوب می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر تمرین هوازی همراه با مصرف دارچین بر شاخص مقاومت به انسولین و سطوح پلاسمایی گلوکز خون، ویسفاتین و آدیپونکتین، در مردان دارای اضافه وزن مبتلابه دیابت نوع دو بود. روش شناسی: در این تحقیق مردان میان سال مبتلابه دیابت نوع دو دارای اضافه وزن (شاخص توده بدنی بیشتر از 25) به صورت تصادفی به سه گروه تمرین هوازی با دارچین، تمرین هوازی با دارونما و یک گروه کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل فعالیت هوازی دویدن با شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب ذخیره بود 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین از کلیه آزمودنی ها در شرایط مشابه قبل از شروع دوره تمرین نمونه گیری خونی بعمل آمد. یافته ها: نتایج نشان داد که در هر دو گروه هشت هفته تمرین هوازی با و بدون مصرف دارچین نسبت به پیش آزمون خود در کاهش معناداری در گلوکز و ویسفاتین خون و همچنین افزایش معنادار در میزان آدیپونکتین داشتند و این در حالی بود مقاومت انسولین تنها در گروه تمرین هوازی بهمراه مصرف دارچین نسبت به پیش آزمون خود کاهش معنی داری یافت. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که اثر تمرین هوازی با و بدون مصرف دارچین بر فاکتورهای اندازه گیری شده شامل گلوکز خون، میزان مقاومت به انسولین، آدیپونکتین و ویسفاتین اثر معناداری داشته و بر بهبود بیماری مردان مبتلابه دیابت نوع دو دارای اضافه وزن، مؤثر واقع شد. از طرفی مصرف هم زمان مکمل دارچین همراه با تمرین هوازی نسبت به تمرین صرفاً به صورت هوازی تأثیر بیشتری را برکاهش مقاومت انسولین داشته است.

سابقه و هدف. انتخاب مناسب تمرین بدنی و ملاحظات تغذیه ای، عاملی مهم در تغییر شیوه زندگی نوجوانان چاق و شاخصی موثر در کنترل و درمان چاقی محسوب می شود. هدف ما تعیین اثر هشت هفته تمرینHIT در شرایط ایزوانرژیک و مصرف آرژنین بر مقادیر سرمی PYY3-36 و شاخص های آنتروپومتریک پسران چاق بود. مواد و روش ها. در شرایط ایزوانرژیک 20 نوجوان چاق به صورت تصادفی به دو گروه 1) تمرینHIT و دارونما (10 نفر) و 2) تمرینHIT به همراه مکمل ال آرژنین(10 نفر) تقسیم شدند. قبل از ورود به پروتکل تمرین و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، شاخص های آنتروپومتریک و مقادیر هورمونی PYY3-36در خون اندازه گیری شد. برای بررسی تفاوت های درون و بین گروهی به ترتیب از تی استیودنت وابسته و مستقل استفاده شد. یافته ها. نتایج نشان داد که تغییرات کاهش وزن درون و بین گروهی معنادار است(05/0p≤ ). کاهش شاخص توده بدن در هر دو گروه معنادار (05/0p≤ ) بود؛ اما تغییرات بین گروهی معنادار نبود(05/0

سابقه و هدف: هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر شش هفته تمرین هوازی فزاینده به همراه مصرف ویتامین D3 بر سطح عامل رشد عصبی (NGF) در هیپوکامپ موش های دیابتی شده با استرپتوزوسین بود. روش شناسی: 48 سر حیوان (با وزن تقریبی220-240 گرم و سن 9 هفته) به شش گروه: گروه کنترل، شم، دیابت، دیابت+تمرین، دیابت+ ویتامینD3، دیابت+تمرین+ویتامین D3(ترکیبی) تقسیم شدند. گروه تمرینی شش هفته و هفته ای پنج روز به تمرین روی نوارگردان پرداختند. گروه ویتامین D3 به مدت شش هفته و برای دو هفته اول هفته ای دو روز ویتامین با دوز 1میکروگرم در کیلوگرم و چهار هفته پایانی هفته ای یک بار به صورت درون صفاقی ویتامین D3 دریافت کردند. برای ایجاد مدل تجربی دیابت، STZ با دوز 60 میلی گرم در کیلوگرم به صورت درون صفاقی به حیوانات تزریق شد. سطح عامل رشد عصبی هیپوکامپ موش ها با روش الایزا اندازه گیری شد. یافته ها: سطح NGF در گروه کنترل دیابت نسبت به کنترل کاهش معنی داری یافت (0001/0 P=). از طرف دیگر در گروه دیابت+تمرین+ویتامین در مقایسه با گروه دیابت افزایش معنی داری داشت (0001/0P=). همچنین در گروه دیابت+ویتامین نسبت به گروه دیابت+تمرین+ویتامین افزایش معنی داری مشاهده شد (0001/0P=) اما در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه دیابت+تمرین+ویتامین اختلاف معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به طور کلی نتایج نشان داد مقادیر NGF در گروه دریافت کننده ویتامین به تنهایی نسبت به سایر گروه های تحقیق افزایش معناداری یافته است. از طرف دیگر مقادیر NGF در گروه هایی که مداخله تمرین را دریافت کردند نسبت به گروه کنترل دیابت افزایش معناداری یافته است اما این افزایش به میزان گروه دریافت کننده ویتامین به تنهایی نبود. لذا به نظر می رسد هر کدام از مداخله ها به خصوص مصرف ویتامین D3 می تواند به واسطه تاثیر افزایشی روی عوامل نوروتروفیک یک عامل حفاظت عصبی مرکزی در برابر بیماری دیابت باشد.

سابقه و هدف: ارتباط بین کینماتیک راه رفتن و نقص در شنوایی تاکنون به درستی شناخته نشده است. هدف پژوهش حاضر مقایسه متغیرهای کینماتیکی مفاصل اندام تحتانی طی راه رفتن در کودکان ناشنوا در مقایسه با کودکان سالم بود. روش شناسی: 15 کودک ناشنوا با اختلال شنوایی دو طرفه (سن 79/1± 26/11 سال) و 15 کودک سالم به طور هدفمند به عنوان گروه کنترل (سن 55/1± 53/10 سال) انتخاب شدند. یک سیستم تحلیل حرکتی با چهار دوربین Vicon (Oxford Metrics, Oxford, UK) جهت ثبت داده های کینماتیک اندام تحتانی (با فرکانس نمونه برداری100 هرتز) استفاده شد. در این پژوهش شاخص عدم تقارن زوایای مفاصل اندام تحتانی طی فاز اتکا و نوسان راه رفتن محاسبه شد. در این مطالعه برای تحلیل آماری از تست تی مستقل استفاده شد و همچنین سطح معناداری برابر 05/0 گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مقادیر پلنتارفلکشن مچ پای سمت راست در مرحله اتکا و نوسان راه رفتن در گروه ناشنوا نسبت به گروه سالم به ترتیب حدود 37 درصد (002/0=P) و حدود 93 درصد (012/0=P) بالاتر بود. همچنین اوج اولیه فلکشن زانو در اندام سمت چپ، طی مرحله اتکا راه رفتن در گروه ناشنوا کاهش معناداری نسبت به گروه سالم داشت (حدود 12 در صد؛ 022/0P=). مقادیر شاخص عدم تقارن اوج زاویه دورسی فلکشن مفصل مچ پا طی دو فاز اتکا (011/0P=) و نوسان (015/0=P) راه رفتن در گروه ناشنوا بزرگ تر از گروه سالم بود. نتیجه گیری: کاهش اوج فلکشن زانو در لحظه تماس پاشنه با زمین و افزایش شاخص عدم در کودکان ناشنوا طی راه رفتن می تواند با نرخ آسیب بیشتر در این افراد مرتبط باشد. از این نتایج می توان در پروتکل توان بخشی کودکان ناشنوا استفاده نمود.

سابقه و هدف: مطالعات قبلی نشان داده اند که ریتم اسکاپولوهومرال بین ورزشکاران پرتاب از بالای سر و افراد غیر ورزشکار متفاوت است. در این تحقیق ما قصد بررسی الگوی فراخوانی منتخبی از عضلات شانه برتر و غیر برتر ورزشکاران پرتاب از بالای سر و افراد غیر ورزشکار در شرایط اعمال و بدون اعمال بار خارجی حین ابداکشن بازو در سطح کتف را داریم. مواد و روش ها: در این تحقیق نیمه تجربی تعداد30 نفر ورزشکار مرد پرتاب از بالای سر و 10 نفر غیر ورزشکار به صورت داوطلبانه شرکت کردند. از دستگاه EMG سطحی 16 کانال (ME6000 T-16) ساخت کشور فنلاند برای بررسی فعالیت الکتریکی عضلات دلتوئید میانی و قدامی، تحت خاری، پشتی بزرگ، ذوزنقه فوقانی، میانی و تحتانی و دندانه ای قدامی طی ابداکشن بازو (160-0 درجه به مدت 4 ثانیه) در سطح کتف با و بدون مقاومت خارجی در دست برتر و غیر برتر به صورت جداگانه برای تعیین الگوی فراخوانی استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر برای بررسی اثر عوامل مختلف در درون و بین گروهها استفاده شد (05/0 p≤ ). یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که بار خارجی تأثیر معنی داری بر الگوی فراخوانی عضلات مجموعه شانه حین ابداکشن بازو در سطح کتف دارد (025/0 =p)، اما الگوی فراخوانی عضلات در شانه ی برتر و غیر برتر مشابه بود (51/0 =p)، همچنین تفاوت معنی داری در الگوی فراخوانی عضلات حین ابداکشن بازو در سطح کتف بین گروه های تحقیق مشاهده نشد (82/0 =p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد که نوع رشته ورزشی و برتر یا غیر برتر بودن دست تاثیری بر الگوی فراخوانی عضلات شانه ورزشکاران پرتاب از بالای سر و افراد غیر ورزشکار طی ابداکشن بازو در سطح کتف ندارد. این نتایج می تواند به عنوان یک راهنما در ارزیابی های اولیه کلینیکی و دوران توانبخشی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه و هدف: حرکت غیر نرمال لگن با آسیب های مرتبط با دویدن همراه بوده است. این درحالی است که یافتن مقدار نرمال حرکت لگن به دلیل وجود گستردگی در دامنه ی حرکت آن دشوار است. احتمالا دلیل این گستردگی ها در دامنه ی حرکتی لگن وجود گروه های همگن افراد سالم بر اساس حرکت آن باشد. بنابراین اولین هدف پژوهش حاضر یافتن گروه-های همگن سالم بر اساس حرکت لگن بود. دومین هدف پژوهش حاضر بررسی تفاوت ها در الگوی حرکتی و مولفه های اصلی گروه های همگن یافت شده، بود. روش شناسی: حرکت سه بعدی لگن حین دویدن از 90 نفر دونده ی سالم جوان ثبت و ضبط شد. برای کاهش بعد داده ها از تحلیل مولفه های اصلی استفاده شد. برای یافتن گروه های حرکتی همگن از روش سلسه مراتبی استفاده شد. برای بررسی تفاوت الگو های حرکتی لگن و مولفه های اصلی بین گروه های همگن یافت شده، از آزمون آنالیز واریانس (ANOVA) استفاده شد. یافته ها: بر اساس نتایج پژوهش حاضر دو گروه همگن 54 و 36 نفری در بین دوندگان وجود دارد. عمده ی تفاوت های بین دو گروه در حرکت لگن در صفحات سهمی و افقی بود. نتیجه گیری: پیدا کردن گروه های همگن افراد سالم بر اساس حرکت لگن می تواند در تفسیر درست حرکات لگن و همچنین ریشه یابی آسیب های مرتبط با دویدن و بازتوانی آن ها مفید باشد.

مقدمه: توان و نحوه ی جریان آن، ابزاری مناسب در ارزیابی اختلالات و شناسایی استراتژی های حرکتی اندام تحتانی می باشد. الگوی جریان توان محوری درشت نی می تواند در تعیین رابطه علت و معلولی بین چرخش داخلی درشت نی و پرونیشن پا بعنوان عامل ایجاد سندروم دردکشککی رانی، طی دویدن مورد استفاده قرار گیرد. هدف پژوهش حاضر بررسی الگوی جریان توان محوری درشت نی در زنان سالم و مبتلا به سندروم درد کشککی رانی طی فاز اتکای دویدن بود. مواد و روش ها: داده های سینماتیک و سینتیک سه بعدی 10 زن سالم و 22 فرد مبتلا به سندروم درد کشککی رانی ثبت شد. میانگین توان حول محور ورتیکال درشت نی در 40 درصد ابتدایی و سه زیرمرحله پاسخ بارگیری، میانی و پیشروی فاز اتکای دویدن بمنظور مقایسه آماری مورد استفاده قرار گرفت. مقایسه بین دو گروه با استفاده از آزمون آماری تی تست مستقل و آزمون خی دو انجام شد (P≤ 0/05). یافته ها: نتایج نشان داد، در طی 40% ابتدایی فاز اتکای دویدن پا برهنه، 60% از آزمودنی های سالم جریان توان منفی و بقیه افراد جریان توان مثبت را نشان دادند. علاوه بر این، در زنان دارای سندروم درد کشککی رانی 68% الگوی جریان توان منفی و 32% جریان توان مثبت را نشان دادند. طی مرحله میانی فاز اتکا گروه دارای سندروم درد کشککی رانی به طور معنی داری میانگین توان محوری درشت نی بالاتری را در مقایسه با گروه سالم دارا بودند (04/0= P). نتیجهگیری: بر اساس نتایج پژوهش، به نظر می رسد احتمال موفقیت درمان سندرم درد کشککی رانی با استفاده از ارتوزهای کنترل پرونیشن اندک خواهد بود. بنابراین، اتکا به مداخلات بازتوانی مربوط به بخش های پروکسیمال زانو منجر به دستیابی به نتایج بهتر می شود.

مقدمه: با توجه به اهمیت ثبات دینامیک مچ پا در اجرای موفق فعالیتهای ورزشی، این مطالعه به بررسی ثبات دینامیک مفصل مچ پا پس از استفاده از کینزیوتیپ میپردازد و نقش آنرا در دو گروه پای طبیعی و پرونیت بررسی می کند. موارد و روش ها: در این مطالعه 31 ورزشکار سالم (15 نفر پای طبیعی و 16 نفر پای پرونیت) 20 تا 30 ساله شرکت کردند. تعادل دینامیک آزمودنی ها از طریق تست تعادل ستاره، قبل و بعد از استفاده از کینزیوتیپ در مچ پا مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون "تی مستقل" برای مقایسه دو نوع پا در دو زمان قبل و بعد از کینزیوتیپ و از آزمون "تی زوجی" برای مقایسه قبل و بعد از کینزیوتیپ در کل آزمودنی ها و هریک از گروه ها استفاده شد (05/0≥ α ). یافته ها: قبل از استفاده از کینزیوتیپ و بعد از آن، تفاوت معنیداری بین دو گروه پای طبیعی و پرونیت در همه جهات حرکتی وجود نداشت (05/0≤ P) و فقط در جهت خلفی قبل از کینزیوتیپ اختلاف معنی دار بود (04/0=P). همچنین در مقایسه قبل و بعد از استفاده از کینزیوتیپ در کل آزمودنی ها، تفاوت معنیدار در جهات قدامی، خلفی، قدامی-داخلی، خلفی-داخلی، و خلفی-خارجی مشاهده شد که در بررسی جداگانه هریک از گروه ها، این تفاوت ها در گروه پرونیت بیشتر بود (05/0≥ P). نتیجه گیری: استفاده از کینزیوتیپ می تواند ثبات دینامیک مچ پا را افزایش دهد و این تفاوت در پای پرونیت بیشتر است.

سابقه و هدف: اثر دویدن پابرهنه و دویدن با کفش های مینیمال همچنان به عنوان موضوعی چالش برانگیز مطرح است. هدف این مطالعه بررسی توان و انتقال انرژی مفاصل اندام تحتانی حین دویدن پابرهنه و با دو کفش مینیمال با سفتی متفاوت است. مواد و روش ها: پانزده آزمودنی مرد سالم در سه شرایط دویدن پابرهنه و دو کفش مینیمال مسیر 15 متری آزمایشگاه را دویدند. داده های کینماتیکی و کینتیکی بوسیله پنج دوربین ویدیویی و یک تخته نیروسنج به صورت هم زمان جمع آوری شدند. بوسیله روش دینامیک معکوس توان مفصلی و ضریب جبران انرژی مکانیکی به عنوان شاخص انتقال انرژی محاسبه گردید. یافته ها: هر دو کفش توان مفصل مچ پا را در مقایسه با دویدن پابرهنه در سطح ساجیتال افزایش دادند و در سطح فرونتال کفش PVC توان مثبت را نسبت به کفش نانو و پابرهنه کاهش داد. در مفصل زانو کفش PVC مقادیر توان بالاتری را در سطح فرونتال و ساجیتال نسبت به دویدن پابرهنه نشان داد. کفش نانو فقط توان مثبت بالاتری در سطح ساجیتال نسبت دویدن پابرهنه داشت. در مچ پا، دویدن پابرهنه انتقال انرژی کانسنتریک بالاتری در سطح ساجیتال نسبت دویدن با کفش داشت. همچنین انتقال انرژی دویدن پابرهنه در سطح هوریزنتال در هر دو حالت اکسنتریک و کانسنتریک بیشتر از کفش PVC بود. انتقال انرژی اکسنتریک کفش نانو در این سطح کمتر از دویدن پابرهنه بود. نتیجه گیری: دویدن پابرهنه هم به لحاظ عملکردی و هم از نظر آسیب شناختی عملکرد بهتری نسبت به دو کفش مینیمال داشت. هرچند نتایج کفش مینیمال با زیره سفت تر (کفش نانو) شباهت بیشتری به دویدن پابرهنه داشت. توصیه می شود دوندگان به منظور کاهش آسیب و بهبود عملکرد، دویدن پابرهنه را در برنامه تمرینی خود لحاظ نمایند و بهتر است کفش های مینیمالی را انتخاب کنند که بیشتر دویدن پابرهنه را تقلید می کنند.