پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی (پژوهشنامه علوم ورزشی)
سال:1397 | دوره:14 | شماره:27 |تعداد مقالات:23

زمینه و هدف: ایزوکپنیک بافری و هایپوکپنیک پرتهویه ای نقش مهمی در ارزیابی عملکرد ورزشی و سلامت قلب و عروق دارند. هدف از این مطالعه تعیین تأثیر مکمل­ یاری کوآنزیمQ10 بر فازهای ایزوکپنیک بافری(IB) و هایپوکپنیک پرتهویه­ ای (HHV) مردان جوان ورزشکار استقامتی بود. مواد و روش­ ها: 14 مرد جوان ورزشکار انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه مساوی قرار گرفتند. بمدت 4 هفته، گروه تجربی کوآنزیمQ10 و گروه کنترل دارونما را به مقدار60 میلی گرم در روز مصرف کردند. در سه نوبت از هر دو گروه آزمون بیشینه فزاینده (CXP) برای اندازه گیری آستانه تهویه (VT) و نقطه جیران تنفسی (RCP) در روزهای 1، 14و 28 گرفته شد. گازهای تنفسی آزمودنی ها توسط دستگاه گازآنالیزر جمع آوری و بطور خودکار مقادیر O2، CO2، معادل تهویه ای اکسیژن (EqO2) و معادل تهویه­ ای دی اکسید کربن (EqCO2) معادل با VT و RCP اندازه­ گیری و ثبت شد. برای مقایسه متغیرها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و t مستقل استفاده شد (05/0P یافته ها: در فاز ایزوکپنیک بافری اختلاف معنی­ داری بین مراحل زمانی در گروه کوآنزیم Q10 (28/0=P، 40/1 = F) و گروه کنترل (74/0=P) وجود نداشت. در فاز هایپوکپنیک پرتهویه­ ای اختلاف معنی­ داری بین مراحل زمانی در گروه کوآنزیم Q10 (01/0=P، 00/7 = F) وجود داشت که مربوط به مرحله زمانی پس آزمون با پیش آزمون بوده است (02/P=)، در حالی که در گروه کنترل این اختلاف معنی دار نبود. نتایج آزمون t مستقل اختلاف معنی داری را بین مراحل مختلف زمانی IB و HHV بین دو گروه نشان نداد. نتیجه گیری: هرچند بصورت تئوریک کوآنزیم Q10 می تواند برای ظرفیت تمرین و کاهش استرس اکسیداتیو مفید واقع شود، مطالعه حاضر نتوانست تأثیر معنی دار مکمل یاری کوآنزیم Q10 بمقدار 60 میلی گرم در روز، بمدت 14 و 28 روز را بردامنه فازهای ایزوکپنیک بافری و هایپوکپنیک پرتهویه­ ای مردان جوان ورزشکار نشان دهد.

سابقه و هدف: پاسچر پشت تابدار یکی از شایع ترین ناهنجاری ستون فقرات در قشر جوان جامعه است که نسبت به ناهنجاری های چون؛ کایفوز، لوردوز و پشت صافی به خاطر ماهیت غیرفعالش با احتمال بیشتری کمردرد و کایفوز شوئرمن را به دنبال خواهد داشت. هدف از تحقیق حاضر ارائه و مقایسه تأثیر سه روش تمرینات اصلاحی بر راستای ستون فقرات افراد مبتلابه پاسچر پشت تابدار می باشد. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی می باشد. جامعه آماری تحقیق حاضر را دانشجویان مبتلا به پشت تابدار و آزمودنی های تحقیق را 52 دانشجو با میانگین سن، 17/1± 61/20، وزن، 34/12± 47/67 و قد، 62/6± 25/172 تشکیل می داد که به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 13 نفری تجربی و یک گروه کنترل تقسیم بندی شده بودند. راستای ستون فقرات در سطح ساجیتال توسط شاخص های؛ زاویه سر به جلو، زاویه کایفوز، زاویه لوردوز، زاویه تیلت لگن خاصره و زاویه تاب اندازه گیری شد. گروه های تجربی 1، 2 و 3 برای مدت زمان 12 هفته، هر هفته 3 جلسه و برای 40 تا 80 دقیقه در تمرینات متمرکز بر ناحیه مرکزی بدن، تمرینات متداول و تمرینات ترکیبی شرکت نمودند و گروه کنترل طی این مدت زمان فعالیت های متداول روزانه خود را انجام دادند. داده های جمع آوری شده با روش آماری MANCOVA در سطح معنی داری 05/0 تجزیه وتحلیل گردید. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که هر سه روش تمرینی تأثیر معنی داری بر راستای ستون فقرات افراد مبتلابه پشت تابدار دارد، اما تمرینات ترکیبی نسبت به دو روش تمرینی دیگر اثربخشی معنی دارتری (بر اساس اندازه اثر) بر راستای ستون فقرات آزمودنی های مبتلابه پشت تابدار دارد. نتیجه گیری: لذا با توجه به اثربخشی بهتر برنامه تمرینات اصلاحی ترکیبی بر روی راستای ستون فقرات افراد مبتلا به پشت تابدار می توان این تمرینات را جهت اصلاح این عارضه توصیه نمود.

سابقه و هدف: افرادی که دچار ناهنجاری به ویژه در اندام تحتانی هستند، علاوه بر استراتژی فرود مناسب نیاز به اصلاح راستای قامتی می باشند. هدف این مطالعه بررسی اثرات برنامه تمرین اصلاحی بر شاخص عدم تقارن مولفه های نیروی عکس العمل زمین در افراد سالمند دارای ژنووالگوس طی حرکت فرود دو پا بود. مواد و روش ها: 13 مرد سالمند دارای ژنووالگوس (میانگین سنی: 21/2± 92/63 سال؛ قد: 04/0± 69/1 متر؛ جرم: 59/4± 15/71 کیلوگرم) جهت شرکت در این پژوهش داوطلب شدند. داده های نیروی عکس العمل طی حرکت فرود دوپا توسط دو دستگاه صفحه نیرو کیستلر (1000 هرتز) طی پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری شد. مدت اجرای برنامه تمرینی اصلاحی (شامل تمرینات کششی و تمرینات مقاومتی به وسیله تراباند) 35 تا 40 دقیقه در هر جلسه، سه جلسه در هفته، و به مدت 16 هفته بود. متغیرهای وابسته شامل شاخص عدم تقارن مربوط به اوج نیروهای عکس العمل زمین، زمان رسیدن به اوج نیروها، نرخ بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد بود. جهت مقایسه آماری نتایج در پیش و پس آزمون از آزمون تی زوجی استفاده شد. یافته ها: شاخص عدم تقارن ضربه عمودی (9/1 درصد؛ 047/0=p) و قدامی-خلفی (8/26 درصد؛ 026/0=p) طی پس-آزمون کمتر از پیش آزمون بود. با وجود این ختلاف معناداری بین شاخص تقارن سایر متغیرهای نیروی عکس العمل زمین (نیروهای عکس العمل زمین و زمان رسیدن این نیروها به اوج، نرخ بارگذاری عمودی (97/0=p)، گشتاور آزاد (76/0=p) و ضربه داخلی-خارجی (14/0=p)) در پیش آزمون و پس آزمون مشاهده نشد. نتیجه گیری: به طور کلی می توان گفت که تمرینات اصلاحی مورد استفاده در پژوهش حاضر بر عدم تقارن مولفه های نیروی عکس العمل اثر نداشته اند. با وجود این، برنامه تمرینات اصلاحی احتمالا می تواند مداخله ای مناسب جهت بهبود شاخص عدم تقارن ایمپالس در دو راستای عمودی و قدامی-خلفی در مردان سالمندان دارای ژنووالگوس طی حرکت فرود دوپا باشد. بنابراین استفاده از این تمرینات برای بهبود تقارن در متغیر ضربه طی انجام فعالیت ها در این افراد توصیه می-گردد.

زمینه و هدف: دفورمیتی ژنوواروم به عنوان عاملی برای برهم زدن خط جاذبه و الگوی نیرو در اندام تحتانی معرفی شده است که می تواند موجب اختلال در کنترل پاسچر و افزایش خطر آسیب دیدگی حین فعالیت های ورزشی شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر دفورمیتی ژنوواروم بر شاخص کنترل پاسچر بدن حین راه رفتن و دویدن بود. مواد و روش ها: 30 دانشجوی مرد فعال برحسب وضعیت زانویشان در دو گروه ژنوواروم (15 نفر) و نرمال (15 نفر) قرار گرفتند. شاخص کنترل پاسچر (تغییرات مرکز جرم به مرکز فشار) در دو جهت قدامی-خلفی و داخلی-خارجی با استفاده از دو دستگاه صفحه نیرو ثبت و محاسبه شد. از آزمون MANOVA برای بررسی اختلافات بین گروهی و آزمون تی وابسته برای بررسی اختلافات درون گروهی در سطح معناداری 05/0>p استفاده شد. یافته ها: تغییرات مرکز جرم به فشار در جهت قدامی-خلفی بین گروه های آزمایشی حین راه رفتن (038/0=p) و دویدن (01/0=p) در اندام برتر و دویدن در اندام غیربرتر (002/0=p) معنادار بود، اما در جهت داخلی-خارجی اختلاف معناداری در هیچ کدام از متغیرها مشاهده نشد. همچنین بین اندام برتر و غیربرتر در هیچ کدام از جهات در هر دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: انحراف مکانیکی ناشی از دفورمیتی ژنوواروم با وجود اینکه در صفحه فرونتال اتفاق می افتد، اما می تواند صفحه ساجیتال را نیز دستخوش تغییر سازد و باعث کاهش معنادار شاخص کنترل پاسچر در صفحه ساجیتال شود، بنابراین پیشنهاد می شود در طراحی برنامه های اصلاحی و تعادلی این افراد، کلیه صفحات حرکتی مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف: ارزشیابی مهم ترین فرایند مورد استفاده بهبود کیفیت برنامه درسی است. هدف از پژوهش حاضر، ارزشیابی کیفیت برنامه درسی تربیت بدنی (گرایش فیزیولوژی ورزشی) دوره کارشناسی ارشد با تأکید بر عناصر عمومی برنامه درسی هدف، محتوا، راهبردهای اجرایی (راهبردهای یاددهی-یادگیری، راهبردهای مدیریتی) و راهبردهای ارزشیابی بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی– پیمایشی بود. جامعه آماری شامل دانشجویان دانشگاه های دولتی کردستان، همدان، آذربایجان شرقی و غربی در نیمسال تحصیلی 95-94 بود که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبی 100 نفر انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه 68 سؤالی حسینی (1388) استفاده شد. برای برآورد روایی پرسشنامه از روایی محتوایی و صوری استفاده شد. پایایی پرسش نامه نیز از طریق ضریب آلفای کرونباخ در حد 97/0 تعیین گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که در ارتباط با هدف و محتوا، نیازها و انتظارات دانشجویان در حد متوسط برآورد شده است؛ اما در ارتباط با راهبردهای اجرایی (راهبردهای یاددهی-یادگیری، راهبردهای مدیریتی) و راهبردهای ارزشیابی برنامه درسی نتوانسته است نیازها و انتظارات آن ها را برآورد سازد. نتیجه گیری: در کلاس از روش های تدریس سنتی استفاده می شود و کمتر به استفاده از روش های فعال و مشارکتی توجه دارند و روش ارزشیابی از شفافیت لازم برخوردار نیست.

زمینه و هدف: تجویز مداخلات برای درمان درد کشککی رانی با توجه به علت بروز بیماری امری ضروری است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات نواربندی کینزیو عضلات شکم بر متغیرهای کینماتیکی سه بعدی مفاصل اندام تحتانی طی فاز اتکای دویدن در زنان دارای درد کشککی رانی بود. مواد و روش ها: 23 زن مبتلا به سندرم درد کشککی رانی (20-25 سال) 3 تلاش دویدن را با سرعت 2/0± 3 متر بر ثانیه طی دو شرایط دویدن با پای برهنه و دویدن با پای برهنه همراه با نواربندی کینزیو عضلات شکم اجرا نموند. زوایای سه-بعدی مفاصل اندام تحتانی محاسبه و مقایسه بین شرایط مختلف از طریق تست آماری تی زوجی انجام شد. یافته ها: نواربندی به طور معناداری میزان اوج اکستنشن ران را کاهش داد (021/0=p). بعلاوه، نواربندی عضلات شکم میزان دامنه هر دو اینورژن (013/0=p) اورژن (004/0=p) مچ پا را به طور معنی داری در حدود 9 درجه افزایش داد. نواربندی همچنین میزان آداکشن ران (011/0=p) را حدود 2 درجه و میزان آبداکشن ران (041/0=p) را حدود 5/1 درجه کاهش داد. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهند که نواربندی عضلات شکم با افزایش اوج زاویه اینورژن پا، کاهش اوج آبداکشن زانو و ران می تواند نقش مهمی در کاهش ریسک فاکتورهای آسیب در افراد دارای درد کشککی رانی ایفا نماید. این شواهد نشان می دهند که احتمالا نواربندی عضلات شکم همراه با سایر تداخلات از قبیل فیزیوتراپی و ارتزهای پا می تواند در درمان و پیشگیری از سندرم درد کشککی رانی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: امروزه تمرینات مقاومتی به عنوان روشی موثر برای بدست آوردن سازگارهای مختلف ناشی از فعالیت ورزشی بکار می روند. در اکثر مطالعات افزایش قدرت و حجم عضلانی به دنبال این شیوه تمرینی مورد بررسی قرار گرفته است. با این حال، اخیراً سازگاری های قلبی عروقی نظیر آنژیوژنز، افزایش خون رسانی به بافت و بهبود در عملکرد هوازی متعاقب با آن نیز مورد توجه محقیق قرار گرفته است. ﻫ ﺪ ف از پژوهش ﺣ ﺎ ﺿ ﺮ ﻣ ﻘ ﺎ ﻳ ﺴ ه پاسخ VEGF به دو نوع ﺗ ﻤ ﺮ ﻳ ﻦ ﻣ ﻘ ﺎ وﻣ ﺘ ﻲ ﺑ ﺎ و ﺑ ﺪ ون ﻣ ﺤ ﺪ ودﻳ ﺖ ﺟ ﺮ ﻳ ﺎ ن ﺧ ﻮ ن پس از یک وهله فعالیت بود. مواد و روش ها: ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﻣ ﻨ ﻈ ﻮ ر 36 پسر ژیمناستیک کار 10 تا 14 ساله در یک طرح تحقیق نیمه تجربی شرکت کردند. آزمودنی ها با میانگین (وزن 11/8± 11/37 کیلوگرم، قد 58/16± 11/145 سانتی متر، شاخص توده بدن 77/1± 40/17 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به سه گروه کنترل (12n=)، تمرین مقاومتی سنتی (12n=)، و تمرین مقاومتی همراه با محدودیت جریان خون (12n=)، تقسیم شدند. تمرین شامل سه حرکت باز شدن زانو، خم شدن آرنج و پرس سینه بود. نمونه های خونی قبل و نیم ساعت بعد از اجرای تمرین گرفته شد. از آزمون آماری تی وابسته برای بررسی نتایج درون گروهی و از آنالیز واریانس یک راهه با تست تعقیبی LSD برای بررسی نتایج بین گروهی استفاده شد. یافته ها: نتایج درون گروهی نشان داد که پس از یک وهله فعالیت ورزشی متغییر VEGF در هر دو گروه تمرین مقاومتی شدت بالا (001/0=P) و گروه انسدادی افزایش معنی داری داشت (001/0=P). نتایج بین گروهی عدم تفاوت بین دو گروه مقاومتی شدت بالا و مقاومتی کم شدت همراه با محدودیت جریان خون را نشان داد (33/0p=). نتیجه گیری: یک جلسه فعالیت مقاومتی با محدودیت جریان خون در مقایسه با فعالیت مقاومتی شدت بالا، تاثیر مشابهی در افزایش VEGF سرمی کودکان ورزشکار دارد و به همین دلیل، جهت سازگاری های آنژیوژنیک ناشی از عامل رشد اندوتلیال عروقی و بهبود در عملکرد هوازی به دنبال آن، همانند تمرینات مقاومتی شدت بالا مناسب بنظر می رسد.

سابقه و هدف: فعالیت های ورزشی مختلف اثرات متفاوتی بر عوامل التهابی دارد. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر یک وهله تمرین تناوبی شدید بر نشانگرهای پیش التهابی و ضدالتهابی در بازیکنان فوتبال مرد بود. مواد و روش ها: 19 فوتبالیست مرد باشگاهی (میانگین سنی 16/4± 68/21سال، قد 6± 62/180 سانتیمتر، حداکثر اکسیژن مصرفی 89/4± 16/62 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی در آزمون فوتبال کپنهاگ شرکت کردند و گروه کنترل تمرینات معمول را انجام دادند. قبل، بلافاصله بعد و 24 ساعت پس از انجام آزمون از کلیه آزمودنی ها خونگیری به عمل آمد. سطوح سرمی IL-6، IL-1β و TNF-α و IL-10 به روش الایزا و با استفاده از کیت های تجاری معتبر ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تجزیه و تحلیل شدند (05/0>p). یافته ها: سطوح IL-6 بلافاصله بعد (001/0=p) و 24 ساعت بعد (003/0=p) و IL-10 بلافاصله بعد (021/0=p) و 24 ساعت بعد (015/0= p) از تست افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل داشت. سطح TNF-α بلافاصله پس از آزمون افزایش معنی دار یافت (001/0=p) اما 24 ساعت بعد به میزان استراحتی خود بازگشت (101/0=p). سطح IL-1β بلافاصله پس از آزمون افزایش معنی دار یافت (001/0=p) و 24 ساعت بعد به میزان کمتر از سطح استراحتی رسید (041/0=p). نتیجه گیری: نتایج بیانگر افزایش سطوح سایتوکاین های پیش التهابی و ضدالتهابی پس از یک وهله تمرین تناوبی شدید در بازیکنان فوتبال بود بنابراین برای بدست آوردن بهترین دوره ریکاوری برای این بازیکنان به تحقیقات بیشتر نیاز است.

زمینه و هدف: روش های تمرینی مختلف می تواند تاثیرات متفاوتی بر عملکرد جسمانی ورزشکاران داشته باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرینات مقاومتی معمول و مقاومتی بالستیک بر برخی شاخص های آمادگی جسمانی بازیکنان فوتبال بود. مواد و روش ها: 25 بازیکن فوتبال داوطلب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی معمول (13 نفر) و تمرین مقاومتی بالستیک (12 نفر) قرار گرفتند. تمرینات به تعداد 3 جلسه در هفته و برای مدت 6 هفته انجام شد. شاخص های توان بی هوازی، توان انفجاری پایین تنه، دو سرعت (5 و 30 متر)، قدرت پا، چابکی، توان انفجاری بالاتنه و مهارت، قبل از اجرای تمرینات و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین با استفاده از آزمون های ویژه اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون های شاپیرو ویلک، t مستقل و t همبسته در سطح معنی داری P≤ 0. 05، تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: نتایج نشان داد تمرینات مقاومتی بالستیک در مقایسه با تمرینات مقاومتی معمول موجب بهبود معنی دار در شاخص های حداکثر توان، حداقل توان، میانگین توان، شاخص خستگی، توان انفجاری پایین تنه، چابکی و توان انفجاری بالاتنه شد. اما در شاخص های قدرت پا، سرعت 5 متر، 30 متر و مهارت، بین دوگروه تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: برای توسعه شاخص های آمادگی جسمانی، به ویژه توان انفجاری بازیکنان فوتبال، استفاده از تمرینات مقاومتی بالستیک موثرتر از تمرینات مقاومتی معمول می باشد؛ اما اولویتی در استفاده از این تمرینات برای توسعه شاخص های قدرت پا، دو سرعت (5 و 30 متر) و مهارت وجود ندارد.

سابقه و هدف: تغییر فنوتیپ بافت چربی بر اثر تمرین تئوری جدیدی است که به تازگی مطرح گردیده، با این وجود شناسایی سازوکار سلولی– مولکولی آن در حال بررسی است. هدف پژوهش حاضر بررسی تمرین تناوبی سرعتی بر سطوح سرمی هورمون شبه متئورین در پسران نوجوان دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها: بیست پسر نوجوان دارای اضافه وزن با میانگین سن 5/1± 0/18 سال، وزن 3/4± 8/81 کیلوگرم و شاخص توده­ ی بدن 8/0± 6/27 کیلوگرم بر مترمربع در این تحقیق شرکت و به دو گروه کنترل (تعداد=10) و تمرین تناوبی (تعداد=10) تقسیم شدند. گروه تجربی شش هفته تمرین تناوبی سرعتی را 3 روز در هفته انجام دادند. شاخص­ های پیکرسنجی و سطوح ناشتای نیم­ رخ لیپیدی، انسولین، گلوکزخون و هورمون شبه متئورین سرمی در ابتدا و پایان مطالعه اندازه­ گیری شد. تجزیه و تحلیل آماری در سطح 05/0>P انجام شد. یافته ها: افزایش معنی­ دار سطوح سرمی هورمون شبه متئورین در اثر شش هفته تمرین تناوبی سرعتی مشاهده شد (05/0 >P). این برنامه ی تمرینی سبب کاهش معنی دار وزن بدن، شاخص توده ی بدن، درصد چربی بدن و بهبود نیم رخ لیپیدی، گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین گردید (05/0 >P). افزون بر این، ارتباط معکوس و معنی داری بین تغییرات سطوح سرمی هورمون شبه متئورین با تغییرات وزن بدن، شاخص توده ی بدنی، درصد چربی بدن، گلوکز خون، لیپوپروتئین کم چگال، تری گلیسیرید و کلسترول تام مشاهده شد (05/0 >P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که شش هفته تمرین تناوبی سرعتی می­ تواند سطح استراحتی در گردش هورمون شبه متئورین را تغییر و هم چنین شاخص مقاومت به انسولین و ترکیب بدنی را در پسران نوجوان دارای اضافه وزن بهبود بخشد.

مقدمه و هدف: فعالیت جسمانی و ورزش، باعث سازگاری های اسکلتی-عضلانی در بدن ورزشکاران می شوند. ایمبالانس های عضلانی ای که در اثر فعالیت های مکرر بالای سر ایجاد می شوند، پاسچر فوقانی بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. این الگوی عدم تعادل عضلانی که در ورزش های پرتابی و بالای سر دیده می شود، به عنوان سیندروم متقاطع فوقانی، توسط جاندا مطرح گردید، که غالبا با ناهنجاری های سر و شانه به جلو، کتف های دور شده و کایفوزیس افزایش یافته سینه ای همراه است و به مرور زمان دردناک شدن شانه را به دنبال دارد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرینات اصلاحی منتخب بر سیندروم متقاطع فوقانی ورزشکاران بالای سر بود. روش شناسی: روش تحقیق حاضر نیمه تجربی بود. نمونه ها به صورت هدفمند انتخاب و جهت اندازه گیری زاویه کایفوز از خط کش منعطف و زوایای سر و شانه به جلو از روش تصویربرداری نیم رخ بدن استفاده شد. بر اساس این اندازه گیری 33 ورزشکار با سابقه فعالیت 6 الی 15 سال و دامنه سنی 18 الی 35 سال که دارای سه ناهنجاری سر و شانه به جلو و کایفوز سینه ای افزایش یافته به طور همزمان بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که میزان زاویه سر به جلو، زاویه شانه به جلو و زاویه کایفوز سینه ای به ترتیب، در دو گروه تجربی و کنترل اختلاف معنی داری دارد (F1, 30 = 23. 564, sig = 0. 000, Eta = 0. 440، F1, 30 = 117. 376, sig = 0. 000, Eta = 0. 796، F1, 30 = 59. 195, sig = 0. 000, Eta = 0. 664). نتایج نشان داد که زاویه سر به جلو، زاویه شانه به جلو و زاویه کایفوز سینه ای گروه تجربی بعد از شرکت در برنامه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافته است. نتیجه گیری: بنابراین در طراحی و اجرای برنامه اصلاحی با هدف رفع سیندروم متقاطع فوقانی در ورزشکاران بالای سر، انجام یک برنامه تمرینی منتخب که همزمان بر اصلاح سه ناهنجاری سر و شانه به جلو و کایفوز سینه ای افزایش یافته تمرکز داشته و همزمان نیز با تمرینات تخصصی ورزشکاران اجرا گردد، می تواند موجب کاهش میزان سیندروم متقاطع فوقانی در ورزشکاران بالای سر گردد.

زمینه و هدف: سندروم متابولیک خطر ابتلا به بیماری­ قلبی-عروقی را افزایش می­ دهد. تحقیق حاضر به منظور مقایسه­ ی آثار هشت هفته­ تمرین استقامتی، مقاومتی و مکمل­ سازی عصاره­ ی سیر بر پروتئین واکنشگر-C با حساسیت بالا، هموسیستئین و لیپوپروتئین (a) در رت­ های نر ویستار مبتلا به سندروم متابولیک انجام شد. مواد و روش­ ها: تحقیق حاضر در قالب طرح های کاربردی با مقایسه­ ی بین گروهی روی 48 سر رت­ مبتلا به سندروم متابولیک (سن: 12هفته، دامنه­ ی وزنی: 22/25± 36/325 گرم) به گونه­ ای که هشت سر به طور تصادفی در شش گروه همگن شده به این شرح توزیع شدند. گروه کنترل مبتلا به سندروم متابولیک، تمرین استقامتی، تمرین مقاومتی، مصرف عصاره سیر، تمرین استقامتی + مصرف عصاره سیر و تمرین مقاومتی + مصرف عصاره سیر. مداخله­ های تمرینی و خوراکی به مدت 8 هفته اجرا شد. مصرف عصاره سیر روزانه و به میزان 500 میلی­ گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن بود. تمرین مقاومتی با استفاده از نردبان مخصوص رت و تمرین استقامتی با استفاده از نوارگردان ویژه جوندگان، هر کدام 3 بار درهفته انجام شد. نتایج: نتایج حاکی است که پروتئین واکنشگر-C با حساسیت بالا در همه­ ی گروه­ ها به جز گروه مقاومتی+ سیر به طور معنی­ دار کمتر از گروه کنترل است (05/0p نتیجه­ گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرین استقامتی و تمرین مقاومتی با و بدون مصرف عصاره سیر می تواند درکاهش التهاب و بیماری سرخرگ کرونری موثر باشد ولی به نظر می­ رسد تمرین استقامتی+ سیر نسبت به گروه­ های مداخله­ ای دیگر مفیدتر باشد.

سابقه و هدف: با توجه به استفاده گسترده از شیوه های تمرینی ایمن و موثر برای تقویت آمادگی جسمانی و روانی در سالمندان، تمرینات مقاومتی با کش الاستیک به عنوان ممکن است یک روش موثر و ایمن برای سالمندان باشد. علاوه براین، بر اساس شواهد موجود فعالیت ورزشی می تواند کیفیت خواب و عوامل التهابی مانند اینترلوکین یک بتا (IL-1β ) را تحت تاثیر قرار دهد و ممکن است باعث بهبود عملکرد سیستم ایمنی وکیفیت خواب شود. لذا هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین مقاومتی با کش براین سایتوکاین وکیفیت خواب و ارتباط بین کیفیت خواب با اینترلوکین-1بتا در زنان سالمند بود. مواد و روش ها: نوزده زن سالمند با میانگین سنی 50/8 ± 78/ 77 سال به صورت هدفمند انتخاب و تصادفاً در یکی از دو گروه تجربی (10 (n=و کنترل (9 (n=قرار گرفتند. برنامه تمرین مقاومتی شامل 8 هفته تمرین مقاومتی باکش تراباند با شدت متوسط (به مدت 45 دقیقه با تواتر 3 جلسه در هفته) بود. نمونه­ گیری خونی در حالت ناشتا از ورید بازویی انجام شد. سطح سرمیIL-1β با روش الایزا و کیفیت خواب با استفاده از پرسشنامه پیتزبورگ اندازه گیری شد. داده ها با آزمون آنکوا و همبستگی پیرسون ) 05/0≥ P ( تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: بر اساس نتایج حاضر، تمرینات مقاومتی با کش تراباند موجب کاهش معنا دار سطوح IL-1β (04/0P=) و (اندازه اثرعامل گروه = 28/0) و بهبود کیفیت خواب (001/0P=) و (اندازه اثر عامل گروه= 47/0) وافزایش قدرت تنه (001/0P=) واندازه اثر عامل گروه (63/0)شده بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق، به نظر می رسد تمرین مقاومتی با کش تراباند بر بهبود کیفیت خواب وکاهش یکی ازعوامل التهاب سیستمیک (اینترلوکین یک بتا) در زنان سالمند مؤثر باشد و می تواند به عنوان یک روش مداخله ای مؤثر برای بهبود کیفیت خواب سالمندان مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: اخیراً برنامه فیفا 11+ کودکان توسط فیفا برای پیشگیری از آسیب های بازیکنان نونهال معرفی شده است اما تاکنون اثر این برنامه بر بیومکانیک پرش و فرود بازیکنان نونهال بررسی نشده است. بنابراین هدف این مطالعه بررسی تأثیر برنامه فیفا 11+کودکان بر بیومکانیک پرش-فرود بازیکنان نونهالان به وسیله آزمون LESS است. مواد و روش ها: آزمودنی های مطالعه حاضر 72 نفر از بازیکنان رده سنی 16-9 سال شهر تهران تشکیل می دادند. این بازیکنان به دو گروه کنترل و مداخله تقسیم شدند. بازیکنان گروه مداخله به مدت 8 هفته در هر هفته دو جلسه برنامه تمرینی گرم کردن فیفا 11+ کودکان را انجام دادند. بازیکنان گروه کنترل نیز برنامه گرم کردن عادی خود را اجرا کردند. بیومکانیک پرش و فرود بازیکنان هر 2 گروه بعد از اتمام 10 هفته تمرینات با آزمون LESS اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که نمرات LESS بازیکنان گروه مداخله به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود. (05/0≥ p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد اجرای برنامه +11 کودکان می تواند مکانیسم پرش-فرود بازیکنان نونهال را بهبود دهد. بنابراین پیشنهاد می شود مربیان و بازیکنان فوتبال نونهال و نوجوان، جهت پیشگیری از آسیب های اندام تحتانی، از این برنامه تمرینی، به جای برنامه گرم کردن عادی، استفاده نمایند.

مقدمه و هدف: در ارتباط با میزان اثربخشی برنامه (+11) بر پیشگیری از بروز آسیب در نواحی مچ پا و ران سوالات جدی وجود دارد. همچنین در باب میزان اثربخشی برنامه بر بهبود عملکرد بازیکنان فوتبال نیز اطلاعات محدود و متناقضی وجود دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان اثربخشی برنامه (+11) بر سرعت دریبلینگ، میزان چابکی و پیشگیری از آسیب در بازیکنان فوتبال مرد جوان بود. روش شناسی: دو تیم حاضر در مسابقات لیگ دسته سوم جوانان کشور (96-95) به صورت نمونه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو تیم تجربی (29نفر) و کنترل (30نفر) تقسیم شدند و در طول فصل مورد ارزیابی قرار گرفتند. از روش های آماری خی دو و اگزکت فیشر برای مقایسه میزان بروز آسیب و از روش تی مستقل و همبسته برای ارزیابی عملکرد بازیکنان دو گروه استفاده شد. یافته­ ها: بین میزان چابکی بازیکنان گروه کنترل (54/0 ± 91/16) و تجربی (48/79± 0/16) و سرعت دریبلینگ بازیکنان گروه کنترل (37/1± 88/13) و تجربی (95/0± 46/13) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بین میزان بروز آسیب دو گروه نیز تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد برنامه (+11) بر بهبود سطح عملکرد و پیشگیری از آسیب در بازیکنان فوتبال مرد جوان تاثیر ندارد.

سابقه و هدف: نشان داده شده است برنامه های تمرین قدرتی در شرایط ناپایدار برای بهبود قدرت و توان و توانایی پرش مناسب هستند. با این حال، در مورد تاثیر تمرین مقاومتی ناپایدار TRX بر عوامل رشدی در مطالعات بسیار اندکی مورد توجه قرار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی ناپایدار TRX به همراه تمرین هندبال بر سطوح IGF-I وIGFBP-3 بازیکنان دختر نوجوان هندبال بود. مواد و روش­ ها: 19 بازیکن هندبال دختر باشگاهی با حداقل 2 سال سابقه تمرین مداوم و دامنه سنی 17-14 سال انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه تجربی اول (9 نفر) تمرین TRX به همراه تمرینات هندبال را انجام دادند و گروه تجربی دوم (10 نفر) تنها در تمرینات هندبال شرکت کردند. پروتکل تمرینی TRX به صورت دو ماکروسیکل چهار هفته­ ای مجزا، سه روز در هفته ( به جز روز­ هایِ تمرینی هندبال) اجرا شد؛ ماکروسیکل اول شامل 9 و ماکروسیکل دوم 11 حرکت بود که به مدت 15 دقیقه تمرین اصلی برای هر آزمودنی در هر جلسه در 8 هفته انجام شد. شدت تمرین با افزایش تعداد تکرار­ ها، تغییر شیب آزمودنی از سطح زمین و ارتفاع باند کنترل شد. 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از دوره تمرینی به منظور اندازه­ گیری مقادیر IGF-I و IGFBP-3 خون گیری در حالت ناشتا انجام شد. از آزمون تی وابسته جهت تغییرات درون گروهی و از آزمون تحلیل کوواریانس آنکووا جهت بررسی تفاوت­ های بین گرو­ هی استفاده شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد اگر چه میزان IGF-I در گروه تمرین هندبال افزایش معنی داری را نشان داد (014/0P=) با این حال، در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی­ داری مشاهده نشد. میزان IGFBP-3 در هر دو گروه کاهش معنی­ داری داشت (تمرین TRX به همراه تمرین هندبال012/0 P=و تمرین هندبال001/0P=). با این حال، تفاوت معنی­ داری بین گروه ها وجود نداشت. نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر هشت هفته تمرین مقاومتی TRX به همراه تمرین مداوم هندبال موجب پروتئولیز IGFBP-3 و افزایش دسترسی زیستی IGF-I شده که می­ تواند در اثرات آنابولیک این شیوه تمرین موثر باشد.

مقدمه و هدف: بی تحرکی با متابولیسم ناقص چربی درون عضلانی ارتباط دارد که منجر به تجمع متابولیت های اسید چرب و مقاومت به انسولین می شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی آثار تمرین هوازی و محدودیت کالری بر چربی درون عضلانی، پروفایل لیپیدی و مقاومت به انسولین پس از 18 هفته رژیم غذایی پرچرب در موش های صحرایی نر بود. روش شناسی: نمونه ی آماری تحقیق حاضر را 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن 6/12± 5/194 گرم تشکیل دادند. نمونه­ برداری بافت و خون پس از ناشتایی شبانه در هفته­ های 18 و 28 صورت گرفت. پس از اندازه گیری وزن موش ها در هفته اول، موش ها رژیم غذایی پرچرب مصرف کردند. موش های تغذیه شده با غذای پرچرب پس از 18 هفته، به گروه­ های کنترل و تعادل منفی انرژی شامل تمرین هوازی و محدودیت رژیم غذایی تقسیم شدند. گروه­ های تعادل منفی انرژی به مدت 10 هفته، به ترتیب تحت تمرین هوازی (دویدن) با شدت70 تا 75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و 25% محدودیت رژیم غذایی قرار گرفتند. سطوح تری گلیسرید لیپاز بافت چربی، دی و تری آسیل گلیسرول عضله نعلی و همچنین سطوح سرمی گلوکز، انسولین و نیمرخ لیپیدی اندازه­ گیری شدند. شاخص مقاومت به انسولین نیز محاسبه گردید. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که روش­ های تعادل منفی انرژی سبب کاهش معنی دار سطوح دی آسیل گلیسرول عضله و سطوح سرمی انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین، در موش­ های صحرایی چاق شد (05/0>P). همچنین تنها در گروه محدودیت رژیم غذایی کاهش معنی­ دار تری آسیل گلیسرول درون عضلانی مشاهده شد (05/0>P). کاهش سطوح تری آسیل گلیسرول و کلسترول نیز فقط در گروه تمرین هوازی نشان داده شد (05/0>P). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که روش­ های تعادل منفی انرژی حتی در زمان مصرف غذای پرچرب می­ توانند سبب کاهش دی آسیل گلیسرول عضله اسکلتی شوند که تا حد زیادی با بهبود مقاومت به انسولین همسو است.

مقدمه و هدف: شاخص های دامنه واکنش عروقی می توانند اطلاعات مهمی درباره چگونگی توزیع جریان خون بدن در طی افزایش استرس های متابولیک فراهم آورند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه شاخص های دامنه واکنش عروقی شریان براکیال در ورزشکاران نخبه با افراد غیر ورزشکار می باشد. مواد و روش­ ها: هفت وزنه بردار نخبه، هفت قایقران استقامتی و هشت آزمودنی سالم غیرورزشکار به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. برای تعیین اندازه های شریان براکیال در حالت استراحت، پس از 5 دقیقه انسداد بازو و در طی تحریک سمپاتیکی حاد از اولتراسونوگرافی با وضوح بالا استفاده شد. پاسخ های اتساع و انقباض عروقی به ترتیب از اوج تغییرات اتساعی و انقباضی اندازه مجرای شریانی محاسبه شد. تفاوت های متغیرهای مورد اندازه گیری در گروه های آزمون، و با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری 05/0 ≥ P در نظر گرفته شد. یافته­ ها: اندازه مجرای شریان براکیال قایقرانان و وزنه برداران در هر سه حالت پایه، اوج اتساع و اوج انقباض نسبت به گروه کنترل بزرگتر بود. هرچند، تفاوت معنی داری بین شاخص های اتساع عروقی وابسته جریان، انقباض شریانی وابسته به تون سمپاتیکی و دامنه عملیات فیزیولوژیک شریان براکیال در سه گروه قایقران، وزنه بردار و کنترل مشاهده نشد. نتیجه­ گیری: این یافته ها با حمایت از فرضیه پارادوکس شریان ورزشکار، نشان می دهند که شاخص های دامنه واکنش عروقی شریان براکیال، تحت تاثیر تمرینات ورزشی مزمن استقامتی و توانی قرار نمی گیرند و عملکرد شریانی ورزشکاران نخبه طبیعی است. هرچند، ورزشکاران نخبه از اندازه مجرای شریان براکیال بزرگتری در حالت استراحت و در پاسخ به محرک های اتساعی و انقباضی عروق نسبت به افراد غیر ورزشکار برخوردارند.

مقدمه و هدف: تحلیل استنادی از مهم­ ترین روش­ های ارزیابی مجلات علمی هستند. هدف از این مطالعه تحلیل محتوایی و استنادی نشریات فیزیولوژی ورزشی و مدیریت ورزشی و رفتارحرکتی دانشگاه مازندران است. مواد و روش­ ها: بدین منظور 379 مقاله در 12 دوره از بهار 1384 تا تابستان 1395 از نشریات دانشگاه مازندران مورد تحلیل قرار گرفت. ابزار تحقیق شامل یک چک لیست کدگذاری بود که روایی محتوایی و صوری آن توسط 6 نفر از اساتید متخصص در زمینه تحلیل محتوا تایید شد. برای تجزیه وتحلیل داده­ ها نیز از آمار توصیفی (فراوانی و درصد فراوانی در قالب جداول و نمودارها) استفاده شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد که در دو نشریه مذکور اکثر مقاله ها به صورت سه نفری (6/32% و 43%) و با رتبه علمی استادیاری (1/27% و 4/34%) انجام گرفته است. همچنین از مجموع 11106 استناد داده شده تعداد استناد فارسی و انگلیسی هر مقاله در فیزیولوژی ورزشی (60/3، 60/26) و مدیریت ورزشی و رفتارحرکتی (53/10، 75/18) بود. کمترین زمان انتظار 4 هفته و بیشترین به ترتیب 24 و 28 ماه بود. از طرفی بیش از 94% از نویسندگان متخصص در حوزه علوم ورزشی بودند و گرایش فیزیولوژی ورزشی 6/73% از مقاله ها به چاپ رسیده در پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی و مدیریت ورزشی 2/60% از مقاله های نشریه مدیریت ورزشی را به خود اختصاص داده اند. علاه بر این، اکثر مطالعات در مراکز و موسسات آموزشی و بر روی ورزشکاران و دانشجویان و کمترین مقاله ها بر روی اقشار ویژه بوده است. نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد میزان مشارکت بین رشته ای، کاهش زمان انتظار، میزان هم پژوهی و توجه به اقشار ویژه و بانوان نیازمند تدبیر و تامل شایسته است.

مقدمه و هدف: برخی مطالعات نشان داده­ اند که تمرینات مقاومتی به ویژه زمانی که میزان بار تمرینی در آنها زیاد باشد، می­ توانند باعث افزایش سختی شریان­ های مرکزی شوند. با این حال اثر پروتکل­ های تمرینی مختلف بر این شاخص هنوز کامل روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر دو شیوه­ ی تمرین مقاومتی بر سختی شریانی در مردان جوان کم­ تحرک بود. مواد و روش­ ها: آزمودنی­ های (سن 2/5± 4/26 سال، قد 05/0± 78/1 متر، وزن 4/6± 2/79 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 5/1± 9/24 کیلوگرم بر متر مربع) شرکت­ کننده در این تحقیق به طور تصادفی به سه گروهِ تمرین مقاومتی با بار کم (50-30 درصد یک تکرار بیشینه، 3± 25 تکرار در هر ست، 14 نفر) تا ناتوانی در ادامه هر ست (LLLF)، تمرین مقاومتی با بار زیاد (85-65 درصد یک تکرار بیشینه، 3± 10 تکرار در هر ست، 13 نفر) تا ناتوانی در ادامه هر ست (HLLF)، و گروه کنترل (13 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی­ های گروه­ های تمرینی هر جلسه تمرین مقاومتی که شامل اجرای 2 ست از 7 حرکت بود را 3 روز در هفته به مدت 10 هفته انجام دادند. آزمودنی­ های گروه کنترل در این مدت هیچ فعالیت ورزشی منظمی نداشتند. ارزیابی­ متغیرهای مورد نظر در دو مرحله قبل و بعد از 10 هفته صورت گرفت. یافته­ ها: سختی شریان­ های مرکزی بعد از 10 هفته تمرین در گروه HLLF افزایش معنادار داشت (007/0P=)، با این وجود در گروه LLLF (12/0P=) و گروه کنترل (177/0P=) تغییر معناداری در این متغیر مشاهده نشد. به علاوه، مقایسه­ های بین­ گروهی نشان داد که تغییرات سختی شریانی مرکزی در گروه HLLF در مقایسه با گروه LLLF (001/0P=) و گروه کنترل (001/0P=) افزایش معنادار داشته است. نتیجه­ گیری: در حالی که تمرینات HLLF باعث افزایش سختی شریان­ های مرکزی مردان جوان می­ شود، تمرینات LLLF چنین اثر ناخواسته­ ای را در پی ندارند.