پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی (پژوهشنامه علوم ورزشی)
سال:1398 | دوره:15 | شماره:30 |تعداد مقالات:19

سابقه و هدف: فعالیت ورزشی نقش مهمی در افزایش بیومارکرهای میلین ساز دارد. همچنین، علایم پاتولوژیک را در موش های مبتلا به ام اس در مدل آنسفالومیلیت خود ایمنی (EAE) بهبود می بخشد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثر 6 هفته پیش آماده سازی با تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر میزان کلوتو و پروتیین پروتیولیپید (PLP) و میزان پیشرفت بیماری در موش های مبتلا به بیماری ام اس بود. مواد و روش ها: حیوانات پس از آشناسازی با آزمایشگاه به دو گروه تمرین (EX=20) و کنترل (Con=20) تقسیم شدند. پس از 4 هفته، گروه تمرین و کنترل به دو گروه تقسیم و EAE به نیمی از حیوانات در گروه کنترل و تمرین القا شد. در گروه EX-EAE1 بعد از 4 هفته تمرین، EAE القا و پروتکل تمرین تا هفته ششم ادامه داشت. در گروه EX-EAE2 بعد از 4 هفته تمرین، EAE القا و تمرین متوقف شد. برای تحلیل های آماری از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. یافته ها: میزان کلوتو و PLP در گروه EAE-EX1 در مقایسه با EAE و EAE-EX2 افزایش یافت (P≤ 0. 0001). همچنین، دمیلینه شدن درگروه EAE-EX1 درمقایسه با گروه EAE کاهش یافت (P≤ 0. 007). در هر دو گروه ورزش میزان TNF-α نسبت به گروه EAE کاهش داشت (P≤ 0. 0001). نتیجه: گیری: نتایج: تحقیق حاضر نشان داد پیش آماده سازی با تمرین تناوبی شدید میزان کلوتو و PLP را افزایش و پیشرفت بیماری را در مدل (EAE) کاهش داد.

سابقه و هدف: چاقی، بویژه چربی احشایی با مشکلات بهداشتی از جمله افزایش خطر ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی، دیابت نوع 2، سرطانها و مرگ زودرس مرتبط می باشد. هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین چاقی مرکزی و آمادگی قلبی تنفسی در اعضای هیات علمی و کارمندان مرد و زن دانشگاه مازندران بود. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی به روش داوطلبانه روی 300 نفر از پرسنل دانشگاه مازندران انجام شد. شاخصهای ترکیب بدنی (BMI، محیطهای دور لگن، کمر و گردن)، چاقی مرکزی (SBSI، BAI، WHR و WHtR) و شاخصهای عملکردی (تعداد گامها در روز و Vo2max پروتکلهای شاتل و گام شمار) بررسی شد. داده ها با استفاده از روش های آماری t مستقل، آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون همبستگی پیرسون تحلیل شد. یافته ها: همبستگی معکوس معنی داری بین شاخصهای چاقی مرکزی(WHR، WHtR، BAI و (SBSI و شاخصهای آمادگی قلبی و تنفسی(Vo2max گام شمار، Vo2max شاتل و تعداد گامهای طی شده در روز) در اعضای هیات علمی و کارمندان مرد و زن دانشگاه مازندران وجود داشته است (05/0p≤ ). نتیجه: گیری: یافته ها: ی مطالعه حاضر نشان داد که کاهش شاخصهای چاقی مرکزی همسو با میزان آمادگی قلبی تنفسی در اعضای هیات علمی و کارمندان مرد و زن دانشگاه مازندران است.

زمینه و هدف: یک آزمون کامل در ورزشی خاص باید بر اساس نیازهای حرکتی و فیزیولوژیکی خاص درگیر در آن ورزش طراحی شده است. هدف از این تحقیق بررسی اعتبار و پایایی آزمون طراحی شده جدید چابکی در بسکتبال بود. روش شناسی: آزمودنی های تحقیق را تعداد 65 نفر از بازیکنان غیرنخبه و 105 نفر از بازیکنان نخبه بسکتبال تشکیل می دادند. آزمون طراحی شده شامل حرکات مختلف با توپ و بدون توپ در دامنه طولی زمین بسکتبال بود که بازیکنان در دو وضعیت باز و بسته انجام می دادند. آزمون ملاک چابکی در این تحقیق، آزمون Tبود. یافته ها: نتایج: تحقیق نشان داد بین اجرای آزمون طراحی شده به صورت بسته و باز با آزمون T بدون در نظر گرفتن سطح مهارتی ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0>P، 80/0P، 90/0P). نتیجه: گیری: می توان چنین استباط کرد که آزمون طراحی شده چابکی ویژه بسکتبال، آزمون معتبر و پایایی در حالت باز و هم بسته برای ارزیابی چابکی بازیکنان بسکتبال است. این آزمون توانایی بیشتری در تمایز سطح مهارت زنان بسکتبالیست دارد.

زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری التهابی و مزمن دستگاه عصبی مرکزی همراه با اتیولوژی ناشناخته است. با توجه به اثرات مثبت فعالیت ورزشی در این بیماران و کمبود اطلاعات در زمینه تمرینات ترکیبی، هدف این مطالعه بررسی اثر یک دوره تمرین ترکیبی بر سطوح TNF-α و TGF-β 1 سرمی در زنان مبتلا به MS بود. مواد و روش ها: آزمودنی های تحقیق حاضر شامل 20 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، با دامنه سنی20-50 سال و با درجه ناتوانی 2-5، بودندکه به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (10 نفر، سن 66/5± 64/36 سال) و تجربی (10 نفر، 76/5± 4/37 سال) قرار گرفتند. ازمودنی ها به مدت 12 هفته و 3 جلسه در هفته (دو جلسه تمرین استقامتی و یک جلسه تمرین مقاومتی) تمرینات مورد نظر را اجرا کردند. نتایج: یافته ها: نشان داد، وزن و درصد چربی بدن در اثر تمرین تغییر معناداری نداشته است. در حالیکه تمرین سبب کاهش معنادار میزان ناتوانی بیماران (002/0 = P) شد. در خصوص متغیر های بیوشیمیایی TNF-α و TGF-β 1 تمرین هیچ گونه تغییر معناداری در این شاخص ها ایجاد نکرد. نتیجه: گیری: با توجه به نتایج: به دست آمده به نظر می رسد تمرین ترکیبی گزینه ای مناسب جهت بهبود درجه ناتوانی بیماران MS باشد، ولی بر شاخص های التهابی و بیوشیمیایی مرتبط با این بیماری اثرگذار نبود.

سابقه و هدف: در حال حاضر در مورد اثر حجم تمرین و ویژگی های فردی بیماران مبتلا به پرفشارخونی (سن، جنسیت، یایسگی، مصرف دارو و. . . ) بر مقدار کاهش فشار سیستولی و دیاستولی ناشی از تمرین هوازی اطلاعات اندکی وجود دارد. بنابراین هدف این فراتحلیل تعیین و مقایسه مقدار تغییرات فشار خون پس از تمرین هوازی و تفکیک اثرات در بین زیرگروه های مختلف مربوط به تمرین و بیماران بود. مواد و روش ها: کارآزمایی های بالینی بررسی کننده تاثیر تمرین هوازی بیش از چهارهفته بر روی بیماران پرفشارخونی منتشر شده در مجلات پژوهشی انگلیسی و فارسی تا آگوست 2018 از سایتهای google، sid و magiran و Pubmed سرچ شده و مورد فراتحلیل قرار گرفتند. مدلهای اثرات تصادفی و ثابت برای فراتحلیل اندازه اثر(تفاوت در میانگین با تناوب اطمینان %95) به ترتیب در 20 و 21 پژوهش مربوط به فشارخون سیستولی و دیاستولی با I2 کمتر از %50 با استفاده از نرم افزار CMA2 استفاده شد. زیرگروه های طبقه ای شامل جنسیت، یایسگی، مصرف دارو، تعداد جلسات تمرین هفته، شدت و مدت هر جلسه، کل زمان تمرین در هفته و کل مدت اجرای تمرین با ANOVA مقایسه شدند و همبستگی بین سن و پاسخ فشارخون به تمرین هوازی با فرا رگرسیون تصادفی ساده بررسی شد. یافته ها: اثر کلی تمرینات هوازی بر فشارخون سیستولی و دیاستولی به ترتیب برابر با 72/8-و 88/3-میلی متر جیوه کاهش به دست آمد(001/0=P). با اینکه اندازه اثر تمرین هوازی بر فشار سیستولی و دیاستولی در مورد تمام زیرگروه های طبقات (به جز در مورد فشار سیستولی تمرینات کم شدت و فشار دیاستولی زنان یایسه) معنی دار بود(05/0>P)، ولی فقط در بین زیرگروه های طبقه "کل مدت اجرای تمرین" مقدار کاهش فشارخون سیستولی متفاوت بود(002/0=P). نتیجه: گیری: تمرین هوازی بی اعتنا به تاثیر تعدیل کننده طبقه سنی، وضعیت یایسگی، مصرف دارو و یا دوز تمرین، سبب کاهش خفیف فشارخون بیماران پرفشارخون می شود که در تمرینات بین هشت تا 10 هفته، بیشترین فواید را گزارش شده است. ولی به دلیل محدودیتهای بسیار زیاد تحقیقات موجود، هنوز باید منتظر انجام کارآزمایی های دارای تعداد آزمودنی های بیشتر و مدت تمرینی طولانی تر بود.

زمینه و هدف: فعالیت ورزشی و تغذیه قابلیت کنترل بیماری کبد چرب را در کودکان و نوجوانان چاق دارد. هدف پژوهش حاضرتاثیر هشت هفته تمرین هوازی تناوبی و مصرف عصاره کاسنی بر سطوح آنزیم های آلانین آمینو ترانسفراز و آسپارتات آمینو ترانسفراز پسران چاق مبتلا به بیماری کبد چرب غیرالکلی بود. مواد و روش ها: 36 نفر از دانش آموزان پسر 13 تا 15 سال به طور تصادفی به سه گروه 12 نفره تمرین + مکمل، تمرین + دارونما و مکمل تقسیم شدند. در هر سه گروه خون گیری به عنوان پیش آزمون و پس آزمون به عمل آمد. گروه های تمرین به اجرای برنامه تمرین هوازی از نوع تناوبی تواتر 4 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته پرداختند. آزمودنی ها در طی این دوره روزانه 200 میلی لیتر عصاره گیاه کاسنی یا دارونما دریافت کردند. یافته ها: نتایج: آزمون آنالیز واریانس یک طرفه تحقیق نشان داد سطوح سرمی ALT و AST در هر سه گروه کاهش معناداری یافت (0001/0≥ P) و این کاهش در گروه تمرین+ مکمل در مقایسه با سایر گروه ها بیشتر بود (05/0>P). نتیجه: گیری: نتایج: پژوهش نشان داد مصرف همزمان مکمل کاسنی به همراه تمرین هوازی می تواند باعث کاهش آنزیم های ALT و AST شود. بنابراین برای درمان بیماران مبتلا به کبد چرب غیرالکی نمرین هوازی به همراه مصرف عصاره کاسنی پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: اگرچه مطالعات بر انجام فعالیت های ورزشی تاکید دارند، اما اثر تعاملی فعالیت ورزشی همراه با مصرف زعفران بر عملکرد شناختی بیماران آلزایمری به درستی مشخص نیست. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی همراه با زعفران بر ارزیابی حافظه کاری و حافظه احترازی غیرفعال در موش های صحرایی تیمار شده با نوروتوکسین به عنوان مدلی از بیماری آلزایمر بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد اسپراگ داولی با تزریق درون صفاقی 8 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن حیوان، سم تری متیل تین مبتلا به بیماری آلزایمر شده و در گروه های (1) کنترل مبتلا به آلزایمر، (2) تمرین استقامتی (3) تمرین استقامتی و مصرف زعفران (4) مصرف زعفران و (5) شم تقسیم شدند. جهت بررسی اثرات القاء بیماری آلزایمر بر متغیرهای تحقیق 8 سر موش صحرایی سالم در گروه کنترل قرار گرفتند. موش های صحرایی گروه های 2 و 3 به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته، هر جلسه 15 تا 30 دقیقه و با سرعت 15 تا 20 متر بر دقیقه بر نوارگردان ویژه موش های صحرایی دویدند و گروه های 3 و 4 به مدت هشت هفته روزانه 25 میلی گرم بر کیلوگرم از وزن بدن موش های صحرایی عصاره آبی زعفران را به صورت صفاقی دریافت کردند. آزمون حافظه کاری با استفاده از دستگاه ماز (Y-Maze) و حافظه احترازی غیرفعال توسط شاتل باکس اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها: ی تحقیق از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه به همراه آزمون تعقیبی توکی و آنالیز واریانس دو طرفه انجام شد. یافته ها: نتایج: نشان داد تمرین استقامتی به تنهایی و مصرف عصاره آبی زعفران موجب بهبود معنی دار حافظه کاری (002/0=P و 09/11= F برای تمرین استقامتی و 01/0=P و 51/7=F برای عصاره زعفران) و حافظه احترازی غیرفعال (001/0=P و 20/22= F برای تمرین استقامتی و 001/0=P و 83/25=F برای عصاره زعفران) در موش های صحرایی مبتلا به بیماری آلزایمر می شود. همچنین تعامل تمرین استقامتی و مصرف عصاره آبی زعفران در کاهش مدت زمان سپری شده در خانه تاریک معنی دار بود (001/0=P و 07/23= F). این در حالی بود که تعامل تمرین و عصاره آبی زعفران در افزایش مدت زمان ورود به خانه تاریک و افزایش درصد رفتارهای تناوبی در موش های صحرایی آلزایمری شده با سم تری متیل تین معنی دار نبود. نتیجه: گیری: به نظر می رسد تمرین استقامتی و مصرف عصاره آبی زعفران موجب بهبود حافظه کاری و حافظه احترازی در موش های صحرایی آلزایمری شده با سم تری متیل تین می گردند.

سابقه و هدف: سطوح اسیدهای آمینه شاخه دار در افراد چاق افزایش می یابد و با مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 مرتبط است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین مقاومتی دایره ای بر سطوح پلاسمایی اسیدهای آمینه ی شاخه دار و مقاومت به انسولین در پسران نوجوان چاق بود. مواد و روش ها: 33 پسر نوجوان چاق (30≤ BMI) با دامنه سنی 17-14 سال به صورت تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی دایره ای (16 نفر) و کنترل (17 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین مقاومتی دایره ای به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته اجرا گردید. برنامه تمرینی شامل 11 ایستگاه بود. تمرین در 4 هفته اول طی 2 ست با 70%-75 یک تکرار بیشینه، 10-12 تکرار و در 4 هفته دوم طی 4 ست با %75-80 یک تکرار بیشینه، 6-8 تکرار اجرا شد. فاصله استراحتی بین ایستگاه ها و ست ها به ترتیب 30 و 180 ثانیه بود. برای اندازه گیری سطوح پلاسمایی اسیدهای آمینه شاخه دار از روش HPLC استفاده شد. یافته ها: در مقایسه با گروه کنترل، تمرین مقاومتی موجب کاهش وزن (001/0P<)، BMI (001/0P<)، گلوکز (035/0P=)، والین (007/0P=) و مجموع اسیدهای آمینه شاخه دار (007/0P=) گردید و کاهش شاخص مقاومت به انسولین به سطح معنادار نرسید (083/0P=). نتیجه: گیری: تمرینات مقاومتی دایره ای در نوجوانان چاق منجر به بهبود سطوح اسیدهای آمینه شاخه دار پلاسما، گلوکز و مقاومت به انسولین می شود. با توجه به اینکه کودکان و نوجوانان چاق بیشتر در معرض ابتلا به بیماری های مختلف نظیر دیابت هستند، احتمالا تمرین مقاومتی دایره ای بتواند از ابتلا به اختلالات متابولیک مرتبط با چاقی پیشگیری کند.

زمینه و هدف: بخوبی مشخص شده که استرس اکسیداتیو در مولتیپل اسکلروزیس(MS) سبب آسیب غشا لیپیدی و تخریب بافت عصبی می شود. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرین ترکیبی (هوازی-مقاومتی) همراه با مصرف مکمل کوآنزیم Q10 بر عملکرد آنزیم های آنتی اکسیدانی و شاخص پراکسیداسیون لیپیدی در زنان مبتلا به MS بود. مواد و روش ها: 60 زن داوطلب مبتلا به MS انتخاب (میانگین سنی 9/15± 19/35 سال، وزن 6/13± 2/59 کیلوگرم و مقیاس ناتوانی 6/0 ± 5/3) و به طور تصادفی در 4 گروه مساوی دارونما، مکمل، تمرین-دارونما و مکمل-تمرین قرار گرفتند. گروه های تجربی کوآنزیمQ10 و گروه کنترل(دارونما)، دارونما را به مقدار 300 میلی گرم در روز مصرف کردند. برنامه تمرین ترکیبی (هوازی-مقاومتی) به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته انجام شد. قبل و بعد از دوره تمرینی، برای بررسی تغییرات آنزیم های سوپر اکساید دیسموتاز(SOD)، گلوتاتیون پراکسیداز (GPX)، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (TAC)و میزان مالون دی آلدیید (MDA) از همه آزمودنی ها در حالت ناشتا خون گیری به عمل آمد. برای مقایسه متغییرها از آزمون آنالیز واریانس اندازه های تکراری استفاده شد. (P نتایج: سطوح سرمی سوپر اکساید دیسموتاز و Q10 در هر سه گروه در مقایسه با گروه دارونما افزایش معنا داری داشت (P=0. 001). اما دیگر شاخص های تحقیق (GPX, TAC, MDA) بین چهار گروه تفاوت معنا داری مشاهده نشد. نتیجه: گیری: اگر چه انجام تمرینات ترکیبی با شدت متوسط همراه با مصرف مکمل کوآنزیم Q10 می تواند باعث افزایش غلظت سرمیSOD وQ10 این بیماران شود. اما تحقیق حاضر نتوانست تاثیر معنی داری بر بهبود ظرفیت آنتی اکسیدانی و شاخص پراکسیداسیون لیپیدیMDA)) در زنان مبتلا به MS نشان دهد. لذا پیشنهاد می شود با توجه به نقش مخرب احتمالی استفاده همزمان مکمل آنتی اکسیدانی و فعالیت ورزشی، برای حفظ اثرات مثبت سازگار کننده فعالیت بدنی با شدت متوسط در بیماران MS مصرف مکمل های آنتی اکسیدانی محدود شود.

سابقه و هدف: مسیر /Fn14 Tweak پاسخ های فیزیولوژیکی مختلف شامل بقا سلول، تکثیر، تمایز، رگ زایی، مهاجرت و آپوپتوز را تنظیم می کند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر لیگاسیون عصب نخاعی بر بیان ژن های Tweakو Fn14 عضله EDL موش های نر ویستار پس از تمرین HIT بود. مواد و روش ها: بدین منظور، 24 موش نر ویستار در 2 گروه 12 تایی کنترل (C) و تمرین (HIT) قرار گرفتند. گروه تمرین بعد از یک هفته آشناسازی برنامه 4 هفته HIT را انجام دادند. سپس به طور تصادفی ساده به دو گروه 6 تایی تمرین (HIT) و گروه لیگاسیون عصب نخاعی (HIT-SNL) قرار گرفتند. همزمان گروه کنترل نیز به دو گروه 6 تایی کنترل (C) و لیگاسیون عصب نخاعی (C-SNL) تقسیم شدند. 4 هفته پس از SNL موش ها قربانی و عضله EDL و نعلی استخراج و بیان ژن ها به روش کمی سازی داده ها Real-time PCR اندازه گیری شد و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو راهه داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج: نشان داد کاهش فعالیت بدنی به شکل SNL سبب افزایش معنی داری بیان ژن های Tweakو Fn14 می شود (به ترتیب 0001/0=P و 002/0=P). همچنین انجام تمرین HIT قبل از SNL در گروه تمرین-SNL به طور قابل ملاحظه ای بیان ژن های Tweak و Fn14 را نسبت به گروه کنترل-SNL کاهش می دهد (به ترتیب 0001/0=P و 001/0=P). علاوه بر این، یافته ها: نشان می دهد SNL اثر معنی داری بر نسبت وزن عضله نعلی به طول درشت نی دارد (01/0=P). از طرف دیگر انجام تمرینات HIT قبل از SNL سبب افزایش معنی دار آن شد (03/0=P). نتیجه: گیری: کاهش فعالیت بدنی به شکل لیگاسیون با افزایش بیان ژن های Tweak و Fn14 همراه بود. از طرف دیگر تمرین تناوبی شدید در کاهش ژن های آتروفیک موثر بوده است. با توجه به این یافته ها: ، انجام تمرینات HIT قبل از ابتلا به بی فعالیتی بتواند روند آتروفی عضلانی را کاهش دهد.

سابقه و هدف: روش ژیومتریکی دینامیک غیرخطی بررسی تغییرپذیری ضربان قلب نسبت به روش های خطی از قبیل روش زمان محور و فرکانس محور تغییرپذیری ضربان قلب اطلاعات ارزشمندی از ساختار پاسخ پذیری سیستم اتونوم قلبی ارایه می نماید. هدف از این پژوهش، بررسی اثر یک دوره متوالی فعالیت ورزشی هوازی بر تغییرپذیری ضربان قلب با استفاده از روش غیرخطی احتمال تکرار توالی های هم شکل در مردان جوان دانشگاهی می باشد. مواد و روش ها: 28 مرد جوان دانشگاهی به طور تصادفی در گروه های پژوهش(گروه کنترل؛ گروه تمرین هوازی) تقسیم بندی گردیدند. در دوره پیش آزمون و بعد از مداخله تمرین هوازی، تمامی پارامترهای تغییرپذیری ضربان قلب با روش زمانی و توالی های ضربان قلب اندازه گیری گردید. سپس انحراف معیار توالی های ثبت شده با استفاده از روشPoincare plotتفسیر گردید. به منظور مقایسه تفاوت ها در مراحل پژوهش، از آزمون های تی مستقل و همبسته استفاده گردید. یافته ها: انحراف معیار آنی اینتروال ضربه به ضربه تغییرپذیری ضربان قلب(SD1) نسبت به گروه کنترل(01/0=p) و پیش آزمون(01/0=p) و انحراف معیار مداوم اینتروال ضربه به ضربه تغییرپذیری ضربان قلب(SD2) نسبت به گروه کنترل(01/0=p) و پیش آزمون(02/0=p) افزایش معنی داریداشت. بعد از تبدیل به حالت نرمال SD1nنسبت به گروه کنترل(02/0=p)افزایش معنی دار و نسبت به پیش آزمون(08/0=p) افزایش غیرمعنی داری داشت، SD2nنسبت به گروه کنترل(04/0=p) افزایش معنی دارو نسبت به پیش آزمون(02/0=p) افزایش غیرمعنی داری داشت. مقایسه نسبت انحراف معیار آنی به انحراف معیار مداوم(SD2/SD1) نسبت به گروه کنترل و پیش آزمون تفاوت معنی داری را نشان نداد. نتیجه: گیری: اجرای منظم و مداوم فعالیت ورزشی هوازی با شدت متوسط سبب بهبود پاسخ پذیری عصبی قلبی در مردان جوان دانشگاهی می گردد.

سابقه و هدف: تمرین با محدودیت جریان خون (BFR) به سمت عضله فعال، به عنوان یک روش تمرینی جدید مورد توجه محققین قرار گرفته است. مطالعات پیشنهاد کرده اند که تمرین BFR در بهبود همزمان آمادگی قلبی عروقی و عضلانی موثر است. بر این اساس، برای درک بهتر مکانیسمهای درگیر در این سازگاریها، هدف این مطالعه بررسی تحریک همزمان سیگنالهای مرتبط با ظرفیت استقامتی عضله و سنتز پروتیین پس از فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون بود. مواد و روش ها: پنج مرد سالم تمرین نکرده (سن: 02/1± 4/33 سال؛ توده بدن: 69/4± 64/79 کیلوگرم؛ قد: 02/9± 4/173 سانتی متر؛ چربی بدن: 22/2± 97/18 درصد) در دو وهله جداگانه مورد بررسی قرار گرفتند: (1) راه رفتن با BFR با شدت 40% از توان هوازی بیشینه و (2) فعالیت در شرایط کاملا مشابه بدون BFR. نمونه های بایوپسی (عضله پهن جانبی) قبل و 3 ساعت پس از فعالیت و نمونه های خونی نیز قبل، بلافاصله بعد و 2 ساعت بعد از فعالیت از سیاهرگ آنته کوبیتال گرفته شد. یافته ها: محتوای پروتیین های (012/0 P=) PGC-1α و فسفوریلاسیون (017/0 P=) Akt سه ساعت پس از فعالیت با BFR به طور معنی داری از گروه فعالیت بدون BFR بالاتر بود. لاکتات خون و کورتیزول متعاقب فعالیت با و بدون BFR افزایش معنی دار نشان ندادند. IGF-1، بلافاصله بعد فعالیت با BFR در مقایسه با مقادیر اولیه افزایش معنادار داشت (001/0 P=). هورمون رشد نیز بلافاصله بعد از فعالیت با BFR در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت و در مقایسه با فعالیت بدون BFR افزایش معنادار نشان داد (046/0 P=). نتیجه: گیری: نتایج: نشان داد که سیگنالهای مرتبط با عملکرد هوازی و هایپرتروفی عضله به طور همزمان متعاقب راه رفتن با BFR فعال شده و احتمالا توجیهی برای بهبود عملکرد هوازی و هایپرتروفی مشاهده شده در چندین مطالعه تمرینی متعاقب تمرین هوازی با محدودیت جریان خون می باشند.

سابقه و هدف: راه رفتن در سالمندی تحت تاثیر فرآیندهای تخریبی عصبی عضلانی و همینطور شناختی می باشد. افزایش توجه به اندام ها حین فعالیت های ساده و خودکار، افزایش سطوح هم انقباضی را به عنوان مکانیزم جبرانی به دنبال دارد، لذا هدف از تحقیق حاضر اثر یک دوره تمرین راه رفتن با تحریکات ریتمیک دیداری به عنوان یک توجه بیرونی بر هم انقباضی عضلات اندام تحتانی سالمند می باشد، تا توجه به مفاصل و عضلات حین راه رفتن را حذف کرده و ناهنجاری هم انقباضی بهبود یابد. مواد و روش ها: 30 مرد سالمند (60 تا 75 سال) بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. پس از همگن سازی، بطور تصادفی به 2 گروه کنترل (بدون تمرین، راه رفتن عادی بدون مداخله) و 1 گروه تجربی (راه رفتن با تحریک موزون دیداری) تقسیم شدند. برای ارزیابی هم انقباضی، عضلات: ساقی قدامی، نعلی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی طی 90 ثانیه راه رفتن عادی در پیش و پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت. تمرینات به مدت 6 هفته، 3 جلسه درهفته و هر جلسه 20 دقیقه انجام شد. تحلیل داده ها توسط مدل آنالیز کوواریانس پارامتریک و بوت استرپ ناپارامتریک در سطح معناداری 05/0 انجام شد. یافته ها: نتایج: آماری نشان داد که 6 هفته تمرین راه رفتن با تحریکات ریتمیک بر هم انقباضی عضلات سالمند معنی دار نبود (05/0

سابقه و هدف: نوسانات هورمونی چرخه قاعدگی معمولا با تغییر در عملکرد ورزشی همراه است. هدف از تحقیق حاضر، مطالعه تاثیر مراحل مختلف چرخه قاعدگی بر عملکرد هوازی، انتخاب سوبسترای مصرفی و شاخصهای فیزیولوژیکی معادل با آستانه بی هوازی در زنان فعال شهر کرمان بود. مواد و روش ها: دوازده زن فعال با چرخه قاعدگی منظم در تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها دو آزمون فزآینده استاندارد را در اواسط مرحله لوتیال و فولیکولار خود تا سرحد واماندگی انجام دادند. درخلال آزمون گازهای تنفسی بطور نفس به نفس جمع آوری شد. آستانه بی هوازی (افزایش ناگهانی در معادله تهویه ای اکسیژن(VE/VO2))، نقاط Fatmax و cross over (با استفاده از مقادیر RER) تعیین و ضربان قلب و اکسیژن مصرفی معادل با آنها استخراج و این متغیر ها بین مراحل مختلف قاعدگی بوسیله آزمون t زوجی باهم مقایسه شدند. یافته ها: سطوح استرادیول و پروژسترون در مرحله لوتیال بطور معنی دار از مرحله فولیکولار بالاتر بود (05/0>P). اکسیژن مصرفی (میلی لیتر در کیلو گرم وزن بدن در دقیقه) معادل با آستانه بی هوازی (فولیکولار 3/3± 8/30، لوتیال 1/2± 6/34)، نقطه Fatmax (فولیکولار 6/1± 2/16 لوتیال 7/1± 1/19) و نقطه) Cross overفولیکولار 3/3± 18و لوتیال5/4± 8/21) بود و بین دو مرحله تفاوت معنادار داشت (همه (05/0>P)). وقوع زمانی Cross over در مرحله فولیکولار و لوتیال به ترتیب در ثانیه 72± 200 و 67± 230 بود و تفاوت بین دو مرحله معنی دار بود (05/0>P). نتیجه: گیری: بطور کلی، تحقیق حاضر نشان داد که مقادیر متفاوت هورمون های جنسی ممکن است سبب بهبود آستانه بی هوازی گردیده که به نظر می رسد این کار را از طریق تغییر سوبسترای مصرفی به سمت چربی در شدت های زیر آستانه بی هوازی انجام می دهد.

سابقه و هدف: سالمندی با کاهش توده عضلانی همراه است و مشخص شده فعالیت بدنی می تواند با آن مقابله کند. لذا بررسی تاثیرات تمرینات عملکردی با و بدون محدودیت جریان خون (BFR) بر نسبت مایواستاتین به فولیستاتین و شاخص های آمادگی بدنی مردان سالمند هدف پژوهش حاضر بود. مواد و روش ها: 30 مرد سالمند سالم(8/3± 7/68 سال، شاخص توده ی بدنی 1/2± 6/25) به صورت تصادفی در دو گروه تجربی تمرین عملکردی(FT) و تمرین عملکردی با محدودیت جریان خون(FBFR) و یک گروه کنترل(C) قرار گرفتند. یازده تمرین عملکردی با تاکید بر قابلیت های حرکتی، 3 روز درهفته، به مدت 6 هفته، با 30 الی 40 درصد یک تکرار بیشینه انجام شد. کاف بادی با فشار 110 و 70 درصد فشار انسداد شریانی برای پایین تنه و بالاتنه به ترتیب استفاده شد و هر دو هفته، فشار آن 10 درصد افزایش یافت. قبل و پس از اتمام پروتکل، علاوه بر خون گیری، یک مجموعه آزمون برای تعیین سطح آمادگی از آزمودنی ها بعمل آمد. برای بررسی متغیرها از آزمون تحلیل کوواریانس و تی زوجی استفاده شد. یافته ها: در مقایسه با گروه کنترل، بهبود معنی دار در قدرت، تعادل ایستا و پویا پس از شش هفته تمرین در دو گروه تجربی مشاهده شد(001/0p=). اختلاف معناداری بین دو گروه تجربی در این شاخص ها مشاهده نشد. بدنبال انجام پروتکل تحقیق، غلظت مایواستاتین و فولیستاتین در دوگروه تجربی به ترتیب کاهش و افزایش یافت. نسبت فولیستاتین به مایواستاتین تنها در گروه FBFR اختلاف معنی دار با گروه کنترل داشت(05/0p<). نتیجه: گیری: سازگاری های عصبی تمرینات عملکردی موجب بهبود معنی داری شاخص های امادگی بدنی شده است و اضافه نمودن BFR به این تمرینات در کوتاه مدت، تنها تاثیرات اندکی در متغیرهای بیوشیمیایی ایجاد می کند.