پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی (پژوهشنامه علوم ورزشی)
سال:1388 | دوره:5 | شماره:10 |تعداد مقالات:8

پژوهش حاضر به بررسی ارتباط قد، وزن و شاخص توده بدنی (BMI) نوجوانان مدارس فوتبال با مهارت های فردی آنان پرداخته است. جامعه آماری این پژوهش را کلیهمدارس فوتبال دارا مجوز از هیات فوتبال استان اصفهان که در شهر اصفهان فعالیت داشتند، تشکیل می داد. در مجموع 16 مدرسه فوتبال و 171 فوتبال آموز در سه رده سنی 10، 11 و 12 سال به صورت تصادفی خوشه ای از بین این مدارس انتخاب شدند. وزن و قد آنان اندازه گیری شد سپس در آزمون های مهارتی دویدن با توپ، چرخیدن با توپ، سرعت دویدن و دریبل کردن توپ که روایی و اعتبار آنها مورد تایید قرار گرفته بود، شرکت کردند. در این پژوهش از آزمون آنالیز واریانس و آزمون تکمیلی LSD و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد: قد، وزن و شاخص توده بدنی بین سه گروه سنی نوجوانان تفاوت معناداری داشت (P<0.001). رابطه قد و وزن، وزن و شاخص توده بدن در هر سه گروه سنی و رابطه قد و شاخص توده بدن در دو گروه سنی 10 و 11 سال معنادار بود (P<0.001). بین وزن و مهارت سرعت دویدن نوجوانان 10 سال (r=-0.314) و بین BMI و مهارت سرعت دویدن آنان (r=-0.317) ارتباط معکوس و معناداری وجود داشت (P<0.05). بین وزن نوجوانان 11 سال با مهارت های دویدن با توپ (r=-0.251)، چرخیدن با توپ (r=-0.317) و سرعت دویدن (r=-0.465) و بین BMI آنان با مهارت های چرخیدن با توپ (r=-0.292) و با مهارت سرعت دویدن (r=-0.431) و همچنین بین قد با مهارت سرعت دویدن آنان (r=-0.298) ارتباط معکوس و معناداری وجود داشت (P<0.05). در مجموع سه عامل وزن، قد و BMI بیشترین ارتباط را با مهارت های فردی نوجوانان 11 سال داشت.

هدف پژوهش: هدف این پژوهش، مطالعه تاثیر 4 هفته بی تمرینی و تمرین مجدد به دنبال 8 هفته تمرین مداومی بر برخی شاخص های هموستازی در موش های صحرایی (وزن 396±5 گرم و سن 3 ماه) بوده است.روش شناسی: 48 سر موش صحرایی با شرایط وزنی و سنی مشابه انتخاب و به طور تصادفی به 2 گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. سپس هر 2 گروه به نوبه خود به 3 زیر گروه سطوح پایه، مرحله بی تمرینی و مرحله تمرین مجدد تقسیم شدند. پروتکل تمرینی ابتدا به مدت 8 هفته و هفته ای 5 جلسه و هر جلسه با سرعت و مدت تعیین شده اجرا شد. سپس پروتکل بی تمرینی برای مدت 4 هفته و پس از آن پروتکل 4 هفته ای تمرین مجدد اجرا شد. آنگاه خون گیری پروتکل های بی تمرینی و تمرین مجدد در سطوح پایه به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی در 3 مرحله با شرایط مشابه انجام گرفت. فیبرینوژن، APTT و 1-PAI به ترتیب به روش های Clauss و زمان لخته شدن پلاسما بر حسب ثانیه و و ELISA اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD (post hoc) و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند (سطح معنی داری P<0.05).یافته های پژوهش: نتایج پژوهش نشان داد بی تمرینی باعث افزایش قابل توجه مقادیر فیبرینوژن و کاهش غیر معنی دار در APTT شد که این تغییرات در گروه کنترل مشهودتر بودهاست. تمرین مجدد 4 هفته ای نیز باعث کاهش قابل توجه فیبرینوژن شد؛ در حالی که تغییر قابل توجهی در مقادیر APTT ایجاد نکرد. از سوی دیگر 4 هفته بی تمرینی باعث افزایش 1-PAI شد که این افزایش در مقایسه با گروه کنترل نیز معنی دار بوده است؛ اما تمرین مجدد باعث مهار این افزایش شده است. به علاوه مقادیر 1-PAI در گروه تمرینی نیز کمتر از کنترل بوده است. باتوجه به این نتایج می توان گفت بی تمرینی می تواند بر اثرات مطلوب ناشی از تمرین بر دستگاه انعقادی تاثیر بگذارد، به علاوه تمرین مجدد به ویژه در دستگاه انعقادی، اندکی تاثیر می گذارد.

هدف: هدف از تحقیق حاضر ارزیابی سطح آگاهی و نحوه عملکرد هندبالیست های نوجوان پسر نسبت به راهکارهای پیشگیری از آسیب می باشد.روش شناسی: تحقیق حاضر، توصیفی – پیمایشی است که به صورت گذشته نگر سطح آگاهی و نحوه عملکرد آزمودنی ها را در یک سال گذشته نسبت به گرم کردن، سرد کردن، انعطاف پذیری، قدرت، تجهیزات حفاظتی و تغذیه مورد ارزیابی قرار داده است. جامعه آماری آن را کلیه هندبالیست های نوجوانان پسر استان اصفهان شامل 216 نفر در قالب 12 تیم که در سال 1385 فعالیت داشته اند، تشکیل دادهاست که از بین آنها 5 تیم شامل 83 هندبالیست (میانگین و انحراف معیار؛ سن 16.4±1.4 سال، قد 178.3±5.6 سانتی متر، وزن 69.8±5.1 کیلوگرم) به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه تعدیل یافته هاوکینز و فولر (1998) (r=0.81) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی نظیر آزمون تی زوجه استفاده شد. از مقیاس فاصله ای لیکرت پنج ارزشی و سه ارزشی جهت نمره گذاری پرسش نامه استفاده گردید. به طوری که به بهترین آگاهی و عملکرد نمره 100 و به بدترین آگاهی و عملکرد نمره صفر داده شد. بنابراین مطلوب آن است که بازیکنان نمره 100 را کسب کرده باشند.یافته ها: نتایج نشان داد که بازیکنان بهترین آگاهی را در مورد تاثیر گرم کردن در پیشگیری از آسیب قبل از تمرین (90.6±17.3) و مسابقه (88.8±17.9) و ضعیف ترین آگاهی را نسبت به تاثیر استفاده از زانو بند (57.8±24) در کاهش آسیب های زانو داشته اند. همچنین بازیکنان بهترین عملکرد را نیز در مورد انجام عمل گرم کردن قبل از مسابقه (93.3±18.3) و تمرین (92.7±14.8) و ضعیف ترین عملکرد را در مورد استفاده از زانو بند در حین تمرین (8.7±16.7) و مسابقه (10.2±21) داشته اند. نتایج همچنین نشان داد که به طور کلی بین آگاهی (74.6±15.1) و عملکرد (53.6±14.2) آزمودنی ها نسبت به راهکارهای پیشگیری از آسیب اختلاف معناداری وجود دارد (P=0.000، t=4.46).بحث و نتیجه گیری: نتایج به دست آمده، بیانگر آن است که آزمودنی های بالاترین آگاهی و عملکرد را نسبت به گرم کردن و ضعیف ترین آگاهی و عملکرد را در مورد تجهیزات حفاظتی داشته اند. در کل آگاهی آنها، نسبت به عملکردشان در رابطه با برخی از راهکارهای پیشگیری از آسیب بالاتر و بهتر بوده است. و این نشان می دهد که بازیکنان به اندازه آگهی که داشته اند عملکرد مناسبی را از خود نشان نداده اند. وجود این نقایص در آگاهی و عملکرد بازیکنان هندبال استان اصفهان نسبت به برخی از راهکارهای پیشگیری از آسیب نشان می دهد که مربیان و ورزشکاران این استان به یک آموزش گسترده در مورد این راهکارها نیازمندند.

در تمرین های با وزنه، توانایی تولید بیشترین نیروی عضلانی و انجام حجم بیشتر تمرین به زمان استراحت بین نوبت های تمرین وابسته است. بدین منظور جهت مقایسه تاثیر سه زمان بازیافت متفاوت [تناوب استراحتی مختلف] بر عملکرد حرکت پرس سینه در نوبت های متوالی با بار 90 درصد یک تکرار بیشینه، 17 دانشجوی ورزیده دانشگاه گیلان با میانگین سن 21.92±1.89 سال، قد 176.53±4.5 سانتی متر و وزن 76.98±5.95 کیلوگرم به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. همه آزمودنی ها چهار جلسه تمرین پرس سینه با 48 ساعت استراحت بین هر جلسه انجام دادند. در جلسه اول بعد از آشنایی آزمودنی ها با نحوه اجرای پروتکل، یک تکرار بیشینه آنها اندازه گیری شد. در طول سه جلسه بعد، آزمودنی ها پس از گرم کردن در هر جلسه، یکی از چهار نوبت حرکت پرس سینه را با وزنه معادل 90 درصد یک تکرار بیشینه تا سر حد خستگی اجرا کردند. در هر جلسه، یکی از زمان های بازیافت متفاوت [تناوب های استراحتی] 90، 150 و 240 ثانیه ای بین نوبت ها به صورت تصادفی استفاده شد و تعداد تکرارها در نوبت های مذکور ثبت گردید. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. عملکرد حرکت پرس سینه (توانایی حفظ تکرار) بر حسب درصد، (نسبت تعداد تکرارهای انجام گرفته در هر نوبت بر تکرارهای انجام شده در نوبت اول ضرب در صد) محاسبه شد. یافته ها نشان داد هر سه زمان بازیافت [تناوب استراحتی] مورد استفاده، سبب کاهش تعداد تکرارها در نوبت های متوالی می شود و تفاوت معنی داری بین عملکرد [حرکت] پرس سینه بین نوبت های متوالی وجود دارد (P<0.001). همچنین، عملکرد [حرکت] پرس سینه با استفاده از زمان بازیافت [تناوب استراحتی] 240 ثانیه ای در مقایسه با تناوب های استراحتی 90 و 150 ثانیه ای به طور معنی داری، بهتر است (P<0.001). در مقایسه با زمان بازیافت [تناوب استراحتی] 90 ثانیه، عملکرد حرکت پرس سینه با استفاده از زمان بازیافت [تناوب استراحتی] 150 ثانیه ای نیز بهتر است (P<0.001).با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان توصیه نمود هنگامی که هدف افزایش قدرت عضلات درگیر در تمرین پرس سینه است، 240 ثانیه استراحت بین نوبت های تمرین در نظر گرفته شود تا تکرارها در نوبت های متوالی حفظ شود.

هدف: رشد جمعیت زنان طرفدار فوتسال در ایران در حال ازدیاد است و همین طور بازیکنان زن فوتسالیست نیز در حال افزایش هستند. تحقیقات جزیی در مورد آسیب در زنان فوتسالیست صورت گرفته است، لذا هدف این پژوهش بررسی میزان شیوع و علل آسیب دختران فوتسالیست بود.روش: اطلاعات مربوط به آسیب ها (نوع، مکانیسم، زمان بروز، مناطق بروز) در بازیکنان دختر حاضر در 7 تیم لیگ فوتسال استان اصفهان با استفاده از فرم ثبت آسیب، از طریق مصاحبه با بازیکنان آسیب دیده و پزشک مسابقات ثبت شد. از آمار توصیفی و آزمون مجذور کای ( c2) برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.نتایج: نتایج تحقیق حاضر نشان داد از 95 بازیکن شرکت کننده در لیگ فوتسال بانوان استان 45 نفر آنها دچار آسیب دیدگی شدند (5.3 آسیب در هر 100 ساعت بازی). کوفتگی با 46.7 درصد بیشترین تعداد آسیب را به خود اختصاص داد (P<0.05). پایین تنه با 51.1 درصد (P<0.05). به طور معنی داری بیشترین میزان آسیب را داشت و زانو بیشترین تعداد آسب را به خود اختصاص داد. بین دو نیمه بازی تفاوت معنی داری از بروز آسیب گزارش نشد، و در 5 دقیقه پایانی نیمه دوم (21 درصد) نسبت به سایر دقایق بازی بیشترین آسیب ایجاد شد. میزان آسیب ها در مکانیسم برخوردی (75.6 درصد)، به طور معنی داری بیشتر از مکانیسم غیر برخوردی (24.4 درصد)، بود، (P<0.05). آسیب خفیف (کمتر از 7 روز) بیشترین میزان شیوع را (51.1 درصد) به خود اختصاص داد.

اعتقاد بر آن است که میزان فعالیت آنزیم های ضد اکسایشی بدن در طول فعالیت های هوازی متوسط افزایش، و از آسیب دیدگی بافت ها در برابر استرس اکسایشی تولید شده در جریان ورزش محافظت می کنند. هدف تحقیق حاضر، مقایسه ظرفیت ضد اکسایشی تام (TAC) و میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) و نیمرخ لیپیدی سرم شناگران استقامتی با مردان غیر ورزشکار است. بدین منظور 25 نفر شناگر استقامتی که در 7 ماهه قبل از تحقیق به طور مداوم هفته ای حداقل 3 جلسه 45 دقیقه ای در تمرینات شنا شرکت کرده بودند و 23 مرد غیر ورزشکار که در دوره مشابه در فعالیت های ورزشی منظم شرکت نداشتند، در تحقیق شرکت کردند. TAC با استفاده از روش FRAP، فعالیت آنزیم GPX بر اساس مهار واکنش اتواکسیداسیون پیروگالول؛ و غلظت شاخص های نیمرخ لیپیدی با استفاده از روش های آنزیماتیک استاندارد کیت شرکت پارس آزمون اندازه گیری گردیدند. نتایج آزمون t نشان داد که مقادیر TAC، GPX و اکسیژن مصرفی بیشینه شناگران نسبت به مردان غیر ورزشکار به طور معنی داری بالاتر (P<0.05)؛ اما شاخص توده بدن و درصد چربی بدن آنها به طور معنی داری پایین تر از مردان غیر وزشکار است (P<0.05). همچنین مشاهده گردید بین اسید اوریک، بلی روبین و شاخص های لیپیدی دو گروه تفاوت معنی داری وجود ندارد (P>0.05). بنابراین، انجام دادن تمرینات خاص رشته شنا به صورت منظم باعث بهبود و تقویت دستگاه ضد اکسایشی در برابر استرس اکسایشی تولید شده در جریان ورزش می شود.

بررسی ها نشان داد که تمرینات استقامتی، تاثیرات مفیدی بر نیمرخ متغیرهای خونی دارد. علی رغم توافق کلی بر تاثیر تمرینات هوازی بر شاخص های خونی، و توافق کلی درباره تاثیر فعالیت بی هوازی به ویژه رست بر شخص های هماتولوژی وجود ندارد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر چهار هفته تمرین بی هوازی (آزمون رست به صورت یک پروتکل تمرینی) بر شاخص های هماتولوژیک در کیک بوکسورهای مرد بوده است. بدین منظور 30 کیک بوکسور (با میانگین سنی 19.26±2.06 سال 69.76±13.7 کیلوگرم وزن، 177.5±5.8 سانتیمتر قد، و با شاخص توده بدن 22.6±3.56 کیلورگرم بر مجذور قد (شرکت کردند که به طور تصادفی به دو گروه شاهد و تجربی تقسیم شدند. از افراد گروه تجربی (یا تمرین)، خواسته شد تا نیمی از فعالیت منظم کیک بوکس را به تمرین بی هوازی (آزمون رست را به صورت یک پروتکل تمرینی هفته ای 3 بار به مدت 45 دقیقه) اختصاص دهند؛ در حالی که گروه شاهد فقط تمرین منظم کیک بوکس را انجام می دادند. نمونه هایخونی به مقدار 10cc در زمان های قبل، 2 هفته و 4 هفته پس از تمرین از ورید بازویی گرفته و متغیرهای خونی (MCHC، MCH، MCV، HCT، HGB، WBC RBC, MPV، RDW, RLT) اندازه گیری شد. افراد، حداقل 12 ساعت ناشتا بودند. کلیه اطلاعات با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (13) پردازش و برای اختلاف میانگین بین زمان های تمرین و گروه از ANOVA مکرر (3times×2groups) و در صورت مشاهده اختلاف معنی دار بین زمان های تمرین از آزمون های تعقیبی مناسب (LSD) استفاده شد. اختلافات میانگین ها در سطح (P≤0.05) پذیرفته شد. تغییر معنی داری در HGB، PLT، MCV و RDW پلاسما پس از تمرین مشاهده گردید. علی رغم افزایش معنی دار در MCV، HGB، PLT، و کاهش معنی دار در RDW، تغییرات در WBC، RBC، HCT، MCH، MCHC معنی دار نبود. نتایج پژوهش حاضر، حاکی از آن است که تمرین بی هوازی رست (با شرایط تحقیقی ما می تواند سبب تغییراتی در تعداد گلبول های سفید خون بشود. از طرفی دیگر تغییرات اندازه و حجم پلاکت ها شاید به افزایش لخته سازی خون شود که این به نوبه خود ناشی از این شکل از تمرین باشد که فعال کننده پلاکت در محل تشکیل تومبوز و محرک ایجاد ترومبوز باشد.