پژوهش در علوم توانبخشی
سال:1390 | دوره:7 | شماره:2 |تعداد مقالات:18

مقدمه: یکی از شاخص های مهم که به بررسی و ارزیابی زبان می پردازد توانایی واژه یابی است. ارزیابی های رسمی از مرسوم ترین راه های ارزیابی این توانائی است. آزمون واژه یابی ویرایش دوم یک آزمون رسمی می باشد. با توجه به این که در کشور ما هیچ ابزار رسمی برای ارزیابی این توانایی وجود ندارد، در این مطالعه روایی و اعتبار این آزمون در کودکان 6 تا 8 ساله شهر اصفهان بررسی شد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-مقطعی بود. آزمون واژه یابی ویرایش دوم پس از ترجمه و تغییرات لازم بر 140 دانش آموز ابتدائی که به طور تصادفی انتخاب شده بودند اجرا گردید. سپس با استفاده از نظریه سوال پاسخ نتایج تحلیل شد.یافته ها: میانگین نمرات واژه یابی و درجه دشواری و قدرت تمیز سوالات آزمون محاسبه و نتایج آن اعلام شد. اعتبار آزمون در فرم ابتدائی برابر با 0.84 بود.بحث: میانگین نمرات واژه یابی دانش آموزان فارسی زبان در سطح پایین تری نسب به همتایان انگلیسی زبان قرار دارد و این موضوع می تواند به دلیل بالاتر بودن درجه دشواری سوالات آزمون برای دانش آموزان فارسی زبان باشد.

مقدمه: در دهه های گذشته، روان شناسان روی اثربخشی عوامل خانوادگی، فرهنگی و اجتماعی (به ویژه، رویکردهای شناختی- رفتاری و مهارت های زندگی) در سلامت روانی و درمان اختلال های روانی تاکید کرده اند.مواد و روش ها: این تحقیق از نوع تحقیق های نیمه تجربی (طرح پیش آزمون- پس آزمون و آزمون پیگیری با گروه شاهد) است، که به منظور بررسی تاثیر مهارت های مقابله ای شناختی- رفتاری به شیوه گروهی بر کاهش اضطراب و افزایش سازگاری کودکان مبتلا به لکنت زبان در شهر نیشابور صورت گرفت. بدین منظور 30 نفر از کودکان 8 تا 12 ساله مبتلا به لکنت زبان مراجعه کننده به کلینیک های گفتار درمانی به صورت تصادفی انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش (15 نفر) و شاهد (15 نفر) تقسیم شدند. آزمون اضطراب Spence و سازگاری با لکنت زبان جهت اندازه گیری سطح اضطراب و سازگاری آزمودنی ها مورد استفاده قرار گرفت. سپس، آموزش مهارت های مقابله ای شناختی- رفتاری به شیوه گروهی طی 8 جلسه 90 دقیقه ای به گروه آزمایش ارائه گردید، اما گروه شاهد هیچ گونه آموزشی را دریافت نکرد. در پایان دوره آموزش و دو ماه بعد از آن، هر دو گروه مجددا به وسیله آزمون های فوق مورد آزمون قرار گرفتند.یافته ها: داده ها بر اساس آزمون t در گروه های مستقل و وابسته و با کمک نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های مقابله ای شناختی- رفتاری در کاهش اضطراب و افزایش سازگاری با لکنت زبان در آزمودنی ها موثر بوده است ( .(P<0.05بحث: دلیل کارآمدی شیوه های گروهی آموزش مهارت های مقابله ای شناختی- رفتاری زیربنای آموزشی آن ها است. چرا که در این شیوه هم بر جنبه های شناختی و هم رفتاری تاکید می شود. از سوی دیگر، برای اثربخشی بیشتر آموزش ها به زمان بیشتری نیاز است. هم چنین، کنترل عوامل اثرگذار می تواند در اثربخشی بیشتر این آموزش ها موثر باشد.

مقدمه: کنترل وضعیت (Posture) یکی از اجزای اصلی اغلب فعالیت های بدنی و فاکتور مهمی برای عملکرد مهارت های ورزشی می باشد. با مروری بر مطالعات گذشته، مشاهده می شود که نتایج ضد و نقیضی در مورد تاثیر برنامه های تمرینی مختلف و بی تمرینی پس از آن بر کنترل وضعیت وجود دارد. از این رو هدف مطالعه حاضر بررسی اثر دو، چهار و شش هفته بی تمرینی پس از یک دوره تمرین پلایومتریک بر کنترل وضعیت در مردان دانشجو بود. مواد و روش ها: تعداد 20 نفر دانشجو با میانگین و انحراف استاندارد سنی 3.35±23.2 سال، قد 5.44±171.5 سانتی متر و وزن 7.75±74.48 کیلوگرم بدون سابقه آسیب در دو سال گذشته در تحقیق حاضر شرکت کردند. برای برآورد کنترل وضعیت آزمودنی ها از آزمون SEBT (Star excursion balance test) استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون و تشریح نحوه اجرای تمرینات، آزمودنی ها به مدت شش هفته و سه روز در هفته تمرینات پلایومتریک را اجرا کردند. پس از اتمام دوره تمرین پس آزمون اول SEBT اخذ شد. پس از آن آزمودنی ها به مدت شش هفته بدون اجرای تمرینات منظم تحت نظر بودند. در طول دوره بی تمرینی و با فاصله دو هفته ای پس آزمون های بعدی SEBT به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آمار توصیفی و آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی Tukey استفاده شد(p≤0.05) . یافته ها: اعمال یک دوره تمرین پلایومتریک تاثیر معنی داری بر افزایش کنترل وضعیت دارد .(p≤0.001) همچنین اعمال دوره بی تمرینی تنها در پس آزمون چهارم (پس از شش هفته بی تمرینی) بر کاهش فاصله دست یابی در آزمون SEBT معنی دار بود .(p≤0.01) نتیجه گیری: افزایش کنترل وضعیت پس از دوره تمرین را می توان به افزایش سرعت هدایت عصبی، افزایش قدرت عضلانی و نیز افزایش هماهنگی بین عضلات موافق و مخالف نسبت داد. همچنین کاهش توانایی کنترل وضعیت پس از دوره بی تمرینی را می توان به کاهش قدرت عضلانی و نیز کاهش هماهنگی عضلانی نسبت داد.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایع ترین بیماری های نورولوژیک پیشرونده در افراد جوان بالغ می باشد. این بیماری منجر به ایجاد پلاک های دمیلینه در ماده سفید دستگاه عصبی مرکزی شده، در نتیجه علائم نورولوژیکال را به وجود می آورد.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع آینده نگر، شبه تجربی و یک سویه کور و غیر تصادفی است و به منظور بررسی اثر تمرینات نروماسکولار بر روی بالانس، راه رفتن و افسردگی بیماران M.Sدر سال 88-87 در سطح شهر اصفهان انجام گرفته است. در این مطالعه طی 10 جلسه برای 24 بیمار مبتلا به M.S با شرایط دموگرافی (میانگین سن: 33.33±11.06، قد: 8.81±169.66، وزن: 5.97±66.87 و مدت زمان ابتلا: 4.19±6.64 سال( تمرینات نوروماسکولار به صورت یک روز در میان انجام شد. اطلاعات حاصل از انجام آزمون ها قبل از درمان، بعد از درمان و هنگام Follow up جمع آوری گردید.به منظور بررسی تعادل از Berg Balance scale برای راه رفتن از Dynamic Gait Index و جهت ارزیابی افسردگی از پرسش نامه افسردگی Beck استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری نتایج به دست آمده از نرم افزار SPSS13 و برای مقایسه وضعیت بیماران در مراحل مختلف از آزمون t زوج شده استفاده گردید.یافته ها: پس از بررسی های آماری نتایج زیر حاصل گردید:بین وضعیت تعادل، راه رفتن و افسردگی بیماران، قبل و بعد از درمان تفاوت معنی داری وجود داشت.(P<0.01) بین وضعیت تعادل P<0.01)) و راه رفتن قبل از درمان(P=0.03)  و در زمان follow up تفاوت معنی داری وجود داشت.بین وضعیت تعادل  (P<0.01)و راه رفتن بیماران بعد از درمان (P=0.01) و در زمان follow up تفاوت معنی داری وجود داشت.بین وضعیت افسردگی بیماران بعد از درمان و در زمان(P=0.14) follow up  و قبل از درمان و در زمان (P=0.06) follow up تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: انجام تمرینات نوروماسکولار به صورت مداوم با فرض ثابت ماندن شرایط بیمار باعث بهبودی در شاخص های تعادل، راه رفتن و افسردگی بیماران مبتلا به M.S می شود. با توجه به روند بیماری در صورت توقف انجام تمرینات، شرایط بیمار به وضعیت اولیه بر خواهد گشت.

مقدمه: اختلال در بلع بویژه در سالمندان می تواند به سوءتغذیه یا یک بیماری ضعیف کننده منجر شود و فرد را از توانایی مراقبت از خویش باز دارد. از این رو هدف از انجام این مطالعه بررسی، میزان شیوع اختلال بلع دهانی حلقی در میان سالمندان بستری در آسایشگاه های سالمندان شهر اصفهان بود.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی و از نوع مقطعی بود. تعداد 165 نفر از سالمندان بستری در آسایشگاه های سالمندان به شکل تصادفی انتخاب شده، پس از مصاحبه تحت آزمون غربال گری اختلال در بلع در سه غظت مختلف مایع، نیمه مایع و جامد قرار گرفتند. سپس نتایج به دست آمده با استفاده از دو آزمون Chi-square و Cochran's Q مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: شیوع اختلال در بلع در میان افراد سالمند  41.2درصد بود. به علاوه نسبت بین اختلال در بلع و سه غلظت غذایی، نیز مشخص کرد که بیشترین شیوع اختلال در بلع در مایعات می باشد. همچنین شیوع اختلال در بلع در زنان بیشتر از مردان (49 درصد به 31 درصد) بود. علاوه بر این نسبت بین میزان اختلال در بلع در گروه های سنی مختلف نشان داد که با افزایش سن، شیوع اختلال در بلع نیز افزایش پیدا می کند.نتیجه گیری: شیوع اختلال در بلع به طور معنی داری در افراد سالمند ساکن خانه های سالمندان شهر اصفهان وجود دارد. آنها با خطراتی نظیر سوءتغذیه و ذات الریه روبرو هستند و از این رو نیاز مبرمی به خدمات گفتار درمانی دارند.

هدف: گردن درد مزمن یکی از اختلالات شایع در بین کاربران رایانه می باشد. به نظر می رسد که افزایش زاویه سر به جلو باعث گردن درد در کاربران رایانه می شود. هدف از این مطالعه مقایسه میزان سر به جلو در کارکنان مرد مبتلا به گردن درد مزمن و افراد سالم کاربر رایانه دانشگاه اصفهان می باشد.مواد و روش ها: جامعه آماری این تحقیق شامل 66 نفر مرد کاربر رایانه که شامل 33 نفر دچار گردن درد مزمن و 33 نفر سالم می باشد. برای جمع آوری اطلاعات مربوط به کاربران رایانه از پرسش نامه اطلاعات فردی محقق ساخته، برای اندازه گیری زاویه سر به جلو از گونیامتر و برای سنجش میزان درد گردن از مقایس بصری درد (VAS) استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از t مستقل و ضریب همبستگی Pearson در سطح (P<0.05) استفاده شد.یافته ها: میانگین زاویه سر به جلو در افراد دچار گردن درد مزمن (6.99±26.97) و افراد سالم (6.19±24.24) درجه بود. تفاوت معنی داری در میانگین زاویه سر به جلو هر دو گروه مشاهده شد ((P<0.05. همچنین میانگین نمره شدت گردن درد در افراد مبتلا به گردن درد مزمن (15.34±36.7 درصد) بود. به طوری که رابطه بین زاویه سر به جلو و میزان درد گردن معنی دار بود ( .(P<0.05نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که افراد مبتلا به گردن درد مزمن نسبت به افراد بدون گردن درد دارای زاویه سر به جلوی بیشتری بودند. و این مساله ضرورت توجه به این افراد و اقدامات پیشگیری کننده، اصلاحی و درمانی را بیان می نماید.

بیماری های مربوط به کمر درد از رایج ترین بیماری های اسکلتی- عضلانی هستند؛ به طوری که سالانه میلیاردها دلار صرف درمان این بیماری می شود. استراتژی های جلوگیری از کمر درد شامل آموزش بلند کردن بار به طور صحیح، طراحی ارگونومیکی ابزار، اتوماسیون صنعتی و... وجود داشته اند. در سال های اخیر وسایل کمکی پوشیدنی قابل نصب بر روی بدن برای جلوگیری از کمر درد نیز مورد استفاده قرار گرفته اند، که به طور قابل توجهی نیروهای مورد نیاز برای عضلات را (ES) Erector spinae کاهش داده اند. در این مطالعه با بررسی نواقص موجود در وسیله کمکی قابل نصب بر روی بدن، یک وسیله کمکی قابل پوشیدن Wearable assistive device) یاWAD ) بهبود و ساخته شد. گشتاورهای وارد بر کمر با استفاده از مدل سازی در دو حالت با و بدون استفاده از وسیله کمکی به دست آمدند. همچنین نیروهای فشاری و برشی وارد بر کمر و سطح فعالیت عضلات با استفاده از نرم افزار  Anybodyدر دو حالت به دست آمدند. برای صحه گذاری ازElectromyography  عضلات استفاده شد. EMG نرمال شده عضلات راست و چپErector spinae کمری و Thoracic (قفسه سینه ای) ،Latissimus dorsi ، External oblique، Internal oblique و Rectus abdominus در زوایای Flexion (خم شدن به سمت جلو) 30 ,0 و 60 درجه و نگه داشتن سه بار 5 ,0) و  15کیلوگرم) تحت دو شرایط با استفاده از وسیله کمکی و بدون استفاده از آن، مقایسه شدند. نتایج نشان دادند که گشتاورهای وارد بر کمر، با استفاده از وسیله کمکی 15-23 درصد کاهش یافتند. نتایج حاصل از الکترومایوگرافی نشان داد که با استفاده از این وسیله کمکی، فعالیت عضلات راست و چپ Erector spinae کمری و Thoracic و Latissimus dorsi به ترتیب 21.9 درصد، 20.4 درصد،  23.6درصد، 20.4 درصد، 23.7 درصد و 16.7 درصد کاهش یافت، که این کاهش ها معنی دار بودند. فعالیت عضلات Rectus abdominus با استفاده از این وسیله کمکی 10 درصد افزایش یافت.

مقدمه: با توجه به تنوع شیوه های درمانی برای کمردرد، هنوز توافق نظر درباره موثرترین روش درمانی وجود ندارد. هدف از انجام این پژوهش، مقایسه برنامه تمرینی منتخب و درمان با نگرش خود درمانی با استفاده از کتابی نوین در درمان کمردرد با عنوان"کتاب کمر" (The Back Book) بود.مواد و روش ها: 29 بیمار با تشخیص کمردرد مزمن در این پژوهش شرکت کردند، که به صورت تصادفی در دو گروه تمرین درمانی (17بیمار) و خود درمانی بوسیله "کتاب کمر" (12 بیمار) قرار گرفتند. گروه تمرین درمانی با تشخیص پزشک تمرینات منتخب فلکسوری، اکتنسوری و تمرینات ثبات کمر را دریافت کردند و گروه خود درمانی ملزم به خواندن "کتاب کمر" و رعایت مفاد آن بودند. طول مدت درمان برای هر دو گروه 6 هفته در نظر گرفته شد. میزان درد و ناتوانی به ترتیب بوسیله شاخص بصری درد وVisual Analogue Scale (VAS) و پرسش نامه ناتوانی عملکردی (Oswestry Disability Questionnaire) Oswestry ارزیابی شد. یافته ها با استفاده از آزمون t زوجی و t مستقل در سطح معنی داری 0.05 تحلیل شد.یافته ها: تمرین درمانی باعث کاهش معنی دار در میزان درد ( (P<0.001و بهبود ناتوانی (P=0.001) بیماران گروه تمرین شده است، در حالی که گروه "کتاب کمر" در دو متغیر درد و ناتوانی بهبود معنی داری را نسبت به قبل از دوره درمان نشان ندادند ( .(P<0.05همچنین مقایسه بین دو گروه برای متغیرهای درد و ناتوانی تفاوت معنی داری را از نظر آماری با یکدیگر نشان دادند.نتیجه گیری: تمرین درمانی روشی موثر در درمان کمردرد مزمن می باشد. نتایج تحقیق نیز نشان داد که تمرین درمانی بیش از خود درمانی به وسیله "کتاب کمر" در درمان کمردرد مزمن تاثیر دارد. از این رو به نظر می رسد که تمرین درمانی به این شکل بتواند روشی موثر در درمان کمردرد مزمن به شمار رود.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین ناهنجاری زانوی پرانتزی با عملکرد و قدرت اندام تحتانی در فوتبالیست های نوجوان بود.مواد و روش ها: برای انجام این تحقیق 60 فوتبالیست نوجوان با میانگین سنی 0.78±15.2 سال، میانگین وزنی3.39 ±58.9 کیلوگرم و میانگین قد 6.21±166 سانتی متر انتخاب شدند. برای ارزیابی وضعیت بدنی آزمودنی ها از روش  Kendallو خط شاقول استفاده شد. ناهنجاری زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس اندازه گیری و ثبت شد. همچنین برای بررسی قدرت و عملکرد اندام تحتانی آزمودنی ها از آزمون اسکوات روی یک پا و بدست آوردن حداکثر فاصله، بیشترین فاصله بدست آمده از لی لی روی یک پا، انجام سه لی لی متوالی روی یک پا و بدست آوردن بیشترین فاصله، پرش عمودی و آزمون t استفاده شد. برای بررسی اختلاف آزمون ها در دو گروه تحقیقی از t مستقل استفاده شد.یافته ها: با توجه به نتایج بدست آمده از تحقیق حاضر، اختلاف معنی داری بین دو گروه در اجرای آزمون ها یافت نشد (پرش عمودی (P=0.005)، اسکوات روی یک پا و بدست آوردن حداکثر فاصله (P=0.019)، بیشترین فاصله بدست آمده از لی لی روی یک پا (P=0.011)، انجام سه لی لی متوالی روی یک پا و بدست آوردن بیشترین فاصله (P=0.008) و آزمون .((P=0.003) tنتیجه گیری: وضعیت بدنی در متغیرهای اجرا در فوتبالیست ها تاثیرگذار بوده، ناهنجاری زانوی پرانتزی می تواند باعث تضعیف اجرا گردد.

مقدمه: تحقیقات نشان داده اند که ورزشکارانی که در ورزش های بدون تحمل وزن از قبیل شنا فعالیت می کنند، دارای BMD کمتری در مهره های کمری و اندام تحتانی هستند. اعمال نیروی گرانشی اثر مکانیکی مثبتی ایجاد می کند که در بهبود و نگه داری جرم استخوان نقش دارد. هدف این تحقیق مقایسه تراکم استخوانی مهره های L2-L4 شناگران ایرانی با هم ردیفان خارجی است.مواد و روش ها: آزمودنی های این پژوهش تعداد 12 نفر از شناگران مرد حرفه ای با میانگین سن (24±3.3)، قد (175±2.5 سانتی متر)، وزن (1±82 کیلوگرم) و همچنین 14 نفر شناگر نخبه مرد خارجی با میانگین سن (22±6.3 سال)، قد (182±2.7 سانتی متر) و وزن (72±2.10 کیلوگرم) بودند که میزان میانگین تراکم استخوان دو گروه با هم مقایسه شدند. ورزشکاران حداقل دارای 5 سال سابقه ورزشی مستمر و از سلامت کامل برخوردارند. از دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان، DEXA) یا(Dual energy x-ray absorption ، برای سنجش میزان تراکم مهره های (L4 ,L3 ,L2) و از ترازو و قدسنج جهت جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها از طریق آزمون آماری مقایسه میانگین تک نمونه ای (آزمون t) و ضریب همبستگی Pearson تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میزان تراکم استخوانی مهره های کمر در نمونه های ایرانی ( (1.02 ±0.04 g.cm2کمتر از نمونه های خارجی (g.cm2 0.16± (10.16بود (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به اهمیت تراکم استخوان در مهره های کمر در شناگران و کاهش چشم گیر این تراکم در شناگران ایرانی در مقایسه با نمونه های خارجی پیشنهاد می شود که این تمرینات با تمرینات همراه با تحمل وزن در خشکی به همراه تغذیه سرشار از لبنیات جبران شود.

مقدمه: سندرم درد کشککی رانی واژه کلینیکی شایعی جهت توصیف شرایط پاتولوژیک درد موجود بین کشکک و کندیل های ران است. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر چهار هفته تمرین درمانی بر زاویه Q و Popliteal در ورزشکاران مبتلا به سندرم درد کشککی- رانی بود.مواد و روش ها: تحقیق نیمه تجربی حاضر بر روی 60 ورزشکار مبتلا به درد کشککی- رانی در رشته های والیبال، کاراته و تکواندو با میانگین سن 0.15±21.38 سال، قد 1.52±170.18 سانتی متر، وزن 0.67±60.79 کیلوگرم و سابقه ورزشی آنها بیش از 3 سال در دو گروه 30 نفری تجربی و شاهد انجام شده است. در این تحقیق زاویه Q و Popliteal با استفاده از گونیامتر و شدت درد زانو با مقیاس بصری درد (VAS) قبل و بعد از تمرین درمانی چهار هفته ای سنجیده شد. داده های بدست آمده از طریق آزمون های آماری t زوجی و t مستقل در نرم افزار SPSS نسخه17  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (سطح معنی داری 0.05).یافته ها: چهار هفته تمرین درمانی، تاثیر معنی داری در کاهش میزان درد زانوی ورزشکاران دارای سندرم درد کشککی رانی داشت. همچنین انعطاف پذیری عضلات همسترینگ و قدرت عضله چهارسر رانی نیز بعد از اجرای برنامه حرکت درمانی افزایش یافت.نتیجه گیری: برنامه های تمرینی کششی و تقویتی در عضلات خم و راست کننده زانو ممکن است در درمان سندرم درد کشککی رانی موثر باشد. اثبات این مورد نیازمند انجام تحقیقات بیشتری می باشد.

مقدمه: تعادل از اجزای جداناپذیر تقریبا همه فعالیت های روزانه و شاخصی تعیین کننده در بررسی توانایی عملکردی ورزشکاران به شمار می رود. بنابراین هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرینات پلایومتریک و ترکیبی بر تعادل پویای دانشجویان مرد ورزشکار بود.مواد و روش ها: آزمودنی های تحقیق حاضر را 30 دانشجوی مرد ورزشکار با میانگین سنی 23.18 سال، وزن 72.17 کیلوگرم و قد 173.58 سانتی متر تشکیل دادند که بدون سابقه آسیب در اندام ها بوده، به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت و به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری (گروه یک: تمرین ترکیبی (قدرتی و پلایومتریک) و گروه دو: شاهد) تقسیم شدند. قبل از اعمال شش هفته برنامه تمرینی، تعادل پویای آزمودنی ها به وسیله آزمون تعادل ستاره (Star excursion balance test یا SEBT) اندازه گیری شد. در طول شش هفته که گروه تمرینی، تمرینات ویژه خود را انجام می دادند، گروه شاهد نیز به فعالیت های بدنی روزانه و تمرینات خود پرداختند. بعد از اتمام دوره تمرینی، تعادل پویای آزمودنی ها نیز اندازه گیری شد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین ویژگی های آزمودنی ها و نیز فاصله دستیابی آن ها در هشت جهتSEBT ، استفاده شد. همچنین از آزمون t مستقل برای مقایسه فاصله دستیابی آزمودنی ها در دو گروه پس از اعمال برنامه تمرینی و از آزمون t همبسته برای تعیین تاثیر تمرینات بر تعادل پویا، در سطح معنی داری a<0.05 استفاده شد.یافته ها: پس از اجرای دوره تمرینی و در پس آزمون SEBT فاصله دست یابی آزمودنی های گروه تمرینی در تمامی جهت ها افزایش معنی داری داشت. اما در فاصله دست یابی آزمودنی های گروه شاهد در پیش و پس آزمون SEBT هیچ تفاوت معنی داری مشاهده نشد. همچنین پس از اعمال برنامه تمرینی بین گروه تمرینی و شاهد در تمامی جهت ها تفاوت معنی داری مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق استفاده از تمرینات ترکیبی (پلایومتریک و قدرتی) به منظور کاهش احتمال آسیب و بهبود تعادل پویای ورزشکاران توصیه می شود.

مقدمه: کودکان دارای آسیب کاربرد شناختی زبان در کاربرد زبان متناسب با سن و موقعیت مشکل دارند. در مطالعه حاضر به ارزیابی و درمان یک کودک دارای آسیب کاربرد شناختی زبان پرداخته شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه از روش جمع آوری اطلاعات مشاهده ای استفاده شد. سپس دو فرم نیمرخ شریک ارتباطی و مقیاس نمره دهی مهارت های کاربرد شناختی کودک تکمیل شد. توجه به نتایج حاصل از دو فرم، مداخله درمانی مناسب انتخاب شد.یافته ها: پس از ارائه درمان و مشاورات به والدین جهت بهبودی مهارت های مکالمه ای و کاربرد کنش های گفتاری، نمره کودک در مقیاس نمره دهی کاربرد شناختی به طور معناداری افزایش یافت. همچنین توانائی کودک در مهارت های مکالمه ای به طور متوسط 3-2 نمره افزایش یافت.نتیجه گیری: درمان انتخاب شده در این مطالعه شبیه مطالعه Richardson و Klecan-Aker، متمرکز بر مهارت های کاربرد شناختی زبان بود. این جنبه زبانی به عنوان یک کل در نظر گرفته شد نه به عنوان بخشی از درمان، در نتیجه، تشخیص مناسب اختلال در تصمیم گیری جهت ارزیابی و انتخاب برنامه درمانی مناسب موثر است.

مقدمه: مهارت های پردازش شنیداری پایه شنیدن، ارتباط و یادگیری را فراهم می کنند و نقایص مربوط به آن باعث اشکالات ارتباطی و خصوصا مشکلات تحصیلی در کودکان می شود. آگاهی از علایم این اختلال، روند ارزیابی و مداخلات درمانی مناسب در حیطه مسوولیت های آسیب شناسان گفتار و زبان و شنوایی شناسان است و عدم آگاهی نسبت به وظایف حرفه ای باعث سردرگمی در تشخیص و درمان ناکارآمد می شود. هدف از این مقاله پاسخ دهی به تعدادی از سوالات رایج آسیب شناسان گفتار و زبان در زمینه ماهیت، تشخیص و درمان(C) APD  و همچنین جلوگیری از استفاده نادرست از این اصطلاح می باشد. به علاوه سعی می شود مسوولیتهای حرفه ای آسیب شناسان گفتار و زبان نیز در این زمینه تبیین شود.مواد و روش ها: این مقاله مروری است بر آخرین مقالات و کتاب های منتشر شده در زمینه اختلال پردازش شنیداری (مرکزی) که در پایگاه های اطلاعاتی Science direct ,Thieme ,Google scholar ,Proquest ,Ebsco ,Pubmed و Asha و همچنین در منابع کتابخانه ای مورد جستجو قرار گرفت.نتیجه گیری: پردازش شنیداری فرایندی پیچیده است و آسیب شناسان گفتار و زبان در زمینه غربال گری، تشخیص افتراقی و درمان افراد مبتلا به APD (C) نقش مهمی را به عهده دارند و این متخصصان خصوصا در هنگام وجود مشکلات یادگیری و یا توجه در کودکان مدرسه رو، بایستی احتمال وجود(C) APD  را مدنظر قرار دهند.