یاخته
سال:1389 | دوره:12 | شماره:2 (46) |تعداد مقالات:20

سلول بنیادی اسپرماتوگونی سرآغاز فرایندی است که طی آن اطلاعات ژنتیکی به فرزندان نسل بعدی فرد منتقل می شود. هر گونه اختلال در این فرایند می تواند منجر به ناباروی گردد. نگهداری، کشت و پیوند سلول های بنیادی اسپرماتوگونی در آینده به عنوان روشی جهت درمان برخی ناباروری ها در انسان پیشنهاد شده است که تاکنون این امر در حیوانات گونه های مختلف به طور موفقیت آمیزی انجام شده است و امید است با تکیه بر مطالعات گذشته، این راه با سرعت بیشتری در انسان طی شود. شناسایی، جداسازی، کشت و تکثیر سلول بنیادی اسپرماتوگونی، ما را در مطالعه خصوصیات بیولوژیکی و کاربردهای درمانی یاری خواهد داد. در این مقاله به بررسی سلول بنیادی اسپرماتوگونی در موش و انسان، شناسایی، جداسازی و کشت پرداخته می شود.

هدف: بررسی اثرات (tdmtn) N, N, N´, N´-tetrakis (2-aminoethyl) 2, 2-dimethylpropane-1, 3-diamine به عنوان یک ترکیب پلی آمینی بر آپوپتوزیس نورون های حرکتی قطعات نخاع موش بالغ.مواد و روش ها: بخش سینه ای نخاع موش بالغ به وسیله دستگاه قطعه کننده بافت به قطعات 400 میکرونی بریده و برای 6 ساعت در حضور و عدم حضورtdmtn  کشت شد. برای ارزیابی جنبه های مورفولوژیکی آپوپتوزیس در نورون های حرکتی، رنگ آمیزی فلوئورسنت با استفاده از پروپیدیوم آیوداید و هوخست 33342 انجام شد و جهت تشخیص ظهور فراگمنتهای نوکلئوزومی DNA در قطعات کشت شده، الکتروفورز ژل آگارز مورد استفاده قرار گرفت. آنالیز آماری داده ها از طریق آنالیز واریانس(ANOVA)  یکطرفه و آزمون Tukey برای تجزیه و تحلیل داده ها به کار برده شد.یافته ها: پس از گذشت 6 ساعت از کشت قطعات نخاع، نورونهای حرکتی نشانه های مورفولوژیکی مشخص آپوپتوزیس شامل چروکیدگی سلول، متراکم شدن هسته و کروماتین را به نمایش گذاشتند. همچنین DNA استخراج شده از قطعات کشت شده برای 24 ساعت، فراگمنت های نوکلئوزومی DNA را بر روی ژل آگارز نشان داد. بعد از 6 ساعت در محیط کشت،tdmtn  توانست آپوپتوزیس را در نورون های حرکتی مهار و قابلیت حیات این نورونها را در شاخهای شکمی به طور معنی داری (P<0.01) افزایش دهد.نتیجه گیری: ترکیب پلی آمینی tdmtn به احتمال با خاصیت کلیت کنندگی کلسیم خارج سلولی توانست آپوپتوزیس را در نورونهای حرکتی مهار و قابلیت حیات آنها را افزایش دهد.

هدف: بررسی اثر امواج فراصوت در فعالسازی تخمک موش.مواد و روش ها: موشهای بالغ نژاد NMRI با سن 6 تا 8 هفته، در قالب 7 گروه آزمایشی (3 گروه تحت تیمار تابش با امواج فراصوت، 3 گروه شم، و یک گروه کنترل) قرار گرفتند. موشهای تحت تیمار تابش در فاصله بین تزریق Pregnant Mare Serum Gonadotropin (PMSG) و Human Corionic Gonadotropin (hCG) بین 1 تا 3 مرتبه، تحت تابش امواج پیوسته فراصوت با فرکانس 3.28 مگاهرتز و شدت بیشینه 355= (peak intensity; lpk) میلی وات بر سانتی متر مربع واقع شدند، 16 ساعت پس از تزریق hCG موشها کشته شده و پس از جمع آوری تخمکها، تخمک های پارتنوژنیک شمارش شدند.یافته ها: آنالیز داده ها با استفاده از تست ANOVA، افزایش معنی دار تعداد تخمک های پارتنوژنیک، پس از 3 مرتبه تابش را نشان می دهد، در حالی که تعداد تخمکهای بالغ در گروه های تحت تیمار تابش به صورت معنی داری کاهش یافته اند.نتیجه گیری: به نظر می رسد فراصوت با ایجاد منافذی در غشای تخمکها و ورود کلسیم به داخل سیتوپلاسم، سبب تسریع فرایند از سرگیری میوز در تخمکهای نارس شده و با افزایش دفعات تابش تا 3 مرتبه و ورود بیشتر کلسیم، مقدمات لازم جهت فعال شدن پارتنوژنیک تخمک فراهم میشود.

هدف: ایجاد مدل به منظور بررسی بیان پروتئینهای شوک حرارتی 70 کیلو دالتونی (Heat Shock Protein 70; HSP70 و (Shock Constitute  Protein 70; HSC70) در سطح پروتئین و mRNA در سلولهای اپیتلیال قرنیه حاصل از تمایز سلول های بنیادی لیمبال پس از هوادهی.مواد و روشها: لیمبال به صورت قطعهای بر روی پرده آمنیوتیک برهنه به مدت 14 روز کشت گردید و پس از آن به منظور القای تمایز، سلولها به مدت 16 روز در معرض هوا قرار گرفتند. بیان شاخصهای لیمبال (P63, ABCG2)، اپیتلیال قرنیه (k3, Connexin43) و HSP72, HSC70 در سطح پروتئین توسط ایمونوسیتوشیمی و فلوسایتومتری و در سطح mRNA توسط Reverse Transcription-Polymerase Chain Reaction (RT-PCR) قبل و پس از هوادهی مورد مطالعه قرار گرفتند. از بافتهای لیمبال و قرنیه به عنوان گروه کنترل استفاده شد.یافته ها: هوادهی سبب کاهش سلولهای P63+ و افزایش سلولهای K3+ گردید که که نشانه ای از تمایز به سمت سلولهای اپی تلیوم قرنیه است. همچنین mRNA HSC70 و HSP72 قبل و پس از هوادهی بیان شدند. با این وجود بیان آنها در سطح پروتئین پس از هوادهی به طور معنی داری افزایش یافت (P<0.05).نتیجه گیری: به نظر میرسد که بیان HSC70 در ارتباط با مراحل اولیه و نهایی تمایز سلولهای بنیادی لیمبال به اپیتلیوم قرنیه باشد. علاوه بر این سلولهای لیمبال با افزایش بیان HSP72 سبب حفظ سلولها از آسیب به واسطه استرس اکسیداتیو طی تکوین به سمت قرنیه میگردند. این یافته ها راهی برای استفاده از  HSPها در ترمیم زخمهای قرنیه معرفی میکند.

هدف: بررسی اثر حفاظتی آگونیست گیرنده (WIN55,212-2) کانابینوئیدی در سمیت ناشی از پاروکسان در سلولهای PC12 و نقش گیرنده NMDA در این اثر.مواد و روشها: سلولهای رده PC12 در محیط کشت  Dulbecco’s Modified Eagle's Medium (DMEM+F12)همراه با 10 درصد سرم کشت داده شدند. سلولها با پاروکسان 200 میکرومولار در حضور یا فقدان WIN55,212-2 با دوز 0.1 میکرومولار، آنتاگونیست گیرنده کانابینوئیدی (AM251) و آنتاگونیست گیرنده(NMDA) N-methyl-D-aspartate (MK801)  با دوز 1 میکرومولار و آگونیست گیرنده NMDA با دوز 100 میکرومولار در فواصل زمانی 15 دقیقه تیمار شدند. بعد از 48 ساعت، درصد بقای سلولها و میزان بیان پروتئین گیرنده CB1 ارزیابی شد.یافته ها: با در معرض گذاری سلول PC12 با پاروکسان (200 میکرومولار)، کاهش معنی داری برای درصد بقای سلولها و میزان بیان پروتئین گیرنده CB1 مشاهده شد (P<0.01). تیمار سلولها با WIN55,212-2 (دوز 0.1 میکرومولار) و NMDA (100 میکرومولار) قبل از در معرض گذاری پاروکسان درصد بقای سلولها و میزان بیان پروتئین گیرنده CB1 را به طور معنی داری افزایش داد (P<0.01). همچنین،AM251  با دوز 1 میکرومولار افزایش درصد بقای سلولها و میزان بیان پروتئین گیرنده CB1 ایجاد شده توسط WIN55,212-2 را مهار نکرد (P<0.001). اما MK801 با دوز 1 میکرومولار افزایش درصد بقای سلولها و میزان بیان پروتئین گیرنده CB1 ایجاد شده توسط NMDA را مهار کرد (P<0.01).نتیجه گیری: این نتایج نشان میدهند که WIN55,212-2 و NMDA از سلول های PC12 در برابر سمیت ناشی از پاروکسان محافظت می کنند. به نظر میرسد شاید اثر حفاظت نورونی WIN55,212-2 و NMDA به ترتیب مستقل از گیرنده CB1 و وابسته به گیرنده NMDA باشد.

هدف: بهینه سازی و مقایسه روش انتقال سازه بیانی pcDNA 3.1 حاوی ژن pdx-1 موشی به کمک پلی فکت در سه نوع سلول بنیادی مزانشیمی مختلف و نیز رده سلولهای Hepa.مواد و روشها: در این مطالعه از سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان رت، سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش C57، سلولهای بنیادی مزانشیمی بافت سینوویوم زانوی انسان و نیز رده سلولهای Hepa به عنوان ردهای استاندارد استفاده شد. پس از کشت سلولهای مذکور ژن pdx-1 با استفاده از کیت پلی فکت کیاژن، به سلولها منتقل شد. بعد از گذشت 72 ساعت از انتقال ژن، سلولها توسط آنتی بادی ضد Pdx-1 و به کمک میکروسکوپ فلورسنت مورد بررسی ایمونوسیتوشیمی قرار گرفتند. در طی تستهای مختلف با تغییر متغیرهای انتقال ژن همچون تراکم سلولی، غلظت DNA و نیز غلظت پلی فکت در هر کدام از سلولها، بهترین شرایط برای ترانسفکت شدن هر کدام از آنها تعیین شد.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که برای کلیه سلولهای به کار رفته در این تحقیق، بهترین غلظت DNA و پلی فکت برای حصول بیشترین بازده انتقال ژن به ترتیب 400 نانوگرم بر میکرولیتر و 6000 نانوگرم بر میکرولیتر می باشد. بهترین تراکم سلولی برای این منظور در پلیت های 12 خانه ای و در سلولهای هپاتومای موشی 105 سلول، برای سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان رت 1.3×105 سلول، برای سلولهای بنیادی مزانشیمی سینوویوم زانوی انسان 1.5×105 سلول و برای سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش105C57  سلول تعیین شد. در بهترین شرایط یاد شده بیشترین بازده انتقال ژن pdx-1 در سلولهای هپاتومای موشی 50 درصد، سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان رت 40 درصد، سلولهای بنیادی مزانشیمی سینوویوم زانوی انسان 21 درصد و در سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش 10 C57 درصد به دست آمد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق، به نظر می رسد مهمترین عاملی که بازده انتقال ژن را در سلولهای بنیادی مزانشیمی تحت تاثیر قرار میدهد، نوع سلول و یا به عبارتی منشا جداسازی سلول می باشد. یافته های این مطالعه میتواند راه گشای مطالعات علوم پایه ای و نیز کلینیکی در زمینه ژن درمانی سلولهای بنیادی مزانشیمی باشد.

هدف: جایگزینی ژن بتاگلوبین سلولهای CD133+ با استفاده از سازه هدف گیری ژنی حاوی ژن بتاگلوبین و اجزای مورد نیاز برای نوترکیبی همسان.مواد و روش ها: پلاسمید pFBGGT تکثیر و به وسیله آنزیم های NheI و XhoI هضم و باند 13.3 کیلوبازی مورد نظر از روی ژل آگارز استخراج شد. سلولهای COS-7 جهت بررسی فعالیت بیولوژیک مارکرهای انتخاب مثبت و منفی، به وسیله پلاسمید خطی شده ترانسفکت شدند. سلولهای بنیادی خونساز از خون بند ناف جداسازی شده و به وسیله سازه ژنی با روش پلیفکشن ترانسفکت شدند و مراحل انتخاب مثبت و منفی انجام گردید. از سلولهای باقی مانده در محیط انتخابی DNA استخراج و واکنش زنجیره ای پلیمراز  (Polymerase Chain Reaction; PCR)برای تکثیر قطعات هیگرومایسین، نئومایسین، تیمیدین کیناز و قطعه اتصالی گذاشته شد.یافته ها: نتایج آزمایشات، بررسی فعالیت بیولوژیک مارکرهای مثبت و منفی نشان دهنده فعالیت مارکرها بود. قطعات هیگرومایسین، نئومایسین و قطعه اتصالی تکثیر شدند ولی قطعات تیمیدین کیناز 1 و 2 تکثیر نشدند. نتیجه تعیین توالی محصول PCR قطعه اتصالی، تایید کننده وقوع نوترکیبی همسان در این سلولها بود.نتیجه گیری: در این تحقیق با استفاده از استراتژی جدید انتخاب مثبت و منفی دو گانه، جایگزینی ژن با استفاده از یک سازه ژنی و در یک مرحله انجام شد.

هدف: تولید پایدار پروتئین Tenecteplase توسط رده سلولی CHO.مواد و روشها: توالی کدکننده -Tenecteplase که قبلا تهیه شده است - در یک حامل بیانی به نام pDB2 دارای توالی قابل شناسایی توسط آنزیم اینتگراز فاژ jC31 موسوم به  attBکلون گردید. این حامل نوترکیب به همراه یک پلاسمید کدکننده اینتگراز jC31 به نام pCMV-Int به طور همزمان طی یک فرایند لیپوفکشن به یک رده سلولی CHO منتقل گردید. با توجه به ساختار پلاسمید pDB2 که دارای ژن مقاومت به آنتیبیوتیک نئومایسین (Neor) میباشد، سلولها با آنتی بیوتیک G418 غربالگری گردیدند تا رده های سلولی نوترکیب به دست آید. سپس نوترکیب بودن رده های مقاوم به آنتی بیوتیک مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا الحاق پایدار توالی کدکننده Tenecteplase ژنوم میزبان با آزمون PCR ژنومی و بیان پروتئین با آزمون RT-PCR مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت آزمون بررسی فعالیت Tenecteplase نوترکیب ترشح شده در محیط کشت سلولی مورد نظر انجام گردید.یافته ها: آزمون PCR ژنومی الحاق قطعه مورد نظر را به ژنوم میزبان نشان داد و همین طور آزمون RT-PCR بیان پروتئین Tenecteplase را ثابت نمود. آزمون بررسی فعالیت وجود مقادیر قابل توجه پروتئین را در محیط کشت نشان داد.نتیجه گیری: با توجه به دست آوردن رده پایدار مولد پروتئین نوترکیب Tenecteplase میتوان نتیجه گیری نمود که سامانه اینتگراز فاژ  jC31میتواند به صورت هدفمند، یک قطعه  DNAخارجی را در مکانهای مشخصی از ژنوم سلول میزبان الحاق نماید و بنابراین جهت تهیه رده های نوترکیب سلولهای پستانداران میتواند بسیار مناسب باشد.

هدف: بررسی تاثیر درون تن کلسیتریول بر سلول های دندریتیک از نظر بیان شاخص های سطحی، القای پاسخ اختصاصی در لنفوسیتهای  Tو شیفت پاسخ سایتوکاینی.مواد و روشها: موشهای C57BL/6 تحت تزریقات منظم درون صفاقی 1 و 25 دی هیدروکسی کوله کلسیفرول قرار گرفته و پس از جداسازی سلولهای دندریتیک با کمک بیدهای مغناطیسی، ابتدا شاخصهای سطحی این سلولها با فلوسایتومتری مورد بررسی قرار گرفته، سپس با پپتید (MOG) Myelin Oligodendrocyte Glycoprotein و پالس گردیده و به کف دست موشهای سینژن تزریق شدند. پس از گذشت 5 روز، سلولهای غدد لنفاوی منطقه ای جدا شده و جهت انجام آزمون (LTT) Lymphocyte Transformation Test مورد استفاده قرار گرفتند. همچنین نسبت سایتوکاین های (IFN-g/IL-4) Interferon gamma/Interleukin-4 به عنوان نماینده نسبت پاسخهای Th1/Th2 با انجام آزمون الایزا بر روی سوپ حاصل از کشت آنها تعیین گردید. در تمام مراحل، هر کدام از گروه های تست و کنترل، از 6 سر موش ماده - که از لحاظ سن همسان سازی شده بودند - تشکیل شده بود.یافته ها: آنالیز آماری نتایج، نشان داد که سلولهای دندریتیکی - که تحت تاثیر ترکیب فوق قرار گرفته اند - در اغلب موارد شاخص های بلوغ و کمک تحریکی کمتری بیان کرده و لنفوسیتهای تحت القای آنان نیز توانایی تکثیر اختصاصی کمتری داشته اند. همچنین نسبت سایتوکاین های IFN-g/IL-4 به عنوان نماینده نسبت پاسخ های Th1/Th2 در آنان کاهش معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان داد (در تمام موارد P<0.05).نتیجه گیری: به نظر میرسد که 1 و 25 دی هیدروکسی کوله کلسیفرول در درون تن، اثر تنظیمی قوی بر سلول های دندریتیک داشته است که هم باعث کاهش بیان برخی شاخصهای سطحی و هم متعاقب تعامل آنها با لنفوسیتها، موجب مهار عملکرد تکثیری آنها و کاهش نسبت سایتوکاینهای  IL-4/وIFN-g  به عنوان نماینده نسبت پاسخ هایTh1/Th2  میشود.

هدف: بررسی بیان ژنهای خودبازسازی Oct-4، Nucleostemin، Nanog و Sox2 در رده های سلولی Caco2 و HT-29 از سرطان کولون.مواد و روشها: سلولهای Caco2 و HT-29 در فلاسک های T25 کشت داده شدند. سپس بیان ژنهای مسوول خودبازسازی Oct-4، Nucleostemin، Nanog و Sox2 با استفاده از تکنیکهای Reverse Transcriptase Polymerase Chain Reaction (RT-PCR) و بیان ژنهای Oct-4 و Nucleostemin در سطح پروتئین با استفاده از ایمونوسیتوشیمی مورد مطالعه قرار گرفت.یافته ها: نتایج ارزیابی های RT-PCR نشان داد که در هر دو دودمان سلولی مذکور، ژنهای Oct-4، Nucleostemin، وNanog  وSox2  بیان میشوند، همچنین بیان سیتوپلاسمی و هسته ای پروتئین Oct-4 و بیان هستکی و سیتوپلاسمی Nucleostemin با ارزیابی ایمونوسیتوشیمی تایید شد.نتیجه گیری: سلولهای سرطانی کولون، ژنهای خودبازسازی Oct-4، Nucleostemin، Nanog و Sox2 را که در سلولهای بنیادی جنینی بیان میشوند، بیان میکنند که این مساله نشان میدهد در جمعیت سلولهای سرطانی مذکور، تعدادی از سلولها ویژگیهای بن یاخته های جنینی را دارا بوده و به احتمال در تکثیر سلولهای سرطانی نقش اساسی را ایفا میکنند. بنابراین نتایج این تحقیق به تایید نظریه Cancer Stem Cell کمک میکند چون کاربردهای درمانی زیادی از آن مورد انتظار است.

هدف: مقایسه میزان کلونی زایی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی بین دو روش هم کشتی با لایه های تغذیه کننده سرتولی و سلولهای رده فیبروبلاست موشی، در طول دو هفته کشت.مواد و روشها: ابتدا سلولهای سرتولی و سلول های بنیادی اسپرماتوگونی از بیضه موش بالغ با استفاده از دو مرحله هضم آنزیمی جدا شدند. ماهیت سلولهای سرتولی توسط ویمنتین و سلولهای اسپرماتوگونی توسط نشانگرهای Oct-4، (CDH1) Cadherin-1، (PLZF) Promyelocytic Leukamia Zinc-Fingerr و C-kit تایید شد. سلول های بنیادی اسپرماتوگونی روی لایه های تغذیه کننده سرتولی و STO و (Mouse Embryonic Fibroblast Cell Line) به مدت دو هفته کشت داده شد و یک گروه کنترل بدون هم کشتی در نظر گرفته شد. تعداد و قطر کلونیها توسط میکروسکوپ معکوس در روزهای سوم، هفتم، دهم و چهاردهم به ازای سه تکرار، اندازه گیری شد. همچنین بیان ژن های اینتگرین b1 و اینتگرین توسط تکنیکهای  (RT-PCR)و Reverse Transcription-Polymerase Chain Reaction و Real Time PCR و ژن Oct-4 توسط Real Time PCR ارزیابی شد. تحلیل آماری در قالب تحلیل واریانس و آزمونهای تعقیبی t زوجی و توکی برای مقایسه سه گروه سلولهای سرتولی،STO  و کنترل انجام شد.یافته ها: در هر یک از روزهای مورد بررسی، بین سه گروه اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0.05) و تعداد و قطر کلونی ها در گروه سرتولی نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود (P<0.05). همچنین نتایج نشان داد که در هر یک از گروه های هم کشتی با سلول سرتولی، هم کشتی با STO و کنترل، در تعداد و قطر کلونی ها، بین چهار نقطه زمانی اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0.05)، اما تعداد و قطر کلونی ها در گروه هم کشتی با سلول سرتولی نسبت به دو گروه دیگر افزایش بیشتری داشت (P<0.05). نتایج به دست آمده RT-PCR نشان داد که بعد از دو هفته کشت، ژن اینتگرین b1 در هر سه گروه بیان شد و در حالی که ژن اینتگرین a6 بیان نشد. همچنین بر اساس نتایج Real Time PCR نیز سه ژن ذکر شده بیان شدند.نتیجه گیری: با توجه به اثر بهینه ای که سلولهای سرتولی بر سلولهای بنیادی اسپرماتوگونی در هم کشتی با این سلولها فراهم می کنند - که این موضوع توسط سایر مطالعات نیز تایید شده است - استفاده از سلولهای سرتولی برای کلونی زایی سلولهای بنیادی اسپرماتوگونی پیشنهاد میشود.

هدف: بررسی تاثیر مورفولینو الیگو آنتی سنس جهت خاموش کردن ژن BCR-ABL.مواد و روشها: در این مطالعه از سلولهای K562 به عنوان رده سلولی BCR-ABL مثبت و سلولهای Jurkat به عنوان کنترل استفاده شد. سپس میزان تکثیر سلولی و آپوپتوز احتمالی سلولهای K562 در حضور غلظت های بهینه مورفولینو الیگو آنتی سنس اختصاصی ژن BCR-ABL پس از 24 و 48 ساعت ارزیابی شد. همچنین وجود پروتئین های حاصل از ژن معیوب BCR-ABL توسط وسترن بلات بررسی شد. به منظور انتقال آنتی سنس مربوطه به داخل سلول از پپتیدآمفی فیلیک به نام اندوپورتر پس از تعیین غلظت مناسب استفاده شد و غلظت بهینه مورفولینو الیگو آنتی سنس توسط فلوسایتومتری مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: مواجهه طولانی مدت سلولهای K562 با مورفولینو الیگو آنتی سنس نشان داد که تکثیر سلولی به طور معنی دار کاهش یافت پس از انجام وسترن بلات مشخص گردید که باند پروتئین BCR-ABL در مقایسه با کنترل، پس از 24 ساعت محو گردیده و باند BCR در مدت 24 و 48 ساعت ضعیف شده و در نهایت تقریبا محو گردید.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مورفولینوالیگو آنتی سنس قادر است با قدرت قابل ملاحظه ای پروتئین هدف را محو نماید اما به دلیل خاموش شدن ژن BCR نرمال همزمان با  BCR-ABLقادر به القای آپوپتوز وسیع نمی باشد.

هدف: تشخیص سریع بیماران مبتلا به سندرم داون (تریزومی 21) با استفاده از تکنیک Real-time PCR کمی به منظور پایه گذاری روش نوین در تشخیص پیش از تولد در آینده.مواد و روشها: از افراد مورد مطالعه، پنج میلی لیتر خون محیطی گرفته شد. سپس با روش رسوب گذاری با نمک اشباع،DNA  ژنومی از لنفوسیتها استخراج شد. میزان ژنهای DSCAM و PMP22 در افراد مبتلا به سندرم داون و نرمال با تکنیک (Real Time-PCR) Real-Time Polymerase Chain Reaction به صورت کمی سنجش و نسبت ژنی در این افراد با فرمول  2-DDCtمحاسبه گردید.یافته ها: نتایج حاصل از Real-Time PCR نسبت ژنی DSCAM/PMP22 را در بیماران مبتلا به سندرم داون و افراد نرمال به ترتیب 1.48±0.18 و (P<0.001) 1.01±0.10 نشان داد که بیانگر حضور سه کپی از ژن هدف (DSCAM) در افراد مبتلا به سندرم تریزومی 21 است.نتیجه گیری: نسبت ژنی DSCAM/PMP22 در افراد مبتلا به سندرم داون به طور معنی داری 1.5 برابر بیشتر از افراد نرمال است. بنابراین تکنیک Real-Time PCR کمی، میتواند به عنوان روشی بسیار دقیق و قابل اعتماد با حساسیت بالا در تشخیص سریع و پیش از تولد سندرم تریزومی 21 مورد استفاده قرار گیرد.

هدف: بررسی بیان ژن های BAG1،  BAXو BCL-2 در جنین های انسانی با درجات مختلف فراگمنتاسیون حاصل از (ART) Assisted Reproduction Technologyمواد و روشها: با استفاده از میکروسکوپ معکوس و بر اساس درجه فراگمنتاسیون، جنین های انسانی در مرحله هشت سلولی به چهار گروه تقسیم شدند: گروه I جنین هایی با کمترین میزان فراگمنتاسیون (کمتر از 5 درصد)، گروه II جنین هایی با کمتر از 25 درصد فراگمنتاسیون، گروه III جنین هایی با بیشتر از 25 درصد فراگمنتاسیون و گروه IV جنین های القا شده آپوپتوزی با اکتینومایسین D. در این مطالعه در ابتدا به منظور تشخیص آپوپتوز در جنینهای آزمایشی رنگ آمیزی TUNEL انجام شد و بعد از آن به منظور بررسی بیان کمی ژن های مورد مطالعه در هر چهار گروه مختلف از روش  (RT-PCR) Revers Transcription Polymerase Chain Reactionو Quantitative PCR (q-PCR) استفاده شد.یافته ها: نتایج حاصل از رنگ آمیزی TUNEL، نشان داد که جنین هایی با فراگمنتاسیون بالا، دارای میزان بیشتری از اجسام آپوپتوزی می باشند. نتایج حاصل از بررسی RT-PCR و  q-PCRنشان داد که از گروه I به سمت گروه IV، از میزان بیان رونوشتBAG1  به طور معنی داری کاسته میشود. همچنین بالاترین میزان بیان ژن BAX در گروه II مشاهده شد، در حالی که رونوشت ژن BCL2 در هیچ یک از گروههای آزمایشی مشاهده نشد. تاثیر اکتینومایسینD  بر میزان بیان رونوشت ژن های مورد مطالعه در گروه جنینهای القا شده آپوپتوزی (گروه IV) نسبت به گروه کنترل (گروه I) با کاهش معنی داری همراه بود.نتیجه گیری: بیان رونوشت ژن BAG، میتواند به عنوان یک مارکر مناسب جهت تشخیص آپوپتوز در جنینهای انسانی به کار رود، در حالی که رونوشت ژن BCL-2 در جنینهای انسانی مرحله هشت سلولی نقشی در شناسایی آپوپتوز ندارد.

هدف: بررسی اثر کلرید لیتیم در تکوین فولیکول های تخمدانی موش های صحرایی نابالغ تحریک شده با گنادوتروپین با تکیه بر شاخص های سلولی و بافتی.مواد و روشها: در این مطالعه، از موشهای صحرایی ماده نابالغ (23 روزه، نژاد Wistar) به عنوان مدل استفاده گردید. جهت تحریک تکوین فولیکولی، ابتدا 10 واحد بین المللی  Pregnant Mare Serum Gonadotropin (PMSG)و سپس جهت بررسی اثر لیتیم، 4 دوز کلرید لیتیم (250 میلیگرم بر کیلوگرم) هر 12 ساعت (از زمان تزریق PMSG) به صورت درون صفاقی به موشها تزریق گردید. 48 ساعت پس ازتزریق PMSG تخمدانها خارج و مورد بررسی های سلولی و بافتی قرار گرفتند. جهت بررسی آپوپتوزیس از رنگ آمیزی TUNEL و روش DNA laddering استفاده شد. موش هایی که تنها PMSG را دریافت کرده بودند گروه کنترل، موش هایی که علاوه بر PMSG سرم فیزیولوژیک (حلال لیتیم) را نیز دریافت کرده بودند گروه دارو نما و موشهایی که هیچ یک را دریافت نکرده بودند به عنوان موشهای گروه دست نخورده در نظر گرفته شدند.یافته ها: طی بررسیهای انجام شده بافتی تخمدان موشهای تیمار شده با کلرید لیتیم، عدم وجود فولیکول های آنترال با قطر 800-1000 میکرون، کاهش تعداد فولیکول های آنترال با قطر 400-600 و 600-800 میکرون و افزایش تعداد فولیکول های آترتیک نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. مطالعات در سطح سلولی حاکی از افزایش شدید تعداد سلولهای با هسته پیکنوتیک و TUNEL مثبت در لایه سلولهای گرانولوزای فولیکولهای آنترال تخمدان موشهای تیمار شده با کلریدلیتیم نسبت به گروه کنترل بود. به علاوه الگوی قطعه قطعه شدنDNA  فقط در نمونه های تجربی مشاهده شد.نتیجه گیری: پیشنهاد میشود که کلرید لیتیم با القای آپوپتوزیس در سلولهای گرانولوزا موجب افزایش فولیکول های آترتیک و در نتیجه کاهش تعداد فولیکولهای آنترال و تکوین فولیکولی میشود.

هدف: مطالعه تاثیر بستر حاوی نانو رشته های درهم بافته (Ultraweb Nanofibers) بر تمایز سلول های شبه هپاتوسیتی مشتق از سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش در محیط آزمایشگاهی.مواد و روشها: سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش بر روی غشای پایه مصنوعی حاوی بستر نانو رشته ای (گروه نانو مثبت) و پلیت هایی (گروه نانو منفی) که هر دو توسط ماتریژل پوشش داده شده بودند، کشت شده و با استفاده از فاکتورهای رشد و تمایزی به مدت 36 روز به سمت تولید سلولهای شبه هپاتوسیتی القا گردیدند. سپس جهت تعیین نقش نانو، رشته ها در روند تمایز هپاتوسیتی، میزان بیان mRNA ژن های اختصاصی کبدی (CK 7, AFP, FOXa2, ALB, CYP1a1, HNF4a) توسط روش Real Time-PCR، همچنین فراساختار سلولهای تمایز یافته توسط میکروسکوپ الکترونی ترانسمیشن و اسکنینگ مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در هر دو گروه نانو (مثبت و منفی) ژنهای اختصاصی کبدی در یک الگوی وابسته به زمان بیان گردیدند. اما روند بیان این ژن ها به ویژه  FOXa2و HNF4a در گروه نانو مثبت نسبت به گروه نانو منفی بهتر بود (P<0.05). همچنین فراساختار سلولها در روز 36 تمایز در گروه نانو مثبت بالغ تر از گروه نانو منفی بود.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که خصوصیات توپوگرافیک حاصل از نانو رشته های در هم بافته موجود در بستر سلولی، در ایجاد سلولهای شبه هپاتوسیتی مشتق از سلولهای بنیادی مزانشیمی در محیط آزمایشگاهی نقش موثری دارد.

هدف: بررسی اثرات هورمون رشد بر فرایند پیری از طریق بررسی فعالیت تلومرازی.مواد و روشها: بدین منظور سلول های فیبروبلاست پوست ختنه انسان به روش کشت اولیه (Primary) از بافت پوست جداسازی و تخلیص و کشت داده شدند. سپس سلولها با غلظتهای متفاوت هورمون رشد تیمار شده و میزان رشد سلولها و روند پیری و فعالیت تلومراز اندازه گیری شد. رشد و تمایز سلولها با تستهایMTT ،BrdU  و شمارش سلولی بررسی و روند پیری با تست X-GAL بررسی شد و فعالیت تلومرازی با کیت Telomerase PCR ELISA اندازه گیری شد.یافته ها: آنالیز نتایج از طریق نرم افزار SPSS برنامه های آنالیز واریانس یک طرفه و آنالیز واریانس یک متغیره انجام شد. نتایج حاکی از آن بود که سلولهای تیمار شده با غلظت پایین هورمون رشد (0.1، 1 نانوگرم در میلی لیتر) رنگ آمیزی بیشتر (تعداد بیشتر سلولهای سبز) را نشان دادند که نمادی از تعداد بیشتر سلولهای پیر می باشد، به علاوه تکثیر سلولی همراه با افزایش غلظت هورمون رشد افزایش می یابد و در این مورد، در تست شمارش سلولی اختلاف معنی دار مشاهده شد. نتایج تست تلومرازی نشان داد که با افزایش غلظت هورمون رشد، فعالیت تلومرازی افزایش می یابد، اما اختلاف معنی دار نبود. همچنین دیده شد سلولهای تیمار شده با آب اکسیژنه (H2O2)، رشد سلولی و فعالیت تلومرازی کمتر از سلولهای تیمار نشده با H2O2 نشان می دهند و بین اثر حضور و غیاب H2O2 بر فعالیت تلومرازی اختلاف معنی دار مشاهده شد.نتیجه گیری: روند افزایشی تکثیر سلولی همراه با افزایش غلظت هورمون رشد در تمامی تستهای اندازه گیری میزان رشد سلولی، تایید شد ولی به دلیل اینکه فقط در تست شمارش سلولی اختلاف معنی دار مشاهده شد (و در سایر تست ها اختلاف معنی دار نبود)، به طور قطع نمی توان ادعا کرد که هورمون رشد تا غلظت 100 نانوگرم در میلی لیتر بر سلولها اثر ضد پیری دارد. به علاوه به دلیل معنی دار نبودن اختلاف در نتایج تست تلومرازی (بر خلاف روند افزایشی فعالیت تلومرازی همراه با افزایش غلظت هورمون رشد)، می توان نتیجه گرفت که تا غلظت 100 نانوگرم در میلی لیتر، هورمون رشد بر فعالیت تلومرازی اثری ندارد.