پژوهشهای علوم دامی (دانش کشاورزی)
سال:1392 | دوره:23 | شماره:3 |تعداد مقالات:16

هدف از انجام این آزمایش تعیین ارزش غذایی و میزان تجزیه پذیری تفاله انگور و تفاله دانه انار با استفاده روش های کیسه نایلونی و تولید گاز بود. برای این منظور از دو راس گوسفند نر فیستوله گذاری شده استفاده شد. در روش کیسه نایلونی، 5 گرم از هر ماده غذایی در داخل شکمبه گوسفند برای ساعات0، 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36، 48، 72 و 96انکوباسیونگردید. در روش تولید گاز، میزان تولید گاز در ساعات 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36 و 48اندازه گیری شد. داده های بدست آمده در قالب طرح کاملا تصادفی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. پس از 48 ساعت انکوباسیون نمونه ها در داخل شکمبه، میزان تجزیه پذیری ماده خشک در تفاله انگور 75/45 درصد بود که بطور معنی داری بیشتر از تجزیه پذیری ماده خشک تفاله دانه انار (23/36 %) بود (P<0.05). در 48 ساعت انکوباسیون میزان تجزیه پذیری پروتئین خام تفاله انگور (43.36) بطور معنی داری بیشتر از تفاله دانه انار (40.04) بود. مقدار گاز تولیدی پس از 48 ساعت انکوباسیون برای تفاله انگور و تفاله دانه انار به ترتیب 220.46 و 167.69 میلی لیتر در هر گرم ماده خشک بدست آمد. مقادیر انرژی قابل متابولیسم و قابلیت هضم ماده آلی برای تفاله انگور و تفاله دانه انار به ترتیب 8.02 مگاژول در کیلوگرم ماده خشک، 52.72 % و 6.84 مگاژول در کیلوگرم ماده خشک، 44.79% بود. بر اساس نتایج بدست آمده در این تحقیق تفاله انگور و تفاله دانه انار را می توان بعنوان یک منبع خوراکی ارزان قیمت جایگزین بخشی از مواد خوراکی درجیره دامها نمود.

در این مطالعه تاثیر مصرف برخی مکمل های معدنی- ویتامینی به شکل تزریقی یا بلوس خوراکی در گاوهای دوره انتقال بر کمیت و کیفیت تولید شیر و کیفیت آغوز گاوها در فصل تابستان بررسی شد. برای این منظور از 100 راس گاو هلشتاین پرتولید چند شکم زایش در چهار گروه آزمایشی 25 راسی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1- گروه کنترل، 2- گروه دریافت کننده مکمل تزریقی، 3- گروه دریافت کننده بلوس خوراکی و 4- گروه دریافت کننده مکمل تزریقی به همراه بلوس خوراکی. مکمل تزریقی حاوی سلنیوم - ویتامین E و بلوس خوراکی حاوی عناصر مس، کبالت، سلنیوم، منگنز، ید، روی و ویتامین های A، D3 و E بود. نتایج نشان داد که مصرف بلوس خوراکی تولید شیر روزانه را به طور معنی داری (P<0.05) افزایش داد. مقدار پروتئین شیر (کیلوگرم در روز) در گروه دریافت کننده مکمل تزریقی به همراه بلوس خوراکی بیشترین بود (P<0.05). درصد مواد جامد بدون چربی شیر تحت تاثیر مکمل های معدنی- ویتامینی قرار گرفت و بطور معنی داری (P<0.05) از گروه کنترل بیشتر بود. در مقایسه با گروه کنترل، مصرف بلوس خوراکی شمار سلول های بدنی شیر را کاهش داد (P<0.05)، اما تزریق مکمل سلنیوم- ویتامین E موجب افزایش معنی دار (P<0.05) آن شد. مصرف مکمل تنها بر درصد چربی آغوز تاثیر داشت (P<0.05). می توان نتیجه گرفت که استفاده از مکمل های معدنی - ویتامینی به شکل بلوس خوراکی به همراه یا بدون مکمل تزریقی آثار مثبتی بر کمیت و کیفیت تولید شیر و برخی ترکیبات آغوز گاوها داشت.

در این آزمایش تاثیر سطوح مختلف سبوس گندم به همراه یا بدون آنزیم بر عملکرد و صفات لاشه جوجه های گوشتی مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 320 قطعه جوجه یک روزه گوشتی نر سویه تجاری راس 308 به 8 تیمار و 4 تکرار و تعداد 10 قطعه جوجه در هر تکرار با میانگین وزنی یکسان تقسیم شدند. تیمارها شامل چهار سطح سبوس گندم (0، 10، 15 و20 درصد) و دو سطح آنزیم (0 و 0.05 درصد) بود. داده های به دست آمده به صورت آزمایش فاکتوریل 4×2 در پایه یک طرح کاملا تصادفی مقایسه شدند. در سن 42 روزگی از هر تکرار دو جوجه کشته شد و اندام های مختلف به طور جداگانه توزین شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که بین جیره های مختلف از نظر صفات عملکردی تفاوت معنی دار وجود دارد. استفاده از سبوس مصرف خوراک را در دوره رشد کاهش داد.همچنین میانگین افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک جوجه ها را تحت تاثیرقرار دادبه طوری که با افزایش سطح سبوس جیره میانگین افزایش وزن کاهش یافت اما افزودن آنزیم به جیره موجب افزایش وزن جوجه ها و بهبود ضریب تبدیل خوراک گردید (P<0.05). بررسی ها روی اجزای لاشه نشان داد که سبوس تنها موجب افزایش وزن سنگدان و چربی محوطه شکمی شد همچنین افزودن آنزیم موجب کاهش معنی دار وزن پیش معده گردید (P<0.05). نتایج این پژوهش نشان داد که سبوس گندم را می توان به عنوان یک منبع پروتئینی جایگزین برخی منابع پروتئین جیره نمود.

این مطالعه به منظور بررسی ارتباط تغییرات غلظت متابولیت ها و هورمون های استروژن، پروژسترون، انسولین و فاکتور رشد شبه انسولین-1 با تشکیل کیست فولیکولی تخمدان در گاوهای شیری هلشتاین انجام شد. بدین منظور، نمونه های خون از سیاهرگ دمی 20 راس گاو شیری (10 راس سالم و 10 راس مظنون به داشتن کیست تخمدانی) قبل از کشتار اخذ شدند. پس از کشتار، مایع فولیکولی فولیکول های بالغ و کیستی به طور جداگانه آسپیره شدند. غلظت متابولیت های گلوکز، اوره، تری گلیسیرید و کلسترول کل همراه با هورمون های استروژن، پروژسترون، انسولین و فاکتور رشد شبه انسولین-1 در سرم خون و مایع فولیکولی فولیکول های بالغ و کیستی با استفاده از کیت های تجاری مربوطه تعیین گردید. نتایج این مطالعه نشان داد که غلظت متابولیت ها در سرم خون بر خلاف مایع فولیکولی دام های سالم و کیستی مشابه بود. غلظت گلوکز در مایع فولیکولی فولیکول های کیستی 148.15 درصد بیش از غلظت آن در مایع فولیکولی فولیکول های بالغ بود (P<0.05). غلظت تری گلیسیرید در مایع فولیکولی فولیکول های کیستی 142.12 درصد بیش از فولیکول های بالغ بود (P<0.05). مقادیر اوره و کلسترول کل در مایع فولیکولی فولیکول های بالغ و کیستی مشابه بود. مقادیر هورمون های استروژن، پروژسترون، انسولین و فاکتور رشد شبه انسولین-1 در سرم خون دام های کیستی و سالم تفاوت معنی داری با هم نداشتند. در مقایسه بین غلظت های استروژن و پروژسترون، استروژن در حدود 141.83 درصد و پروژسترون در حدود 241.44 درصد به ترتیب در مایع فولیکولی سالم و کیستی بیشتر بودند (P<0.05). هرچند مقادیر انسولین و فاکتور رشد شبه انسولین-1 در مایع فولیکولی فولیکول های کیستی و بالغ از نظر آماری مشابه بود، اما میزان انسولین در مایع فولیکولی فولیکول های بالغ در حدود 184.62 درصد بیشتر بود. ضرایب همبستگی پیرسون بین استروژن با گلوکز، کلسترول کل، پروژسترون، انسولین و فاکتور رشد شبه انسولین-1 مایع فولیکول کیستی مثبت برآورد شد، در حالی که این ضرایب بین استروژن با اوره و تری گلیسرید منفی بود. همچنین، ضرایب همبستگی میان استروژن سرم خون با مقادیر تری گلیسیرید، کلسترول کل، فاکتور رشد شبه انسولین-1 و پروژسترون مثبت، ولی با گلوکز، اوره، و انسولین منفی تعیین شد. به طور کلی، این مطالعه نشان داد که سرنوشت فولیکول ها بیشتر تحت تاثیر ترکیبات مایع فولیکولی بخصوص گلوکز و تری گلیسیرید می باشد.

هدف اصلی این مطالعه بررسی تاثیرات تغییر میش محرک بر عملکرد جنسی قوچ های دورگ آرخارمرینوس×مغانی است. حیوانات نر در دو رویه تحریک جنسی قرار گرفتند. در رویه اول، از میش محرک یکسان برای دو ارائه متوالی استفاده شد، اما در رویه دوم میش محرک پس از ارائه اول توسط میش جدید جایگزین شد. رفتارهای جنسی توسط شخص مشاهده کننده در بیرون از قفس ثبت شد. تنها اختلاف معنی داری که بین دو رویه جنسی مشاهده شد در مورد مدت زمان لازم برای اولین پرش بود (91.78 در برابر 44.15 ثانیه به ترتیب برای رویه های جنسی اول و دوم جنسی، (P<0.05). به هر حال، در مورد سایر صفات جنسی شامل: دفعات بو کردن ناحیه کپل بدون انجام حرکت فلهمن، دفعات بوکردن ناحیه کپل با انجام حرکت فلهمن، تلاش برای جفتگیری، لگد زدن، مدت زمان لازم برای انزال، زمان سپری شده مابین انزال تا پرش بعدی و تعداد دفعات پرش بدون انزال بین گروه ها از لحاظ آماری اختلاف معنی داری مشاهده نشد. نتایج نشان داد که در مناطق سردسیر، قوچ های دورگ تمامی رفتارهای جنسی را نشان می دهند، بنابراین، تغییر میش محرک نمی تواند تاثیر مثبتی بر عملکرد جنسی قوچ ها داشته باشد.

هدف از انجام این پژوهش، ارزیابی اثر جنس نر بر میزان بروز فحلی و رفتار تغذیه ای میش نژاد افشاری بود. 48 راس میش نژاد افشاری 3 ساله، وزن 2±67 کیلوگرم و نمره بدنی 3 در چهار تیمار همراه با 10 قوچ افشاری به منظور بررسی اثر جنس نر بر رفتار تغذیه ای میش های افشاری در فصل تولیدمثلی، مورد استفاده قرار گرفتند. این آزمایش در مدت 6 هفته و در قالب طرح کاملا تصادفی، با سه تیمار 1T، T2 و 3T (هر کدام با 6 راس) و 2 تکرار انجام شد. میش ها در دو سمت قوچ ها و به ترتیب در فواصل 5-0 متری، 15-10 متری و 30-25 متری قرار گرفتند. تیمار 4 Tبعنوان شاهد بوده و بصورت مخلوط میش و قوچ در باکس های جداگانه در 2 گروه 6 راسی قرار داشتند. نزدیکی میش ها به قوچ ها باعث بروز سریعتر رفتار فحلی در این گروه از حیوانات گردید (P<0.05) در عین حال میزان کل علائم فحلی ثبت شده در طول دوره آزمایش بطور معنی داری تحت تاثیر فاصله از جنس نر قرار گرفت (P<0.05). نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل تاثیر جنس نر بر میزان خوراک مصرفی حاکی از تغییر میزان خوراک مصرفی میش ها نسبت به فاصله از قوچ ها می باشد (P<0.05). بعبارت دیگر، هر چه فاصله میش ها از قوچ ها کمتر باشد میزان خوراک مصرفی میش ها احتمالا بدلیل بروز بیشتر فحلی کاهش می یابد.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف انرژی و پروتئین جیره پایانی بر عملکرد، خصوصیات لاشه و غلظت لیپیدهای سرم خون جوجه های گوشتی سویه تجاری راس 308، تعداد 1080 قطعه جوجه خروس در یک دوره 42 روزه بر روی بستر پرورش یافتند. آزمایش با روش فاکتوریل 3×3 در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار و30 قطعه جوجه در هر تکرار انجام شد. جیره های آزمایشی شامل 3 سطح انرژی قابل متابولیسم (2700، 3000 و 3300 کیلوکالری در کیلوگرم) و 3 سطح پروتئین خام (10 درصد پایین تر، مطابق و 10 درصد بالاتر از سطح توصیه شده سویه تجاری راس 308 در هر سطح انرژی) طی دوره پایانی (42-29 روزگی) تغذیه شدند. نتایج نشان داد که افزایش انرژی قابل متابولیسم جیره سبب کاهش معنی دار مقدار خوراک مصرفی شد (P<0.05)، مقدار افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی نیز به طور معنی دار بهبود یافت (P<0.01)، همچنین مقدار انرژی و پروتئین دریافتی به طور معنی دار افزایش و نسبت راندمان پروتئین کاهش یافت (P<0.01). کاهش معنی دار غلظت VLDL سرم خون با افزایش سطح انرژی جیره از 2700 به 3300 کیلوکالری در کیلوگرم مشاهده شد (P<0.05). با افزایش پروتئین خام جیره مقدار افزایش وزن به طور معنی دار افزایش و ضریب تبدیل غذایی بهبود یافت (P<0.01)، افزایش معنی دار نسبت راندمان انرژی، مقدار پروتئین دریافتی و نیز کاهش نسبت راندمان پروتئین مشاهده شد (P<0.01)، همچنین هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن و درصد چربی حفره بطنی به طور معنی دار کاهش یافت (P<0.05). اثرات متقابل انرژی و پروتئین بر مصرف خوراک (P<0.01)، مقدار انرژی مصرفی (P<0.05) و مقدار پروتئین مصرفی (P<0.01) معنی دار بود. نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از سطح انرژی 3300 کیلوکالری در کیلوگرم و سطح پروتئین 10 درصد بالاتر از پیشنهاد NRC در جیره پایانی، موجب بهبود عملکرد تولیدی و بازده اقتصادی جوجه های گوشتی سویه تجاری راس 308 می شود.

پژوهش حاضر به منظور تعیین ترکیبات شیمیایی، محتوی انرژی و میزان تجزیه پذیری ماده ی خشک، ماده آلی و پروتئین خام علف خشک یونجه چین دوم مناطق مختلف استان کردستان انجام شد. نمونه های یونجه جمع آوری شده از مناطق مختلف استان کردستان به لحاظ محتوی ترکیبات شیمیایی با یکدیگر تفاوت معنی داری داشتند (P<0.05). میزان پروتیین خام نمونه های سنندج و کامیاران به طور معنی داری بالاتر از سایر نمونه ها بود (P<0.05). نمونه های جمع آوری شده از منطقه بانه و مریوان به طور معنی داری محتوی NDF و ADF بالاتری از سایر نمونه ها داشتند (P<0.05). نمونه های یونجه سنندج و کامیاران نسبت به سایر نمونه ها دارای محتوی NDICP بالاتری بودند (P<0.05). محتوی ADICP نمونه های یونجه جمع آوری شده از بانه و مریوان کمتر از سایر نمونه ها بود (P<0.05). محتوی انرژی قابل هضم در سطح مصرف تولید (DE3´)، انرژی خالص شیرواری در سطح مصرف تولید (NEL3´)، انرژی خالص نگهداری (NEm) و انرژی خالص افزایش وزن (NEg) نمونه های جمع آوری شده از سنندج و کامیاران و دهگلان، قروه و بیجاربدلیل محتوی بالاتر مجموع مواد مغذی قابل هضم در سطح مصرف تولید به طور معنی داری بالاتر از سایر نمونه ها بود (P<0.05). برخلاف ماده خشک، کنیتیک هضم پروتئین و ماده آلی یونجه به طور معنی داری بین مناطق مختلف استان کردستان متفاوت بود (P<0.05). بالاترین میزان تجزیه پذیری موثر پروتئین مربوط به نمونه های دهگلان، قروه و بیجار و کمترین میزان مربوط به نمونه های بانه و مریوان بود (P<0.05). همچنین بیشترین میزان تجزیه پذیری موثر ماده آلی مربوط به منطقه بانه و مریوان و منطقه قروه، دهگلان و بیجار و کمترین میزان مربوط به منطقه سقز و دیواندره بود (P<0.05). این مطالعه نشان داد که تفاوت های معنی دار بین نمونه های یونجه جمع آوری شده از مناطق مختلف استان کردستان به لحاظ ترکیبات شیمیایی، محتوی انرژی و کینتیک هضم پروتئین و ماده آلی وجود داشت.

این مطالعه به منظور ارزیابی اثرات برخی از عناصر و متابولیتهای خونی برروی بروز تکرر فحلی در گاوهای شیری انجام گرفت. برای انجام این تحقیق از 62 راس گاو سالم ومبتلا به تکررفحلی نمونه خون تهیه شد و غلظت فسفر، کلسیم، اوره٬ پروتئین تام٬ کلسترول، تری گلیسرید و گلوکز سرم آنها با استفاده از روش اسپکتروفتومتری و غلظت هورمونهای انسولین و پروژسترون سرم با استفاده ازروش الایزا اندازه گیری شد. برای بررسی اثرات بین متابولیتهای اندازه گیری شده با ایجاد تکرر فحلی از دو مدل استفاده شد: 1- بااستفاده از رویه GLM اثر فصل تلقیح، شکم زایش، رکورد شیر ماه نمونه برداری و وضعیت دام برروی متابولیتهای اندازه گیری شده برآورد شد. نتایج نشان داد که وضعیت دام فقط روی فسفر و هورمون انسولین کاملا معنی دار شد (P<0.01) فصل تلقیح روی غلظت فسفر، پروتئین تام و انسولین اثر بسیار معنی دار (P<0.01)، و روی غلظت کلسیم و پروژسترون اثر معنی داری (P<0.05) دارد و شکم زایش فقط روی میزان اوره خون (P<0.05) اثر معنی داری داشت. رکورد تولید شیر ما ه نمونه برداری تاثیری روی هیچکدام از فاکتورهای مورد بررسی نداشت. 2- در مدل دوم با استفاده از رگرسیون لجستیک اثرات متغیرهای مربوط به حیوان و متابولیتهای اندازه گیری شده برروی ایجاد تکرر فحلی آنالیز گردید که از بین عوامل موثر برتکرر فحلی تنها غلظت انسولین سرم خون معنی دار بود (P<0.01) بدین معنی که اگر انسولین یک واحد زیاد شود نسبت دامهای مبتلا به تکررفحلی به دام های سالم به اندازه 4.1021 واحد کاهش خواهد یافت. با توجه به نتایج بدست آمده در این تحقیق می توان گفت که یکی از علل ایجاد تکررفحلی در گاوهای شیری کمبود یا افزایش برخی از هورمون ها، متابولیت ها و عناصرخونی می باشد.

به منظور بررسی اثر وجود زرده تخم مرغ و افزودن مایع منی به اسپرم پوشش دارشده، منی از 4 راس قوچ نژاد تالشی به وسیله واژن مصنوعی جمع آوری شد. جهت پوشش دارکردن اسپرم، منی در لوله حاوی تریس-فروکتوز15 % زرده تخم مرغ جمع آوری شد. نمونه ها بعد از ارزیابی اولیه، تجمیع و سانتریفیوژ شدند. پس از حذف مایعفوقانی و رقیق سازی، نمونه ها به 3 قسمت مساوی تقسیم و به مدت 44 ساعت در 4oC نگهداری شدند. به منظور افزودن مایع منی سه روش (R، M وN) انجام شد.در روش R، نمونه سانتریفیوژ شده و مایعفوقانی برداشته شد. در روش M، نمونه سانتریفیوژ شده و دوباره با مایع رویی مخلوط شد. در روش N، هیچ عملی انجام نشد و نمونه ها در دمای  4oC  نگهداری شدند. نمونه های به دست آمده از هر روش به سه قسمت مساوی تقسیم شد و مقادیر صفر، 10 و 20 درصد مایع منی به آن ها اضافه شد و نمونه ها در 4oC ذخیره شدند. تحرک پیش رونده، سلامت غشا پلاسمایی، زنده مانی اسپرم و سلامت غشا آکروزوم نمونه ها پس از 4 ساعت بررسی شدند. کمترین میزان تحرک پیش رونده (10.83%) و زنده مانی اسپرم (57.58%) در روش R مشاهده شد (P<0.05). سلامت غشای پلاسمایی در روش N (%63.5) بیشتر از روش R (52%) بود (P<0.05) و بین روش R یا N و M تفاوتی وجود نداشت. روش ها اثری بر سلامت غشای آکروزوم نگذاشتند. بنابراین حذف زرده تخم مرغ از اسپرم پوشش دارشده بعد از ذخیره سازی مطلوب نیست.

اثرات سطوح مختلف مکمل دی ال- متیونین در جیره آغازین جوجه های گوشتی بر عملکرد، ایمنی هومورال، بازده لاشه و شاخص های خونی در یک طرح کاملا تصادفی مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 288 قطعه جوجه یکروزه آمیخته راس 308 به 16 گروه (4 تیمار، 4 تکرار و 18 جوجه در هر تکرار) تقسیم شدند. تیمارهای غذایی چهار سطح 0.7، 0.8 (جیره شاهد مطابق NRC)، 0.9 و 1.0% از اسیدهای آمینه گوگرددار بودند. در 21روزگی، مصرف غذا و افزایش وزن جوجه هایی که اولین سطح اسیدهای آمینه گوگرددار را دریافت کردند، بطور معنی داری از 3 گروه دیگر کمتر بود (به ترتیب 36.72، 40.07، 41.52 و 39.92 گرم به ازای هر جوجه در روز جهت مصرف غذا، 21.62، 24.41، 25.59 و 25.96 گرم به ازای هر جوجه در روز جهت افزایش وزن) (P<0.05). ضریب تبدیل غذا در جوجه هایی که بالاترین سطح اسیدهای آمینه گوگرددار را دریافت کردند، بطور معنی داری از گروه اول کمتر بود (به ترتیب 1.54 و 1.70) (P<0.05). تیتر آنتی بادی بر علیه ویروس بیماری نیوکاسل در جوجه های گروه های سوم و چهارم بیشتر از گروه دوم و گروه دوم بیشتر از گروه اول بود (به ترتیب 4.5، 4.0، 2.5 و 1.0) (P<0.05). جوجه های گوشتی که سطح 0.9 % از اسیدهای آمینه گوگرددار را در دوره آغازین مصرف کردند در 42 روزگی چربی شکمی کمتری نسبت به گروه اول داشتند (1.58 درصد در مقابل 2.5 درصد) (P<0.05). نتایج این تحقیق نشان داد که جهت بهبود ایمنی هومورال جوجه های گوشتی و کاهش چربی حفره بطنی، مقدار اسیدهای آمینه گوگرددار در جیره آغازین باید نسبت به توصیه انجمن تحقیقات ملی (1994) افزایش یابد.

به منظور مقایسه توان رشد بره های آمیخته و قزل با استفاده از دو روش آنالیز تک متغیره صفات و اندازه گیری های تکرار شده در زمان از 40 راس بره نر تقریبا همسن استفاده گردید. گروههای ژنتیکی شامل بره های نژاد قزل (7 راس) و بره های آمیخته بلوچی× قزل (7 راس)، آرخارمرینوس× قزل (7 راس)، آرخارمرینوس× مغانی (10 راس) و بلوچی × مغانی (9 راس) بود. بره ها در سن حدود 90 روزگی به مدت 110 روز در 5 گروه پروار شدند. وزن تولد، وزن نهایی دوره پروار، میانگین افزایش وزن روزانه دوره، میانگین افزایش وزن روزانه و میانگین کل افزایش وزن در 14 تا 70 روزگی صفات مورد مطالعه در این تحقیق بودند. کلیه صفات یک بار بوسیله رویه GLM و میانگین افزایش وزن روزانه و میانگین کل افزایش وزن در 14 تا 70 روزگی بار دیگر بوسیله رویه MIXED نرم افزار SAS 9.1 آنالیز گردید. در آنالیز به روش دوم ساختار (CS) به عنوان ساختار ماتریس واریانس و کوواریانس مورد استفاده قرار گرفت. در میان صفات، اضافه وزن روزانه و کل اضافه وزن در 14، 28 و 42 و 56 روزگی در آنالیز تک متغیره و 14، 28 و 42 روزگی در اندازه گیری های تکرار شده در زمان تحت تاثیر اثر ترکیب ژنتیکی قرار گرفتند (P<0.05). در آنالیز به روش تک متغیره در 14 و 28 روزگی دوره نژاد قزل، در 42 روزگی دورگ های آرخارمرینوس´ قزل و در 56 روزگی دورگ های بلوچی ´ مغانی بیشترین عملکرد را دارا بودند، و در آنالیز به روش صفات تکرار شده در زمان در 14 روزگی دوره دورگ های آرخارمرینوس× مغانی دارای پایین ترین عملکرد، در 28 روزگی نژاد قزل دارای بالاترین عملکرد و در 42 روزگی نژاد قزل پایین ترین عملکرد را نشان دادند. باعنایت به نتایج حاصل شده و خطاهای استاندارد محاسبه شده جهت مقایسه میانگین حداقل مربعات در آنالیز صفات به دو روش مورد استفاده، از روش آنالیز صفات اندازه گیری های تکرار شده در زمان نتایج دقیق تری نسبت به آنالیز صفات به روش تک متغیره حاصل گشت و استفاده از آن در تحقیقات مشابه قابل توصیه می باشد.

در این پژوهش تاثیرمحدودیت مصرف پروتئین دردو ماهه آخر آبستنی میش و وزن تولد، سرعت رشد و غلظت خونی هورمون رشد شبه انسولین-1، هورمون انسولین، اوره و گلوکز بره های شیرخوار بررسی شد. بدین منظور تعداد 48 راس میش آبستن از توده بومی لری بختیاری در دو گروه 24 راسی از روز 105 آبستنی تا روز زایمان با دو جیره ایزوانرژیک که به ترتیب حاوی 12.5 درصد (کنترل) و 8.6 درصد (محدودیت) پروئتین بود تغذیه شدند. بعد از زایمان تغذیه همه میش ها با جیره یکسان و بدون محدودیت انجام گرفت. وزن تولد بر ه ها و صفات مرفولوژیکی (دور سر، طول بدن، ارتفاع از جدوگاه) در روز تولد و همچنین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی تا یک سن یک ماهگی اندازه گیری شد. درروز تولد و در سنین چهار، ده و پانزده روزگی نمونه های خونی از سیاهرگ وداج بره ها گرفته شد و پلاسمای خون جدا و برای هورمون رشد شبه- انسولین-1، هورمون انسولین، اوره و گلوکز آنالیز شد. محدودیت مصرف پروتین سبب کاهش معنی داری در وزن تولد بره ها شد (P<0.05) ولی تاثیری روی صفات مرفولوژیکی بره ها نداشت. پایین ترین غلظت گلوکز خون در روز تولد مشاهده شد (P<0.05) و با افزایش سن افزایش یافت. غلظت انسولین در دو گروه کنترل و محدودیت غذایی به ترتیب 0.97 و 1.2 میکرگرم بردسی لیتر بود وتفاوت معنی داری نداشت (P>0.05). غلظت هورمون رشد شبه-انسولین 1 درگروه محدودیت و کنترل به ترتیب 204 در مقابل 213 نانوگرم درمیلی لیتر بود. غلظت اوره در گروه کنترل و محدودیت به ترتیب 45 و 43 میلی گرم بردسی لیتر بود. در روز پانزدهم بعد از تولد غلظت اوره در گروه محدودیت کمتر از گروه کنترل بود (29 در مقابل 41 میلی گرم بردسی لیتر). به طور کلی نتیجه گیری شد که محدودیت مصرف پروتیین در اواخر آبستنی سبب کاهش وزن تولد و کاهش غلظت اوره خون بره های شیرخوار شد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر سطح تولید شیر و تعداد زایش بر فعالیت فولیکولی تخمدان در اوایل دوره پس از زایش در گاوهای شیری بود. تعداد 19 راس گاو شیرده هلشتاین بر اساس تولید شیر به دو گروه پر شیر (35 کیلوگرم در روز و بیشتر) و کم شیر (کمتر از 35 کیلوگرم در روز) تقسیم بندی شدند. مطالعه فولیکولی تخمدان به کمک اولتراسوند از هفت روز پس از زایش شروع و بصورت هفتگی تا پنج هفته ادامه یافت. تعداد و اندازه فولیکول ها ثبت شد. خون گیری از هر گاو همزمان با سونوگرافی تخمدان ها، جهت تعیین متابولیت ها و هورمون های استروئیدی انجام شد. نتایج نشان داد که بین سطح تولید شیر و اندازه فولیکول-های تخمدان رابطه معنی داری وجود ندارد. میانگین (± انحراف معیار) اندازه فولیکول ها در گاوهای پرشیر و کم شیر به ترتیب 9.06±0.90 و 11.13±0.58 میلی متر تعیین شد. میانگین (± انحراف معیار) اندازه فولیکول ها در گاوهای یک و چند شکم زایش تفاوتی با هم نداشتند. مقادیر استروژن و پروژسترون پلاسمای خون به ترتیب در گاوهای کم شیر و پر شیر بیشتر بود. میانگین حداقل مربعات گلوکز، کلسترول کل، HDL-C وLDL-C خون در طول آزمایش و نیز بین گاوهای پر شیر و کم شیر تفاوت معنی داری با هم نداشتند. نتایج این مطالعه نشان داد که اندازه فولیکول های آماده تخمک ریزی در گاوهای پر شیر و کم شیر و نیز در گاوهای یک و چند شکم زایش مشابه بود. بنابراین، تولید شیر و شکم زایش نمی توانند از طریق تاثیر بر اندازه فولیکول ها سبب کاهش راندمان تولید مثلی پس از زایش شوند.

در این تحقیق از تعداد 25086 رکورد وزن بدن در سن هشت هفتگی مرغان بومی خراسان رضوی، متعلق به 25086 قطعه جوجه (نتاج 432 خروس و 2937 مرغ) که طی چهار نسل بین سال های 1385 تا 1388 جمع آوری شده بود، استفاده گردید. در مدل حیوانی مورد استفاده، اثر ثابت گروه همزمان نسل- هچ- جنس، متغیر همراه وزن بدن در سن یکروزگی و همچنین اثرات تصادفی ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری گنجانده شدند. وراثت پذیری وزن بدن در سن 8 هفتگی 0.32 بود. ضریب تابعیت وزن 8 هفتگی از وزن تولد برای جوجه های نر 4.1920 گرم و برای ماده ها 3.2008 گرم بود که به لحاظ آماری بین دو جنس تفاوت معنی دار (P<0.01) وجود داشت. واریانس ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری به ترتیب 2042.48 و 933.92 و کواریانس بین آن ها -936.47 بود. تغییرات میانگین ارزش های اصلاحی طی چهار نسل به لحاظ آماری معنی دار نبود. از نتایج حاصل نتیجه گیری شد که علی رغم بالا بودن وراثت پذیری مناسب برای وزن هشت هفتگی، انتخاب ژنتیکی برای صفت مزبور، چندان موثر نبوده است.

این آزمایش به منظور بررسی اثر سیاه دانه در جیره های با سطوح متفاوت پروتئین بر عملکرد، کیفیت بستر و شاخص‎های استخوان درشت نی جوجه های گوشتی انجام شد. آزمایش به روش فاکتوریل 3´2 در قالب طرح کاملا تصادفی، با دو سطح پروتئین (توصیه 1994، NRC و 87 درصد توصیه 1994، NRC) و 3 سطح سیاه دانه (صفر، 1 و 2 درصد) انجام شد. تعداد 336 قطعه جوجه یکروزه سویه راس 308 (مخلوط دو جنس) به 6 تیمار آزمایشی با 4 تکرار و هر تکرار با14 جوجه اختصاص داده شد. نتایج آزمایش نشان داد که در دوره رشد و کل دوره پرورش، مصرف جیره های با سطح پروتئین توصیه 1994، NRC نسبت به جیره 87 درصد پروتئین توصیه 1994، NRC باعث بهبود معنی دار افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی شد (P<0.05). در دوره رشد و کل دوره پرورش، افزودن 1 و 2 درصد سیاه-دانه به جیره 87 درصد پروتئین توصیه 1994، NRC سبب بهبود نسبی افزایش وزن جوجه های گوشتی شد. درصد نیتروژن بستر در گروه تغذیه شده با سطح پروتئین توصیه 1994، NRC به صورت غیرمعنی داری کمتر از گروه با سطح 87 درصد پروتئین توصیه 1994، NRC بود. در جیره های با سطح پروتئین توصیه 1994، NRC نسبت به جیره دارای 87 درصد پروتئین توصیه 1994، NRC وزن و قطر خارجی استخوان درشت نی به طور معنی داری بالاتر بود (P<0.05). افزودن سیاه دانه به مقدار 1 و 2 درصد به جیره های دارای 87 درصد پروتئین توصیه 1994، NRC سبب بهبود وزن استخوان، قطر خارجی و همچنین قطر داخلی استخوان درشت نی جوجه های گوشتی شد، در حالیکه چنین اثری در جیره دارای پروتئین توصیه 1994، NRC مشاهده نشد. بر اساس نتایج این آزمایش استفاده از سیاه دانه در جیره های کم پروتئین می تواند سبب بهبود عملکرد و برخی از شاخص های استخوان درشت نی جوجه های گوشتی شود.