یاخته
سال:1389 | دوره:12 | شماره:3 (47) |تعداد مقالات:17

گفته میشود که سلولها دارای قابلیت به خاطر سپردن ماهیت خود هستند! این توانایی در حالی است که سلولها تمامی ژنهای مورد نیاز را جهت تبدیل شدن به انواع سلولهای مختلف دارا باشند. بدین منظور لازم است الگوی بیان ژنی با مکانیسمهای فراتر از توالی  DNAاز یک نسل سلولی به نسل بعد از آن به ارث برسد، که این رخداد همان حافظه سلولی یا توارث فراژنی میباشد.زیست شناسی تکوین تحت کنترل همزمان مکانیسمهای ژنتیکی و فراژنتیکی میباشد. مطالعات، بیانگر این واقعیت است که تنظیم ساختار کروماتین توسط متیلاسیون  DNAتغییرات هیستون ها، در فرایند بازارایی ژنوم در مراحل اولیه تکوین جنین و در ایجاد سلولهای زایشی و نیز در طول تمایز در حفظ الگوی بیانی سلولها به صورت بافت - ویژه نقش حیاتی دارد. مطالعه فرایند بازارایی فراژنی در درک هرچه بیشتر مطالعات شبیه سازی و کاربردهای بالینی سلول درمانی بسیار مهم و موثر خواهد بود. در این مقاله مروری به اختصار، پیرامون مکانیسم مولکولی حافظه سلولی تحت کنترل تنظیمات فراژنی میپردازیم.

هدف: بررسی نقش احتمالی لپتین به عنوان عضوی از شبکه سایتوکاینی شرکت کننده در حفظ حیات سلولهای مایلومایی.مواد و روشها: در این مطالعه از تکنیکهای RT-PCR برای ارزیابی بیان ژنهای لپتین و گیرنده های آن در سلولهای تک هسته ای نمونه های مغز استخوان و خون محیطی بیماران مایلومایی، ELISA برای اندازه گیری میزان لپتین سرم این بیماران و از Cell Culture به منظور بررسی اثر لپتین بر رشد رده های سلولی در in vitro استفاده شده است.یافته ها: رده های سلولی و تک هسته ایهای مغز استخوان و خون محیطی بیماران مایلومایی درمان نشده لپتین و گیرنده های آن را بیان نمودند اما بیماران درمان شده لپتین را بیان نکرده، بیان متفاوتی از گیرنده ها را نشان دادند. در بلاست های  (Acute lymphoid leukemia, B-blasts; B-ALL)بیان لپتین و گیرنده هایش مشاهده نگردید. میزان لپتین سرم بیماران مالتیپل مایلوما و B-ALL به ترتیب افزایش و کاهش نشان دادند. لپتین سبب افزایش رشد رده سلولی RPMI8866 گردید، اما بر رشد رده های سلولی U266 و Jurkat اثری نداشت.نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق، ممکن است لپتین در پاتوفیزیولوژی مالتیپل مایلوما نقش داشته باشد و بتوان لپتین و گیرنده هایش را به عنوان یکی از هدفهای درمانی، مورد مطالعه قرار داد.

هدف: شناسایی جهش های  Breast Cancer Susceptibility Gene 1و Breast Cancer susceptibility Gene2 (BRCA1) و در 5 خانواده ایرانی با ظهور زود هنگام سرطان پستان.مواد و روشها: از 20 خانواده مشاوره شده در مرکز کوثر، 5 خانواده برای غربالگری جهش های BRCA2 و BRCA1، بر اساس حداقل ضوابطی که در تحقیق به کار برده ایم، انتخاب شدند. بعد از خونگیری و استخراج DNA کل طول ناحیه کد دهنده (اگزونها) و مرزهای اگزون - اینترون ژنهای BRCA2 و BRCA1 توالی یابی مستقیم گردید.یافته ها: 14جهش بد معنی (Missense Substitution) شناسایی شد که عبارتند از: Gly1140Ser, Glu1735Glu,u Gly1738Glu, leu871pro, Ser1613Gly, ser1040Asn, Glu1038Gly, Leu771Leu, Ser1436Ser در ژن BRCA1 و Gln373His, Glu1391Gly, Leu1521Leu, Val2171Val, Glu1035Glu در ژن BRCA2.دو حذف اینترون در ژن BRCA1 نیز دیده شد [IVS8-70 (-CATT) and IVS7+83(-TT)T]. جهش Gly1140Ser در ژنBRCA1  و جهشهای Glu1391Gly و Gln373His در ژن BRCA2 جدید هستند. جهش های Glu1038Pro و Gly1140S در تعداد زیادی از بیماران و 5 نفر از کنترلها وجود داشت.نتیجه گیری: جهش Gly1738Glu بیماری زاست. این نتایج نشان میدهد که احتمالا ژنوتیپ ناشی از آللهای Leu871Pro, GLu1038Gly, Ser1613Gly, Gly1140Ser در فردی که حامل هر 4 جهش است، بیماریزا میباشد. همچنین جهش های Gly1140Ser و Glu1038Gly در ژن BRCA1 در کنار جهش های Glu1391Gly و Gln373His در ژنBRCA2  در یک خانواده مشاهده شد. اثر بیماری زایی این جهشها در کنار هم بایستی با مطالعات بیشتر در جمعیت تایید شود. نتایج این تحقیق از این تفکر که غربالگری جهش های BRCA1 و BRCA2 ممکن است یک اثر قوی بر روی مراقبت از سلامتی در یک جمعیت در معرض خطر داشته باشد، حمایت میکند.

هدف: بررسی ارتباط پلی مورفیسم های rs13241278 و rs2693657 از ژنPProtein Tyrosine Phosphatase, e  Receptor-Type z Polypeptid1 (PTPRZ1) با بیماری مالتیپل اسکلروزیس.مواد و روش ها: جمع آوری نمونه های خون و استخراج DNA ژنومیک از 165 فرد نرمال و 140 فرد بیمار انجام شد. برای تعیین ژنوتیپ پلی مورفیسم rs13241278 از روش PCR-RFLP و برای تعیین ژنوتیپ پلی مورفیسم rs2693657 از روش Mismatch PCR-RLFP استفاده شد. نتایج حاصل از آنالیز مولکولی ژنوتیپ افراد بیمار و کنترل با استفاده از آزمون آماری Chi-Square و نرم افزار آماری SPSS آنالیز شد.یافته ها: هر دو جمعیت بیمار و کنترل برای هر دو پلی مورفیسم در تعادل هاردی واینبرگ بوده و اختلاف آماری معنی داری از نظر فراوانی بین الل های دو پلی مورفیسم در جمعیت مورد مطالعه وجود نداشت.نتیجه گیری: در این مطالعه ارتباطی بین پلی مورفیسم های مذکور از ژن PTPRZ1 با بیماری مالتیپل اسکلروزیس در جمعیت ایرانی یافت نشد.

هدف: جداسازی و کشت سلولهای بنیادی از دندان عقل انسان و بررسی بیان مارکرهای مهم ژنی سلول بنیادی در آنها.مواد و روشها: سلولهای بنیادی از پالپ دندان عقل انسان بالغ جدا و در محیط Alpha-Modified Eagle’s Medium (a-MEM) با 20 درصد سرم جنین گاو در انکوباتور با دمای 37 درجه سانتیگراد و 5 درصد CO2 کشت داده و پس از مشاهده زیر میکروسکوپ معکوس عکس برداری انجام شد. بیان مارکرهای سلول بنیادی در پاساژهای مختلف به روش RT-PCR و مشاهده محصولات روی الکتروفورز ژل آگارز بررسی شد.یافته ها: نتایج کشت نشان داد که سلولهای جدا شده از پالپ، قدرت تکثیر زیادی داشته و تا بیش از 15 پاساژ کشت داده شدند. بررسی بیان ژنها به روشReverse Transcription Polymerase Chain Reaction (RT-PCR)  نشان داد که این سلولها مارکرهای مهم سلولهای بنیادی مورد نظر شاملNucleostemin ، Cyclin D1،Oct-4  و Nanog (که از اجزای اصلی شبکه پرتوانی هستند) را بیان میکنند و در طی پاساژهای متوالی و همچنین کشت بدون سرم  Fetal Bovine Serum (FBS) Sبیان آنها تغییر نمیکند.نتیجه گیری: این نتایج بر بنیادی بودن سلولهای جدا شده از پالپ دندان انسان و پتانسیل بالای خود بازسازی آنها دلالت میکند. به علاوه ویژگیهای ژنهای بررسی شده که به طور عمده در سلولهای بنیادی رویانی بیان میشوند، پتانسیل بالقوه این سلولها را بر خلاف اینکه از بافت بزرگسال جدا شده اند برای سلول درمانی و پزشکی ترمیمی نشان میدهد.

هدف: بررسی نقش سلولهای مایلومایی در فعالیت سلولهای استئوکلاست.مواد و روشها: در این مطالعه نمونه خون محیطی و مغز استخوان 7 بیمار مبتلا به مایلوما ولوسمی پلاسماسل و نیز 4 نوع رده سلولی به عنوان نمونه کنترل از نظر بیان  Receptor Activator of Nuclear Factor kB (RANK)و  Receptor Activator of Nuclear Factor kB ligand (RANKL) بررسی شد.RNA  نمونه ها با استفاده از روش گوانیدین تیوسیانات از سلولهای تک هسته ای به دست آمده از نمونه بیماران استخراج گردید. پس از انجام کنترل کیفی جهت ارزیابی وضعیت بیان RANK/RANKL از واکنش Reverse Transcriptions-Polymerase Chain Reaction (RT-PCR)R استفاده شد.یافته ها: در این مطالعه با استفاده از تکنیک RT-PCR نشان داده شد که  U-266(رده سلول مایلومایی) و پلاسماسل های جدا شده از بیماران مبتلا به مالتیپل مایلوما RANK و  RANKLرا در سطح mRNA بیان میکنند.نتیجه گیری: نتایج نشان میدهد که به احتمال زیاد بیان RANK و RANKL توسط پلاسماسل ها میتواند در القای فعالیت استئوکلاستها و پلاسماسل ها و متعاقب آن افزایش تخریب استخوان در بیماران مبتلا به مایلوما نقش مهمی داشته باشد.

هدف: طراحی یک روش تشخیص مولکولی سریع جهت تشخیص باکتری Yersinia pestis با صرف حداقل زمان و هزینه.مواد و روشها: واکنش زنجیرهای پلیمراز (Polymerase Chain Reaction; PCR) بر روی ژنهای ویرولانس irp2, caf1, pla به صورت مالتیپلکس و یونیپلکس طراحی و انجام شد. پس از تعیین ویژگی به منظور تعیین حساسیت، ابتدا محصول PCR ژنهای pla و cfa1 در TA کلونینگ وکتور کلون شده و سپس کمترین غلظتی از پلاسمید حامل ژن که بتواند باند واضحی را روی ژل آگاروز ایجاد کند به عنوان حد تشخیص تعیین شد.یافته ها: نتایج PCR مربوط به سه ژن مذکور در هر دو شکل، به ترتیب قطعاتی با طول300bp ،400bp  و 520bp را ایجاد کرد. کمترین تعداد کپی قابل تشخیص مربوط به ژن pla،21  کپی و برای ژن 370caf1 کپی در یک واکنش 25 میکرولیتری به دست آمد. همچنین مثبت شدن واکنش هضم آنزیمی وجود محصولات PCR اختصاصی را تایید کرد.نتیجه گیری: با توجه به وجود کانون های طاعون خیز در ایران، این مطالعه میتواند در فراهم نمودن ابزار تشخیص مولکولی سریع و مطمئن برای ارزیابی جوندگان به منظور پایش مناطق تحت خطر بسیار موثر باشد. از طرفی روشهای طراحی شده در این مطالعه ابزاری دقیق، سریع و کم هزینه برای جستوجو و تشخیص این باکتری در موارد بیوتروریستی فراهم مینماید.

هدف: بررسی وجود مایکوپلاسما هومینیس و اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم و تعیین شیوع این دو باکتری و بررسی پارامتر های اسپرم در نمونه های مایع منی مردان نابارور مراجعه کننده به پژوهشکده رویان.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی - مقطعی، نمونه های مایع منی از 220 مرد نابارور اخذ و به دو بخش تقسیم گردید؛ بخش اول جهت انجام تست اسپرموگرام (Semen Analysis) و بخش دوم به منظور انجام Polymerase Chain Reaction (PCR) استفاده شد. جهت انجام PCR برای شناسایی اوره آپلاسما اوره آلییتکوم از پرایمرهای U4 و U5 به منظور تکثیر ژن Urease این باکتری و جهت شناسایی مایکوپلاسما هومینیس از پرایمرهای RNAH1 و RNAH2 برای تکثیر ژن 16SrRNA استفاده شد.یافته ها: از مجموع 220 نمونه بررسی شده، به طور کلی 15.5 درصد مایکوپلاسما هومینیس و 40.5 درصد اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم از نمونه ها جدا شد. در بررسی پارامترهای مربوط به اسپرم،pH  مایع منی در دو گروه «فقط اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم مثبت» و «هر دو باکتری مثبت»، نسبت به گروه «هر دو باکتری منفی»، پایین تر بود به ترتیب: (P=0.007 و P=0.000)؛ همچنین میانگین قدرت تحرک اسپرمها در گروه «هر دو باکتری مثبت» نسبت به گروه «فقط اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم مثبت»، پایینتر بود (P=0.009).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق، درصد به نسبت بالایی از مردان نابارور به این باکتریها آلوده بوده اند و با توجه به عواقب خطرناک این عفونتها، انجام برنامه هایی جهت غربالگری زوجهای نابارور بدون علایم بالینی، امری اجتناب ناپذیر بوده و میتواند به عنوان بخش مهمی از برنامه «کنترل بیماریهای منتقله از راه جنسی» به شمار آید.

هدف: استفاده از شدت میدانهای پایین و بسامدهای بالا جهت کاهش درد ناشی از الکتروکموتراپی با روشهای رایج کلینیکی.مواد و روشها: درمان به صورت تحریک الکتریکی بر موش ماده Balb/c حامل تومور Invasive Ductal Carcinoma، همراه با تزریق داخل توموری داروی بلومایسین صورت گرفته است. رشد تومور با اعمال دو پروتکل شدت های بالا و پایین با محاسبه حجم به هنجار شده مورد ارزیابی قرار گرفته است. گروه های شدت بالا عبارتند از: الکتروکموتراپی با شدت میدان 1000 ولت بر سانتیمتر و بسامد 5 کیلو هرتز و 1 هرتز با تعداد 8 پالس و 4 گروه شدت پایین 100 ولت بر سانتیمتر و بسامد 5 کیلو هرتز با تعداد: 1. 500 پالس (معادل با 1 پالس با پهنای باند 50 میلی ثانیه)، 2. 2000 پالس (معادل با 4 پالس با پهنای باند 50 میلی ثانیه)، 3. 4000 پالس (معادل با 8 پالس با پهنای باند50 میلی ثانیه)، 4. 5000 پالس (معادل با 10 پالس با پهنای باند 50 میلی ثانیه).یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که اثر مهار رشد تومور در بسامدهای بالا مشابه با بسامد 1 هرتز است. تعداد 4000 پالس که دارای مدت زمان تحریکی معادل با 8 پالس 50 میلی ثانیه ای است، موثرترین تعداد پالس در شدت میدان الکتریکی پایین است و کاهش حجم تومور در پروتکل پیشنهادی تفاوت معنیدار (P<0.05) با دوپروتکل رایج کلینیکی ندارد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که الکتروکموتراپی با شدت میدان الکتریکی پایین و بسامد بالا با انتخاب موثرترین تعداد پالس اثری قابل مقایسه با دو پروتکل رایج کلینیکی دارد.

هدف: بررسی توانایی تمایز سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان به سلولهای قلبی با استفاده از اکسی توسین.مواد و روشها: سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان در محیط کشت Dulbecco's Modified Eagle's Medium (DMEM) دارای 15 درصدFetal Bovine Serum (FBS)  کشت داده شدند. به منظور القای تمایز سلولهای قلبی، تعداد 1×104 سلول در دیش های 35 میلیمتری کشت داده شده و بعد از رسیدن به تراکم 70 درصد تحت تیمار با اکسیتوسین (10-6 M) و -5 آزاسیتیدین (با غلظت 10 میکرومولار، کنترل مثبت) قرار گرفتند. در طول دوره، سلولها توسط میکروسکوپ معکوس از نظر تغییرات مورفولوژیکی مورد بررسی قرار گرفتند. بیان ژنهای خاص سلول قلبی همچون: آلفا - اکتینین، زنجیره سنگین میوزین آلفا و بتا، زنجیره سبک و تنظیمی میوزین (2v و 2a)، فاکتور ناتریورتیک دهلیزی، GATA4، و گیرنده اکسیتوسین، از طریق روش  Reverse Transcription-Polymerase Chain Reaction (RT-PCR)مورد بررسی قرار گرفت. همچنین از ارزیابی ایمونوسیتوشیمی برای اثبات بیان پروتئینهای خاص سلول قلبی استفاده گردید.یافته ها: سلولهای بنیادی مزانشیمی، دوکی شکل با زواید نامنظم بوده که پس از تیمار با اکسیتوسین (10-6M) و 5- آزاسیتیدین (10 میکرومولار)، به یکدیگر متصل شده و ساختارهای میوتیوب مانند را ایجاد نمودند. بیان تعدادی از ژنهای خاص سلولهای قلبی در پایان دوره القایی تایید شد. ارزیابی ایمونوسیتوشیمی برای آنتی ژنهای آلفا - اکتینین و تروپونین نشان داد که این پروتئینها در سلولهای تمایز یافته بیان می شوند.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان قادرند تحت تاثیر اکسیتوسین و 5- آزاسیتیدین به سلولهای قلبی تمایز یابند.

هدف: بررسی تغییر بیان گیرنده D2 دوپامین در موشهای حساس به مورفین در نبود و حضور لیتیم کلراید.مواد و روشها: در این طرح از موشهای سوری نر (NMRI) با وزنی معادل 25-20 گرم که به طور تصادفی انتخاب شده بودند، استفاده شد. حیوانات به 6گروه تقسیم شدند: گروه اول به عنوان گروه کنترل، سالین 0.9 درصد و گروه دیگر مورفین سولفات 30 میلی گرم بر کیلوگرم دریافت کردند. دو گروه دیگر، یکی به طور جداگانه با لیتی مکلراید 5 میلی گرم بر کیلوگرم و دیگری با لیتیم 10 میلیگرم بر کیلوگرم تیمار شدند. دو گروه باقیمانده به طور همزمان با مورفین سولفات 30 میلی گرم بر کیلوگرم و لیتیم کلراید 5 میلی گرم بر کیلوگرم (در یک گروه) و مورفین 30 میلی گرم بر کیلوگرم و لیتیم کلراید 10 میلی گرم بر کیلوگرم (در گروه دیگر) تحت تیمار قرار گرفتند. تیمار در هر یک از گروهها در 3 روز متوالی به صورت داخل صفاقی و یک بار در روز انجام شد و پس از 5 روز از آخرین تیمار، از هیپوکامپ، استریاتوم و کورتکس پر فرونتال (Prefrontal Cortex; PFC) نمونه برداری و بیان ایزوفرم کوتاه (D2 Short; D2S) و بلند (D2 Long; D2L) گیرنده توسط Real-Time PCR نسبی بررسی شد.یافته ها: تیمار با مورفین باعث افزایش معنی دار (P<0.05) رونوشت D2S در استریاتوم و PFC می شود ولی بر بیان D2L در هیچ یک از نواحی، تاثیر معنی داری ندارد. در گروه دریافت کننده لیتیم 5 میلی گرم بر کیلوگرم، سطح بیان ژن D2L افزایش معنی دار را در نواحی هیپوکامپ و (P<0.05) و PFC و همچنین استریاتوم (P<0.001) نشان می دهد. سطح بیان D2S در همین گروه، با افزایش معنی دار در نواحی استریاتوم (P<0.001) و PFC (P<0.05) است. در گروه تیمار شده با لیتیم 10 میلی گرم بر کیلوگرم، تغییر معنی دار در میزان بیان ژن هیچ یک از دو ایزوفرم مشاهده نمی شود. در حالی که تیمار همزمان 10 میلی گرم بر کیلوگرم با افزایش معنی دار رونوشت D2S در استریاتوم (P<0.001) و PFC (P<0.05)  همراه است، تیمار همزمان مورفین 5 میلی گرم بر کیلوگرم لیتیم کلراید در مقایسه با گروه کنترل (سالین)، بر بیان ایزوفرم ها تاثیری ندارد.نتیجه گیری: حساسیت به مورفین با افزایش بیان D2S همراه است که در حضور دوز کمتری از لیتیم مهار و در حضور دوز بالاتر تقویت میشود. با توجه به این امر، تصور میشود که تغییر بیان گیرنده D2 در حضور مورفین یا همراه با لیتیم عمدتا متاثر از تغییر در انتقال دوپامین است تا اینکه به طور مستقیم توسط لیتیم و یا مورفین کنترل شود.

هدف: بررسی تاثیر دیازینون و هینوزان بر روی ساختار بافت بیضه و هورمون های جنسی در موش.مواد و روشها: این مطالعه بر روی 60 سر موش از نژاد Balb/c در چهار گروه مساوی شامل دیازینون، هینوزان، کنترل و شم، انجام پذیرفت. موشها در گروه آزمایشی دیازینون و هینوزان، به ترتیب 30 میلیگرم بر کیلوگرم و 20 میلیگرم بر کیلوگرم از این سموم را به صورت داخل صفاقی برای یکبار دریافت نمودند. گروه شم تنها روغن زیتون دریافت کرده و گروه کنترل تزریقی نداشته است. با تهیه برشهای بافتی از بیضه، ردههای مختلف سلولهای اسپرماتوژنیک، سلولهای لایدیگ وعروق خونی در واحد سطح با استفاده از Eye Piece شمارش شدند. قطر بیضه توسط میکرومتر و قطر لوله های اسپرم ساز از طریقEye Piece  مدرج اندازه گیری گردید. هورمونهای تستوسترون، (LH) و  Luteinzing Hormoneو  (FSH)و Follicle stimulating hormone از روش Radioimmunoassay اندازه گیری شدند. سپس داده ها با تستهای One way-ANOVA Tukey’s HSD تجزیه و تحلیل گردیدند.یافته ها: در این مطالعه قطر بیضه، قطر مجاری اسپرم ساز و تعداد عروق خونی کاهش یافت ولی از لحاظ آماری معنی دار نبوده است. همچنین با شمارش سلولهای اسپرماتوژنیک توسط  Eye Piece(صفحه چشم شطرنجی) مشخص گردید که تعداد سلولهای اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیتها، اسپرماتیدها و سلولهای لایدیگ در گروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری پیدا کرده است. پارامترها در گروه شم نسبت گروه تجربی کاهش معنی دار نشان نداده است (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان میدهد که سموم دیازینون و هینوزان میتوانند تعداد اسپرم را در موشهای آزمایشگاهی کاهش دهند. بنابراین این مطالعه توجه بیشتری بر مدیریت صحیح استفاده از این گونه سموم را پیشنهاد مینماید.

هدف: بررسی بهبودی عملکردی ناشی از (-)- دپرنیل و سلولهای بنیادی عصبی (Neural Stem Cells; NSCs) در مدل ضایعه نخاعیContusive  در رت.مواد و روشها: 24 سر رت ماده سالم نژاد Sprague Dawley وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی و مساوی (n=6) به گروههای کنترل، شم، دریافت کننده NSCs و دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل تقسیم شدند. همه حیوانات در سطح مهره T13 لامینکتومی شدند. در گروههای کنترل،NSCs  و دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل ضایعه contusion بر اساس تکنیکWeight Dropping  ایجاد گردید. (-)- دپرنیل روزانه با دوز 0.1 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن در گروه دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل و در گروه کنترل،NSCs  و شم به همان میزان نرمال سالین به صورت داخل صفاقی به مدت 14 روز تزریق گردید. در گروههای NSCs و دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل در روز نهم بعد از آسیب 100000 سلول بنیادی عصبی نشاندار با هدایت استرئوتاکسیک پیوند شد. تست حرکتی (Basso Beattie Bresnahan; BBB)، در روز اول بعد از ایجاد ضایعه و در آخر هر هفته تا پایان هفته هشتم در همه گروهها انجام شد. حجم حفره، حجم بافت باقیمانده و تعداد نورونهای حرکتی در مقاطع انجمادی محل ضایعه محاسبه و با هم مقایسه گردیدند (ANOVA). همچنین تمایز سلولهای پیوند شده به آستروسیت، الیگودندروسیت و نورون توسط ایمونوهیستوشیمی بررسی شد.یافته ها: توانایی حرکتی گروه دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل در مقایسه با گروه کنترل و NSCs، در پایان مطالعه، به طور معنی داری افزایش نشان داد. در بررسی بافت باقیمانده نخاع و تعداد متوسط نورونهای حرکتی هم افزایش معنی داری در گروه NSCs و دریافت کننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل نسبت به کنترل مشاهده شد (P<0.05). همچنین در بررسی ایمونوهیستوشیمی، سلولهای پیوند شده در پایان مطالعه زنده بودند و در هر دو گروه به نورون، آستروسیت و الیگودندروسیت تمایز یافتند، در گروه دریافت کننده همزمان NSC و (-)- دپرنیل سلولهای پیوند شده، به طور عمده به یکی از رده های سلولی بیان شده تمایز پیدا کرده بودند و پراکندگی بیشتری نیز داشتند در حالی که در گروه  NSCsسلولهای پیوند شده در نزدیکی حفره تشکیل شده در نخاع متمرکز بودند و تمایز کمتری را نشان دادند.نتیجه گیری: این تحقیق نشان داد که تجویز (-)- دپرنیل به همراه پیوند NSCs به احتمال با حفظ نورونهای حرکتی و بافت نخاع و همچنین جایگزینی سلولهای از بین رفته در نخاع، باعث بهبودی حرکتی بیشتری نسبت به NSCs به تنهایی، در مدل ضایعه نخاعی Contusion در رت گردیده است.

هدف: مشخص کردن میزان و محل جهش های حذفی در بیماران ایرانی و شناسایی زنان ناقل از طریق آنالیز پیوستگی.مواد و روشها: در این مطالعه 100 بیمار غیرخویشاوند مبتلا به دیستروفی عضلانی برای 28 اگزون و ناحیه پروموتر ژن دیستروفین با استفاده از PCR چندگانه بررسی شدند. نمونه گیری بیماران از طریق تصادفی آسان صورت گرفت. برای تشخیص زنان ناقل در خانواده های دارای بیمار مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن / بکر (Duchenne Muscular Dystrophy; DMD) از آنالیز پیوستگی با استفاده از 8 مارکر STR در ژن دیستروفین استفاده شد.یافته ها: 52 بیمار (52 درصد) دارای حذف بودند. 81 درصد حذفها در انتها (اگزونهای 55-44) و 19 درصد حذفها در اولین نقطه داغ ژن (اگزونهای 19-2) قرار داشت. بیشترین حذفها در اگزون 47 (16 درصد)، 48 و 46 (11 درصد) شناسایی شدند. مارکرهای STR مورد بررسی نیز در بسیاری از خانواده ها دارای هتروزیگوسیتی بودند. بنابراین آنالیز پیوستگی ابزار مفیدی برای تشخیص ناقلین می باشد.نتیجه گیری: در این مطالعه، فراوانی و الگوی پراکنش حذفهای ژن دیستروفین در بیماران ایرانی مشابه سایر گزارشها در دنیا میباشد.

ارزیابی کیفیت و کارآمدی دو روش Sedimentation Velocity at Unit Gravity و سانتریفیوژ شیب غلظتی پرکل در جداسازی سلولهای اسپرماتوژنیک بافت بیضه هدف اصلی این مطالعه را تشکیل میدهد. طی این مطالعه تلاش شده است در نهایت یک مدل موفق با هزینه پایین، دسترسی بالا و خلوص به نسبت مطلوب پیشنهاد شود.بافت بیضه موشهای نژاد NMRI از بدن خارج و به محیط کشت Ham’s F10 منتقل گردید. با کمک روشهای جداسازی مکانیکی و هضم آنزیمی، سلولهای بافت از یکدیگر جدا شدند. سپس جداسازی سلولهای مخلوط با دو روش سانتریفیوژ شیب غلظتی پرکل (Percoll Gradients Centrifugation) در دو مرحله و (SVUG; Sedimentation Velocity at Unit Gravity) بر اساس شیب غلظتی آلبومین سرم انسانی (Human Serum Albumin; HSA) انجام گردید و در نهایت جهت شناسایی سلولهای تفکیک شده از روش رنگ آمیزی  (MGG; May-Grunwald-Giemsa) استفاده شد. با استفاده همزمان این دو روش میتوان جمعیتهای با درجه خلوص بالای سلولهای اسپرماتوژنیک را جهت انجام مطالعات مولکولی و سلولی، جداسازی کرد.