یاخته
سال:1378 | دوره:1 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

هدف: بررسی رخداد تراکم پیش رس کروموزومی (PCC: Permature Chromosome Condensation) اسپرم و تخمک در تخمکهای لقاح نیافته با روشهای لقاح آزمایشگاهی (IVF: In Vitro Fertilization) و تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم (ICSI: Intracytoplasmic Sperm Injection) و مقایسه فراوانی PCC و وجود سر اسپرم دست نخورده در تخمک در دو روش.مواد و روشها: تعداد 364 تخمک که 48-46 ساعت بعد از مجاورت یا تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم لقاح نیافتند، بررسی شدند. قشر شفاف تخمکها با استفاده از محلول اسید تایرود برداشته شد و سپس تحت تاثیر شوک هیپوتونیک، متشکل از کلرید پتاسیم، آب مقطر و سیترات سدیم قرار گرفت. تخمکها در سه مرحله با گذراندن از محلولهای مختلف فیکساتیو، تثبیت شدند و با روش air-dry تارکووسکی، لام تهیه شد. لامهای تهیه شده با گیمسای ده درصد رنگ آمیزی و با میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی 1000´ بررسی شدند.یافته ها: مشاهدات مبین آن است که درصد بالایی از تخمکهای لقاح نیافته حاوی سر اسپرم دست نخورده یا با کروماتین باز نشده هستند (39.5 درصد برای IVF و 46.5 درصد برای (ICSI. فراوانی وجود سر اسپرم در تخمکها در دو روش، از نظر آماری با یکدیگر تفاوت معنی داری ندارند. همچنین در بسیاری از تخمکها، PCC اسپرم مشاهده شد که فراوانی آن در روش ICSI، دو برابر روش IVF بوده و از نظر آماری با یکدیگر اختلاف معنی داری دارد (P<0.05). همچنین در برخی موارد، تخمکهای با کروماتین نامتراکم و یا کروموزومهای در حال دژنراسیون مشاهده شد.نتیجه گیری: ممکن است پدیده غیرطبیعی بازنشدن کروماتین اسپرم و متراکم نشدن آن به شکل کروموزوم که منجر به لقاح نیافتن تخمک می شود، ناشی از عوامل متعددی باشد. احتمالا مشاهده سر اسپرم دست نخورده بیشتر در تخمکها در روش ICSI نسبت به روش IVF، به دلیل آسیب ندیدن غشای پلاسمایی اسپرم و در نتیجه عدم دسترسی عوامل اووپلاسمی به هسته اسپرم باشد. در صورتی که هسته اسپرم به عوامل متراکم کننده کروموزوم واکنش نشان دهد اما تخمک فعال نشده و در میتوز II باقی بماند، به القای PCC کروموزومها منجر می شود. همچنین فراوانی بالای PCC، ممکن است از عدم بلوغ تخمکها و یا تاخیر در ورود اسپرم به داخل تخمکهای در حال دژنراسیون باشد.

هدف: بررسی تاثیر هم کشتی سلولهای اپیتلیال آمپولا و ایسموس اویداکت انسان بر جنینهای موش.مواد و روشها: پس از تفکیک نواحی آمپولا و ایسموس اویداکتها، سلولهای اپیتلیالی آنها به روش مکانیکی جدا شده و در محیط Ham's F-10 درصد سرم جنین گاوی (FCS: Fetal Calf Serum) کشت داده شدند.جنینهای دو سلولی موش Swiss Albino که 37-36 ساعت پس از تزریق هورمون کوریونی انسانی (hCG: human Chronic Gonadotropin) بدست آمده بودند، در محیط Ham's F-10+10% FCS، روی تک لایه های سلولی حاصل از پاساژ سلولهای آمپولا (A)، ایسموس (I) و گروه کنترل کشت داده شدند و تکوین آنها طی 120 ساعت کشت بررسی شد.یافته ها: میزان کل بلاستوسیستها و بلاستوسیستهای در حال خروج از قشر شفاف (هچینگ بلاستوسیستها) پس از 120 ساعت کشت در گروههای هم کشتی از گروه کنترل بیشتر بود P<0.001) برای A و (I.مقایسه تکوین جنینها بین گروههای هم کشتی آمپولا و ایسموس نیز نشان داد که سرعت تکوین جنینها در 48 ساعت اول کشت در آمپولا بیشتر از ایسموس بوده است (24 ساعت P<0.001، 48 ساعت (P<0.01.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که احتمالا فاکتور یا فاکتورهای اویداکتی ناشناخته ای، تکوین جنینهای موش را در هم کشتی ها بهبود می بخشد و هم کشتی با سلولهای اپیتلیال آمپولا، سبب تکوین بهتر جنینها نسبت به ایسموس می شود.

هدف: بررسی خواص انجمادپذیری مراحل مختلف تکوینی جنینهای موش به روش انجماد کند.مواد و روشها: جنینهای 1، 2، 4 و 8 سلولی موش پس از تحریک تخمک گذاری با گنادوتروپین ها، از لوله رحم خارج شده و در حضور پروپاندیول و ساکارز به روش کند، منجمد و به سرعت ذوب شدند. جنینها پس از ذوب در محیط +EBSS 10 درصد BSA روز کشت داده شدند و نتیجه تکوین آنها با گروه شاهد و خودشان مقایسه شد.یافته ها: جنینهای یک سلولی بهتر از سایر جنینها شرایط انجماد و ذوب را تحمل کردند و زنده ماندند؛ 91 درصد در برابر 80 درصد، 82 درصد و 85 درصد (به ترتیب در مورد جنینهای دو، چهار و هشت سلولی). تکوین جنینهای منجمد و ذوب شده چهار و هشت سلولی به مرحله بلاستوسیست ثانویه بیشتر بود. از نظر آماری نیز جنینهای چهار سلولی منجمد و ذوب شده نسبت به جنینهای دو و هشت سلولی با درصد بالاتری به مرحله خروج از قشر شفاف رسیدند (P<0.05).نتیجه گیری: جنینها در مراحل مختلف قادرند در حضور پروپاندیول و ساکارز با روش کند، منجمد شوند ولی میزان تکوین این جنینها یکسان نبوده و به مرحله آن، وابسته است.

هدف: بررسی تاثیر اسیدوالپروئیک بر ستون مهره های جنین موش.مواد و روشها: سه دوز متوالی 200 میلی گرم بر کیلوگرم والپروآت سدیم به ترتیب در ساعات 0، 6 و 12 به هشت موش در روز 9 بارداری به صورت داخل صفاقی تزریق شد. 7 موش باردار نیز به عنوان شاهد، تنها آب مقطر استریل دریافت کردند. در روز 18 بارداری جنینهای هر دو دسته موش باردار برداشته شدند. پس از کندن پوست و بیرون آوردن امعا و احشا، جنینها با روش رنگ آمیزی آلزارین رد و آلسین بلو شفاف گردیدند.یافته ها: با بررسی ستون مهره های جنینهای شاهد و آزمایش، ناهنجاریهای زیر شامل: تغییر شکل تنه مهره، چند تکه شدن غضروف تنه مهره، چسبیدگی تنه مهره به مهره های دیگر، تغییر در تعداد مراکز استخوانسازی تنه مهره، تغییر در تعداد مراکز استخوانسازی طرفی، چسبیدن مراکز استخوانسازی طرفی و Spina Bifida Occulta یا باز بودن خلفی ستون مهره ها به صورت مخفی در گروه آزمایش مشاهده گردید.نتیجه گیری: استفاده از والپروآت سدیم در زمان بارداری موش می تواند سبب القای انواع مختلفی از ناهنجاریهای ستون مهره ها از جمله Spina Bifida Occulta در جنین شود.

هدف: بررسی توان القایی و طول عمر قطعات (BMG) Bone Matirx Gelatin استخوانهای داخل غشایی و کلسیفیکاسیون هتروتروپیک در محل کشت آنها.مواد و روشها: در این تحقیق از 100 سر موش صحرایی نر 1 تا 2 ماهه، نژاد Sprague Dawely استفاده شد. ابتدا استخوانهای پیشانی 60 سر موش صحرایی جدا شدند و با استفاده از روش Urist و همکارانش، BMG از آنها تهیه شد. پس از آن 2 میلی گرم از BMG در عضلات راست شکمی سمت راست و چپ 40 سر موش صحرایی کشت داده شد. عضلات سمت راست به عنوان گروه آزمایش و عضلات سمت چپ به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. مقداری از BMG که در گروه شاهد کشت داده شد به منظور حذف خاصیت القائی آن به مدت نیم ساعت در معرض حرارت 80° سانتی گراد قرار گرفت. سپس در روزهای 7، 10، 15، 20، 25 و 35، بررسیهای بافت شناسی با استفاده از میکروسکوپهای نوری و الکترونی و به کمک رنگ آمیزیهای عمومی و اختصاصی انجام شد.یافته ها: 1) کلسیفیکاسیون هتروتروپیک در محل کشت ژلاتین ماتریکس استخوانهای داخل غشایی دیده می شود. 2) اکثر قطعات BMG استخوانهای داخل غشایی در محل کشت یکپارچگی خود را تا روز سی و پنجم حفظ می کنند. 3) توان القایی ماتریکس استخوانهای داخل غشایی ضعیف است.نتیجه گیری: 1) احتمالا عواملی که کلسیفیکاسیون هتروتروپیک را در محل کشت ژلاتین ماتریکس استخوانهای داخل غشایی و داخل غضروفی کنترل می کنند مشابه هستند. 2) احتمالا عواملی که سبب افزایش طول عمر BMG استخوانهای داخل غشایی و گرافت استخوانهای داخل غشایی در محل کشت و محل پیوند می شوند یکسان هستند. 3) در مقایسه با مطالعاتی که قبلا در زمینه ماتریکس استخوانهای داخل غضروفی انجام شده است توان القایی ماتریکس استخوانهای داخل غشایی ضعیفتر است.

هدف: بررسی آثار کافئین بر میزان غضروف جذب شده و استخوان ساخته شده در استخوان تیبیای جنین موش صحرایی به روش کمی بافت شناسی.مواد و روشها: در این تحقیق، 109 جنین موش صحرایی آزمایش شدند. به این منظور موشهای صحرایی ماده برای اولین بار بعد از بلوغ به صورت مونوگامی باردار شدند و به روش تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. به گروه تجربی اول 175 mg/kg یک درصد در روز 14 بارداری و به گروه تجربی دوم، در هر یک از روزهای 14 و 15 و 16 بارداری، 80 mg/kg کافئین یک درصد تزریق شد. گروه آخر به عنوان شاهد بود. در روزهای 20 و 21 بارداری، موشهای صحرایی با کلروفرم بیهوش و جنینها از رحم آنها خارج شدند؛ اندام عقبی طرف چپ از بدن جنینها جدا شد و درون محلول بوئن قرار داده شد. سپس مراحل کار عملی بافت شناسی عمومی بر روی آنها انجام شد. برشهای تهیه شده با روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ شدند. حجم پریوست یا پری کندر، استخوان کولار، غضروف، استخوان ترابکولار و کل استخوان محاسبه شد. شکل برشهای رنگ شده توسط کامرالوسیدا به کاغذ منتقل شده و مساحت قسمتهای مختلف با روشهای رایانه ای محاسبه شد. توزیع نرمال داده ها به وسیله آزمون آماری بررسی و تایید شد؛ سپس داده ها با روش آماری آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: کافئین باعث کاهش حجم معنی دار پریوست، پری کندر، استخوان کولار، استخوانهای ترابکولار، حجم کل استخوان، حجم غضروف جذب شده و غضروف تشکیل شده در گروههای تجربی 1 و 2 شد. این کاهش در گروه تجربی یک، بیشتر بود.نتیجه گیری: تزریق کافئین به موش صحرایی موجب کاهش روند تشکیل ماده خارج سلولی استخوان جنین موش صحرایی و تاخیر در استخوانسازی می شود.

هدف: بررسی شکل پذیری سیناپسی ناشی از تحریک کزازی در ناحیه CA1 مقاطع زنده مستعد فعالیت صرعی هیپوکمپ موش صحرایی.مواد و روشها: این مقاطع با کاربرد پنتیلن تترازول (PTZ: Pentylenetetrazol) به غلظت 3 mM به مدت 20دقیقه، به فعالیت صرعی مستعد شدند. فعالیت عصبی به صورت پتانسیل عمل میدانی یاخته های هرمی ناحیه CA1، قبل و بعد از اعمال تحریک کزازی ثبت شد. از نمودار ورودی – خروجی دامنه و تاخیر پتانسیل عمل میدانی برای پی بردن به میزان کارآیی سیناپس استفاده شد.یافته ها: 20 دقیقه پس از کاربرد PTZ و 5 دقیقه پس از تحریک کزازی، نمودارهای تحریک – پاسخ به سمت چپ جابجا شد و حداقل 60 دقیقه پایدار باقی ماند. در مورد کاربرد PTZ، پتانسیل های عمل میدانی اضافی نیز ظاهر شده و تا 30 دقیقه پس از شستشوی PTZ، پایدار ماند. افزایش دامنه ناشی از تحریک کزازی پس از شستشوی PTZ، نسبت به گروه شاهد کمتر بود ولی این کاهش از لحاظ آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج دال بر آن است که کاربرد PTZ به مدت 20 دقیقه برای ایجاد یک مدل صرعی پایدار کافی است. PTZ مانند (Logn-Term Potentiation) ناشی از تحریک کزازی، نمودار ورودی – خروجی را به سمت چپ جابجا می کند. تقویت حاصل از تحریک کزازی در این مدل، بر اثر کاربرد کوتاه مدت PTZ مسدود نمی شود، در حالی که فعالیت صرعی تشدید می گردد. بنابراین برای ایجاد فعالیت صرعی یک بستر تقویتی در فعالیت عصبی مورد نیاز است.

هدف: بررسی آثار پیش درمان با ویتامین E و حفاظت از نورونهای جسم سیاه پس از القای تخریب توسط 6- هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی.مواد و روشها: موشها به سه گروه شاهد، تخریب و درمان تقسیم شدند. برای بیهوشی از مخلوط کتامین و گزیلازین به صورت داخل صفاقی استفاده شد. حیوانات گروه تخریب 5 میکرولیتر از محلول سالین 0.9 درصد حاوی 12.5 میکروگرم 6- هیدروکسی دوپامین و 0.2 درصد اسید آسکوربیک را علاوه بر 0.8 ml/kg پروپیلن گلیکول (i.m.) دریافت نمودند و به حیوانات گروه شاهد به همان حجم از محلول سالین – آسکوربات تزریق شد. گروه درمان علاوه بر (6-hydroxydopamine) 6-OHDA محلول د- آلفا – توکوفریل اسید سوکسینات (I.U./kg, 24 i.m.) حل شده در پروپیلن گلیکول را یک ساعت قبل و هفته ای سه بار پس از تزریق نوروتوکسین به داخل استریاتوم چپ به مدت یک ماه دریافت کردند. ایمونوهیستوشیمی آنزیم تیروزین هیدروکسیلاز در دو ناحیه جسم سیاه و استریاتوم به عنوان شاخص میزان کارایی روش درمانی استفاده شد.یافته ها: نتایج حاضر نشان می دهد که 47 درصد کاهش در تعداد نورون حاوی تیروزین هیدروکسیلاز در طرف چپ بخش متراکم جسم سیاه (SNC: Substantia Nigra Pars Compacta) گروه تخریب وجود دارد (P<0.005). در گروه درمان، میزان کاهش (18 درصد) در مقایسه با طرف راست SNC کمتر است (P<0.05). به علاوه اختلاف معنی داری بین دو گروه شاهد و درمان از نظر تعداد نورون دارای (Tyrosine Hydroxylase) TH وجود ندارد. بررسی میکروسکوپی محل تزریق در استریاتوم نشان می دهد که در تمامی حیوانات پیش درمان شده، هاله متراکمی از فیبرهای TH-IR در اطراف محل وجود دارد در حالی که در مورد گروه تخریب، تراکم این فیبرها کمتر است.نتیجه گیری: پیش درمان با ویتامین E می تواند سبب افزایش مقاومت و طول عمر نورونهای نیگرال در برابر تخریبهای اکسیداتیو بر اثر سمیت 6-OHDA شود و در درمان حفاظتی بیماری پارکینسون کاربرد دارد.