آموزشهای نظری خصوصا در رشته های هنر و معماری در دوره تحصیلات تکمیلی متوجه نظریات پایه اندیشمندان در شاخه های مختلف این رشته ها بوده که اغلب به شکل خطی و یک سویه از دانش مکتوب در کلاسهای درس انتقال داده می شود. هدف این تحقیق، در نقد روشهای کمی رایج، خطی و یک سویه در کلاس نظری، پیشنهاد روش کیفی است که بتواند با مشارکت مستقیم دانشجویان، ارتباط نزدیک مصرف کننده با بنا را در مفاهیم نظری انتقال دهد. در اینجا، مفاهیم نظری را در مفهوم مکان و تجربه بودن افراد در مکان به عنوان یکی از مباحث رابطه فرد و محیط جستجو کرده است. رویکردی کیفی که توسط این تحقیق در دانشکده معماری دانشگاه علم و صنعت در دوره کارشناسی ارشد گرایش مسکن برای نخستین بار مطرح شد بر پایه یکی از روشهای تحقیق کیفی در ادراک محیط با عنوان پدیدارشناسی شکل گرفت. هدف زیربنایی این روش، فهم تجربه بودن است که در اینجا به منزله ارتباط مستقیم و زنده دانشجویان با محیط معماری است. لذا از سر فصل کلاس سیر اندیشه با محوریت شکل گیری معماری، مساله ای که در این باب طرح گردید جایگاه مفهوم مکان و چگونگی درک آن بود. بنابراین، دانشجویان با قرارگیری در مکانی که قبلا آن را تجربه نکرده اند، به طریقی متفاوت از مطالعه صرف در مکان قرار گرفته و با آن مکان ارتباط برقرار کردند. نتیجه ای که در نهایت از این تجربه بدست آمد، درک جایگاه مفهوم مکان که به ارتباط استفاده کننده و معماری بر می گردد توسط دانشجویان ارشد معماری بود که البته تا پیش از آن غالبا خود را در جایگاه حرفه مند معمار قلمداد می کردند.