پژوهنده
سال:1386 | دوره:12 | شماره:2 (پی در پی 56) |تعداد مقالات:16

سابقه و هدف: اخیرا مطالعات متعددی شیوع بالای آلودگی با هلیکوباکترپیلوری در بیماران بزرگسال دچار ایمیون ترومبوسیتوپنیک پورپورای مزمن را گزارش کرده اند. علاوه بر این، در این مطالعات افزایش شمارش پلاکتی در برخی بیماران متعاقب درمان ریشه کن سازی هلیکوباکتورپیلوری گزارش شده است که این مساله نقش احتمالی هلیکوباکترپیلوری در بروز ایمیون ترومبوسیتوپنیک پورپورای بزرگسالان را مطرح می کند. اما مطالعات صورت گرفته در این زمینه در گروه سنی کودکان بسیار محدود بوده است. هدف از این تحقیق تعیین شیوع آلودگی با هلیکوباکترپیلوری در کودکان ایرانی مبتلا به ایمیون ترومبوسیتوپنیک پورپورای مزمن و اثر درمان ریشه کن سازی هلیکوباکترپیلوری بر شمارش پلاکتی این بیماران می باشد.مواد و روش ها: این تحقیق به روش توصیفی- کارآزمایی بالینی بر روی 31 کودک زیر 14 سال مبتلا به ایمیون ترومبوسیتوپنیک پورپورای مزمن مراجعه کننده به بخش خون بیمارستان کودکان مفید انجام گرفت. بعد از ثبت شمارش پلاکتی بیماران جهت بررسی آلودگی با هلیکوباکترپیلوری به بخش گوارش بیمارستان به منظور انجام آزمون تنفسی اوره (UBT) ارجاع داده شدند. سپس بیمارانی که با این روش آلوده به هلیکوباکترپیلوری گزارش شدند تحت درمان ریشه کن سازی این میکروب با رژیم سه دارویی (امپرازول، آموکسی سیلین، کلاریترومایسین) به مدت 2 هفته قرار گرفته و شمارش پلاکتی آنها در دوره های پیگیری ثبت شد. یافته ها با استفاده از آزمون Mann- Whitney U و با قبول مرز معنی دار P<0.05 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: سن متوسط بیماران مورد بررسی 8.9±3.2 سال بود. از میان بیماران 17 نفر (%54.9) دختر و 14 نفر (%45.1) پسر بودند. متوسط شمارش پلاکتی بیماران 51.4±34.3×109/L (در محدوده 5×109/L تا 125×109/L) بود. متوسط مدت زمان ابتلا به بیماری افراد مورد مطالعه 27.7±20.2 ماه (در محدوده 7 تا 96 ماه) بود. از بیماران مورد بررسی تنها 4 کودک (%21.9) به میکروب هلیکوباکترپیلوری آلوده بودند و درمان ریشه کن سازی هلیکوباکترپیلوری در هیچ کدام از آنها باعث افزایش شمارش پلاکتی در حد بهبود کامل یا نسبی نشد. بین بیماران آلوده و غیرآلوده به هلیکوباکترپیلوری از نظر سن، شمارش پلاکتی و مدت زمان ابتلا به بیماری تفاوت آماری معنی دار وجود نداشت.نتیجه گیری: این تحقیق نشان داد که شیوع آلودگی با هلیکوباکترپیلوری در کودکان مبتلا به ایمیون ترومبوسیتوپنیک پورپورای مزمن نسبت به بزرگسالان مبتلا به این بیماری کمتر است. همچنین مشخص شد که شمارش پلاکتی آن دسته از کودکانی که به این میکروب آلوده بودند بعد از درمان ریشه کن سازی هلیکوباکترپیلوری افزایش پیدا نکرده است.

سابقه و هدف: اختلال بین فعالی/ کم توجهی (ADHD) یک بیماری شایع در کودکان و نوجوانان سنین مدرسه می باشد که درمان انتخابی آن محرک ها هستند. با این وجود، عده ای از بیماران به درمان با محرک ها پاسخ نداده یا دچار عوارض جانبی غیرقابل تحمل می شوند. با توجه به این مشکلات یافتن درمان های موثر جایگزین مورد نیاز می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر و میزان تحمل رباکستین و متیل فنیدیت، در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ کم توجهی می باشد.مواد و روش ها: 33 کودک و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ کم توجهی غیربستری با حدود سنی 16-7 سال (8.93±2.41) تحت درمان با رباکستین با دوز 4-6 mg/d و متیل فنیدیت 25-50 mg/d قرار گرفتند. مقیاس درجه بندی ADHD فرم والد و معلم برای ارزیابی نتایج مورد استفاده قرار گرفت. بیماران قبل از شروع درمان و در هفته های 2، 4 و 6 درمان توسط روانپزشک اطفال مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: در هر دو گروه مورد مطالعه کاهش معناداری در علایم اختلال بیش فعالی/ کم توجهی پس از 6 هفته رخ داد. تفاوت معناداری بین دو گروه از نظر کاهش علایم اختلال بیش فعالی/ کم توجهی در مقیاس درجه بندی ADHD فرم والد و معلم و از نظر افرادی که درمان را قطع کردند، وجود نداشت. شایع ترین عوارض جانبی در گروه رباکستین شامل خواب آلودگی/ تسکین و کاهش اشتها بود که از نظر شدت خفیف تا شدید بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه اگر چه باید مقدماتی در نظر گرفته شود، اما یافته های ما نشانگر آن است که رباکستین در درمان کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ کم توجهی مفید است. مطالعات بعدی با حجم نمونه بالاتر برای مشخص نمودن فواید برای اختلالات همراه ADHD چون افسردگی و اضطراب و همچنین عوارض جانبی لازم است.

سابقه و هدف: ایجاد اولسر به دنبال تمامی موارد لیگاسیون واریس مری با باند (EVL) مشاهده می شود. با وجودی که میزان عوارض موضعی ناشی از اولسر در EVL کم است، تعدادی از درمانگران تجویز داروهای کاهنده اسید را پس از EVL توصیه می کنند. بر این اساس امپرازول به عنوان یکی از پرمصرف ترین ممانعت کننده های پمپ پروتون (PPI) به بیماران پس از EVL تجویز شد تا تاثیر آن بر تعداد  و اندازه اولسرها بررسی شود.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده 50 بیمار 22 تا 67 ساله مبتلا به سیروز کبدی و واریس گرید 2 و بالاتر که در طی سال 1384 به بیمارستان طالقانی تهران مراجعه کرده و کاندید درمان واریس مری به روش EVL بودند، بررسی شده و به طور مساوی بین دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. پس از ثبت اطلاعات اندوسکوپیک، EVL در همان جلسه انجام گردید. کپسول امپرازول به میزان 20 mg دو بار در روز به بیماران گروه مورد تجویز شد و به بیماران گروه دیگر پلاسبو داده شد. در روزهای 13-15 بعد از انجام EVL، بیماران مجددا آندوسکوپی شده و تعداد و اندازه اولسر بررسی شد.یافته ها: 42 نفر مطالعه را به پایان رساندند که 22 نفر از گروه امپرازول و 20 نفر از گروه پلاسبو بودند. دو گروه از نظر سنی، جنسی، گرید واریس، تعداد باندهای مورد استفاده، سابقه مصرف پروپرانولول، وجود گاستروپاتی و واریس فوندوس اختلاف معنی داری با هم نداشتند. میانگین و انحراف معیار تعداد اولسرها در گروه امپرازول 2.59±0.96 و در گروه پلاسبو 3.15±0.67 بود که از نظر آماری معنی دار و میانگین اندازه اولسر در گروه امپرازول تقریبا نصف گروه پلاسبو بود. (37.08±14.7 در گروه امپرازول در مقابل 73.74±14.36 در گروه پلاسبو (P<0.0001)).نتیجه گیری: امپرازول به میزان 20 mg دو بار در روز باعث کاهش بارز اندازه و تعداد اولسرها بعد از EVL می شود و تاکیدی بر این فرضیه است که اسید- پپسین در کاهش سرعت بهبودی اولسرهای بعد EVL نقش دارد.

سابقه و هدف: با توجه به اختلاف نظری که در مورد نوع فیوژن قابل انجام در دیسککتومی قدامی گردن وجود دارد و به منظور مقایسه دو روش انجام فیوژن (فیوژن بوسیله cage بین مهره ای و استخوان ایلیاک)، این تحقیق در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین (ع) در سال های 84-1383 انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی روی 40 بیمار انجام گرفت. تشخیص بیماری بر اساس علایم بالینی و یافته های MRI بود. درهمه بیماران جراحی دیسککتومی قدامی گردن به روش استاندارد انجام گرفته و بیماران به صورت تصادفی در دو گروه با فیوژن بوسیله cage بین مهره ای و استخوان ایلیاک قرار گرفتند. کارآمد بودن فیوژن توسط درد گردن و دفورمیتی ستون فقرات بعد از عمل در روزهای اول، هشتم، پایان ماه اول، سوم، ششم و دوازدهم بررسی و تغییرات آن در داخل گروه با آماره Sign test و بین دو گروه با Mann- Whitney U test مورد قضاوت آماری قرار گرفت. علاوه بر این، میزان عوارض عمل، عارضه محل برداشتن فیوژن و زمان بازگشت به فعالیت بیماران مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.یافته ها: تحقیق روی 40 بیمار در دو گروه 20 نفری انجام شد که از نظر سن، جنس، انواع تظاهرات بالینی و سطوح مختلف درگیر توزیع تقریبا مشابهی داشتند. میزان درد گردن بعد از عمل در گروه با فیوژن بوسیله cage در روز اول 90%، روز هشتم 60%، پایان ماه سوم 25% و پایان پیگیری یکساله 5% بود. این میزان در گروه با فیوژن بوسیله استخوان ایلیاک در روز اول 95%، روز هشتم 55%، پس از 3 ماه 35% و پس از یک سال 10% بود. یک بیمار با فیوژن بوسیله cage و دو بیمار در گروه با فیوژن به وسیله استخوان ایلیاک دچار دفورمیتی گردن بصورت کیفوز سگمنتال شدند که در هیچ یک پیشرفتی که نیاز به مداخله درمانی داشته باشد مشاهده نگردید. وضعیت بازگشت به فعالیت نیز در دو گروه مشابه بود. زمان انجام جراحی در گروه فیوژن به وسیله cage به مدت 18 دقیقه کوتاه تر بود.نتیجه گیری: با توجه به ایجاد فیوژن کافی توسط cage بین مهره ای و عدم وجود درد در محل برداشتن فیوژن در این روش، استفاده از cage بین مهره ای می تواند جایگزین مناسبی به جای استخوان ایلیاک، در دیسککتومی قدامی گردن باشد.

سابقه و هدف: هر چند تجویز استرویید، درمانی موثر برای سندرم صرعی اسپاسم شیرخواران می باشد، ولی گزارشات محدودی راجع به تاثیر پردنیزولون در سایر سندرم های صرعی کودکان و بخصوص سندرم های صرعی مقاوم به درمان وجود دارد. جهت بررسی اثر پردنیزولون در کنترل تشنجات مقاوم دوران کودکی این کارآزمایی بالینی روی 35 کودک با تشنج مقاوم به درمان انجام گردید.مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد، روی 35 کودک با تشنج مقاوم به درمان مراجعه کننده به بیمارستان کودکان مفید تهران در فواصل زمانی مهر 1383 لغایت مهر 1384 انجام گردید. 12 بیمار دختر و 23 بیمار پسر با میانگین سنی 4.7 سال (محدوده سنی 1 تا 12 سال) وارد مطالعه شدند. تشنجات این بیماران با وجود کاربرد حداقل 4 داروی ضدتشنج به طور رضایت بخش کنترل نشده بود. پردنیزولون با دوز 1 تا 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن روزانه به مدت 12 هفته (6 هفته روزانه و سپس به همان مقدار به صورت یک روز در میان به مدت 6 هفته دیگر) همراه با داروی ضدصرعی قبلی بیماران تجویز گردید. به والدین آموزش داده شد تا تعداد تشنجات کودک را در دفترچه یادداشت نمایند.یافته ها: در پایان دوره درمانی در 28% عدم پاسخ و 71% پاسخ به درمان (49% کنترل کامل و 23% کاهش بیشتر از 50% در فرکانس تشنج) مشاهده شد. بهترین پاسخ درمانی در صرع ایدیوپاتیک (95%) و ابسنس آتیپیک (86%) و کمترین تاثیر در صرع علامت دار میوکلونیک (54%) بود. عوارض ناخواسته از قبیل بدخلقی و اختلال رفتاری، افزایش وزن و خونریزی دستگاه گوارشی در 8 مورد و صورت کوشینگویید در 14 مورد ملاحظه گردید که همه عوارض با قطع دارو از بین رفتند.نتیجه گیری: درمان با پردنیزولون، روش موثر و مطمئنی جهت کنترل تشنجات مقاوم کودکان می باشد و بایستی بصورت جایگزین در درمان کودکان بزرگتر با صرع مقاوم مدنظر قرار گیرد.

سابقه و هدف: باکتری اشریشیاکلی مولد توکسین شیگا (STEC)، به عنوان یک پاتوژن ناشی از غذا از نظر سلامت عمومی در دنیا مهم بوده و در بسیاری از همه گیری ها و موارد تک گیر، گزارش شده است. مطالعات در کشورهای مختلف بیانگر آن است که احتمال آلودگی مواد غذای با این پاتوژن وجود دارد. مطالعه حاضر، با هدف بررسی فراوانی آلودگی نمونه های گوشت در تهران با STEC، تعیین ژنوتیپ باکتری های جداشده و ارزیابی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آن ها، انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی دویست و پنجاه نمونه گوشت خام از قصابی های مناطق مختلف تهران در طی مدت یک سال از تاریخ 1383.3.1 تا 1384.3.1 جمع آوری و برای جداسازی STEC از نمونه های گوشت، از روش های معمولی کشت و تشخیص ملکولی PCR استفاده شد. سپس الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه ها با روش استاندارد انتشار دیسک تعیین گردید.یافته ها: از بین 250 نمونه، (%18.8) 47 نمونه PCR مثبت بودند ولی فقط (%12) 30 سویه با موفقیت جدا شد، که از بین آنها، 24 (80%) سویه دارای ژن stx2، دو سویه (%6.7) هم ژن stx2 و هم stx1 را داشته و (%13.3) 4 سویه دارای stx2 و eae مثبت بودند. در تست مقاومت آنتی بیوتیکی همه سویه ها به جنتامایسین، نوروفلوکساسین، انروفلوکساسین، ایمی پنم، نالیدیکسیک اسید، سیپروفلوکسازین و سفتازیدیم حساس بودند. درصد مقاومت به آنتی بیوتیک ها عبارت بود از: اولندومایسین 100%، اریترومایسین 100%، سفالوتین 67%، آموکسی سیلین- کلاولانیک اسید %46.6، کلروتتراسایکلین %13.3، تتراسایکلین 10%، استرپتومایسین %6.6.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که امکان آلوده بودن گوشت خام با STEC و مقاوم بودن این باکتری با عوامل آنتی بیوتیکی وجود دارد و اقدامات پیشگیرانه به منظور جلوگیری از آلودگی گوشت با این باکتری لازم می باشد.

سابقه و هدف: ادنتوژنیک کراتوسیت (OKC) و کیست دنتی، دو کیست تکاملی ادنتوژنیک هستند که فک ها را درگیر می کنند. OKC پتانسیل رشدی بالایی داشته و دارای میزان عود زیادی است در حالی که علایم بالینی کمتری از خود نشان می دهد. هدف از این مطالعه تشخیص OKC و کیست دنتی ژورس و افتراق آنها بر مبنای الگوی ایمونوهیستوشیمی با استفاده از سیتوکراتین های 10 و 19 با روش بیوتین- استرپتوویدین می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه 60 نمونه بلوک پارافینه شامل 20 مورد OKC، 20 مورد کیست دنتی ژروس و 20 مورد فولیکول دندان انتخاب شده و پس از برش زدن، رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی با استفاده از سیتوکراتین های 10 و 19 انجام گردید. سپس اسلایدهای تهیه شده فوق بصورت کیفی و کمی در زیر میکروسکوپ مورد مطالعه قرار گرفت. در این مرحله اسلایدهای رنگ آمیزی شده فوق بر اساس شدت و وضعیت رنگ آمیزی در لایه های مختلف پوشش در OKC، کیست دنتی ژروس و فولیکول دندانی (با بزرگ نمایی 10) ارزیابی شد.یافته ها: بروز سیتوکراتین های 10 و 19 در OKC و کیست دنتی ژروس دیده شد. سیتوکراتین 10 بیشتر در OKC و سیتوکراتین 19 بیشتر در کیست دنتی ژروس مشاهده گردید. هر دوی این سیتوکراتین ها معمولا در نیمه فوقانی پوشش کیست های فوق دیده شدند و تنها در یک مورد بروز سیتوکراتین 19 در فولیکول دندانی دیده شد، ولی بروز سیتوکراتین 10 در این بافت دیده نشد. شدت بروز سیتوکراتین های فوق نیز تقریبا در تمامی مواردی که رنگ آمیزی مثبت بود یکسان بود.نتیجه گیری: سیتوکراتین 10 برای OKC و 19 برای کیست دنتی ژروس اختصاصی تر است و این سیتوکراتین ها غالبا در نیمه فوقانی پوشش کیست های فوق دیده می شوند. بروز سیتوکراتین 10 در یک مورد فولیکول دندانی که می تواند دال بر ترانسفورماسیون این بافت به سمت کیستی شدن باشد.

سابقه و هدف: با توجه به نگرانی از بروز ترومبوس دهلیزی در بیماران فیبریلاسیون دهلیزی و اهمیت تشخیص سریع آن و گزارش مواردی از موفقیت تست D-Dimer در تشخیص ترومبوس و عدم وجود مطالعه ای در کشور به منظور تعیین قدرت تست D-Dimer نسبت به استاندارد طلایی اکوی ترانس ازوفاژیال این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان مدرس انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی از نوع تشخیصی بر روی بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی بود که تشخیص AF به روش استاندارد آن بوده و تشخیص قطعی تر ترومبوس دهلیزی، با اکوی ترانس ازوفاژیال انجام گرفته بود. برای تشخیص ترومبوس با تست D-Dimer بر روی 5 میلی لیتر خون بیمار در آزمایشگاه نگین به روش لاتکس آگلوتینیشن انجام گرفت و در صورتی که میزان آن کمتر از 500 ng/ml بود به عنوان مقادیر طبیعی و بیشتر از آن به عنوان غیرطبیعی یا وجود ترومبوس در نظر گرفته شد که شاخص های تشخیص به ویژه ارزش پیش بینی مثبت و منفی آن تعیین و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: این مطالعه بر روی 73 بیمار مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی که 67% آنان زن و 33% مرد بوده و دارای میانگین سنی 44.7±12 سال بودند و %53.4 آنان دارای سابقه مصرف وارفارین بودند، انجام گرفت. در تست استاندارد 33% مبتلا به ترومبوس و 67% بدون ترومبوس بودند. ارزش پیش بینی مثبت این تست %48.6) و ارزش پیش بینی منفی آن %81.6 به دست آمد.نتیجه گیری: به نظر می رسد که با توجه به شرایط فعلی بیماران مبتلا به AF و مصرف بالای وارفارین در آنها و کاستی های احتمالی در آزمایش D-Dimer، حداقل در این مقطع زمانی، این تست قادر به تشخیص ترومبوس نمی باشد.

سابقه و هدف: بررسی مطالعات مختلف نشان داده اند که میزان بروز ناهنجاری های مادرزادی در ازدواج های خویشاوندی بیشتر از ازدواج های غیرخویشاوندی است. از آنجایی که آمار ازدواج های فامیلی در کشور ما بالا است، هدف از انجام این تحقیق تعیین میزان ازدواج های خویشاوندی و شیوع آنومالی های مادرزادی در مقایسه با موارد ازدواج های غیرخویشاوندی می باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک پژوهش توصیفی است. جمعیت مورد مطالعه، 928 زوج بودند. از این تعداد زوج 358 مورد ازدواج خویشاوندی و 570 مورد ازدواج غیرخویشاوندی داشتند. مطالعه بر مبنای متغیرهایی چون سن والدین، میزان ازدواج های خویشاوندی و غیرخویشاوندی و نوع آنومالی در فرزندان (در صورت وجود) بود. برای جمع آوری اطلاعات از روش پرسشنامه و ملاقات رودررو و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون مربع کای (با سطح معنی داری P<0.05) استفاده شد.یافته ها: میانگین سن والدین در دو گروه ازدواج های خویشاوند و غیرخویشاوند یکسان بود. میزان ازدواج های خویشاوندی در مطالعه حاضر %38.57 بدست آمد. از مجموع 37 نفر فرزندان با ناهنجاری های آشکار، 26 مورد (%7.26) نتیجه ازدواج های خویشاوندی و 11 مورد (%1.92) حاصل ازدواج های غیرخویشاوندی بودند و میزان آنومالی ها در ازدواج های فامیلی 3.78 برابر ازدواج های غیرفامیلی بود.نتیجه گیری: از یافته های این مطالعه چنین نتیجه گیری می شود که فراوانی نسبی ناهنجاری های مادرزادی در ازدواج های خویشاوندی بیشتر از ازدواج های غیرخویشاوندی بود. با توجه به نقش موثر ازدواج های خویشاوندی در ایجاد ناهنجاری های مادرزادی، انجام برنامه های آموزش، آگاهی دهی و مشاوره ژنتیک زوجین در پیشگیری از بروز ناهنجاری های مادرزادی ضرورت دارد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع و اهمیت ناشنوایی انتقالی و اهمیت علت آن و وجود گزارشات متناقض در رابطه با نقش تنگی فک بالا بر میزان شنوایی و به منظور بررسی رابطه تنگی فک بالا با شنوایی انتقالی این تحقیق بر روی مراجعین به بیمارستان خاتم الانبیا تهران در سال 1384 انجام گرفت.مواد و روش ها: این تحقیق به روش case-control انجام گرفت. در این تحقیق 120 بیمار 7 تا 40 ساله بررسی گردیدند. 60 بیمار دارای شنوایی نرمال (آستانه شنوایی زیر 15 دسی بل) به عنوان گروه شاهد و 60 بیمار دارای کاهش شنوایی (آستانه شنوایی بالاتر از 15 دسی بل) که به دستگاه ادیومتر دیجیتال بررسی شدند به عنوان گروه مورد، در نظر گرفته شدند تنگی فک بالا از طریق معاینه کلینیکی و با توجه به وجود کام گنبدی و کراس بایت خلفی اسکلتال مورد بررسی قرار گرفته و وجود تنگی بالا در 2 گروه شاهد و مورد با کمک آزمون آماری Chi-square مقایسه و Odd’s Ratio محاسبه گردید.یافته ها: سن و جنس افراد مورد مطالعه در دو گروه مورد و شاهد مشابه بودند. در گروه شاهد 7 نفر (%11.7) و در گروه مورد 19 نفر (%31.7) در مواجهه با تنگی فک بالا بودند (P<0.05). افراد دارای کاهش شنوایی 3.5 برابر بیشتر در معرض مواجهه با تنگی فک بالا قرار داشتند (OR=3.5).نتیجه گیری: بین تنگی فک بالا با کاهش شنوایی انتقالی ارتباط وجود دارد. لذا درمان تنگی فک بالا در پیشگیری از مشکلات شنوایی توصیه می گردد.

سابقه و هدف: هر چند تا به امروز سورفاکتانت سبب کاش مرگ و میر و عوارضی مانند پنوموتوراکس در طی مطالعات متعدد شده، ولیکن شیوع دیسپلازی برونکوپولموناری را کم نکرده است. این مطالعه با هدف تعیین میزان مرگ و میر و عوارض در نوازادان دچار سندرم دیسترس تنفسی تحت درمان با سورفاکتانت و تهویه مصنوعی در مرکز مهدیه در بین سال های 1381 تا 1383 انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 124 نوزاد مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی تحت درمان با سورفاکتانت و تهویه مصنوعی در مرکز مهدیه صورت پذیرفت. این نوازادان بر مبنای دریافت اکسیژن با غلظت بیش از 60 درصد از طریق هود یا PH کمتر از 7.25 در نمونه گازهای شریانی، با استفاده از ونتیلاتور مدل Infant star 500 تحت تهویه مصنوعی قرار گرفته و به علت فشار متوسط راه هوایی مساوی یا بیشتر از 7 با دریافت F102 مساوی یا بیشتر از 40% از طریق دستگاه، سوروانتا با دوز 4 سی سی به ازای هر کیلوگرم وزن بدن حداکثر تا 2 دوز دریافت نمودند.یافته ها: از 124 نوزاد مورد بررسی 64% پسر (36% دختر)، و 75% پره ترم (25% ترم) بودند. 74% تحت سزارین و 26% با زایمان طبیعی متولد شده بودند. میزان مرگ و میر در 28 روز اول زندگی 27% (34% نفر)، شیوع پنوموتوراکس 23% (29 نفر) و میزان دیسپلازی برونکوپولموناری 13% (16 نفر) بود.نتیجه گیری: در این مطالعه میزان مرگ و میر نسبت به مطالعات مشابه اخیر تفاوت چندانی نداشته، میزان دیسپلازی برونکوپولموناری کمتر و میزان پنوموتوراکس بیشتر بود. بالاتر بودن میزان پنوموتوراکس در مطالعه ما ممکن است به دلیل دریافت با تاخیر و یا تعداد دوز کمتر سورفاکتانت در این مطالعه یا کیفیت پایین تر مراقبت های پزشکی- پرستاری باشد و موید این نکته است که درمان با سورفاکتانت در نوزادان مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی تحت درمان با تهویه مصنوعی باید هر چه سریعتر و با دوز مناسب شروع شده و بعد از تزریق سورفاکتانت مراقبت های شدید پزشکی- پرستاری در NICU لازم است.

سابقه و هدف: آترواسکلروز یک بیماری مهم و شایع قلبی عروقی و نخستین عامل مرگ و میر به ویژه در جوامع صنعتی است. بررسی نقش عواملی مانند آنزیم ها، لیپیدها و لیپوپروتئین ها، آزاد ریشگان، پراکسیداسیون لیپیدها و فاکتورهای انعقادی در رخداد آترواسکلروز دارای اهمیت زیادی است. این پژوهش با هدف تعیین مقادیر فاکتورهای انعقادی در مبتلایان به آترواسکلروزیس انجام گرفت.مواد و روش ها: این پژوهش در بخش قلب و عروق بیمارستان طالقانی بر روی 200 نفر مرد و زن در سنین 35 تا 70 ساله بدون پیشینه بیماری های ترومبوآمبولیک، مصرف داروی ضدبارداری (برای زنان)، سرطان، دیابت، اختلال انعقادی، انجام گرفت. از هر نفر به میزان 6 میلی لیتر خون سیاهرگی گرفته شد و در لوله های دارای ضدانعقاد قرار داده شد. پس از سانتریفوژ، پلاسمای نمونه ها جدا گردید. سرانجام مقادیر فاکتورهای انعقادی VII, II و XIII با روش رادیوایمونواسی در نمونه ها اندازه گیری شد.یافته ها: یافته های این پژوهش نشان داد که افراد مورد مطالعه شامل 106 زن با میانگین سنی 56.7 سال و میانگین وزن 68.9 کیلوگرم، دارای میانگین پلاسمایی فاکتورهای انعقادی VII, II و XIII به ترتیب 136.9, 99.2 و 109.7 واحد بین المللی در دسی لیتر و 94 مرد با میانگین سنی 55.2 سال و میانگین وزن 72.9 کیلوگرم، دارای میانگین میزان پلاسمایی فاکتورهای انعقادی VII, II و XIII، به ترتیب 140.3, 101.8 و 110.6 واحد بین المللی در دسی لیتر بودند.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این بررسی، می توان گفت فاکتورهای انعقادی VII, II و XIII ارتباط ویژه ای با آترواسکلروز ندارند و میزان آنها در بیماران آترواسکلروزی دگرگون نمی شود. در پژوهش های پیشین نظرات متناقضی در این باره (کاهش، افزایش یا عدم تغییر) ارایه شده است. در برخی پژوهش ها تغییر این فاکتورها به پلی مرفیسم هم ارتباط داده شده است که شاید در افراد ایرانی این موضوع موثر باشد.