پژوهنده
سال:1385 | دوره:11 | شماره:5 (پی در پی 53) |تعداد مقالات:14

سابقه و هدف: استفاده همزمان از لیتیوم و شوک درمانی الکتریکی (ECT) یکی از چالش های درمان در اختلالات روانپزشکی بوده است. برخی معتقدند که باعث تشدید اختلالات شناختی می شود اما با توجه به اینکه اغلب تحقیقات گذشته نگر بوده و از روش مناسبی برخوردار نبوده اند، قابل استناد نیستند. این مطالعه به منظور تعیین عوارض شناختی در استفاده همزمان از ECT لیتیوم انجام گرفته است.مواد و روش ها: بیماران بستری در بخش های روانپزشکی بزرگسالان بیمارستان امام حسین وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی که توسط درمانگر خود کاندیدای دریافت ECT بوده اند از نظر مصرف لیتیوم به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند و وضعیت شناختی بیماران با استفاده از MMSE در طی جلسات اول، سوم و ششم پس از ECT با هم مقایسه شد.یافته ها: 154 بیمار شامل 75 بیمار از گروه مورد و 79 بیمار از گروه شاهد که تفاوت معنی داری در سن، جنس، نوع داروی بیهوشی و نوع اختلال روانپزشکی نداشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران گروه مورد (لیتیوم و ECT) نسبت به بیماران گروه شاهد (ECT) در جلسات اولیه وضعیت شناختی بهتری داشتند (p<0.02) که این موضوع در طی جلسات اولیه مشخص بوده است.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که مصرف همزمان لیتیوم و ECT باعث بدتر شدن وضعیت شناختی بیماران نمی شود.

سابقه و هدف: مننژیوم دومین تومور شایع اینتراکرانیال اولیه است که غالبا زنان را در میان سالگی گرفتار می سازد. با توجه به شیوع بالای این تومور و گسترده بودن منطقه وقوع آن در حفره اینتراکرانیال در این مطالعه نتایج اعمال جراحی انجام شده در 185 مورد از میان 405 بیمار دچار مننژیوم که از سال 1358 لغایت 1384 توسط تیم پزشکی معالج بررسی و تحت درمان قرار گرفته اند گزارش شده است.مواد و روش ها: این تحقیق به روش case series انجام شده است. علایم و نشانه ها، یافته های تصویربرداری، عوامل خطرزا، میزان رزکسیون، روش های جراحی، عوارض متعاقب جراحی و موارد عود به همراه نتایج درمانی بررسی شده است. ارزیابی میزان رزکسیون با انجام CT اسکن یا MRI با تجویز ماده حاجب صورت گرفته است و نتایج درمان بیماران واجد شرایطی که جراحی شده بودند و اطلاعات آن ها کامل بود با آمار توصیفی- تحلیلی مورد قضاوت قرار گرفت.یافته ها: طی مدت مورد مطالعه 405 مورد بیمار مبتلا به مننژیوم اینتراکرانیال مراجعه کرده بودند که تعداد 185 نفر واجد شرایط بودند. سن بیماران 49.9 ± 13.3 سال بود. جوان ترین بیمار 2 سال و مسن ترین بیمار81 سال داشت. 59.5 درصد بیماران مونث و 40.5 درصد مذکر بودند. در 85.40 درصد رزکسیون تومور به طور کامل انجام شده است. بیماران حداقل یک ماه و حداکثر 180 ماه و به طور متوسط 32.11 ماه پی گیری شدند. در 128 نفر (%69.2) هیچ عارضه ای متعاقب عمل جراحی رخ نداد (P<0.001). میزان عود در مطالعه حاضر 14.6 درصد بود و 3.8 درصد بیماران پس از عمل جراحی فوت کردند.نتیجه گیری: به نظر می رسد با استفاده از روش های مدرن جراحی اعصاب در رزکسیون انواع مننژیوم های اینتراکرانیال به خصوص استفاده از میکروسکوپ، میزان رزکسیون کامل قابل مقایسه با آمارهای خارجی است. به نظر می رسد که رادیوتراپی نقش مهمی در کنترل عود و بهبود مواردی دارد که انجام رزکسیون کامل منجر به بروز نقص عصبی می شود. گزارش موارد و نتایج درمانی سری های همکاران در خواست می گردد.

سابقه و هدف: روتا ویروس ها یکی از علل مهم گاستروانتریت حاد در نوزادان و کودکان زیر 5 سال در دنیا است. هدف از این مطالعه تعیین الکتروفورتیپ و زیر گروه روتاویروس های به دست آمده از کودکان کمتر از 5 سال مبتلا به اسهال حاد مراجعه کننده به بیمارستان مرکز طبی تهران بوده است.مواد و روش ها: دراین مطالعه مقطعی یک ساله، تعداد 372 نمونه اسهالی اخذ شده کودکان مساوی یا کمتر از 5 سال در بیمارستان مرکز طبی تهران به آزمایشگاه دایره تحقیقات بیماری های ناشی از غذا منتقل شد. RNA نمونه های مدفوع استخراج شده و روتاویروس ها به روش الکتروفورز ژل پلی اکریل آمید (PAGE) تشخیص داده شدند. زیر گروه های روتاویروس ها به روش RT-PCR و توالی یابی قطعه VP6 در گروه ویروس شناسی مرکز بیماری های لندن تعیین شد.یافته ها: از 372 نمونه مورد بررسی، 67 نمونه به روش PAGE مثبت تشخیص داده شد که 60 نمونه دارای الگوی بلند و 7 نمونه دارای الگوی کوتاه بودند. پس از آنالیز الگوهای بلند و کوتاه، 6 پروفایل متفاوت بلند و 3 پروفایل متفاوت کوتاه مشاهده گردید. نمونه های مدفوعی که PAGE مثبت بودند به روش RT-PCR برای VP6 مورد آزمایش قرار گرفتند، به طوری که از 67 نمونه روتاویروس مثبت، 62 مورد از نظر مطالعه توالی یابی به SG II و 5 مورد به SG I تعلق داشتند.نتیجه گیری: دراین مطالعه از نظر شیوع الکتروفورتیپ روتاویروس ها در تهران، الگوهای بلند نسبت به الگوی کوتاه و زیر گروه II نسبت به زیر گروه I غالب بود که با مطالعات سایر کشورها مطابقت دارد.

سابقه و هدف: درمان مزمن با داروهای نورولپتیک منجر به ایجاد حرکات غیرطبیعی دهانی- صورتی در رت می شود. حرکات بی هدف جویدن در جوندگان به عنوان مدل حیوانی تاردیو دیسکینزی پذیرفته شده است. استرس اکسیداتیو و محصولات پراکسیداسیون لیپید در پاتوفیزیولوژی بسیاری از اختلالات نورولوژیک از جمله تاردیودیسکینزی دخیل دانسته شده است. از سوی دیگر، مطالعات زیادی نشان داده است که جینکوبیلوبا خواص آنتی اکسیدان و محافظت از نورن دارد. در این پژوهش اثر عصاره گیاهی جینکوبیلوبا در کاهش دیسکینزی دهانی صورتی القا شده توسط هالوپریدول در رت مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: 64 رت نر 3 ماهه با وزن 300-250 گرم در 8 گروه قرار داشتند. هالوپریدول با دوز 1.5 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن به صورت داخل صفاقی به مدت 21 روز برای القای حرکات بی هدف جویدن مورد استفاده قرار گرفت. عصاره جینکو به صورت گاواژ خوراکی با دوزهای 25، 50 و 100 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن تجویز شد. ارزیابی رفتاری با مشاهده و شمارش «حرکات بی هدف جویدن» انجام شد.یافته ها: تجویز مزمن هالوپریدول 1.5 mg.1kg «حرکات بی هدف جویدن» را در رت ها القا کرد (difference=-8.67, SE=2.452, p=0.12). آنالیز واریانس داده ها تفاوت معنی دار میان گروه های هالوپریدول: تویین، هالوپریدول: جینکو 25، هالوپریدول: جینکو 50 و هالوپریدول: جینکو 100 را آشکار ساخت (p=0.002). تجویز همزمان عصاره برگ گیاه جینکوبیلوبا با دوز 25 mg/kg خوراکی توانست به صورت معنی داری «حرکات بی هدف جویدن» با دوزهای 50 و 100 معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش حذف اثر کاهشی عصاره گیاهی جینکوبیلوبا بر دیسکینزی دهانی- صورتی القا شده توسط هالوپریدول با افزایش دوز آشکار را می کند. مطالعه بیشتر بر روی دوزهای پایین تر برای روشن کردن رابطه دور- پاسخ دوفازی پیشنهاد می شود. این مطالعه از جینکوبیلوبا به عنوان عامل مفید در پیشگیری از ایجاد تاردیو دیسکینزی در بیماران تحت درمان با داروهای نورولپتیک حمایت می کند.

سابقه و هدف: اختلال عملکرد ریشه های گردنی را رادیکولوپاتی می نامند. تظاهر بالینی آن به صورت اختلال حسی درما تومال، ضعف میوتومال عضلات و درد رادیکولر است. از MRI و الکترودیاگنوز برای تشخیص و تعیین شدت رادیکولوپاتی استفاده می شود. در این مطالعه تطابق یافته های بالینی و این دو روش تشخیصی و همچنین شایع ترین عضله درگیر در درگیری هر ریشه بررسی شده است.مواد و روش ها: دراین مطالعه 40 بیمار که با علایم و نشانه های رادیکولوپاتی گردنی برای الکترودیاگنوز به کلینیک بیمارستان شهدای تجریش ارجاع شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. MRI همه بیماران توسط یک رادیولوژیست گزارش شده بود. در کلینیک الکترودیاگنوز، معاینه بالینی توسط یکی از اساتید طب فیزیکی انجام شد. الکترودیاگنوز توسط یک استاد دیگر انجام شد و در نهایت اطلاعات با SPSS نسخه 13 آنالیز شدند.یافته ها: همه بیماران حداقل یک یافته بالینی مثبت داشتند اما MRI در 36 مورد و الکترودیاگنوز در 33 مورد مثبت گزارش شد. تطابق کلی MRI و الکترودیاگنوز، 5.87 درصد و تطابق ریشه با ریشه 45 درصد بود. تطابق الکترودیاگنوز و معاینه بالینی 75 درصد و تطابق MRI و معاینه بالینی 52 درصد بود. شایع ترین ریشه درگیر، C6 بود در درگیری ریشه C5، بیشترین یافته در عضله دلتویید، C6 در پروناتورترس، C7 در تری سپس و C8 در APB بود. حداکثر عصب زدایی در پروناتورترس مشاهده شد.نتیجه گیری: هر چند MRI روش مطلوبی در بررسی رادیکولوپاتی گردنی است، استفاده از الکترودیاگنوز و تطابق آن با MRI و معاینه بالینی در تعیین دقیق ریشه درگیر و شدت درگیری بسیار مفید است. عضلات دلتویید، پروناتورترس، تری سپس و APB به عنوان عضلات اصلی در بررسی الکترودیاگنوستیک ضایعه ریشه های گردنی توصیه می شوند.

سابقه و هدف: ارتباط بین تغذیه و بیماری های عروق کرونری مسجل شده است و رژیم غذایی سالم تر مرگ و میر بعد از حمله قلبی را کمتر می کند. به دلیل تاثیر خانواده بر وضعیت تغذیه ای اعضا، مشارکت خانواده در اصلاح عادات غذایی ضروری به نظر می رسد. پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان تاثیر مداخله خانواده محور بر الگوهای تغذیه ای بیماران پس از سکته قلبی انجام شده است.مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی از ابتدای 1383 تا پایان خرداد ماه همان سال در بیمارستان آموزشی- درمانی بوعلی اردبیل انجام شد. نمونه های پژوهش 60 بیمار حمله قلبی در محدوده سنی 31 تا 65 سال بودند که به طور در دسترس انتخاب شدند و به صورت تخصیص تصادفی به هر گروه 30 نفر تعلق گرفت. سنجش الگوهای تغذیه ای با استفاده از پرسشنامه و از طریق مصاحبه قبل و بعد از مداخله انجام شد. برنامه مداخله در گروه آزمون با حضور یکی از اعضای خانواده در بیمارستان شروع شد و بعد از ترخیص در منزل تداوم یافت. پیگیری نمونه ها در این گروه هر دو هفته یکبار به مدت 6 هفته انجام گرفت. برنامه تهیه شده شامل توصیه های مربوط به رژیم غذایی و نقش بیمار و خانواده در آن بود.یافته ها: نتایج بیانگر این بود که میزان اصلاح الگوهای تغذیه ای گروه آزمون در ارتباط با «پرهیز از غذای پرچربی» (p<0.002)، «استفاده از گوشت سفید» (p<0.003)، «کم حجم بودن غذا در هر وعده» (p<0.032) و «مصرف روزانه میوه و سبزی» (p<0.007) براساس آزمون آماری تی مستقل به طور معنی داری از گروه شاهد بالاتر بود. اما میزان اصلاح «استفاده از روغن مایع خوراکی» در گروه آزمون معنی دار نبود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که رویکرد خانواده محور تاثیر قابل توجهی در اصلاح الگوهای تغذیه ای بیماران حمله قلبی داشته است، لذا پیشنهاد می شود با توجه به وابستگی اعضای خانواده به همدیگر در جامعه ما مداخلات مربوط به اصلاح عادات غذایی این بیماران با مشارکت خانواده اجرا شود.

سابقه و هدف: آسیب همزمان لیگامان های زانو در شکستگی های دیافیزیال دوبل ساق در برخی از مطالعات گزارش شده و نتایج آن متفاوت بوده است. به منظور تعیین میزان این همراهی، تحقیق حاضر با طراحی توصیفی به مدت 18 ماه از مهر 1382 لغایت فروردین 1384 صورت گرفت.مواد و روش ها: تعداد 82 مورد شکستگی دیافیزیال دوبل ساق وارد طرح شدند. همه بیماران پس از فیکساسیون شکستگی در اتاق عمل زیر بیهوشی عمومی مورد معاینات بالینی لیگامانی زانو (PCL & ACL, LCL, MCL) قرار گرفتند و شیوع همراهی آسیب های لیگامانی زانو در نمونه ها تعیین شد و نقش عوامل مرتبط با بروز مشخص گردید.یافته ها: از 82 بیمار مورد بررسی 16 نفر (%19.5) آسیب لیگامان های زانو همراه با شکستگی های دیافیزیال دوبل ساق داشتند. میانگین سنی بیماران 27.2 سال و 87.8 درصد بیماران مرد بودند. مکانیسم آسیب در 65.8 درصد موارد تصادف موتورسوار با اتوموبیل بوده است. در کل در 16 مورد (%19.5) آسیب لیگامانی زانو دیده شد که مشتمل بر 8 مورد آسیب رباط جانبی داخلی (%9.7)، 6 مورد آسیب رباط ضربدری جلویی (%7.3)، دو مورد آسیب رباط جانبی خارجی (%2.4) و 2 مورد آسیب رباط ضربدری پشتی (%2.4) بوده است. در 2 زانو همزمان آسیب های MCL و ACL وجود داشت.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان دهنده بروز بالای آسیب های لیگامانی زانو در همراهی با شکستگی های دیافیزیال دوبل ساق است که لزوم بررسی و معاینه دقیق زانو در بیماران دچار شکستگی دیافیزیال دوبل ساق را مسجل می کند.

سابقه و هدف: شکستگی هیپ (شکستگی اینترتروکانتریک و گردن استخوان ران) در سالمندان شایع است و تاثیر زیادی بر نظام مراقبت بهداشتی و جامعه دارد. میزان مرگ به دنبال این شکستگی در افراد سالمند نسبتا بالاست و تا حدود 37 درصد در یک سال اول پس از حادثه نیز گزارش شده است. عوامل متعددی چون سن، بیماری های قلبی و ریوی، بدخیمی، دمانس و سوء تغذیه می توانند در افزایش میزان مرگ و میر موثر باشند. هدف از این تحقیق تحلیل بقا در بیماران دچار شکستگی هیپ 60 سال به بالای بستری شده در بیمارستان طالقانی طی سال های 1383-1381 بوده است.مواد و روش ها: این مطالعه به روش مشاهده ای- تحلیلی با نمونه گیری غیراحتمالی انجام گرفت. وضعیت بقا یا مرگ بیماران به همراه سایر اطلاعات مربوطه از پرونده بیماران و از طریق تماس تلفنی جمع آوری گردید. ضمن توصیف اطلاعات به دست آمده میانگین بقا همراه با توزیع بقای تجمعی به روش کاپلان- مایر مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در 96 بیمار مورد بررسی 56 مورد مرگ وجود داشت که در ماه اول 23 مورد (24%) و در سال اول بعد از شکستگی 48 مورد (50%) مرگ اتفاق افتاده بود. در بررسی همبستگی میان زمان بقا با سن بیماران ارتباط معنی دار وجود داشت (p<0.05). در برآورد کاپلان- مایر میانگین بقا 558 روز با خطای معیار 55 و فاصله اطمینان 667 تا 450 به دست آمد و بقای بیماران در موارد درمان غیرجراحی، وجود بیماران زمینه ای همراه، سن بالای 80 سال و بی حسی نخاعی با کاهش معنی دار همراه بود.نتیجه گیری: مرگ و میر بعد از شکستگی هیپ در بیماران 60 سال به بالا زیاد است و سن بالای 80 سال، درمان غیرجراحی و بیماری سیستمیک همراه باعث کاهش بقای بیماران می شود. جهت تعمیم نتایج به دست آمده به ویژه میزان مرگ و میر بالاتر در این بیماران انجام مطالعات مشابه در سایر مراکز درمانی ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: با توجه به تفاوت شیوع، بروز و انتشار تومور گلیوم مغزی، در جوامع مختلف انسانی، تنوع هیستوپاتولوژی، تظاهرات بالینی و نقش اقدامات تشخیصی و درمانی مناسب و بموقع در نتایج درمان و پیش آگهی دراین نوع تومور، این مطالعه به منظور تعیین اپیدمیولوژی تومورهای مغزی با منشا سلول های گلیال مغزی (تومور گلیوم) در بیمارستان لقمان انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش مطالعه داده های موجود در سال 1384 انجام شد و طی آن تمام پرونده بیمارانی که با احتمال تومور مغزی آستروسیتوم (گلیوم) در بیمارستان بستری شده و تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند و تشخیص قطعی تومور آنها توسط گزارش پاتولوژی مسجل شده بود، مورد بررسی قرار گرفت. خصوصیات فردی بیماران، سابقه خانوادگی، علایم بالینی، اقدامات تشخیصی، محل تومور، پاتولوژی تومور، اقدامات بالینی درمانی و پیگیری های بعدی از پرونده ها استخراج شد و داده ها طبقه بندی و گزارش گردید.یافته ها: طی این بررسی 910 بیمار با تشخیص قطعی تومور گلیوم در بیمارستان لقمان حکیم تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند. تومور با درجه I، 97 مورد مرد (%64.6) و 53 مورد زن (%35.4) با نسبت جنسی مرد به زن 1.8 به یک، تومور با درجه II، 172 مورد مرد (%57.3) و 128 مورد زن (%42.7) با نسبت جنسی 1.3 به یک و تومور با درجه III، 215 مورد مرد (64%) و 121 مورد زن (36%) با نسبت جنسی مرد به زن 1.7 به یک را تشکیل می دادند. تومور بدخیم گلیوم بلاستوم مولتی فورم (درجه IV) 98 مورد مرد (79%) و 16 مورد زن (21%) با نسبت جنسی مرد به زن 4 به یک را تشکیل می دادند و از این تعداد 120 مورد را آستروسیتوم مخچه تشکیل می داد که 73 مورد مرد (61%) و 47 مورد زن (39%) با نسبت جنسی 1.4 به یک بود. متوسط سن بیماران در موارد گلیوم با درجه II و 33.7±17.7 III سال با نمای سنی دهه سوم، در آستروسیتوم مخچه 10.2 ± 6.2 سال با نمای سنی دهه اول و در گلیوبلاستوم مولتی فورم 47 ± 15.6 سال با نمای دهه چهارم بود. شایع ترین محل تومور در انواع درجه (%62.6) I ناحیه مخچه و سپس نیمکره های مغزی (%37.4) بود. گلیوم درجه II به ترتیب شیوع در نیمکره های مغزی (%78.6) ساقه مغز (%12.6) و مخچه (%8.8) بود. گلیوم درجه III در نیمکره های مغزی قرار گرفته بود. شایع ترین محل درگیری تومور گلیوم با درجه پایین در لوب فرونتال مغزی (%50.2) بود. شایع ترین محل گلیوبلاستوم مولتی فورم در لوب پاریتال مغزی (%28.2) بود. دوازده درصد موارد به دلیل عود تومور مراجعه کرده بودند که بیش از نیمی بیماران مبتلا به آستروسیتوم مخچه بودند. علایم بالینی در آستروسیتوم مخچه به ترتیب شیوع سردرد (%80.8) تهوع و استفراغ (%79) بود. در بیماران مبتلا به تومور گلیوم با درجه پایین به ترتیب شیوع سردرد (%73.8) و تشنج (59%) و در تومور گلیوبلاستوم مولتی فورم ضعف اندام ها (%81.4) و سردرد (79%) بود.نتیجه گیری: خصوصیات سن و جنس و درگیری نیمکره های مغزی در تومور گلیوم متفاوت از کتب مرجع پزشکی است.

سابقه و هدف: غربالگری سرطان سرویکس باعث کاهش مرگ و میر این بیماری شده است. در این مطالعه آزمون غربالگری معروف پاپ اسمیر به روش جدید سیتولوژی مایع (LB) با روش مرسوم (CS) از نظر قدرت شناخت دیسپلازی های سرویکس و عوامل مخدوش کننده نمونه مورد مقایسه قرار گرفت.مواد و روش ها: مطالعه به روش توصیفی مداخله ای بر روی 1500 زنان مراجعه کننده به درمانگاه زنان بیمارستان قائم مشهد و چند مطب خصوصی انجام شد. از هر بیمار به طور هم زمان 2 نمونه اسمیر سرویکو واژینال به دو روش پاپ اسمیر مرسوم و روش سیتولوژی مایع گرفته شد. افراد دارای نتایج سیتولوژی کلاس 3 پاپ اسمیر و یا بالاتر تحت بیوپسی سرویکس قرار گرفتند. نمونه های سیتولوژی و نمونه های بیوپسی در یک آزمایشگاه و توسط یک پاتولوژیست بررسی شدند. سپس نتایج بیوپسی به عنوان استاندارد طلایی با نتایج سیتولوژی در هر روش مورد مقایسه قرار گرفتند. همچنین دو روش از نظر میزان التهاب در نمونه ها و میزان سلول آندوسرویکال مقایسه شدند. یافته ها: گرچه به دلیل تعداد کم نمونه های بیوپسی اختلاف آماری معنی داری نشد، نتایج اولیه نشان داد که روش LB حساسیت بیشتر، و موارد منفی کاذب کمتری نسبت به روش CS در تشخیص دیسپلازی های سرویکس دارد و ارزش پیشگویی کنندگی آن بیشتر است. همچنین در مورد میزان التهاب در نمونه ها و میزان سلول آندوسرویکال با قاطعیت می توان گفت که هر دو روش LB کمتر از روش CS هستند.نتیجه گیری: انجام آزمون غربالگری پاپ اسمیر به روش LB در زنان ایرانی و با امکانات موجود در ایران قابل انجام است و نتایج این آزمون در ایران در مقایسه با روش مرسوم پاپ اسمیر به احتمال زیاد مثل سایر کشورها به نفع استفاده از روش LB است و بهتر است حداقل در بیمارستان های آموزشی این روش جایگزین روش مرسوم شود.

سابقه و هدف: مصرف نابه جای انکومایسین موجب افزایش مقاومت انتروکوک ها به این دارو شده است. با در نظر گرفتن حساسیت سویه ها می توان با تجویز آنتی بیوتیک های دیگر مشکل را تا حدی رفع کرد. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر سینرژی آمپی سیلین و جنتامایسین بر روی سویه های آنتروکوکوس فکالیس حساس به دوزهای پایین جنتامایسین (MIC<16 µg/ml) و یافتن کمترین غلظت این دارو در سینرژی با آمپی سیلین در شرایط برون تنی بوده است.مواد و روش ها: تعداد 97 سویه بیمارستانی انتروکوکوس فکالیس انتخاب شد و میزان MIC آنها نسبت به جنتامایسین و آمپی سیلین تعیین گردید. آزمایش های سینرژی بین این دو دارو با غلظت های یک چهارم و یک دوم از MIC مربوط به آمپی سیلین و غلظت های 2 و 4 میکروگرم در میلی لیتر جنتامایسین به صورت ترکیبی انجام شد.یافته ها: غلظت 4 میکروگرم در میلی لیتر جنتامایسین بهتر از غلظت 2 میکروگرم آن در سینرژی پاسخ می دهد. بهترین غلظت موثر برای آمپی سیلین در آزمایش های سینرژی نصف میزان MIC به دست آمده در مورد هر سویه بوده است. بیشترین فعالیت سینرژی نیز در زمان دوم (6 ساعت پس از انجام آزمایش) مشاهده شد.نتیجه گیری: رشد بیش از 70 درصدی سویه های آنتروکوکوس فکالیس مقاوم به دوزهای پایین جنتامایسین (MIC<16 µg/ml) در غلظت 4 میکروگرم این ماده همراه با نصف غلظت MIC آمپی سیلین مربوط به این سویه ها در بررسی برون تنی متوقف می شود. با شناسایی گونه انتروکوک و تعیین MIC جنتامایسین، امکان استفاده از ترکیب این دارو در درمان میسر می شود و می توان مصرف غیرضروری وانکومایسین را کاهش داد.