پژوهش های بالینی دام های بزرگ (دامپزشکی)
سال:1388 | دوره:3 | شماره:6 |تعداد مقالات:13

هدف از این پژوهش، بررسی جایگیری PPARg1 cDNA موش در پلاسمید بیانی pEGFP-C1 در هسته سلول مورد مطالعه (فیبروبلاست گاوی) با استفاده از ردیابی مارکر فلورسنتی سبز EGFP می باشد. برای بررسی الگوی بیان و جهت گیری PPARg1 cDNA درون هسته سلول های فیبروبلاست گاوی، پس از تکثیر و کلون نمودن آن در پلاسمید بیانی مناسب pEGFP-C1 سلول ها با 2,4mg پلاسمید و 6ml Lipofectamine 2000 ترانسفکت شدند. مارکر EGFP که به صورت فیوز شده با PPARg1 cDNA بیان می شود، برای ردیابی استفاده شد. با ترانسفکت نمودن سلول های فیبروبلاست گاوی، پروتئین حاصله عمدتا وارد هسته ها گردید. همان طور که انتظار می رفت، cDNA ژن PPARg1 موشی کلون گردیده متصل به ژن گزارشگر فلورسنت سبز با موفقیت بیان شده و پروتئین حاصله عمدتا به داخل هسته سلول های مورد مطالعه، وارد شده است. بنابراین می توان از پلاسمید نوترکیب حاصله برای مطالعات بیشتر جهت بررسی وظیفه ژن PPARg1 بهره برد و اتصال EGFP به PPARg1 مانع از جهت یابی داخل سلولی PPARg1 نمی شود.

الایزای نقطه ای یکی از روشهای تشخیص کیست هیداتیک است که حساسیت و ویژگی بالایی دارد. در این تحقیق، پنج آنتی ژن مختلف برای تشخیص کیست هیداتیک به روش الایزای نقطه ای با هم مقایسه شدند. این آنتی ژن ها، آنتی ژن هموژنیزه پرتواسکولکس (HPA)، آنتی ژن دیواره داخلی کیست (HLA) و آنتی - ژنهای مایع کیست شامل: آنتی ژن خام (CHFA)، آنتی ژن جوشانده (BAB) و آنتی ژن اتوکلاوه (AAB) بودند. برای انجام آزمون ابتدا آنتی ژن ها بر روی غشا نیتروسلولز قرار داده شدند، سپس مرحله مسدود سازی با سرم آلبومین گاوی %3 به مدت یک ساعت انجام گرفت. پس از شستشو با فسفات بافر سالین، غشا برای یک ساعت در آنتی بادی اولیه (سرم مشخص از نظر آلودگی) و بعد از شستشوی مجدد با PBS، در آنتی بادی ثانویه (آنتی بادی گونژوکه با پراکسیداز) قرار گرفت. برای قرائت نتایج که با رنگی شدن محل استقرار آنتی ژن مشخص می شد، از سوبسترای دی آمینو بنزیدین (DAB) استفاده گردید. نتایج بررسی حاضر نشان داد حساسیت و ویژگی آنتی ژن ها به ترتیب در مایع خام (%54.8 و %39.1)، در مایع جوشانده (%54.8 و %56.5)، در مایع اتوکلاو شده (%45.2 و %67.4)، در پروتواسکولکس (%78.6 و %30.4) و در دیواره (%57.1 و %50) می باشد. در این بررسی دو آنتی ژن هموژنیزه پروتواسکولکس و مایع اتوکلاو شده به ترتیب بالاترین حساسیت و ویژگی را نشان دادند. برای افزایش دقت در تشخیص هیداتیدوز بهتر است ابتدا نمونه های سرمی با یک آزمون با حساسیت بالا آزمایش شوند و سپس از آزمونی استفاده شود که دارای ویژگی بالاتری باشد.

این مطالعه به منظور ارزیابی اثرات تجویز داکسی سایکلین بر روی برخی پارامترهای بیوشیمیایی سرم خون در ماکیان گوشتی سویه Ross به علت استفاده وسیع در صنعت ماکیان صورت پذیرفت. 40 قطعه ماکیان گوشتی سویه Ross جنس مخلوط در دو گروه 20 تایی شاهد و تیمار با شرایط سنی، محیطی و تغذیه ای یکسان قرار گرفتند. در گروه تیمار دارو با دز 400 گرم پودر در 1000 لیتر آب آشامیدنی تجویز شد. نمونه خونی از پرندگان هر دو گروه پس از 5 روز از ورید بال اخذ و پس از سانتریفوژ و جداسازی سرم، میزان پارامترهای بیو شیمیایی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز، فسفاتاز قلیایی، فسفر، کلسیم، گلوکز، بیلی روبین کونژگه و بیلی وردین به روش رنگ سنجی و با استفاده از کیتهای اختصاصی اندازه گیری شدند. نتایج این بررسی افزایش معنی دار در مقادیر سرمی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز، فسفاتاز قلیایی، بیلی روبین کونژگه و بیلی وردین (p<0.05) و کاهش معنی دار در میزان سرمی کلسیم در ماکیان گروه تیمار نشان داد (p<0.05). میزان سرمی فسفرو گلوکز در گروههای تیمار و شاهد اختلاف معنی داری را نشان نداد (P>0.05). تجویز داکسی سایکلین در ماکیان عوارض بالینی خاصی ایجاد نمی کند ولی می تواند در مواردی که اختلالات و یا بیماریهای کبدی وجود دارد، باعث تشدید بیماری و آسیب بیشتر در بافت کبد گردد.

آلودگی های انگلی علاوه بر اهمیت بهداشتی در تامین غذای انسان، موجب بروز خسارات اقتصادی فراوان به جمعیت دامی منطقه می شوند که از یک منظر به واسطه عدم رشد کافی دام وحذف یا اصلاح لاشه آلوده می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی میزان آلودگی به سستودهای دستگاه گوارش در گوسفند و بز کشتار شده در کشتارگاه بانه می باشد تا بتوان با ارایه راه کارهای مناسب جهت کاهش این نوع آلودگی های انگلی با توجه به درصد شیوع آن اقدامات لازم را انجام داد . در مطالعه حاضر در مدت یک سال از اوایل آبان ماه سال 1385 تا اواخر آبان 1386، دستگاه گوارش 186 لاشه گوسفند و 252 لاشه بز کشتار شده در کشتارگاه بانه تحت بررسی قرار گرفت، که پس از انجام مراحل نمونه گیری و جمع آوری نمونه ها با ارسال آن به آزمایشگاه انگل شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارومیه و رنگ آمیزی نمونه ها، مطالعات تکمیلی جهت شناسایی نوع سستود انجام گرفت. تعداد 6 مورد مونیزیابنه دنی و 4 مورد مونیزیا اکسپانسا در گوسفند و 1 مورد مونیزیا بنه دنی و 2 مورد مونیزیا اکسپانسا از بز جداسازی شد. لذا میزان کل آلودگی در گوسفندان 5.37 درصد و در بز 1.19 درصد بود.

تالاب بوجاق یکی از تالاب های حفاظت شده و مهم استان گیلان با وسعت 80 هکتار می باشد. تا کنون هیچ مطالعه ای در مورد شناسایی انگل های ماهیان مهم و اقتصادی این تالاب انجام نشده است. این بررسی با هدف شناسایی انگل های دو گونه از ماهیان شیلاتی و با ارزش اقتصادی این تالاب (اردک ماهی و ماهی کلمه) صورت گرفت. در طی سال 1383، چهار بار نمونه برداری بصورت فصلی توسط ابزارهای صید مختلف مانند تور گوشگیر، پره و ماشک به منظور صید 36 عدد ماهی کلمه و 39 عدد اردک ماهی انجام شد. پس از انتقال زنده ماهیان توسط وان های پلاستیکی به آزمایشگاه پوست، عضلات، دستگاه گوارش، امعا و احشا، آبشش و چشم آنها با استفاده از روش های متداول آزمایشگاهی و استفاده از میکروسکوپ نوری معمولی و استرئومیکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفت. برطبق نتایج بدست آمده در مجموع 6 گونه انگل از این دو ماهی جداسازی شد. انگلهای جدا سازی شده از اردک ماهی شامل یک گونه نماتود به نام Raphidascaris acus، یک گونه ترماتود دی ژن به نام Diplostomum spathaceum و یک گونه ترماتود مونوژن به نام Tetraonchus monenteron بود. انگلهای ماهی کلمه نیز شامل یک گونه سستود به نام Caryophyllaeus fimbriceps، یک گونه ترماتود دی ژن به نام Diplostomum spathaceum، یک نوع کرم حلقوی از جنس Piscicola و یک نوع سخت پوست از جنس Lernaea بود. از بین اینها سه انگل C. fimbriceps،  Piscicola spو Lernaea sp برای اولین بار در ایران از ماهی کلمه به عنوان میزبان جدید گزارش می شوند. بطور کلی میزان آلودگی به انگل در ماهی کلمه بیشتر از اردک ماهی بوده است. هر دو گونه ماهی دارای انگل هایی در دستگاه گوارش، آبشش و چشم بوده اند. گونه های انگلی شناسایی شده در دستگاه گوارش و آبشش دو گونه ماهی نیز متفاوت بوده است. بیشترین میزان شیوع انگل در ماهی کلمه همانند اردک ماهی مربوط به Diplostomum spathaceum می باشد که می توان علت این امر را به محیط زندگی این ماهیان (تالاب) نسبت داد.

پروپوفول یک داروی بیهوشی عمومی کوتاه مدت می باشد. از امولسیون دارویی برای القا بیهوشی و انفوزیون داخل وریدی برای استقرار بیهوشی استفاده می شود. این دارو به صورت تنها و یا همراه با داروهای دیگر مضعف CNS در انسان و حیوانات مختلف کاربرد دارد. استفاده از داروهای مختلف برای بیهوشی طیور امروزه جهت انجام تحقیقات و اعمال جراحی مختلف در حال افزایش است. تحمل پرندگان برای اکثر داروهای بیهوشی کم بوده و معمولا داروهای استنشاقی ترجیح داده می شوند. با این حال در بعضی از اعمال جراحی امکان استفاده از داروهای استنشاقی وجود نداشته و داروهای تزریقی ارجحیت دارند. بدین منظور در تحقیق حاضر تغییرات برخی پارامترهای بیوشیمیایی سرم متعاقب بیهوشی عمومی با پروپوفول مورد ارزیابی قرار گرفت. در این مطالعه تجربی تعداد 10 قطعه مرغ بومی بالغ به طور تصادفی انتخاب گردید. برای القا بیهوشی، پروپوفول با دوز 7.5mg/kg داخل وریدی تزریق و برای ادامه بیهوشی دوز 0.5mg/kg در دقیقه توسط پمپ انفوزیون تا 90 دقیقه انفوزه شد. در خلال بیهوشی در دقایق صفر، 15، 30، 60، 90 دقیقه و 24 و 72 ساعت بعد از بیهوشی خونگیری به عمل آمد. پس از جداسازی سرم مقادیر آلبومین، آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلکالین فسفاتاز (ALP)، بیلی روبین، نیتروژن اوره خون (BUN) و کراتی نین سرم اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که مقادیر بیلی روبین، BUN، ALP و کراتی نین سرم تغییرات معنی دار (p<0.05) و ALT، AST و آلبومین تغییرات غیرمعنی دار نشان داد. البته استفاده از این دارو برای بیهوشی و اعمال جراحی در طیور نیاز به مطالعات بیشتری دارد.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف پروتئین و توازن کاتیون آنیون در جیره های غذایی جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی به روش فاکتوریل 3´3 در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار برای هر تیمار (486 قطعه جوجه گوشتی سویه راس) به مدت 42 روز بر عملکرد و فراسنجه های بیوشیمیایی خون انجام گردید. نه جیره حاوی سه سطح پروتئین مطابق با NRC، %90 و %80 مقدار مورد نیاز، و سه سطح الکترولیت (DEB) 200، 260 و 320 میلی اکی والان بر کیلوگرم بر اساس توصیه انجمن تحقیقات ملی آمریکا مورد آزمایش قرار گرفتند. پرندگان روزانه 8 ساعت از ساعت 10 صبح تا 18 عصر تحت تنش گرمایی (34±3 0C) قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد که سطوح مختلف توازن الکترولیت موجب تغییر معنی دار در افزایش وزن در دوره آغازین شده و جیره غذایی حاوی DEB 260 میلی اکی والان بر کیلوگرم و پروتئین متوسط بیشترین افزایش وزن را نشان دادند (p<0.05). در دوره رشد و کل دوره افزایش وزن و خوراک مصرفی به طور معنی داری در DEB 260 در مقایسه با DEB 200 افزایش یافت (p<0.05). سطوح مختلف پروتئین تغییر معنی داری در صفت افزایش وزن و خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی در دوره های آزمایش ایجاد نکرد. سطح الکترولیت و پروتئین تاثیر معنی داری بر غلظت کلسترول، تری گلیسرید، پروتئین تام، آلبومین، پتاسیم وسدیم نداشت. گروه های مختلف آزمایش تاثیر معنی داری بر فراسنجه های هماتولوژی خون شامل هموگلوبین، هماتوکریت، هتروفیل، لنفوسیت، منوسیت، شمارش گلبولهای سفید نداشت. غلظت کلر خون در اثر افزایش DEB کاهش معنی داری نشان داد (p<0.05). در نتیجه در جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی سطح الکترولیت 260 و پروتئین متوسط پیشنهاد می شود.

هدف از این تحقیق، مطالعه و بررسی میزان شیوع آلودگی به تک یاخته کریپتوسپوریدیوم در انسان و برخی حیوانات که ارتباط نزدیکی با انسان یا محیط زندگی آن دارند بود. بر این اساس پژوهش حاضر در 3 مرحله انجام گرفت: در مرحله اول به صورت تصادفی 100 نمونه مدفوع انسانی ارجاعی به بخش انگل شناسی آزمایشگاه مرکزی استان آذربایجان شرقی (تبریز) جمع آوری شد، در مرحله دوم از 100 نمونه مدفوع گوساله های اطراف شهرستان تبریز گسترش مدفوع تهیه گردید و در مرحله آخر نیز 50 گسترش مدفوع از موش های وحشی جمع آوری شده از سطح شهرستان تبریز تهیه گردید.گسترش ها پس از رنگ آمیزی زیل نیلسون تغییر یافته، مورد بررسی میکروسکوپی از لحاظ وجود ااوسیست کریپتوسپوریدیوم قرار گرفتند. با توجه به نتایج حاصل، میزان شیوع آلودگی در انسان، گوساله و موش به ترتیب 12، 16 و 74 درصد تشخیص داده شد. نتایج بدست آمده نشان دهنده شیوع بالای آلودگی با این تک یاخته در انسان، گوساله و بخصوص موش های شهرستان تبریز می باشد. به علت شیوع بسیار بالای آلودگی در موش و همچنین ارتباط نزدیک آن با محل های مسکونی شهری و روستایی می توان موش را به عنوان منبع آلودگی کریپتوسپوریدیوم در انسان تلقی نمود. با توجه به این که معمولا مراکز آزمایشگاهی پزشکی و دامپزشکی از لحاظ تعیین عوامل مولد اسهال، توجه کمتری به عامل ایجادکننده کریپتوسپوریدیوز دارند، احتمال افزایش شیوع و وقوع آن بالا می باشد.