سابقه و هدف: لیکن پلان یک بیماری التهابی پوستی- مخاطی مزمن با اتیولوژی نامشخص است. با توجه به اهمیت مطالعات اتیولوژیک هدف از این پژوهش، مقایسه سطح اضطراب و نشانگرهای بزاقی استرس از جمله سطح کورتیزول و IgA بزاق در بیماران مبتلا به لیکن پلان دهانی با افراد سالم بود.مواد و روش ها: دراین مطالعه مورد شاهدی تعداد 46 بیمار دارای لیکن پلان دهانی و 46 فرد بدون لیکن پلان دهانی در گروه کنترل با سن و جنس مشابه شرکت داشتند. سطح کورتیزول و IgA بزاق بوسیله روش ELISA بررسی و سطح اضطراب توسط پرسشنامه اضطراب آشکار و پنهان اشپیل برگر سنجیده شد. جهت مقایسه میزان استرس و اضطراب با آزمون Mann- U- whitney و Logistic regression استفاده شد. منحنی ROC برای متغیرهای پیش بینی کننده تهیه و حساسیت و ویژگی آنها تعیین شد.یافته ها: افراد مبتلا به لیکن پلان دهانی 36 زن و 10 مرد با میانگین سنی47.1 سال بودند و گروه شاهد نیز از نظر سن و جنس همسان بودند. میزان کورتیزول بزاق3.42 نانومول در لیتر (CI%95, 2.69-4.14) و سطح 191.59sIgA نانومول در لیتر (CI%95, 155.19-227.97) تعیین شد که در بیماران گروه مورد نسبت به گروه کنترل اختلاف آماری معنی داری مشاهده شد (P<0.0001). هیچ اختلاف معنی داری از نظر سطح اضطراب آشکار (42.95) و اضطراب پنهان (47.67) بین دو گروه مشاهده نشد (P<0.4) و (P<0.5). نقطه برش کورتیزول بزاقی در لیکن پلان دهانی 1.6 نانومول در لیتر و برای 296.15sIgA تعیین شد. سطح زیر منحنی برای کورتیزول بزاقی 0.851 و sIgA، 0.797 تعیین شد. به ازای افزایش 1 واحد کورتیزول و به ازای کاهش یک واحد در سطح sIgA شانس ابتلا به بیماری به ترتیب 5.9 و 0.9 برابر افزایش می یابد.نتیجه گیری: به نظر می رسد که میزان سطح کورتیزول و IgA بزاقی به با بروز بیماری لیکن پلان دهانی ارتباط داشته و احتمالا می توان آن را شاخص احتمالی در ایجاد و یا پیشرفت ضایعات OLP دانست.