زیست شناسی ایران
سال:1388 | دوره:22 | شماره:4 |تعداد مقالات:20

مولتیپل اسکلروزیس (MS) یکی از بیماریهای التهابی مزمن تخریب میلین در سیستم عصبی مرکزی (CNS) است. تخریب میلین یک مشخصه کلاسیک بیماریMS  می باشد. تخریب شیمیایی میلین بوسیله اتیدیوم بروماید یکی از متداول ترین مدلهای کاربردی برای کشف ظرفیت جبرانی CNS است. در این تحقیق دخالت الیگودندروسیت های بالغ در ترمیم میلین پس از القا با اتیدیوم بروماید در ساقه مغز رتهای ویستار مورد بررسی قرار گرفت و سپس تاثیر سم زنبور عسل (Bee Venom) بر ترمیم میلین مطالعه شد. تاکنون زنبور درمانی به طور گسترده ای علیه بیماریهای التهابی مانند MS مورد استفاده قرار گرفته است. اما مکانیسم دقیق آن تا به حال شناسایی نشده است. مطالعات پیشنهاد می کند که ترکیبات آلرژیکی اولیه سم زنبور عسل مانند هیستامین و فسفولیپاز A2 تولید اینترلوکین 10 را توسط سلولهای Th-2 القا کرده و تکثیر سلولهای T را سرکوب می کنند. مطالعات نشان می دهد که خواص ضد التهابی و ضد دردی سم زنبور عسل به فعالیت آدرنورسپتورو نوروترنسمیژن سروتونرژیک مربوط می شود. در این تحقیق30 رت ویستار نربالغ با وزن تقریبی250-200 گرمی استفاده شد. رتها به 4 گروه تقسیم شده و به همه گروهها ( به جز کنترل و شم) تزریق10 میکرولیتر اتیدیوم بروماید0.15 (EB)  درصد و یا سالین 0.9 درصد به ترتیب به عنوان گروه تجربی و شم به ناحیه سیسترنا مگنا صورت گرفت. پس از 10- 8 روز بعد از تزریق EB، رتها در هر 3 گروه به طور تصادفی کشته و بافت ساقه مغزی برای پروسه هیستوتکنیک آماده شد و اثبات القا بیماری با استفاده از دو روش رنگ آمیزی لوکسال فست بلو و سولوکروم سیانین مورد بررسی قرار گرفت. پس از 13 روز از تزریق اتیدیوم بروماید، سم زنبورعسل به مدت10 روز به صورت درون صفاقی به همه گروهها تزریق شد. رتها در روزهای 9، 13 و 27 پس از تزریق اولیه کشته و ساقه مغز جمع آوری و جهت مطالعه میکروسکوپ نوری آماده شد. آنالیز آماری داده ها با استفاده از برنامه SPSS با روش ONE WAY ANOVA انجام گرفت و p<0.05 معنی دار تلقی شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد BV یک تاثیر مثبت روی آکسونهایی که میلین خود را از دست داده اند در جهت ترمیم و تولید مجدد میلین داشته است. می توان نتیجه گیری کرد که سم زنبور با کاهش التهاب در مناطق آسیب دیده می تواند سبب تحریک مهاجرت سلولهای پروژنیتور الیگودندروسیت و افزایش میلین سازی در آکسونهای آسیب دیده گردد. مطالعات دقیق تر نیاز به بررسیهای مولکولی بیشتر با استفاده از تکنیک ایمنوهیستوشیمی بافت ساقه مغزی دارد.

این تحقیق به مدت 4 ماه از اردیبهشت تا مرداد ماه سال 1385 در مرکز تکثیر و پرورش ماهیان استخوانی سیجوال واقع در استان گلستان انجام گرفت. در این تحقیق عادات غذایی لارو و بچه ماهیان کپور دریایی تا وزن 10 گرمی در 8 استخر خاکی 2 هکتاری مورد بررسی قرار گرفت. استخرها توسط کود حیوانی از نظر غذای زنده غنی سازی شده بودند. نمونه برداری از لارو و بچه ماهیان هر 15 روز یکبار صورت گرفت و در هر نمونه برداری تعداد 100 عدد ماهی از هر استخر صید و شکم لارو و بچه ماهیان کپور دریایی شکافته شد. محتویات روده و درصد فراوانی موجودات بلعیده شده در دوره های مختلف لاروی وبچه ماهی کپور دریایی تعیین گردید. محتویات روده در لارو و بچه ماهی دافنی، سیکلوپس، روتیفر، دتریت، غذای کنسانتره، شیرونومیده، جلبک، سلولهای مخاط روده، نمونه های مشکوک و نیمه هضم شده غیر قابل تشخیص را شامل می شدند. در انتهای روده بیشتر مواد هضم نشده از قبیل کاراپاس، بقایای هضم نشده گیاهی و جانوری وجود داشت. موقعیت هر موجود از نظر قرار گرفتن در رژیم غذایی در دوره های مختلف وزنی و اینکه در تراکمهای مختلف جزو کدامیک از غذای اصلی، غذای فرعی و غذای اتفاقی یا اضطراری می باشد، تعیین گردید. در دوران لاروی روتیفر، جلبک و غذای کنسانتره در روده یافت شد که روتیفر جزو غذای اصلی لارو، جلبک و غذای کنسانتره غذاهای فرعی به حساب آمدند. در بررسی روده بچه ماهیان انگشت قد نتایج به این صورت بود که دتریت و جلبک از غذاهای اصلی و سیکلوپس، دافنی و شیرونومیده جزو غذاهای فرعی مصرف شده توسط بچه ماهی بود.

ده پایان جز بزرگ ترین راسته سخت پوستان بوده و چندین مرحله لاروی دارند که جوان ترین آنها از نظر شکل با والدین کاملا متفاوت بوده و ناپلئوس نامیده می شود. در تعدادی از ده پایان، دوره ناپلئوسی جز مراحل جنینی بوده و در طی تفریخ، آزاد می شود. درونی بودن مراحل رشد جنینی، مطالعه و شناسایی این مراحل را از دیرباز با مشکلات زیادی روبرو نموده و ایجاد روشهای تازه در تقسیم بندی مراحل رشد جنینی را می طلبد. در این تحقیق طبق روش پارکینز، استفاده از شاخص چشمی، جهت تعیین مراحل مختلف رشد جنینی سه گونه از سخت پوستان ده پاPalaemon elegans, Homarus gammarus, Astacus leptodactylus ، با روشهای زندگی متفاوت، و از سه محیط مختلف آب شور، شیرین و لب شور مورد بررسی قرار گرفت. شاخص چشمی تفریخ، معادل 156 میکرون درP. elegans ، 430 میکرون در A. leptodactylusو 640 میکرون در H. gammarus تعیین گردید. نتایج به دست آمده فرض استفاده از شاخص چشمی در تعیین مراحل رشد ناپلئوس جنینی را مورد تایید قرار داد، به طوری که در این سه سخت پوست، نیمی از مراحل رشد جنینی در زمان یک دوم شاخص چشمی تفریخ، طی شده بود و در یک سوم میزان شاخص چشمی تفریخ، یک سوم مراحل تکوین جنینی صورت گرفته بود. تفریخ نیز در حداکثر میزان شاخص چشمی ناپلئوس جنینی رخ می دهد. بنابراین به کمک این روش می توان مراحل تکوین جنین را به سادگی محاسبه نموده و با ذکر شاخص چشمی میزان رشد جنین در مطالعات اونتوژنیک را در هر مرحله مشخص کرد.

آهو از گونه های حمایت شده زیستگاههای بیابانی ایران از جمله منطقه حفاظت شده کالمند- بهادران در استان یزد می باشد. تعیین ظرفیت برد تغذیه ای زیستگاه و مدیریت بهینه گونه Gazella subgutturosa با توجه به ارزش حفاظتی آن و زیستگاهش ضروری است، به همین دلیل تعیین کیفیت پروتئین علوفه مصرفی گونه مذکور در منطقه حفاظت شده کالمند– بهادران مورد بررسی قرار گرفت. گونه های گیاهی غالب مورد مصرف آهو در منطقه کالمند- بهادران چهار گونه درمنه (Artemisia siberi)، گل گینو (Tecrium polinim)، به به شور (Salsola tomentosa)، نسی (Stipagrostis plumosex) تشخیص داده شد. برای تعیین درصد پروتئین 4 گونه گیاهی مذکور در منطقه مورد مطالعه نقشه تیپ بندی پوشش گیاهی نقاط انتشار آهو به وسیله نرم افزار Arcview تهیه شد و پس از بازدید میدانی، به صورت تصادفی از هرگونه گیاهی در نقاط مختلف منطقه 10 نمونه جمع آوری و بلافاصله نمونه ها به آزمایشگاه انتقال داده شد و درصد پروتئین آنها با اندازه گیری میزان نیتروژن با استفاده از روش کجلدال مشخص شد. سنجشها نشان دادند که درمنه با 11.37 درصد بیشترین میزان پروتئین را دارا می باشد و آهو نیز بیشترین تغذیه را از این گونه دارد.

Brachions calyciflorus از زئوپلانکتونهایی است که در آب شیرین زندگی می کند و طیف غذای آن شامل جلبکها، تک یاخته ها و باکتریها (200 -1 میکرون) می باشد. این گردان تن به راحتی مورد استفاده لارو آبزیانی قرار می گیرد که تغذیه فعال را شروع کرده اند. در این مطالعه هدف، بررسی افزایش اندازه روتیفر با استفاده از غذاهای مختلف در تراکم ثابت بوده است. به همین منظور 5 تیمار غذایی مختلف به ترتیب شاملvulgaris  Chlorella،Senedesmous obliquus ، C.vulgaris و S.obliquus و مخلوط (مخمر با (C.vulgaris S.obliquus و مخمر با تراکم غذایی (106× 1) سلول در میلی لیتر به منظور افزایش اندازه روتیفر ها مورد آزمایش قرار گرفت. در این آزمایشها ابتدا نمونه مورد نظر را از آبهای استخر تکثیر و پرورش ماهیان خاویاری خالص سازی کرده و مدت 7 ماه در تراکم حدود 50 عدد در یک میلی لیتر جهت سازگاری با محیط آزمایشگاه نگهداری شد. طی آزمایشهای مختلف سه تکرار برای هر تیمار در نظر گرفته شد و گردان تنان با تراکم 10 عدد در هر میلی لیتر به تیمارهای مورد آزمایش معرفی شدند. تیمارهای غذادهی با تراکم ثابت (106× 1) سلول در هر میلی لیتردر طول آزمایش روزانه غذا دهی شدند .حجم نهایی محیط آزمایش20 میلی لیتر و pH آن 7.6 بود. در طول آزمایش هوا دهی با شدت ملایم در مقابل لامپ فلوروسنت با شدت روشنایی 1000 لوکس و دمای 27 درجه سانتی گراد ثابت نگه داشته شد. طول مدت آزمایش 10 روز در نظر گرفته شد. اندازه لوریکا (پوسته کیتینی گردان تن) توسط نرم افزارBiocom visiol  متصل به دوربین و میکروسکوپ نیکون (E-600)  اندازه گیری شد از آزمون توکی و بررسیها مشخص گردید بین طول تخم با نوع غذای مصرفی در سطح 5 درصد اختلاف معنی دار وجود دارد .(P<0.05 ) نتایج حاصل نشان داد که بیشترین افزایش طولی لوریکای گردان تن (219.2±5.84) و طول تخم(117.9±2.1) میکرون مربوط به تغذیه روتیفر از گونه جلبکS.obliquus  و کمترین رشد طولی لوریکای و (189.6±1.17) طول تخم (111.2±1.17) میکرون مربوط به تغذیه روتیفر از مخمر می باشد. همچنین در این بررسی مساحت لوریکا و حجم تخم آن نیز جهت ارتباط نوع غذا با اندازه گردان تن و ارتباط اندازه گردان تن با اندازه تخم بررسی شد.

بروز لپتوسپیروز در مناطق معتدل در بین کارگران برنج و حیوانات مزرعه بالاست به همین دلیل وضعیت این بیماری و بررسی سروتیپهای شایع انسانی منطقه، برای ساخت واکسن مناسب ضرورت پیدا می کند. از آذر ماه 1385 تا تیر ماه 1386، تعداد 127 نمونه خون متعلق به افراد مشکوک به لپتوسپیروز از مناطق مختلف مازندران همراه با سابقه بیماران به پژوهشکده شمال کشور واقع در آمل ارسال و با روش ایمنوفلورسانس غیرمستقیم (IFA) مورد آزمایش قرار گرفت. سپس برای شناسایی سروتیپهای بیماریزای محل، نمونه های جمع آوری شده به آزمایشگاه تحقیقاتی لپتوسپیروز، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تهران، ارسال و با روش میکروآگلوتیناسیون (MAT) مورد آزمایش قرار گرفت. شیوع بیماری در منطقه مازندران با استفاده از روش IFA و MAT،58.26  درصد شناخته شد. کارگران زمین برنج به عنوان پرخطرترین گروه شغلی برای ابتلا به این بیماری شناخته شدند که از بین موارد مثبت، 66.22 درصد در این گروه دیده شد و ارتباط معنی داری با سایر مشاغل نشان داد .(P=0.007) شیوع بیماری در بین مردان، 57 درصد و در زنان، 65 درصد مثبت شناخته شدند. جنس از نظر ابتلا به بیماری تفاوت معنی داری نشان نداد ((P>0.05. محل سکونت (روستا–شهر) و تماس افراد مشکوک به لپتوسپیروز با حیوانات نیز ارتباط معنی داری با بیماری نشان ندادند. بیش ترین موارد مثبت در گروه سنی 50-40 سال (25.67 درصد) دیده شد. از میان 15 سروتیپ استفاده شده در روشMAT، 7 سروتیپ شامل، بالوم (16.87 درصد)، سجرو (14.29)، تاراسووی ( 13.64درصد)، استرالیس (11.69 درصد)، پیروژنز (7.79 درصد)، ایکتراهموراژی (6.5 درصد) و ژاوانیکا (6.5 درصد) به عنوان سروتیپهای شایع منطقه شناخته شدند. در این تحقیق حساسیت، اختصاصیت، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی آزمایش IFA با تیتر مثبت 1:80 نسبت به آزمایش MAT با تیتر مثبت 1:100 به عنوان استاندارد اصلی به ترتیب، 38.8 درصد، 88.33 درصد، 78.78 درصد و 56.38 درصد شناخته شد. نتایج این مطالعه نشان داد که عفونت لپتوسپیرا به طور وسیع در استان مازندران وجود دارد و مسوولین مربوطه باید اقدامات پیشگیری و کنترل این بیماری چند چهره را با جدیت بیشتری دنبال کنند، تا از توسعه و گسترش این بیماری در منطقه جلوگیری شود. آنالیز آماری نتایج بیان کرد که لپتوسپیروز به عنوان یک بیماری شغلی در منطقه مازندران شناخته می شود.

این مطالعه از مرداد ماه تا آبان ماه سال 1385 در مرکز تکثیر ماهیان خاویاری شهید مرجانی استان گلستان به انجام رسید. در تحقیق حاضر جهت بررسی روند تجمع زیستی جیوه در اندامهای آبشش، کبد، روده، کلیه و بافت گوشت از بچه ماهیان 86±4 گرمی در چهار گروه تیمار با جیره های غذایی مختلف از لحاظ غلظت متیل جیوه (1- گروه شاهد با 0.04، 2- گروه غلظت پایین با 0.76، 3- گروه غلظت متوسط با 7.8، 4- گروه غلظت بالا با 16.22 میلی گرم در کیلوگرم متیل جیوه) با چهار تکرار طی 70 روز استفاده گردید. نتایج نشان داد که میزان تجمع جیوه در تمامی اندامهای مورد بررسی با غلظت متیل جیوه و زمان در معرض قرارگیری ارتباط مستقیم دارد و همچنین میزان تجمع جیوه در بافت کبد با همبستگی بیش از 98 درصد بیشترین و روده با همبستگی 72 درصد کمترین رابطه را با مدت زمان تیمار نشان دادند. تجزیه و تحلیل نهایی نشان داد که در فیل ماهی اندامهای شاخص، جهت بررسی آلودگی جیوه محیطی می توانند به ترتیب الویت کبد، بافت گوشت و کلیه باشد.

کادمیوم فلزی سنگین با سمیت بالا برای موجودات زنده است که به طور عمده به واسطه فعالیتهای صنعتی و استفاده از کودهای شیمیایی در خاک انباشته می شود. به منظور بررسی تاثیر این عنصر بر فرآیند تثبیت زیستی ازت و یافتن سوشهای باکتریایی مقاوم تر، تاثیر این عنصر بر رشد، گره زایی و فعالیت همزیستی چهار سویه متفاوت از باکتری سینوریزوبیوم ملیلوتی مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور، این سوشها در محیط مایع TY با غلظتهای مختلف کلرید کادمیم کشت داده شده و میزان رشد سوشها به روش کدورت سنجی اندازه گیری شد. سپس تاثیر کادمیوم بر همزیستی گیاه و باکتری، با کاشت بذر های یونجه (رقم بمی) در شرایط استریل در گلدانهای محتوی پرلیت بررسی شد. گیاهان در مرحله سه برگی، با باکتریهای فوق تلقیح شدند و این گلدانها به مدت دو ماه در اتاق رشد با شرایط 16 ساعت نور و دامنه دمایی 22- 18 درجه سانتی گراد نگهداری شده و با محلول FP (فاقد ازت) دارای غلظتهای مختلف کلرید کادمیوم تیمار شدند. پس از این مدت تعداد و وزن تر گرهکها، طول ریشه و وزن خشک ریشه و گیاه کامل، محتوای پروتئین ریشه و بخش هوایی، میزان رنگیزه های فتوسنتزی و میزان فعالیت نیتروژنازی گرهکها، اندازه گیری شد. نتایج آزمایشات فوق نشان داد که میزان رشد، فعالیت گره زایی و تثبیت ازت در گرهکهای گیاهان تلقیح شده با تمام سوشها با بالا رفتن غلظت کادمیوم کاهش می یابد، اما میزان این کاهش در سوشهای متفاوت اختلاف معنی داری دارد؛ به طوری که سوش Sm nif K-(pSRK9) بیشترین حساسیت به کادمیوم را داراست. باکتریهایSm WT ،Sm nif H -(pSRK9)  و SmWT(pSRK9) دارای رشد بیشتری در حضور کادمیوم در مقایسه با سوش Sm nif K-(pSRK9) هستند. سوش باکتریایی Sm WT(pSRK9) دارای توانایی رشد، همراه با قدرت گره زایی و تثبیت ازت بالاتری در حضور کادمیوم است. گیاهانی که توانایی بیشتری برای تثبیت بیولوژیک ازت داشته باشند، توانایی بالاتری برای سنتز ترکیبات حفاظتی دارند؛ حفظ سیستم فتوسنتزی گیاه در برابر استرس اکسیداتیو ناشی از تنش کادمیم را می توان یکی از مهمترین دلایل رشد بهتر گیاهانی دانست که سیستم تثبیت ازت فعالتری در مقایسه با سایر گیاهان دارند.

دما یکی از عوامل محیطی تاثیرگذار بر مراحل مختلف تشکیل میوه و دانه می باشد. دراین مطالعه اثر تنش گرما بر مراحل جوانه زنی دانه گرده و رشد لوله گرده گیاه فلفل Capsicum annuum L.var. Malali در شرایط درون شیشه ای مورد بررسی قرارگرفت. گیاهان پس از ورود به فاز زایشی به دو گروه تقسیم شدند. گروه شاهد در تیمار دمایی 25±3 درجه سانتی گراد در روز و 18±3 درجه سانتی گراد در شب و گروه تیمار در دمای 38±3 درجه سانتی گراد در روز و 28±3 درجه سانتی گراد در شب قرار گرفتند. دانه گرده حاصل از گلهای شاهد و گلهای تحت تنش گرما در محیط کشت که حاوی 10 ساکارز درصد، 0.1 میلی مول اسید بوریک، 1 میلی مول کلرید کلسیم و 1 درصد آگار بود کشت داده شد و در تیمارهای دمایی از 0 تا 40 درجه سانتی گراد با فاصله های دمایی 5 درجه سانتی گراد قرار گرفتند و درصد جوانه زنی ومیزان رشد لوله های گرده طی ساعات اول، دوم و سوم بعد از کشت محاسبه شد. درصد جوانه زنی دانه گرده جمع آوری شده ازگلهای شاهد درتیمار دمای 25-20 درجه سانتی گراد 80 درصد بود که به کمتر از 5 درصد در تیمارهای دمایی بالاتر از 35 و کمتر از 5 درجه سانتی گراد رسید .جوانه زنی دانه گرده گلهای تحت تیمار گرما در دمای 25-20 از حدود 15 درصد به کمتر از 5 درصد در تیمارهای دمایی بالاتر از 30 و کمتر از 10 درجه سانتی گراد رسید. رشد لوله گرده گلهای شاهد از 0.5 میلی متر در دمای 25-20 درجه سانتی گراد به کمتر از 0.005 میلی متر در تیمارهای دمایی بالاتر از 35 و کمتر از 10 درجه سانتی گراد رسید. رشد لوله گرده گلهای تحت تیمار گرما نیز از 0.07 میلی متر در دمای 25-20 درجه سانتی گراد به حدود صفر در تیمارهای دمایی بالاتر از 35 و کمتر از 10 درجه سانتی گراد رسید. بررسی برشهای میکروتومی بساک گلهای تحت تنش و شاهد نیز نشان دهنده افزایش چشمگیر تعداد دانه های گرده غیر عادی و توخالی می باشد. نتایج حاصل از این بررسی حاکی از حساسیت بالای اندام زایشی نر گیاه فلفل نسبت به تنش گرما می باشد.

در این پژوهش تنوع گیاهی رویشگاههای Artemisia sieberi در ایران مورد مطالعه قرار گرفت. این رویشگاهها در دشتهای دامنه ای و آبرفتی فلات مرکزی ایران با سه اقلیم نیمه خشک، خشک خفیف و فراخشک واقع هستند. دامنه ارتفاعی این رویشگاهها 2350 - 830 متر بالاتر از سطح دریا، دامنه بارندگی سالانه 350.1 – 59.5 میلی متر و دامنه دمای متوسط سالانه 20.8 – 12.5 درجه سانتی گراد است. نمونه های گیاهی از 34 رویشگاه A. sieberi واقع در 10 استان کشور در طول سه فصل رویشی بین سالهای 1385 - 1384 جمع آوری گردیدند. پس از انتقال نمونه ها به هرباریوم مرکزی ایران با استفاده از فلورهای مختلف مورد شناسایی قرار گرفتند. سپس شکل زیستی گیاهان جمع آوری شده بر اساس سیستم رونکیه تعیین گردید. در مجموع 372 گونه گیاهی در رویشگاههای A. sieberi تشخیص داده شد. از این تعداد دو گونه بازدانه، 318 گونه نهان دانه دو لپه ای و 52 گونه نهان دانه تک لپه ای است که به 42 تیره و 195 جنس تعلق دارند. بازدانگان یک تیره و یک جنس، دولپه ایها 34 تیره و 166 جنس و تک لپه ایها هفت تیره و 28 جنس را به خود اختصاص می دهند. در میان گیاهان این رویشگاهها، تیره های Asteraceae (18درصد)، 10.2) Chenopodiaceae درصد(، Fabaceae (8.9 درصد) و Poaceae ( 7.8درصد) به ترتیب بیشترین تعداد گونه ها را به خود اختصاص می دهند. شکل زیستی گونه های گیاهی رویشگاههای A. sieberi نیز نشان می دهد که در این رویشگاهها تروفیتها با 40 درصد، فراوان ترین شکل زیستی می باشند و پس از آنها همی کریپتوفیت ها با 28.8 درصد قرار دارند.

مقدار اتیلن در شرایط تنشی به میزان قابل توجهی در گیاه افزایش پیدا می کند و باعث پیری زودرس گیاه می گردد. برخی از باکتریهای محرک رشد گیاه حاوی آنزیمی به نام ACC deaminase هستند که قادر است 1-آمینوسیکلوپروپان -1- کربوکسیلات (ACC) که پیش ماده مستقیم اتیلن در گیاهان است را به آمونیوم و آلفاکتوبوتیرات تبدیل و از این طریق موجب کاهش سطح اتیلن ناشی از تنش شود. در این تحقیق 330 سویه ریزوبیوم از چهار گروه Sinorhizobium meliloti (168سویه(،Rhizobium leguminosarum bv. Viciae (44 سویه)، R. leguminsarum b.v phaseoli (58 سویه) و Mesorhizobium ciceri (60 سویه) بومی خاکهای مناطق مختلف ایران از نظر توان تولید آنزیم ACC deaminase مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که 28.2 درصد از کل سویه ها دارای توان تولید آنزیمACC deaminase  می باشند. بر اساس این طبقه بندی 46.5 درصد از سویه هایS. meliloti ، 13.6 درصد از سویه های R. leguminosarum bv. Viciae،8.6  درصد از سویه های R. leguminosarum bv.Phaseoli و 6.7 درصد از سویه های M. ciceri مورد مطالعه دارای این آنزیم تشخیص داده شدند. سویه های دارای توان تولید آنزیم ACC deaminase بر اساس اندازه قطر کلنی روی محیط کشت ریزوبیوم حاوی ACC نسبت به شاهد در پنج گروه صفر، 4-2، 6-4، 8-6 و 10-8 میلی متر تقسیم بندی شدند. از هر گروه چهار سویه برای ادامه تحقیقات انتخاب شدند. توان تولید اکسین (IAA)، سیانید هیدروژن (HCN)، سیدروفور و توان حل کنندگی فسفاتهای آلی و معدنی نامحلول توسط سویه های انتخابی نیز بررسی شد. نتایج نشان داد که توان تولید ایندول استیک اسید (IAA) در سویه های مختلف انتخابی بین صفر تا 21 میکروگرم در میلی لیتر در 24 ساعت بود. توان تولید سیدروفور بر اساس میانگین نسبت قطر هاله به کلنی بر روی محیط CAS آگار بین صفر تا 2.7 بود. توان حل کنندگی فسفاتهای آلی و معدنی نامحلول و تولید سیانید هیدروژن در سویه های انتخابی مشاهده نگردید. توسعه کودهای زیستی دارای مزیت تولید آنزیمdeaminase  ACC یکی از مهمترین اهداف ادامه تحقیق بر روی این سویه ها است.

به منظور بررسی اثر دماهای مختلف منطقه ریشه بر رشد و تثبیت نیتروژن ارقام مختلف خلر تلقیح شده با دو سویه زنجان و تهران، آزمایشی در شرایط کنترل شده در دمای ثابت هوا 25 درجه سانتی گراد انجام شد. در این آزمایش سه رقم خلر شامل ارقام اردبیل، زنجان و شهر کرد در چهار دمای منطقه ریشه شامل 5 ،10، 15 و 25 درجه سانتی گراد و با دو سویه به صورت فاکتوریل در قالب بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد که اکوتیپهای خلر از نظر گره زایی و تثبیت نیتروژن، رشد و وزن خشک اختلاف معنی داری داشتند. با افزایش دمای منطقه ریشه، گره زایی و تثبیت نیتروژن ارقام خلر مورد مطالعه افزایش یافت. همچنین سویه تاثیر معنی داری بر صفات اندازه گیری شده داشت به طوری که تلقیح گیاهان با سویه تهران ارتفاع بوته، تعداد و سطح برگ و غلظت نیتروژن را نسبت به سویه زنجان افزایش داد. گیاهان تلقیح شده با سویه زنجان و تهران به ترتیب در دماهای 15 و 25 درجه سانتی گراد بیشترین تعداد گره، غلظت نیتروژن و تثبیت نیتروژن گیاه را تولید نمودند.

اندوگلوکاناز از آنزیمهای سلولازی می باشد که پیوندهای بتاگلوکوزیدی را به طور اتفاقی در ملکولهای سلولز قطع نموده و تولید قطعات کوتاه الیگوساکاریدی می کند. در این تحقیق، از جدایه R4 قارچ Aspergillus niger جهت مطالعه میزان فعالیت آنزیم اندوگلوکانازی استفاده شد. بدین منظور اثر عوامل محیطی مختلف شامل منابع کربنی، القا کننده ها، pH و زمان کشت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصله نشان داد که CMC به عنوان بهترین منبع کربنی، لاکتوز به عنوان القا کننده، pH برابر 8 و روز دوم کشت به عنوان شرایط بهینه تولید آنزیم بتا 1 و 4 اندوگلوکاناز در این قارچ می باشند. همچنین جهت تکثیر و همسانه سازی ژن کد کننده آنزیم بتا 1 و 4 اندوگلوکاناز B (eglB) از جدایه انتخابی، استخراج DNA ژنومی به روش CTAB صورت گرفت. برای تکثیر این ژن از دو آغازگر اختصاصی (EGAF, EGAB) استفاده گردید و قطعه مورد انتظار به طول bp 1297 (با احتساب ترادف آنزیمهای برشی) به دست آمد. الگوی هضم آنزیمی (restriction pattern) توسط دو آنزیم HindII و PstI قطعه مذکور را تایید کرد. پس از تایید همسانه سازی eglB تکثیر شده در ناقلpUC19 ، ژن مذکور جهت تعیین توالی مورد استفاده قرار گرفت. مقایسه توالی DNA ژن eglB همسانه سازی شده با توالیهای مشابه ثبت شده در بانک ژن نشان داد که توالی ژن  eglB به دست آمده در این تحقیق با توالی ژن eglB قارچ A. niger با شماره ثبت AJ224452 و قارچ A. niger CBS 513.88 با شماره ثبت XM001391932 و نیز توالی ژن eglC قارچ A. kawachii با شماره ثبت ABO55433 به ترتیب برابر 93.6، 94.2 و 98.8 درصد مشابهت نشان می دهد در صورتی که این ژن با ژن eglB قارچ A. nidulans با شماره ثبت AF420021 مشابهت چندانی از خود نشان نمی دهد.

در این پژوهش اثرات متیل جاسمونات و سالیسیلیک اسید به عنوان دو القا کننده (elicitor) بر فعالیت آنزیمهای آنتی اکسیدان کاتالاز و آسکوربات پرکسیداز در ریشه و اندام هوایی، و محتوای ترکیبات فنولیک و فلاونوئید کل، و همچنین فعالیت آنزیم فنیل آلانین آمونیا لیاز در ریشه گیاهچه های 65 روزه شیرین بیان مورد مطالعه قرار گرفته است. افزایش فعالیت آنزیمهای کاتالاز و آسکوربات پراکسیداز در تیمار با متیل جاسمونات در اندام هوایی گیاهچه ها، 24 ساعت پس از تیمار با غلظت 2 میلی مولار و در ریشه ها در غلظت 1و 2 میلی مولار در 48 ساعت پس از تیمار مشاهده گردید. میزان فعالیت آنزیمهای کاتالاز و آسکوربات پراکسیداز در اندام هوایی و ریشه در تیمار با غلظتهای 1 و 2 میلی مولار سالیسیلیک اسید پس از 24 ساعت افزایش یافت. با گذشت 48 ساعت فعالیت کاتالاز در تمام غلظتهای سالیسیلیک اسید و فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز در غلظتهای 1 و 2 میلی مولار سالیسیلیک اسید کاهش نشان داد. همچنین افزایش معنی داری در ترکیبات فنولیک کل و فلاونوئیدها بعد از 24 ساعت القا با متیل جاسمونات و سالیسیلیک اسید مشاهده گردید. فعالیت آنزیم کلیدی مسیر فنیل پروپانوئید، فنیل آلانین آمونیا لیاز به طور موقتی 24 ساعت پس از القا (elicitation) با هر دو القا کننده ها افزایش نشان داد که با افزایش معنی دار مقدار ترکیبات فنولیک کل و فلاونوئید ها پس از 24 ساعت القا هماهنگ می باشد.

تب هموراژیک کریمه – کنگو یک بیماری عفونی کشنده محسوب می شود که توسط ویروسهای خانواده بونیاویریده که عموما توسط کنه ها انتقال می یابد، ایجاد می شود. این بیماری در بخشهایی از آفریقا، آسیا، اروپای مرکزی و شرقی دیده شده است. در سالهای اخیر موارد انسانی این بیماری در ایران نیز مشاهده شده است. اما اطلاعات اندکی از تنوع ژنتیکی و نحوه شیوع آن در ایران می باشد. در این پروژه، ویروس عامل بیماری تب هموراژیک کریمه – کنگو (CCHF) از 5 بیمار ایرانی که در فاصله سالهای 82-1381 به این بیماری مبتلا شده بودند، جدا شده و مورد بررسی قرار گرفت. آنالیز ژنتیکی انجام شده بر روی بخش S این ویروس که پروتئین نوکلئوکپسید آن را کد می کند، نشان می دهد که توالی نوکلئوتیدی جدا شده از بیماران مختلف شباهت زیادی به یکدیگر دارند. بررسی شجره نامه نشان می دهد که قطعه S ویروس به دست آمده از بیماران ایرانی با سویه این ویروس از کشور پاکستان شباهت زیادی داشته (99.4 درصد) و احتمال دارد که این بیماری از کشور پاکستان به ایران منتقل شده باشد. البته با گسترش این بیماری در منطقه و کشورهای همسایه از جمله ترکیه، عراق، پاکستان، افغانستان و روسیه، احتمال ورود این بیماری از سایر کشورها به ایران نیز زیاد می باشد، که ورود این ویروس می تواند با جهشهای جدید نیز همراه باشد.

در این تحقیق دریک دوره دوازده ماهه ودر فواصل زمانی منظم ازآب مناطق مختلف دریاچه پریشان نمونه برداری شد و با روش Most Probable Number میزان باکتریهای مدفوعی Escherichia coli و Enterococcus faecalis تعیین گردید. نتایج حاصله نشان داد که رابطه مستقیمی بین میزان بارندگی و میزان آلودگی میکروبی آب دریاچه وجود دارد. مقادیر کلیفرمهای مدفوعی محاسبه شده در ماههای فروردین، آبان، بهمن و اسفند بیش از100 CFU/100 ml  بود که بر اساس استانداردهای سازمان بهداشت جهانی بالاتر از حد مجاز می باشد. جهت تعیین منشا آلودگیهای مدفوعی اعم از انسانی یا حیوانی، نسبت کلیفرمهای مدفوعی به استرپتوکوکهای مدفوعی (Fecal Coliform/Fecal Streptococci ratio) در ماههای مختلف سال محاسبه گردید که در 50 درصد از موارد این نسبت بیشتر از 4 بود ودر بقیه موارد نیز این نسبت از 0.7 بیشتر بود لذا می توان منشا اصلی آلودگی آب دریاچه پریشان را ورود فاضلابهای انسانی حاصله از روستاهای اطراف دریاچه دانست و مواد دفعی حیوانات اهلی و وحشی احتمالا نقش کمتری در آلوده سازی آب این دریاچه داشته است.

چغندرقند، گیاهی است که دستکاری ژنتیکی آن به سختی صورت می گیرد. یک روش ساده و موثر برای باززایی گیاه می تواند موجب تسهیل در انتقال ژن به چغندرقند گردد. در این تحقیق، جوانه های انتهایی چغندرقند در چهار پیش تیمار هورمونی شامل 0.1، 0.5 و1 mgl-1 BAP  و همچنین1 mgl-1 BAP  به همراهmgl-1 NAA  1 کشت شده و از نوساقه های حاصل، ریزنمونه های برگی تهیه شدند. این ریزنمونه ها در محیط کشت PGoB با تیمارهای مختلف هورمونی کشت شده و سپس درصد ریزنمونه های برگی پاسخ ده به باززایی نوساقه تعیین شد و در قالب آزمایش فاکتوریل با طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی تجزیه گردید. برگهای حاصل از پیش تیمار با1 mgl-1 BAP  ظرفیت بالایی در تولید نوساقه نابجا (65.4 درصد) داشتند. اثر اعمال تیمارهای هورمونی در محیط کشت برگها برای باززایی نوساقه، معنی دار نبود. نتایج این پژوهش نشان داد که پیش تیمار جوانه های انتهایی با هورمونBAP ، می تواند توتی پوتنسی (Totipotency) بعضی از سلولهای برگی را تحریک نموده و آنها را به نوساقه نابجا تبدیل نماید. در آزمایش دیگری، اثر 25 ژنوتیپ از خانواده نیمه تنی تک جوانه 9597-P26 چغندرقند (هر بذر به عنوان یک ژنوتیپ) نیز بر روی تشکیل نوساقه های نابجا بررسی گردید. نتایج آزمایش نشان داد که اختلاف معنی داری بین ژنوتیپهای مختلف چغندرقند داخل این خانواده نیمه تنی وجود دارد و انتخاب ژنوتیپهای با توان بالای باززایی نوساقه برای دستکاریهای ژنتیکی امکان پذیر است، اگر چه ریزنمونه های رشد یافته در پیش تیمارmgl-1 BAP  1، کمتر تحت تاثیر ژنوتیپ قرار گرفتند.

کمپیلوباکتر ژوژنی یکی از اصلی ترین عوامل گاستروانتریت در انسان می باشد. گوشت طیور یکی از اصلی ترین منابع آلودگی به باکتری محسوب می شود. به منظور بررسی آلودگی گله های گوشتی کرمان به کمپیلوباکتر ژوژنی از محتویات سکومی 90 مرغ از 9 گله گوشتی (هر گله 10 نمونه) درکشتارگاه سواپهایی تهیه و در محیط ترانسپورت به آزمایشگاه ارسال شدند. سپس نمونه ها در محیط غنی کننده، دمای 42 درجه سانتی گراد، تحت شرایط میکروائروفیلیک انکوبه شدند. پس از سپری شدن مدت انکوباسیون به محیط آگار انتخابی کمپیلوباکتر انتقال و با شرایط فوق الذکر کشت گردید. کلونیهای مشکوک به کمپیلوباکترساب کالچرو وضعیت آنها از نظر رنگ آمیزی گرم، تست اکسیداز و کاتالاز مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های مثبت کمپیلوباکتر با تست PCR جهت تایید کمپیلوباکتر ژوژنی مورد بررسی قرار گرفتند. از میان نمونه های به دست آمده از 9 گله فقط نمونه های یک گله (3 نمونه از 10 نمونه مربوط به یک گله) از نظر وجودکمپیلوباکتر ژوژنی با روش کشت و سپس با روش PCR مثبت گردید.