علوم و صنایع کشاورزی
سال:1380 | دوره:15 | شماره:1 |تعداد مقالات:19

تلخی در آب مرکبات از سال 1932 بعنوان مشکلی در صنایع تبدیلی مرکبات مطرح بوده است. تلخی آب مرکبات به ویژه آب لیمو شیرین توسط یکی از دو ترکیب نارنجین و لیمونین یا هر دو ایجاد می گردد. روشهای آنزیمی و جذب سطحی از روشهای مطرح در تلخی زدایی می باشند. روشهای آنزیمی گران و پر هزینه بوده و نمی توانند هر دو ترکیب عامل تلخی را بطور همزمان حذف نمایند. لذا روشهای جذب سطحی بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند. در این روش از رزین پلی استایرن دی وینیل بنزن به عنوان جاذب به روش بستر رزین ثابت استفاده گردید و آب لیمو شیرین با 2 ساعت جریان معین از آن عبور داده شد. در نهایت آب میوه تلخی زدایی شده از نظر ویژگیهای فیزیکی و شیمیایی در مقایسه با نمونه شاهد مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. نتایج حاصل حاکی از آن است که رزین مذکور بجز اینکه ترکیبات عامل تلخی آب لیمو شیرین را جذب می نماید، هیچگونه اثر منفی بر سایر ترکیبات آب میوه از جمله ویتامین C و قندها ندارد و سرعت جریان 15 برابر حجم بستر در ساعت به عنوان دبی مناسب تشخیص داده شد. از آنجا که پس از فرآیند تلخی زدایی، به منظور حفظ حالت اولیه آب لیمو شیرین لازم است مقداری از پالپ میوه که قبل از تلخی زدایی از آب لیمو شیرین جدا می شود به آن اضافه گردد، نمونه هایی با مقادیر مختلف پالپ تهیه گردید و همراه نمونه شاهد (آب میوه تلخ) مورد ارزیابی چشایی قرار گرفت. نتایج حاصل از آنالیز واریانس ارزیابی چشایی مشخص نمود که از بین نمونه ها، نمونه آب میوه تلخی زدایی شده ای که 2% پالپ به آن افزاده شده بود، مطلوب ترین آب لیمو شیرین می باشد.

سس (Cuscuta campestris Yunck) یکی از علفهای هرز مشکل آفرین در باغات انگور می باشد که کنترل آن بسیار سخت است. اثر علف کشهای ترفلان، سونالان، ترامات و داکتال برای کنترل سس در باغات انگور مورد بررسی قرار گرفت. دانه های سس بعلت داشتن پوسته سخت قادر به جوانه زنی نبودند. قرار دادن بذور سس به مدت 40 دقیقه در اسید سولفوریک غلیظ پوسته دانه را نرم کرده و دانه قادر به جوانه زنی گردید. مناسب ترین درجه حرارت برای جوانه زنی سس و رشد هیپوکوتیل آن 35-20 درجه سانتی گراد می باشد. ترامات از جوانه زدن سس جلوگیری کرد در حالی که ترفلان، سونالان و داکتال بعد از جوانه زدن دانه از طریق ساقه چه و هیپوکوتیل جذب شده و سبز شدن گیاهچه بذری را مانع شدند. آزمایشهای انجام شده در سطح باغات انگور نشان داد که ترفلان به مقدار 3 کیلوگرم ماده موثر در هکتار قبل و 1.5 کیلوگرم بعد از بیلکاری، سونالان 2.5 کیلوگرم ماده موثر در هکتار قبل و 1.25 کیلوگرم بعد از بیکاری توانستند سس را در باغات انگور به طور کامل کنترل نمایند. در این مطالعه داکتال تاثیر ضعیف تری در مقایسه با علف کشهای فوق نشان داد. همه علف کشها بعد از سمپاشی با خاک مخلوط گردیدند.

در بررسیهای فونستیک که در سالهای 76-1375 در مزارع پنبه دشت مغان انجام شد، تعداد 9 گونه، کنه متعلق به 18 جنس و 8 خانواده از راسته Mesostigmata جمع آوری و شناسایی گردید. بخش نخست آن که در این مقاله ارایه می شود شامل 4 خانواده Phytoseiidae, Digamasellidae, Rhodacaridae  و Ascidae با 9 جنس و 6 گونه به شرح زیر :Phytoseius tropicalis Dan., Neoseiulus orzacolus Dan, Amblydromella iranensis Dan. & Dan, Dendrolaelaps zuoelferi Hirsch. Rhodacarellus epiginalis Sheal, Thphlodromus sp. Digamasellus sp. Asca sp., و Proctolaelaps hystricoides, می باشد. گونه Proctolaelaps hystricoides رکورد جدید برای ایران بوده و بقیه گونه ها برای اولین بار از منطقه دشت مغان گزارش می شوند. با توجه به تنوع جنسها و گونه هایی که در خانواده Phytoseiidae مشاهده می شود، انجام تحقیقات بعدی در مورد این خانواده و شناسایی گونه های مهم می توانند به عنوان عوامل کنترل بیولژیکی بکار گرفته شوند، ضروری می باشد.

به منظور بررسی اثر تاریخ کاشت و زمان قطع آبیاری بر عملکرد و اجزای آن در پنبه رقم ورامین، آزمایشی در سال زراعی 76-1375 در تربت جام به صورت کرتهای یک بار خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با چهار تکرار به مرحله اجرا درآمد. فاکتورهای مورد مطالعه شامل سه زمان قطع آبیاری (قطع آبیاری در هنگام توقف رشد، 2 و 4 هفته پس از آن) به عنوان فاکتور اصلی و سه تاریخ کاشت (10، 20 و 30 اردیبهشت) به عنوان فاکتور فرعی بودند. نتایج حاصله نشان داد که کاشت زودتر سبب افزایش تعداد و وزن دانه ها، شاخص الیاف و اندازه غوزه شد، ولی تاثیری روی کیل الیاف و تعداد غوزه در مترمربع نداشت. افزایش عملکرد وش در واکنش به کاشت زودتر به سبب افزایش تعداد و وزن پنبه دانه الیاف بود و افزایش عملکرد الیاف به علت افزایش نسبت وزن الیاف به ازای صد دانه (شاخص الیاف) بود. کوتاهی زیاد فصل رشد و اثرات ناشی از آن در کاشت سوم باعث کاهش معنی دار عملکرد وش و الیاف شد. افزایش عملکرد وش ناشی از به تعویق افتادن قطع آبیاری به علت افزایش اندازه غوزه بود. افزایش کیل الیاف در زمانهای دیرتر قطع آبیاری باعث افزایش عملکرد الیاف شد. تعداد غوزه در مترمربع، کیل الیاف و شاخص الیاف تحت تاثیر اثر متقابل تاریخ کاشت و زمان قطع آبیاری قرار نگرفتند و تاثیر مثبت کاشت زودتر در ترکیب با قطع آبیاری دیرتر بر روی سایر اجزای غوزه که در اندازه بزرگتر غوزه نمایان گشت، سبب افزایش عملکرد وش و الیاف شد.

بمنظور بررسی اثر انواع شخم و بقایای گیاهی بر ذرت در تناوبهای رایج منطقه کرمان و اثر هر تناوب بر این محصول، آزمایشی در سالهای زراعی 76-1375 و 77-1376 در مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید باهنر کرمان انجام شد. این آزمایش در قالب طرح کرتهای دو بار خرد شده با 4 تکرار به اجرا درآمد. تیمارهای آزمایش شامل بقایای گیاهی در دو سطح؛ الف: بدون بقایا و ب: همراه با بقایای گیاهی به مقدار 30 تن در هکتار؛ شخم در سه سطح شامل؛ الف: بدون شخم؛ ب: شخم حداقل با دیسک و ج: شخم معمولی با گاو آهن و دیسک؛ تناوب ها شامل تناوب (1): گندم، ذرت، گندم، کنجد؛ تناوب (2): گندم، کنجد، گندم، ذرت؛ تناوب (3): گندم، آیش، گندم، ذرت بودند. در این مطالعه از ذرت رقم 301 استفاده شد. نتایج حاصل نشان داد که عملکرد ذرت در هیچکدام از تناوبها تحت تاثیر انواع شخم و بقایای گیاهی قرار نگرفت. تعداد بلال در هر بوته، تعداد دانه در هر بلال، وزن دانه های هر بلال، وزن صد دانه و درصد پروتئین دانه تحت تاثیر روشهای شخم و بقایای گیاهی قرار نگرفتند؛ ولی شاخص برداشت کل و شاخص برداشت بلال در شخم های حفاظتی و تیمار بدون بقایای گیاهی افزایش نشان داد. مقایسه عملکرد ذرت در تناوبها نشان داد که ذرت تحت تاثیر انواع تناوب قرار نگرفت. در تناوب های (1) و (2) با جایگزینی فرضی ذرت بجای کنجد و کشت مضاعف گندم-  ذرت، بازده اقتصادی به نحو چشمگیری بالا خواهد رفت.

در این پژوهش به منظور بررسی کیفیت و ماندگاری کشمش و برگه زردآلو آنها را در سه نوع لفاف پلاستیکی متداول برای دسته بندی مواد غذایی (پلی آمید - پی.وی.سی، پلی اتیلن - سلولز و BOPP)، در شرایط معمولی یا خلا بسته بندی کرده و با نمونه های بسته بندی شده در جعبه های مقوایی متداول برای بسته بندی خشکبار و صادرات آن، مقایسه شدند. نمونه تیمارهای مختلف بسته بندی ها در دو دمای 15 و 30 درجه سانتیگراد به مدت 8 ماه نگهداری شد. میزان رطوبت، قهوه ای شدن و بار میکروبی نمونه ها در زمان صفر، 4 و 8 ماه نگهداری اندازه گیری شدند. صفتهای بافت، رنگ، شکل ظاهری، طعم و پذیرش کلی نیز به روش هدونیک در زمانهای مذکور مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان داد که اثر نوع بسته بندی بر مقدار رطوبت، قهوه ای شدن، بافت، شکل ظاهری، طعم، پذیرش کلی (P<0.01) و رنگ نمونه ها (P<0.05) معنی دار است. تاثیر درجه حرارت و زمان نگهداری نیز بر تمام صفات مورد ارزیابی معنی دار بود (P<0.01) اما حضور یا غیاب اکسیژن تاثیری بر صفات مختلف نداشت.

فاضلاب تصفیه شده خانگی برای تعیین رشد و عملکرد گوجه فرنگی، در خاکی با بافت لوم رسی و در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه مشهد مورد استفاده قرار گرفت. تیمارها عبارت بودند از -T1 :آبیاری با فاضلاب تصفیه شده خانگی، -T2 آبیاری با فاضلاب تصفیه شده خانگی + آب چاه به تناوب، T3- آبیاری با آب چاه + کود حیوانی، T4- آبیاری با آب چاه + کود شیمیایی (اوره)، T5- آبیاری با آب چاه (شاهد). نتایج حاصل نشان داد که عملکرد گوجه فرنگی در کلیه تیمارها بیشتر از شاهد بود. حداکثر افزایش عملکرد میوه تر و خشک و وزن کل بوته ها (تر و خشک) به ترتیب در تیمارهای  T1و T3 و در مقایسه با تیمار شاهد مشاهده شد. نتایج تجزیه گیاه نشان داد که غلظت عناصر غذایی پرمصرف و سنگین در کلیه اندام های هوایی (برگ، ساقه، دمگل و میوه) و زیرزمینی گوجه فرنگی در کلیه تیمارهای آزمایش نسبت به تیمار شاهد بیشتر بود. در بین عناصر سنگین غلظت عنصر آهن حداکثر و غلظت کادمیوم حداقل بود. آلودگیهای میکروبی در تیمارهای T1 و T2 آزمایش بیش از سایر تیمارها بود.

به منظور تعیین دوره بحرانی کنترل علفهای هرز در ذرت سیلویی (Zea mays) آزمایشی در سال 1377 در مزرعه تحقیقاتی مجتمع آموزش عالی ابوریحان دانشگاه تهران در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 4 تکرار به مرحله اجرا درآمد. در این بررسی تیمارها شامل دو سری تداخل و کنترل تا مرحله نموی 3 برگی، 6 برگی، 10 برگی، 14 برگی، یک هفته پس از تاسل دهی و برداشت بود. نتایج این بررسی بر اساس معادلات برازش داده شده گامپرتزولجستیک نشان داد که دوره بحرانی کنترل علفهای هرز در ذرت سیلویی برای 5% کاهش عملکرد علوفه از مرحله 5-4 برگی (21 روز بعد از کاشت) تا مرحله 12 برگی ذرت (38 روز بعد از کاشت) است. همچنین مشخص شد که دوره بحرانی کنترل علفهای هرز در ذرت سیلویی برای 5% کاهش عملکرد دانه از مرحله 4 برگی (19 روز بعد از کاشت) تا مرحله 13-14 برگی (41 روز بعد از کاشت) است. بررسی روند تغییرات تعداد علفهای هرز در طول فصل رشد گیاه ذرت نشان داد که در اوایل فصل تعداد علفهای هرز در واحد سطح افزایش می یابد. ولی بعد از آن با گذشت زمان تعداد علفهای هرز در واحد سطح یک روند کاهشی دارد. نتایج این آزمایش مشخص نمود که بین وزن خشک علفهای هرز و وزن خشک ذرت سیلویی یک رابطه خطی معکوس وجود دارد.

این بررسی به منظور شناخت وجود ترکیبات قارچ کش در عصاره ریشه، ساقه و برگهای چندین گونه گیاه از جمله: اسپند (Peganeum harmlala)، سیاه دانه (Nigella sativa)، مرزه (Satureja hortensis)، کنجد (Sesamum inducium)، زنیان (Trachystermum copticur)، کتان قرمز (Uninum sp.)، خاکشیر (Deserunia Sophia)، اسفناج (Spinacia oleracea)، گشنیز (Coriandrum sativum)، شوید (Anethum cymbacarpum)، پنبه (Gosiyum hirsutum)، تره فرنگی (Alium porrum) و کلپوره (Teverium polium) در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. برای این آزمایش همچنین از چهار گونه قارچ خاکزاد شامل :Pythium aphanidermatu, Fusarium equiseti, Rhizoctonia solani, Fusarium graminearum استفاده گردید. قطر کلنی، در محیط کشت PDA و دمای 20 درجه سانتیگراد، بعد از 24، 48، 72 و 96 ساعت اندازه گیری شد. در گلخانه آزمایش مشابهی فقط با عصاره بذر زنیان و گیاهچه های گندم صورت گرفت. همچنین تاثیر طول زمان و اتوکلاو در پایداری عصاره زنیان نیز بررسی شد. عصاره گیری به دو روش استفاده از آب مقطر و متانول صورت گرفت. نتایج این آزمایش نشان داد که فقط عصاره زنیان بطور کامل از جوانه زدن و رشد کلیه قارچ های مورد بررسی جلوگیری می کند در صورتی که عصاره سایر بذور اثر قارچ کشی متفاوتی را نشان دادند. حتی در مواردی مثل عصاره بذر پنبه باعث تحریک و رشد برخی قارچ ها نیز شدند. عصاره ریشه و اندامهای هوایی گیاهچه های مورد بررسی تاثیر محسوسی در کاهش فعالیت قارچ ها نشان ندادند. اتوکلاو و طول زمان در پایداری ترکیبات قارچ کش عصاره بذر زنیان تاثیر فاحشی نداشت. در بررسی گلخانه ای، عصاره زنیان باعث کاهش شدید درصد آلودگی گیاهچه های گندم به دوگونه F. equiseti و F. graminearum  گردید.

کارآیی زنبورهای پارایتویید Trichogramma brassicae Bezdenko که روی تخمهای شب پره Heliothis zea Boddie پرورش یافته بودند، در پارازیته کردن تخمهای دو گونه شب پره ساقه خوار گیاه نیشکرSesamia nonagrioides botonephaga T & B. Sesamia و S.cretica Led. در شرایط آزمایشگاه و گلخانه مورد بررسی قرار گرفت.در این تحقیق، هفت صفت بیولوژیک زنبور پارازیتویید (طول دوره رشد، طول عمر، طول بدن، درصد ظهور حشرات، ماده زایی و ماده های ناقص و نسبت جنسی) ارزیابی شد. نتایج آزمایشگاهی نشان داد که زنبورهای T. brassicae حدود 50% تخمهای S.cretica و 58.5% تخمهای nonagrioides S. را پارازیته کردند که از نظر آماری بین آنها تفاوت معنی داری وجود نداشت. بین درصد خروج حشرات کامل از تخمها (87%)، درصد ماده زایی (71%)، ماده های ناقص (2.5%)، میزان طول عمر (2.3 روز) و طول دوره رشد (8.6 روز) در زنبورهای تریکوگراما که روی تخمهای S.cretica پرورش یافته بودند، در مقایسه با همین مشخصات برای زنبورهای پارازیتوییدی که روی تخمهای H.zea رشد کرده بودند، تفاوت معنی داری وجود نداشت (به ترتیب 93%، 69%، 3.2%، 2 روز و 8.5 روز). ولی طول بدن زنبورهای ماده تریکوگراما که روی تخمهای S.cretica رشد کرده (0.39 میلیمتر)، بیشتر از طول بدن ( 0.33میلیمتر) ماده هایی که روی H.zea پرورش یافته اند بودند. در شرایط گلخانه، زنبور تریکوگراما به طور متوسط 56.4% تخمهای شب پره S.cretica را که روی گیاه نیشکر وجود داشتند پارازیته نمود. حدود 21.6% از تخمها بعلت تغذیه زنبورهای پارازیتویید (Host feeding) خشک شدند. این میزان در روی تخمهای شاهد و بدون زنبور 4.1%  برآورد گردید. نتایج این آزمایش نشان داد که زنبور تریکوگراماکه پتانسیل نسبتا خوبی در مزارع نیشکر جهت کنترل ساقه خواران Sesamia spp. در قالب برنامه های IPM و کشاورزی پایدار (یعنی استفاده حداکثر از عوامل کنترل کننده طبیعی و استفاده حداقل از آلاینده های محیط زیست) دارد.

به منظور مطالعه و بررسی تاریخ کاشت دیر هنگام و تراکم بوته مناسب ذرت متوسط رس هیبرید SC604 و تاثیر آن بر عملکرد و روند رشد، آزمایشی در سال 76-1375 در مزرعه تحقیقاتی مجتمع عالی آموزشی و پژوهشی کشاورزی رامین وابسته به دانشگاه شهید چمران اهواز واقع در 36 کیلومتری شمال اهواز به مرحله اجرا گذارده شد. آزمایش با سه تاریخ کاشت (15 مرداد، 1 شهریور، 15 شهریور) در کرت های اصلی و در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی و با 4 تکرار و چهار سطح تراکم (70، 80، 90 و 100 هزار بوته در هکتار) در کرت های خرد شده انجام شد. نتایج بدست آمده نشان داد که بین تاریخ های کاشت اختلاف بسیار معنی داری وجود دارد و بیشترین عملکرد دانه در تاریخ کاشت نیمه مرداد برابر با 12.31 تن در هکتار بود. بین تراکمها نیز اختلاف معنی داری وجود داشت بطوریکه بیشترین عملکرد 9.82 تن در هکتار با تراکم 80 هزار بوته بدست آمد. در میان اجزا عملکرد، تعداد دانه در هر ردیف بلال و وزن هزار دانه حساسیت بیشتری نسبت به تاریخ کاشت نشان دادند و تاریخ کاشت اول (نیمه مرداد) در این مورد نسبت به بقیه تاریخ های کاشت برتری داشت، که این امر به دلیل تقارن تلقیح گلها به هنگام دمای پایین تر بود. تغییر در تراکم نیز تاثیر معنی داری بر اجزا عملکرد نشان داد، بطوریکه تراکم 70 هزار بوته در هکتار بدلیل وجود فضای بیشتر در بین بوته ها، برتری داشت. تغییرات وزن برگ، ساقه، بلال و ماده خشک کل گیاه نسبت به زمان از یک معادله درجه دوم پیروی نمود که پس از رسیدن به یک نقطه ماکزیمم، روند کاهشی بخود می گیرد. حداکثر ماده خشک گیاه در تاریخ کاشت نیمه مرداد و با تراکم 80 هزار بوته، حدود 100 روز بعد از کاشت حاصل شد. با توجه به نتایج این بررسی، ظاهرا کاشت دیرهنگام در 15 مرداد ارجح می باشد و برای منطقه اجرای طرح تراکم 80 هزار بوته در هکتار مطلوب تر تشخیص داده شد.

جوانه زنی و استقرار گیاهچه چغندر قند تا حد زیادی تحت تاثیر ترکیبات شیمیایی ممانعت کننده جوانه زنی موجود در پوسته بذر، سختی و نفوذ ناپذیری آن نسبت به آب و اکسیژن و نیز میزان ذخیره بذر قرار می گیرد. به منظور بررسی اثر تیمارهای مختلف روی بهبود جوانه زنی این گیاه، بذور یکنواخت چغندر قند رقم 9597 در یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در چهار تکرار مورد مطالعه قرار گرفت. تیمارهای آب مقطر، اسیدکلریدریک رقیق و نیز اسیدکلریدریک رقیقی که در انتها با هیدروکسید سدیم خنثی می شود هر کدام در سه زمان دو، چهار و شش ساعت روی نمونه های یکصد بذری اعمال شدند و در پایان کلیه بذور با محلول رقیق هیپوکلریت سدیم ضدعفونی شدند. سپس درصد جوانه زنی و سرعت رویش در ژرمیناتور و نیز سرعت رویش در بستر شن تعیین گردید. نتایج نشان داد که نوع تیمار برای شستشو، بر درصد جوانه زنی و سرعت رویش بذر چغندر قند در ژرمیناتور تاثیری نداشت ولی سرعت رویش آن در بستر شن از طریق شستشوی بذر با آب مقطر، بطور معنی داری افزایش یافته است. علاوه بر آن مدت استفاده از تیمارها نیز بطور معنی داری بر درصد و سرعت جوانه زنی در ژرمیناتور و نیز سرعت رویش در بستر شن موثر بوده است. همچنین اثر متقابل نوع تیمار و مدت تیماردهی بطور بسیار معنی داری بر درصد جوانه زدن بذر در ژرمیناتور و سرعت رویش آن در بستر شن موثر بود بنحویکه بعد از شش ساعت شستشوی بذر با آب مقطر، درصد جوانه زنی در ژرمیناتور 1.87 برابر و سرعت رویش در بستر شن 43 درصد در مقایسه با شاهد که بذر شستشوی نشده بود، افزایش یافته است.

جوانه زنی بذر و رشد گیاهچه های محصولات زراعی در اکثر نقاط کشور خصوصا مناطق خشک و نیمه خشک در معرض تنش های شوری و خشکی هستند، لذا بررسی اثرات پتانسیل منفی ناشی از تنش های خشکی و شوری مهم است. این آزمایش در محیط انکوباتور به منظور بررسی درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، طول و وزن ساقه چه و طول و وزن ریشه چه سه گونه زراعی مهم یعنی گندم (Triticum aestivum)، نخود (Cicer arientinum) و چغندر قند (Beta vulgaris) از سه خانواده گیاهی مختلف در شرایط پتانسیل منفی با استفاده از مواد مختلف ایجاد کننده پتانسیل ایجاد کننده پتانسیل انجام شد. تیمارها شامل جوانه زنی گیاهان در آب مقطر به عنوان شاهد و سه تیمار پتانسیل منفی شامل 0.32-، 0.56- و -0.80 مگاپاسکال بود که توسط چهار ماده مختلف ایجاد کننده پتانسیل منفی یعنی عناصر غذایی نیتروژن فسفر و پتاسیم (NPK)، نمک طعام (NaCl) و کلرور کلسیم (CaCl2) و پلی اتیلن گلیکول (PEG-6000) ایجاد شدند. طرح در قالب بلوکهای کامل تصادفی و بصورت فاکتوریل در پتری دیش هایی به قطر 11 سانتی متر و 50 عدد بذر اجرا گردید. نتایج نشان داد که در چغندر قند و نخود درصد جوانه زنی و سرعت آن با افزایش پتانسیل منفی محیط جوانه زنی کاهش یافت ولی گندم از این جهت مقاومت خوبی نشان داد و در کلیه پتانسیل ها و انواع املاح ایجاد شده پتانسیل منفی جوانه زنی قابل قبولی داشت. جوانه زنی چغندر قند شدیدا تحت تاثیر پتانسیل منفی و انواع مواد ایجاد کننده پتانسیل قرار گرفت و نخود حد واسط چغندر قند و گندم بود، لذا هر چند در شرایط زراعی چغندر قند گیاهی مقاوم به شوری می باشد ولی مرحله جوانه زنی آن کاملا حساس به پتانسیل منفی می باشد. در یک پتانسیل ثابت نیز مواد مختلف ایجاد کننده پتانسیل تاثیر معنی داری بر جوانه زنی نخود و چغندر قند داشتند. در بین این مواد NPK مناسب ترین ماده و PEG مضرترین ماده جهت ایجاد پتانسیل منفی و NaCl و CaCl2 هم حد واسط این دو بودند.

مرفولوژی، بیولوژی و ترجیح مراحل میزبانی زنبور پرازیتویید Encarsia Formosa Gahan (Hymenoptera: Aphelinidae)  و خصوصیات مراحل زیستی آن شامل تخم، سه سن لاروی، شفیره و حشره کامل در اصفهان مورد بررسی قرار گرفت. میانگین طول دوره رشدی زنبور از تخم تا حشره کامل در پوره های سنین اول تا چهارم، پیش شفیره و شفیره مگس سفید گلخانه،Trialeurodes vaporarorum Westwood ، به عنوان میزبان آن در دمای 1±24 درجه سانتیگراد، رطوبت نسبی 5±65 درصد و 16 ساعت روشنایی در شبانه روز بترتیب 0.82±20.3،17.4±0.54 ،0.4  16.1±، 15.1±0.51، 14.8±0.41 و 14.3±0.52 روز تعیین گردید. سنین سوم و چهارم پورگی مگس سفید گلخانه مناسب ترین مرحله میزان برای پارازیتیسم بود. تغذیه میزبانی پارازیتویید روی پوره سن دوم و شفیره بیشتر از سایر مراحل بود. میانگین طول دوره رشدی این زنبور در پوره سن چهارم میزبان برای تخم 0.25±3.3، لاروسن اول0.77±1.8، لاروهای سنین دوم و سوم به طور توام 0.26±3.2 و شفیره 0.39±7.9 روز بدست آمد. زمان ظهور لارو کامل زنبور، پیکره اولیه شفیره، شفیره با چشم هایی به رنگ سفید، قرمز روشن و قرمز تیره و نیز حشره کامل به ترتیب 0.42±8.15، 0.29±9.15، 10.35±0.33، 0.39±12.4، 14.55±0.32 و 0.72±16.15 روز پس از تخم گذاری بود. تولید مثل این پارازیتوئید به طریق بکرزایی از نوع ماده زایی می باشد و جنس نر آن بسیار کمیاب است. بین اندازه پارازیتوئید (عرض کپسول سر) و اندازه میزان همبستگی مثبت وجود داشت. بیشترین تعداد پوره های پارازیته شده میزبان محدود به قسمتهای میانی گیاه شاه پسند درختی بود.

در این پژوهش، تهیه نوشیدنی شیر میوه با استفاده از کنسانتره و پوره سیب مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور در یک سری آزمایش مقدماتی شیر با پوره و کنسانتره و اسانس سیب به نسبتهای مختلف مخلوط و برای تعیین بهترین درصد اختلاط نمونه های تهیه شده از نظر طعم و عطر توسط پانلیستهای مجرب مورد قضاوت قرار گرفت. علاوه بر این برای تعیین بهترین ترکیب درجه حرارت - زمان جهت پاستوریزاسیون نمونه ها، سه شرایط 75 درجه سانتیگراد به مدت 15 دقیقه، 85 درجه سانتیگراد به مدت 10 دقیقه و 95 درجه سانتیگراد به مدت 5 دقیقه بررسی گردیدند. در مرحله بعد بر اساس یافته های آزمایش مقدماتی، نوشیدنی شیر سیب تهیه و در پاکتهای دوی پک بسته بندی گردید و سپس برای بررسی قابلیت انبارمانی، نمونه ها به مدت 6 هفته در شرایط یخچال نگهداری شدند. در این فاصله نمونه ها هر هفته از نظرpH ، رنگ و کیفیت ظاهری، طعم و مزه، عطر و کیفیت میکروبی آزمایش گردیدند. نتایج حاصله حاکی از آن بود که در طول مدت یاد شده کیفیت ارگانولپتیک نمونه ها بدون تغییر ماند، نتیجه آزمایشهای میکروبی نیز از نظر وجود کپک، مخمر، کلی فرمهای مدفوعی و غیر مدفوعی منفی بود.

این تحقیق با هدف بررسی اثرات تغییر اقلیم بر عملکرد و سایر خصوصیات رشدی آفتابگردان و نخود در شرایط فاریاب و دیم طراحی و اجرا گردید. در این تحقیق، نخست با استفاده از دو مدل عمومی گردش (GFDL, GISS)، میانگین ماهانه متغیرهای اقلیمی درجه حرارت، تشعشع و بارندگی، برای شرایط دو برابر شده دی اکسید کربن در شهر تبریز پیشگویی شد. در مرحله بعد با استفاده از مدل شبیه سازی OSBOL، اثرات چنین تغییراتی بر رشد و نمو، عملکرد و نیاز آبی آفتابگردان و نخود (آبی و دیم) مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس پیشگویی دو مدل GISS وGFDL، میانگین سالیانه درجه حرارت بترتیب به میزان 4.6 و 4.3 درجه سانتیگراد و میانگین سالیانه بارش بترتیب به مقدار 32% و 1% افزایش یافته و میانگین سالیانه شدت تشعشع تغییر چندانی نخواهد کرد. نتایج حاصل از مدل GISS نشان داد که دو برابر شدن دی اکسید کربن سبب خواهد شد تا در طی پنج ماه اول فصل رشد، میانگین درجه حرارت و بارندگی به میزان 3.7 درجه سانتیگراد و 40% افزایش و تشعشع در این دوره 3% کاهش یابد. بر اساس مدل GFDL، میانگین درجه حرارت و تشعشع در طی این پنج ماه بترتیب 4.7 درجه سانتیگراد و 4% افزایش و بارندگی 12% کاهش خواهد یافت. بر اساس نتایج حاصل از مدل OSBOL، تغییر اقلیم سبب خواهد شد تا در آفتابگردان و در شرایط فاریاب، روز تا رسیدگی و شاخص برداشت کاهش و عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و تا حدودی نیاز آبی افزایش یابد. در شرایط دیم، عملکرد بیولوژیک افزایش و روز تا رسیدگی و شاخص برداشت کاهش می یابد، در مورد عملکرد دانه، بین نتایج مبتنی بر دو مدل GISS و GFDL تضاد وجود دارد. در رابطه با نخود نتایج حاصل بیانگر آن است که دو برابر شدن دی اکسید کربن سبب کاهش شدید تعداد روز تا مرحله رسیدگی، عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه و نیاز آبی نخود در حالت فاریاب شده و شاخص برداشت آن تغییری نخواهد کرد. بر اساس این پیشگویی، عملکرد دانه، بیوماس و شاخص برداشت نخود دیم در حالت اقلیم تغییر یافته، زیاد شده و روز تا رسیدگی کاهش خواهد یافت.