یکی از اهداف زیربنایی تولید در بخش کشاورزی اجرای روش های مکانیزه و جدید کاشت محصولات می باشد که موجب افزایش بهره وری و پایداری تولید در این بخش شده است. بنابراین جهت افزایش تولید گندم در واحد سطح، استفاده از فناوری مکانیزه به ویژه کاربرد ماشین های جدید کاشت توصیه می گردد. در این راستا به منظور ارزیابی عملکرد دو سیستم کاشت گندم به صورت جوی و پشته در مقایسه با روش کاشت مرسوم به عنوان شاهد، آزمایشی در سال زراعی 88-87 در شهرستان شوشتر واقع در شمال خوزستان انجام شد. در این آزمایش پس از شخم با گاوآهن برگردان دار در عمق 25 سانتی متری و تعداد دو مرتبه دیسک در عمق 10 سانتی متری، 9 تیمار متفاوت کاشت مورد مقایسه قرار گرفتند. تیمارها شامل نوع کشت (هیرم کاری و خشکه کاری)، کاشت با خطی کارهای روی پشته (شیار بازکن ثابت و شیار بازکن فنردار) و سه خط کشت روی پشته با فاصله ردیف های 60 و 75 سانتی متری با سه تکرار در قالب طرح آماری فاکتوریل خرد شده با پایه بلوک های کامل تصادفی اجرا گردید. نتایج نشان داد که کشت هیرم کاری، استفاده از خطی کار با شیار بازکن فنردار و فاصله ردیف های 75 سانتی متری میزان عملکرد را در سطح یک در صد (P£0.01) در مقایسه با روش مرسوم به میزان 33 درصد افزایش داد. همچنین این فاصله در شاخص برداشت، نوع کشت و نوع شیار بازکن تفاوت بسیار معنی دار نشان داد. بیشترین عملکرد دانه (5467 کیلوگرم) مربوط به تیمار هیرم کاری، فاصله ردیف های 75 سانتی متری و استفاده از خطی کار با شیار بازکن های فنردار بود و کمترین عملکرد (4133 کیلوگرم) مربوط به تیمار کشت مرسوم منطقه به دست آمد. نتایج محاسبات نشان داد که کاشت به صورت هیرم کاری، در ردیف های 75 سانتی متری دارای سه خط کاشت با شیار بازکن های فنردار مناسب ترین تیمار در افزایش عملکرد دانه و ماده خشک تولیدی می باشد که در مقابل کشت مرسوم 9 درصد افزایش عملکرد داشت.