ورزش و علوم زیست حرکتی
سال:1393 | دوره:6 | شماره:1 (پیاپی 11) |تعداد مقالات:9

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه و هدف: در این مطالعه تاثیر زودگذر اجرای حرکت اسکات بصورت تک پا و جفت پا بر اساس روش نیرومندسازی پس فعالی، بر عملکرد پرش عمودی و فعالیت EMG عضلات منتخب هنگام پرش مردان ورزشکار بررسی می شود.روش شناسی: آزمودنی ها 20 مرد ورزشکار (10 نفر بسکتبالیست و10 نفر والیبالیست) تمرین کرده بودند (سن: 20.94±2.56 سال، وزن: 74.64±6.72 کیلوگرم، قد: 180±6.55 سانتی متر) که داوطلبانه در این طرح شرکت کردند. آزمودنی ها در سه روز متفاوت هر سه پروتکل:1- گرم کردن مطلق (دویدن روی تردمیل با سرعت9 کیلومتر بر ساعت به مدت 5 دقیقه و انجام حرکات کششی ظرف 3 دقیقه)، 2- گرم کردن به همراه اجرای یک نوبت با دو تکرار نیم اسکات پویای جفت پا با شدت 90 درصد 1RM و 3- گرم کردن با اجرای یک نوبت دو تکراری نیم اسکات پویای تک پا با شدت 90 درصد 1RM را بطور تصادفی اجرا کردند. آزمون پرش عمودی در پنج دقیقه ریکاوری هر سه پروتکل انجام گرفت و فعالیت EMG عضلات چهارسررانی و همسترینگ در فاز کانسنتریک پرش و هنگام انقباض ارادی بیشینه (MVC) ثبت و شاخص RMS/ MVC استخراج گردید. برای تحلیل آماری داده ها از آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد.یافته ها: ارتفاع پرش پس از اجرای پروتکل های دوم و سوم (نیرومندسازی پس فعالی) نسبت به روش گرم کردن مطلق (سنتی) بطور معناداری افزایش یافت (به ترتیب P=0.018 و P=0.043)، اما در فعالیت EMG عضلات چهارسررانی و همسترینگ ورزشکاران در سه پروتکل تمرینی تفاوت معناداری مشاهده نگردید (P³0.005).نتیجه گیری: روش گرم کردن ویژه با استفاده از نیم اسکات تک پا و جفت پا بهتر می تواند عملکرد پرش عمودی این ورزشکاران را بهبود دهد که احتمالا به تغییرات درون عضلانی وابسته است.

مقدمه و هدف: اینترلوکین 18 و پروتئین واکنش گر C (CRP) دو ریسک فاکتور قلبی- عروقی هستند که در سال های اخیر مطرح شده اند و به طور مستقل خطر آترواسکلروز را نشان می دهند. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات طناب زنی بر IL-18 و CRP نوجوانان دارای اضافه وزن و چاق است.روش شناسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی است. تعداد30 نوجوان دارای اضافه وزن و چاق به طور تصادفی در دو گروه تجربی (تعداد: 15 نفر، قد 165.28 سانتی متر، وزن 83.02 کیلوگرم، سن 13.73 سال، شاخص توده بدنی (BMI) 31.046) و گروه کنترل (تعداد: 15 نفر، قد 164.54 سانتی متر، وزن 83.02 کیلوگرم، سن 13.93 سال، BMI 30.404) تقسیم شدند. سپس گروه تجربی تحت تاثیر یک برنامه تمرینی طناب زنی فزاینده به مدت هشت هفته قرار گرفتند. در حالیکه گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند و تنها پیگیری شدند. متغیرهای وزن، درصد چربی، BMI و حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo2max) قبل و بعد تمرینات از هر دو گروه اندازگیری شدند. نمونه خونی در حالت ناشتا طی دو مرحله، 48 ساعت قبل و بعد از تمرینات برای سنجش میزان IL-18، CRP سرم گرفته شد. به منظور مقایسه درون گروهی از آزمون آماری t همبسته و برای مقایسه بین گروهی از آنالیز واریانس دو طرفه استفاده شد.یافته ها: پس از هشت هفته تمرینات طناب زنی در مقایسه درون گروهی با آزمون t همبسته متغیرهای وزن (P=0.001)، BMI (P=0.001)، درصد چربی (P=0.001)، IL-18 (P=0.001) و CRP (P=0.001) کاهش معنی دار داشتند، ولی در مقایسه بین گروهی با آنالیز واریانس دو طرفه متغیرهای وزن (P=0.501)، BMI (P=0.257) و درصد چربی (P=0.068) کاهش غیر معناداری داشتند، IL-18 (P=0.001) و CRP (P=0.011) به طور معناداری کاهش یافتند و V02max افزایش معنی دار داشت (P=0.009).بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه انجام تمرین طناب زنی موجب کاهش اینترلوکین 18 و کاهش التهاب در نوجوانان دارای اضافه وزن و چاق شد، بنابراین ممکن است انجام این گونه تمرینات در پیشگیری و کاهش آترواسکلروز در نوجوانان چاق مفید باشد.

هدف: هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر دو نوع فعالیت بدنی وامانده ساز هوازی و بی هوازی بر سطوح BDNF و کورتیزول سرمی و ارتباط آن ها با هم می باشد.مواد و روش ها: 16 نفر از دانشجویان فعال به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول تست وامانده ساز بی هوازی کانینگهام و فالکنر و گروه دوم تست وامانده ساز هوازی استراند را انجام دادند. نمونه های خونی قبل و بلافاصله پس از تمرین گرفته شد.یافته ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد که هر دو نوع ورزش حاد وامانده ساز هوازی و بی هوازی موجب افزایش معنی دار BDNF شدند (p<0.05). همچنین اجرای یک جلسه ورزش تا حد واماندگی از نوع هوازی باعث کاهش معنی دار (p<0.05) و از نوع بی-هوازی باعث افزایش غیرمعنی دار (p>0.05) در سطوح سرمی کورتیزول گردید. بین سطوح کورتیزول و BDNF در هر دو گروه آزمودنی همبستگی معنی داری وجود نداشت (P>0.05). به علاوه، آزمون تی مستقل نشان داد تفاوت معنی داری بین گروه های هوازی و بی هوازی در سطوح سرمی BDNF و کورتیزول وجود ندارد (P>0.05).نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده تاثیرات قابل توجه و مثبت تمرینات وامانده ساز حاد هوازی و بی هوازی بر سطوح سرمی BDNF می باشد. با توجه به عدم ارتباط معنادار بین این دو عامل می توان بیان داشت احتمالا اجرای فعالیت های حاد هوازی و بی هوازی موجب افزایش کورتیزول تا حدی که باعث سرکوب و کاهش سطوح BDNF در افراد فعال شود نمی گردد و از این رو خطری برای سلامت دستگاه عصبی به شمار نمی رود.

هدف: هدف از پژوش حاضر بررسی تاثیر8 هفته تمرین استقامتی و مصرف متادون به عنوان جایگزین مورفین بر سطح سرمی سایتوکاین های اینترفرون گاما و اینترلوکین 17 بود.مواد و روش ها: تعداد 24 موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 220±10 گرم به چهار گروه کنترل، ورزیده، مصرف کننده متادون، ورزیده مصرف کننده متادون تقسیم شدند. همه گروه ها به وسیله مورفین سولفات 0.4 mg/mLدر طی 21 روز معتاد شدند. برای اطمینان از وابستگی به مورفین، به تعدادی از حیوانات نالوکسان (3 mg/kg, ip) تزریق شد. به آب آشامیدنی گروه مصرف کننده متادون و گروه ورزیده مصرف کننده متادون پودر متادون هیدروکلراید اضافه شد. گروه ورزیده و گروه ورزیده مصرف کننده متادون به مدت 8 هفته بر روی تردمیل دویدند. مدت زمان و سرعت به صورت تدریجی افزایش یافت. پیش از شروع تمرینات و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، نمونه خونی از همه حیوانات تهیه و از سرم خون به روش الایزا میزان سطح سرمی اینترفرون گاما و اینترلوکین 17 اندازه گیری شد.یافته ها: سطح سرمی اینترفرون گاما گروه ورزیده مصرف کننده متادون در مقایسه با گروه مصرف کننده متادون افزایش (P<0.001) و سطح سرمی اینترلوکین 17 کاهش معنی داری را نشان داد (P<0.01). همچنین افزایش معنی داری در سطح سرمی اینترفرون گاما (P<0.01) و کاهش معنی داری در سطح اینترلوکین 17 (P<0.001) در گروه ورزیده نسبت به گروه ورزیده مصرف کننده متادون مشاهده شد.نتیجه گیری: تمرین استقامتی در دوره سندروم ترک باعث افزایش اینترفرون گاما و کاهش اینترلوکین 17 در گروه های فعال نسبت به گروه های غیر فعال شده و تاثیر بیشتری بر این سایتوکاین ها گذاشت. بنابراین این نوع ورزش می تواند باعث بهبود عملکرد سیستم ایمنی در دوره سندروم ترک گردد.

مقدمه: سایتوکاین ها و دیگر پپتیدهای بیان، تولید و آزاد شده به وسیله فیبرهای عضلانی که اثرات پاراکرین و اندوکرین اعمال می کنند به عنوان مایوکاین طبقه بندی می شوند. این احتمال وجود دارد که مایوکاین های آزاد شده از عضله اسکلتی واسطه اثرات مفید ورزش در رابطه با سلامتی باشند. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات تمرین مقاومتی شدید بر بیان پروتئین مایوکاین های IL-6، IL-1b و TNF-a در عضله تند تنش در موش های صحرایی دیابتی بود.روش شناسی: موش های صحرایی به گروه های کنترل، تمرین، دیابتی ایجاد شده با استرپتوزوتوسین و دیابتی تمرین تقسیم شدند. گروه های تمرین برای تمرین مقاومتی بالا رفتن از یک نردبان 1 متری با وزنه ای که به دم آن ها آویزان بود را اجرا کردند. بعد از 5 هفته تمرین مقاومتی محتوایی پروتئین مایوکاین های IL-6، IL-1b و TNF-a در عضله FHL با روش الایزا اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج پژوهش نشان دهنده تاثیر دیابت و اثر متقابل تمرین و دیابت بر بیان مایوکاین IL- 6 در عضله FHL بود (p<0.05). همچنین دیابت باعث افزایش سطوح IL-1b و در عضله تند تنش FHL گشت (p<0.001). اما تمرین مقاومتی نتوانسته است تغییری در سطوح IL-1b و TNF-a ایجاد کند (p>0.05).بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش تمرین مقاومتی توانسته است باعث کاهش مایوکاین IL-6 در دیابت شود. در مورد مایوکاین های التهابی IL-1b و TNF-a تمرین مقاومتی تغییری ایجاد نکرده است. این احتمال وجود دارد که افزایش مایوکاین های التهابی در عضله اسکلتی مکانیسمی برای سازگاری های تمرینی باشد.