تولیدات دامی
سال:1393 | دوره:16 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

غلظت های صفر تا 200 میکرومولار اسید آلفا-لینولنیک (آلفالین) برای مطالعه اثر این اسید چرب بر بلوغ هسته ای اووسایت ها تعیین شد. اووسایت های بز در حضور غلظت های صفر (شاهد)، 10، 50، 100 و 200 میکرومولار آلفالین برای بلوغ کشت داده شدند. بیشترین درصد بلوغ برون تنی با افزودن 50 میکرومولار آلفالین به محیط کشت اووسایت ها حاصل شد (P<0. 05). پس از پارتنوژنز/ لقاح برون تنی اووسایت ها، درصد تسهیم و درصد تولید بلاستوسیست اووسایت ها نیز در روزهای سوم و هشتم پس از کشت ثبت شد. میزان آپاپتوز سلول های بلاستوسیست نیز ارزیابی شد. پس از پارتنوژنز، درصد تسهیم اووسایت هایی که محیط کشت آن ها حاوی50 میکرومولار آلفالین بود تفاوتی با شاهد نداشت، ولی درصد تولید بلاستوسیست ها در این گروه بالاتر بود (P<0. 05). پس از لقاح برون تنی، درصد تسهیم و درصد تولید بلاستوسیست گروه 50 میکرومولار آلفالین بیشتر از گروه شاهد بود (P<0. 05). همچنین، بلاستوسیست های گروه 50 میکرومولار آلفالین، سلول های بیشتر و آپوپتوز سلولی کمتری در مقایسه با گروه شاهد داشتند (P<0. 05). نتایج این پژوهش نشان داد که اضافه کردن 50 میکرومولار آلفالین به محیط کشت بلوغ برون تنی اووسایت های بز راندمان بلوغ هسته ای، درصد تسهیم، درصد تولید بلاستوسیست و کیفیت آن ها را افزایش می دهد.

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی آثار سطوح مختلف اسانس لیموترش بر قابلیت هضم مواد مغذی، متابولیت های خونی و تخمیر شکمبه ای در گوساله های نر هلشتاین بود. به این منظور، چهار اساس گوساله نر هلشتاین فیستوله گذاری شده (میانگین وزن بدن 20± 650 کیلوگرم) برای پنج دوره هفده روزه و در قالب طرح بلوک کامل تصادفی چرخشی به پنج جیره آزمایشی شامل شاهد با سطوح 600، 800 و 1000 میلی گرم در روز اسانس لیموترش و شاهد با 300 میلی گرم در روز موننسین اختصاص داده شد. قابلیت هضم ظاهری ماده آلی در جیره حاوی 1000 میلی گرم در روز اسانس لیموترش از سایر تیمارها بالاتر بود (P<0. 05). تیمارهای آزمایشی بر قابلیت هضم ماده خشک، پروتئین خام، چربی خام، فیبر نامحلول در شوینده خنثی و فیبر نامحلول در شوینده اسیدی اثری نداشت. اثر تیمارها بر غلظت گلوکز، لیپوپروتئین های با چگالی بالا، آلبومین، پروتئین کل، کراتینین، تری گلیسیرید و اوره معنادار نبود، ولی میزان کلسترول و غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات در سرم تیمار شاهد بیش از سایر تیمارها بود (P<0. 05). غلظت پروپیونات در مایع شکمبه حیواناتی که 1000 میلی گرم اسانس لیموترش دریافت کردند نسبت به تیمار شاهد بیشتر ولی غلظت بوتیرات آن ها از تیمار شاهد کمتر بود (P<0. 05). نتایج آزمایش نشان داد که افزودن 1000 میلی گرم اسانس لیموترش بر قابلیت هضم ماده آلی، خصوصیات تخمیری شکمبه و غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات خون گوساله های نر هلشتاین تاثیر مثبت دارد.

این مطالعه به منظور بررسی اثر منابع مختلف مکمل آلی و معدنی مس بر فراسنجه های تولید گاز و قابلیت هضم مواد مغذی در بره های نر زندی انجام شد. در آزمایش اول، هجده راس بره نر (میانگین وزن 17. 53± 1. 62 کیلوگرم) در قالب طرحی کاملاً تصادفی در سه گروه شش راسی، در جایگاه های انفرادی به مدت هفتاد روز پروار شدند. تیمارها شامل شاهد (جیره پایه بدون مکمل مس)، جیره پایه به همراه 10 میلی گرم مس در کیلوگرم ماده خشک جیره به شکل پروتئینات و جیره پایه به همراه 10 میلی گرم مس در کیلوگرم ماده خشک جیره به شکل سولفات بود. تغذیه بره ها با جیره های حاوی مکمل مس میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک مصرفی را بهبود بخشید، ولی تاثیری بر مصرف خوراک نداشت. قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام و ADF در بره هایی که از جیره مکمل شده با مس آلی تغذیه شدند، نسبت به بره های سایر تیمارها بیشتر بود (P<0. 01). در آزمایش دوم، میزان انرژی سوخت وسازی جیره های آزمایش اول برآورد و تاثیر منبع مس بر فراسنجه های تولید گاز بررسی شد. نرخ تولید گاز (c) در بین تیمارهای آزمایشی معنادار نبود اما پتانسیل تولید گاز (b) در تیمارهای حاوی مکمل مس بیشتر از تیمار شاهد بود (P<0. 05). براساس نتایج تحقیق حاضر، افزودن مکمل مس به شکل آلی به جیره بره های پرواری از طریق بهبود قابلیت هضم مواد مغذی باعث بهبود عملکرد می شود.

به منظور بررسی تاثیر افزودن پودر برگ مریم گلی (Salvia mirzayanii) به جیره در عملکرد، خصوصیات لاشه، وزن نسبی اندام های داخلی و جمعیت میکروبی روده های کور جوجه های گوشتی آزمایش انجام شد. تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی یک روزه با پنج سطح مریم گلی (صفر، 25/0، 5/0، 75/0 و 1 درصد) در دامنه سنی یک تا 42روزگی تغذیه شدند. در دوره سنی یک تا 21روزگی، پرندگانی که 1 درصد پودر برگ مریم گلی در جیره خود دریافت کردند، مصرف خوراک و افزایش وزن کمتر و ضریب تبدیل بالاتری داشتند (0/05>P). در دوره سنی 22 تا 42روزگی و کل دوره پرورش (یک تا 42روزگی) ضریب تبدیل غذایی در پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 0/5 درصد پودر برگ مریم گلی، در مقایسه با گروه شاهد به طور معناداری کاهش یافت (0/05>P). بازده لاشه و وزن نسبی عضله سینه در پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 1 درصد برگ مریم گلی کمتر از سایر تیمارها بود (0/05>P). جمعیت باکتری های اسید لاکتیک در روده های کور پرندگانی که جیره حاوی 0/25 و 0/5 درصد مریم گلی مصرف کردند، در مقایسه با پرندگان شاهد افزایش یافت (0/05>P). تغذیه جیره های حاوی سطوح بالاتر از 0/5 درصد مریم گلی، جمعیت کلی فرم ها را در روده های کور نسبت به پرندگان شاهد کاهش داد (0/05>P). براساس نتایج تحقیق حاضر، افزودن 0/5 درصد پودر برگ مریم گلی به جیره جوجه های گوشتی، ضمن بهبود ترکیب فلور میکروبی روده های کور، عملکرد رشد را بهبود می بخشد.

به منظور ارزیابی اثر تغذیه سطوح مختلف مکمل ورمی هوموس (به منزله منبع اسید هیومیک) بر عملکرد جوجه گوشتی، آزمایشی با استفاده از 240 قطعه جوجه گوشتی (راس 308) در قالب طرحی کاملاً تصادفی با چهار تیمار (شامل سطوح صفر، 0/5، 1 و 1/5 درصد ورمی هوموس) و پنج تکرار و تعداد دوازده قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 42 روز اجرا شد. اثر تیمارهای آزمایشی بر عملکرد، بازده لاشه، وزن نسبی اندام های داخلی، غلظت کلسیم و فسفر سرم و میزان خاکستر استخوان درشت نی معنا دار نبود. افزایش سطح ورمی هوموس تا 1 درصد جیره باعث کاهش خطیpH گوشت سینه شد (0/05>P)، اما در سطح 1/5 درصد pH را افزایش داد. سطوح 1 و 1/5 درصد مکمل ورمی هوموس در جیره مقدار pH گوشت ران را در مقایسه با گروه های شاهد و 0/5 درصد افزایش داد (P<0. 01). غلظت مالون دی آلدئید در گوشت ران تازه و نگهداری شده با افزایش سطح مکمل ورمی هوموس در جیره به طور خطی کاهش یافت، اما در گوشت سینه به صورت درجه دو تغییر کرد (P<0. 01). با افزایش سطح مکمل ورمی هوموس در جیره، میزان ظرفیت نگهداری آب به طور خطی افزایش یافت (P<0. 01). افزودن 1 درصد ورمی هوموس در جیره، سبب بهبود رنگ، بو، آبداری و پذیرش کلی عضله سینه در مقایسه با تیمار شاهد شد (0/05>P)، اما بر صفات حسی گوشت ران اثر نداشت. براساس نتایج تحقیق حاضر، تغذیه مکمل ورمی هوموس تا سطح 1 درصد جیره بدون کاهش عملکرد سبب بهبود کیفیت، طعم و مزه گوشت سینه می شود.

این آزمایش برای بررسی اثر سطوح گوناگون پنیرک (صفر، 20، 40، و 60 میلی گرم در کیلوگرم علوفه آتریپلکس) بر تجزیه پذیری و فراسنجه های تخمیر علوفه آتریپلکس در شتر تک کوهانه انجام گرفت. فراسنجه های تخمیر با تکنیک تولید گاز و قابلیت هضم آزمایشگاهی با روش هضم دومرحله ای به کمک دو نفر شتر تک کوهانه ماده دوساله دارای فیستولای شکمبه اندازه گیری شد. افزودن پنیرک در دو سطح 40 و 60 میلی گرم در کیلوگرم علوفه موجب افزایش معنی دار حجم گاز تولیدی از علوفه آتریپلکس شد (0/05>P)، ولی ثابت نرخ تولید گاز تحت تاثیر افزودن پنیرک قرار نگرفت. اضافه کردن پنیرک (60 میلی گرم در کیلوگرم) به آتریپلکس میزان عامل جداکننده، تولید توده میکروبی، راندمان تولید توده میکروبی، و ماده آلی واقعاً هضم شده را به طور معنی داری کاهش داد (0/05>P). افزودن 40 و 60 میلی گرم در کیلوگرم پنیرک به علوفه آتریپلکس pH محیط های کشت را کاهش داد (0/05>P). در مقایسه با تیمار شاهد بالاترین غلظت نیتروژن آمونیاکی مربوط به تیمار حاوی 20 میلی گرم در کیلوگرم پنیرک (11/73 میلی گرم در 100 میلی لیتر) بود (0/05>P). همچنین این تیمار بیشترین هضم پذیری NDF را در مقایسه با تیمار شاهد داشت (0/5>P). افزودن پنیرک در سطوح 20، 40، و 60 میلی گرم در کیلوگرم به آتریپلکس موجب افزایش تراکم گونه های پروتوزوئرها در زمان های 12 و 24 ساعت در مقایسه با 48 ساعت انکوباسیون شد (0/05>P). گونه های دیپلودینیوم کملی، دیپلودینیوم مگی، اپیدینیوم ایکوداتوم، و یودیپلودینیوم مگی در تیمارهای حاوی پنیرک تراکم بالاتری داشتند (0/05>P). براساس نتایج تحقیق حاضر، تخمیر بالای پنیرک می تواند به بهبود قابلیت هضم و تولید گاز علوفه آتریپلکس در جیره شتر تک کوهانه بیانجامد.

برای انجام پژوهش حاضر، از تعداد 200 راس میش نژاد زل دو تا چهارساله، به صورت پرورش خالص زل و تلاقی استفاده شد. 30 راس بره نر و 30 راس بره ماده (خالص و آمیخته) حاصل از میش ها، در گروه های مجزا برای سه دوره 75، 100، و 125 روزه پروار شدند. در انتهای هر دوره پروار، 10 راس بره از هر جنس ذبح و لاشه آنها تفکیک شد. تفاوتی بین بره های خالص زل و تلاقی شال×زل و همچنین بین بره های نر و ماده، از نظر بازده لاشه، درصد گوشت لخم، و درصد استخوان در دوره های متفاوت پروار، مشاهده نشد. در هر سه دوره پروار، درصد چربی لاشه در بره های نر زل و ماده شال×زل کمتر از سایر گروه ها بود (P<0. 05). وزن شیرگیری بره های آمیخته و وزن آنها در انتهای دوره پروار به ترتیب 22 و 26 درصد بیشتر از بره های خالص زل بود (P<0. 05). در شرایط پرورش صنعتی این آزمایش، با تیمار بره های زل خالص، 5382 کیلوگرم و در تیمار بره های آمیخته (شال×زل) 6774 کیلوگرم وزن زنده تولید شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که پرورش بره های نژاد خالص زل و یا آمیخته های آن در شرایط صنعتی (متمرکز) اقتصادی و به سود دامدار خواهد بود.

به منظور بررسی تاثیر پودر برگ کنگرفرنگی و ویتامین E بر عملکرد، وزن نسبی اندام های داخلی، و برخی فراسنجه های خون، از 240 قطعه بلدرچین یک روزه در چهار تیمار شامل جیره پایه (شاهد)، جیره پایه مکمل شده با سطوح 1/5 و سه درصد پودر برگ کنگرفرنگی، و جیره پایه مکمل شده با 300 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین E با چهار تکرار و 15 پرنده در هر تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. افزایش وزن پرندگانی که در جیره ویتامین E دریافت کردند، از سایر تیمارها بیشتر بود (P<0. 05). در کل دوره پرورش، تفاوت افزایش وزن پرندگانی که با جیره های حاوی کنگرفرنگی تغذیه شدند، با پرندگان شاهد معنی دار نبود. پرندگانی که جیره حاوی سه درصد پودر برگ کنگرفرنگی دریافت کردند، ضریب تبدیل خوراک بالاتری داشتند (P<0. 05). غلظت های آلبومین و HDL سرم خون پرندگانی که با جیره حاوی 1/5 درصد پودر برگ کنگرفرنگی تغذیه شدند، از سایر تیمارها بیشتر بود (P<0. 05). باتوجه به نتایج این تحقیق، استفاده از پودر برگ کنگرفرنگی تا سه درصد جیره بلدرچین، تاثیر منفی بر میزان مصرف خوراک و افزایش وزن در کل دوره پرورش (1-42روزگی) ندارد. استفاده از 300 میلی گرم در کیلوگرم ویتامینE در جیره بلدرچین ژاپنی سبب بهبود عملکرد رشد در سه هفته اول دوره پرورش می شود.

به منظور بررسی اثر افزودن سیاه دانه به جیره در عملکرد، پاسخ ایمنی و برخی فراسنجه های خونی، از 192 قطعه جوجه یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و دوازده مشاهده در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل سطوح افزایشی صفر (تیمار شاهد)، 0/4، 0/8 و 1/2 درصد سیاه دانه بود. در دوره رشد و کل دوره پرورش، وزن بدن در پرندگانی که جیره حاوی 0/4 و 0/8 درصد سیاه دانه مصرف کردند، بیشتر از پرندگان شاهد بود (P<0/05). افزودن سیاه دانه به جیره اثری بر مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی در دوره های آغازین، رشد و کل دوره پرورش نداشت. وزن بورس فابرسیوس و تیموس در پرندگانی که 0/4 و 0/8 درصد سیاه دانه در جیره خود دریافت کردند، بیشتر از پرندگان شاهد بود (P<0/05). وزن کبد در پرندگان مربوط به تیمار 0/4 درصد سیاه دانه بیشتر از شاهد بود (P<0/05). افزودن سیاه دانه به جیره باعث کاهش معنادار غلظت گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول و LDL و افزایش میزان HDL سرم خون شد (P<0/05). در پرندگانی که در جیره خود سیاه دانه دریافت کردند تعداد گلبول های سفید افزایش و نسبت هتروفیل: لنفوسیت کاهش یافت (P<0/05). توان آنتی اکسیدانی تام پلاسمای خون در پرندگانی که0/4 و 0/8 درصد سیاه دانه دریافت کردند، بیشتر از شاهد بود (P<0/05). به طور کلی، استفاده از سیاه دانه تا سطح 0/8 درصد در جیره، ضمن بهبود عملکرد، فعالیت سیستم ایمنی و توان آنتی اکسیدانی تام خون جوجه های گوشتی را افزایش می دهد.

این تحقیق به منظور بررسی تولید آنزیم های هضم کننده الیاف در شکمبه و روش های مختلف استخراج و تغلیظ آن ها از محتویات شکمبه دام های کشتارشده انجام شد. به همین منظور، از دو روش هوموژن سازی و سونیکیشن برای آزادسازی آنزیم های متصل به مواد جامد محتویات شکمبه و از روش های رسوب دادن پروتئین ها با اتانل، تری کلرو استیک اسید و سولفات آمونیم، همچنین خشک کردن با برودت به منظور تغلیظ آنزیم های هضم کننده الیاف استفاده شد. به منظور بررسی اثر دما و مدت زمان نگهداری بر فعالیت آنزیم ها از روش های نگهداری در نیتروژن مایع، فریزر 70-و 20-درجه سانتی گراد استفاده شد. میانگین فعالیت ویژه آنزیم های سلولاز و زایلاناز به ترتیب 7/5 و 16/5 واحد به ازای هر میلی گرم پروتئین موجود در محلول بود. میزان آزادسازی و استخراج آنزیم از محتویات شکمبه در روش هوموژن سازی بیشتر از روش سونیکیشن بود. فعالیت و بازیافت آنزیم ها در روش های تغلیظ با برودت و رسوب دادن با سولفات آمونیم بیشتر بود. روش نیتروژن مایع برای نگهداری طولانی مدت و روش فریزر 70-برای نگهداری میان مدت مناسب تر بود. نتایج این تحقیق نشان داد که محتویات شکمبه دام های کشتارشده منبع مناسبی از آنزیم های هضم کننده الیاف گیاهی است و می توان با به کارگیری روش های استخراج و تغلیظ مناسب از آن ها استفاده کرد.