دانشور پزشکی: نشریه پژوهشی پایه و بالینی
سال:1400 | دوره:29 | شماره:153 |تعداد مقالات:9

مقدمه و هدف: سیکلوفسفامید یکی از داروهای رایج در شیمی درمانی و سرکوب سیستم ایمنی در پیوند ارگان ها می باشد. کاربرد کلینیکی سیکلوفسفامید به دلیل عوارض جانبی زیادی که در اثر سمیت تولید مثلی، کبدی، کلیوی و قلبی در بیماران و مدل های حیوانی دارد، کمتر شده است. هدف این مطالعه بررسی اثر گرلین در برابر آسیب های ناشی از سیکلوفسفامید در بافت کلیه می باشد. مواد و روش ها: 32 سر موش سوری نر 2 ماهه به طور تصادفی به 4 گروه 1-کنترل 2-سیکلوفسفامید 3-سیکلوفسفامید + گرلین 4-گرلین تقسیم شدند. سیکلوفسفامید هفته ای یک بار (100 میلی گرم بر کیلوگرم) و گرلین (80 میکروگرم بر کیلوگرم) روزانه به مدت 5 هفته به صورت داخل صفاقی تزریق شدند. پس از 5 هفته کلیه ها خارج شده و پس از توزین تغییرات بافتی توسط رنگ آمیزی های هماتوکسیلین-ایوزین و پریودیک اسید شیف مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: بررسی ها نشان داد که سیکلوفسفامید باعث کاهش معنادار وزن بدن و کلیه شده و همچنین سبب افزایش معنادار آسیب بافتی می شود (05/0>p). درمان با گرلین به طور معناداری باعث بهبودی در فاکتورهای فوق گردید (05/0>p). نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که گرلین می تواند اثرات تخریبی ناشی از سیکلوفسفامید در بافت کلیه را کاهش دهد.

مقدمه و هدف: وقوع افسردگی در بیماری آلزایمر بسیار شایع می باشد و مکانیسم های مختلفی در همراه شدن این دو بیماری با یکدیگر دخیل هستند. شوک درمانی الکتریکی یکی از روش های درمانی موثر در درمان افسردگی بوده و ما در مطالعه پیش رو به تاثیرات آن در مدل آزمایشگاهی آلزایمر و افسردگی در حیوانات آزمایشگاهی می پردازیم. مواد و روش ها: برای این منظور تعداد 48 موش صحرایی نر نژاد ویستار به 6 گروه کنترل، افسرده، آلزایمر بدون دریافت شوک درمانی الکتریکی، آلزایمر با دریافت شوک درمانی الکتریکی، آلزایمر و افسرده بدون دریافت شوک درمانی الکتریکی، آلزایمر و افسرده با دریافت شوک درمانی الکتریکی تقسیم شدند. آلزایمر با مدل تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین و افسردگی با تزریق داخل صفاقی رزرپین ایجاد شد. تست های رفتاری در گروه ها صورت گرفت و نهایتا داده های آزمون با تست های آماری مربوط، مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج: پارامترهای رفتاری رجحان سوکروز، ماز بعلاوه مرتفع، آزمون جعبه باز در موش های درمان شده با روش شوک درمانی الکتریکی، نشان دهنده تاثیر این روش درمانی در تعدیل خلق و خو در موش های مبتلا به آلزایمر و افسردگی می باشد. نتیجه گیری: به طور کلی تعدیل پارامترهای رفتاری در موش های مبتلا به آلزایمر و افسردگی که با روش شوک درمانی الکتریکی درمان شده اند، حاکی از تاثیر درمانی این روش در بهبود وضعیت خلقی این دسته از حیوان ها می باشد.

مقدمه و هدف: اختلال در مسیر میوستاتین/SMAD می تواند منجر به نقص قلبی شود. دیابت می تواند در این مسیر اختلال ایجاد کند؛ بنابراین هدف از انجام تحقیق حاضر، تاثیر شش هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر محتوای پروتیین های میوستاتین و SMAD2/3 در بافت بطن چپ عضله قلب موش های صحرایی دیابتی نوع 1 می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه، 12 سر موش صحرایی نر 2 ماهه نر از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزن 20± 300 گرم انتخاب شدند. پس از القاء دیابت از طریق محلول استرپتوزوتوسین، به روش تصادفی به 2 گروه، تمرین HIIT دیابتی (6 سر) و کنترل دیابتی (6 سر) تقسیم شدند؛ گروه های تمرینی 4 روز در هفته به مدت 6 هفته برنامه تمرینی را شامل 5 وهله 4 دقیقه ای با شدت معادل 85 تا 95 درصد حداکثر سرعت و دوره های استراحت فعال 3 دقیقه ای با شدت معادل 50 تا 60 درصد حداکثر سرعت انجام دادند؛ برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون آماری t-مستقل استفاده شد. نتایج: شش هفته تمرین HIIT، منجر به کاهش معنی داری در محتوای پروتیین میوستاتین بین گروه های تمرین و کنترل در بافت عضله قلبی شد (044/0P=). همچنین، تمرین HIIT منجر به کاهش معنی داری در محتوای پروتیین SMAD2/3 بین گروه تمرین و کنترل در بافت عضله قلبی شد (001/0P=). نتیجه گیری: می توان گفت تمرین HIIT با کاهش محتوای پروتیین های میوستاتین و SMAD2/3 در بطن چپ قلبی توانسته است از آتروفی و نقص قلبی در آزمودنی های دیابتی نوع 1 جلوگیری کند. این کاهش می تواند منجر به هیپرتروفی فیزیولوژیک قلبی شود.

مقدمه و هدف: مطالعات زیادی در مورد مکانیسم های درمان تشنج و کاهش درد وجود دارد. به هرحال با توجه به توصیه های طب گیاهی در این مطالعه ازعصاره برگ گیاه شاهتره برای تسکین درد و تشنج در موش های کوچک صحرایی استفاده شده است. مواد و روش ها: در این بررسی 40 سر موش صحرایی کوچک به 5 گروه 1-کنترل 2-کنترل مثبت و سه گروه عصاره با دوزهای 200، 600 و 800 میلی گرم برکیلوگرم تقسیم شدند. همه حیوانات وارد آزمون فرمالین و قوطه وری دم در آب برای آنالیز درد شدند سپس با تزریق پنتیلن تترازول (mg/kg 100) و محاسبه زمان شروع علایم میوکلونوس، کلونوس و تونوس به بررسی تشنج در این موش ها پرداخته شد. یافته ها: نتایج نشان داد عصاره در سه دوز 200، 600 و 800 میلی گرم بر کیلوگرم می تواند باعث کاهش درد حاد و مزمن ناشی از فرمالین شود. همچنین زمان شروع رفتارهای تشنج یعنی میوکلونوس، کلونوس و تشنج می تواند با دوزهای کمتر عصاره 200 و 600 میلی گرم بر کیلوگرم به طور قابل توجهی افزایش یابد. نتیجه گیری: بطور کلی درمان موش ها باعصاره هیدروالکلی برگ گیاه شاهتره می تواند باعث کاهش درد حاد و مزمن گشته و زمان شروع علایم تشنج را بطور معنی داری افزایش دهد.

مقدمه و هدف: دیابت از گروه بیماری های مزمن است که به عنوان یک بیماری ناتوان کننده با پیامدهای منفی بسیاری برای بیمار همراه است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش تنظیم عاطفه و آموزش تنش زدایی خودزاد بر اصلاح شاخص های قند خون زنان مبتلا به دیابت نوع دوم انجام شد. مواد و روش ها: طرح پژوهش حاضر نیمه تجربی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه پژوهش حاضر شامل تمامی زنان مراجعه کننده به انستیتوی غدد ایران واقع در تهران در بازه زمانی مرداد ماه تا مهر 1398 بود که به عنوان گروه نمونه تعداد 33 بیمار به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله آموزش تنش زدایی خودزاد و گروه آموزش تنظیم عاطفه و یک گروه گواه قرار گرفتند. قبل و بعد از اتمام جلسات مداخله از تمام شرکت کنندگان، شاخص های قند خون شامل قند خون دو ساعته و قند خون ناشتا (FBS) گرفته شد. داده های به دست آمده با نرم افزار SPSS-24 و آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که آموزش تنظیم عاطفه و آموزش تنش زدایی خودزاد بر کاهش شاخص های قند خون زنان مبتلا به دیابت نوع دوم اثربخش است (05/0>P) ولی تفاوت معناداری میان اثربخشی این دو مداخله وجود نداشت. نتیجه گیری: طبق نتایج حاصل از این مطالعه، آموزش تنظیم عاطفه و آموزش تنش زدایی خودزاد می توانند مداخلاتی موثر در کاهش شاخص های قند خون زنان مبتلا به دیابت نوع دوم باشند.

مقدمه و هدف: دوران بلوغ تحت تاثیر چاقی است. هدف، بررسی تاثیر تعاملی مصرف عصاره آبی استویا و تمرین هوازی بر شاخص مقاومت به انسولین و ترکیب بدن پسران و دختران چاق در دوران بلوغ بود. مواد و روش ها: تحقیق نیمه تجربی؛ 60 پسر و دختر چاق 17-12 سال که در چهار گروه: تمرین هوازی، استویا، تمرین هوازی + استویا و کنترل قرار گرفتند. سطوح گلوکز و انسولین در حالت ناشتا اندازه گیری و شاخص مقاومت به انسولین به روش HOMA-IR محاسبه شد. آزمودنی ها به مدت 12 هفته، هفته ای سه جلسه با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه تمرین کردند. مکمل به مدت 12 هفته روزانه 12 سی سی عصاره به صورت محلول در آب را در 3 نوبت پس از وعده غذای اصلی مصرف شد. داده ها با آزمون های تی وابسته و آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون بونفرونی در سطح معنی داری 05/0 p < با spss-22 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: کاهش شاخص توده بدنی، توده چربی بدن، انسولین و گلوکز سرم و همچنین افزایش توده خالص بدن در گروه تمرین هوازی+استویا در دختران و پسران معنی دار بود (05/0 ≥ p). در همه گروه ها بجز گروه کنترل کاهش HOMA-IR معنی دار بود؛ اما بین تغییرات آن در دو گروه تمرین هوازی و کنترل، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرین هوازی و مصرف عصاره آبی استویا تغییرات مطلوبی در HOMA-IR و ترکیب بدنی آزمودنی ها ایجاد کرد اما بخشی از این تغییرات حاصل فرایند طبیعی رشد در دوران بلوغ است.

مقدمه و هدف: سکته قلبی یکی از عوامل اصلی مرگ و میر در دنیاست و فعالیت ورزشی از موثرترین راه ها در پیشگیری از این عامل تهدید کننده زندگی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین استقامتی بر استرس اکسایشی ناشی از ایسکمی القایی در قلب موش های صحرایی نر سالم بود. مواد و روش ها: تعداد 32 سر موش صحرایی نر دوماهه نژاد ویستار مورد استفاده قرار گرفت. موش های صحرایی پس از یک هفته سازگاری با محیط جدید، به طور تصادفی در چهار گروه تیماری هر کدام با هشت سر موش صحرایی به ترتیب شامل: 1) گروه کنترل سالم، 2) گروه کنترل بیمار، 3) گروه تمرین سالم و 4) گروه تمرین بیمار بودند. گروه های تمرینی سالم و بیمار به مدت هشت هفته تمرین استقامتی فزاینده را اجرا کردند. برای القای ایسکمی، هر سر موش صحرایی، ایزوپروترنول (85 میلی گرم/کیلوگرم) را در دو روز متوالی و به صورت درون صفاقی دریافت کرد. در انتهای دوره آزمایش، پس از بیهوشی موش ها و جداسازی با Ice-cold saline شستشو، سپس هموژنیزاسیون بافت قلب انجام شد. فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز، کاتالاز و میلوپراکسیداز با استفاده از کیت های اختصاصی و سوپرناتانت جهت بررسی میزان فعالیت آنتی اکسیدانی با استفاده از روش الایزا، اندازه گیری شدند و داده ها با روش آنالیز واریانس یک راهه در سطح معنی داری p≥ 0. 05 تعیین گردید. نتایج: ایسکمی قلبی باعث کاهش معنی دار فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و افزایش پراکسیداسیون لیپیدی نسبت به گروه کنترل سالم (p=0. 001) و تمرین شد (p=0. 002). همچنین، هشت هفته تمرین استقامتی بدون ایسکمی باعث افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی (p=0. 002) و کاهش میلوپراکسیداز نسبت به گروه بیمار شد (p=0. 001). نتیجه گیری: تمرین استقامتی فزاینده از طریق کاهش استرس اکسیداتیو می تواند در برابر آسیب های استرس اکسیداتیو ناشی از تزریق ایزوپروترنول، اثرات درمانی چشمگیری داشته باشد و احتمالا عوارض ناشی از نارسایی ایسکمی قلب را کاهش دهد.

مقدمه و هدف: امروزه سرطان ها به عنوان عامل مهم بیماری، باعث بیش از 12 درصد از مرگ و میرها در جهان می باشد. دوکسوروبیسین (DOX)، داروی موثر در درمان انواع سرطان است که کاربرد آن به دلیل سمیت قلبی ناشی از دوز تجمعی به میزان زیادی محدود شده است. تروگزروتین (TRX) از فلاونوییدروتین مشتق می شود و خواص فارماکولوژیکی دارد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر توام تروگزروتین و تمرین HIIT در کاهش سمیت قلبی ناشی از DOX و بیان ژن های آنتی اکسیدانی در سلولهای قلبی رت ها است. مواد و روش ها: رت های ویستار نر بصورت تصادفی در پنج گروه (10n=) تقسیم شدند: 1) Control، 2) DOX، 3) HIIT+DOX، 4) TRX+DOX، 5) HIIT+TRX+DOX. پس از آخرین تمرین HIIT، رتهای تمرین کرده و گروه کنترل مربوطه تحت تزریق داخل صفاقی DOX قرار گرفتند. میزان تغییرات LDH و CKMB، با روش اسپکتوفوتومتری و تست الایزا و میزان بیان ژن های آنتی اکسیدانی با روش Real-Time PCR انداز ه گیری شد. نتایج: تزریق DOX میزان CKMB و LDH سرم را در رت ها با سطح معنی داری به ترتیب (05/0>P) و (01/0>P) افزایش داد. تمرین HIIT و مصرف تروگزروتین، هر کدام به تنهایی، میزان CKMBو LDH سرم را کاهش داد (05/0>P) و تاثیر توام آنها بیشتر از هر کدام به تنهایی بود (01/0>P). تزریق DOX میزان بیان ژن های آنتی اکسیدانی Nrf2 و Foxo1 را کاهش داد (01/0>P). تمرین HIIT و مصرف تروگزروتین، هر کدام به تنهایی، میزان بیان ژن Foxo1 را افزایش داد (05/0>P) و تاثیر توام آنها بیشتر از هر کدام به تنهایی بود (01/0>P). تمرین HIIT و مصرف تروگزروتین، هر کدام به تنهایی، میزان بیان ژن Nrf2 را بطور غیرمعنی دار افزایش داد ولی تاثیر توام آنها، افزایش معنی دار بود (01/0>P). نتیجه گیری: تاثیر توام تمرین HIIT و تروگزروتین برای پیشگیری از سمیت قلبی ناشی از DOX و افزایش بیان ژن های آنتی اکسیدانی در سلول های قلبی رت ها موثرتر از کاربرد هریک از این راه کار ها به تنهایی می باشد.

مقدمه و هدف: پیش آگهی کارسینوم پاپیلری تیرویید بستگی به سن و جنس، اندازه ی تومور، وجود متاستاز در عقده ی لنفاوی، تهاجم به کپسول، چندمرکزی بودن و سابقه ی پرتو تابی دارد. امروزه برای تعیین پیش آگهی تومورهای مختلف از مارکرهای مختلف از جمله سیتوکراتین 7 استفاده می کنند. در مطالعه ی حاضر هدف بررسی بیان سیتوکراتین 7 در کارسینوم پاپیلری تیرویید و تعیین ارتباط آن با عوامل موثر بر پیش آگهی می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی مقطعی تعداد 87 بلوک پارافینی از بیماران مبتلا به کارسینوم پاپیلری تیرویید که به بیمارستان مصطفی خمینی تهران مراجعه کرده بودند به روش ایمونوهیستوشیمی از نظر بیان سیتوکراتین 7 مورد ارزیابی قرار گرفتند و بیان این مارکر به صورت ضعیف (+)، متوسط (++)، قوی (+++) و شدید (++++) در نمونه ها تعیین شد. سپس ارتباط بیان سیتوکراتین 7 با برخی فاکتورهای موثر بر پیش آگهی بررسی شد. . نتایج: میانگین سنی بیماران 97/16 ± 13/40 سال و 4/87% آن ها زن بودند. بیان سیتوکراتین 7 در تمام نمونه های مورد بررسی مشاهده شد. 2/86% آن ها بیان متوسط و ضعیف و 8/13% آن ها بیان قوی و شدید داشتند. بیان کاهش یافته ی سیتوکراتین 7 به طور معنی داری با افزایش سن و افزایش درگیری غدد لنفاوی مرتبط بود اما با جنسیت، اندازه ی تومور و تهاجم به کپسول ارتباطی نداشت. نتیجه گیری: بیان مارکر سیتوکراتین 7 در نمونه های کارسینوم پاپیلری تیرویید شایع می باشد و با درگیری غدد لنفاوی ارتباط دارد اما با اندازه ی تومور و تهاجم به کپسول به عنوان شاخص های مهم موثر بر پیش آگهی ارتباطی ندارد. بنابراین نتیجه گیری قطعی در این زمینه نیاز به مطالعات درازمدت دارد.