مجله علوم پزشکی پارس
سال:1398 | دوره:17 | شماره:3 |تعداد مقالات:6

مقدمه: کمپیلوباکترها از شایع ترین باکتری های مشترک بین انسان و حیوان محسوب می شوند. در میان مواد غذایی با منشاء حیوانی، حضورگونه های کمپیلوباکتر درگوشت طیور به وفور گزارش شده و مصرف گوشت نیم پز مهم ترین راه انتقال آلودگی به انسان است. این مطالعه باهدف شناسایی گونه های کمپیلوباکتر در مرغ های کشتارگاه های جهرم در سال 96-1395 انجام شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی-مقطعی تعداد 328 قطعه از لاشه های مرغ، به طور تصادفی در فصول زمستان و بهار 96-1395 از کشتارگاه های شهرستان جهرم انتخاب شدند. برای انتقال نمونه ها از محیط انتقالیCampy-Thio و برای شناسایی کمپیلوباکتر از محیط غنی کننده Exeter Broth و محیط انتخابی Agar Skirrow و آزمایش های اختصاصی باکتریولوژی استفاده شد. داده ها با نرم افزارSPSS نسخه 21 با استفاده از مقادیر فراوانی مطلق و درصد و همچنین آزمون مربع کای در سطح معناداری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: از مجموع 328 نمونه مورد بررسی، 217 نمونه (2/66 درصد) آلودگی به انواع کمپیلوباکتر را نشان دادند که 146 نمونه (3/67 درصد) کمپیلوباکتر ژژونی و 71 نمونه (7/32 درصد) سایر گونه های کمپیلوباکتر بودند. همچنین 118 مورد آلودگی (72 درصد) مربوط به فصل بهار و 99 مورد آلودگی (4/60 درصد) مربوط به فصل زمستان بود. درصد فراوانی آلودگی کبد 3/79، سنگدان 5/69، قلب61 وگوشت مرغ 55 درصد بود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به وجود آلودگی2/66 درصدی در لاشه های مرغ به خصوص کبد که منبع بالقوه عفونت های کمپیلوباکتریایی و از مخاطرات مهم بهداشتی است از یک سو، و معنادار شدن ارتباط درصد فراوانی آلودگی با فصول سال از سوی دیگر، اطلاع رسانی در خصوص عدم مصرف برخی قسمت های مرغ، ارائه آموزش روش های صحیح شستشو و پخت کامل مرغ و احتیاط های لازم در فصول مختلف سال لازم به نظر می رسد.

مقدمه: امروزه، چاقی یکی از معضلات سلامتی و عامل خطرساز برای بسیاری از بیماری ها است و با افزایش شیوع چاقی به راهبردهای روانشناختی موثر برای مقابله با این مشکل نیاز می باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روان درمانی یکپارچه نگر بر تصویر بدنی، خوردن آگاهانه و رضایت از درمان و درمانگر در افراد چاق انجام گرفت. مواد و روش ها: این پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون،-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بعد گذشت 3 ماه از مداخله بود. 30 نفر زنان چاق به صورت تصادفی ساده در دو گروه مداخله (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. مداخله آموزشی به مدت 9 جلسه 90 دقیقه ای بر روی گروه آزمایش انجام شد و در گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نشد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های تصویر بدنی، خوردن آگاهانه و رضایت از درمان و درمانگر قبل و بعد از مداخله استفاده شد. یافته ها: یافته ها براساس تحلیل واریانس نشان داد که تصویر بدنی و خوردن آگاهانه بعد از مداخله در بین دو گروه تفاوت معنی دار و در مورد رضایت از درمان و درمانگر تفاوتی مشاهده نشد. میانگین نمره هر سه متغیر (تصویر بدنی، خوردن آگاهانه، رضایت از درمان و درمانگر) در هر دو گروه تحت مطالعه در پیش آزمون تفاوتی با هم نداشتند (05/0 >p)، ولی در پس آزمون و پیگیری تفاوت معنی دار (001/0 =p) و بهبود شرایط مشاهده شد. تفاوت بین نمره میانگین دو گروه در پس آزمون در متغیر تصویر بدنی و مرحله پیگیری به ترتیب 40/8 و 260/6 نمره؛ در متغیر خوردن آگاهانه 86/28-و 33/32-نمره؛ و برای متغیر رضایت از درمان و دمانگر 53/2 و 80/4 نمره بود. نتیجه گیری: روان درمانی یکپارچه نگر می تواند بر روی تصویر بدنی، خوردن آگاهانه و رضایت از درمان و درمانگر افراد تاثیر داشته باشد و با استفاده از این روش ممکن است بتوان نگرش افراد چاق را در این موارد تغییر داد و بهبود بخشید.

مقدمه: رده سلولی U87 شامل سلول های سرطانی گلیوبلاستوما به عنوان حادترین نوع تومور مغزی از رده انسانی می باشد. افزایش بیان ژن Bcl-2 در سلول های سرطانی اثر ضدآپوپتوزی دارد. در مطالعه حاضر اثر عصاره جلبک اسپیرولینا بر روی میزان بیان ژن در رده سلول سرطانی بررسی شده است. عصاره جلبک دارای مقادیر زیادی بتا کاروتن است که ماده ای ضد سرطان است. امروزه به علت عوارض جانبی داروهای شیمیایی، تمایل به استفاده از جلبک ها و گیاهان دارویی در درمان بیماری ها افزایش یافته است. روش کار: گروه مورد بررسی در این مطالعه رده سلولی U87 می باشد. در این مطالعه رده سلولی سرطان مغز از مرکز ذخایر زیستی و ژنتیکی ایران تهیه و کشت داده شد. سلول ها به دو گروه تیمار و کنترل تقسیم شدند. تاثیر عصاره جلبک اسپیرولینا روی گروه تیمار با استفاده از MTTسنجیده شد. ژن مرجع در این مطالعه GAPDH بود. RNA از سلول های گروه تیمار و کنترل استخراج و cDNA ساخته شد. میزان نسبی بیان ژن ها با استفاده ازReal-time PCR و Ct∆ ∆ مورد بررسی قرار گرفت. نتایج با استفاده از نرم افزار REST 2009 V2. 0. 13 آنالیز گردید. یافته ها: نتیجهMTT نشان داد که IC50 در 48 ساعت تیمار، mg/ml01/10 می باشد. با انجامReal-time PCR مشخص شد که در این سلول ها، میزان بیان ژن ضد آپوپتوزی Bcl-2 به میزان 3 برابر کاهش پیدا کرد و با توجه به اینکه 05/0>p-value است (p-value=0) این کاهش معنی دار است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان گفت که در سلول های گروه تیمار با عصاره جلبک میزان بیان Bcl-2 سه برابر و به طور معنی داری کاهش داشته است.

مقدمه: مطالعات نشان داده است که بی وزنی شبیه سازی شده بر تکثیر و متاستاز سلول های توموری اثر می گذارد. با این وجود مکانیسم های پایه و اساس مولکولی آن هنوز به درستی شناخته نشده است. به دلیل نقش مولکول CD44 در سرطان پستان و بیان بالای آن در تومورهای بازال تهاجمی، در سال های اخیر موضوع بسیاری از تحقیقات بوده است. داده های متناقضی مبنی بر نقش مولکول CD44 هم در سرکوب تومور و هم در پشرفت تومور وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات بیانی ژن CD44 و میزان آپوپتوز در رده سلولی MCF-7 سرطان پستان در شرایط بی وزنی شبیه سازی شده بود. روش کار: رده سلولی MCF-7 در شرایط جاذبه نرمال و بی وزنی (1 و 3 روز) توسط دستگاه کلینواستت تکثیر شد. بیان ژن با تکنیک Real-time PCR و میزان آپوپتوز با کیت انکسین اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان بیان ژن پس از یک روز به میزان 50٪ کاهش و پس از 3 روز به میزان 4 برابر در محیط بی وزنی افزایش می یابد. همچنین میزان آپوپتوز به میزان 40٪ پس از یک روز بی وزنی افزایش یافت. نتیجه گیری: به نظر می رسد که پاسخ سلول های سرطانی به بی وزنی می تواند وابسته به زمان باشد و اعمال بی وزنی بر روی رده سلولی MCF-7 برای مدت یک روز ممکن است اثرات مثبتی بر کاهش فنوتیپ سرطانی در این رده سلولی داشته باشد و بتواند به عنوان روشی جدید برای درمان سرطان مورد توجه قرار بگیرد.

مقدمه: استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) Methicillin-Resistant Staphylococcus aureus و موپیروسین از پاتوژن های مهم بیمارستانی می باشد. یکی از منابع مهم این ارگانیسم در عفونت بیمارستانی، پرسنل بیمارستان می باشند. هدف این تحقیق تعیین فراوانی ژن مقاوم به متی سیلین و موپیروسین در استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از پرسنل بیمارستان با روش Multiplex PCR می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه 150 نفر از پرسنل بیمارستان مورد بررسی گردیدند و نمونه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از آنها با روش های بیوشیمیایی و میکروبی تایید شدند. جهت تعیین میزان حساسیت سویه ها نسبت به آنتی بیوتیک متی سیلین و موپیروسین از روش دیسک دیفیوژن استفاده شد. سپس، حضور ژن های mec A، mup و nuc با استفاده از Multiplex PCR بررسی شد. یافته ها: از بین 150 فرد مورد مطالعه، 120 نفر (80%) زن بودند. در مجموع 53 نفر (3/35%) ناقل استافیلوکوکوس اورئوس بودند که 42 نفر زن و 11 نفر مرد بودند. از 11 ایزوله جدا شده از مردان، 4 مورد مقاوم به متی سیلین بودند و هیچ کدام به موپیروسین مقاوم نبودند. از 42 ایزوله جدا شده از زنان، 11 مورد مقاوم به متی سیلین و 2 مورد مقاوم به موپیروسین بودند. . با استفاده از روش مولکولی، تعداد 11 ایزوله (5/9%) دارای ژن mecA بودند و هیچ سویه ای دارای ژن mup نبودند. نتیجه گیری: شیوع استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و موپیروسین میان پرسنل بیمارستان داراب، نسبتا کم بود. با اینحال کنترل دائمی ناقلین و درمان آنها می تواند از اشاعه این باکتری و عفونت های حاصل از آن جلوگیری نماید.

مقدمه: پروپوفول یک داروی هوشبری داخل وریدی است که به علت ریکاوری سریع، کاربرد وسیعی در اعمال جراحی سرپایی و کوتاه مدت پیدا کرده است. با این وجود درد حین تزریق پروپوفول منجر به ناراحتی در 28 تا 91 درصد بیماران می شود. منابع مختلف تاثیر تزریق هیدروکورتیزون و لیدوکائین بر درد حین تزریق پروپوفول را ضد و نقیض می دانند. مطالعه ی حاضر مقایسه ی اثر هیدروکورتیزون و لیدوکائین بر درد حین تزریق پروپوفول را، بررسی کرده است. روش کار: در یک کار آزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده 150 بیمار با کلاس فیزیکی ASA I و II در سنین 15 تا 65 سال که کاندید عمل جراحی الکتیو با روش بیهوشی عمومی در بیمارستان شهید محمدی بندرعباس درسال 1398 بودند، وارد مطالعه شدند و به صورت کاملا تصادفی به 3 گروه مساوی 50 نفره تقسیم شدند. گروه A لیدوکائین %2 به میزانmg/kg 1، گروه B هیدوکورتیزون به میزان 25 میلی گرم و گروه C سرم نمکی به میزان 5 میلی لیتر دریافت کردند. شدت و بروز درد پس از تزریق پروپوفول مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS، نسخه 19 و آزمون های t و مجذور کای یا فیشر آنالیز شد. مقادیر p کمتر از 05/0 معنا دار در نظر گرفته شد. نتایج: بروز درد حین تزریق پروپوفول بین هر سه گروه (لیدوکائین و هیدروکرتیزون، لیدوکائین و هیدروکرتیزون با نرمال سالین) متفاوت بود (001/0