علوم سبزی ها
سال:1398 | دوره:3 | شماره:6 |تعداد مقالات:12

به منظور بررسی امکان القای مقاومت و کاهش خسارت سرمازدگی در گیاهچه های خیار، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در گلخانه دانشگاه ایلام در سال 1397 اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل غلظت های صفر، 5، 10 و 15 میلی مولار گاما-آمینوبوتریک اسید (گابا) و دو روش کاربرد بذری (پرایمینگ) و محلول پاشی برگی در مرحله چهار برگ حقیقی بود. گیاهان تیمار شده برای مدت شش شب در دمای سه درجه سانتی گراد در انکوباتور قرار گرفتند و سپس مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که همه ی تیمارهای گابا باعث کاهش خسارت سرمازدگی در گیاهچه های خیار شدند. اگرچه در اکثر صفات مورد مطالعه بین غلظت های مختلف گابا اختلاف معنی داری مشاهده نشد ولی کاربرد بذری بهتر از کاربرد محلول پاشی برگی خسارت ناشی از سرما را کاهش داد. به طوری که کمترین شاخص سرمازدگی، فعالیت آنزیم لیپواکسیژناز و بیشترین وزن تر شاخساره بدون اختلاف معنی دار بین غلظت های گابا در کاربرد بذری مشاهده شد. بیشترین وزن خشک شاخساره (77/6 و 68/6 گرم در بوته)، شاخص کلروفیل (57/20 و 07/21 میلی گرم در گرم وزن تر برگ)، پروتئین کل (29/1 و 25/1 گرم در کیلوگرم وزن تر برگ)، پرولین (92/21 و 42/22 میکرومول در گرم وزن تر برگ)، فعالیت آنزیم های کاتالاز (67/115 و 91/126 واحد آنزیمی در گرم وزن تر برگ)، پراکسیداز (61/0 و 63/0 واحد آنزیمی در گرم وزن تر برگ) و کمترین نشت یونی (22/30 و 72/29 درصد)، مالون دی آلدهید (65/0 و 60/0 میکرومول در گرم وزن تر برگ) و پراکسید هیدروژن (27/1 و 19/1 میکرومول در گرم وزن تر برگ) به ترتیب در غلظت های 10 و 15 میلی مولار گابا در روش کاربرد بذری مشاهده شد. بنابراین استفاده از روش پرایمینگ بذر با غلظت 10 میلی مولار گابا به عنوان برنامه ای کاربردی در جهت کاهش خسارت سرمازدگی در گیاهچه های خیار پیشنهاد می گردد.

تلاقی بین و درون گونه ای تکنیکی پر کاربرد جهت انتقال صفات از گیاهان خودرو به ارقام تجاری مارچوبه است. در پژوهش حاضر اقدام به انجام تلاقی بین مارچوبه های خودرو ایرانی و مارچوبه های تجاری اروپایی در دانشگاه کوردوبا (اسپانیا) طی سال های 1397-1394 گردید. سپس، به کمک نشانگرهای مولکولی برای هر یک از گونه ها و توده های والدینی آلل اختصاصی تشخیص داده شد و به کمک ردیابی آلل های اختصاصی والدین در نتاج، اصالت ژنتیکی گیاهان هیبرید تأیید شد و پس از آن برخی از مهم ترین صفات مورفولوژیکی در جمعیت گیاهان والدینی و نتاج مورد ارزیابی قرار گرفت. تلاقی موفق بین گونه ای بین Asparagus breslerianus و A. officinalis صورت پذیرفت. آلل اختصاصی (به طول bp1086) در گونهA. persicus توسط نشانگرTC6 شناسایی شد. بررسی های مورفولوژیکی نشان داد که بیشترین میزان ضریب تنوع مربوط به صفات تعداد اسپیر، قطر ساقه اصلی، طول شاخه جانبی اولیه و ثانویه و تعداد کلادود بود. هیبرید حاصل از تلاقی A. officinalis ×A. persicusاز نظر تعداد اسپیر و شاخه جانبی ثانویه میزان بیشتری را نسبت به گیاهان والدینی از خود نشان داد. قطر و ارتفاع ساقه اصلی، تعداد شاخه جانبی اولیه، قطر و طول شاخه جانبی اولیه و ثانویه، طول و عرض فلس، قطر برگ و طول میانگره شاخه جانبی اولیه و ثانویه نقش مهمی را در ایجاد تنوع مورفولوژیکی در جمعیت گیاهان والدینی و هیبرید ایفا کردند.

بادمجان (Solanum melongena L. ) یکی از محصولات زراعی مهم در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری است. مطالعه تنوع بین ارقام موجود برای ایجاد ارقام جدید ضروری است. این پژوهش با هدف مطالعه خصوصیات کمی و روابط صفات در 14 ژنوتیپ بادمجان انجام شد. ارقام و ژنوتیپ ها در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه پژوهشی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری طی سال 1397 کشت شدند. صفات مختلفی از جمله ارتفاع بوته، وزن میوه، تعداد میوه در بوته، روز تا 50 درصد گلدهی، تعداد شاخه در بوته، طول میوه، قطر میوه و عملکرد میوه اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که بین ژنوتیپ های مورد بررسی از نظر تمام صفات اندازه گیری شده اختلاف آماری معنی داری در سطح احتمال یک درصد وجود دارد. نتایج مقایسه میانگین صفات نشان داد که ژنوتیپ AVF1 به عنوان ژنوتیپ با عملکرد میوه در بوته بالا شناسایی شد. بررسی همبستگی صفات نشان داد که عملکرد میوه با صفات وزن میوه، تعداد میوه در بوته، تعداد شاخه در بوته و طول میوه ارتباط مثبت و معنی داری داشت. تجزیه رگرسیون گام به گام نشان داد که صفات تعداد میوه در بوته و وزن میوه وارد مدل نهایی شدند. تجزیه بای پلات بر اساس دو مؤلفه اول نشان داد که تنوع ژنتیکی مناسبی در بین ژنوتیپ های مورد بررسی وجود دارد که از این تنوع می توان در تدوین برنامه های به نژادی بادمجان مورد استفاده قرار گیرد. همچنین با توجه به ارتباط مستقیم تعداد میوه در بوته و وزن میوه با عملکرد میوه می توان از این دو ویژگی به عنوان شاخص انتخاب برای بهبود عملکرد در بادمجان بهره گرفت.

تنش شوری یکی از مهم ترین محدودیت ها برای تولید محصولات کشاورزی در مناطق خشک و نیمه خشک است. بنابراین، بهبود ژنتیکی مقاومت به شوری در رقم های اصلاح شده ضروری می باشد. شناسایی و انتخاب ژنوتیپ های مقاوم به شوری نقطه شروع برای این اهداف اصلاحی می باشد. بدین منظور 19 رقم پیاز خوراکی در دو سطح شوری (صفر و 100 میلی مولار کلرید سدیم) در قالب طرح کاملاً تصادفی و با سه تکرار در سامانه کشت هیدروپونیک مورد ارزیابی قرار گرفتند. این آزمایش در گلخانه باغبانی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان طی سال 97-1396 انجام شد. نتایج مقایسه میانگین تفاوت بسیار معنی داری را برای عملکرد در شرایط بدون تنش (Yp) و عملکرد در تنش شوری (Ys) در بین رقم ها آشکار کرد که دلالت بر وجود تنوع ژنتیکی در بین رقم ها بود. بنابراین برای ارزیابی تحمل به شوری رقم ها، شاخص های مختلف تنش بر اساس Yp و Ys محاسبه شد. بر اساس بیشتر شاخص ها، رقم های اصفهان و آذرشهر به عنوان متحمل ترین رقم ها به شوری تعیین شدند. تجزیه به مؤلفه های اصلی نشان داد که 3/94 درصد تغییرات کل، توسط دو مؤلفه ی اول و دوم توجیه شدند. تجزیه خوشه ای بر اساس شاخص های تحمل به شوری رقم ها را در سه گروه قرار داد. در مجموع شاخص تحمل تنش، میانگین هندسی عملکرد، میانگین هارمونیک و شاخص عملکرد را می توان به عنوان مناسب ترین شاخص ها برای غربالگری رقم های متحمل به شوری معرفی کرد.

چوچاق (. Eryngium caucasicum Tratvu) از گیاهان بومی ایران با کاربرد سبزی-دارویی است که مطالعات اندکی در زمینه شناخت رفتارهای جوانه زنی آن صورت گرفته است. مطالعه بر روی اهلی سازی و تکثیر آن می تواند گامی مهم در راستای حفظ و تجاری سازی آن به شمار رود. جهت ارزیابی تأثیر درجه حرارت بر شاخص های جوانه زنی چوچاق، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت سطح دمایی (0، 5، 10، 15، 20، 25، 30 و 35 درجه ی سانتی گراد) در سه تکرار در آزمایشگاه فیزیولوژی گروه علوم باغبانی دانشگاه فردوسی مشهد طی سال 1395 صورت پذیرفت. به منظور کمی سازی جوانه زنی و تعیین بهینه بودن برازش مدل های مختلف جوانه زنی از مدل های آماری خطوط متقاطع و مدل چند جمله ای درجه دو و از شاخص ضریب تبیین (R2) برای مقایسه مدل ها استفاده شد. نتایج نشان داد که جوانه زنی چوچاق در گستره ی دمایی 25-10 درجه ی سانتی گراد صورت می گیرد. مناسب ترین یکنواختی جوانه زنی در دامنه ی دمایی 20-10 درجه سانتی گراد مشاهده شد. دمای 15 درجه سانتی گراد با احراز بالاترین میزان جوانه زنی (33/88 درصد)، انرژی جوانه زنی (5/92 درصد)، زمان تا 90 درصد جوانه زنی و یکنواختی جوانه زنی (7/7 روز) به عنوان مناسب ترین تیمار انتخاب شد. با ارزیابی دو مدل برازش، مدل چند جمله ای درجه دو توانست توصیف بهتری از واکنش سرعت جوانه زنی چوچاق نسبت به دما ارائه دهد. در این مدل، دمای مطلوب، حداقل و حداکثر جوانه زنی به ترتیب 33/15، 85/0 و 81/29 درجه سانتی گراد تخمین زده شد. یافته های به دست آمده این تحقیق می تواند در پیش بینی جوانه زنی گیاه چوچاق در عکس العمل به دما و نیز مدیریت این گیاه به عنوان سبزی فصل خنک مورد استفاده قرار گیرد.

افزایش تولید و انباشت ضایعات محصولات کشاورزی یکی از معضلات زیست محیطی در نقاط مختلف جهان می باشد. یکی از روش های مصرف ضایعات محصولات کشاورزی، استفاده به عنوان بستر کاشت قارچ و تبدیل ضایعات به محصول با ارزش افزوده بیشتر می باشد. در این آزمایش اثرات بسترهای کاشت کلش گندم، برگ نخل خرما و باگاس نیشکر و تیمارهای مواد مکمل به میزان 5/2 درصد وزنی شامل کنجاله سویا، کنجاله کلزا و کود مرغ بر رشد، عملکرد و برخی ترکیبات بیوشیمیایی قارچ صدفی در سالن کشت قارچ ایستگاه آموزشی و تحقیقاتی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان طی سال 1393 بررسی شد. نتایج نشان داد افزودن کنجاله سویا به بسترهای برگ نخل خرما، کلش گندم و یا افزودن کود مرغ به برگ نخل خرما عملکرد قارچ صدفی را به طور معنی داری به ترتیب 39/6، 97/5 و 30/6 کیلوگرم افزایش داد. عملکرد قارچ صدفی در بستر باگاس نیشکر و یا همراه با مکمل ها کمتر از بسترهای کلش گندم و برگ نخل خرما بود. طول دوره رشد در بستر باگاس حاوی مکمل ها به طور معنی داری بیشتر از سایر تیمارها بود. پروتئین کل پس از افرودن کنجاله کلزا به هر سه بستر افزایش معنی داری داشت ولی کنجاله سویا فقط در بستر باگاس میزان پروتئین را 95/22 درصد افزایش داد. بیشترین میزان روغن در بستر باگاس حاوی کنجاله کلزا (81/1 درصد) و بیشترین کربوهیدرات های محلول (11/59 درصد) و فنول کل (706 میکروگرم در گرم وزن خشک) به ترتیب در بستر کلش گندم حاوی کنجاله کلزا و بستر باگاس حاوی کنجاله سویا بود. کارایی بیوشیمیایی قارچ صدفی تحت تأثیر بستر کاشت قرار گرفت و کمترین کارایی زیستی در بستر باگاس بود. نتایج نشان داد با افزودن مکمل به بسترهای کلش گندم و برگ نخل خرما عملکرد و شاخص های کیفی قارچ صدفی بهتر از بستر باگاس بود و طول دوره رشد نیز کوتاه تر از بستر باگاس بود.

منگنز جزء عناصر کم مصرف برای گیاهان بوده و در حقیقت به عنوان یک آلاینده ی فلزی به حساب نمی آید. سمیت منگنز در بعضی خاک های کشاورزی به دلیل احیای بیش از حد آن منجر به اثرات نامطلوب در گیاهان می شود. سیلیسیم به عنوان عنصر کاهنده ی تنش و جلوگیری از بروز اثرات سمی بعضی عناصر شناخته شده است. به منظور بررسی اثرات سیلیسیم و منگنز در برگ گیاه کاهو رقم سیاهو آزمایشی با سه سطح منگنز (5/0، 5/2 و 0/5 میلی گرم در لیتر) از منبع سولفات منگنز و سه سطح سیلیسیم (صفر، 14 و 28 میلی گرم در لیتر) از منبع متاسیلیکات سدیم به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت کشت هیدروپونیک در گلخانه ی تحقیقاتی دانشکده کشاورزی مراغه صورت گرفت. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت منگنز در محلول غذایی میزان مالون دی آلدئید، کاتالاز، آسکوربات پراکسیداز و پراکسید هیدروژن افزایش و پروتئین محلول کل، وزن تر و خشک گیاه کاهش یافت. بیشترین کاهش وزن تر و خشک مربوط به تیمار پنج میلی گرم در لیتر منگنز بود. کاربرد متاسیلیکات سدیم به طور معنی داری میزان مالون دی آلدئید و پراکسید هیدروژن را کاهش و فعالیت آنزیم کاتالاز، آسکوربات پراکسیداز، پروتئین محلول کل، وزن تر و خشک گیاه را افزایش داد. به طور کلی کاربرد غلظت های بالای منگنز در محلول غذایی باعث کاهش رشد و عملکرد شده و در مقابل کاربرد سیلیسیم باعث تعدیل اثرات سمی منگنز و افزایش عملکرد می شود.

به منظور بررسی اثرات کاربرد کودهای آلی و زیستی بر شاخص های رشد و محتوای عناصر غذایی اسفناج (Spinacea oleracea L. ) دو آزمایش در دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1392 انجام شد. در آزمایش اول جهت تعیین سطوح بهینه کودهای آلی ورمی کمپوست، کمپوست مصرف شده قارچ شسته شده و شسته نشده با نسبت های مختلف 10، 20، 30، 40 و 50 درصد حجمی بستر به همراه شاهد در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار، استفاده شد. نتایح نشان داد بیشترین مقدار شاخص های رشد رویشی به ترتیب در گیاهان پرورش یافته در بسترهای کاشت حاوی 30 درصد ورمی کمپوست، 10 درصد کمپوست شسته شده و 10 درصد کمپوست شسته نشده حاصل شد. آزمایش دوم به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. ابتدا بذرهای اسفناج با سویه های P1، P10 و P19 از سودوموناس پوتیدا و سویه های R69، R150 و R159از سودوموناس فلورسنس (سطوح فاکتور اول) تلقیح شدند. سپس بذرهای تلقیح شده و تلقیح نشده در بسترهای بهینه ورمی کمپوست با نسبت حجمی 30 درصد و کمپوست مصرف شده قارچ شسته شده و شسته نشده با نسبت حجمی 10 درصد (سطوح فاکتور دوم) کشت شدند. نتایج آزمایش نشان داد که تأثیر کودهای آلی و زیستی بر شاخص های رشد و محتوای عناصر غذایی نسبت به شاهد معنی دار بود. بیشترین ارتفاع بوته، شاخص کلروفیل، شاخص سطح برگ، وزن تر برگ، وزن خشک برگ، وزن خشک کل، بیشترین مقدار نیتروژن، کلسیم و پتاسیم برگ در گیاهان تلقیح شده با باکتری های سودوموناس فلورسنس سویه های R150 و در تیمار 30 درصد ورمی کمپوست در بستر کاشت حاصل شد. استفاده از پسماند کمپوست قارچ شسته نشده، ورمی کمپوست و پسماند کمپوست قارچ شسته شده و باکتری های محرک رشد گیاهی اثرات قابل ملاحظه ای بر شاخص های رشدی و محتوای عناصر غذایی اسفناج داشت. در بین باکتری های محرک رشد گیاهی مختلف، سویه R150 سودوموناس فلورسنس تأثیر بیشتری روی صفات مورد بررسی داشت.

به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف آبیاری و تراکم کشت بر عملکرد، اجزای عملکرد و صفات مورفولوژیکی گیاه کنگر فرنگی (Cynara scolymus L. )، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی، با سه تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی سرابله واقع در استان ایلام طی سال زراعی 95-1394 اجرا شد. آبیاری در چهار سطح 25، 50، 75 و 100 درصد (شاهد) نیاز آبی گیاه، به عنوان عامل اصلی و تراکم در چهار سطح 10000، 20000، 30000 و 40000 بوته در هکتار، به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد بیشترین ارتفاع کل بوته (242 سانتی متر)، وزن هزار دانه (36 گرم)، تعداد غنچه (10 غنچه در بوته)، تعداد شاخه جانبی (10 شاخه در بوته)، وزن خشک کل اندام هوایی (20872 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد دانه (2781 کیلوگرم در هکتار) تحت شرایط 100 نیاز آبی گیاه به دست آمد. بیشترین ارتفاع کل بوته (228 سانتی متر)، وزن هزار دانه (37 گرم)، وزن خشک کل اندام هوایی (20306 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد دانه (2830 کیلوگرم در هکتار) متعلق به تیمار 40000 بوته در هکتار بود. در تراکم 10000 بوته در هکتار بیشترین تعداد غنچه در بوته (10) و تعداد شاخه جانبی (12) مشاهده شد. بیشترین عملکرد روغن با میانگین 694 کیلوگرم در هکتار متعلق به 40000 بوته در هکتار تحت شرایط 100 درصد نیاز آبی بود. بر اساس نتایج این تحقیق، بیشترین عملکرد دانه در تراکم 40000 بوته در هکتار و تحت شرایط 100 درصد نیاز آبی گیاه به دست آمد. اما این گیاه حتی در شرایط سخت کم آبی، توانایی بالایی در تولید علوفه، دانه، غنچه و اندام های هوایی را داشته، به طوری که در شرایط تنش شدید خشکی (25 درصد نیاز آبی) بیش از 8/9 تن ماده خشک، 7/1 تن دانه و 7/0 تن روغن دانه در هکتار تولید داشت.

به منظور بررسی اثر پلی آمین ها بر شاخص های جوانه زنی و رشد گیاهچه بامیه (Abelmoschus esculentus L. ) رقم بسنطی در دماهای متفاوت دو آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار در سال 1393 انجام شد. در آزمایش اول، تیمارهای آزمایشی شامل سطوح مختلف مدت زمان (12 و 24 ساعت) و پیش تیمار بذر با غلظت های مختلف اسپرمین و اسپرمیدین (0، 5/0، 1، 5/1 و 2 میلی مولار) بود. ابتدا زمان بهینه برای پیش تیمار بذر بامیه با اسپرمین و اسپرمیدین تعیین شد. سپس بذرهای بامیه با اسپرمین و اسپرمیدین در غلظت های ذکر شده در زمان 12 ساعت پیش تیمار شدند و آزمون های جوانه زنی و رشد گیاهچه برای بذرهای پیش تیمار شده در دماهای 10، 15، 20 و 25 درجه سانتی گراد در آزمایش دوم صورت گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که با کاهش دما، شاخص های جوانه زنی و رشد گیاهچه بامیه کاهش یافت و بهترین دما برای جوانه زنی بامیه 25 درجه سانتی گراد بود. به علاوه پیش تیمار بذر بامیه با اسپرمین و اسپرمیدین سبب افزایش معنی دار تمامی صفت های اندازه گیری شده بامیه در دمای 25 درجه سانتی گراد شد. کاربرد پیش تیمار با غلظت های 5/0 و 1 میلی مولار اسپرمین و اسپرمیدین برای بهبود شاخص های جوانه زنی بذر بامیه در دماهای مختلف مطلوب است.

برای بررسی اثر کاربرد هیومیک اسید در کاهش تأثیرات تنش خشکی در گیاه گوجه فرنگی (Lycopersicum esculentum Mill. ) آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با نُه تیمار و سه تکرار شامل میزان آبیاری 100 (D1)، 50 (D2) و 25 (D3) درصد آب مورد نیاز گیاه بر حسب ظرفیت مزرعه به روش وزنی همراه با سه مقدار هیومیک اسید صفر (H1)، 500 (H2) و1000 (H3) میلی گرم در لیتر در شرایط گلخانه طراحی و اجرا شد. تنش خشکی باعث کاهش شاخص های اندازه گیری شده مانند محتوای کلروفیل، وزن تر شاخساره و ریشه، وزن خشک ریشه و تعداد میوه در بوته و هیومیک اسید باعث بهبود محتوای نسبی آب بافت، محتوای کلروفیل و وزن تر و خشک شاخساره شد. همچنین تیمار D2H3 باعث بهبود فاکتورهای اندازه گیری مانند محتوای کلروفیل، محتوای نسبی آب بافت، وزن تر شاخساره و ریشه و تیمار D3H2 موجب بهبود بعضی از شاخص های اندازه گیری مانند محتوای کلروفیل، محتوای نسبی آب بافت، وزن تر و خشک ریشه شد. محتوای کلروفیل، وزن تر ریشه و وزن خشک ریشه به ترتیب 20، 40 و 38 درصد در تیمار D3H2 افزایش یافت. اجزای عملکرد شامل تعداد میوه در بوته، وزن تر و خشک میوه تحت تأثیر تیمارهای هیومیک اسید و ظرفیت زراعی قرار نگرفتند. به طور کلی، اعمال 1000 میلی گرم در لیتر هیومیک اسید در شرایط تنش خشکی متوسط و 500 میلی گرم در لیتر هیومیک اسید در شرایط تنش شدید مؤثر بود.

به منظور بررسی اثر سلنیوم و نیتروژن بر برخی ویژگی های رشدی و بیوشیمیایی پیاز خوراکی (توده ی زرد اصفهان)، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه ی طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دانشگاه رازی و در سال 1396 اجرا شد. در این آزمایش فاکتور اول شامل زمان تقسیط کود نیتروژن (بر اساس آزمون خاک که شامل 500 کیلوگرم اوره در هکتار بود) در شش سطح شامل (عدم مصرف کود، کل کود در زمان نشاء، یک دوم کود در زمان نشاء، یک سوم کود در زمان نشاء، یک دوم کود در زمان نشاء+ یک دوم کود در زمان شروع سوخ دهی، یک سوم کود در زمان نشاء+ یک سوم کود در زمان شروع سوخ دهی+ یک سوم کود در زمان توسعه سوخ) و فاکتور دوم محلول پاشی برگی سلنیوم در سه سطح (صفر، 10 و 50 میلی گرم بر لیتر سلنات سدیم) بود. با مصرف سه مرحله ای کود نیتروژن بیشترین میزان عملکرد پیاز (44/21 کیلوگرم بر مترمربع)، وزن تر پیاز (83/251 گرم در سوخ)، طول سوخ (190/84 میلی متر)، قطر سوخ (66/78 میلی متر)، فنول کل (87/19 میلی گرم بر گرم وزن تازه)، فلاونوئید کل (30/9 میلی گرم بر گرم وزن تازه) و فعالیت آنتی اکسیدانی (44/11 درصد) مشاهده شد. سلنیوم نیز تأثیر مثبتی بر صفات مورد بررسی (عملکرد، وزن تر، طول و قطر سوخ و فلاونوئید کل) داشت. با توجه به نتایج به دست آمده کاربرد توأم سلنیوم همراه با نیتروژن نقش بسیار مهمی در بهبود خصوصیات رشدی پیاز از جمله وزن خشک سوخ (73/84 گرم در سوخ) و نیز کارایی بهره برداری نیتروژن (1 کیلوگرم بر میلی گرم وزن خشک سوخ) داشت. در نتیجه کاربرد سه مرحله ای کود نیتروژن (مصرف یک سوم در زمان کشت نشاء+ یک سوم در زمان شروع سوخ دهی+ یک سوم در زمان توسعه سوخ همراه با 50 میلی گرم بر لیتر سلنات سدیم) توصیه می شود.