مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1398 | دوره:30 | شماره:4 |تعداد مقالات:2

مقدمه: ریتونول متصل به پروتئین 4 (RBP4) به عنوان یک آدیپوکاین در تنظیم عملکرد انسولین و متابولیسم گلوکز شرکت دارد. سطح سرمی RBP4 به عنوان یکی از عوامل موثر در بروز اختلال در تحمل گلوکز و پیامد آن در دیابت مشخص شده است. مطالعات نشان داده است که تمرینات ورزشی سبب بهبود عوامل سندرم متابولیک و بیماری های کبدی می شود. اما هنوز آثار تمرین در آب بر فاکتورهای کبدی در بیماران دیابتی ناشناخته است. لذا، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین در آب بر مقادیر RBP4، مقاومت انسولینی و تغییرات آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) کبدی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. مواد وروش ها: 44 نفر از بین زنان مبتلا به دیابت نوع 2 با دامنه سنی 55 تا 60 سال، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 12 هفته (سه جلسه در هفته، هر جلسه 60 دقیقه) تمرینات در آب را با شدت 75-60 درصد ضربان قلب بیشینه انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل متغییرهای پژوهش از آزمون آماری t وابسته و مستقل در سطح معنی داری (p<0/05) استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون آماری نشان داد 12 هفته تمرین در آب به طور معنی داری مقادیر RBP4، مقاومت انسولینی و آنزیم های AST و ALT را کاهش داد و همچنین پروفایل لیپیدی را بهبود بخشید. نتایج آزمون t مستقل نشان داد که بین مقادیر RBP4، مقاومت انسولینی، آنزیم های کبدی و همچنین پروفایل لیپیدی بین گروه شاهد و تمرینی تفاوت معنی داری وجود دارد. (p<0/05) نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر تمرین در آب سبب کاهش RBP4 شده که این کاهش با بهبود مقاومت به انسولین همراه است و با تغییرات آنزیم های کبدی و متابولیکی، اثر شبه انسولینی روی زنان دیابتی دارد. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

پیش زمینه و هدف: فعالیت بدنی با تعدیل آنژیوژنز در بافت چربی، پروفایل متابولیکی کل بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. لذا، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین تداومی با شدت متوسط بر مقادیر VEGF، PEDF و PAI-1 بافت چربی احشایی و زیر پوستی موش های چاق بود. مواد و روش کار: 15 سر موش نر نژاد ویستار، ابتدا به 2 گروه تغذیه با غذای پر چرب (10 سر) و تغذیه با غذای استاندارد (5 سر) تقسیم شدند. پس از 12 هفته، مجددا گروه تغذیه با غذای پر چرب به 2 گروه تمرین تداومی با شدت متوسط و کنترل رژیم غذایی پر چرب تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت 12 هفته، 5 جلسه در هفته و با شدت 60-50 درصد حداکثر سرعت اجرا شد. مقادیر VEGF، PEDF و PAI-1 بافت چربی زیر پوستی و احشایی به روش الایزا اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون آماری t همبسته و ANOVA یک راهه انجام شد (05/0≥ P). یافته ها: 12 هفته رژیم غذایی پر چرب سبب افزایش معنا دار و 12 هفته تمرین تداومی با شدت متوسط باعث کاهش معنا دار وزن رت ها شد. مقادیر VEGF چربی زیر پوستی و احشایی در گروه تمرین تداومی با شدت متوسط نسبت به گروه کنترل رژیم غذایی پر چرب افزایش معناداری داشت (008/0P=). مقادیر PEDF چربی زیر پوستی (001/0P=) و PAI-1 چربی احشایی (002/0P=) در گروه تمرین تداومی با شدت متوسط نسبت به گروه کنترل HFD کاهش معناداری داشت. بحث و نتیجه گیری: تمرین هوازی با شدت متوسط اختلالات آنژیوژنزی ناشی از هایپرتروفی بافت چربی به ویژه بافت چربی احشایی که سبب ترشح فاکتورهای التهابی می شود را بهبود می بخشد که این عمل نقش به سزایی در کنترل تخریب متابولیکی چاقی دارد.