مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1398 | دوره:30 | شماره:7 |تعداد مقالات:9

پیش زمینه و هدف: اسینتوباکتر بومانی یک باکتری گرم منفی و عامل طیف وسیعی از عفونت های شدید بیمارستانی است. این باکتری به علت ویژگی های ذاتی و توانایی قابل توجه در کسب سریع ژن های مقاومت، به بسیاری از عوامل ضد میکروبی مقاوم و به مشکلی اساسی برای بیمارستان ها تبدیل شده است. در سال های اخیر استفاده از باکتریوفاژهای لایتیک جهت حذف سویه های MDR اسینتوباکتر بومانی از مراکز کلینیکی مورد توجه قرار گرفته است. در همین راستا، هدف از مطالعه حاضر، جداسازی باکتریوفاژ لایتیک علیه یک ایزوله ی MDR اسینتوباکتر بومانی جدا شده از عفونت های سوختگی بود. مواد و روش کار: برای جداسازی فاژ لایتیک، نمونه های مختلف حاوی فاژ احتمالی شامل آب برکه، آب رودخانه، آب دریا، پساب شهری و خاک یک پارک جنگلی، به وسیله ی روش آگار دو لایه و آزمایش لکه گذاری مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: باکتریوفاژ لایتیک Ab72p علیه ایزوله ی MDR اسینتوباکتر بومانی، از پساب شهری جدا و به عنوان عضوی از خانواده ی مایوویریده طبقه بندی گردید. پلاک های ایجاد شده به وسیله ی فاژ Ab72p، پلاک های 1 تا 2 میلی متری کاملا شفاف و بدون هاله بودند. فاژ Ab72p دارای سری متقارن به قطر تقریبا 11 نانومتر و دمی قابل انقباض به طول 22-17 نانومتر بود. ژنوم فاژ Ab72p، DNA دو رشته ای بود و در حدود kb 46 تخمین زده شد. فاژ Ab72p در دماهای بالا (تا 70 درجه ی سانتیگراد) و دامنه ی وسیعی از pH (3 تا 11) بسیار پایدار و دارای زمان جذب مناسب (99 درصد ذره های فاژی در طی 10 دقیقه جذب باکتری میزبان شدند) و میزان تولید نتاج بالایی (در حدود 200 ذره ی فاژی به ازای هر سلول عفونی شده) بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق فاژ Ab72p می تواند گزینه ی مناسبی جهت تهیه ی مخلوط فاژی علیه ایزوله های اسینتوباکتر بومانی باشد. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

پیش زمینه و هدف: اخیرا نتایج مطالعات نشان می دهد که سطوح سرمی ویتامین D به عنوان ریسک فاکتوری برای دستگاه قلبی عروقی و همچنین مارکر مهم عضلات اسکلتی و شاخص توده بدن است. بنابر این، هدف از تحقیق حاضر بررسی رابطه بین شاخص های اکوکاردیوگرافی، قدرت عضلانی و شاخص توده بدن با ویتامین D در زنان یائسه کم تحرک بود. مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی-همبستگی، تعداد 54 زن یائسه کم تحرک با میانگین سنی 54 سال به عنوان نمونه شرکت نمودند. ویژگی های عمومی و آنتروپومتریکی قد، وزن و شاخص توده بدن آزمودنی ها بترتیب با استفاده از متر دیواری، ترازوی دیجیتالی و دستگاه DXA ارزیابی شدند. شاخص های قلبی عروقی با استفاده از اکوکاردیوگرافی داپلر و قدرت عضلانی بالا تنه و پایین تنه بترتیب با یک تکرار بیشینه دستگاه پرس سینه و اسکات اسمیت اندازه گیری شدند. قدرت دست با استفاده از یک دینامومتر دستی در زاویه 90 درجه از آرنج اندازه گیری شد. سطوح سرمی ویتامین D نیز با کیت الایزای ویتامین D از نمونه های خونی حاصل از ورید بازویی اندازه گیری شد. اطلاعات مربوطه با بکارگیری روش آماری توصیفی و استنباطی ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری (05/0>p) و با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس نسخه 23 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین سطوح سرمی ویتامین D با سطح مقطع آئورت و انتگرال سرعت زمان آئورت ارتباط منفی و معنی داری وجود داشت (05/0>P)، درحالی که بین سطوح سرمی ویتامین D با سایر شاخص های قلبی و همچنین قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه و شاخص توده بدن رابطه معنی داری وجود نداشت (05/0p>). بحث و نتیجه گیری: نتایج بیانگر آن است که شاخص های قلبی، قدرت عضلانی و شاخص توده بدن در زنان یائسه تحت تاثیر سطوح سرمی ویتامین D قرار نمی گیرند، درحالی که شاخص های عروقی مانند سطح مقطع آئورت و انتگرال سرعت زمان آئورت با سطوح سرمی ویتامین D دستخوش تغییر می یابند که این تغییرات به صورت معکوس می باشد.

استئوئید استئوما در دست نادر است. درگیری شست و بند دیستال ان بسیار کم دیده شده است. در این گزارش ما بیمار نوجوان 14 ساله ای با تورم دردناک بند دیستال انگشت و clubbing را توصیف می کنیم. در رادیوگرافی انجام شده در بند دیستال ضایعه لوسنت با حاشیه اسکلروتیک وجود داشت. یافته های ازمایشگاهی نرمال بود. علایم به نفع عفونت وجود نداشت. بعد از اکسیزیون ضایعه براساس یافته های پاتولوژی استئوئید استئوما تایید شد. یک ماه بعد از خارج کردن کامل توده و کورتاژ ضایعه علایم بیمار کاملا برطرف شد. براساس این گزارش استئوئید استئومای یکی از علل تورم لوکال دردناک و clubbing انگشتان است. یکی از تشخیص های افتراقی مهم در تورم دردناک انگشتان دست می باشد که بایستی همیشه مد نظر باشد. اکسیزیون جراحی و خارج کرن توده و کورتاژ ضایعه در درمان استئوئید استئومای انگشتان کارامد است. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

پیش زمینه و هدف: تمرین استقامتی تاثیرگذاری زیادی در کنترل فشار اکسایشی دارد اما تعامل تاثیر تمرین استقامتی و استانوزولول بر ظرفیت اکسیدانی و آنتی اکسیدانی کم تر بررسی شده است. ازاین رو، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تعامل تمرین استقامتی و استانوزولول (با دوز زیاد) بر بیان ژن و فعالیت سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون پرواکسیداز (GPX) بافت کبد موش های صحرایی نر نژاد ویستار است. مواد و روش کار: بدین منظور 32 سر موش با سن 12 هفته و میانگین وزن اولیه 16± 289 گرم به چهار گروه کنترل (8n=)، تمرین استقامتی (8n=)، تمرین استقامتی+استانوزولول (8n=)، و استانوزولول (8n=)، تقسیم شدند. موش های دریافت کننده آستروئید هفته ای یک بار تزریق درون عضلانی استانوزولول (5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) داشتند. برنامه تمرین استقامتی پیش رونده تا کرانه شدت 75 درصد VO2max به مدت 6 هفته و 5 جلسه در هفته روی نوارگردان اجرا شد. مقادیر بافتی SOD و GPX به روش الایزا و بیان SOD و GPX به روش RT-PCR سنجیده شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس یک راهه با سطح معنی داری 05/0P < تحلیل شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد بیان SOD در گروه استانوزولول در مقایسه با گروه کنترل، تمرین (001/0 P <) و تمرین استقامتی+ استانوزولول افزایش معنی داری داشت (01/0 P<). به علاوه، بیان SOD در گروه تمرین استقامتی+ استانوزولول در مقایسه با گروه کنترل و تمرین استقامتی افزایش معنی داری داشت (01/0 P<). بیان GPX و فعالیت آنزیمی آن در گروه تمرین استقامتی+ استانوزولول در مقایسه با گروه استانوزولول افزایش معنی داری داشت (05/0 P<). فعالیت آنزیمی SOD در گروه های استانوزولول، تمرین استقامتی و گروه ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (001/0 P<). درحالی که تفاوت معنی داری بین آن ها مشاهده نشد. مقادیر بافتی مالون دی آلدئید در گروه استانوزولول در مقایسه با سایر گروه ها افزایش معنی داری داشت (001/0 P<). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد، تزریق استانوزولول باعث افزایش هم زمان بیان SOD، GPX و مالون دی آلدئید شده است. درحالی که تمرین ورزشی توانسته است آثار اکسیدانی استانوزولول را کاهش دهد.

پیش زمینه و هدف: خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی با تمرین ورزشی و کاهش وزن کاهش می یابد، اما ارزش مستقل این دو برنامه مشخص نیست. این مطالعه به طور جداگانه تاثیر تمرینات فیزیکی و کاهش وزن بر پروفایل خطرساز قلبی (CRP) زنان میانسال بی تحرک را مورد بررسی قرار داده است. مواد و روش کار: هفتاد و شش نفر در یک مطالعه نیمه تجربی با گروه کنترل برای مدت 12 هفته به 4 گروه تقسیم شدند: گروه ورزشی (S، 20 نفر)، گروه دارای رژیم غذایی با محدودیت انرژی (E-rD، 19 نفر)، گروه ورزشی با افزایش رژیم غذایی (S-bD، 20 نفر) و گروه کنترل (C، 17 نفر). میزان کاهش انرژی با تمرین جسمانی در S و محدودیت انرژی در E-rD برابر بود (تقریبا 15٪ نیاز روزانه به کالری). گروه S-bD همان مقدار تمرین ورزشی را انجام داد ولی به دلیل افزایش 15 درصدی میزان مصرف کالری، در تعادل انرژی باقی ماند. اجزای تشکیل دهنده CRP در آغاز و پس از مطالعه اندازه گیری شدند. یافته ها: کاهش وزن بدن به طور مشابه ای بین گروه S(8/2 ± 9/5-کیلوگرم) و E-rD(9/2 ± 4/5-کیلوگرم) کاهش یافت، در حالی که در S-bD (9/2 ± 9/0-کیلوگرم) و C(6/5 ± 2/0-کیلوگرم) پایدار بود. سطح TC و LDL-C در S نسبت به C کاهش یافت (برای هر دو P <0. 001)، اما در E-rD معنی دار نبود (P> 0. 05). تغییرات TC و LDL-C با تغییرات وزن بدن همراه بود (P <0. 05). افزایش سطح HDL-C در گروه S-bD مشاهده شد (P <0. 001). بحث و نتیجه گیری: کاهش وزن به دنبال ورزش، لیپوپروتئین های پروآتروژنیک را کاهش می دهد، در حالیکه فعالیت بدنی ای که با مصرف انرژی جبران می شود، سطح HDL-C را افزایش می دهد. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

پیش زمینه و هدف: باکتری گرم منفی سودوموناس آئروژینوزا یک پاتوژن فرصت طلب مهم بیمارستانی بوده که به دلیل داشتن مقاومت ذاتی و اکتسابی به آنتی بیوتیک های متعدد قابل رویت در روش های تشخیصی بالینی برای ارزیابی باکتری فوق می باشد. هدف از این مطالعه جداسازی ژن های بتالاکتاماز ESBL از باکتری سودوموناس آئروژینوزا جداشده از نمونه های بالینی با استفاده از روش multiplex PCR است. مواد و روش کار: درمجموع جدایه انسانی از عفونت های مختلف که جمع آوری شده، پس از جداسازی باکتری و استخراج DNA ژن های vim، gim-1، sim-1، imp، spm-1 با روش multiplex PCR موردمطالعه قرار گرفتند. یافته ها: از 70 جدایه نمونه های انسانی از عفونت های مختلف و از تمامی گروه های سنی جمع آوری شده، ژن های sim-1، imp، vim،-1 spm، gim-1 جهت شناسایی مقاومت دارویی در سودوموناس آئروژینوزا از مجموع نمونه بالینی موردمطالعه تعداد 61 نمونه(14/87درصد) از کل سویه ها مثبت بودند و ژن های VIM، gim-1، sim-1، در نمونه ها مشاهده گردید. ژن های vim، gim-1، sim-1، در نمونه ها به ترتیب درصدهای 42/21 و 28/27 و 92/24را دارا هستند. دراین بین دو ژن imp و spm در نمونه ها مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: متالوبتالاکتامازها به دلیل ایجاد مقاومت به طیف وسیعی از آنتی بیوتیک های مورداستفاده علیه عفونت های سودوموناسی بسیار حائز اهمیت بوده و بررسی و تشخیص سریع این آنزیم ها در باکتری های مقاوم به کارباپنم ها ازلحاظ اپیدمیولوژیک و همچنین به منظور انتخاب آنتی بیوتیک موثر و جلوگیری از انتشار چنین عفونت هایی در بیمارستان ها لازم و باارزش است. از میان ژن های موردبررسی تنها دو ژن imp، spm-1 مشاهده نشد درحالی که سایر ژن های مقاومت در جدایه ها به خوبی قابل رویت بودند.

پیش زمینه و هدف: بیماری های مادرزادی قلب یکی از شایع ترین ناهنجاری های مادرزادی در نوزادان و علت اصلی مرگ ناشی از بیماری های مادرزادی می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی فراوانی و عوامل خطر بیماری های مادرزادی قلب و پیامد ناشی از آن در نوزادان بستری در بخش مراقبت ویژه بود. مواد و روش کار: در این مطالعه مقطعی گذشته نگر تمام نوزادانی که بین سال های 95-1391 در بخش مراقبت ویژه نوزادان با تشخیص بیماری مادرزادی قلب بستری شده بودند بررسی شدند. اطلاعات دموگرافیک مادران و نوزادان جمع آوری شد. داده های مطالعه با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 16 تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: از مجموع 2800 نوزاد بستری، 97 نوزاد (3/4 درصد) به بیماری مادرزادی قلب مبتلا بودند که 60 نوزاد (9/61 درصد) مذکر بودند. میانگین وزن هنگام تولد نوزادان برابر با 30/524± 81/2568 گرم و میانگین سن حاملگی نوزادان برابر با 62/2± 65/36 هفته بود. 22 درصد والدین باهم نسبت خویشاوندی داشتند، و در 20 درصد نوزادان سابقه فامیلی بیماری مادرزادی قلب وجود داشت و حدود 50 درصد مادران بیماری زمینه ای داشتند. شایع ترین بیماری مادرزادی قلب در نوزادان به ترتیب نقص دیواره بین بطنی (VSD) با شیوع 1/37 درصد، نقص دیواره بین دهلیزی (ASD) با شیوع 8/28 درصد و مجرای باز شریانی با شیوع 28/8 درصد تشخیص داده شد. و 15 نوازد (5/15 درصد) در طول مطالعه فوت کرده اند. بحث و نتیجه گیری: نقص دیواره بین بطنی و بین دهلیزی شایع ترین بیماری مادرزادی قلب در نوزادان بود و بروز بیماری مادرزادی قلب با مصرف داروهای ضد فشارخون در مادر ارتباط داشت.

پیش زمینه و هدف: استفاده از همودیالیز سرد به عنوان تلاشی در جهت کنترل هیپوتانسیون های حین همودیالیز از سال 1980 شروع شد و بعد از این سال ها محققین متوجه شدند که همودیالیز سرد نه تنها دوره های افت فشارخون حین همودیالیز را می کاهد بلکه تاثیرات مفید دیگری بر کفایت دیالیز، سلامت کلی و کیفیت زندگی دارد. مواد و روش کار: این مطالعه، یک مطالعه کارآزمایی بالینی بود که به صورت تصادفی، متقاطع دو سوکور در دانشگاه علوم پزشکی زنجان انجام شد. 42 بیمار همودیالیزی به دو گروه 20 نفر (گروه اول) و 22 نفر (گروه دوم) تقسیم شدند. سپس گروه اول به مدت 4 هفته همودیالیز استاندارد (دمای مایع همودیالیز c° 37) و به طور هم زمان گروه دوم همودیالیز سرد (دمای مایع همودیالیز c° 35) دریافت کردند، سپس نوع همودیالیز گروه ها عوض شد. میزان کفایت دیالیز بیماران به صورت ماهانه یعنی سه بار، قبل از شروع مطالعه، بعد از 4 هفته اول و دوم با دادن اطلاعات لازم به نرم افزار پیشنهادی وزارت بهداشت که در سیستم کامپیوتر بخش همودیالیز بیمارستان ولی عصر (عج) شهر زنجان موجود بود، محاسبه گردید. یافته ها: نتایج نشان داد میانگین KTV در مرحله سرد و استاندارد، به ترتیب، 71/1 و 46/1 و بعد از چهار هفته دوم، به ترتیب، 69/1 و 32/1 بود. یعنی همودیالیز سرد به طور معنی داری سطح KTV را بهبود بخشیده بود (001/0P<). بعد از چهار هفته اول، میانگین URR در مرحله سرد و استاندارد، به ترتیب، 30/76 و 14/66 و بعد از چهار هفته دوم، به ترتیب، 91/79 و 20/69 بود. یعنی همودیالیز سرد به طور معنی داری سطح URR را بهبود بخشیده بود (001/0P<). بحث و نتیجه گیری: همودیالیز سرد باعث بهبود قابل توجهی در کفایت همودیالیز می گردد.

پیش زمینه و هدف: اختلال نقص توجه/ بیش فعالی یکی از اختلالات روانی شایع دوران کودکی است که 3-7درصد از کودکان را در سراسر جهان درگیر می کند. هر دو عامل ژنتیکی و محیطی در بروز این اختلال سهیم می باشند. ازجمله ژن های دخیل در بروز اختلال نقص توجه/ بیش فعالی، ژن های مسیر دوپامینرژیک هستند. دوپامین مهم ترین انتقال دهنده عصبی است که نقش مهمی در تعدیل شناخت، خلق وخو و عملکرد حرکتی مغز دارد. یکی از ژن های مسیر دوپامینرژیک، ژن انتقال دهنده دوپامین DAT1 یا SLC6A3 است. DAT1 دارای چندشکلی های مختلفی است که از آن جمله می توان به چندشکلی rs27072 در ناحیه 3’ UTR ژن اشاره کرد. هدف مطالعه حاضر، بررسی همراهی چندشکلی 3’ UTR-rs27072 ژن DAT1 و استعداد ابتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی در میان کودکان منطقه شمال غرب ایران می باشد. مواد و روش کار: این مطالعه مورد-شاهدی بر روی 196 کودک مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی و 140 کودک شاهد در دامنه سنی 6 تا 12 ساله صورت پذیرفت. استخراج DNA از نمونه های خونی کودکان انجام شد و سپس ژنوتیپ کودکان مبتلا و شاهد نسبت به چندشکلی 3’ UTR-rs27072 با استفاده از روش PCR-RFLP بررسی گردید. تحلیل آماری داده ها نیز با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: فراوانی ژنوتیپ های GG، TT و GT چندشکلی rs27072 ژن DAT1 در گروه بیمار به ترتیب 112(73/57 درصد)، 8 (12/4 درصد) و 74 (14/38 درصد) و در گروه شاهد به ترتیب 74 (86/52 درصد)، 7 (5 درصد) و 59 (14/42 درصد) بود و بر طبق نتایج، تفاوت معنی داری بین گروه های شاهد و بیمار مشاهده نشد (05/0