روانشناسی مدرسه
سال:1398 | دوره:8 | شماره:2 (پیاپی 30) |تعداد مقالات:7

این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین هوش معنوی و مؤلفه های آن با عملکرد شغلی معلمان دوره متوسطه شهرستان اصلاندوز صورت گرفته است. جامعه آماری پژوهش کلیه معلمان دوره متوسطه شهرستان اصلاندوز در سال تحصیلی 92-93 به تعداد 70 نفر بودند که به روش کل شماری به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. برای گردآوری داده ها از دو پرسشنامه استاندارد هوش معنوی کینگ و عملکرد شغلی پاترسون استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t تک متغیره و تحلیل رگرسیون چند متغیره به روش همزمان استفاده گردید و داده ها با استفاده از نرم افزار 20SPSS تجزیه و تحلیل گردیدند. نتایج به دست آمده نشان داد بین هوش معنوی و مؤلفه های آن با عملکرد شغلی معلمان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و مؤلفه های هوش معنوی قادرند میزان 2/71 در صد از عملکرد شغلی معلمان را پیش بینی کنند؛ بنابراین می توان گفت که هوش معنوی نقش مهمی را در عملکرد شغلی معلمان بازی می کند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطه ای خودکارآمدی در رابطه بین هوش هیجانی و خلاقیت بر انگیزش پیشرفت دانش آموزان انجام شد. طرح این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. به این منظور 308 نفر از دانش آموزان پایه نهم شهرستان سلماس (150 پسر و 158 دختر) به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند و به مقیاس های خودکارآمدی عمومی شرر، هوش هیجانی شات، خلاقیت عابدی و انگیزش پیشرفت هرمنس پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از مدل معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین هوش هیجانی و خلاقیت با خودکارآمدی رابطه مثبت و معنادار و هم چنین رابطه معناداری بین هوش هیجانی و خلاقیت با انگیزش پیشرفت از طریق میانجی گری خودکارآمدی به دست آمد. نتایج مدل معادلات ساختاری نشان از برازندگی مدل مفروض تحقیق داشت. با توجه به یافته ها می توان گفت که خودکارآمدی نقش واسطه ای در رابطه بین هوش هیجانی و خلاقیت با انگیزش پیشرفت دارد. براین اساس با در نظرگرفتن متغیرهایی چون نقش هوش هیجانی، خلاقیت و خودکارآمدی می توان میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان را ارتقاء بخشید.

هدف از این پژوهش، مدل یابی روابط بین اهداف پیشرفت و تعلل ورزی تحصیلی با عملکرد ریاضی دانش آموزان دختر اول دبیرستان (دوره دوم) یزد بود. بدین منظور 300 دانش آموز به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند و به منظور گردآوری اطلاعات، از پرسش نامه های جهت گیری هدف و پرسش نامه اهمال کاری تحصیلی و نمره ریاضی پایان نیمسال دوم تحصیلی که به صورت هماهنگ کشوری برگزار شد، استفاده گردید. مدل ارزیابی شده از شاخص های برازندگی خوبی برخوردار بود. نتایج مدل معادلات ساختاری نشان داد که متغیر هدف تسلط-گرایشی تأثیر منفی و معناداری بر تعلل ورزی تحصیلی (40/0-=B) داشت؛ ولی تأثیر معناداری بر عملکرد ریاضی نداشت. متغیر هدف تسلط-اجتنابی تأثیر مثبت و معناداری بر تعلل ورزی تحصیلی (34/0=B) و تأثیر منفی و معناداری بر عملکرد ریاضی (14/0-=B) داشت. متغیر هدف عملکرد-گرایشی نیز تأثیر منفی و معناداری بر تعلل ورزی تحصیلی (18/0-=B) و تأثیر مثبت و معناداری بر عملکرد ریاضی (22/0=B) داشت. متغیر هدف عملکرد-اجتنابی تأثیر معناداری بر تعلل ورزی تحصیلی و عملکرد ریاضی نداشت. با توجه به نتایج به دست آمده، از طریق تغییر در جهت گیری هدف، می توان اقدام به کاهش تعلل ورزی یا اصلاح آن نمود و عملکرد ریاضی را ارتقاء داد.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی روش تدریس الکترونیکی و سنتی بر اشتیاق تحصیلی، خودکارآمدی تحصیلی و خودتنظیمی دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش، آزمایشی از نوع طرح های پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری، کلیه دانش آموزان پسر پایه هفتم بودند که در سال تحصیلی 97-98 در ناحیه 2 شهر رشت در مدارس دولتی و غیر انتفاعی مشغول به تحصیل بوده و طبق استعلام از اداره آموزش و پرورش تعدادشان 1320 نفر بود. 40 نفر از دانش آموزان پایه هفتم، به شیوه تصادفی خوشه ای انتخاب و در دو گروه (کنترل و آزمایش) جایگزین شدند. جهت جمع آوری داده ها، از پرسشنامه های اشتیاق تحصیلی، خودکارآمدی و خودتنظیمی استفاده شد. گروه مداخله، برنامه آموزش الکترونیکی را در قالب 8 جلسه 90 دقیقه ای و هفته ای یک بار دریافت کردند؛ درحالی که گروه کنترل روش تدریس سنتی ارائه شد. یافته ها نشان داد که اجرای روش تدریس الکترونیکی بر اشتیاق تحصیلی، تأثیر معناداری دارد ( 01/0p <)؛ اجرای روش تدریس الکترونیکی بر خودکارآمدی، تأثیر معناداری دارد (01/0p<) و اجرای روش تدریس الکترونیکی بر خودتنظیمی، تأثیر معناداری دارد ( 01/0 p<). نتایج پژوهش نشان داد که در روش تدریس الکترونیکی؛ فراگیران به جهت سهولت دسترسی به اطلاعات و محتوای آموزشی، باانگیزه و اشتیاق تحصیلی بیشتری به مشارکت در روند یادگیری می پردازند که منجر به ارتقاء خودکارآمدی و خودتنظیمی آن ها می شود.

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه پیشایندهای عواطف تحصیلی، هویت تحصیلی و اهداف پیشرفت با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان پسر سال سوم دبیرستان های شهرستان اهواز بودند که در سال تحصیلی 1393-1394 مشغول به تحصیل بودند. تعداد 350 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای به همراه نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. از شرکت کنندگان خواسته شد که پرسشنامه های عواطف تحصیلی، مقیاس هویت تحصیلی، مقیاس هدف های پیشرفتو پیشرفت تحصیلی را تکمیل کنند. نتایج نشان داد که بین مؤلفه های عواطف تحصیلی (عواطف مثبت و منفی، خوش بینی، بدبینی و ترس از شکست)، هویت تحصیلی و هدف های پیشرفت با پیشرفت تحصیلی رابطه ای معنی دار وجود دارد. همچنین، نتایج حاصل از تحلیل نشان داد که متغیرهای پیش بین خوش بینی و هویت تحصیلی 41 درصد از پیشرفت تحصیلی را تبیین می کند؛ بنابراین می توان نتیجه گرفت که خوش بینی و هویت تحصیلی در پیش بینی پیشرفت تحصیلی نقش مؤثری دارند.

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مهارت های فراشناختی بر خودکارآمدی تحصیلی و اشتیاق تحصیلی دانش آموزان پسر پایه دهم مدارس شهرستان اردبیل بود. این پژوهش از نوع آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری تحقیق کلیه دانش آموزان پسر پایه دهم مدارس شهرستان اردبیل در سال تحصیلی 96-1397 بودند که از بین آن ها 24 نفر برای گروه آزمایش و 24 نفر هم برای گروه کنترل به روش نمونه گیری چندمرحله ای انتخاب شد. از پرسشنامه باورهای خودکارآمدی تحصیلی (ASEBQ) و اشتیاق تحصیلی برای گردآوری اطلاعات استفاده شد. گروه آزمایش طی 8 جلسه تحت آموزش مهارت های فراشناختی قرار گرفتند و در این مدت گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. داده ها از طریق آزمون های تحلیل کواریانس چندمتغیره (مانکوا) تحلیل شد. نتایج نشان داد آموزش مهارت های فراشناختی به طور معناداری موجب افزایش خودکارآمدی تحصیلی و مؤلفه های آن به جزء توانایی در مدیریت کار، خانواده و مدرسه و اشتیاق تحصیلی و مؤلفه های آن در بین آزمودنی ها در مرحله پس آزمون شده است (01/0>P).

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیرآموزش روش های مطالعه برنامه ریزی ومدیریت زمان و روش تمرکز وحافظه بر میزان پیشرفت تحصیلی وانگیزش پیشرفت دانش آموزان ایرانی ساکن کشور تاجیکستان بود. روش پژوهش تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون چندگروهی بود. از جامعه آماری پژوهش که شامل کلیه دانش آموزان مدارس ایرانی ساکن در شهر دوشنبه تاجیکستان در مقطع ابتدایی در سال 92-1393 مشغول به تحصیل بودند، تعداد 60 دانش آموز در 3 گروه (2 گروه آزمایش و یک گروه کنترل) قرار داده شدند. دانش آموزان هر 3 گروه به پرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس پاسخ داده و معدل نیمسال اول و دوم آن ها نیز ثبت شد و افراد گروه های آزمایش طی 10 هفته (10 جلسه) آموزش های مربوط به مهارت های مدنظر پژوهش را دریافت کردند. پس از مداخله، مجدداً دانش آموزان پرسشنامه انگیزش پیشرفت را تکمیل نمودند و معدل جدید آن ها نیز ثبت شد. در نهایت داده های پژوهش با استفاده ازآزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش روش برنامه ریزی و مدیریت زمان برمیزان پیشرفت تحصیلی دانش آموزان بی تأثیر است اما بر انگیزش پیشرفت آن ها تأثیرگذار است. همچنین آموزش روش تمرکز و حافظه، بر میزان پیشرفت تحصیلی و انگیزش پیشرفت آن ها تأثیرگذار است.