چکیده فارسی:آفرینش از نگاه اسلام و هندوئیزم، نوعی ایجاد یا پدیدار شدن کثرت از وحدت است. قرآن این عمل را نتیجه امر الهی و سنت ودانته (اوپانیشادها)، آن را محصول نیروی مایای برهمن دانسته است. مفهوم امر الهی در قرآن و تفاسیر تشیع و تسنن بیان شده است. برخی محققان، با استناد به آثار اسماعیلیان، مفهوم قرآنی «امر الهی» را معادل مایا در سنت هندو دانسته اند. این پژوهش، با هدف ارزیابی این دیدگاه به مقایسه دو مفهوم «امر» و «مایا» پرداخته است. بدین منظور، شماری از اوپانیشادها و نیز آثار برجسته فرق اسلامی، از جمله اسماعیلیان مورد بررسی قرار گرفته است. حاصل یافته های پژوهش حکایت از آن دارد که وجوه تمایز و افتراق امر و مایا بیش از آن است که بتوان بر این همانی دو مفهوم حکم کرد.
چکیده عربی:الخلقة حسب تعالیم الشریعة الإسلامیة والدیانة الهندوسیة هی إیجاد للکثرة من الوحدة، وقد اعتبرها القرآن الکریم بأنّها نتیجةٌ لأمر الله تعالی فی حین أنّ أصحاب فکر الفیدانته (أبانیشاد) یقولون إنّها ثمرة قدرة المایا البراهماتیة. وقد تمّ بیان معنی الأمر الإلهی فی القرآن الکریم وضمن تفاسیر الفریقین شیعةً وسنّةً، وبعض الباحثین استندوا إلی التراث الفکری للفرقة الإسماعیلیة واعتبروا مفهوم الأمر الإلهی مترادفاً مع مفهوم الشاکتیزم والمایا لدی الهندوس.الهدف من تدوین هذه المقالة إجراء دراسةٍ مقارنةٍ بین مفهوم "الأمر" فی مختلف آثار الفرق الإسلامیة وبما فیها الإسماعیلیة ومفهوم "مایا" لدی الفیدانته (أبانیشاد)، وقد أثبتت النتائج وجود اختلافٍ کبیرٍ بینهما ولا یمکن القول إنّهما متشابهان.