پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1391 | دوره:4 | شماره:3 |تعداد مقالات:11

در این پژوهش تاثیر رقیق سازی جیره در سن 16 تا 20 روزگی و استفاده از یک مولتی آنزیم (اندوفید- دبلیو) بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی (سویه تجارتی کاب 500) مورد مطالعه قرار گرفت. این آزمایش به صورت فاکتوریل 2´3 در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار و 8 قطعه جوجه در هر تکرار انجام شد. جیره های آزمایشی حاوی صفر، 20 و 40 درصد پوسته برنج و 2 سطح آنزیم (صفر و 500 میلی گرم در کیلوگرم) بود. این جیره ها به ترتیب دارای 3000، 2400 و 1800 کیلوکالری انرژی قابل متابولیسم در هر کیلوگرم جیره و 21، 16.8 و 12.6 درصد پروتئین خام بود. در سایر روزهای پرورش، جوجه ها مطابق با راهنمای احتیاجات سویه کاب 500 تغذیه شدند. رقیق سازی جیره تا سطح 20 درصد سبب کاهش ضریب تبدیل غذایی در کل دوره پرورش (44 - 1 روزگی) گردید (P<0.05). افزودن آنزیم به جیره مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی را در کل دوره پرورش کاهش داد (P<0.05). در کل دوره آزمایش، جوجه های تغذیه شده با تیمار 2 (بدون پوسته برنج و 0.05 درصد مکمل آنزیمی) کمترین مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی را داشتند. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که رقیق سازی جیره تا سطح 20 درصد در سن 20- 16 روزگی همراه یا بدون افزودن مکمل آنزیمی اندوفید دبلیو سبب بهبود ضریب تبدیل غذایی جوحه های گوشتی گردید.

این آزمایش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف پروتئین خام و ترئونین بر عملکرد، خصوصیات لاشه و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی در دوره آغازین (7 تا 24 روزگی) و رشد (25 تا 42 روزگی) انجام شد. در این مطالعه از 288 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 استفاده شد که در قالب طرح کاملا تصادفی به صورت آزمایش فاکتوریل (4´2) با 3 تکرار انجام گردید. فاکتورهای آزمایشی شامل 2 سطح پروتئین (توصیه راهنمای سویه راس 308 و 5 درصدکمتر از آن) و 4 سطح ترئونین (90، 100، 110، 120 درصد توصیه NRC ,1994) بودند. در دوره آغازین، سطح ترئونین بر ضریب تبدیل خوراک تاثیر معنی داری داشت و با افزایش سطح ترئونین جیره از 90 درصد به 120 درصد توصیه NRC ضریب تبدیل خوراک بهبود یافت. علاوه بر این، اثرات متقابل بین سطح پروتئین و سطح ترئونین بر خوراک مصرفی معنی دار بود. وزن کل دستگاه گوارش نیز در دوره آغازین به طور معنی داری تحت تاثیر سطح پروتئین جیره قرار گرفت. در دوره رشد، تغذیه با سطوح ترئونین بیشتر از 90 درصد توصیه NRC باعث بهبود معنی دار افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک گردید. سطوح ترئونین جیره بر درصد گوشت سینه در سن 24 روزگی تاثیر معنی داری داشت. همچنین اثرات متقابل بین سطوح پروتئین و ترئونین بر چربی محوطه بطنی معنی دار بود. در هر دو دوره آغازین و رشد، با کاهش سطح پروتئین و افزایش سطح ترئونین جیره، هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن کاهش، و سود تغذیه ای افزایش یافت که بهترین عملکرد را سطح ترئونین 110 درصد توصیه NRC داشت. اثر ترئونین بر میزان تیتر آنتی بادی در پاسخ به تزریق SRBC در 41 روزگی معنی دار بود، و افزایش سطح ترئونین بیشتر از 90 درصد توصیه NRC میزان تیتر آنتی بادی را در پاسخ به تزریق SRBC افزایش داد. به طور کلی این آزمایش نشان داد که افزودن ترئونین تا حد 110 درصد توصیه NRC، منجر به بهترین عملکرد و بهبود خصوصیات لاشه و ایمنی جوجه های گوشتی می گردد.

دو آزمایش به منظور مقایسه تاثیر سطوح مختلف مکمل ویتامینی در دو سیستم پرورش بستر و قفس بر عملکرد و خصوصیات استخوان جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره های بر پایه گندم و جو طی سنین 29 تا 42 روزگی انجام شد. تیمارها شامل 4 جیره غذایی حاوی سطوح صفر، 33.33، 66.66 و 100 درصد مکمل ویتامینی (بر حسب میزان توصیه شده شرکت تولید کننده مکمل ویتامینی) بود، که از 29 تا 42 روزگی مورد استفاده قرار گرفت. آزمایش بر روی بستر، با استفاده از 288 قطعه جوجه نر سویه راس 308 با چهار تیمار و چهار تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی روی بستر اجرا شد. آزمایش در قفس، با استفاده از 80 قطعه جوجه در قفس های پرورشی با چهار تیمار و چهار تکرار انجام گرفت. در دو هفته آزمایش، وزن گروهی و مصرف خوراک هر یک از تکرارها تعیین و عملکرد پرندگان محاسبه گردید. در سنین 35 و 42 روزگی در آزمایش بر روی بستر از هر تکرار 2 پرنده و در آزمایش قفس از هر تکرار 1 پرنده کشتار و وزن ران، سینه، درصد چربی محوطه شکمی و کبد، اندازه گیری شد. پس از کشتار پای راست هر پرنده به منظور محاسبه خاکستر، کلسیم، فسفر و استحکام، مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمایش بر روی بستر نشان داد که حذف مکمل ویتامینی از سن 29 تا 42 روزگی، اثر معنی داری بر عملکرد، خصوصیات لاشه و خصوصیات استخوان نداشت. نتایج آزمایش قفس نشان داد که حذف مکمل ویتامینی در مقطع زمانی 42-36 روزگی از جیره پرندگان آزمایشی باعث تاثیر منفی بر عملکرد تولیدی، وزن ران، سینه و خصوصیات استخوان شد. لذا به نظر می رسد در سیستم پرورش قفس امکان کاهش سطوح مکمل ویتامینی تا سطح حدود 33 درصد در دوره پایانی وجود داشته باشد، در حالیکه در سیستم پرورش در بستر می توان طی این دوره مکمل ویتامینی را در خوراک جوجه گوشتی حذف نمود و از این طریق نسبت به کاهش هزینه پرورش طیور موثر واقع شد.

به منظور تعیین شاخص های آزمایشگاهی کیفیت دانه های سویای پرچرب اکسترود شده در سه دمای 145، 155 و 165 درجه سانتیگراد و ارزیابی همبستگی آنها با عملکرد رشد جوجه های گوشتی، دو آزمایش طراحی گردید. در آزمایش بیولوژیکی، تعداد 144 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه به 12 گروه شامل 3 تیمار در 4 تکرار 12 قطعه ای، تقسیم شدند و از روز صفر تا 21 روزگی دانه های سویای اکسترود شده در سه دما به میزان 15 درصد جایگزین بخشی از جیره های آغازین و رشد جوجه ها گردید. عملکرد رشد جوجه ها از صفر تا 21 روزگی، تحت تاثیر دمای اکستروژن دانه های سویا قرار نگرفت. برای تعیین شاخص های کیفی آزمایشگاهی نیز، میزان شاخص اوره برای نمونه های اکسترود شده در دماهای 145، 155 و 165 درجه سانتیگراد، به ترتیب 0.11، 0.09 و 0.05 بدست آمد که میزان ضریب همبستگی این شاخص با افزایش وزن جوجه ها 88 و با ضریب تبدیل غذایی 85 درصد بود. شاخص حلالیت پروتئین در هیدروکسید پتاسیم نمونه ها به ترتیب 80.2، 78.1 و 72.4 درصد بدست آمد که ضریب همبستگی آن با افزایش وزن جوجه ها 81 و با ضریب تبدیل غذایی 88 درصد بود. شاخص تفرق پروتئین نمونه ها نیز به ترتیب 21.5، 20.8 و 16.5 درصد بدست آمد که ضریب همبستگی این شاخص نیزبا افزایش وزن جوجه ها 92 و با ضریب تبدیل غذایی 89 درصد بود. نتیجه گیری کلی این بود که شاخص های آزمایشگاهی کیفیت برای دانه های سویای پرچرب اکسترود شده در محدوده بین 145 و 165 درجه سانتیگراد، در دامنه قابل قبول جهت تغذیه جوجه های گوشتی بود. همچنین در میان شاخص های آزمایشگاهی، شاخص تفرق پروتئین نسبت به شاخص های دیگر، ضریب همبستگی بالاتری با عملکرد رشد جوجه ها نشان داد و به عنوان بهترین شاخص آزمایشگاهی برای پیش بینی رشد جوجه های تغذیه شده با دانه های سویای اکسترود شده گزارش گردید.

هدف این تحقیق جذب احتمالی گوسیپول آزاد موجود در کنجاله پنبه دانه توسط بنتونیت سدیم و تهیه جیره اقتصادی برای مرغ های تخمگذار مسن بود. این پژوهش به صورت ترتیب فاکتوریل 3´3 در قالب طرح کاملا تصادفی با سه سطح صفر، 1 و 2 درصد بنتونیت سدیم و سه سطح صفر، 10 و 20 درصد کنجاله پنبه دانه در جیره انجام شد. این آزمایش با 9 تیمار و 4 تکرار 8 قطعه ای مرغ تخمگذار هایلاین واریته W- 36 از سن 51 تا 63 هفتگی اجرا شد. استفاده از میزان 20 درصد کنجاله پنبه دانه در جیره باعث کاهش قابلیت هضم ماده آلی، افزایش مصرف خوراک، کاهش تولید تخم مرغ و سود آن گردید اما میزان 10 درصد کنجاله پنبه دانه اثر منفی بر عملکرد مرغ نداشت و باعث کاهش هزینه تولید نیز شد. هر چند بنتونیت سدیم قابلیت هضم ماده خشک و آلی را کاهش داد اما اثر منفی معنی داری بر مصرف خوراک، تولید و بهره اقتصادی مرغ نداشت. کنجاله پنبه دانه سبب کاهش رطوبت فضولات شد ولی بنتونیت سدیم اثر معنی داری بر آن نداشت. در ضمن هیچ کدام اثری بر کیفیت پوسته نداشتند. بطور کلی، جیره با میزان 1 درصد بنتونیت سدیم و 10 درصد کنجاله پنبه دانه از نظر عملکرد و اقتصادی بهتر از سایر جیره ها بود.

در این آزمایش فراسنجه های شیمیایی و تخمیری سه نوع علوفه تازه و سیلاژ سورگوم شامل شیرین، پگاه و اسپیدفید با ذرت در شرایط آزمایشگاهی مقایسه شد. همچنین ضرایب تجزیه پذیری علوفه ها و سیلاژهای مذکور با روش کیسه های نایلونی تعیین گردید. علوفه ها در شرایط یکسان کاشت و در حالت شیری خمیری برداشت، سپس در چهار تکرار برای هر زمان نگهداری 30، 60 و 90 روزه، در سیلوهای آزمایشگاهی نگهداری شد. در علوفه های تازه، ظرفیت بافری سورگوم شیرین کمتر از ذرت و سورگوم اسپیدفید بود، و سورگوم اسپیدفید به طور معنی داری الیاف نامحلول در شوینده اسیدی بالاتر و کربوهیدرات محلول در آب پایین تری نسبت به بقیه داشت. در زمان 60 روزه، سیلاژ ذرت لیگنین نامحلول در اسید کمتری نسبت به سیلاژهای سورگوم شیرین و اسپیدفید داشت و کربوهیدرات محلول در آب آن هم نسبت به همه سیلاژهای سورگوم همین روند را طی کرد. مقدار اسید لاکتیک در سیلاژهای ذرت و سورگوم پگاه بالاتر از سیلاژهای سورگوم شیرین و اسپیدفید بود. در سیلاژهای سورگوم شیرین و ذرت مقدار اسید استیک بیشتر و مقدار نیتروژن آمونیاکی کمتر از بقیه سیلاژها مشاهده شد. در آزمایش کیسه های نایلونی، نرخ تجزیه پذیری علوفه تازه ذرت و سورگوم پگاه به طور معنی داری بالاتر از سورگوم شیرین و اسپیدفید بود و همین امر دلیلی بر بالاتر شدن تجزیه پذیری موثر با سرعت عبور 0.08 در این دو علوفه شد. در سیلاژها، بخش آهسته تجزیه شونده ذرت بیشتر از سیلاژهای سورگوم بود. در کل، علوفه سورگوم اسپیدفید برای تهیه سیلاژ نامناسب تر بود، و سیلاژ ذرت به دلیل لیگنین نامحلول در اسید کمتر، پتانسیل تجزیه پذیری بیشتری داشت.

در پژوهش حاضر 57 راس گاو شیرده پرتولید در اواسط دوره شیردهی (میانگین تولید 33±2.1 کیلوگرم، و روزهای شیردهی 152±27 روز) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تیمار، دو بلوک (دفعات زایش) و 19 تکرار استفاده شد. هدف از این آزمایش بررسی امکان کاهش درصد پروتئین خام جیره با افزودن دو منبع متیونین محافظت شده در شکمبه به خوراک، بدون ایجاد اثر نامطلوب بر تولید شیر و ترکیبات شیر بود. جیره ها شامل: 1) 16 درصد پروتئین خام و 20 گرم متیونین محافظت شده متیلاک (خلوص 50 درصد)، 2) 16 درصد پروتئین خام و 12 گرم متیونین محافظت شده مپران (خلوص 85 درصد)، 3) 17 درصد پروتئین خام، بدون افزودنی بود. تولید شیر بصورت سه روز پیاپی در هفته، تعیین ترکیبات شیر بصورت هفتگی، مصرف خوراک بصورت روزانه و وزن کشی در ابتدا و انتهای آزمایش انجام شد. در این آزمایش تیمارهای آزمایشی اثر معنی داری بر تولید شیر نداشت. در بین اجزای شیر، فقط تغذیه متیلاک باعث کاهش معنی دار درصد پروتئین شیر شد. مطالعه فرآسنجه های خونی گاوها نشان داد که جیره های آزمایشی تنها بر نیتروژن اوره ای خون و بتا هیدروکسی بوتیرات اثر معنی دار داشتند و سایر شاخص ها تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفتند. میزان ماده خشک مصرفی گاوها تفاوت معنی داری نداشت. گاوهای اختصاص یافته به جیره های یک و دو، با وجود مصرف خوراکی با یک درصد پروتئین خام کمتر، بازده خوراک مشابهی با گروه شاهد داشتند. لذا با توجه به نتایج پژوهش حاضر، استفاده از منابع متیونین محافظت شده در شکمبه جهت کاهش درصد پروتئین خام جیره در این مرحله از شیردهی توصیه می شود.

این آزمایش برای تعیین تاثیر عمل آوری پیت خام نیشکر با بخار آب تحت فشار بالا (دمای 210 تا 220 درجه سانتی گراد، 19 بار فشار به مدت 3 دقیقه با رطوبت 70 درصد) بر فعالیت تخمیری و فراسنجه های تولید گاز و تجزیه آن توسط میکروارگانیسم های خالص شکمبه انجام شد. گروه های مختلف میکروبی شکمبه با استفاده از روش های فیزیکی، شیمیایی و استفاده از آنتی بیوتیک ها جدا شدند. گروه های میکروبی شامل کل میکروارگانیسم ها، قارچ ها، باکتری ها، پروتوزوا، مجموع قارچ و باکتری، باکتری و پروتوزوا، و قارچ و پروتوزوا بودند. فراسنجه های تولید گاز در طی 96 ساعت انکوباسیون توسط این گروه های میکروبی با استفاده از معادله نمایی ارسکوف و مکدونالد تعیین شدند. عمل آوری با بخار به طور معنی داری نرخ تولید گاز و تولید گاز از بخش قابل تخمیر پیت خام را توسط همه گروه های میکروبی افزایش داد. بالاترین تولید گاز از بخش قابل تخمیر (193.25 میلی لیتر) و نرخ تولید گاز (0.09 میلی لیتر در ساعت) توسط مجموع میکروارگانیسم های شکمبه مربوط به تیمار عمل آوری با بخار بود. بیشترین مقدار تولید گاز توسط کل میکروارگانیسم های شکمبه و کمترین مقدار هم توسط پروتوزواهای شکمبه مشاهده شد. بنابراین نتایج آزمایش نشان داد که بخار آب تحت فشار بدون ایجاد اثرات منفی می تواند سبب بهبود هضم و تخمیر پیت خام نیشکر شود.

در این تحقیق از 16 راس گوساله نر براون سوئیس با میانگین وزن اولیه 170±30 کیلوگرم برای بررسی اثر استفاده از موننسین در جیره های حاوی دانه جو و تریتیکاله بر عملکرد پروار آنها استفاده شد. در این آزمایش که در قالب طرح کاملا تصادفی با روش فاکتوریل 2´2 انجام شد گوساله ها به مدت 90 روز با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. تیمار های آزمایشی شامل 1) جیره حاوی دانه جو بدون موننسین، 2) جیره حاوی دانه جو همراه با موننسین، 3) جیره حاوی دانه تریتیکاله بدون موننسین و 4) جیره حاوی دانه تریتیکاله همراه با موننسین بود. مقدار موننسین مورد استفاده 30 میلی گرم بر هر کیلوگرم ماده خشک جیره بود. وزن کشی گوساله ها به صورت ماهانه و مصرف خوراک به صورت روزانه اندازه گیری شد. نمونه گیری از مایع شکمبه با استفاده از لوله مری و خون از سیاهرگ گردنی در پایان هر ماه انجام گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که نوع دانه و سطح موننسین تاثیر معنی داری بر صفات پرواری چون اضافه وزن روزانه، ضریب تبدیل خوراک و مصرف خوراک روزانه نداشت. استفاده از موننسین بر غلظت گلوکز خون تاثیری نداشت. غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه، نیتروژن اوره ای خون و pH مایع شکمبه تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. با توجه به اینکه نوع منبع دانه و مکمل موننسین تاثیری بر عملکرد پروار نداشت و موننسین در حضور دانه جو و تریتیکاله تاثیر مشابهی نشان داد، لذا می توان از دانه تریتیکاله به جای دانه جو بعنوان بخشی از جیره گوساله های پرواری استفاده کرد.

هدف این پژوهش، تعیین اثر تزریق محلول بروگلوکنات کلسیم، 48 و 24 ساعت پیش از زایش و بلافاصله پس از زایش بر مصرف ماده خشک، تولید شیر روزانه، بروز ناهنجاری های متابولیکی و عفونت های رحمی طی 21 روز اول پس از زایش در گاوهای تغذیه شده با جیره آنیونیک (55- میلی اکی والان در کیلوگرم ماده خشک) پیش از زایش بود. تعداد 36 راس گاو هلشتاین بر اساس دوره شیردهی بلوک بندی شده و به طور تصادفی به 4 تیمار تزریقی بروگلوکنات کلسیم 40 درصد به مقدار 500 سی سی به صورت زیرجلدی در زمان های متفاوت پیش و پس از زایش اختصاص یافت، تیمارهای آزمایشی شامل 1) بدون تزریق؛ 2) تزریق 48 ساعت پیش از زایش؛ 3) تزریق 24 ساعت پیش از زایش و 4) تزریق بلافاصله پس از زایش؛ بودند و مدت رکوردگیری و جمع آوری داده های آزمایشی 21 روز بود. ماده خشک مصرفی در تیمارهای 1، 2، 3 و 4 به ترتیب 10.87، 12.32، 12.63 و 15.03 کیلوگرم در 24 ساعت اول پس از زایش بود. تجزیه و تحلیل آماری داده های به دست آمده در مورد ماده خشک مصرفی تفاوت معنی داری (P<0.05) را بین تیمارها نشان داد. میانگین تولید شیر روزانه در 21 روز اول دوره شیردهی در هر یک از تیمارهای 1، 2، 3 و 4 به ترتیب 36.0، 38.7، 38.9 و 40.3 کیلوگرم در روز بود. اثر تیمارها بر تولید شیر معنی دار (P<0.05) بود. آنالیز رگرسیون لجستیک داده ها نشان داد که تیمار اثر معنی داری بر بروز هیپوکلسیمی تحت درمانگاهی داشت و گاوهای تیمار 1، 10 برابر بیش تر هیپوکلسیمی را نسبت به تیمار 4 نشان دادند (P<0.05). تیمار 4 اثر معنی داری بر بروز کتوز داشت و گاوهای تیمار 1، 2.43 برابر بیش تر کتوز را نسبت به تیمار 4 نشان دادند (P<0.05). اما تیمارهای آزمایشی بر بروز تب شیر، جابه جایی شیردان، جفت ماندگی، متریت و اندومتریت اثر معنی داری نداشتند (P>0.05). در کل، تزریق کلسیم به ویژه بلافاصله پس از زایش ماده خشک مصرفی در روز زایش را افزایش و ناهنجاری های متابولیکی از قبیل هیپوکلسیمی و کتوز را کاهش داد.

به منظور بررسی مقاومت انواع ریزکپسول های روغن ماهی در شکمبه و میزان خروج روغن از این ریزکپسول ها و تاثیر آنها بر تولید گاز و قابلیت هضم در شرایط شکمبه در مقایسه با تیمارهای حاوی روغن ماهی محافظت نشده سه آزمایش انجام شد. در آزمایش اول تاثیر pH شکمبه و شیردان بر میزان باز شدن دیواره ریزکپسول ها و خروج روغن در محیط آبی، در آزمایش دوم میزان تولید گاز و تاثیر روغن ماهی ریزکپسوله شده بر کینتیک تخمیری شکمبه و در آزمایش سوم تاثیر روغن ماهی ریزکپسوله شده بر تجزیه پذیری مواد در شکمبه با روش آزمایشگاهی (Batch culture) مطالعه شد. تیمارهای آزمایشی برای آزمایش اول شامل: 1) ریزکپسول ساده، 2) ریزکپسول اسید تانیکی و 3) ریزکپسول کلسیمی با زمان انکوباسیون 24 ساعت بود. در آزمایش تولید گاز دو نوع جیره پایه شامل جیره علوفه ای (یونجه خشک) و جیره کامل (نسبت 40: 60 علوفه به کنسانتره) و هشت تیمار برای هر جیره شامل: 1) کنترل (فاقد افزودنی)، 2) روغن ماهی (4 درصد ماده خشک جیره پایه)، 3) پودر آب پنیر و روغن ماهی (به ترتیب 12 و 4 درصد ماده خشک جیره پایه)، 4) پودر آب پنیر و اسید تانیک (به ترتیب 12 و 1.2 درصد ماده خشک جیره پایه)، 5) پودر آب پنیر، روغن ماهی و اسید تانیک (به ترتیب 12، 4 و 1.2 درصد ماده خشک جیره پایه)، 6) ریزکپسول ساده (16 درصد جیره پایه)، 7) ریزکپسول اسید تانیکی (17.2 درصد جیره پایه) و 8) ریزکپسول کلسیمی (17.2 درصد جیره پایه) با 72 ساعت زمان انکوباسیون استفاده شد. در آزمایش سوم از یونجه خشک به عنوان جیره پایه با شش تیمار شامل: 1) کنترل (فاقد افزودنی)، 2) روغن ماهی، 3) پودر آب پنیر و روغن ماهی، 4) ریزکپسول ساده، 5) ریزکپسول اسید تانیکی، 6) ریزکپسول کلسیمی (نسبت تیمارها یکسان با آزمایش تولید گاز در نظر گرفته شد) در 24 ساعت زمان انکوباسیون استفاده شد. در آزمایش اول میزان خروج روغن ماهی از ریزکپسول های ساده، اسید تانیکی و کلسیمی تحت شرایط pH شکمبه به ترتیب 74، 7 و 12 درصد و در pH شیردان به ترتیب 74، 59 و 67 درصد از کل روغن ماهی کپسوله شده بود که برای ریزکپسول اسید تانیکی در شرایط pH شکمبه به صورت معنی داری (P<0.05) کمتر از دو تیمار دیگر و در تیمار ریزکپسول کلسیمی به صورت معنی داری (P<0.05) کمتر از ریزکپسول ساده بود. شرایط یکسانی برای تیمارهای مورد آزمایش در pH شیردان مشاهده شد. در آزمایش تولید گاز تیمارهای حاوی ریزکپسول اسید تانیکی بهترین عملکرد تولید گاز را در مقایسه با بقیه تیمارها نسبت به تیمار کنترل داشت و در جیره بر پایه علوفه اختلاف معنی داری بین این تیمار با تیمار کنترل مشاهده نشد. در آزمایش سوم درصد آزادسازی روغن ماهی از ریزکپسول های ساده، اسید تانیکی و کلسیمی به ترتیب 78.72، 13.52 و 26.2 در شرایط شبیه سازی شده شکمبه بود. تجزیه پذیری ماده خشک در تیمار حاوی ریزکپسول اسید تانیک با تیمار کنترل اختلاف معنی داری نداشت (p>0.05)، از طرفی تیمارهای حاوی ریزکپسول های کلسیمی و اسید تانیکی در مقایسه با تیمارهای حاوی روغن ماهی محافظت نشده به طور معنی داری دارای عملکرد بهتری بود (p<0.05). با توجه به نتایج به دست آمده، تیمارهای حاوی مکمل روغن ماهی کپسوله شده نسبت به تیمارهای حاوی روغن ماهی محافظت نشده، عملکرد بهتری نشان داد. از این رو، می توان انتظار داشت که با استفاده از ریزکپسول های دارای دیواره مقاوم به باز شدن در شرایط شکمبه بتوان تاثیرات ضدمیکروبی اسیدهای چرب غیراشباع را در شکمبه کاهش داد و از آن به عنوان یک روش تغذیه ای برای دستکاری یا تغییر ترکیب اسیدهای چرب تولیدات دامی استفاده نمود.