توسعه، امری زبانی، کنش (های) معطوف به توسعه نیز نوعی بازی زبانی با صوری متکثر است. زبان، جوهره ی فرهنگ و "زبان مادری" جوهره ی انسانیت (انسان بودن) انسان است. با چنین پتانسیلی که مطالعات تجربی دیرینه شناختی، انسانشناسی زیستی، زبانشناسی و جامعه شناسی مؤیدی برآن است؛ هر امر انسانی، با بنیادی زبانی، امری زبانی است. خارج از زبان، برای انسان، حیاتی انسانی قابل تصور نیست. این نوشتار، از منظر جامعه شناسی پست مدرن و با تأسی از هایدگر، که گفت: "زبان، خانه هستی است"؛ زبان را خانه توسعه، زبان مادری را روح و جان آن می داند. توسعه و توسعه نیافتگی ذاتی زبانی خاص نیست. هر زبانی، شکلی از بازی (های) توسعه را بالقوه در نهاد خود دارد که؛ فعلیت یابی آن رهین شیوه و نحوه ی بودنی است که فرهنگ (بازی های درون زبانی، میان زبانی) خانه ی هستی بخش آن خواهد بود. این نحوه بودن، الزاماً غربی و مدرن نبوده؛ و توسعه نیز، الزاماً مدرنیزاسیون نیست. دراین میان امنیت و آزادی نهادینه شده، ضرورتی ساختاری است؛ که توسعه نیز سرانجام پیشامد بازیگری"تصادف" خواهد بود. با این چارچوب و عناصر نظری کلیاتی از توسعه ژاپن در "زبانخانه ژاپنی" (شیوه بودن انسان ژاپنی)، بررسی شده؛ با استناداتی به ویژگی های معرفتی زبان و سیاق زیست ژاپنی و نیز با یافته هائی از بازی های زبانی دو شرکت پیشرو توسعه ژاپنی(سونی و هوندا)؛ به عناصری مقدماتی ولی بس مهم، از بازی های درون و میان زبانی دخیل در هویت توسعه ژاپنی به مثابه ی گفتمان بدیعی از "بهبودیافتگی" رسیده است. در فرآیند پژوهش، همخوانی یافته هائی از مؤلفه های زبانی توسعه به سیاق ژاپنی، با مؤلفه های زبانی پست مدرنیته، و نظریه ماکس وبر حدس زده شد؛ که در تستی مقدماتی، به نتایجی مثبت انجامید. به استناد روایت هائی خرد از توسعه، در بخشی از شرکت های ژاپنی، پژوهش حاضر به طرحی درآمدوار از بازی های زبانی توسعه ژاپنی، هم چون سبک و سیاقی بدیع در امر توسعه رسید؛ طراحی و اجرای حلقه های دیگری از پژوهش دراین حوزه، تصویری واقع نماتر از بازی های زبانی توسعه ژاپنی را بازتاب خواهد داد.