آموزش پرستاری
سال:1401 | دوره:11 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش شناختی رفتاری مبتنی بر عدم تحمل بلاتکلیفی و تنظیم هیجان بر سیستم های فعالسازی و بازداری رفتاری و اضطراب فراگیر دانشجویان دارای اختلال اضطراب اجتماعی بود. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی، پیش آزمون-پس آزمون و یک گروه کنترل بود. این پژوهش بر روی 300 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی بیرجند انجام شد. از این تعداد، 231 نفر پرسش نامه های اضطراب اجتماعی، اضطراب فراگیر و عدم تحمل بلاتکلیفی را تکمیل نمودند. 60 نفر با نمرات بالای اضطراب اجتماعی شناسایی شدند. مصاحبه تشخیصی روی این افراد براساس ملاک های ورود و به روش هدفمند انجام گردید. افراد دارای اضطراب بالا به صورت تصادفی به دو گروه آموزش (شناختی رفتاری و تنظیم هیجان) و یک گروه کنترل تقسیم شدند. بعد از آموزش و دو ماه بعد از آن، پرسش نامه ها مجددا بین این افراد توزیع شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS 25 انجام شد. یافته ها: آموزش شناختی رفتاری مبتنی بر عدم تحمل بلاتکلیفی و تنظیم هیجان به طور معنی داری مولفه های فعالسازی و بازداری رفتاری را تغییر داد (05/0>p). آزمون بون فرونی نشان داد که میانگین نمرات سیستم فعال سازی رفتاری در گروه آموزش تنظیم هیجان به طور معناداری نسبت به گروه کنترل افزایش یافت. سیستم بازداری رفتاری در گروه های تنظیم هیجان و شناختی رفتاری با یکدیگر تفاوت معناداری نشان داد. آنالیز کواریانس نشان داد که آموزش شناختی رفتاری به طور معنی داری باعث کاهش مولفه های اضطراب فراگیر گردید (05/0>p). آزمون بون فرونی نشان داد که میانگین نمرات اضطراب فراگیر در گروه تنظیم هیجان نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافت. نتیجه گیری: آموزش شناختی رفتاری و تنظیم هیجان بر کاهش مولفه های اضطراب فراگیر و بهبود مولفه های سیستم فعالسازی بازداری رفتاری دانشجویان دارای اختلال اضطراب اجتماعی تاثیر داشت. آموزش شناختی رفتاری باید جزء برنامه های مداخلاتی در مراکز مشاوره دانشگاه ها جهت افزایش بهره وری محیط آموزشی قرار بگیرد.

مقدمه: COVID-19 فشار بی سابقه ای بر سیستم بهداشت و درمان کشورها وارد کرده و چالش های مختلفی را برای نیروی کار پرستاری ایجاد کرده است. این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجی ذهن آگاهی در رابطه بین اضطراب بیماری کرونا و کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری آن را کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی شهر بیرجند (550) در سال 1400 تشکیل داد. ابزارهای پژوهش بین 300 نفر توزیع شد. برای انتخاب نمونه از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. برای گردآوری داده ها مقیاس کیفیت زندگی حرفه ای، مقیاس اضطراب بیماری کرونا و پرسشنامه پنج بعدی ذهن آگاهی بکار رفت. داده ها به کمک مدل یابی معادلات ساختاری و استفاده از نرم افزار SPSS-22 و Lisrel 8. 8 تحلیل شد. یافته ها: از بین 300 پرسشنامه توزیع شده 269 نفر به پرسشنامه ها پاسخ کامل دادند. میانگین و انحراف معیار سن شرکت کننده ها 54/32 و 85/7 بود. بیشترین مقدار همبستگی بین مولفه توصیف و مشاهده ذهن آگاهی (01/0>p) و کمترین همبستگی بین مولفه فرسودگی کیفیت زندگی حرفه ای و اضطراب جسمانی (01/0>p) مشاهده شد. نتایج پژوهش نشان داد که مسیر مستقیم اضطراب کرونا به ذهن آگاهی (01/0>p)، ذهن آگاهی به کیفیت زندگی حرفه ای (01/0>p) و اضطراب کرونا به کیفیت زندگی حرفه ای (05/0> p) معنی دار بود. به علاوه مشخص شد که مسیر غیرمستقیم بین اضطراب بیماری کرونا و کیفیت زندگی حرفه ای از طریق ذهن آگاهی میانجی می شود (01/0>p). نتیجه گیری: یافته های پژوهش از نقش میانجی ذهن آگاهی در رابطه بین اضطراب بیماری کرونا و کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران حمایت کرد؛ بنابراین در نظر گرفتن نقش این متغیرهای پیش بین و میانجی توسط متخصصان، درمانگران، سازمان ها و موسسات خدمات سلامت به هنگام استخدام، آموزش، کارورزی و بازآموزی حرفه ای پرستاران ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: آموزش بالینی پرستاری فرصت آموختن مهارت ها و شایستگی های مورد نیاز حرفه را فراهم می سازد. از این رو بکارگیری روش های آموزشی نوین همچون نقشه مفهومی در پرستاری می تواند مفید باشد. هدف از این مطالعه تبیین ادراک دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی به شیوه نقشه کشی مفهومی بود. روش کار: مطالعه حاضر یک تحقیق کیفی است که به روش تحلیل محتوای کیفی قراردادی با مشارکت 16 دانشجوی ترم ششم پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت که واحد کارآموزی مراقبت ویژه را به روش نقشه مفهومی گذرانده بودند در سال 98-97 در شهر رشت، انجام گرفت. داده های مطالعه از طریق مصاحبه های عمیق نیمه ساختار یافته جمع آوری شد؛ و با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی قراردادی Graneheim و Lundman با بکارگیری نرم افزار MAXQDA تحلیل گردید. یافته ها: مضمون اصلی مطالعه "آموزش بالینی اثر بخش" بود که از سه طبقه اصلی "کارآمدی آموزش بالینی" شامل زیرطبقات "تعمیق یادگیری"، "یادگیری خودهدایت شونده"، "عینیت یافتن فرایند پرستاری" و "سازگاری"، "هدایت فرایند تفکر" شامل زیرطبقات "دریافت تصویری کلی"، "پرورش تفکر منتقدانه و استدلال بالینی" و "بازاندیشی" و "گامی به سوی حرفه ای شدن" شامل زیرطبقات "تعامل حرفه ای"، "مراقبت مددجومحور" و "جستجوی کمک" تبیین شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر حاکی از آن است که روش آموزشی نقشه مفهومی روشی مفید در آموزش پرستاری بوده که دانشجویان آن را آموزش بالینی اثربخش دانستند. این روش ابزاری قدرتمند در آموزش پرستاری بالینی در طراحی برنامه مراقبت پرستاری است که می توان آن را جایگزین روش های سنتی نمود.

مقدمه: انگیزش یک فرایند پیچیده از عوامل فردی، سازمانی و اجتماعی است و عملکرد کارکنان سازمان تابعی از توانایی و انگیزش آنان است. شناخت و تجزیه و تحلیل عوامل انگیزشی از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. این مطالعه باهدف تبیین تجارب مدیران پرستاری از عوامل موثر بر انگیزش شغلی انجام شد. روش کار: این مطالعه که از نوع تحلیل محتوای قراردادی است، با انجام مصاحبه های عمیق و نیمه ساختاری با مدیران پرستاری بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی بیرجند انجام شد. اظهارات مشارکت کنندگان با رضایت آنان توسط ضبط صوت، ضبط و سپس کلمه به کلمه دست نویس شد. تعداد مشارکت کنندگان بسته به اشباع داده ها 8 نفر بود و اشباع زمانی حاصل شد که اطلاعات جدیدی در حین تحلیل و کدگذاری داده ها حاصل نشد. تجزیه و تحلیل داده ها، همزمان با جمع آوری اطلاعات و با استفاده از روش آنالیز محتوی و با روش گراینهیم انجام گردید. یافته ها: از تحلیل محتوا درخصوص تجارب مدیران پرستاری از عوامل موثر بر انگیزش شغلی 5 طبقه شامل عوامل خود انگیزشی فردی، توانمندیهای حرفه ای انگیزشی، حمایت های انگیزشی، عوامل انگیزشی سازمانی و عوامل انگیزشی مالی و10 زیر طبقه شامل ابعاد شخصیتی انگیزشی، برانگیزاننده های اخلاق، صلاحیت حرفه ای، توانایی عملکردی، حمایت انگیزشی محیط کار، حمایت انگیزشی خانواده، ساختارهای مدیریتی، نظام تشویق و تنبیه سازمان، دریافت حقوق متناسب و پاداش استخراج گردید. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش مدیران پرستاری با اهمیت دادن بیشتر به عوامل انگیزش درونی می توانند گامی در جهت حفظ و ارتقاء انگیزش شغلی پرستاران برداشته و موجب ارتقاء کیفیت ارایه مراقبت های پرستاری و راهکارهای مفید و سازنده در جهت پیشرفت سازمانهای بهداشتی درمانی که نقش اساسی در سلامت جامعه ایفاء می کنند، گردند.

مقدمه: مراقبت شفقت ورزانه، بر کیفیت مراقبت پرستاری نقش مهمی دارد و از عناصر مهم مراقبت بیمار محور تلقی می شود. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی هوش شخصی در ارتباط بین عاملیت اخلاقی و مراقبت شفقت ورزانه پرستاران بخش کرونا انجام گرفت. روش کار: روش پژوهش حاضر کمی از نوع همبستگی بود. نمونه آماری شامل 247 نفر از پرستاران بخش کرونای بیمارستان های استان آذربایجان غربی در سال 1399 بودند که به روش نمونه گیری در دسترسانتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از مقیاس مراقبت شفقت ورزانه Rodriguez؛ پرسشنامه هوش شخصی Mayer؛ مقیاس عاملیت اخلاقی Black و پرسشنامه جمعیت شناختی استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون، بوت استراپ و سوبل و از طریق برنامه نرم افزار SPSS و Amos نسخه 24 مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاکی از این بود که مسیولیت پذیری، فشار گروهی و توجه بیرونی در تعامل با نقش میانجی گری هوش شخصی در تبیین مراقبت شفقت ورزانه پرستاران نقش دارند. در مجموع19 درصد از واریانس مراقبت شفقت ورزانه از طریق متغیرهای مدل تبیین می شود. اثر مستقیم هوش شخصی (18/0)، مسیولیت پذیری (15/0) توجه بیرونی (17/0-) و فشارگروهی (16/0-) در تبیین متغیر شفقت ورزانه معنی دار می باشند. اثر غیر مستقیم مسیولیت پذیری (17/2=t-value) و توجه بیرونی (42/2-=t-value) و فشار گروهی (46/2-=t-value)با میانجی گری نقش هوش شخصی معنی دار می باشد نتیجه گیری: با توجه به اثر مستقیم و غیرمستقیم هوش شخصی و عاملیت اخلاقی بر میزان مراقبت شفقت ورزانه، به نظر می رسد با تقویت هوش شخصی و مسیولیت پذیری می توان مراقبت شفقت ورزانه پرستاران را ارتقا داد.

مقدمه: برای موفقیت هرچه بیشتر رشته کارشناسی پرستاری در ایران و شناسایی نقاط قوت و ضعف برنامه درسی آن، پرداختن به مطالعات تطبیقی و بهره برداری از تجارب و راهبرد های تجربه شده در دانشگاه های موفق، امری ضروری است. این مطالعه با هدف مقایسه تطبیقی برنامه درسی کارشناسی پرستاری ایران با دانشگاه ساوت همپتون انگلستان انجام گرفت. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تطبیقی است که با استفاده از مدل چهار مرحله ای Bereday شامل توصیف، تفسیر، مجاورت و مقایسه انجام شده است. جزییات ارایه شده از برنامه درسی کارشناسی پرستاری ایران برگرفته از وب سایت وزارت بهداشت ایران و دانشگاه ساوت همپتون دریافت شده است. یافته ها: علیرغم وجود شباهت هایی در محتوی درسی، تفاوت هایی ازنظر پذیرش دانشجو و طول دوره تحصیل بین دو نظام آموزشی وجود دارد. در دانشگاه ساوت همپتون بر تربیت مدیرانی با رویکرد پژوهش محور و ادغام فناوری تاکید شده است ولی در ایران به این موضوع کمتر توجه شده است. در دانشگاه ساوت همپتون توجه به پژوهش در انتهای تحصیل باعث شده که دانشجو با شناخت مشکلات، به سمت تحقیق کشیده شود، این در حالی است که در ایران واحد پژوهشی در ابتدای تحصیل ارایه می شود. استراتژی های آموزشی در دانشگاه ساوت همپتون به صورت دانشجو محور و در ایران معلم محور است. مشکلات روز جامعه در برنامه درسی آنلاین دانشگاه ساوت همپتون دیده می شود، ولی در برنامه درسی ایران انعطاف کمتری وجود دارد و بر دانش محوری تمرکز شده است. دانش آموختگان در انگلستان به سمت بیمارستان ها و جامعه سوق داده می شوند ولی در ایران دانش آموختگان عمدتا به سمت بیمارستان ها سوق داده می شوند و توانمندی آن ها در به عهده گیری سایر نقش های اجتماعی دیده نمی شود. نتیجه گیری: نیاز است که در برنامه آموزش کارشناسی پرستاری ایران علاوه بر توسعه مهارت های حرفه ای بر تربیت مدیرانی با رویکرد پژوهش محور تمرکز شود. همچنین لازم است، بر اصول دانشجو محوری به جای معلم محوری؛ مشکل محوری به جای دانش محوری و جامعه محوری به جای بیمارستان محوری تاکید شود.

مقدمه: مداخلاتی چون آموزش مهارت های زندگی می تواند خوب بودن جسمی و روانی افراد مبتلا به اسکلروز متعدد را ارتقا دهد، لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر تاب آوری و سازگاری روانی-اجتماعی مبتلایان به اسکلروز متعدد مراجعه کننده به بیمارستان کاشانی اصفهان در سال 1399 انجام شد. روش کار: این پژوهش نیمه تجربی، تک گروهی قبل و بعد بود. نمونه پژوهش تعداد 85 نفر از افراد مبتلا به اسکلروز متعدد دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند که در شش ماه اول سال 1399 به درمانگاه بیمارستان کاشانی مراجعه نمودند. از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، مقیاس سازگاری روانی اجتماعی با بیماری و پرسشنامه تاب آوری کونور دیویدسون جهت گردآوری اطلاعات استفاده شد. برنامه آموزش مهارتهای زندگی اجرا گردید و تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزارspss نسخه 21 و با آزمون های آمار توصیفی و تی زوجی انجام گردید. یافته ها: این پژوهش نشان داد که بین میانگین نمره تاب آوری و سازگاری روانی-اجتماعی مبتلایان به اسکلروز متعدد قبل و بعد از آموزش تفاوت معناداری وجود داشت. میانگین نمره تاب آوری قبل از آموزش 43/71 و سازگاری روانی اجتماعی 32/105 بود که پس از آموزش میاتگین نمره تاب آوری به 29/92 و میانگین سازگاری روانی اجتماعی به 98/134 افزایش یافت و این تفاوت از نظر آماری معنا دار بود(p< 001/0) نتیجه گیری: به کارگیری آموزش مهارت های زندگی بر میزان تاب آوری و سازگاری روانی و اجتماعی مبتلایان به اسکلروز متعدد موثر است چرا که هدف اصلی این آموزش ها آماده سازی و کمک به بیمار برای حل مساله و مشکلاتی است که به دلیل بیماری با آن مواجه می شود، لذا استفاده از این آموزشها برای این بیماران توصیه می گردد.

مقدمه: مولتیپل اسکلروز بیماری عصبی و پیش رونده است. این بیماری اثرات منفی و مثبت بسیاری بر سلامت جسمی و روانی بیماران دارد. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی درمان هیجان مدار بر سرمایه روانشناختی و رشد پس از سانحه در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروز بود. روش کار: این پژوهش شبه تجربی (پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه) می باشد، شرکت کنندگان پژوهش شامل 30 نفر از زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروز بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به تصادف در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری متغیرها، پرسشنامه سرمایه روانی و رشد پس از سانحه بود که توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. سپس شرکت کنندگان گروه آزمایش در 10 جلسه 60 دقیقه ای که ده هفته به طول انجامید در درمان هیجان مدار شرکت کردند. ولی برای گروه گواه جلسات درمانی اجرا نشد، برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که پس از اجرای مداخله تفاوت معناداری بین گروه گواه و آزمایش در هر دو متغیر رشد پس از سانحه و سرمایه روانشناختی به وجود آمد (05/0 ≥,P). تفاوت معنا دار در مولفه های سرمایه روانشناختی(خودکارآمدی، امیدواری، تاب آوری و خوش بینی) و چهار مولفه رشد پس از سانحه (ارتباط، قدرت شخصی، ارزش زندگی و شیوه های جدید) بین زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروز درگروه آزمایش و گواه مشاهده شد (05/0 ≥,P) ولی در مولفه تغییر معنوی تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: استفاده از روش درمان هیجان مدار مداخله مناسبی برای افزایش سرمایه روانشناختی و رشد پس از سانحه در بیماران مولتیپل اسکلروز می باشد و می تواند برای بهبود وضعیت روانشناختی و مقابله بهتر با بیماری استفاده شود.