آموزش پرستاری
سال:1401 | دوره:11 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

مقدمه: پریشانی روانشناختی و تاب آوری همواره مشکلی مهم در پرستاران مبتلا به کرونا محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پریشانی روانشناختی و تاب آوری در پرستاران مبتلا به کرونا در شهر تهران انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. بدین منظور از بین کلیه پرستاران مبتلا به کرونا در بازه زمانی پاییز و زمستان 1399، در دو مرکز یافت آباد و تقی نیا مشخص و 30 نفر از پرستاران به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند هر گروه 15 نفر. آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله به پرسشنامه های افسردگی، اضطراب و استرس و مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون پاسخ دادند. اما برای گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. داده ها پس از ورود به نرم افزار SPSS نسخه 25 با روش تحلیل کوواریانس چند متغیری در سطح معنی داری کوچکتر از 05/0 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل در نمرات پریشانی روانشناختی (افسردگی، اضطراب و استرس) و تاب آوری تفاوت معنادار وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، می توان برای بهبود پریشانی روانشناختی و تاب آوری پرستاران مبتلا به کرونای خفیف از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد سود جست.

مقدمه: بازاندیشی از شیوه های بنیادی آموزش است که در ارتقاء سطح آگاهی و مهارت در موقعیت های بالینی موثر است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آموزش پرستاری خانواده با استفاده از روش باز اندیشی با کمک شبیه سازی موقعیت از طریق نمایش فیلم بر یادگیری و دیدگاه دانشجویان پرستاری انجام شد. روش: این مطالعه نیمه تجربی با مشارکت 144 نفر از دانشجویان پرستاری انجام شد. مطالب پایه در جلسات اول ارایه شد. دانشجویان به گروه های 4 نفره تقسیم شدند. در گروه مداخله آموزش پرستاری خانواده با کمک شبیه سازی موقعیت از طریق نمایش فیلم و در گروه شاهد اموزش سنتی از طریق سخنرانی و پرسش و پاسخ انجام شد. جهت بررسی نتایج از نظرسنجی و مقایسه نمرات دو گروه استفاده شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند. یافته ها: تفاوت آماری معناداری در میانگین نمره آزمون نهایی در دو گروه آموزش پرستاری خانواده با کمک شبیه سازی موقعیت از طریق نمایش فیلم و گروه اموزش سنتی از طریق سخنرانی مشاهده شد. (05/0

مقدمه: "رفتار مراقبتی"، عملی است که در راستای رفاه بیمار انجام می شود. درک پرستاران و بیماران از رفتار مراقبتی ممکن است متفاوت باشد. هدف از این مطالعه مقایسه دیدگاه پرستاران و بیماران از رفتار مراقبتی در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی گلستان ویژه بوده است. روش کار: این مطالعه توصیفی-تحلیلی، مقطعی در سال 1400 در بخش های مراقبت ویژه (ICU، CCU، همودیالیز) بیمارستان های آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی گلستان اجرا شد. از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای، برای انتخاب مراکز درمانی و از نمونه گیری تمام شماری برای پرستاران (149 نفر) و نمونه گیری در دسترس برای بیماران (145 نفر) استفاده گردید. ابزار گرداوری داده ها پرسشنامه "رفتار مراقبتی پرستاران" دارای 42 گویه و پنج حیطه با پاسخ های لیکرت شش تایی بود. داده ها با استفاده از SPSS نسخه 18، آزمون های آماری من ویتنی، کراسکال والیس، ضریب همبستگی اسپیرمن در سطح معنی داری 05/0>P تحلیل شدند. یافته ها: میانگین نمره کل رفتار مراقبتی از دیدگاه پرستاران 65/14 ±, 07/229 و از دیدگاه بیماران 92/19 ±, 79/208 بود. نمره رفتار مراقبتی در هر یک از پنج حیطه در پرستاران به طور قابل ملاحظه ای بیشتر از بیماران بوده و این تفاوت از نظر آماری معنی دار است (001/0>P). نتیجه گیری: تفاوت دیدگاه بیماران و پرستاران در مورد رفتار مراقبتی موید آن است هر چند پرستاران مراقبت را به خوبی انجام می دهند، اما از نظر بیماران، پرستاران نتوانسته اند انتظارات آن ها را برآورده سازند.

مقدمه: هر چند تمام افراد در معرض غلیان خشم و عدم رضایت شغلی قرار می گیرند اما گروهی از افراد به دلیل نوع کار و مسیولیت شان بیشتر از دیگران در معرض این اتفاق هستند که پرستاران از این گروه می باشند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش فراشناخت گروهی بر رضایت شغلی و مدیریت خشم پرستاران بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شیراز بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پی گیری با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش پرستاران بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1399 بودند. با روش نمونه گیری در دسترس 40 نفر پرستار براساس ملاک های ورود و خروج به مطالعه انتخاب شدند، و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند(هرگروه 20 نفر). گروه آزمایش تحت آموزش 12 جلسه 75 دقیقه ای با فراوانی دو بار در هفته قرار گرفتند و گروه کنترل بعد از پیگیری آموزش دریافت کردند. مشارکت کنندگان با پرسشنامه خشم اسپیلبرگر و پرسشنامه رضایت شغلی ویسوکی و کروم مورد ارزیابی در 3 مرحله قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از بسته آماری SPSS نسخه 23 استفاده گردید. یافته: میانگین نمرات خشم قبل از آموزش در گروه آزمایش و کنترل به ترتیب 02/11±, 80/163 و 43/18±, 78/156 بود که پس از آموزش در پس آزمون به 08/8±, 95/118 و 9/13±, 44/154 و در پیگیری به 55/6±, 95/143 و 15/8±, 89/155 تغییر یافت. میانگین نمرات رضایت شغلی قبل از آموزش در گروه آزمایش و کنترل به ترتیب 20/12±, 25/79 و 07/16±, 05/77 بود که پس از آموزش در پس آزمون به 50/4±, 11/90 و 63/15±, 12/76 و در پیگیری به 72/11±, 70/90 و 13/15±, 06/76 تغییر یافت. نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان داد که میانگین نمرات خشم و رضایت شغلی در گروه آزمایش فراشناخت نسبت به گروه کنترل پس از آموزش معنادار (001/0>p) بوده و تا مرحله پیگیری حفظ شده است. بیشترین اندازه اثر به ترتیب مربوط به مدیریت خشم(72/0) و رضایت شغلی (65/0) بوده است. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که آموزش فراشناخت به پرستاران می تواند روش مناسبی برای بهبود رضایت شغلی و مدیریت خشم در آنان باشد.

مقدمه: با توجه به نقش مهم مهارت های ارتباطی در پرستاری، مربیان پرستاری ازنظر داشتن تجارب آموزشی، عملی و احساس مسیولیت، همچنین پذیرش به عنوان الگو از سوی دانشجویان، نقش مهمی در شکل گیری رفتار دانشجویان و ازجمله رفتارهای مربوط به رشد عاطفی به عهده دارند. این مطالعه باهدف بهبود رشد عاطفی دانشجویان پرستاری مبتنی بر نظریه رشد بخشیدن و الگوشدن انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر یک اقدام پژوهی مشارکتی بود. تمامی دانشجویان کارشناسی پرستاری ورودی بهمن 1393 شاغل به تحصیل (30 نفر) در دانشکده پرستاری دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج) در این مطالعه مشارکت داشتند. پس از طراحی پرسشنامه استاندارد و قابل اعتماد، وضعیت رشد عاطفی مورد سنجش قرار گرفت. راهکارهای قابل اجرای بهبود رشد عاطفی با استفاده از مرور متون مرتبط، مصاحبه با اساتید و جلسات بحث گروهی با دانشجویان گروه هدف مشخص شد. در مرحله اجرا برخی از راهکارهایی که قابلیت اجرا داشتند مورد اجرا قرار گرفتند. رشد عاطفی دانشجویان در 4 زمان (در ابتدای مطالعه (اسفند ماه 1394)، دو بار در طول مطالعه و در انتهای مطالعه (بهمن ماه 1396)) سنجیده شد. یافته ها: نمره کل رشد عاطفی دانشجویان در ابتدای مطالعه 9/18 ±,9/90 بود. عمده راهکارهای مشخص شده در مرحله برنامه ریزی، در زمینه ارتباط موثر، انگیزه، اعتماد به نفس و حس هویت مثبت بودند که پس از اجرای برخی راهکارها در مرحله اجرا، در نهایت نمرات رشد عاطفی در حیطه های هویت مثبت، ارتباط موثر و انگیزه و همچنین نمره کل رشد عاطفی دانشجویان پرستاری در زمان های مختلف نسبت به قبل افزایش یافت؛ به طوری که در طول دو سال نمره کل رشد عاطفی دانشجویان از9/18 ±,9/90 به 8/11 ±,9/97 افزایش یافت. نتیجه گیری: با بکارگیری اقداماتی در جهت بهبود رشد عاطفی مانند ایجاد محیط مناسب برای تعاملات موثر بین اساتید و دانشجویان و کمک در جهت افزایش اعتماد به نفس و انگیزه در دانشجویان، می توان به بهبود رشد عاطفی دانشجویان کمک کرد.

مقدمه: با پیدایش ویروس کرونا نظام آموزشی نیز چون دیگر عرصه های جامعه با چالش های متعددی روبرو گردیده است. این پژوهش با هدف تبیین چالشهای آموزش مجازی از دیدگاه اعضا هیات علمی و دانشجویان علوم پزشکی در دوران کرونا انجام شد. روش کار: این مطالعه کیفی با نمونه گیری هدفمند از بین دانشجویان (16 نفر) و اساتید (6 نفر) کلیه رشته های دانشگاه علوم پزشکی سبزوار در سال 1400 انجام گردید. پس از کسب رضایت آگاهانه از مشارکت کنندگان تمامی مصاحبه های نیمه ساختار یافته یک به یک ضبط، دست نویس و واکاوی داده ها به روش تحلیل محتوای کیفی انجام گرفت. ارزیابی درستی و قابلیت اطمینان این مطالعه از روش های مختلف مورد تایید قرار گرفت. یافته ها: از تحلیل داده ها دو درون مایه اصلی شامل "آشفتگی در سازماندهی" (با طبقات اصلی دغدغه های فنی، دغدغه های زمانی و بیگانگی آموزشی) و "بلاتکلیفی سازماندهی" (با طبقات اصلی ناهمگونی ریشه ای و ناهمگونی مدیریتی) به عنولن چالش های آموزش مجازی استخراج گردیدند. نتیجه گیری: از یافته های بدست آمده چالش هایی از جنس مدیریت و سازمان در ارتباط با تاکید مدیران بر اهمیت آموزش مجازی و مسئله حمایت از این آموزش مطرح است. توجه به چالش ها و موانع موجود در آموزش مجازی می تواند کیفیت آموزش عالی را به مراتب ارتقا دهد.

مقدمه: شناسایی مولفه های یادگیری خودراهبر می تواند به جریان بهتر و موثرتر یادگیری کمک کند. هدف از این پژوهش تحلیل کیفی مولفه های یادگیری خودراهبر برای دانشجویان پرستاری می باشد. روش کار: جهت شناسایی مولفه های یادگیری خودراهبر در این مطالعه از روش کیفی تحلیل مضمون آتراید-استرلینگ (2001) استفاده شده است که شناسایی مضامین را بصورت استقرایی (مبتنی بر داده) واز سمت مضامین پایه به سمت مضمون فراگیر می باشد (از جز به کل). مضامین پایه توسط پژوهشگر پس از مرور دقیق تک تک منابع در محیط پژوهش مطابق با گام های روش تحلیل مضمون آتراید-استرلینگ (2001) شناسایی و استخراج شدند وجهت تعیین ضریب پایایی با تایید نظر متخصصان از روش هولستی استفاده شد. که میزان این ضریب 827/0 برآورد شد. یافته ها: با مرور دقیق ادبیات پژوهش تمام منابع و نظرخواهی از اساتید متخصص، براساس روش تحلیل مضمون استقرایی 62 مضمون پایه شناسایی شده است. سپس بر اساس هر چند مضمون پایه مرتبط با هم و قرار گرفتن در یک گروه، یک مضمون سازمان دهنده شناسایی شد که ده مضمون سازمان دهنده شناسایی شده یادگیری خودراهبرعبارتند از: خود مدیریتی با 7 مضمون پایه، خود نظارتی با 4مضمون پایه، خودآموزی با 7مضمون پایه، عوامل یافتی یا زمینه ای با 8مضمون پایه، انگیزش و اشتیاق با 9مضمون پایه، راهبردهای شناختی و فراشناختی با 6 مضمون پایه، ویژگی های فردی با 7مضمون پایه، استقلال فراگیر با 7 مضمون پایه، مهارتهای ارتباطی بین فردی با 3 مضمون پایه، مهارتهای عاطفی با 4 مضمون پایه و یک مضمون فراگیر. نتیجه گیری: مضامین پایه یادگیری خودراهبر شناسایی شده که در پژوهش حاضر ارایه شده می تواند به عنوان الگویی مناسب برای برنامه ی آموزشی و یادگیری دانشجویان پرستاری مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: بیماران تحت همودیالیز به خاطر محدودیت ها، فشارهای روانی و کمبودهای حمایتی-اجتماعی از کیفیت زندگی پایین تری برخوردار می باشند که باید در مداخلات پرستاری به آن توجه شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر اجرای برنامه ی توانمندسازی بر کیفیت زندگی بیماران تحت همودیالیز در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه انجام شده است. روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بوده و جامعه آماری آن کلیه بیماران بخش های همودیالیز بیمارستان های امام رضا (ع) و امام خمینی (ره) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در نیمه ی اول سال 1400 بودند. از طریق روش نمونه گیری مبتنی بر هدف و بر اساس معیارهای ورود 70 بیمار انتخاب و به صورت تصادفی با استفاده از جدول اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. برای گروه مداخله، 6 جلسه ی آموزش توانمندسازی به روش بازخورد محور همراه با پیگیری یک ماهه تلفنی برگزار شد. نمونه ها قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران کلیوی را تکمیل کردند. داده ها با نرم افزار آماری SPSS21 و با استفاده از آزمون های آماری تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک تفاوت آماری معنی داری نداشتند. میانگین نمرات کیفیت زندگی بیماران قبل از مداخله در گروه مداخله 78/3 ±,18/36 و در گروه کنترل 95/3 ±,76/36 بود که تفاوت آماری معنی داری نداشت (54/0=P) که بعد از مداخله در گروه مداخله به 60/3 ±,93/43 و در گروه کنترل به 12/4 ±,98/36 رسید که این تفاوت در گروه مداخله معنی دار بود و کیفیت زندگی ارتقا یافت (001/0