مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1388 | دوره:11 | شماره:4 (مسلسل 46) |تعداد مقالات:17

مقدمه: هدف از این مطالعه پاسخ به این پرسش بود که آیا استفاده از معیار سال 2003 قند ناشتای مختل (IFG) در مقایسه با تعریف سال 1997 انجمن دیابت آمریکا، باعث بهبود قدرت پیش بینی دیابت نوع 2  (T2DM)در آینده در یک جمعیت شهری می شود یا خیر.مواد و روش ها: همه افراد غیر دیابتی شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران (5794 فرد، 42±13 ساله) به مدت 6.5 سال پیگیری شدند. بروز دیابت نوع 2 بر اساس معیارهای سال 1999 سازمان جهانی بهداشت تعریف شد. برای محاسبه خطر نسبی (RR) بروز دیابت، از تحلیل رگرسیونی کاکس استفاده شد. تمایز بین مدل ها، با محاسبه سطح زیر منحنی راک (AUC) ارزیابی شد.یافته ها: در دوره پیگیری، 351 مورد جدید دیابت نوع 2 تشخیص داده شد. در تحلیل تک متغیره، خطر نسبی بروز دیابت بر اساس معیارهای 1997 و 2003 به ترتیب (7.5-12.3) 9.6 و (6.4-10.0) 8.4 بود. پس از تعدیل سازی برای همه عوامل خطرساز دیابت، RR با معیار 2003 بیشتر از تعریف 1997 شد ]به ترتیب RR با فاصله اطمینان 95%: (2.62-4.27) 3.34 در برابر (1.85-3.28)[2.46 . وارد نمودن معیار 2003 در مدل چند متغیره، میزان تمایز را نسبت به تعریف 1997بهبود بخشید AUC] با فاصله اطمینان 95%: (0.74-0.83) 0.78 در مقابل (0.70-0.79) 0.74، [P<0.01. مدل هایی که شامل معیار 2003 یا اختلال تحمل گلوکز بودند، دارای تمایز مشابهی بودند (AUC 0.786 در مقابل 0.780، P=0.7).نتیجه گیری: وقتی در غربالگری جمعیت از نظر وضعیت دیابت، از گلوکز ناشتا استفاده می شود، عملکرد معیار 2003 برای اختلال گلوکز ناشتا در پیش گویی بروز آتی دیابت، به طور قابل توجهی بهتر از معیار سال 1997 است.

مقدمه: یکی از عوارض دیابت قندی نوروپاتی دردناک است. درمان و کنترل درد در بیماران مبتلا به پلی نوروپاتی در حال حاضر محدود به درمان های علامتی است. یکی از روش های درمان برخی از دردها، استفاده از الکتروآنالژزی است. در مورد اثر و نوع الکتروآنالژزی، بر دردهای پلی نوروپاتی مطالعه های ضد و نقیض وجود دارد. هدف از این مطالعه تعیین میزان اثر و نوع تحریک الکتریکی مناسب در بیماران مبتلا به دیابت قندی بود.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور انجام شد. آن دسته از بیماران دیابتی نوع 2 که در ویزیت های ماهانه شکایاتی دال بر وجود دردهای نوروپاتی داشتند، پس از غربالگری و تشخیص پلی نوروپاتی، انتخاب شدند. 41 بیمار به سه گروه تقسیم شدند. در دو گروه دو نوع تحریک الکتریکی پوستی (تحریک الکتریکی پوستی از نوع تنس و جریان دیادینامیک) اعمال شد و در گروه سوم از دارونمای تحریک الکتریکی استفاده شد. درمان طی دو مرحله انجام شد و تغییرات درد بیماران توسط نمره اسکور کیفی درد (0 تا 5) و نمره درد(VAS)  اندازه گیری شد. اطلاعات توسط نرم افزار آماری SPSS جمع آوری و به وسیله آزمون های آماری تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین درد در هر سه گروه قبل و بعد از درمان کاهش نشان داد. ولی تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد.نتیجه گیری: اگرچه تحریک های الکتریکی پوستی برای کاهش درد در برخی از بیماری ها موثر است، در مطالعه ما تفاوت معنی داری بین جریان دیادینامیک، تنس و دارونما در بیماران دیابتی نوع 2 که درد داشتند، مشاهده نشد.

مقدمه: هورمون لپتین توسط سلول های بافت چربی سنتز می شود و در تنظیم متابولیسم انرژی، ذخایر بافت چربی و وزن بدن نقش مهمی دارد. TNF-a و IL-6 سیتوکین هایی هستند که با نمایه توده بدن و مقاومت به انسولین ارتباط دارند. هم چنین افزایش پراکسیداسیون لیپید در بیماران دیابتی باعث تولید مالون دی آلدئید(MDA)  می شود. برخی مطالعه ها نشان داده اند که بین لپتین با TNF-a،IL-6  و MDA ارتباط وجود دارد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین لپتین با عوامل التهابی (TNF-a و IL-6) و استرس اکسیداتیو (MDA) در زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی - تحلیلی است که در 45 زن دیابتی و 45 زن سالم با محدوده سنی 60-45 سال و نمایه توده بدن (BMI) 30-25 کیلوگرم بر مترمربع انجام شد. میزان قند خون ناشتا، لپتین، TNF-a و IL-6 و MDA در هر دو گروه اندازه گیری شدند. از آزمون تی مستقل برای مقایسه میانگین و از ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی همبستگی متغیرها در دو گروه استفاده شد.یافته ها: بین لپتین و MDA در زنان بزرگسال دیابتی ارتباط آماری معنی داری وجود ندارد (r=0.04). بین لپتین و IL-6 و TNF-a در زنان بزرگسال دیابتی ارتباط آماری معنی داری وجود ندارد (به ترتیب  r=-0.06و r=0.2).نتیجه گیری: بین لپتین سرم با عوامل التهابی (TNF-a و IL-6) و استرس اکسیداتیو (MDA) در زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع 2 ارتباط آماری معنی دار مشاهده نشد.

مقدمه: برخی مطالعه های حیوانی نشان داده اند که مکمل یاری یا اسیدلینولئیک مزدوج (CLA) بر چربی های خون به عنوان عامل خطرساز بیماری های قلبی - عروقی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2، اثر مطلوب درمانی دارد. با این حال، یافته های مطالعه های انسانی بر عوامل خطرساز دیابت مشخص نیست. پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر مصرف مکمل CLA بر فشار خون سیستولی و دیاستولی، سطح سرمی چربی های خون، آپوپروتئین B100 و مالون دی آلدئید بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 دارای اضافه وزن انجام گرفت.مواد و روش ها: افراد مورد بررسی در این مطالعه 39 فرد مبتلا به دیابت نوع 2 با نمایه توده بدن 25 تا 30 کیلوگرم بر مترمربع بودند که از داروی متفورمین برای کنترل قند خون استفاده می کردند. افراد مذکور بر اساس سن، جنس و نمایه توده بدن به طور تصادفی در دو گروه تقسیم شدند. گروه آزمون روزانه 3 گرم کپسول حاوی اسیدلینولئیک مزدوج و گروه شاهد معادل آن کپسول دارونما (روغن سویا) به مدت 8 هفته دریافت نمودند. در ابتدا و انتهای دوره از هر دو گروه پس از ناشتایی 12 ساعته خون گیری به عمل آمد و غلظت سرمی تری گلیسرید، کلسترول تام،LDL-C  و HDL-C، MDA و آپو B100 اندازه گیری شد. هم چنین، در ابتدا و انتهای مطالعه فشار خون سیستولی و دیاستولی بیماران اندازه گیری شد.یافته ها: تفاوت آماری معنی داری در تغییرات سطح سرمی تری گلیسرید، کلسترول تام،LDL-C  و HDL-C،MDA  و آپو B100 بین دو گروه از ابتدا تا انتهای مطالعه دیده نشد. تغییرات فشار خون سیستولی و دیاستولی نیز بین دو گروه معنی دار نبود.نتیجه گیری: تجویز کوتاه مدت روزانه 3 گرم مکمل CLA در افراد دیابتی نوع 2 ممکن است نتواند باعث بهبود فشار خون، میزان چربی های خون، آپو B100 و MDA شود.

مقدمه: دیابت یک بیماری مزمن با عوارضی نامطلوب است. علاوه بر عوارض جسمی، برخی مشکلات روان شناختی به ویژه استرس و افسردگی نیز در افراد مبتلا به دیابت شایع است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش مدیریت استرس به روش شناختی - رفتاری، بر کنترل قند خون و افسردگی در بیماران دیابتی نوع 2 بود.مواد و روش ها: طی یک کارآزمایی بالینی تصادفی تعداد 40 بیمار از اعضای موسسه خیریه دیابت اصفهان که مبتلا به دیابت نوع 2 بودند، به روش نمونه گیری داوطلبانه در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مورد (20= تعداد) و شاهد (20= تعداد) تقسیم شدند. گروه مورد به مدت 12 جلسه دو ساعته در دوره آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی - رفتاری گروهی شرکت کردند. به منظور ارزیابی تاثیر مداخله، آزمایش هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c)، قبل و سه ماه پس از پایان مداخله انجام شد. پرسشنامه DASS به عنوان زیر مقیاس افسردگی قبل، پس از پایان مداخله و سه ماه بعد از آن توسط هر دو گروه تکمیل شد. داده های حاصل با آنالیز کوواریانس و واریانس برای اندازه گیری های تکرار شونده بررسی شدند.یافته ها: در مورد قندخون (HbA1c) پس از مداخله، میانگین نمره های گروه مورد نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری کاهش یافته بود (p<0.001). هم چنین، میانگین نمره های افسردگی گروه مورد نیز پس از مداخله به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (p<0.001). این یافته در پیگیری سه ماهه نیز پابرجا باقی ماند.نتیجه گیری: آموزش مدیریت استرس می تواند بر کاهش افسردگی و حتی کنترل قند خون در بیماران دیابتی نوع 2 اثربخش باشد. ارایه این نوع آموزش به عنوان بخشی از درمان و مراقبت جامع دیابت توصیه می شود.

مقدمه: سندرم متابولیک به دلیل ارتباط آن با دیابت نوع 2 و بیماری های قلبی - عروقی بسیار مورد توجه است. یافته های متناقضی در مورد نقش هورمون های جنسی در پاتوژنز سندرم متابولیک وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی ارتباط تستوسترون تام، نمایه تستوسترون آزاد و SHBG سرم با بروز سندرم متابولیک بر اساس دو معیار IDF و ATP III بود.مواد و روش ها: از میان جمعیت شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران، 836 مرد 80-20 ساله که بر اساس دو معیار ATP III و IDF فاقد سندرم متابولیک بودند، به مدت 6.5 سال پیگیری شدند. شانس بروز سندرم متابولیک بر اساس هر دو معیار به طور جداگانه قبل و بعد از تعدیل عوامل مداخله گر اعم از سن، فعالیت بدنی، مصرف سیگار، سطح تحصیلات، قند خون ناشتا، تری گلیسرید و HDL-C سرم، دور کمر و فشارخون سیستولی و دیاستولی با استفاده از مدل رگرسیون لوجستیک در هر دو گروه محاسبه شد و ارتباط آن با سطح سرمی تستوسترون و SHBG و نمایه تستوسترون آزاد تعیین شد.یافته ها: سن افراد شرکت کننده 38±9 سال بود. پس از 6.5 سال، 131 مرد (15%) بر اساس معیار ATP III و 207 مرد (24%) بر اساس معیار IDF به سندرم متابولیک مبتلا شدند. بعد از تعدیل عوامل مداخله گر فقط در یک سوم تحتانی غلظت سرمی، تستوسترون تام با سطح سرمی بر اساس هر دو معیار سندرم متابولیک تری گلیسرید سرم ارتباط معنی دار داشت (%95 CI=1.02-2.5 و OR=1.5). بر اساس معیار ATP III، همبستگی معنی داری بین نمایه تستوسترون آزاد و SHBG با سندرم متابولیک وجود نداشت و تستوسترون تام در یک سوم تحتانی غلظت هورمون در صورت تعدیل با دور کمر پیش بینی کننده سندرم متابولیک نبود (%95 CI=0.8-2.3 و OR=1.34) بر اساس معیارIDF ، SHBG بعد از تعدیل با مولفه تری گلیسرید در یک سوم تحتانی غلظت هورمونی پیش بینی کننده سندرم متابولیک نبود (%95 CI=0.9-2.5 و OR=1.5) و تستوسترون تام هم در صورت تعدیل با مولفه دور کمر پیش بینی کننده سندرم متابولیک بر اساس معیار IDF نبود (%95 CI=0.9-2.3 و OR=1.45).نتیجه گیری: داده های ما، تئوری کمبود آندروژن ها در پیش بینی سندرم متابولیک بر اساس معیار ATP III و یا IDF را تایید نکرد. یافته ها موید آن است که کمبود آندروژن ها در سندرم متابولیک ممکن است حاصل کنترل ضعیف تری گلیسرید سرم و افزایش دور کمر باشد.

مقدمه: سندرم متابولیک که سندرم مقاومت به انسولین هم نامیده می شود، مجموعه ای از عوامل خطرساز بیماری های قلبی - عروقی و دیابت نوع 2 است. اطلاعات محدودی در مورد شیوع این سندرم در نواحی روستایی ایران وجود دارد.مواد و روش ها: این مطالعه به روش مقطعی در 1402 فرد (90-19 ساله) از ساکنان این روستا که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده بودند، انجام شد. تشخیص سندرم متابولیک بر اساس معیارهای ATPIII،ATPIII  بازنگری شده و IDF انجام شد.یافته ها: در این مطالعه شیوع کلی سندرم متابولیک بر اساس تعریف ATPIII، 25.6 درصد بود که این میزان بر اساس تعریف ATPIII بازنگری شده و IDF به ترتیب 29 درصد و 30.5 درصد بود. یافته های مدل رگرسیونی پس از تعدیل اثر عوامل سن، جنس، نمایه توده بدن، وضعیت تاهل و میزان تحصیلات نشان داد که بر اساس تعریف ATPIII و ATPIII بازنگری شده بین مردان و زنان از نظر شیوع سندرم متابولیک تفاوت آماری وجود ندارد (P=0.2)، اما بر اساس تعریف IDF، شیوع سندرم متابولیک در زنان 1.97 برابر مردان بود. بر اساس هر سه تعریف پس از تطبیق جنسی به ازای هر یک سال افزایش در سن میزان سندرم متابولیک 1.05 درصد (فاصله اطمینان 95%: 1.04-1.06) بیشتر شد از میان عوامل خطرساز سندرم متابولیک بر اساس هر سه تعریف، HDL-C پایین در هر دو جنس شایع ترین بود و اختلاف قندخون ناشتا کمترین شیوع را داشت.نتیجه گیری: یافته ها بر شیوع بالای سندرم متابولیک در جمعیت روستایی بزرگسال روستای اکبرآباد فارس دلالت دارد. بر مبنای این پژوهش باید در جهت اصلاح عوامل خطرساز سندرم متابولیک کوشید تا از ابتلای افراد پیشگیری شود و سلامت عمومی جامعه ارتقا یابد.

مقدمه: شروع قاعدگی (منارک)، یکی از پدیده های حایز اهمیت در مراحل بلوغ جنس مونث محسوب می شود. عوامل متعددی بر وقوع سن منارک دخالت دارند. تاثیر عواملی مانند وزن، نمایه توده بدن و قد بر سن منارک فرضیه ای است که در مطالعه های مختلف، یافته های متفاوتی از آن به دست آمده است. با توجه به کم بودن اطلاعات در مورد عوامل موثر بر سن منارک در ایران، این مطالعه انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر، یک مطالعه توصیفی است و نمونه های مورد مطالعه شامل 370 دختر 16-10 ساله ساکن منطقه 13 تهران بودند که در مطالعه قند و لیپید تهران شرکت کرده بودند، و حداکثر از شروع اولین قاعدگی آنها شش ماه گذشته بود.یافته ها: در این مطالعه میانگین سن منارک 12.6±1.1 سال، وزن 53.7±10.5 کیلوگرم، قد 157.3±5.5 سانتی متر، دور شکم 72.5±9.8 سانتی متر و نمایه توده بدن 21.7±3.9 کیلوگرم / متر مربع بود. مطالعه ها نشان داده اند که بین سن منارک با قد و نمایه توده بدن، دور شکم و میزان تحصیلات مادر، رابطه آماری معنی دار وجود دارد، در حالی که در مطالعه حاضر بین سن منارک با وزن و میزان لیپیدهای خون، ارتباط آماری معنی دار به دست نیامد.نتیجه گیری: به نظر نمی رسد که میزان لیپوپروتئین های سرم عامل تاثیرگذار بر رخداد بلوغ دختران باشد.

مقدمه: آسیب ناشی از ضربه (تروما) به سر یکی از علل مرگ و میر بزرگسالان است. با توجه به ایجاد اختلال عملکرد غده آدرنال پس از ضربه مغزی و تاثیر آن در پیش آگهی بیماران و هم چنین عدم توافق در خصوص شیوه تشخیص آن، در این مطالعه فراوانی نارسایی آدرنال در فاز حاد پس از ضربه مغزی متوسط و شدید بررسی شد.مواد و روش ها: در این مطالعه بررسی موردی پنجاه نفر از بیماران دچار ضربه مغزی با شدت متوسط و شدید در محدوده سنی 70-15 سال بستری در بخش مراقبت های ویژه چهار بیمارستان شهر تهران، از نظر عملکرد آدرنال با آزمون تحریکی ACTH یک و 250 میکروگرم بررسی شدند.یافته ها: در این مطالعه، بروز نارسایی آدرنال در 10 روز اول آسیب ترومایی مغزی بر اساس تعریف های مختلف نارسایی آدرنال از 82%-34% متفاوت بود. موارد شناسایی نارسایی آدرنال بر اساس آزمون ACTH یک میکروگرم بیشتر از آزمون 250 میکروگرم و کورتیزول پایه بود. به دلیل ممنوعیت انجام آزمون طلایی تحمل انسولین در این بیماران نمی توان در مورد حساسیت و ویژگی این دو آزمون قضاوت کرد. آزمون همبستگی کاپا نشانگر عدم همخوانی بین یافته های آن دو آزمون است (0.17 = کاپا). افت فشار خون و مصرف وازوپرسور به طور بارزی در بیماران تشخیص داده شده به وسیله آزمون 250 میکروگرم بیشتر بود. بین کورتیزول پایه و دقیقه 60 آزمون های تحریکی یک و 250 میکروگرم رابطه خطی معنی دار وجود داشت (P<0.0001).نتیجه گیری: نارسایی آدرنال در فاز حاد پس از ضربه مغزی شایع و باعث افزایش موربیدیتی می شود که لزوم تشخیص زودرس موارد تحت بالینی را بر اساس آزمون های دینامیک به منظور درمان مناسب ایجاب می نماید.

مقدمه: دیابت ملیتوس با تغییرات بیوشیمیایی، فیزیولوژیکی و پاتولوژیکی کبد در ارتباط است. در این مطالعه اثر پیشگیری کننده آب سیر بر تغییرات ساختار کبد موش های صحرایی و فعالیت آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) سرم بعد از تزریق استرپتوزوتوسین (STZ) بررسی شد.مواد و روش ها: 40 سر موش صحرایی به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند: الف) گروه طبیعی (N)، ب) گروه طبیعی + سیر6 :(N+G)  هفته 1 میلی لیتر آب سیر را روزانه به ازای هر 100 گرم وزن بدن دریافت کردند، ج) گروه دیابتی،:(D)  به این گروه 60 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن داروی STZ تزریق شد، د) گروه دیابتی + سیر - قبل(D+Gb)  که 3 هفته قبل از تزریق استرپتوزوتوسین آب سیر دریافت کردند و 3 هفته بعد از دیابتی شدن نیز مصرف آب سیر را ادامه دادند، ﮬ) گروه دیابتی+سیر بعد (D+Ga) که در پایان هفته سوم و پس از دیابتی شدن به مدت 3 هفته آب سیر دریافت کردند. بررسی تغییرات هیستولوژیک کبد با رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین و میکروسکوپ نوری انجام شد.یافته ها: فعالیت ALT و AST در گروه D افزایش معنی دار نسبت به سایر گروه ها نشان داد (p<0.05). در گروه های D+Gb و D+Ga فعالیت سرمی ALT نسبت به گروه D کاهش معنی دار نشان داد. فعالیت سرمی AST در گروهD+Gb  اختلاف معنی داری با گروه های N وN+G  نداشت و نسبت به گروه D کاهش معنی دار نشان داد. نکروز پراکنده هپاتوسیت ها، بی نظمی صفحه های کبدی و التهاب لنفوسیتی در گروه D مشهود بود. در گروه هایD+Gb  و D+Ga در مقایسه با گروه D علایم مذکور بهبودی نشان دادند.نتیجه گیری: آب سیر می تواند بر تغییرات آمینوترانسفرازها موثر باشد و باعث پیشگیری از تخریب بافتی کبد طی القای دیابت ناشی از STZ می شود.

مقدمه: دیابت شیرین با تغییرات بافتی بیضه همراه است. در مطالعه حاضر هر دو اثر پیشگیری کننده و درمانی سیر بر آسیب بیضه ای در موش های صحرایی نر دیابتی شده با استروپتوزوتوسین (STZ) بررسی شد.مواد و روش ها: 40 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار به 5 گروه تقسیم شدند. (1 گروه طبیعی (N)، (2 گروه طبیعی + سیر (N+G)، (3 گروه دیابتی (D)، که دیابت از طریق تزریق داخل صفاقی (60 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) استرپتوزوتوسین ایجاد شد. (4 گروه دیابتی + دریافت سیر قبل از دیابتی شدن ،(D+Gb) که دریافت سیر به مدت سه هفته قبل از تزریق STZ آغاز شد و آن برای سه هفته ی دیگر ادامه یافت. (5 گروه دیابتی + دریافت سیر بعد دیابتی شدن(D+Ga) ، که دریافت سیر به مدت سه هفته بعد از تزریق STZ وجود داشت. آب سیر با دوز 1 میلی لیتر به ازای هر صد گرم وزن بدن توسط گاواژ به موش های صحرایی خورانده شد. آسیب بیضه ای با استفاده از رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین بررسی شد.یافته ها: موش های دیابتی کاهش چشمگیری در قطر و تعداد سلول های زاینده توبول سمینیفروس نشان دادند. سیر به طور قابل توجهی تغییرات مورفولوژیک ایجاد شده به وسیله دیابت و کاهش سلول های زاینده را کم کرد. گروه دریافت کننده سیر قبل از تزریق (D+Gb) STZ نسبت به گروه دریافت کننده سیر بعد از تزریق (D+Ga) STZ بهبودی بیشتری را در عوارض ناشی از دیابت نشان دادند.نتیجه گیری: در این مطالعه برای اولین بار نشان داده شد که مصرف آب سیر دارای هر دو اثر پیشگیری کننده و درمانی بر کاهش آسیب های بیضه ای در موش های صحرایی نر دیابتی می باشد.

مقدمه:.سازوکار تنظیم اشتها یکی از موضوعات مهم در فیزیولوژی ورزش است. AGRP یکی از نوروپپتیدهای مهم تنظیم کننده اشتها و هموستاز انرژی است. هدف از این مطالعه بررسی اثر تمرین دویدن روی نوارگردان بر غلظت بافتی و سرمی AGRP در موش های صحرایی نر بود.مواد و روش ها: 40 سر موش نر صحرایی نژاد ویستار به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 10 هفته، هر هفته 5 روز متوالی و هر روز یک جلسه با شدت 28 متر در دقیقه، معادل 75% حداکثر اکسیژن مصرفی، به تمرین پرداختند. پس از اتمام دوره تمرین، گروه های تجربی و شاهد هر کدام به دو زیرگروه ناشتا و سیر (10 عدد) تقسیم شدند، به این ترتیب که دو زیرگروه ناشتا پس از یک شب کامل ناشتایی و دو زیرگروه سیر پس از 3 ساعت محرومیت از غذا بیهوش و سپس کشته شدند. غلظت AGRP در عضله سولئوس و سرم اندازه گیری شد.یافته ها: تمرین باعث افزایش معنی داری در AGRP بافت عضله و سرم در حالت ناشتا و افزایشAGRP  سرم در حالت سیری شد. اما بر AGRP عضله در حالت سیری تاثیری نداشت. هم چنین، همبستگی مثبتی بین AGRP عضله و سرم مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به این که تمرین باعث تعادل انرژی منفی در موش ها می شود، در پاسخ به آن AGRP از هیپوتالاموس (و شاید عضله) ترشح می گردد تا دریافت غذا تحریک شده و نیازهای انرژی تامین شوند و شاید این یکی از سازوکارهای فراجبرانی گلیکوژن نیز باشد.

مقدمه: هسته بستر الیاف عصبی انتهایی (BST) بخشی از ساختمان لیمبیک است. مطالعه های قبلی نشان داده اند که مهار گیرنده گابا A فشارخون و ضربان قلب را افزایش می دهد. در مطالعه حاضر بررسی سازوکار و مدارهای نورونی واسطه این پاسخ ها بررسی شده است.مواد و روش ها: 39 موش های صحرایی نر بیهوش با یوروتان برای مطالعه بررسی شدند. شریان و ورید رانی به منظور ثبت فشارخون، ضربان قلب و تزریق داروها کانول گذاری شد. حیوانات به منظور سهولت در تنفس تراکئوستومی شدند. بیکوکولین - آنتاگونیست گابا A به صورت یک طرفه توسط میکروپیپت در BST تزریق شد. میانگین حداکثر فشار متوسط شریانی و ضربان قلب در هر گروه قبل و بعد از تزریق با آزمون تی زوجی مقایسه شدند.یافته ها: تزریق بیکوکولین، با دوز 100 پیکومول در حجم 100 نانولیتر در BST باعث افزایش معنی دار فشار متوسط شریانی (41.3±5.1 میلی متر جیوه) و افزایش ضربان قلب (33.2±5.6 ضربه در دقیقه) شد. تزریق داخل وریدی هم اتروپین ـ مهار کننده گیرنده موسکارینی - به صورت 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تاثیرمعنی داری بر اثر فشار شریانی و ضربان قلب ناشی از بیکوکولین نداشت در حالی که تزریق داخل وریدی هگزامتونیوم - مهارکننده گیرنده نیکوتینی گانگلیونی - به صورت 30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم خون بدن تاثیری بر مقدار فشار شریانی نگذاشت اما اثر تاکی کاردی بیکوکولین را از بین برد که نشان می دهد سیستم پاراسمپاتیک در این پاسخ ها نقش ندارد. تزریق داخل وریدی آنتاگونیست گیرنده V1 وازوپرسین (50 mg/Kg) اثر هیپرتانسیون بیکوکولین را از بین برد که نشان دهنده کاهش فشارخون ناشی از سیستم گابا به دلیل مهار تونیک وازوپرسین است.نتیجه گیری: این داده ها برای اولین بار نشان داد که مهارگیرنده گابا A،BST  فشارخون و ضربان قلب را افزایش می دهد و این عمل را با اثر بر سیستم وازوپرسینرژیک و اعصاب سمپاتیک اعمال می نماید.