مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1388 | دوره:11 | شماره:3 (مسلسل 45) |تعداد مقالات:17

مقدمه: شواهد اپیدمیولوژی بیانگر شیوع بیماری های مزمن غیر واگیر در نوجوانان و نقش مهم تغییر شیوه زندگی در برطرف کردن این عوامل خطرساز است. لازمه ایجاد تغییر، آگاهی از میزان اطلاعات و عملکرد نوجوانان است. این مطالعه با هدف ارزیابی آگاهی، نگرش و عملکرد تغذیه ای دانش آموزان در منطقه 13 تهران انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی طی سال های 1386-1382 در 19944 دانش آموز مقطع راهنمایی و دبیرستان منطقه 13 آموزش و پرورش تهران در قالب مطالعه قند و لیپید تهران انجام شد. به طور تصادفی 12 مدرسه در گروه مداخله و 10 مدرسه در گروه شاهد تقسیم شدند. آموزش از طریق معلمان، والدین و تهیه پوستر و پمفلت برای مدارس در منطقه مداخله انجام شد. پرسشنامه آگاهی، نگرش و عملکرد تغذیه دو سال یک بار در مناطق مورد و شاهد توسط دانش آموزان تکمیل شد. یافته ها: 6/50 افراد مورد مطالعه پسر و 4/49% دختر بودند. میانگین امتیاز آگاهی، نگرش و عملکرد دو منطقه مداخله و شاهد در ابتدای مطالعه تفاوت معنی داری نداشت (به ترتیب 5±27، 6±19 و 6±33 برای هر دو گروه). درصد فراوانی دانش آموزان با آگاهی ضعیف تغذیه ای در منطقه مداخله 6/1% در برابر 1/2% در سال 82 و 7/1% در برابر 1/2% در سال 86 بود. 18% دانش آموزان منطقه مداخله و 17% از گروه شاهد عملکرد تغذیه ای مناسبی در ابتدای مطالعه داشتند که این میزان در انتهای مطالعه به 29% و 28% افزایش یافت. هر سه امتیاز منطقه مداخله در سال 1384، افزایش یافت و تفاوت معنی دار با سال 1382 داشت (p<0.001) در سال 1386، به ترتیب 5±28، 5±20 و 7±35 بود که تنها عملکرد تفاوت معنی داری داشت و در دو منطقه مشابه بود.نتیجه گیری: باوجود افزایش آگاهی در دانش آموزان مورد بررسی، روند رو به افزایش نگرش و عملکرد تغذیه ای نامناسب وجود داشت. با توجه به این یافته ها، افزایش ساعت های آموزش کاربردی تغذیه و تغییر سیاست گزاری های مدارس در جهت بهره بردن از تغذیه سالم ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: اغلب بیماران مبتلا به دیابت با گذشت زمان به فشار خون مبتلا می شوند. آلفا لیپوئیک اسید دارای نقش آنتی اکسیدانی است و تاثیر مفیدی بر کاهش استرس اکسیداتیو و پیشگیری از پیشرفت آسیب های عروقی دارد. این مطالعه به منظور بررسی اثر آنتی اکسیدانی مکمل غذایی آلفا لیپوئیک اسید (ALA) بر فشار خون افراد مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی در 57 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 (14 مرد و 43 زن) با میانگین سن 5/53 سال که در سال 1385 به درمانگاه مطهری شیراز مراجعه کردند، انجام شد گروه تصادفی مورد (مداخله) و شاهد تقسیم شدند. افراد گروه مورد (29 نفر) روزانه 300 میلی گرم مکمل آلفا لیپوئیک اسید و افراد گروه شاهد (28 نفر) روزانه 2 عدد کپسول دارونما، به مدت 8 هفته دریافت کردند. اطلاعات پرسشنامه های اطلاعات عمومی و یادآمد خوراک 24 ساعته از طریق مصاحبه حضوری جمع آوری شد. اندازه گیری فشارخون و تن سنجی قبل، حین و بعد از مداخله انجام شد. آنالیز آماری با استفاده از برنامه SPSS و آزمون های تی زوجی، تی مستقل و آنالیز واریانس برای اندازه گیری مکرر انجام شد. یافته ها: میانگین نمایه توده بدن، مواد مغذی دریافتی و نوع دارو های مصرفی بیماران در طول مطالعه تغییری نداشت. کاهش معنی داری در فشارخون سیستولی و دیاستولی در گروه مصرف کننده آلفا لیپوئیک اسید (مورد) در پایان مطالعه نبت به شروع مطالعه، مشاهده شد (0.0001>P). هم چنین تفاوت معنی داری در فشار خون سیستولی و دیاستولی در پایان مطالعه بین دو گروه مورد و شاهد وجود داشت (0.001=P).نتیجه گیری: با توجه به اثر مکمل آلفا لیپوئیک اسید در کاهش فشار خون سیستولی و دیاستولی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، می توان این آنتی اکسیدان را برای پیشگیری از افزایش فشار خون در این بیماران توصیه نمود.

مقدمه: بیماری دیابت می تواند بر عملکرد فیزیکی، وضعیت روحی روانی، ارتباطات فردی، خانوادگی و اجتماعی و به طور کلی سلامت عمومی و احساس خوب بودن بیماران تاثیر منفی داشته باشد. به عنوان مثال محدودیت های شدید غذایی و دارو های خوراکی و تزریقی موثر در درمان دیابت تاثیر نامطلوبی بر سلامت روانی بیماران دیابتی دارند. این مطالعه با هدف بررسی اثر تمرین های ورزشی هوازی بر سلامت روان، ابعاد نشانه های بدنی، اضطراب و بی خوابی، کارکرد اجتماعی و افسردگی بیماران دیابتی نوع 2 انجام شد. مواد و روش ها: 53 بیمار دیابتی نوع 2 با دامنه سنی (11/6±15/45 سال) و میانگین مدت بیماری 3±5 سال به صورت هدف دار انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مورد (27 نفر) و شاهد (26 نفر) تقسیم شدند. گروه مورد در یک برنامه تمرینی هوازی شرکت کردند. برنامه تمرین شامل 45 تا 60 دقیقه فعالیت هوازی با شدت 70-60 درصد ضربان قلب ذخیره روی دوچرخه کارسنج، سه بار در هفته و به مدت 8 هفته بود. قبل و بعد از تمرین های ورزشی هوازی، آزمودنی های هر دو گروه پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ) را تکمیل کردند. این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود و برای تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات از آزمون تی مستقل استفاده شد. یافته ها: تمرین ورزشی هوازی به مدت 8 هفته تاثیر معنی داری بر سلامت روان، خرده مقیاس های نشانه های بدنی، اضطراب و بی خوابی داشت (05/p<0) ولی بر خرده مقیاس های اختلال در کارکرد اجتماعی و افسردگی تاثیر معنی داری نداشت (05/0<p). نتیجه گیری: تمرین ورزشی هوازی برای بیماران دیابتی نوع 2 می تواند نمونه ای از برنامه های ارتقای سلامت باشد و در افزایش سلامت روانی بیماران دیابتی موثر است.

مقدمه: دیابت بیماری مزمنی است که به دلایل متعددی توجه سیستم بهداشتی درمانی جهان را به خود معطوف نموده است. ماهیت این بیماری به گونه ای است که بسیاری از جنبه های زندگی روزانه را متاثر می سازد و در درمان آن یک رویکرد زیستی  روانی اجتماعی نیاز است. یکی از مشکلات عمده در کنترل مطلوب این بیماری، عدم پایبندی بیماران به رژیم های درمانی است. این مطالعه کیفی با هدف بررسی تجربه های بیماران از عوامل تسهیل کننده پایبندی به رژیم درمانی انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر مطالعه ای کیفی، پدیدارشناسی و توصیفی است. مشارکت کنندگان، 11 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم اصفهان و بیمارستان الزهرا در نیمه اول سال 1385 بودند که به صورت مبتنی بر هدف انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مصاحبه های عمیق سازمان نیافته جمع آوری و به روش کلایزی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: مفاهیمی که در تجربه های بیماران به عنوان عواملی در راستای تسهیل عملکرد و افزایش انگیزه فرد در فرایند خود مراقبتی مطرح شدند، عبارت بودند از: ترس، رضایت از تیم درمان، حمایت، هشدار عینی، بازخورد و رضایت از درمان. نتیجه گیری: تمرکز بر رضایت بیمار از درمان و خدمات درمانی، درک کافی از جدیت بیماری، اضطراب تجربه شده توسط بیمار، درگیر نمودن خانواده به عنوان منبع ضروری حمایت، بازخورد به بیمار در مورد یافته های آزمایشگاهی و فرایند خودمراقبتی از مواردی است که باید به عنوان راهکار مناسبی برای تحریک تغییر رفتار و افزایش انگیزه، در برنامه ریزی های خدمات درمانی مدنظر قرار گیرند.

مقدمه: باوجود شناخته شدن ایران به عنوان منطقه  عاری از کمبود ید، هیپوتیروئیدی نوزادی شیوع بالایی دارد. نظر به این که یکی از علل هیپوتیروئیدی می تواند ازدیاد ید باشد، درصدد بر آمدیم تا اثر ازدیاد یا کمبود ید را در بروز بالای هیپوتیروئیدی نوزادی بررسی کنیم.مواد و روش ها: در یک مطالعه  مقطعی، میزان ید ادرار نوزادان هیپوتیروئید و ید ادرار و شیر مادرانشان با گروه شاهد مقایسه شد. سطح ید ادرار و شیر به روش هضم اسیدی بر اساس واکنش سندل کولتوف اندازه گیری شد. آنالیز آماری با کمک آزمون های آماری مجذور خی، ویلکاکسون و همبستگی پیرسون انجام شد. مقدار 05/P<0 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: میانه  غلظت ید شیر مادران نوزادان هیپوتیروئید (68 = تعداد) با سالم (179 = تعداد) تفاوت داشت (µg/L 210 در مقابل 170 µg/L P<0.5) ولی میانه  غلظت ید ادرار نوزادان و مادران دو گروه تفاوت معنی دار نداشت (µg/L 305 در مقابل µg/L 300 و µg/L 150 در مقابل µg/L 130،P>0.05). مادران نوزادان هیپوتیروئید و سالم به ترتیب 2/71% و 7/46% غلظت ید شیر بیشتر یا مساوی µg/L180 (ازدیاد ید) داشتند (002/0=P). بحث: با توجه به بالاتر بودن غلظت ید شیر در مادران نوزادان هیپوتیروئید، ازدیاد ید می تواند یکی از عوامل خطرساز هیپوتیروئیدی نوزادی باشد، ولی یافته هایی مانند متفاوت نبودن غلظت ید ادرار در نوزادان هیپوتیروئید و سالم و همین طور بین مادرانشان موجب می شود تا انجام مطالعه های بیشتر، در مورد اتیولوژی هیپوتیروئیدی نوزادی محتاطانه صحبت کنیم.

مقدمه: حوادث قلبی ناگهانی و بروز ضایعات ترومبوفیلیک در زنان پس از سن یائسگی  افزایش می یابد که به دلیل تغییرات هورمونی، تغییرات تن  سنجی و به خصوص تغییر در فعالیت فاکتورهای انعقادی در این دوران است. با توجه به نقش ورزش بر سیستم هموستاتیک، در این مطالعه اثر تمرین های هوازی کوتاه مدت بر فاکتورهای انعقادی و فیبرینولیتیک، الگوی چربی ها و ویژگی های تن سنجی در زنان یائسه بررسی شد.مواد و روش ها: افراد شرکت کننده در این مطالعه 20 زن یائسه سالم غیر ورزشکار با دامنه سنی 55-48 سال بودند که به طور تصادفی در دو گروه تقسیم شدند. 10 نفر از این افراد در قالب گروه «مورد» 3 بار در هفته و به مدت 10 جلسه، هر بار 35 دقیقه با دوچرخه ثابت به ورزش sub-maximal پرداختند (5 دقیقه گرم شدن، 25 دقیقه ورزش هوازی، 5 دقیقه بازیابی فعال نیرو و 15 دقیقه بازیابی غیرفعال نیرو). 10 نفر دیگر به عنوان گروه «شاهد»، هیچ  فعالیت ورزشی انجام ندادند.یافته ها: قبل از اولین جلسه و قبل و بعد از دهمین جلسه تمرین  هوازی، فاکتورهای فیبرینولیتیک، انعقادی و الگو چربی ها اندازه گیری شد. پس از گذشت طول مدت مطالعه، وزن و BMI در هیچ کدام از گروه ها تغییر معنی داری نشان نداد ولی درصد چربی زیر جلدی و lean body mass در گروه مورد به ترتیب کاهش (050/0=P) و افزایش (014/0=P) معنی دار نشان دادند. در افراد گروه مورد تعداد ضربان قلب در زمان استراحت (000/0=P) و فشارخون سیستولی (004/0=P) و دیاستولی (006/0=P) کاهش معنی دار نشان دادند. هم چنین، میزان فعالیتPAI (P=0.004) قبل و بعد از جلسه دهم نسبت به جلسه اول کاهش معنی دار پیدا کرد اما افزایش فعالیت tPA فقط پس از ده جلسه معنی دار بود (002/0=P).کاهش فیبرینوژن (04/0=P) و آنتی ژن فاکتور ون ویلبراند (004/0=P) نیز قبل و بعد از جلسه دهم نسبت به جلسه اول معنی دار بود. هم چنین در این گروه مقدار کلسترول (006/0=P)، تری گلیسرید (05/0=P) و لیپوپروتئین LDL (P=0.03) کاهش معنی دار و مقدار HDL افزایش معنی دار (007/0=P) نشان داد.نتیجه گیری: تمرین های هوازی کوتاه مدت باعث تقویت پاسخ حاد سیستم فیبرینولیز و کاهش حاد و ماندگار فعالیت سیستم انعقاد در زنان یائسه سالم شد. به نظر می رسد که تمرین های منظم و مستمر هوازی با شدت sub-maximal به دلیل کاهش ماندگار فعالیت های انعقادی و کلسترول، LDL-C و تری گلیسرید، و افزایش HDL-C اثر مناسبی در پیشگیری از بروز بیماری های قلبی عروقی در زنان یائسه داشته باشد.

مقدمه: هدف این مطالعه، مقایسه تاثیر فعالیت های استقامتی و مقاومتی بر تغییرات BMD موضعی بود.مواد و روش ها: 36 دختر غیر ورزشکار داوطلب با میانگین سن 56/1±66/22 سال و نمایه توده بدن 17/2±85/22 کیلوگرم بر متر مربع، در قالب سه گروه هوازی، مقاومتی و شاهد، در این مطالعه شرکت کردند. تمرین های گروه هوازی شامل 36 جلسه دویدن (3 جلسه در هفته)، به مدت40 دقیقه و با شدت 70 تا 80% MHR بود. گروه مقاومتی نیز در 36 جلسه، تمرین های خود را به صورت دایره ای و با شدت70 تا 80% یک تکرار بیشینه (6 تا 8 تکرار در 3 نوبت و 2 دقیقه استراحت بین نوبت ها)، انجام دادند.یافته ها: هر دو نوع تمرین مقاومتی و هوازی، سبب ایجاد تغییرات معنی داری در BMD ناحیه کمر، گردن استخوان ران و مچ دست شدند (0.05>P). در مورد گردن استخوان ران، تنها تمرین مقاومتی اثر بهتری نسبت به گروه شاهد داشت، در حالی که در مورد کمر، فقط تمرین استقامتی اثر بهتری ایجاد کرد (0.05>P).نتیجه گیری: احتمالا در مورد پاسخ موضعی BMD سیستم اسکلتی به تمرین های مقاومتی و استقامتی، تفاوت وجود دارد.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین موازی برغلظت IgA، کورتیزول، DHEA و نسبت DHEA به کورتیزول بزاق دختران غیر فعال بود.مواد و روش ها: 39 دانشجوی دختر غیر ورزشکار با میانگین سن 5/2±24 سال، قد 2/8±161 سانتی متر و توده بدن 61/14±8/56 کیلوگرم به صورت داوطلبانه و هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در به چهار گروه شاهد (9 = تعداد)، تمرین استقامتی (10= تعداد)، تمرین قدرتی (10=تعداد) و تمرین موازی (10=تعداد) تقسیم شدند. برنامه استقامتی در هفته اول شامل دویدن با شدت 65% ضربان قلب بیشینه (MHR) به مدت 16 دقیقه بود که تا هفته هشتم به تدریج به 80% MHR و مدت 30 دقیقه رسید. برنامه تمرین قدرتی شامل اجرای حرکات پرس پا، پرس سینه، کشش زیر بغل و ساق پا بود که در هفته اول با 50% یک تکرار بیشینه (1RM) در دو نوبت با 10 تکرار اجرا شد. در هفته هشتم بار کار به 80% RM 1 در سه نوبت با 6 تکرار رسید. برنامه تمرین موازی ترکیب تمرین های دو گروه قدرتی و استقامتی در هر نوبت تمرین بود. 5 میلی لیتر بزاق تحریک نشده در زمان استراحت در سه مرحله پیش از آزمون، پایان هفته چهارم و هفته هشتم فعالیت در ساعت 8 صبح جمع آوری شد. همه متغیرها با استفاده از کیت های اختصاصی و به روش الایزا اندازه گیری شدند.یافته ها: تحلیل داده ها با روش آماری آنوا برای اندازه گیری های تکراری نشان داد پس از هفته چهارم و هشتم تمرین، گروه قدرتی تفاوت معنی داری را با سه گروه دیگر در متغیرهایIgA ، DHEA و نسبت DHEA به کورتیزول دارند. میزان کورتیزول گروه ها تغییر معنی داری نداشت (P³0.05). همبستگی معنی داری بین IgA و کورتیزول مشاهده نشد.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد تمرین قدرتی موجب افزایش غلظت IgA بزاق به عنوان یکی از شاخص های ایمنی و افزایش DHEA و نسبت DHEA به کورتیزول بزاق به عنوان یکی از شاخص های افزایش وضعیت آنابولیک بدن در آزمودنی های مورد مطالعه می شود، در صورتی که انجام تمرین استقامتی پس از تمرین قدرتی در گروه موازی سبب تضعیف یافته های مثبت تمرین قدرتی به تنهایی شد.

مقدمه: سن، جنس و ترکیب بدن و نیز ژنتیک بر آمادگی قلبی تنفسی تاثیر می گذارد. تغییر پذیری پاسخ های فیزیولوژی به ورزش در کودکان باعث شده است که تفسیرهای مختلفی درباره عوامل اثرگذار بر آمادگی قلبی تنفسی بیان شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط آمادگی قلبی تنفسی با سن، جنس و ترکیب بدن دانش آموزان 11- 8 ساله شهر سمنان با استفاده از مدل رگرسیون FFMI-FMI بود.مواد و روش ها: این مطالعه در 685 دانش آموز 11- 8 ساله (347 پسر و 338 دختر) که با نمونه گیری خوش های چند مرحله ای انتخاب شدند انجام شد. پس از همسان سازی سن و جنس، دانش آموزان به وسیله مدل رگرسیون FFMI-FMI که در آن شاخص توده بدون چربی (FFMI) (توده بدون چربی بر مجذور قد) بر پایه شاخص توده چربی (FMI) (توده ی چربی بر مجذور قد) تعیین می شود به سه گروه طبیعی، توپر (با FFMI بیشتر از گروه طبیعی) و قلمی (با FFMI کمتر ازگروه طبیعی) تقسیم شدند. برای تعیین آمادگی قلبی تنفسی از برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) با آزمون شاتل ران استفاده شد.یافته ها: بین سن با میزان VO2max رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت (05/P<0). گروه توپر از بالاترین و گروه قلمی از پایین ترین میزان VO2max برخوردار بودند (05/P<0). پسران، آمادگی قلبی تنفسی بهتری نسبت به دختران داشتند (05/P<0).نتیجه گیری: بین سن و ترکیب بدنی با VO2max رابطه معنی داری وجود دارد به طوری که با افزایش نسبت FFM به FM میزان VO2max افزایش می یابد.

مقدمه: پپتید مرتبط به ژن کلسی تونین (CGRP) یک نوروپپتید 37 اسید آمینه ای است که توسط فرایند ویژه بافتی از ژن کلسی تونین تولید می شود و تولید عمده آن در بافت های اعصاب مرکزی و محیطی گونه های مهره داران و غیرمهره داران است. CGRP در سازگاری های پیوندگاه عصبی عضلانی نقش مهمی دارد. در این پژوهش اثر تمرین های استقامتی و مقاومتی بر میزان CGRP در عضلات تند انقباض (درشت نی قدامی) و کند انقباض (نعلی) بررسی شد.مواد و روش ها: 22 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار (10 ماهه و خریداری شده از انستیتو پاستور) به طور تصادفی در سه گروه شاهد (7= تعداد)، تمرین استقامتی (7= تعداد) و تمرین مقاومتی (8= تعداد) قرار گرفتند. تمرین استقامتی شامل دویدن روی نوارگردان به مدت 5 روز در هفته و هر روز 60 دقیقه با سرعت 30 متر در دقیقه و تمرین مقاومتی شامل بالارفتن از فنس توری با ارتفاع 2 متر به مدت 12 هفته بود. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، حیوانات بیهوش شدند و عضلات نعلی و درشت نئی قدامی جدا و بلافاصله در نیتروژن مایع، منجمد و بعد از آن در دمای 70 درجه نگهداری شدند. اندازه گیری CGRP به روش الایزا انجام شد.یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه انجام شد. یافته ها نشان داد که تفاوت معنی داری در نتیجه تمرین استقامتی در عضلات تند انقباض و کند انقباض در مقایسه با گروه شاهد دیده نشد، اما تمرین مقاومتی موجب افزایش محتوای CGRP در عضلات کند انقباض و تند انقباض نسبت به گروه شاهد شد.نتیجه گیری: تمرین می تواند عامل مهمی در رهایش نوروپپتید CGRP باشد. علاوه بر این، احتمالا نوع و شدت فعالیت در مقدارCGRP سهیم است، به طوری که تمرین مقاومتی موجب افزایش آن در هر دو نوع عضله شد. با توجه به نقش شناخته شده این نوروپپتید در NMJ و مطالعه های پیشین که حاکی از افزایش مقدار CGRP در پی تمرین در موتونورون ها بود، یافته های مطالعه حاضر حائز اهمیت است.

مقدمه: آدیپونکتین با وزن مولکولی بالا (HMW آدیپونکتین) فعال ترین شکل هورمون آدیپونکتین است و کاهش آن با مقاومت به انسولین همراه است. هدف از پژوهش حاضر، مطالعه اثر یک دوره تمرین با سه شدت مختلف بر غلظت سرمی آدیپونکتین با وزن مولکولی بالا بود.مواد و روش ها: 32 سر موش صحرایی نر 8 هفته ای از نژاد ویستار با میانگین وزن 50±185 گرم انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه تجربی، تمرین با شدت زیاد (دویدن با سرعت 34 متر در دقیقه معادل 85%-80% حداکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدت متوسط (دویدن با سرعت 28 متر در دقیقه معادل 75 70 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدت کم (دویدن با سرعت 20 متر در دقیقه معادل 55%-50% حداکثر اکسیژن مصرفی) و یک گروه شاهد قرار گرفتند. گروه های تجربی به مدت 12 هفته، هر هفته 5 روز و هر روز 60 دقیقه با شدت های تعیین شده روی نوار گردان با شیب صفر درجه به تمرین پرداختند. پس از 12 هفته تمرین، غلظت سرمی آدیپونکتین با وزن مولکولی بالا و تستوسترون در حالت ناشتا در هر چهار گروه اندازه گیری شد. هم چنین، شاخص مقاومت به انسولین (HOMA) در تمامی گروه های پژوهش بررسی شد.یافته ها: یافته های حاصل از آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد که غلظت سرمی آدیپونکتین با وزن مولکولی بالا در گروه تمرین با شدت زیاد و متوسط پس از فعالیت ورزشی به طور معنی داری افزایش یافته است (p<0.05). هم چنین، با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون مشخص شد که بین غلظت آدیپونکتین با وزن مولکولی بالا و شاخص مقاومت به انسولین  HOMA(r=-0.37،0.003 =p)، انسولین (46/0- =r،0.008 =p) و تستوسترون (38/0- = r،0.03 =p) همبستگی منفی و معنی داری وجود دارد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که غلظت سرمی آدیپونکتین با وزن مولکولی بالا در اثر فعالیت ورزشی افزایش می یابد و شدت تمرین در چگونگی پاسخ، متغیر مهمی است.

مقدمه: کاهش سطح گلوکز و لیپیدهای سرم در بیماران دیابتی با استفاده از گیاهان دارویی از اهمیت زیادی برخوردار است. در مطالعه حاضر، اثر مصرف خوراکی سرشاخه زالزالک بر غلظت گلوکز و لیپید های سرم و تراکم سلول های بتا در موش های صحرایی دیابتی بررسی شد.مواد و روش ها: موش های صحرایی نر نژاد NMRI (تعداد = 32) به چهار گروه شاهد، شاهد درمان شده با گیاه، دیابتی و دیابتی درمان شده با گیاه تقسیم بندی شدند. دو گروه درمان شده از غذای موش حاوی 25/6% گیاه به مدت 6 هفته بدون محدودیت استفاده نمودند. برای دیابتی نمودن موش ها از استرپتوزوتوسین به صورت تک دوز و داخل صفاقی به غلظت 60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن حیوان استفاده شد. غلظت گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول تام، LDL-C و HDL-C سرم قبل از بررسی و در هفته های سوم و ششم پس از بررسی اندازه گیری شد. به علاوه، تراکم سلول های بتا در جزایر لانگرهانس در چهار گروه با استفاده از روش رنگ آمیزی گومری منوکروم بررسی شد.یافته ها: در گروه دیابتی درمان شده با گیاه، غلظت گلوکز سرم به طور معنی دار در هفته های سوم و ششم کمتر از گروه دیابتی بود (p<0.05). سطح سرمی کلسترول تام، تری گلیسرید، و HDL-C در گروه دیابتی درمان شده در همین هفته ها تفاوت معنی دار را در مقایسه با گروه دیابتی نشان نداد. از طرف دیگر، درمان موش های دیابتی با گیاه کاهش معنی دار غلظت LDL-C را در مقایسه با گروه دیابتی به همراه داشت (p<0.05). از نظر بافت شناسی نیز در موش های دیابتی، تعداد متوسط سلول های بتا در هر جزیره کاهش معنی دار نشان داد و درمان با گیاه نیز تغییری در گروه دیابتی ایجاد ننمود.نتیجه گیری: مصرف خوراکی زالزالک در مدل تجربی دیابت قندی باعث کاهش گلوکز و LDL-C سرم می شود.

مقدمه: از آنجا که همه پژوهش های انجام شده در زمینه ی خواص سیر در بهبود نفروپاتی دیابتی پس از ایجاد دیابت انجام شده است، بر آن شدیم تا خواص پیشگیری کننده آب سیر را بر عوارض کلیوی دیابت مورد مطالعه قرار دهیم.مواد و روش ها: چهل سر موش صحرایی نر به 5 گروه تقسیم شدند: 1 گروه طبیعی N))، 2- گروه طبیعی + سیر (N+G) که به مدت 6 هفته آب سیر دریافت کردند، 3) گروه دیابتی (D) که با تزریق استروپتوزوتوسین (STZ) به میزان 60mg/Kg به صورت داخل صفاقی دیابتی شده بودند، 4) گروه دیابتی + سیر قبل (D+Gb): که برای سه هفته قبل و سه هفته بعد از تزریق STZ آب سیر را دریافت نمودند، 5) گروه دیابتی + سیر بعد (D+Ga)، این گروه سه روز بعد از تزریق STZ آب سیر را برای 3 هفته دریافت کردند. یافته ها: نتایج نشان داد دیابت باعث افزایش معنی داری در میزان کراتینین سرم، کلیرانس کراتینین و هم چنین کاهش معنی داری در نسبت اوره به کراتینین ادرار (Ur:Cr) در گروه دیابتی نسبت به سایر گروه ها شد. مصرف سیر موجب هدایت این تغییرات به حدود طبیعی شد، به طوری که مصرف سیر قبل از تزریق STZ در گروه D+Gb اختلاف معنی داری را در همه عوامل مورد بررسی در مقایسه با گروه D+Ga ایجاد کرد.نتیجه گیری: در این مطالعه، برای اولین بار نشان داده شد که مصرف سیر قبل از ایجاد دیابت موجب کاهش بیشتری در عوارض کلیوی نسبت به گروهی می شود که پس از ایجاد دیابت سیر دریافت کنند. بنابراین، سیر می تواند هر دو نقش پیشگیری کننده و درمانی را در برابر عوارض دیابت ایفا نماید.