تحقیقات در علوم زیستی ورزشی
سال:1391 | دوره:2 | شماره:7 |تعداد مقالات:8

هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ترکیبی عصاره آبی زعفران و تمرین هوازی بر غلظت آنتی اکسیدان های غیرآنزیمی کبدی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوتوزوسین بود.روش بررسی: 41 موش صحرایی نر نژاد ویستار (سن: 12 هفته، وزن: 314±26.7 گرم) به طور تصادفی در 5 گروه کنترل - سالم (HC,n= 6)، کنترل - دیابتی (DC, n= 10)، دیابتی - فعالیت هوازی (DAT,n= 10)، دیابتی - زعفران (DS,n= 10) و دیابتی - زعفران - فعالیت هوازی (DATS, n= 5) مورد مطالعه قرار گرفتند. به غیر از گروه کنترل - سالم، بقیه گروه ها بوسیله تزریق استرپتوزوسین دیابتی شدند، گروه دیابتی - زعفران و دیابتی - زعفران - فعالیت هوازی به مدت دو هفته و روزانه به میزان 25 mg/kg عصاره آبی زعفران به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه دیابتی - ورزش و دیابتی - زعفران - فعالیت هوازی به مدت دو هفته، 5 جلسه متوالی در هفته روی تردمیل با سرعت 12 متر بر دقیقه، با شیب 0% و به مدت 30 دقیقه دویدند. بعد از 24 ساعت از آخرین جلسه تمرین و گاواژ زعفران، حیوانات با ماده کلروفرم بیهوش شده و کبد آنها برداشته شد، باسالین شتشو شد و در یخچال در دمای 70 - درجه سانتیگراد نگهداری شد تا غلظت مالون دی آلدئید، آنتی اکسیدان تام و گلوتاتیون احیا شده مورد بررسی قرار گیرد.یافته ها: آنالیز واریانس نشان داد که اختلاف معنی داری در سطوح مالون دی آلدئید، گلوتاتیون و TAC بین 5 گروه وجود دارد (P=0.001). نتایج آزمون تعقیبی شفه نشان داد که غلظت مالون دی آلدئید در گروه زعفران - فعالیت هوازی (P=0.001)، فعالیت هوازی - دیابتی (P=0.001) و زعفران - دیابت (P=0.001) کاهش معنی داری نسبت به گروه های کنترل - دیابتی و کنترل - سالم داشت. غلظت گلوتاتیون در گروه زعفران - فعالیت هوازی بیشترین افزایش و گروه کنترل - دیابتی کمترین افزایش را داشت (P=0.012). غلظت TAC در گروه زعفران - فعالیت هوازی بیشترین افزایش و گروه کنترل - دیابتی کمترین افزایش را داشت (P=0.005).نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد ترکیب عصاره زعفران و فعالیت هوازی روش مناسبی برای تقویت سیستم آنتی اکسیدانی غیرآنزیمی کبدی در موش های دیابتی می باشد.

همان گونه که ورزش بر جسم و روان تاثیر می گذارد عوامل جسمانی و روانی نیز متعاقبا بر ورزش و عملکرد ورزشی موثرند. هدف این تحقیق بررسی تاثیر سه روش آروماتراپی، ماساژ و آروماتراپی - ماساژ بر میزان اضطراب حالتی بازیکنان آمادگی جسمانی دختر شهر اصفهان بود. 32 بازیکن شرکت کننده در مسابقات دهه فجر سال 1390، در رده قهرمانی کشور، به شیوه در دسترس انتخاب، و به صورت تصادفی به گروه های مساوی، کنترل، آروماتراپی، ماساژ و آروماتراپی - ماساژ تقسیم شدند. جهت جمع آوری اطلاعات پرسشنامه های مشخصات فردی و اشپیلبرگر استفاده شد. برای تحلیل داده ها، آزمون های t همبسته، t مستقل، آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد بین میزان اضطراب حالتی قبل و بعد از مداخله تفاوت معنی داری وجود دارد (P<0.05) و گروه های کنترل و ماساژ و کنترل و آروماتراپی - ماساژ باعث ایجاد اختلاف شده اند. از این تحقیق می توان نتیجه گرفت روش های مورد استفاده از مداخلات درمانی موثر برای کاهش میزان اضطراب حالتی ورزشکاران در مسابقات می باشد.

افراد جانباز و معلول می توانند با شرکت در انواع فعالیت های ورزشی و تفریحی از مزایای جسمانی و روانی این فعالیت ها سود برده و کیفیت زندگی خود را افزایش دهند.هدف: هدف از انجام این مطالعه مقایسه کیفیت زندگی جانبازان و معلولین شرکت کننده و غیرشرکت کننده در ورزش همگانی می باشد.روش شناسی: روش تحقیق حاضر توصیفی و از نوع پیملیشی بوده است. جامعه آماری را کلیه جانبازان و معلولین فعال و غیرفعال شهر تهران تشکیل می دهند. برای برآورد نمونه از روش نمونه گیری تصادفی استفاده شد که تعداد (136) جانباز و معلول فعال و (154) جانباز و معلول غیرفعال به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری این پژوهش شامل دو پرسشنامه: اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه کیفیت زندگی می باشد. پایایی پرسشنامه کیفیت زندگی از طریق ضریب آلفای کرونباخ 0.89 برآورد شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تکنیک های آمار توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون کلموگروف اسمیرنوف و آزمون t گروه های مستقل) استفاده گردید.یافته ها: یافته های حاصل از تحقیق نشان می دهد که کیفیت زندگی جانبازان و معلولین شرکت کننده در ورزش همگانی نسبت به کیفیت زندگی جانبازان و معلولین غیرشرکت کننده در ورزش همگانی در سطح بالاتری قرار دارد و با توجه به میزانt  به دست آمده (3.12) در آزمون t مستقل این اختلاف معنادار می باشد.بحث و نتیجه گیری: به طور کلی می توان گفت با توجه به وضعیت جسمانی افراد جانباز و معلول و تاثیر این وضعیت بر کیفیت زندگی و با توجه به نتایج این پژوهش به نظر می رسد یکی از بهترین راه کارهای ارتقای کیفیت زندگی و روحیه این افراد انجام فعالیت بدنی و ورزش می باشد.

ضعف تعادل از جمله عوامل خطرزای زمین خوردن، آسیب دیدگی و حتی مرگ سالمندان به شمار می رود. پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر هشت هفته تمرین در آب بر تعادل و قدرت اندام تحتانی مردان سالمند انجام شده است. آزمودنی های این تحقیق 20 مرد سالمند غیرفعال شهرستان کرمانشاه بودند که بر طبق معیارهای ورود به تحقیق، انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. قبل از شروع پروتکل تمرینی، تعادل ایستا، پویا و قدرت عضلانی اندام تحتانی آزمودنی ها به ترتیب توسط آزمون ایستادن لک لک، Timed up & go و 30- second chair stand ارزیابی شد. سپس گروه تجربی تمرینات خود را در آب به مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته) انجام دادند. اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون هر یک از گروه های تجربی و کنترل با استفاده از روش آماری t وابسته و مستقل در سطح معنی داری 0.05 تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین در آب باعث افزایش معنادار 28 درصدی در تعادل ایستا (P=0.001)، افزایش معنادار 10 درصدی در تعادل پویا (P=0.006) و افزایش معنادار 37 درصدی در قدرت اندام تحتانی (P=0.0001)، سالمندان شد.

پیشینه و هدف: کمردرد یکی از شایع ترین علل مراجعه به کلینیک های فیزیوتراپی است. هنوز در زمینه ماهیت تمرین ها و مناسب ترین روش درمان کمردرد اختلاف نظر هست. هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر یک برنامه تمرین استقامتی ویژه بر اکستنسورهای تنه، درد و ناتوانی بیماران مبتلا به کمردرد تحت حاد می باشد.مواد و روش ها: 30 نفر بیمار مبتلا به کمردرد تحت حاد (19 زن، 11 مرد) با دامنه سنی بین 25 تا 45 ساله مورد مطالعه قرار گرفتند. این عده به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. شدت درد با استفاده از پرسشنامه درد مگ گیل و ناتوانی با استفاده از پرسشنامه رولند موریس بدست آمد. همچنین با استفاده از تست سورنسن استقامت عضلات اکستنسور تنه اندازه گیری شد. بیماران گروه تجربی به مدت شش هفته تحت تمرین درمانی ویژه قرار گرفتند. متغیرها در هر دو گروه قبل از تمرین و نیز در هفته های سوم و ششم تمرین اندازه گیری شدند. نتایج به دست آمده در محیط نرم افزاری SPSS 16 با استفاده از آزمون Repeated Measure (GLM)، (P<0.05) مورد تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که میزان درد پس از 3 هفته تمرین بهبود نیافت. اما، بعد از 6 هفته ورزش درمانی به صورت معناداری (حدود 42%) درد کمر بیماران کاهش یافت. در میزان ناتوانی و استقامت عضلانی افراد مبتلا به کمردرد تحت حاد، در قبل و بعد از تمرین تفاوت معناداری مشاهده نشد.بحث و نتیجه گیری: در بیماران کمردرد تحت حاد انجام شش هفته برنامه تمرینات استقامتی ارائه شده موجب کاهش درد بیماران می شود، اما این برنامه تمرین در مورد ناتوانی و استقامت عضلات اثری نداشت. این نتیجه را به دوگونه می توان تفسیر نمود. احتمال اول اینکه مدت زمان تمرین کوتاه بوده است. احتمال دوم این است که تمرینات استقامتی برای درمان کمردرد تحت حاد مناسب نیست.

هدف از پژوهش بررسی اثر فعالیت هوازی بر غلظت IgG سرم بود. بدین منظور 10 دانشجو مرد تربیت بدنی با دامنه سنی 21 تا 24 سال و میانگین شاخص توده بدن 22.22 کیلوگرم بر مترمربع به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. فعالیت هوازی بر روی دوچرخه کارسنج به مدت 30 دقیقه با شدت 70 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه انجام شد. قبل و بعد از فعالیت هوازی از آزمودنی ها نمونه خونی گرفته شد. تغییرات غلظت IgG سرم در پیش آزمون و پس آزمون با آزمون t وابسته با استفاده از نرم افزار spss آنالیز شد. نتایج نشان داد که یک جلسه فعالیت هوازی زیر بیشینه تاثیر معناداری در غلظت IgG سرم نداشت (p=0.357). این پژوهش نتیجه می گیرد که یک جلسه فعالیت هوازی زیر بیشینه تاثیری بر غلظت IgG سرم ندارد و نگرانی برای ورزشکاران و مربیان وجود ندارد که فعالیت زیر بیشینه عملکرد سیستم ایمنی را مختل می کند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین قدرتی بر پروتئین واکنش دهنده- C و فیبرینوژن بود.روش: بدین منظور تعداد 24 دانش آموز 18-16 ساله سالم و غیر فعال دبیرستان شبانه روزی حاج جلیل فلاحی شهرستان مرودشت با میانگین سن 16.91±0.92 سال، میانگین وزن 74.19±5.05 کیلوگرم و میانگین قد 170.40±5.04 سانتی متر به صورت داوطلبانه و بر حسب شرایط مورد نیاز تحقیق از طریق فراخوان و اطلاع از شرایط پژوهش انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی به دو گروه تمرین قدرتی و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین قدرتی به مدت هشت هفته (سه روز در هفته) با شدت 75-60 درصد یک تکرار بیشینه به اجرای تمرین قدرتی پرداختند. در هر جلسه هشت ایستگاه تمرینی به کار رفت و حرکات هر ایستگاه در سه نوبت اجرا شد. قبل و بعد از هشت هفته تمرین از همه آزمودنی ها در حالت ناشتا از ورید بازویی دست راست خون گیری (پنج میلی لیتر) به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق از آزمون های آماری t مستقل و t وابسته استفاده شد (P£0.05).یافته ها: نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین قدرتی منجر به کاهش معنی دار پروتئین واکنش دهنده - C (P=0.02) و فیبرینوژن (P=0.003) گردید.نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش نتیجه گیری می شود که تمرین قدرتی به مدت هشت هفته می تواند اثرات مفیدی روی برخی نشانگرهای التهابی بگذارد و با کاهش پروتئین واکنش دهنده - C و فیبرینوژن باعث کاهش خطر حوادث بیماری های قلبی - عروقی شود.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر 10 هفته تمرین مقاومتی، استقامتی و موازی (ترکیب تمرین مقاومتی و استقامتی) منتخب بر TNF-a و IgA پلاسمای خون مردان فعال بود. آزمودنی ها که شامل 28 نفر دانشجوی پسر تربیت بدنی بودند به صورت تصادفی به سه گروه تمرین استقامتی (10= تعداد)، تمرین مقاومتی (9= تعداد) و گروه تمرین موازی (9= تعداد) تقسیم شدند. برنامه های تمرین به مدت 10 هفته و سه جلسه در هفته اجرا شد. برای اندازه گیری TNF-aو IgA از کیت با روش الایزا استفاده شد. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و آمار استنباطی مقایسه و معنی داری نتایج تعیین شد. نتایج معنی دار توسط آزمون تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد انجام یک دوره تمرین هوازی باعث تغییر معنادار در هیچ یک از TNF-a و IgA نشده است، اما نتایج در گروه تمرین مقاومتی باعث تغییر معنادار در درصد و میزان TNF-a و IgA شده است. همچنین نتایج گروه تمرین موازی نشان داد که تفاوتی در TNF-a و IgA در قبل و بعد از دوره تمرین مشاهده نشد. با توجه به این نتایج می توان گفت که تمرین مقاومتی نقش موثرتری بر تغییرات برخی از اجزای ایمنی دارد و باعث تقویت و سازگاری ایمنی اکتسابی شده است.