تحقیقات در علوم زیستی ورزشی
سال:1393 | دوره:4 | شماره:14 |تعداد مقالات:6

سبک زندگی غیر فعال با عملکرد ریوی ناکارامد ارتباط دارد و توانایی کارکرد سالم سیستم تنفسی و ریوی افراد ارتباط مستقیم با سلامت عمومی افراد دارد و قبل از هرگونه فعالیت ورزشی نیاز به گرم کردن با شدت مناسب وجود دارد گرم کردن قبل از شروع ورزش 2 کارکرد اساسی به همراه دارد، یکی بهبود عملکرد ورزشکار و همچنین دیگری جلوگیری از آسیب دیدگی. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر دو نوع گرم کردن شدید و متوسط بر روند تغییرات تهویه ریوی (VE) و معادل تهویه ای اکسیژن (VE/VO2) در طی زمان های متفاوت بعد از گرم کردن شدید و متوسط در بازیکنان بسکتبال زن تهرانی می باشد. در پژوهش حاضر 7 بازیکن بسکتبال زن نخبه با میانگین سنی 21±1.52 سال و میانگین قد 166.8±3.72 سانتی متر و وزن 60.85±5.76 کیلوگرم به صورت هدفمند از بین تیم های بسکتبال دسته یک استان تهران انتخاب شدند. آزمودنی ها در دو جلسه جداگانه دو پروتکل گرم کردن متوسط (با 65 درصد ضربان قلب بیشینه) و گرم کردن شدید (با 85 درصد ضربان قلب بیشینه) را به مدت شش دقیقه پیش از ورزش اجرا کردند. پس از آن ورزش بیشینه را بر اساس پروتکل بالک و ویر تا رسیدن به واماندگی اجرا کردند. شاخص های تنفسی توسط دستگاه تجزیه گاز های تنفسی مدل 600ZAN اندازه گیری شد و مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که میزان معادل تهویه ای اکسیژن به هنگام ورزش بیشینه پس از گرم کردن شدید دارای میانگین معنا دار بالاتری نسبت به پس از گرم کردن متوسط در زمان های صفر، 3، 6 و 9 مشاهده گردید.

مقدمه: ویسفاتین آدیپوکینی است که به تازه گی کشف شده است و مقدار آن در چربی احشایی زیاد است. فعالیت بدنی روش مناسبی برای کاهش وزن و جلوگیری از چاقی و بیماری های مرتبط با چاقی است. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیرات هشت هفته تمرینات منتخب هوازی با ترکیبی بر ویسفاتین سرم و مقاومت به انسولین زنان چاق غیر فعال بود.روش کار: 24 زن چاق با میانگین سنی 17.33 سال و شاخص توده بدن 31.14 کیلوگرم بر مترمربع به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به 3 گروه 8 نفره کنترل، تمرین هوازی و تمرین ترکیبی تقسیم شدند. تمرین شامل 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه یک ساعت بود. قبل و بعد از اجرای پروتکل نمونه خونی گرفته شد. داده ها با روش آماری آنالیز واریانس یک راهه و با استفاده از نرم افزار SPSS 18 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که سطوح ویسفاتین در هر دو گروه تمرین هوازی و تمرین ترکیبی به طور معنی داری کاهش یافت و بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت. همچنین، شاخص مقاومت به انسولین در هر دو گروه تمرین هوازی و تمرین ترکیبی به طور معنی داری کاهش یافت و بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت. بحث و نتیجه گیری: این مطالعه نتیجه می گیرد که تمرین هوازی و ترکیبی با کاهش نیمرخ لیپیدی، سطوح ویسفاتین و شاخص مقاومت به انسولین می تواند از چاقی و عوارض مرتبط با چاقی جلوگیری کند.

هدف: هدف از تحقیق حاضرتاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر آدیپونکتین و نیمرخ چربی بود. روش شناسی: 24 نفر از کارمندان زن غیرفعال دانشگاه علوم پزشکی شیراز به طور داوطلب با میانگین سن 44.5±5.35 سال، وزن 65.66±13.12 کیلوگرم و قد 159.1±6.42 سانتیمتر در این تحقیق شرکت کردند. در اجرای این تحقیق طرح دو گروهی پیش آزمون پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت. آزمودنی های این پژوهش به روش تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. در ابتدا از تمامی آزمودنی ها، آزمون توان به عمل آمد، سپس به دو گروه یکسان تقسیم شدند، سپس خونگیری به عمل آمد. گروه تجربی تمرینات خود را به مدت دوماه انجام دادند. در پایان دوره از تمامی آزمودنی ها خونگیری به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل استنباطی داده ها از آزمون t مستقل و وابسته استفاده گردید (a£0.05). یافته ها: نتایج حاصل از آزمون فرضیه های پژوهش نشان داد دوماه تمرین هوازی اثر معنی داری بر افزایش ادیپونکتین (p=0.443)، کاهش کلسترول تام p=0.062))، افزایش لیپوپروتئین پرچگال (p=0.001) و کاهش تری گلیسرید (p=0.511) ندارد اما کاهش معنی داری برلیپوپروتئین کم چگال دارد (p=0.014). نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر استنباط می شود که هشت هفته تمرین هوازی با شدت 55 تا 65 درصد ضربان قلب ذخیره ای اثر معنی داری بر تغییرات ادیپونکتین و نیمرخ چربی زنان ندارد. اما کاهش لیپوپروتئین کم چگال میتواند شاخصی برای اثر مثبت تمرینات باشد.که دلیل تناقض در نتایج در کنترل نبودن سایر فاکتورها نظیر تغذیه، ضربان قلب استراحت، نوع تمرینات و استرس هنگام خونگیری باشد و همچنین جنسیت نیز عامل قابل توجهی است که میتواند بر نتایج تاثیر بگذارد.

این مطالعه به منظور بررسی اثر مکمل سازی کراتین پیش از محرومیت از خواب همراه با فعالیت سبک بر تعادل و سطح کورتیزول و کاتکولامین دختران ورزشکار انجام شد. آزمودنی های این تحقیق 24 دختر والیبالیست بودند که پس از تکمیل فرم رضایت نامه با توجه به معیارهای ورود به تحقیق انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه کنترل و دارونما و تجربی قرار گرفتند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی ها به عنوان پیش آزمون، با استفاده از تست لک لک و ستاره ارزیابی شد و از همه آنها برای ارزیابی سطوح کورتیزول و اپی نفرین و نوراپی نفرین 5 سی سی خون از ورید بازویی گرفته شد. گروه تجربی و دارونما به مدت یک هفته و 4 بار در روز (هر بار 5 گرم) کراتین و دارونما دریافت کردند، همراه با آن فعالیت سبک انجام دادند. بعد از مصرف مکمل کراتین و دارونما، گروه تجربی و دارونما در روز هشتم به مدت 24 ساعت بیدار ماندند. سپس به عنوان پس آزمون از همه آزمودنی ها مجددا برای ارزیابی تعادل و سطوح کورتیزول و کاتکولامین ها آزمون به عمل آمد. نتایج تجزیه تحلیل آماری داده ها نشان داد که مصرف مکمل کراتین پیش از محرومیت از خواب همراه با فعالیت سبک، تاثیر معنی داری در تعادل ایستا، پویا و سطح کورتیزول و کاتکولامین ها در دختران ورزشکار دارد (P<0.05). همچنین این نتایج نشان داد که در گروه دارونما وکنترل تغییر معنا داری در متغیرهای تحقیق مشاهده نشد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره آب درمانی بر آمادگی جسمانی و تعادل پسران معلول ذهنی بود. آزمودنی های این تحقیق 30 دانش آموز پسر با معلولیت ذهنی بودند که بر طبق معیارهای ورود به تحقیق و آگاهی کامل والدین آنها از مراحل اجرای کار انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. قبل از شروع پروتکل تمرینی، متغیرهای آمادگی جسمانی (شامل: استقامت قلبی عروقی، استقامت عضلانی کمربند شانه، انعطاف پذیری، سرعت، چابکی، تعادل ایستا و تعادل پویا) ارزیابی شد. گروه تجربی تمرینات خود را در آب به مدت شش هفته (سه جلسه در هفته) انجام دادند و گروه کنترل در طول انجام تحقیق هیچ گونه فعالیت ورزشی را انجام ندادند. در نهایت بعد از انجام پروتکل تمرینی، آزمون مجدد جهت ارزیابی متغیرهای مورد نظر استفاده شد. برای تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون هر یک از گروه های تجربی و کنترل از روش آماری t وابسته با استفاده از نرم افزار SPSS استفاده شد. پس از تجزیه و تحلیل فاکتورهای اندازه گیری شده نتایج نشان داد که اجرای تمرینات منتخب در آب، باعث بهبود معنی داری در میزان استقامت عضلانی کمربند شانه، انعطاف پذیری، چابکی، تعادل ایستا و پویا در گروه تجربی شد. بنابراین می توان بیان کرد که این نوع تمرینات می تواند شیوه موثری در بهبود امادگی جسمانی در این افراد باشد.

هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه اثر انواع شدت های انقباض ارادی بر پرش عمودی ورزشکاران پارکور است. دوازده ورزشکار رشته پارکور (با میانگین سنی 21.9±2.4 سال، و میانگین وزنی 67.8±3.4 کیلوگرم) که در باشگاه های شهرستان کرمانشاه مشغول به فعالیت بودند به طور داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها در چهار روز با فاصله زمانی 48 ساعت به صورت تصادفی چهار وضعیت تمرینی: گرم کردن معمولی (شرایط کنترل)، گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت زیر بیشینه (35 درصد 1RM)، گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت بیشینه (95 درصد 1RM)، و گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت فوق بیشینه (120 درصد 1RM) را اجرا کردند. چهار دقیقه پس از اجرای هر پروتکل، از افراد آزمون پرش عمودی به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. نتایج نشان داد که تنها اجرای گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت بیشینه باعث افزایش معناداری در ارتفاع پرش عمودی نسبت به حالت کنترل می شود (p=0.02). همچنین، ارتفاع پرش عمودی متعاقب گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت بیشینه به طور معناداری بیشتر از ارتفاع پرش عمودی متعاقب گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت های زیربیشینه و فوق بیشینه بود (به ترتیب p=0.03، p=0.01). بنابراین، می تواند گفت اجرای پرش عمودی پس از گرم کردن معمولی همراه با نیم اسکوات پویا با شدت بیشینه بهترین عملکرد را برای افراد به ارمغان می آورد.