تحقیقات در علوم زیستی ورزشی
سال:1392 | دوره:3 | شماره:10 |تعداد مقالات:9

مقدمه: هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات یوگا بر آگاهی بدنی دانشجویان دختر بود.روش کار: این تحقیق از نوع نیمه تجربی است. نمونه آماری 40 دانشجوی دختر 18 تا 26 ساله دانشگاه پیام نور شیراز بودند که به صورت تصادفی در دو گروه تمرینات یوگا و کنترل قرار گرفتند. آگاهی بدنی دانشجویان توسط پرسشنامه آگاهی بدنی شیلدز (1989) اندازه گیری شد. تمرینات یوگا شامل 8 هفته تمرین به صورت 3 جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه اجرا گردید. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد بهبود معنی داری در آگاهی بدنی و زیر مقیاس های آن (به جز چرخه خواب و بیداری) در گروه تجربی در مقایسه با سطح پایه و گروه کنترل پس از 8 هفته تمرینات یوگا دیده شد (p=0.001).نتیجه گیری: اثر تمرینات یوگا بر آگاهی بدنی دانشجویان را می توان به اثرات مثبت یوگا بر جسم و روان نسبت داد و این نتیجه حاکی از بهبود ارتباط ذهن و بدن و توجه بیشتر دانشجویان به خود در اثر تمرینات یوگا می باشد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی نورموباریک بر غلظت VEGF، اریتروپویتین، VO2max و شاخص خستگی بود. بدین منظور 24 دانشجوی مرد غیرورزشکار داوطلب شرکت در پژوهش شدند. آزمودنی ها بر اساس حداکثر اکسیژن مصرفی در سه گروه هشت نفره، تمرین در شرایط هایپوکسی مطابق با ارتفاع 4200 متر، تمرین در شرایط نورموباریک و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها پرسشنامه مشخصات عمومی و پزشکی را تکمیل نمودند، و برخی از شاخص های ترکیب بدن آنها نیز اندازه گیری شد. روز قبل از شروع دوره تمرینی در حالت ناشتا از آزمودنی ها خونگیری بعمل آمد. شاخص خستگی با تست وینگیت وVO2max  آنها بوسیله دستگاه گاز آنالیزور اندازه گیری شد. هر دو گروه تجربی پروتوکل تمرینی مشابه را داشتند. (55% تا 75% اکسیژن مصرفی بیشینه به صورت فزاینده به مدت 45 دقیقه) بجز گروه هایپوکسی که با 12% هایپوکسی تمرین کردند. پروتوکل تمرینی شامل سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته بود. گروه کنترل هیچ گونه تمرینی انجام نداد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و تحلیل واریانس دو طرفه (p£0.05). استفاده شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی - نورموباریک باعث تغییر معناداری در غلظت VEGF سرم (افزایش 44 درصد) و VO2max (افزایش 14%) در گروه هایپوکسی نسبت به دو گروه دیگر شد. همچنین هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی هیچگونه تغییری در شاخص خستگی گروه ها ایجاد نکرد.نتیجه گیری: با وجودی که تمرینات استقامتی موجب بهبود vo2max و آنژیوژنز می شود، اما تمرین استقامتی در شرایط هایپوکسی می تواند این بهبود را تسریع کند.

هدف: هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین میزان فعالیت بدنی و دانش تغذیه ای و مقایسه آن در دانشجویان مرد و زن دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد بود.روش پژوهش: جامعه آماری این پژوهش توصیفی پیمایشی را دانشجویان زن و مرد رشته های مختلف تحصیلی در مقاطع کاردانی و کارشناسی دانشگاه آزاد واحد مشهد که در نیمسال دوم 90-89 واحد تربیت بدنی عمومی را انتخاب کرده بودند (4000 نفر) تشکیل دادند. نمونه های آماری پژوهش با توجه به جدول کرجسی - مورگان 376 دانشجو بود (188 مرد و 188 زن)، که به طور تصادفی از بین دانشجویان شرکت کننده در 215 کلاس درس تربیت بدنی عمومی (113 کلاس آقایان و 102 کلاس خانم ها) انتخاب گردیدند. در این پژوهش از پرسشنامه جی وانو ترکانی استفاده گردید (روایی 0.82، اعتبار 0.79).روش های آماری: پس از جمع آوری پرسشنامه ها، برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. از میانگین ، جدول و شکل ها برای توصیف داده ها و از آزمون t استیودنت، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی دانکن و ضریب همبستگی پیرسون برای تحلیل داده ها استفاده گردید (P<0.05).نتایج: بین سطح فعالیت بدنی کل آزمودنی ها و همچنین دانشجویان زن و هم مرد با دانش تغذیه ای آنها رابطه معنی داری وجود ندارد (P>0.05). بین سطح فعالیت بدنی دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنی داری وجود دارد (P<0.05). بین میزان دانش غذایی دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنی داری وجود ندارد (P>0.05). بین میزان دانش غذایی دانشجویان در رشته های مختلف تحصیلی تفاوت معنی داری وجود دارد (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به فرصت خوبی که جوانان ضمن تحصیل در دانشگاه برای آموزش دانش تغذیه ای و سلامت دارند. لذا توصیه می شود به دروس مرتبط با تربیت بدنی و تغذیه برای ارتقای سلامت و دانش تغذیه ای جامعه توجه بیشتری اعمال گردد.

مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی تاثیر روش های مختلف ریکاوری پس از یک فعالیت بیشینه بر سطح لاکتات خون و ضربان قلب در بانوان رزمی کار بود.روش کار: این پژوهش از نوع نیمه تجربی است. از بین 23 رزمی کار که تجربه شرکت در مسابقات کشوری را داشتند، 10 نفر با میانگین سن 23±1.88 سال به طور تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی ها پس از یک فعالیت بیشینه در چهار روز مختلف، یک برنامه سرد کردن 12 دقیقه ای ویژه را انجام دادند: 12 دقیقه استراحت غیرفعال. 12 دقیقه دوی نرم و آهسته. 12 دقیقه کشش ایستا. و شش دقیقه دوی نرم + شش دقیقه کشش ایستا. لاکتات خون و ضربان قلب بلافاصله پس از فعالیت و دقایق شش و 12 ریکاوری اندازه گیری می شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون ویلکاکسون و فریدمن استفاده گردید.یافته ها: هر چهار برنامه سرد کردن باعث کاهش موثر در سطح لاکتات خون و تعداد ضربان قلب پس از یک فعالیت بیشینه شد. در بین برنامه های سرد کردن، روش شش دقیقه دوی نرم + شش دقیقه کشش ایستا باعث بیشترین کاهش در سطح لاکتات خون شد و برنامه 12 دقیقه کشش ایستا، باعث بیشترین کاهش در تعداد ضربان قلب گردید.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که زمان لازم برای سرد کردن باید بیش از پنج دقیقه باشد. بعلاوه، فعالیت هایی که شدت آنها حدود 50% حداکثر ضربان قلب باشد باعث کاهش بیشتر سطح لاکتات خون می شود.

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر مصرف مکمل کافئین بر شاخص خستگی و فشارخون در ورزشکاران هوازی و بی هوازی مرد بود. نمونه آماری شامل 32 مرد سالم از بین ورزشکاران هوازی (16 نفر، سن 2±24 سال) و ورزشکاران بی هوازی (16 نفر، سن 3±25 سال) بود که با طرح دوسوکور، به 7 نفر از هر گروه به جای کافئین پلاسیبو یا دارونما داده شد. جلسه اول آزمون رست (پیش آزمون)، بعد از گذشتن حداقل 4 ساعت از صرف غذا انجام شد. جلسه دوم آزمون رست (پس آزمون)، یک هفته بعد، در حالی انجام شد که آزمودنی ها یک ساعت قبل از شروع آزمون، کافئین یا دارونما را به مقدار 6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن(6mg/kg)  در قالب کپسول های ژلاتینی مصرف کردند. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون های آماری t وابسته نشان داد که مصرف6mg/kg  کافئین بر میزان فشارخون بعد از آزمون رست و همچنین بر میزان شاخص خستگی هم در ورزشکاران هوازی و هم در ورزشکاران بی هوازی تاثیر معناداری دارد و این در حالی است که در هر دو گروه ورزشکاران استقامتی و بی هوازی که از دارونما استفاده کرده بودند تفاوت معناداری بین پیش آزمون و پس آزمون وجود نداشت. به طور کلی با توجه به نتایج تحقیق به نظر می رسد افراد ورزشکار با مصرف 6mg/kg کافئین در شکل کپسول های ژلاتینی یک ساعت قبل از فعالیت ورزشی، بتوانند خستگی خود را کاهش دهند، اما از طرفی مصرف کافئین سبب افزایش فشارخون آنها خواهد شد که ورزشکاران قبل از مصرف کافئین برای سود بردن از منفعت آن این نتایج را در نظر داشته باشند.

ویسفاتین آدیپوکینی است که به تازه گی کشف شده است و مقدار آن در چربی احشایی زیاد است. همراه با چاقی، سطوح پلاسمایی ویسفاتین افزایش می یابد. فعالیت بدنی روش مناسبی برای کاهش وزن و جلوگیری از چاقی و بیماری های مرتبط با چاقی است. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر 12 هفته تمرین راه رفتن در آب بر ویسفاتین سرم و مقاومت به انسولین مردان دیابتی چاق غیر فعال بود. بدین منظور 20 مرد دیابتی چاق با میانگین سنی 55.62 سال و شاخص توده بدن 28.39 کیلوگرم بر مترمربع به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه 10 نفره کنترل و تجربی تقسیم شدند. تمرین شامل 12 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه یک ساعت بود. قبل و بعد از اجرای پروتکل نمونه خونی گرفته شد. داده ها با روش آماری t-test وابسته و با استفاده از نرم افزار SPSS 18 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که سطوح ویسفاتین (p=0.003) و شاخص مقاومت به انسولین (p=0.005) در گروه تجربی به طور معنی داری کاهش یافت. این مطالعه نشان می دهد که تمرین هوازی راه رفتن در آب با کاهش نیمرخ لیپیدی، سطوح ویسفاتین و شاخص مقاومت به انسولین می تواند از چاقی و عوارض مرتبط با چاقی جلوگیری کند.

مصرف مکمل ها ورزشی در چند سال اخیر در میان ورزشکاران رقابتی در اکثر رشته های ورزشی متداول شده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیرات هشت هفته تمرین با وزنه و مصرف مکمل ترکیبی (کربوهیدرات - پروتئین - کراتین) بر قدرت و ترکیب بدن مردان ورزشکار پرورش اندام کار می باشد. آزمودنی ها شامل 18 پرورش اندام کار شهرستان اهواز بود که با توجه به معیارهای ورود به مطالعه به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه تجربی و دارونما قرار گرفتند. هر دو گروه تمرینات خود را به مدت هشت هفته (هفته ای سه جلسه) انجام دادند. گروه تجربی و دارونما (مصرف شبه دارو) روزی دو وعده به مصرف مکمل ترکیبی کربوهیدرات - پروتئین - کراتین و شبه دارو پرداختند (یک وعده در صبحانه ساعت 8 صبح و وعده دوم 15 دقیقه بعد از تمرین با وزنه بعد از ظهر همراه با 350 تا 400 میلی لیتر آب). در روزهایی که تمرین انجام نگرفت مصرف مکمل هم به همان صورت در صبحانه ساعت 8 صبح و همان ساعتی که تمرین در روز قبل تمام شده بود، مصرف شد. یافته های مطالعه نشان داد که پس از اجرای پروتکل تمرینی در گروه تجربی در متغیرهای وابسته (قدرت بالا تنه و پایین تنه و وزن بدون چربی) تفاوت معنی داری مشاهده گردید در حالیکه در وزن چربی و درصد چربی تغییرات معنی دار نبود.

مقدمه: تمرین تناوبی شدید به عنوان یک روش موثر برای توسعه آمادگی در کوتاه مدت میتواند استفاده شود. اثر فیزیولوژیکی تمرینات HIIT در ورزش فوتسال بر سازگاری های فیزیولوژیک مردان فوتسالیست به ویژه کم توان ذهنی تاکنون بررسی نشده است. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف یافتن تاثیر تمرینات تناوبی شدید کوتاه مدت(HIIT)  بر توان هوازی مردان فوتسالیست ID انجام شد.مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 16 آزمودنی با میانگین سنی 20 تا 29 سال به صورت داوطلب شرکت کردند که به طور تصادفی در دو گروه تمرینات HIIT (n=10) و تمرینات هوازی (n=6) تقسیم شدند. تمرینات شامل ده جلسه و سه جلسه در هفته بود. جلسات تمرینی شامل گرم کردن، بخش اصلی تمرین و سرد کردن بود. گروه تمرین هوازی در مرحله اصلی تمرین بر روی تردمیل دویدند، گرم کردن گروه HIIT به صورت عمومی و اختصاصی (تمرینات ایستگاهی - اینتروال، دایره ای) انجام شد و در مرحله اصلی داوطلبان بر روی تردمیل بر مبنای VO2peak دویدند. زمان فعالیت به استراحت 1 به 3 منظور گردید و روند افزایش شدت تمرینات به شکل زیر بود: سه جلسه ابتدایی 100%، جلسه چهارم و پنجم 110%، جلسه ششم و هفتم 120% و سه جلسه آخر 130 درصد VO2peak. سرد کردن شامل 20 دقیقه تمرینات ریلکسیشن و کشش های پردامنه جهت ریکاوری بود. آزمون ها یک هفته قبل از اجرای پروتکل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی گرفته شد. از روش های آماری t- مستقل و وابسته جهت تجزیه تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که اجرای پروتکل تمرین HIIT و هوازی بر VO2peak، vVO2peak، ضربان قلب در VO2peak، نبض اکسیژن، مسافت طی شده تا رسیدن به VO2peak، ضربان قلب تاثیر معنادار ندارد.نتیجه گیری: در کل نتایج تحقیق حاضر برای اولین بار نشان داد یک دوره کوتاه مدت تمرینات HIIT در فوتسالیست های نخبه ID منجر تغییر معناداری در آمادگی هوازی نگردید.