سلامت و روان شناسی
سال:1390 | دوره:1 | شماره:3 |تعداد مقالات:9

انسان موجودی متفکر و خلاق است و تربیت وی نیازمند به کارگیری روش های ویژه، از جمله روش های «تجربی» و «علمی» است. امروزه، انسان برخلاف گذشته به آموزش هایی می اندیشد که کاربردی باشند و برای رفع مشکلات او را یاری رسانند.

این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی مداخله ای آیات قرآنی بر سلامت روان در زنان مضطرب و افسرده انجام گرفت. بدین منظور 60 زن به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل کاربندی شدند. از شرکت کنندگان خواسته شد که قبل از شروع درمان و بعد از اتمام آن، مقیاس های سلامت عمومی (GHQ)، مقیاس اضطراب بک (BAI) و مقیاس افسردگی بک (BDI) را تکمیل کنند. داده های پژوهش با استفاده از روش ها و شاخص های آماری شامل میانگین، انحراف معیار، t مستقل و تحلیل کوواریانس تک متغیره (ANOVA) بررسی شد. نتایج تحلیل نشان داد که سطح سلامت روان در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معناداری ارتقا یافته است و مداخله درمانی آیات قرآنی در کاهش علائم مرضی و افزایش سلامت عمومی موثر بوده است. همچنین مداخله درمانی آیات قرآنی در کاهش علائم اضطرابی در بیماران نیز موثر بوده، اما تاثیر چندانی در کاهش علائم افسردگی نداشته است.

هدف از انجام این پژوهش، مطالعه توانمندی جهت گیری زندگی، کیفیت زندگی و حمایت اجتماعی ادراک شده در پیش بینی بهزیستی جسمی بیماران مبتلا به لوکمی حاد بعد از پیوند مغز استخوان آلوژن است. مطالعه حاضر از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به لوکمی حاد کاندید پیوند مغز استخوان آلوژن است. بدین منظور 58 فرد مبتلا به لوکمی حاد (شامل 38 نفر مرد و 20 نفر زن) سنین بین 45-18 طی مدت 13 ماه به روش نمونه گیری تمام شمار انتخاب شدند و مورد کاربندی قرار گرفتند. داده ها به وسیله آمارتوصیفی، تحلیل یک و چند متغیره و با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 16) تجزیه و تحلیل شدند. سپس افراد نمونه قبل از پیوند، از نظر عوامل روان اجتماعی ارزیابی شدند و یک، دو و سه ماه بعد از پیوند نیز از نظر بهزیستی جسمی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل بیانگر این است که کیفیت زندگی و حمایت اجتماعی ادراک شده توانایی پیش بینی بهزیستی جسمی بعد از پیوند آلوژن را دارند، درحالی که جهت گیری زندگی قادر به پیش بینی هیچ یک از متغیرهای بهزیستی جسمی نبود. در کل به نظر می رسد، توجه به عوامل روان اجتماعی قبل از پیوند و در مدت بهبودی به منظور نتیجه بهتر، موثر باشد.

هدف این پژوهش اثربخشی آموزش مهارت های زندگی در بعد کسب مهارت کنترل خشم و مدیریت استرس بر میزان قند خون بیماران دیابتی است. جامعه مورد پژوهش مردان بیست تا شصت ساله دیابتی شهرستان کرج است که از این جامعه آزمودنی های این پژوهش را 60 بیمار مرد دیابتی شهرستان کرج تشکیل می دهند. این افراد به دو گروه سی نفره (گروه کنترل و گروه آزمایشی) تقسیم شدند. مدت زمان آموزش شش هفته و هر هفته سه جلسه بود.که برای گروه آزمایش اجرا شد. ابتدا سطوح خونی قند، ناشتا (FBS)، قند 2 ساعت پس از جذب (2HPP) و هموگولوبین گلیکوزیله (HbA1C) اندازه گیری شد و مجددا بعد از آموزش آزمایش دوباره اندازه گرفته. نتایج پیش و پس از آزمون گروه کنترل و آزمایش در متغیرهای مورد مطالعه با استفاده از روش آماری کوواریانس مقایسه شد. طبق نتایج، آموزش مهارت کنترل خشم و مدیریت استرس باعث کاهش معناداری HbA1C FBS (P<0.05)، 2HPP در افراد گروه آزمایشی می شود. بعد از دو ماه آموزش، آزمون پیگیری به عمل آمد که نتایج گروه آزمایشی کاهش معنا داری را نسبت به قبل از آموزش در مقایسه با گروه کنترل نسبت به گلوکز نشان می داد.

هدف از این تحقیق، بررسی رابطه ورزش با سلامت روان و شادکامی در بین دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه شهر کرمان بوده است. روش پژوهش، توصیفی به شیوه همبستگی است و نمونه مورد بررسی 384 دانش آموز دختر و پسر مقطع متوسطه شهر کرمان می باشد که به روش خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده اند، برای گردآوری اطلاعات از پرسش نامه 28 سوالی سلامت روان (1979)، برای سنجش شادکامی از پرسش نامه 29 ماده ای شادکامی آکسفورد (1989) و برای تعیین نوع و میزان ورزش از پرسش نامه 15 سوالی محقق ساخته استفاده شده است. اطلاعات با نرم افزار آماری SPSS 18 و با استفاده از آمار توصیفی، رگرسیون دومتغیره و چندمتغیره و تی تست تحلیل شد. نتایج بیانگر آن است که با اطمینان (p<0.01) بین ورزش و سلامت روان، ورزش و شادکامی و سلامت روان و شادکامی رابطه مثبت و معنا داری وجود دارد. همچنین از خرده مقیاس های سلامت روان، بین اضطراب و افسردگی با شادکامی (p<0.01) رابطه منفی و معناداری وجود دارد، در حالی که بین کارکرد جسمانی و کارکرد اجتماعی با شادکامی رابطه معناداری وجود ندارد. هم چنین نتایج حاکی از آن است که میزان ورزش و سلامت روان آزمودنی ها در دو گروه دختر و پسر تفاوت معناداری با هم دارد (p<0.05)، اما بین شادکامی دختران و پسران تفاوت معنا داری دیده نشد.

مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر سطح کیفیت زندگی بیماران دیابتی صورت گرفته است. در این مطالعه شبه آزمایشی، طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه به کار رفته است.جامعه آماری پژوهش عبارت است از بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز بهداشتی درمانی شهدای فردیس کرج. نمونه ها شامل بیماران دیابتی 40 تا 65 سال بوده که با داشتن سایر شرایط ورود به پژوهش، انتخاب شدند. نمونه ها، با استفاده از روش تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، فرم کوتاه پرسش نامه کیفیت زندگی بود. ابتدا پیش آزمون از هر دو گروه به عمل آمد، سپس، گروه آزمایش طی 8 جلسه 5/1 ساعتی در طول2 ماه، مهارت های زندگی را آموزش دیدند. سپس از هر گروه پس آزمون به عمل آمد و داده های حاصل با استفاده از نرم افزار آماری SPSS، تحلیل واریانس چند متغیره، آزمون آماری مجذور کای و تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها حاکی از آن اند که گروه آزمایش در پس آزمون، افزایش معناداری در نمرات سطح کیفیت زندگی به ویژه در ابعاد سرزندگی، عملکرد اجتماعی، سلامت روانی و سلامت عمومی، دارد (p=0.000)، ولی گروه کنترل، افزایش معناداری در نمرات متغیر های یاد شده نداشت (p>0.05). در کل به نظر می رسد که آموزش راه مناسبی برای کاهش عوارض دیابت و افزایش سطح کیفیت زندگی در مبتلایان است و در مقایسه با دیگر اقدامات بهداشتی درمانی هزینه کمتری در بردارد و از بروز عوارض دیابت جلوگیری می کند.

هدف این پژوهش حاضر مقایسه تنظیم هیجانی دانشجویان سیگاری و غیرسیگاری بود که به شیوه علی مقایسه ای انجام شد و جامعه آماری این پژوهش تمامی دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی در سال تحصیلی 90 89 بودند. نمونه آماری پژوهش 80 دانشجوی سیگاری و 80 دانشجوی غیرسیگاری بودند که داوطلبانه انتخاب شدند و به پرسش نامه تنظیم هیجانی گراس و جان (2003) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از تحلیل آزمون (t) برای دو گروه مستقل تحلیل شد.نتایج پژوهش نشان داد که دانشجویان غیرسیگاری از ارزیابی مجدد (به عنوان یک راهبرد تنظیم هیجانی مثبت) و دانشجویان سیگاری از فرونشانی (به عنوان یک راهبرد تنظیم هیجانی منفی) بیش تر استفاده می کنند. به نظر می رسد که اختلال در تنظیم هیجانی و از عوامل خطرزای مصرف سیگار برای دانشجویان است.

در این مطالعه با هدف مقایسه نگرش مذهبی، ادراک استرس و سلامت روان در دانشجویان سیگاری و غیرسیگاری انجام شد. این پژوهش پس رویدادی از نوع مورد شاهدی است. نمونه آماری این پژوهش شامل 200 نفردانشجو (100 نفر سیگاری و 100 نفر غیرسیگاری) بودند که داوطلبانه انتخاب شدند. سپس آزمودنی ها با استفاده از پرسش نامه نگرش سنج مذهبی براهنی، مقیاس ادراک استرس (PSS) و پرسش نامه سلامت عمومی (GHQ) ارزیابی شدند. برای تحلیل داده ها از آزمون t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که دو گروه از لحاظ نگرش مذهبی، ادراک استرس و سلامت روان تفاوت معناداری با هم دارند،. به طوری که میانگین نگرش مذهبی و ادراک استرس مثبت در دانشجویان غیرسیگاری، به طور معنادار بیش تر از دانشجویان سیگاری بود و میانگین ادراک استرس منفی و سلامت روانی در دانشجویان سیگاری، به طور معناداری بیش تر از دانشجویان غیرسیگاری بود. همچنین یافته ها نشان داد که نگرش مذهبی در هر دو گروه با ادراک استرس مثبت رابطه مثبت و با ادراک استرس منفی و سلامت روانی رابطه منفی دارد. از سویی، سلامت روانی با ادراک استرس مثبت رابطه منفی و با ادراک استرس منفی رابطه مثبت دارد. بنابراین، بر اساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که با افزایش نگرش مذهبی دانشجویان و آموزش راهبردهای مقابله با استرس می توانیم از سیگاری شدن آن ها جلوگیری کنیم.

هدف از این مطالعه بررسی کیفیت زندگی در مراحل مختلف یائسگی زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر کرج بودکه در این مطالعه توصیفی مقطعی 276 زن چهل تا شصت ساله مورد مطالعه قرارگرفتند. نمونه گیری به روش تصادفی چند مرحله ای انجام شدو ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه های استاندارد کیفیت زندگی درزنان یائسه بود که با روش مصاحبه تکمیل و اطلاعات به وسیله نرم افزار آماری SPSS و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون کای دو تحلیل شد. بر اساس نتایج به دست آمده 72.3% زنان در مرحله قبل از یائسگی و 49.3% زنان در حوالی یائسگی کیفیت زندگی مناسبی داشتند 87.1% زنان در گروه یائسه کمتر از پنج سال و 79.2% در گروه یائسه بیشتر مساوی پنج سال زندگی با کیفیت متوسطی داشتند. بر اساس آزمون کای دو بین کیفیت زندگی با مراحل مختلف یائسگی ارتباط معناداری وجود دارد (P=0.001). شدت علائم یائسگی 73.8% زنان قبل از یائسگی در حدی بود که مشکلی برای آن ها ایجاد نکرده بود، اما در افراد یائسه 69.4% شدت علائم یائسگی افزایش یافته و باعث اختلال در زندگی روزمره و کیفیت نامناسب زندگی آن ها شده بود (P=0.001). هم چنین بین مدت یائسگی و کیفیت زندگی ارتباط معنا داری وجود ندارد (P=0.441). طبق نتایج این مطالعه، کیفیت زندگی در مراحل مختلف یائسگی تغییر می کند ولی بعد از یائسگی زمان آن تاثیری بر کیفیت زندگی ندارد. بر همین اساس، آموزش در مورد بهداشت میانسالی در دو بعد آموزش همگانی و آموزش عالی ضرورت می یابد تا با افزایش آگاهی نگرش ها تغییر کند و سلامت در مراحل مختلف یائسگی ارتقا یابد.