پزشکی ورزشی و آمادگی جسمانی
سال:1392 | دوره:1 | شماره:1 |تعداد مقالات:6

هدف از این پژوهش، بررسی اثر 8 هفته تمرین هوازی بر میزان تغییرات امنتین-1، مقاومت به انسولین،CRP  و نیمرخ لیپیدی در زنان سالمند اضافه وزن و چاق بود. 30 زن سالمند به صورت تصادفی به دو گروه هوازی و گواه تقسیم شدند. سپس فعالیت ورزشی هوازی به مدت 8 هفته انجام گردید. برای تعیین شاخص های بیوشیمیایی شامل امنتین، مقاومت به انسولین،CRP  و نیمرخ لیپیدی نمونه خونی قبل، بلافاصله و 48 ساعت پس از فعالیت ورزشی هوازی نمونه خونی گرفته شد. برای توصیف آماری داده ها از میانگین و انحراف معیار و برای تحلیل استنباطی داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و برای مقایسه بین گروهی از آزمون آنکوا استفاده شد. در صورت مشاهده نتایج معنادار از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. سطح معناداری P<0.05 بود. 8 هفته فعالیت ورزشی هوازی باعث افزایش معنادار امنتین-1 و HDL شد (P£0.5). همچنین نتایج کاهش معناداری در CRP، LDL و مقاومت به انسولین نشان داد (P£0.5). یافته های این پژوهش در مجموع نشان داد که فعالیت ورزشی هوازی باعث افزایش امنتین-1 و بهبود نیمرخ لیپیدی و کاهش CRP می شود. این نتیجه نشان دهنده بهبود حساسیت انسولین پس از فعالیت ورزشی و نقش ضدالتهابی امنتین می باشد.

هدف این پژوهش، بررسی اثر تمرین های ترکیبی به همراه مصرف مکمل منیزیم بر استقامت، خستگی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به ام اس بود. 35 زن مبتلا به بیماری ام اس که در انجمن ام اس همدان عضویت داشتند و نمره بین 1 تا  (EDSS) 5 کسب کرده بودند، داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به صورت تصادفی به سه گروه تجربی و یک گروه گواه تقسیم شدند. در ابتدای تحقیق میزان استقامت عمومی با «آزمون 6 دقیقه راه رفتن»، خستگی با «پرسشنامه خستگی MIFS21»، کیفیت زندگی با «پرسشنامه کیفیت زندگی 54 سوالی» در تمام آزمودنی ها اندازه گیری شد. سپس یکی از گروه های تجربی به مدت 8 هفته به تمرین های ترکیبی شامل ایروبیک، مقاومتی و استقامتی پرداختند. گروه تجربی دیگر در طول دوره تحقیق صرفا مکمل منیزم مصرف کردند و گروه تجربی سوم هم در تمرین های ترکیبی شرکت داشتند و هم مکمل منیزیم مصرف کردند. پس از 8 هفته از هر 4 گروه پس آزمون به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از مقایسه بین گروهی و آزمون کواریانس (P£0.05) استفاده شد که با نرم افزار SPSS انجام گردید. نتایج نشان داد که تمرین های ترکیبی همراه با مکمل منیزیم استقامت عمومی را به طور معناداری افزایش می دهد (P£0.05)، اما بر روی خستگی و کیفیت زندگی تاثیر معناداری نداشت (P³0.05). با توجه به نتایج این پژوهش می توان گفت زنان مبتلا به ام اس با درجه ناتوانی (1 تا 5) ضمن استفاده از تمرین های ترکیبی (ایروبیک، مقاومتی و استقامتی) از مکمل منیزیم استفاده نمایند.

خطر بروز آسیب در بسکتبال قابل توجه است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر پست بازیکنان مرد بسکتبال لیگ برتر ایران بر میزان بروز آسیب های ورزشی آن هاست. به این منظور 100 فیلم ویدیوئی از مسابقات در فصل 87 - 86 تهیه و مورد تجزیه و تحلیل یکی از پژوهشگران قرار گرفت و اطلاعات مربوط به پست بازیکنان و آسیب آن ها ثبت شد. در مجموع 55 آسیب در این 100 مسابقه اتفاق افتاد، بازیکنان فوروارد (40 درصد) به طور معناداری بیش از سایر پست ها آسیب دیدند (c2= 35.4 ,P<0.05). بیشتر آسیب دیدگی ها ناشی از برخورد مستقیم بود (72.72 درصد). بین تیم های مهمان و میزبان از نظر میزان بروز آسیب دیدگی تفاوت معناداری وجود دارد (c2= 3.84 ,P<0.05). از نتایج این تحقیق نشان داد که میزان بروز آسیب، سازوکار آن و ناحیه در معرض آسیب در پست های مختلف بسکتبال متفاوت است. این نکات در طراحی برنامه های پیشگیرانه از آسیب موثر است و به بازیکنان، مربیان و تیم پزشکی کمک زیادی می کند.

برای بررسی اثر مصرف کافئین پس از بارگیری کراتینی بر استقامت عضلانی و سطوح کورتیزول و کاتکولامین مردان ورزشکار، 12 دانشجوی داوطلب ورزشکار، ابتدا در آزمون های ارزیابی عملکرد استقامت عضلانی بالاتنه (پرس سینه) و پایین تنه (اکستنشن ساق پا) به صورت وزنه زنی با وزنه 70 درصد یک تکرار بیشینه تا واماندگی شرکت کردند و بعد از آزمون، برای ارزیابی سطوح کورتیزول، اپی نفرین و نوراپی نفرین 5 سی سی نمونه خونی از ورید بازویی آنان گرفته شد. سپس در 3 موقعیت دارونما، تجربی 1) مصرف 0.3 گرم کراتین در هر کیلوگرم وزن بدن در روز به مدت 5 روز و به دنبال آن مصرف 6 میلی گرم دارونما در هر کیلوگرم وزن بدن، و تجربی 2) مصرف 0.3 گرم کراتین در هر کیلوگرم وزن بدن در روز به مدت 5 روز و به دنبال آن مصرف 6 میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن کافئین، با فاصله یک ماه، عملکرد استقامت عضلانی بالاتنه و پایین تنه آنان دوباره ارزیابی شد. مقایسه نتایج نشان داد که در گروه تجربی 2، بهبود معنی داری در استقامت بالاتنه و پایین تنه، و میزان کورتیزول و کاتکولامین ها مشاهده شد، اما در گروه دارونما چنین تغییراتی وجود نداشت. در گروه آزمایشی 1 نیز فقط در استقامت بالاتنه و پایین تنه بهبود معنی داری مشاهده شد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ویبریشن کل بدن (WBV) بر شاخص های اجرای بی هوازی و انعطاف پذیری در مردان فعال بود. آزمودنی ها 12 دانشجوی پسر سالم و فعال با میانگین سن 23.41±2.1 سال، توده بدن 71.16±5.06، قد 178.16±2.94 و درصد چربی بدن 15.55±5.15 از دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران بودند. پژوهش در دو روز مجزا انجام شد، در روز اول، آزمودنی ها به عنوان گروه گواه (کنترل)، 15 دقیقه حرکات نرمشی برای گرم کردن فعال شامل حرکات کششی، نرم دویدن و رکاب زدن را انجام دادند، سپس آزمون های نشستن و رسیدن، پرش عمودی (آزمون سارجنت) و آزمون فوق بیشینه توان بی هوازی وینگیت 30 ثانیه ای پا برای ارزیابی توان بی هوازی اوج نسبی، میانگین نسبی و نیز شاخص خستگی پایین تنه اجرا شد. یک هفته بعد، همان آزمودنی ها به عنوان گروه آزمایش (تجربی)، به جای حرکات نرمشی از 4 وهله ویبریشن کل بدن با فرکانس 30 هرتز استفاده کردند، سپس به ترتیب همان آزمون های مرحله قبلی اجرا شد و نتایج آن ها ثبت گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری T زوجی استفاده شد. یافته ها نشان داد WBV باعث افزایش معناداری در پرش عمودی (P= 0.044)، توان بی هوازی اوج (P= 0.045) و میانگین نسبی (P= 0.021) شد؛ اما بر انعطاف پذیری (P= 0.137) و درصد شاخص خستگی (P= 0.072) تاثیر معناداری نداشت. نتیجه اینکه ویبریشن کل بدن موجب افزایش بیشتر در شاخص های اجرای بی هوازی می شود که ناشی از فعال سازی عصبی واحدهای حرکتی و بهبود در هماهنگی عضلات است.

هدف از پژوهش حاضر، تاثیر 8 هفته تمرین های تناوبی به همراه خوردن سرکه سیب بر نیمرخ هماتولوژیک و چربی های خون در مردان جوان غیرورزشکار بود. نمونه مورد مطالعه 30 مرد غیرورزشکار بودند که پس از فراخوان و بررسی (میانگین سنی 16.93±0.66؛ وزن 71.0±9.05؛ قد 174.57±5.61 و شاخص توده بدنی 23.50±4.06) انتخاب شدند و به طور تصادفی ساده به یک گروه گواه و یک گروه تجربی (تمرین تناوبی به همراه خوردن سرکه سیب) تقسیم شدند. از افراد خواسته شد تا در یک برنامه تمرین تناوبی (4 نوبت 4 دقیقه ای با 3 دقیقه استراحت بین هر نوبت با شدت فعالیت 70 تا 95 درصد حداکثر ضربان قلب به طور فزاینده با افزایش 5 درصد در هر هفته، سپس 5 دقیقه استراحت، 30 دقیقه بازی فوتبال) شرکت نمایند. نمونه های خونی از ورید بازویی آن ها دو روز قبل و بعد از تمرین ها برای اندازه گیری تعداد گلبول قرمز، هموگلوبین، هماتوکریت، گلبول سفید و چربی های خون (کلسترول، HDL ,VLDL ,LDL ,TG) جمع آوری شد. گروه تجربی در دوره تمرین هر روز در سه وعده حدود 50 میلی لیتر سرکه سیب مصرف کردند. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و همبسته ارزیابی گردید ومعنی داری در سطح P£0.05 پذیرفته شد. تعداد گلبول های قرمز و هموگلوبین بعد از 8 هفته تمرین تناوبی افزایش معنی داری نشان داد، اما تعداد گلبول های سفید کاهش و هماتوکریت بدون تغییر بود. مقدار کلسترول، TG،LDL  و VLDL کاهش معنی داری داشت. مقدار HDL بعد از 8 هفته نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار نشان داد. یافته ها نشان دهنده موثر بودن تمرین های تناوبی به همراه خوردن سرکه سیب بر نیمرخ هماتولوژیک و چربی خون است. بنابراین به نظر می رسد که ترکیب ورزش به همراه مصرف سرکه سیب تاثیرات مفیدی در جلوگیری از عوامل ایجاد اترواسکلروز داشته است.