زمینه و هدف: دفاع از کشور وظیفه نیروهای مسلح آماده و ورزیده است، هدف پژوهش حاضر ارزیابی تأثیر تمرینات خودگفتاری بر فاکتورهای آمادگی جسمانی دانشجویان می باشد. روش ها: پژوهش حاضر از نوع مطالعات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون است. جامعه آماری این پژوهش دانشجویان دانشگاه افسری امام علی (ع) در سال 1401 بود که 30 نفر از آنها به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه مداخله (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شد. در مرحله پیش آزمون ابتدا، زمان هر یک از دانشجوها در دوی 70 متر و حمل مجروح اندازه گیری شد. سپس در جلسه ای به گروه مداخله، خودگفتاری و نحوه تمرینات آن آموزش داده شد و آنها به همراه تمرینات بدنی که روزانه داشتند 10 جلسه تمرینات خودگفتاری انجام دادند؛ و گروه کنترل فقط تمرینات بدنی روزانه داشتند. بعد از اتمام 10 جلسه تمرین، مرحله پس آزمون همانند پیش آزمون انجام شد. یافته ها: در گروه مداخله خودگفتاری پس از 10 جلسه تمرین، میانگین عملکرد در دوی 70 متر از 1±, 44/9 به 82/0±, 72/8 کاهش و میانگین حمل مجروح از 73/1±, 41/9 به 11/1±, 70/8 ثانیه کاهش یافت که با توجه به سطح معنی داری 05/0 تفاوت معنی دار در عملکرد قابل مشاهده است. میانگین دوی 70 متر در گروه کنترل از 93/0±, 38/9 به 88/0±, 36/9 ثانیه کاهش یافت و همچنین، میانگین حمل مجروح شرکت کنندگان در این گروه از 43/1±, 52/9 به 42/1±, 49/9 ثانیه کاهش یافت که معنی دار نبود (P<0. 05). نتیجه گیری: به طورکلی نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بعد از خودگفتاری، عملکرد دانشجویان بهبود یافت. لذا، پیشنهاد می شود مربیان و فرماندهان نظامی تمرینات خودگفتاری را در کنار برنامه های جسمانی خود برای بهبود عملکرد دانشجویان مدنظر قرار دهند.