توسعه روستایی باید با شرایط محیطی، فرهنگی و اجتماعی یک جامعه سازگار باشد. تحقق توسعه روستایی گامی در جهت خودکفایی و بهبود وضعیت جامعه روستایی است. بنابراین توجه به زمینه های بومی لازم است. مقاله حاضر یک مطالعه بنیادی و کتابخانه ای برای معرفی دانش بومی به عنوان بستری مناسب برای بومی سازی توسعه روستایی است و به این موضوع پرداخته شده که با مد نظر قرار دادن دانش بومی و ویژگی های آن مانند کل نگر، انباشتی، پویا و عجین با فرهنگ یک قوم و نیز کاربرد عملی آن نه تنها توسعه روستایی منطبق با شرایط محلی یک اجتماع است بلکه می توان به توسعه ای درون زا دست یافت. روستاییان نیز در سایه ارائه دانش و تجارب خود می توانند از نتایج توسعه ای همه جانبه بهره مند شوند، ضمن این که به توانمند سازی روستاییان به جای وابستگی صرف می انجامد، در آنان احساس امنیت، کارآمد بودن، اثرگذار بودن، ارزشمند بودن و برخورداری از حق انتخاب ایجاد می شود.