علوم و فنون شیلات
سال:1398 | دوره:8 | شماره:2 |تعداد مقالات:7

اهداف: هدف از پژوهش حاضر، آبکافت ایزوله پروتئین ماهی ساردین سند توسط آنزیم پانکراتین و سپس جزءبه جزءسازی آبکافته براساس وزن مولکولی و در نهایت ارزیابی و مقایسه خواص ضداکسایشی و ضددیابتی بخش های تفکیک شده با آبکافته بود. مواد و روش ها: ایزوله توسط آنزیم پانکراتین در دو نسبت آنزیم/سوبسترای 2/5 و 5% (وزنی/وزنی) در مدت 2ساعت آبکافت شد. آبکافت حاصل توسط غشای فراپالایش به سه بخش FPH-I (کوچکتر از 2کیلودالتون)، FPH-II (بین 10-2کیلودالتون) و FPH-III (بزرگتر از 10کیلودالتون) جزبه جز شد. فعالیت ضداکسایشی و ضددیابتی بخش های تفکیک شده و خود آبکافته مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: درجه آبکافت با افزایش زمان افزایش یافت و بین زمان های 30 تا 60دقیقه معنی دار بود (0/05p<). بخش FPH-III بیشترین توانایی مهار رادیکال DPPH را داشت. از نظر شلاته کنندگی یون آهن II تفاوت معنی داری بین بخش های تفکیک شده و آبکافته وجود نداشت (0/05p>). همچنین بخش FPH-III بیشترین توانایی مهار رادیکال کاتیون ABTS را داشت. FPH-III در غلظت 5/2% دارای بیشترین قابلیت بازدارندگی آنزیم آلفاآمیلاز بود. همچنین فعالیت بازدارندگی آنزیم آلفاگلوکوزیداز نمونه ها در غلظت 20میلی گرم بر میلی لیتر کمتر از 50% بود. نتیجه گیری: FPH-III بیشترین فعالیت مهار رادیکال های DPPH، ABTS+ و بازدارندگی آنزیم آلفاآمیلاز آبکافته ایزوله پروتئین ماهی ساردین سند حاصل از آنزیم پانکراتین را داشت.

با توجه به ارزش تغذیه ای بالای گوشت ماهی و مصرف سرانه پایین آبزیان در ایران، همواره به مصرف این نوع گوشت و فرآورده های آن توصیه شده است. کپور معمولی یکی از گونه های مهم و پرمصرف در میان ماهیان است. در پژوهش حاضر، از گوشت ماهی کپور معمولی همراه با گوشت قرمز گاو به نسبت های 5، 15، 25، 35، 50، 65، 75، 85 و 95% به شکل ترکیبی در تولید سوسیس غیرتخمیری استفاده شد و در روز بعد از تولید، آزمون های فیزیکوشیمیایی شامل میزان رطوبت، پروتئین، چربی و خاکستر و آزمون های حسی شامل رنگ، آروما، طعم، قوام و پذیرش کلی بر روی نمونه ها انجام شد. طبق نتایج با افزایش نسبت گوشت ماهی، مقادیر پروتئین افزایش و میزان چربی، خاکستر و رطوبت کاهش یافت. از نظر آزمون های حسی، نسبت های 35 تا 65% گوشت ماهی، بالاترین امتیاز را کسب کردند، در حالی که نسبت های 5 تا 35% و 5 تا 50% به ترتیب بالاترین امتیاز آروما و طعم را نشان دادند. در مورد قوام (بافت)، تیمارهای با نسبت 65 تا 95% گوشت ماهی، بالاترین امتیاز را داشتند. پذیرش کلی تیمارها نشان داد که نسبت های 35 تا 65% گوشت ماهی بالاترین امتیاز را نشان دادند.

اهداف: مطالعه حاضر باهدف بررسی تاثیر باسیلوس های پروبیوتیکی بر پارامترهای خون شناختی بچه ماهیان کپور معمولی در شرایط قبل و بعد از حمل ونقل های طولانی مدت انجام شد. مواد و روش ها: در این پژوهش 180 عدد بچه ماهی کپور با میانگین وزنی 29/1± 50 گرم به شکل تصادفی در دو مخزن فایبرگلاسی با ظرفیت 400 لیتر تقسیم شدند. بچه ماهیان در یک مخزن با جیره های تکمیل شده با پروبیوتیک در غلظت CFU/L 107×1 و در مخزن دیگر با جیره های فاقد هرگونه ماده افزودنی به مدت 45 روز تغذیه شدند. در پایان دوره غذادهی، بچه ماهیان تغذیه کرده از پروبیوتیک در دو تیمار آزمایشی شامل کیسه حاوی 5/0 گرم نمک در هر لیتر آب و کیسه فاقد نمک و بچه ماهیان تغذیه کرده از گروه شاهد تحت همین عنوان در کیسه های پلاستیکی 40 لیتری با تراکم یک کیلوگرم ماهی در هر کیسه (~20 ماهی) بسته بندی شدند. پس از 12 ساعت، نمونه خون از تیمارها تهیه و پارامترهای خون شناختی موردسنجش قرار گرفت. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که در شرایط قبل از صید و استرس ناشی از حمل ونقل باعث تغییرات معنی دار در سطوح WBC، Ht، MCV، MCH، MCHC و شمارش افتراقی لکوسیت ها در بین تیمارهای مختلف آزمایشی می گردد (05/0p<). درحالی که اختلاف معنی داری در مقدارRBC و Hb نداشت (05/0p>). نتیجه گیری: درمجموع، این نتایج نشان داد که استفاده از باسیلوس های پروبیوتیکی در جیره غذایی بچه ماهیان کپور معمولی تأثیرات مثبتی بر پارامترهای خون شناختی آن ها در شرایط قبل و بعد از حمل ونقل های طولانی مدت دارد و در صورت استفاده در جیره غذایی می تواند جایگزین مناسبی بجای نمک باشد.

اهداف: قابلیت هضم ظاهری پروتئین و اسیدهای آمینه ده نوع ماده غذایی گیاهی و جانوری به عنوان منابع اصلی پروتئینی در جیره غذایی تاسماهی سیبری (22± 290 گرم) مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: مواد غذایی شامل پودر ماهی، پودر گوشت و استخوان، پودر ضایعات طیور، پودر خون، پودر پر طیور، کنجاله سویا، کنجاله کلزا، گلوتن گندم، گلوتن ذرت و مخمر نانوایی بودند. تیمارهای غذایی عبارت بودند از: جیره غذایی مرجع و ده جیره غذایی آزمایشی (30 درصد ماده غذایی مورد نظر + 70 درصد جیره غذایی مرجع). از اکسید کروم به عنوان نشانگر غیر قابل هضم در جیره های غذایی استفاده شد. تعداد 165 قطعه تاسماهی سیبری در 33 مخزن 500 لیتری ذخیره سازی و با جیره های غذایی تغذیه شدند (3 تکرار برای هر تیمار). یافته ها: بیشترین و کمترین میزان قابلیت هضم پروتئین به ترتیب در پودر ماهی (87/92 درصد) و پودر پر طیور (96/59 درصد) مشاهده شد. همچنین، بالاترین میزان قابلیت هضم اسیدهای آمینه در پودر ماهی (9/90 و 13/88 درصد به ترتیب برای مجموع اسیدهای آمینه ضروری و غیر ضروری) اندازه گیری شد. کمترین میزان قابلیت هضم مجموع اسیدهای آمینه ضروری در کنجاله کلزا (5/65 درصد) و اسیدهای آمینه غیر ضروری در پودر پر طیور (68/60 درصد) دیده شد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج، پودر ماهی، پودر گوشت و استخوان، پودر ضایعات طیور، گلوتن ذرت و گلوتن گندم با قابلیت هضم بالای هفتاد درصد پروتئین و مجموع اسیدهای آمینه، به عنوان مواد غذایی با درصد هضم بالا برای تاسماهی سیبری مشخص گردیدند.

چکیده در پژوهش حاضر تعداد 20 قطعه میگوی وانامی با میانگین وزنی 02/0± 53/5 گرم در تانک های 500 لیتری با سه تکرار طی 8 هفته تغذیه شدند. در پایان، روده میگوها در محلول بوئن فیکس شده و به روش بافت شناسی کلاسیک، رنگ آمیزی باهماتوکسلین-ائوزین و گرین لایت و همچنین مکان یابی پمپ سدیم – پتاسیم به روش ایمنوهیستوشیمی بررسی شدند. نتایج نشان داد: اپیتلیوم روده میانی با سلول های استوانه ای ساده آستر شده و جایگاه هسته در این سلول ها بصورت قاعده ای می باشد و جایگاه پمپ سدیم – پتاسیم در این بخش بصورت قاعده ای مشاهده شد. بررسی بخش پیازی شکل روده انتهایی، لوب های بزرگ با فرورفتگی های عمیق و فاصله کم بین لوب ها را نشان داد. فضای خالی در بخش میانی ناحیه پیازی شکل در ناحیه راسی لوب ها مشهود بود و سلول های استوانه ای در بخش حاشیه ای این فرورفتگی ها با هسته های قاعده ای مشاهده شدند. زائده تو خالی کوچکی در بخش ابتدایی و قسمت فوقانی ناحیه پیازی شکل قرار داشت که به صورت لوله ای بوده و سلول های آن با هسته های قاعده ای آشکار بودند. رکتوم در بخش انتهایی روده بصورت لوله ای کوتاه و با اپیتلیوم استوانه ای ساده با فرورفتگی هایی با عمق کم آستر شده بود و هسته در این سلول ها به صورت میانی مشاهده شد. جایگاه پمپ سدیم – پتاسیم در تمام روده انتهایی بصورت قاعده ای-جانبی مشاهده شد. نتایج نشان داد که استفاده همزمان هماتوکسلین-ائوزین و گرین لایت روش مناسبی برای تفکیک بخش های مختلف روده در میگوی وانامی بوده و همچنین مکانیابی آنزیم Na+, K+-ATPase می تواند تائید کننده نقش تنظیم یونی این بخش روده می باشد.

اهداف: در مطالعه حاضر تاثیر عصاره نعناع در غلظت های مختلف بر فرایند فساد شیمیایی و باکتریایی سوریمی ماهی کیلکای معمولی طی نگهداری در یخچال (° C1± 4) در زمان های مختلف بررسی گردید. مواد و روش ها: در این تحقیق آزمون های شیمیایی شامل شاخص پراکسید (PV)، تیوباربیتوریک اسید (TBA)، مجموع بازهای نیتروژنی فرار (TVB-N) و pH و آزمون های باکتریایی شامل شمارش باکتری های کل (TVC) و سرمادوست (PTC) ارزیابی شدند. یافته ها: نتایج نشان داد با گذشت زمان میزان شاخص PV در تیمارهای حاوی عصاره نعناع بطور معنی داری نسبت به تیمار شاهد کاهش یافت بطوریکه در تیمار 4% از 33/0 در روز اول به 08/4 میلی اکی والان اکسیژن در روز 12 افزایش یافت (05/0>P). میزان TBA و TVB-N در تیمار شاهد با گذشت زمان افزایش معنی داری نسبت به تیمارهای حاوی عصاره نعناع داشت بطوریکه مقادیر 43/0 میلی گرم مالون دی آلدهید برای TBA و 8/32 میلی گرم نیتروژن برای TVB-N در روز 15 ثبت گردید (05/0>P). مقدار pH در تمام طول دوره نگهداری در تیمارهای حاوی عصاره نعناع بطور معنی داری پائین تر از تیمار شاهد بود که مقدار آن در تیمار 4% از 28/6 در روز اول به 10/7 در روز 15 رسید (05/0>P). تعداد باکتری های TVC و PTC در تیمار شاهد بطور معنی داری بالاتر از تیمارهای حاوی عصاره نعناع بود بطوریکه در تیمار شاهد مقادیر آن به ترتیب از 55/3 و 25/3 به 64/6 و 96/5 CFU افزایش یافت (05/0>P). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه تیمار حاوی عصاره نعناع بویژه تیمار 4% می تواند برای نگهداری کوتاه مدت سوریمی کیلکای معمولی در دمای یخچال مورد استفاده قرار گیرد.

اهداف: به دلیل نقش حیاتی نرخ غذادهی بهینه در موفقیت و سودآوری پرورش یک گونه آبزی، نرخ های مختلف غذادهی در مراحل مختلف زندگی فیل ماهی بررسی شد. مواد و روش ها: در مراحل اول تا چهارم میانگین وزن اولیه ماهیان به ترتیب 85/1، 7، 04/112 و 54/300 گرم بود. نرخ های غذادهی بررسی شده در مرحله اول: 5%، 7%، 9%، 11%، 13% و 15%، در مرحله دوم: 2%، 4%، 6%، 8%، 10% و 12%، در مرحله سوم: 5/1%، 2%، 5/2%، 3% و 5/3% و در مرحله چهارم: 5/1%، 75/1%، 2%، 25/2% و 5/2% بود. طول دوره پرورش در مراحل اول و دوم هرکدام 10 روز، مرحله سوم 42 روز و مرحله چهارم 56 روز بود. یافته ها: تجزیه وتحلیل های آماری داده ها نشان داد که در مرحله اول، نرخ غذادهی مناسب ازنظر شاخص های رشد 9% و ازنظر شاخص های تغذیه ای 5% بود. در مرحله دوم نیز نرخ غذادهی بهینه ازنظر رشد و تغذیه متفاوت بود، به طوری که ازنظر رشد نرخ 4% و ازنظر تغذیه نرخ 2% مناسب بود. در مرحله سوم، بهترین نرخ غذادهی ازنظر شاخص های رشد و تغذیه، 5/2% وزن بدن در روز بود. در مرحله چهارم، کم ترین مقدار ضریب تبدیل غذایی در نرخ غذادهی 5/1% مشاهده گردید و ازنظر شاخص های رشد، بین هیچ کدام از تیمارها اختلاف معنی داری نبود. نتیجه گیری: در مراحل اول، دوم و سوم شاخص های رشد و تغذیه به شدت تحت تأثیر نرخ های غذادهی قرار گرفتند. در مرحله چهارم، نرخ های غذادهی بر شاخص های تغذیه ای تأثیرگذار بودند ولی بر رشد تأثیر قابل توجهی نداشتند.