علوم و فنون شیلات
سال:1398 | دوره:8 | شماره:4 |تعداد مقالات:7

این مطالعه به منظور ارزیابی اثرات سطوح مختلف کولین کلراید جیره غذایی(0، 250، 500، 750، 1000 و 2000 میلی گرم در هر کیلوگرم غذا)برعملکرد رشد، ترکیب لاشه و برخی پارامترهای خون و سرم شناسی ماهی آزاددریای خزر طراحی و اجرا گردید. تعداد 270 قطعه ماهی با وزن متوسط38/0± 82/8 گرم در18 وان فایبرگلاس250 لیتری با 3 تکرار در هر تیمار با یکی از 6 جیره آزمایشی به مدت 10 هفته تغذیه شدند. وزن نهایی، شاخص نرخ رشد ویژه، نسبت بازده پروتئین ماهیان تغذیه شده با جیره محتوی سطوح مناسب کولین (750 تا 1000 میلی گرم کولین در کیلوگرم)، بطور معنا داری از ماهیان تغذیه شده با جیره شاهد و جیره Cho250 بالاتر بود. ضریب تبدیل غذایی ماهیان تغذیه شده با تیمارهای Cho750 و Cho1000 بطور معناداری نسبت به ماهیان تغذیه شده با تیمار شاهد پایئن تر بود. می توان اذعان نمود، ماهی آزاد نمی تواند نیازهای فیزیولوژیک کولین خود را با بیوسنتز کولین ازکبد و یا متیونین اضافه تأمین کند. با افزایش کولین در جیره غذایی، میزان پروتئین و چربی لاشه به طور معناداری افزایش ولی رطوبت لاشه کاهش یافت. همچنین مقادیر متوسط چربی کبد ماهیان تغذیه شده با تیمار شاهد و تیمار Cho250 بطور معناداری نسبت سایر تیمارها کمتر بود. نتایج بیانگر همبستگی منفی بین افزایش سطح کولین کلراید در جیره و میزان فعالیت آنزیم های کبدی خون بود. با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان اذعان نمود حد مناسب کولین کلراید در ماهی آزاد پرورشی دریای خزر، به میزان 750 تا 1000 میلی گرم در کیلوگرم در جیره به منظور دستیابی به حداکثر رشد، ترکیب بهینه لاشه و سیستم ایمنی می باشد

اهداف: هدف از این تحقیق بررسی تاثیر روش های پخت (سرخ کردن و ماکروویو) و تاثیر کیتوزان و زمان نگهداری در فریزر بر فیله فیل ماهی از نظر ارزیابی حسی، رنگ سنجی و تغییرات وزنی بود. روش ها: فیله های ماهی در فریزر C° 18-به مدت 4 ماه منجمد شدند. در 3 بازه زمانی (روز صفر، ماه دوم و چهارم)، انجماد زدایی شده و به 2 روش سرخ کردن و ماکروویو پخته شدند. نیمی از فیله ها در کیتوزان محلول در اسید 1٪ غوطه ور شدند. این آزمایش در 4 تیمار طراحی شد: 1 T (فیله شاهد سرخ شده)، 2 T(فیله سرخ شده حاوی 1٪ کیتوزان محلول در اسید)، 3 T(فیله شاهد پخته شده در ماکروویو)، 4 T(فیله پخته شده در ماکروویو حاوی 1٪ کیتوزان محلول در اسید). وزن فیله ها قبل و بعد پخت اندازه گیری شد. خواص حسی و رنگ سنجی نیز پس از پخت مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: استفاده از کیتوزان محلول در اسید 1٪ بر شاخص های حسی و رنگ سنجی اثر معنی داری نداشت (05/0 > p). در فیله های سرخ شده تغییرات وزنی با گذشت زمان افزایش یافت اما در فیله های پخته شده در ماکروویو طی گذشت زمان روند کاهشی داشت. نتیجه گیری: استفاده از کیتوزان محلول در اسید 1٪ از نظر شاخص های حسی اثر مطلوبی نسبت به گروه شاهد نداشت. در فاکتورهای رنگ سنجی، کیتوزان تاثیر مثبتی روی شاخص زردی داشت. تغییرات وزنی فیله های پخته شده با ماکروویو وضعیت مطلوبی نسبت به سرخ شده داشتند. فیله فاقد کیتوزان زمان 0 نسبت به باقی فیله ها در بهترین وضعیت از لحاظ ارزیابی حسی و رنگ سنجی بود.

مواد و روش ها: تعداد 450 کپور علفخوار (5/0± 10 گرم) در شش تیمار (سه تکرار) تقسیم شدند و هشت هفته با دان های دارای 0، 5/0، 1، 2 و 4% پودر اسپیرولینا در مقایسه با غذای علوفه ای (شاهد) تغذیه شدند. در آغاز و پایان آزمایش، شاخص های رشد و تغذیه، ترکیب گوشت، شاخص های خونشناسی، ایمنی شناسی و میزان کاروتنوئید ماهیان اندازه گیری شد. میانگین ها با آنالیز واریانس یک طرفه (One-Way ANOVA) و تست Tukey مقایسه شدند (05/0 ≥ p). یافته ها: بهترین شاخص های طول کل، وزن، ضریب تبدیل غذایی، نرخ رشد ویژه، درصد افزایش وزن بدن، کارایی تغذیه ای، ضریب رشد روزانه و مصرف غذای روزانه در تیمار 4% اسپیرولینا مشاهده شد که با شاهد تفاوت معنی دار (05/0p˂ ) داشت. درصد چربی گوشت ماهیان تیمار 4% اسپیرولینا با شاهد تفاوت معنی دار (05/0p˂ ) داشت. تعداد گلبول های قرمز تیمار 1% اسپیرولینا با شاهد تفاوت معنی دار داشت. بیشترین درصد هماتوکریت و هموگلوبین در تیمار 1% اسپیرولینا و بیشترین تعداد گلبول های سفید و ائوزینوفیل ها در تیمار 4% اسپیرولینا بود که با شاهد تفاوت معنیدار (05/0p˂ ) داشتند. درصد لنفوسیت ها در تیمارهای دارای جلبک به طور معنی داری (05/0p˂ ) نسبت به تیمارهای فاقد جلبک بیشتر بود. بیشترین فعالیت لیزوزیم، باکتری کشی و فعالیت آنتی تریپسین سرم در تیمار 4% اسپیرولینا با گروه شاهد تفاوت معنی دار داشت (05/0p˂ ). کارتنوئید گوشت ماهیان تفاوت معنی داری بین تیمارها نشان نداد. نتیجه گیری: دان های غذایی 4% اسپیرولینا برای بهبود شاخص های رشد و تغذیه، خون شناسی و ایمنی شناسی کپور علفخوار پیشنهاد می شود.

اهداف: برای بازار پسندی و ترجیح مصرف دو نوع محصول مرطوب کننده دست (ژل آلژینات و کرم فوکوییدان) تولید شده از جلبک سارگاسوم، این مطالعه صورت پذیرفت و سپس با یک نمونه تجاری رایج به عنوان شاهد مورد ارزیابی قرار گرفت. روش ها: ژل و دو نمونه کرم به صورت مجزا در 3 قوطی 10 گرمی برای ارزیابی توسط30 نفر آماده شد. ارزیابی با مصرف یک هفته ای هر کدام و با فاصله زمانی یک هفته توقف مصرف انجام شد. پرسشنامه طراحی شده شامل سوالات جامعه شناختی و سوالاتی شامل 12 ویژگی از محصولات بود که بر حسب ترجیح با 3 درجه، رتبه بندی شد. در تحلیل رتبه بندی ها از آزمون فریدمن و برای تشخیص محصول نهایی ترجیح داده شده از روش امتیازدهی استفاده شد. یافته ها: از ویژگی های کرم و ژل تولیدی، رطوبت رسانی و ماندگاری آن در سطح معنی داری مورد پسند بود. به طوری که ژل بیشترین رطوبت رسانی، و کرم بیشترین ماندگاری را داشت. مصرف کنندگان در انتخاب یک مرطوب کننده مناسب برای دست خود به ویژگی تغذیه کنند گی و آبرسانی پوست، ارگانیک بودن و نرم بودن بیشتر توجه می کردند. آن ها قوطی های 250 گرمی را برای کرم های مرطوب کننده می پسندند. در اولویت بندی این ویژگی ها، تغذیه کنند گی، آبرسانی، اثر درمانی و ترمیم کنند گی پوست بالاترین رتبه را کسب کردند. در نهایت کرم مرطوب کننده فوکوییدان بالاترین بازارپسندی را کسب نمود. نتیجه گیری: نمونه کرم تولید شده از فوکوییدان مستخرج از جلبک سارگاسوم در مقایسه با ژل آلژینات تولیدی از همین جلبک، به عنوان یک مرطوب کننده با ماندگاری مناسب و داشتن سایر ویژگی های کرم پوست دست، می تواند یک محصول پذیرفتنی برای ساخت نمونه تجاری در بازار باشد.

اهداف: مطالعه آسیب شناسی بافتی یکی از مناسب ترین راه های ارزیابی اثرات ناشی از آلاینده ها در موجودات آبزی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تغییرات بافتی و شاخص تغییرات هیستوپاتولوژیک (HAI) بافت کبد ماهیان سنگسر معمولی (Pomadasys kaakan) و سرخو معمولی johnii) (Lutjanus دریای عمان انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد 18 قطعه ماهی سنگسر معمولی و ماهی سرخو معمولی از سه ایستگاه رمین، کنارک و هفت تیر با استفاده از تور گوش گیر در زمستان 1395 صید گردید. به منظور بررسی نوع و شدت ضایعات بافتی، بافت کبد هر دو گونه ماهی مراحل تثبیت بافتی در محلول بوئن، عمل آوری بافت در دستگاه عمل آوری بافت، قالب گیری با پارافین، برش گیری مقاطع بافتی به ضخامت 4-5 میکرون با میکروتوم، رنگ آمیزی با هماتوکسیلین و ائوزین را گذراندند. یافته ها: ضایعات بافتی مشاهده شده در کبد ماهیان شامل واکوئوله شدن هپاتوسیت ها، اتساع سینوزوئیدها، تجمع سلول های چربی، احتقان خون، پیکنوزیس هسته، خونریزی و نکروز بود. ضایعات بافتی مشاهده شده در کبد هر دو گونه ماهی در ایستگاه هفت تیر بیشتر و در ایستگاه رمین کمتر از سایر ایستگاه ها بود. شاخص تغییرات هیستوپاتولوژیک بافت کبد در ایستگاه هفت تیر در هر دو گونه ماهی بیشتر از دو ایستگاه دیگر بود. نتیجه گیری: احتمال می رود به علت پر تردد بودن اسکله هفت تیر و فاصله نزدیک آن با اسکله های دیگر منطقه، میزان تجمع مواد آلاینده در این ایستگاه بیشتر بوده و سبب بروز عوارض شدیدتر بافتی در ماهیان شده است.

اهداف: امروزه استفاده از ریزجلبک ها برای تولید مواد فعال زیستی و دارویی بسیار مورد توجه است. کربن یک ماده ضروری برای رشد ریزجلبک Spirulina maxima محسوب می شود. یافتن بهترین منبع کربنی و غلظت برای رسیدن به مقادیر بالا زیست توده در کوتاه ترین دوره کشت بسیار ارزشمند است بنابراین در این مطالعه تاثیر منابع کربنی (کربنات و بی کربنات سدیم، گلوکز و ملاس) با غلظت های مختلف (16، 24 و 32 گرم بر لیتر) بر میزان رشد و تولید زیست توده بررسی شد. روش ها: کشت در قالب 11 تیمار و 3 تکرار در محدوده دمایی آزمایشگاه (3± 28 درجه سانتیگراد)، شدت نور 100 ± 1350 لوکس (نوردهی 24 ساعته) انجام گردید. حداکثر ضریب رشد ویژه و زمان دوبرابر شدن مطابق با روش مدل سازی غیرخطی با کمک نرم-افزار Wolfram Mathematica در فاصله اطمینان 99% محاسبه گردید. یافته ها: بیشترین میزان غلظت زیست توده در بالاترین غلظت (برحسب گرم بر لیتر) در 5 روز اول به ترتیب متعلق به نموهای ملاس (083/3)، گلوکز (094/2)، کربنات سدیم (869/0) و بی کربنات سدیم (835/0) است. افزایش غلظت نمونه ها بجز گلوگز از 16 تا 32 گرم بر لیتر در محیط کشت سبب افزایش زیست توده شد. اگرچه نمونه رشدیافته در ملاس دارای بالاترین میزان غلظت زیست توده در روزهای ابتدایی می باشد اما بیشترین تاثیر بر ضریب رشد ویژه متعلق به نمونه گلوگز است. نتیجه گیری: منبع کربنی و غلظت آن تاثیر بسزایی بر رشد زیست توده دارد و گلوکز با غلظت 24 گرم بر لیتر بعنوان منبع کربنی جایگزین موثر بر رشد انتخاب شد. کلیه نمونه ها در بالاترین غلظت کمترین تاثیر را بر ضریب رشد ویژه داشته اند.

اهدف: در این تحقیق، استخراج ژلاتین از زایدات تاسماهی سیبری و استفاده از آن در تهیه فیلم، مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: استخراج ژلاتین به روش توام اسید و باز صورت گرفت. بعد از ارزیابی خصوصیات ژلاتین استخراج شده (درجه بلوم، pH، تست زتا و دما و زمان باز و بسته شدن ژل)، از محصول نهایی به روش کاستینگ فیلم تولید شد. یافته ها: نتایج نشان داد بازده استخراج ژلاتین از زایدات تاسماهی 06/20% بود که میزان پروتئین، pH، درجه سختی ژل و دما و زمان بسته و باز شدن ژل به ترتیب، 6/0 ± 2/79%، 4، 4/0 ± 2/160 گرم، 2/0 ± 1/13 درجه سانتی گراد در 5/0 ± 3/180 ثانیه و 5/0 ± 33/19 درجه سانتی گراد در 5/0 ± 66/140 ثانیه بود. ارزیابی پتانسیل زتا حاکی از مثبت بودن بار سطحی ژلاتین بود. فیلم خوراکی حاصل از ژلاتین دارای ضخامت، رطوبت، حلالیت، مقاومت کششی، کشش تا لحظه پاره شدن و نفوذپذیری به ترتیب، 0 ± 05/0 میلی متر، 5/1 ± 2/10%، 7/3 ± 79%، 7/0 ± 01/30 مگاپاسکال، 6/3 ± 5/77% و g mm/h mm2kpa×10-6 0 ± 5/3 گزارش گردید. تصاویر حاصل از SEM در فیلم، ساختاری صاف و بدون ترک خوردگی نشان داد. همچنین نتایج حاصل از FTIR گویای شکل گیری باندهای آمیدی در ناحیه 3277، 1633، 1530 و cm-1 1236 بود. نتیجه گیری: با توجه به بازده و خصوصیات ژلاتین، و خصوصیات مکانیکی و فیزیکی فیلم حاصل، می توان از آن برای تهیه فیلم-های زیست تخریب پذیر در نگهداری مواد غذایی بهره برد.