بالینی پرستاری و مامایی
سال:1396 | دوره:6 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: پرستاران موثرترین نیروهایی هستند که پس از بروز حادثه در محل حاضر می شوند، بنابراین باید بتوانند با استفاده از مهارت و سرعت عمل خود مراقبت های مورد نیاز را برای افراد حادثه دیده فراهم کنند. ارزیابی سطح صلاحیت آن ها قبل از حضور در موقعیت های بحرانی می تواند موجب بالا بردن سطح آمادگی آن ها گردد. این مقاله به ارزیابی صلاحیت پرستاران بیمارستان های آموزشی اصفهان پرداخته است. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی 400 پرستار در سال 1393 با روش نمونه گیری سرشماری وارد مطالعه شدند. جمع آوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه دارای 50 سوال بود که صلاحیت پرستاران را در چهار حیطه مختلف در قالب طیف لیکرت مورد ارزیابی قرار می داد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS و آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی استفاده گردید. یافته ها: یافته های مطالعه نشان داد که میانگین نمرات نمونه های پژوهش در حیطه مدیریتی (42.53±8.87)، حیطه اخلاقی و قانونی (19.77±3.19)، حیطه توانایی های خاص فردی (32.73±6.11)، حیطه صلاحیت های تخصصی و تکنیکی (77.92±16.64) و نمره کلی صلاحیت آن ها (172.96±3032) می باشد. نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که صلاحیت پرستاران جهت ارائه مراقبت در موقعیت های بحرانی در سطح مطلوبی قرار ندارد، لذا لازم است کلیه پرستاران یکسری مهارت های تکنیکی و تخصصی علاوه بر مهارت های پایه که معمولا در دوره آموزشی خود دریافت می کنند، کسب کنند تا بتوانند در حین ارائه مراقبت در بحران به طور موثر عمل کنند.

زمینه و هدف: بیماران مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) نسبت به افراد سالم دارای سطوح بسیار بالاتری از اختلالات روانی نظیر افسردگی، اضطراب و استرس هستند که به شدت بر کیفیت زندگی آنان تاثیرگذار است و نقش مهمی در تحریک شروع حملات بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ام اس)، بدتر شدن علائم و افزایش خستگی دارند. از درمان های رایج و کم هزینه در طب مکمل تن آرامی می باشد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر تکنیک تن آرامی بر افسردگی، اضطراب و استرس زنان مبتلا به ام اس انجام شد. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه کار آزمایی بالینی تصادفی که بر روی 50 بیمار مبتلا به ام اس مراجعه کننده به کلینیک ام اس بیمارستان کاشانی اصفهان انجام شد. پس از نمونه گیری به روش آسان، نمونه ها به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. در گروه آزمون تکنیک تن آرامی طی 4 هفته، دو بار در هفته به مدت 40 دقیقه برای هر بیمار انجام شد و گروه کنترل فقط تحت دریافت مراقبت و درمان های معمول دارویی طبق دستور پزشک معالج قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه DASS-21 قبل، بلافاصله و دو ماه بعد از مداخله در دو گروه جمع آوری گردید. داده ها توسط SPSS و آمار توصیفی و استنباطی تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: میانگین نمرات استرس، اضطراب و افسردگی قبل از اجرای مداخله در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت (P>0.5)، اما بلافاصله بعد از مداخله آزمون تی مستقل تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات استرس دو گروه (P=0.001)، اضطراب (P=0.02) و افسردگی (P=0.02) را نشان داد، اما دو ماه بعد از مداخله تفاوت معنی داری فقط بین میانگین نمره استرس دو گروه (P=0.003) وجود داشت. همچنین آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری نشان داد که میانگین نمره استرس، اضطراب و افسردگی در زمان های مختلف در گروه آزمون تفاوت آماری معنی داری داشت (P<0.001) و در گروه کنترل وجود نداشت (P>0.05). نتیجه گیری: به نظر می رسد اجرای تکنیک تن آرامی بر کاهش استرس، اضطراب و افسردگی مبتلایان به ام اس موثراست. هرچند اثر تداومی این تکنیک بر استرس بیشتر بوده است، لذا انجام این تکنیک به عنوان روشی مقرون به صرفه در هزینه و زمان توصیه می شود.

زمینه و هدف: با توجه به شیوع روزافزون بیماری مزمن انسدادی ریه و کاهش کیفیت زندگی این بیماران مطالعه حاضر به بررسی تاثیر بازدید از منزل بر کیفیت زندگی سالمندان مبتلا به COPD بستری در بیمارستان خلیج فارس بندرعباس در سال 1394 می پردازد. روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که در بیمارستان خلیج فارس بندرعباس در سال 1394 روی 62 سالمند مبتلا به COPD با شدت متوسط بر اساس نتایج اسپیرومتری و تشخیص پزشک متخصص انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و بررسی میزان کیفیت زندگی (SF-36) بود. داده ها با نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های تی مستقل و کای دو مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: بر اساس یافته های پژوهش بین دو گروه ازنظر جنسیت (P=0.793)، وضعیت تاهل (P=0.998)، محل سکونت (P=0.704)، تحصیلات (P=0.145) و وضعیت اقتصادی (P=0.605) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نمره کل کیفیت زندگی در گروه مورد که برنامه آموزشی را دریافت کردند، نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی داری داشته است (P<0.0001) و در گروه مورد میانگین نمره کیفیت زندگی قبل از مداخله 51.90 بود که پس از مداخله به میزان 66.73 افزایش یافت. نسبت بستری مجدد در گروه شاهد 66.7 و در گروه مورد 57.4 می باشد که نشان می دهد بازدید از منزل در کاهش بستری شدن مجدد سالمندان موثر بوده است (P=0.028). نتیجه گیری: با توجه به این یافته ها، آموزش همراه با بازدید از منزل توانسته است میزان کیفیت زندگی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه را افزایش دهد. همچنین بازدید از منزل با هدف حفظ سلامت و استقلال افراد سالمند جهت جلوگیری از کار افتادگی آنان پس از ترخیص از مراکز مراقبتی یک ضرورت محسوب می گردد.

زمینه و هدف: شیوع بیماری های مزمن در دوران سالمندی از جمله دیابت با آموزش رفتارهای خودمراقبتی به خصوص از طریق گروه همتا قابل کنترل است. با توجه به اینکه بیماران مسن شرایط ویژه ای دارند و دچار عوارض بیشتری هستند، لذا آموزش خودمراقبتی در این بیماران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش با گروه همتا بر خودمراقبتی سالمندان مبتلا به دیابت در مراکز منتخب سلامت شهر اصفهان اجرا شده است. روش بررسی: کارآزمایی بالینی حاضر به مقایسه 21 سالمند مبتلا به دیابت بالای 65 سال دریافت کننده آموزش توسط آموزش دهنده همتا و 23 سالمند دریافت کننده آموزش توسط آموزش دهنده غیر همتا (آموزش توسط محقق) پرداخته است (طی 4 ماه). نمونه ها به روش تخصیص تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. رفتارهای خودمراقبتی توسط پرسشنامه، در 4 حیطه رژیم غذایی، ورزش، تست گلوکز و مصرف داروهای دیابت بررسی شد و نتایج بین دو گروه مقایسه شدند. جهت آزمون های آماری از آزمون t مستقل و جهت مقایسه سه زمان در یک گروه از آنالیز واریانس با مشاهدات تکراری استفاده گردید. یافته ها: نمره کل خودمراقبتی در گروه آزمون به طور معنی داری از 31±5.61 به 42±7.01 بلافاصله بعد مداخله و 35.55±5.11 یک ماه بعد از مداخله افزایش یافت، درصورتی که در گروه کنترل افزایش معنی دار نبود. در مقایسه حیطه های مختلف، تنها در حیطه ورزش یک ماه بعد مداخله این تفاوت معن دار بود (P=0.05). همچنین بین سطح تحصیلات با نمره خودمراقبتی رابطه مستقیم وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، آموزش در زمینه دیابت به بیماران سالمند توسط فرد همتا می تواند خودمراقبتی را در آن ها ارتقا بخشد، بنابراین به کارگیری آموزش با گروه همتا، می تواند به عنوان یک روش موثر در بیماران دیابتی مسن توصیه گردد.

زمینه و هدف: شب ادراری یکی از اختلالات شایع و مشکل ساز است. تشخیص شب ادراری زمانی داده می شود که دفع ادرار 2 بار در هفته، برای حداقل 3 ماه متوالی رخ دهد. این مطالعه به منظور بررسی مقایسه اثربخشی درمان دارویی و غیر دارویی بر کنترل شب ادراری اولیه کودکان سن مدرسه انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر، مطالعه ای از نوع کار آزمایی بالینی به صورت یک سو کور می باشد که بر روی 64 نفر از کودکان مبتلا به شب ادراری سن مدرسه (12-6 سال) مراجعه کننده به کلینیک تخصصی ارولوژی کودکان بیمارستان گلستان/ دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام گرفت. کودکان به طور تصادفی بلوکی در دو گروه درمان دارویی (32 نفر) و درمان غیر دارویی (32 نفر) تقسیم شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، چک لیست و دفترچه یادداشت روزانه بود. گروه درمان دارویی به مدت 3 ماه تحت درمان با قرص دسموپرسین زیر نظر پزشک قرار گرفتند و برای گروه درمان غیر دارویی نیز 2 جلسه آموزش گروهی توسط پژوهشگر صورت گرفت و به مدت 3 ماه تحت پیگیری تلفنی انجام شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی (مجذور کای، تی مستقل) همچنین از نرم افزار SPSS استفاده گردید. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که در حین مداخله (یک ماه و دو ماه)، اختلاف آماری معنی داری ازنظر میزان بهبودی بین دو گروه درمان دارویی و غیر دارویی وجود داشت (به ترتیب P=0.001 و P=0.005) و میزان بهبودی در گروه درمان دارویی نسبت به گروه درمان غیر دارویی افزایش بیشتری داشت. در حین مداخله (3 ماه) اختلاف آماری معنی داری ازنظر میزان بهبودی مشاهده نشد (P=0.112). لیکن در مرحله بعد از مداخله بین دو گروه درمان دارویی و غیر دارویی اختلاف آماری معنی داری مشاهده گردید (P=0.009) و میزان بهبودی در گروه درمان غیر دارویی افزایش داشت. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مدت زمان بر نتایج پژوهش حاضر، اثربخشی درمان غیر دارویی بیشتر از درمان دارویی بوده است، بنابراین توصیه می گردد، درمان غیر دارویی جهت تاثیرگذاری بر کنترل شب ادراری کودکان مبتلا، در مدت زمان بیشتر و با پیگیری های مداوم صورت گیرد.

زمینه و هدف: افراد مبتلا به بیماری های مزمن از جمله بیماران همودیالیزی ممکن است پریشانی های روانی، انزوای اجتماعی، تنهایی، درماندگی و ناامیدی را تجربه کنند که می تواند منجر به کاهش کیفیت زندگی شده و نیاز آنان به مراقبت همه جانبه به ویژه دریافت حمایت اجتماعی را افزایش دهد. این مطالعه با هدف بررسی رابطه اضطراب، افسردگی و حمایت اجتماعی ادراک شده با کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی انجام گرفت. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع توصیفی با طرح همبستگی بود که در بیمارستان سینا در تهران انجام شد. در این پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی تعداد 84 بیمار تحت همودیالیز به صورت تصادفی انتخاب شدند و به مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت، مقیاس اضطراب افسردگی بیمارستانی و پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران کلیوی (KDQOL-SF) پاسخ دادند. داده ها با کمک نرم افزار SPSS با استفاده از شاخص های آمار توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار) و آزمون های آمار استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون t برای گروه های مستقل مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تعیین کرد که کیفیت زندگی بیماران کلیوی تحت دیالیز (46.90±12.56) پایین و اضطراب (10±3.22) و افسردگی (9.53±3.25) آنان بالا است. همچنین، بین حمایت اجتماعی ادراک شده با کیفیت زندگی بیماران دیالیزی رابطه مستقیم (P<0.01، r=-0.34) و بین اضطراب (P<0.01، r=-0.51) و افسردگی (P<0.01، r=-0.54) با کیفیت زندگی آنان رابطه معکوس معنی دار وجود دارد. نتیجه گیری: افزایش حمایت اجتماعی و بالا بردن کیفیت مراقبت توسط پرستاران و خانواده هایشان و همچنین غربالگری زودهنگام اضطراب و افسردگی بیماران تحت دیالیز به منظور تدوین مداخلات لازم، می تواند به بهبود کیفیت زندگی آنان کمک نماید.

زمینه و هدف: خستگی از شایع ترین عوارض جانبی ناشی از نارسایی احتقانی قلب محسوب می شود که به صورت شکایت ناتوان کننده بیان شده و اغلب از طرف تیم درمان مورد توجه قرار نمی گیرد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط شدت خستگی با مشخصات دموگرافیک و بالینی مبتلایان به نارسایی احتقانی قلب انجام گردید. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع همبستگی است و به صورت مقطعی بر روی 93 بیمار مبتلا به نارسایی قلبی که به روش نمونه گیری در دسترس در طی 9 ماه در سال 1394 از دو مرکز بیمارستان دکتر شریعتی و مرکز تحقیقات قلب و عروق اصفهان انتخاب شدند، انجام گردید. ابزار گردآوری اطلاعات، شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و مقیاس شدت خستگی (FSS) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS، و آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و آمار تحلیلی همچون تی مستقل، اسپیرمن و آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: 64 نفر (68.8%) از بیماران مرد و 29 نفر (31.2%) زن بودند. میانگین سنی بیماران 61.26±7.39 سال بود. میانگین نمره خستگی 5.52±1.4 بود و 82.8% بیماران مبتلا به نارسایی احتقانی قلب از خستگی شدید رنج می بردند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تفاوت میانگین شدت خستگی در سطوح مختلف سطح تحصیلات بیماران و ابتلا به سایر بیماری های مزمن از نظر آماری معنی دار بودند (P=0.032 و P=0.041). نتیجه گیری: یافته ها حاکی از شدت بالای خستگی در بیماران مبتلا به نارسایی احتقانی قلب بود، بنابراین درک و شناخت صحیح علائم و نشانه های خستگی و عوامل موثر بر آن جهت مدیریت مناسب بیماران از سوی مراقبان سلامتی بایستی در اولویت های مراقبتی از این بیماران قرار گیرد.

زمینه و هدف: کار تیمی در مراقبت های سلامتی و بهداشتی یک راه سازمان دهی به فعالیت ها محسوب می شود که رویکرد گسترده ای جهت نیازهای سلامتی فراهم می سازد. با توجه به نقش کلیدی کار تیمی در مراقبت و حرفه پرستاری بررسی عوامل انگیزشی و موانع انجام آن اهمیت به سزایی دارد، لذا این مطالعه با هدف تعیین ارتباط کارتیمی با انگیزش شغلی و فشار شغلی در پرستاران انجام شد. روش بررسی: در این پژوهش مقطعی- همبستگی نمونه پژوهش 200 پرستار شاغل در بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سال 1395 بودند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده وارد پژوهش شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه 4 بخشی جمعیت شناختی، پرسشنامه کار تیمی هوگل و گموئندن، پرسشنامه انگیزش شغلی هاکمن و اولدهام و پرسشنامه فشار شغلی می باشد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری (ضریب همبستگی پیرسون، t مستقل و ANOVA و...) استفاده شد. یافته ها: یافته ها حاکی از آن است که بین کار تیمی و فشار شغلی (P<0.0001) و بین انگیزش شغلی و فشار شغلی (P<0.0009) رابطه منفی وجود دارد، هم چ نین بین کار تیمی و انگیزش شغلی نیز ارتباط مستقیم و معنی دار آماری وجود دارد (P<0.0002). نتیجه گیری: بر اساس یافته ها ارتقا و بهبود کیفیت کار بالین در گرو انجام کار تیمی است که با توجه و برنامه ریزی روی افزایش انگیزش شغلی و کاهش عوامل ایجاد فشار شغلی تسهیل می شود.