دانش کشاورزی
سال:1383 | دوره:14 | شماره:4 |تعداد مقالات:15

طی بررسی مگس های سیرفیده استان فارس در سالهای 1376تا 78، 22 گونه متعلق به 4 قبیله و 11 جنس از مگس های زیرخانواده Syrphidae جمع آوری و شناسایی شدند. حشرات کامل این گونه ها از گرده افشان های مهم درختان و گیاهان زراعی بوده و لارو آنها دشمنان طبیعی مهم شته ها، شپشک ها و سایر حشرات کوچک بدن نرم می باشند. نمونه ها با استفاده از تور حشره گیری و پرورش مراحل نابالغ جمع آوری و با توجه به خصوصیات مرفولوژیکی و دستگاه تناسلی نر شناسایی شدند. گونه های جمع آوری عبارتند از:  ، 1973 ( Ch. parmense Rond.، Chrysotoxum bacterianum  Viol. 1973، Melanostoma  Paragus tibialis(Fall. ,1817) ،E. luniger (Mg. ,1822) ، E. nuba wied., 1830، (1794) ، Eupeodes corollae F. P. quadrifasciatus Mg. ,1822. ,Scaeva dignata Rond. ,، P. bicolor (Fab. ,1794) P. compeditus Wied. ,1830 ، Sphaerophoria scripta(L. ,1758) ، S. latimaculata Brun. ,1923، S. albomaculata Macq. ,1842، 1857 Episyrphus، Syrphus vitripennis Mg. ,1822، Sph. rueppeli(Wied. ,1830) ، Sph. turkmenica Bank. ، (Ischiodon scutaris (F. , 1805) I. aegypticus (Wied. , 1830 ، balteaetus (De Geer, 1776) Dasysyrphus eggeri Sch. ,1862.، Xanthogramma maculipenne Mik. ,1887 مناطق پراکنش گونه ها و همچنین کلیدی نیز برای شناسایی جنسهای این زیرخانواده در استان فارس ارائه شده است. طبق منابع موجود گونه Ch. bacterianum Viol. , 1973 برای اولین بار از ایران گزارش می شود.

اندام حرکتی جلویی توسط سرخک بازوئی خونرسانی می شود. این سرخک ادامه سرخگ زیربغلی بوده و در محدوده باز و شاخه های مختلفی را از منشعب می سازد. این سرخگ در محدوده ساعد بنام سرخگ میانی طی مسیر نموده و خاتمه می یابد. برای بررسی سرخگها روشهای مختلفی وجود دارد، آنژیوگرافی با استفاده از مواد حاجب در روی موجود زنده و جسد را می توان از این روشها نام برد. در این بررسی، روش آنژیوگرافی بر روی جسد با استفاده از سولفات باریم و اکسید سرب به اجرا درآمد. سپس تصاویر رادیولوژی تهیه گردید. برای ردیابی عروق در روی جسد و تایید تصاویر رادیولوژی بداخل سرخگ بازوئی نمونه های تهیه شده لاتکس، ژلاتین و سیلیکون تزریق شد. نتایج حاصل از این تحقیق مشخص کرد که اولین شاخه جدا شده از سرخگ بازوئی، سرخگ چرخشی بازوئی جلویی و دومین شاخه، سرخگ بازوئی عمقی بود که این سرخگ شاخه ای به نام زند اعلائی طرفی از خود کرده که سرخگ زند اعلایی طرفی در اکثر نمونه های مورد مطالعه (بجز یک مورد) شاخه ساعدی سطحی را از خود جدا می نمود. سرخگ بعدی جدا شده، سرخگ زند اسفلی طرفی بود که با دادن شاخه مچی پشتی، در شبکه سرخگی پشتی مچی شرکت کرده و نیز در سطح کف دستی شاخه های همدهانی کننده ای بصورت مچی کف دستی داده، که بدین ترتیب در ایجاد شبکه مچی کف دستی شرکت می کرد. سرخگ دوسر بازویی در کلیه نمونه های مورد مطالعه بصورت سرخگی مستقل، کمی پایین تر از محل جداشدن سرخگ زند اسفلی طرفی جدا می شد. سرخگ عرضی ساعد، کمی بعد از جداشدن از سرخگ بازویی ضمن خون رسانی به قسمت بالایی عضلات ناحبه جلویی ساعد و نیز خونرسانی به مفصل مچ در انتها به صورت شاخه های همدمانی کننده در شبکه مچی پشتی خاتمه می یابد. آخرین شاخه سرخگ بازویی، سرخک بین استخوانی مشترک بود، که با طولی حدود 2 تا 3 سانتیمتر مشاهده شد. از این سرخگ سه شاخه سرخگی با نامهای بین استخوانی جلویی، بین استخوانی عقبی و بین استخوانی راجعه جدا می شدند. سرخگ میانی، سرخگ اصلی ناحیه ساعد بود که علاوه بر شاخه های عضلانی، شاخه زند اعلایی این شاخه را از خود جدا می کرد. سرخگ میانی با الحاق به قوس کف دستی سطحی با نام سرخگ مشترک کف دستی انگشتی شماره 3 به طرف انتهای اندام جلویی می رود. مشخص شد که در گاومیش قوس کف دستی عمقی توسط شاخه کف دستی عمقی سرخگ بین استخوانی جلویی و نیز شاخه های همدهانی کننده نازکی از سرخگ بین استخوانی عقبی حاصل می شود. همچنین قوس کف دستی سطحی توسط شاخه سطحی سرخگ زند اعلایی و شاخه سطحی کف دستی مربوط به سرخگ بین استخوانی جلویی و سرخک میانی حاصل می شود.

برای محاسبه فرسایش خاک تحقیقات زیادی صورت گرفته که یکی از مهمترین آنها استفاده از معادله جهانی فرسایش خاک (USLE) می باشد. تمام عوامل این معادله را می توان با استفاده از شرایط منطقه و نمودارها و جدولهای مربوطه تعیین نمود به جز پارامتر شاخص فرسایش زایی باران، که تابع شرایط باران های هر منطقه می باشد و بایستی برای آن محاسبه گردد. این شاخص را از تحلیل آمار باران سنجهای ثبات بدست می آورند. ولی این اطلاعات به اندازه کافی در دسترس نبوده و محاسبه از این طریق بسیار وقت گیر است. تلاشهای زیادی جهت محاسبه این شاخص با استفاده از اطلاعات بارندگی انجام شده، یکی از این راهها استفاده از مدل کولی است که از روی ارتفاع باران و مدت بارش این شاخص را محاسبه می نماید. در این تحقیق رگبارهای 19 ایستگاه باران نگار ثبات موجود در حوضه استخراج شد و بارش کلیه رگبارها از بدو تاسیس هر ایستگاه به فواصل 15 تقسیم، و شدت 15 دقیقه ای و انرژی آن، حداکثر شدت 30 دقیقه ای، انرژی کل رگبار و در نتیجه شاخص فرسایش زایی هر رگبار محاسبه گردید. در نهایت مدل کولی که براساس ارتفاع بارندگی و زمان تداوم بارش، شاخص فرسایش زایی هر رگبار را محاسبه می نماید ارزیابی گردید. مدل مزبور با میانگین ضریب R2 برابر 0.99 در کلیه ایستگاه ها در سطح یک درصد معنی دار بود و در مقایسه با سایر نقاط جهان تطابق بسیار خوبی با خصوصیات رگباری حوضه مزبور دارد. ضرایبα ، β و γ مدل به ترتیب با میانگین 0.15، 2.31، 0.83 محاسبه و انتخاب گردید، که با استفاده از عمق بارندگی بر حسب میلی متر، زمان تداوم بارش برحسب ساعت، شاخص فرسایش زایی هر رگبار منفرد را در حوضه دریاچه ارومیه بر حسب مگاژول میلی متر بر هکتار ساعت محاسبه می نماید.

آزمایشی به منظور ارزیابی عملکرد پنج نوع مکمل ویتامینی، شامل: 1- مکمل ویتامینی طبق احتیاجات پیشنهادی(1994) NRC ،  2-مکمل ویتامینی نصف احتیاجات پیشنهادی (1994) NRC، –3 مکمل ویتامینی یک و نیم برابر احتیاجات پیشنهادی (1994) NRC 4- مکمل ویتامینی دو برابر احتیاجات پیشنهادی (1994) NRC،-5  مکمل ویتامینی طبق سطح پیشنهادی شرکت پشتیبانی امور دام و همچنین سه نوع مکمل ویتامینی عمده موجود در کشور، در تغذیه نیمچه های گوشتی سویه آرین با استفاده از طرح کاملا تصادفی (CRD) ، با 480 قطعه جوجه گوشتی نر و ماده در سه تکرار و در 24 واحد آموزشی انجام گرفت. مکمل های ویتامینی مختلف بر مصرف خوراک و افزایش وزن در دوره های مختلف آزمایشی و کل دوره آزمایش اثر معنی داری نداشتند. ضریب تبدیل غذایی در دوره آغازین به طور معنی داری تحت تاثیر مکمل های ویتامینی مختلف قرار گرفت (P<0.05)، به طوری که مکمل ویتامینی نصف سطح پیشنهادی (1994) NRC نسبت به سایر مکمل های ویتامینی بیشترین ضریب تبدیل غذایی را داشت (1.79) ولی در بین سایر مکمل های ویتامینی مورد آزمایش تفاوت معنی داری مشاهده نشد. مکمل های ویتامینی مورد آزمایش بر روی صفات لاشه و درصد تلفات اثر معنی داری نداشتند. نتایج این آزمایش نشان داد که سطح پیشنهادی (1994) NRC نسبت به سایر مکمل های ویتامینی مورد آزمایش دارای بهترین عملکرد و کمترین هزینه هر کیلوگرم افزایش وزن می باشد.

طی سالهای 1378-1377 با پرورش شب پره مدیترانه ای آرد، Anagasta kuehniella بر روی چهار رژیم غذایی (آرد گندم و آرد گندم + سبوس گندم به نسبت های 25%، 50% و 75% با آرد گندم) در دو سطح رطوبتی 13.9% و8.7 و تحت شرایط آزمایشگاهی، مطالعاتی در مورد رفتارهای تغذیه ای لاروها، دو شکل جنسی در لارو های سن پنجم و شفیره ها، مراحل مختلف نشو و نمایی و عرض کپسول سر لاروها به عمل آمد. لاروهای شب پره مدیترانه ای آرد در تمام طول دوره لاروی خود با تنیدن تار، برجای گذاشتن پوسته های حاصل از تعویض جلد و فضولات خود باعث آلودگی شدید مواد غذایی می شوند و در نهایت، ماده غذایی، شکل ظرفی را که در داخل آن ریخته شده است به خود می گیرد. لاروها رفتار همنوع خواری داشته و افراد قوی تر در صورت فقدان مواد غذایی، از لاروهای ضعیف تر یا سنین پایین تر و شفیره ها تغذیه می کنند. لاروهای سن پنجم نر در سطح پشتی حلقه پنجم شکم خود دارای یک لکه قرمز رنگ هستند ولی لاروهای ماده فاقد این لکه می باشند. دو شکلی جنسی در شفیره ها نیز با استفاده از ویژگی های مرفولوژیک به سادگی قابل تشخیص است. خارج کردن شفیره ها از پیله ها و قرار دادن آن ها در روی سطح صاف باعث شد تا حدود 26% از آن ها در خروج از پوسته شفیرگی دچار مشکل شوند . طول دوره جنینی در تخم های گرفته شده از کلیه رژیم های غذایی 4 تا 5 روز طول کشید. کوتاه ترین طول دوره لاروی ( (24-37روز در رژیم غذایی مرطوب آرد گندم مشاهده گردید. با افزایش مقدار سبوس در رژیم غذایی، دوره لاروی طولانی تر شد به نحوی که در رژیم های غذایی خشک دارای 0%، 25%، 50% و 75% سبوس، دوره لاروی به ترتیب 46-30، 46-31، 54-36 و 63-42 روز و در رژیم های مرطوب دارای همان میزان سبوس به ترتیب 37-24، 38-24، 49-30 و 62-40 روز طول کشید. اختلاف در میانگین عرض کپسول سرلاروها در سنین چهارم و پنجم مشاهده شد .افزایش میزان سبوس باعث کاهش عرض کپسول سر گردید. میانگین عرض کپسول سر لاروها در رژیم های غذایی خشک نسبت به رژیم های غذایی مرطوب کمتر بود. همچنین مشخص گردید که میانگین اندازه عرض کپسول سر در لاروهای سن پنجم ماده اندکی بزرگتر از لاروهای نر می باشد.

در این پژوهش ارزیابی کیفی تناسب اراضی برای محصولات گندم، جو، یونجه، پیاز، چغندرقند و ذرت در ناحیه ای به وسعت 400 هکتار در منطقه خوشه مهربناب واقع در استان آذربایجانشرقی در عرض جغرافیایی ´20 °37 شمالی و طول جغرافیایی ´04 °46 شرقی انجام گردیده است. با مطالعه 8 پروفیل در واحدهای مختلف اراضی 1. 1، 2. 1، 1. 2 و 2. 2 در نهایت دو رده انتی سل و اینسپتی سل شناسایی و خصوصیات آنها مشخص شد. داده های اقلیمی از نزدیکترین ایستگاه هواشناسی سینوپتیک مراغه تهیه گردید. جهت ارزیابی کیفی تناسب اراضی، روشهای محدودیت ساده، تعداد و میزان محدودیت و پارامتریک انتخاب و کلاسهای تناسب اراضی برای محصولات ذکر شده معین شد. در ارزیابی کیفی تناسب اراضی با روش محدودیت ساده و تعداد و میزان محدودیت، تقریبا 60 درصد اراضی (240هکتار) دارای تناسب متوسط و (S2) و 40 درصد بقیه (160هکتار) دارای تناسب بحرانی (S3) برای گندم، جو، یونجه، پیاز، چغندرقند و ذرت بوده ولی در روش پارامتریک (استوری) تقریبا 60 درصد اراضی برای کشت گندم، جو، چغندرقند در کلاس S3 و40 درصد بقیه در کلاس نامناسب ولی قابل اصلاح N1، در ارتباط با کشت یونجه، 25 درصد اراضی در کلاس S2،35  درصد در کلاس  S3و 40 درصد بقیه در کلاس N1، برای کشت پیاز و ذرت 60درصد در کلاس S3، 21 درصد در کلاس N1 و 19درصد بقیه در کلاس نامناسب و غیر قابل اصلاح N2 قرار گرفتند. در روش پارامتریک (ریشه دوم) تقریبا 60 درصد اراضی برای کشت گندم، جو، یونجه وچغندرقند در کلاس S2 و 40درصد بقیه در کلاس S3، برای کشت پیاز، 60درصد اراضی در کلاس S2 و 21 درصد در کلاس S3 و 19 درصد بقیه در کلاس N1 و همچنین برای کشت ذرت 25 درصد اراضی در کلاس S2 و 75 درصد بقیه در کلاس S3 قرار می گیرند. بنابراین بر اساس نتایج حاصله کشت گندم، جو، یونجه و چغندرقند در اولویت اول، ذرت در اولویت دوم و پیاز در اولویت بعدی می تواند قابل توصیه باشد. مقایسه سه روش محدودیت ساده، تعداد و میزان محدودیت و پارامتریک (استوری و ریشه دوم) نشان داد که روش پارانتریک (ریشه دوم) نسبت به بقیه روشها از دقت و کارآیی بالاتری برخوردار بوده و بررسی های محلی از زارعین نیز موید این مطلب است.

تحمل به شوری در مرحله جوانی زنی بذر و مراحل اولیه رشد گیاهچه برای بقا گیاه و رشد آن در اراضی شور یا زمین هایی که استقرار گیاهان با استفاده از آب های شور انجام می گیرد، مهم است. به منظور دستیابی به ژنوتیپ های گندم نان متحمل به شوری در مرحله جوانه زنی، تعداد 38 ژنوتیپ (32 لاین امیدبخش، 3 توده بومی و 3 رقم تجارتی) در غلظت های ترکیبی املاح، صفر (شاهد)، 50، 100، 150، 200 و  250میلی مول کلریدسدیم با 7 میلی مول کلرید کلسیم در یک آزمایش فاکتوریل با طرح پایه کرت های کاملا تصادفی در سه تکرار به اجرا گذاشته شد. تیمارهای شوری روی بذور ژنوتیپ های مختلف گندم در ظروف پتری اعمال و به مدت هفت روز در دمای 25 درجه سانتی گراد در ژرمیناتور قرار داده شدند. در پایان روز هفتم درصد نهایی بذور جوانه زده، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و ساقه چه، غلظت Na+ و K+ موجود در ماده خشک گیاهی اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که شوری باعث کاهش درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و ساقه چه به ترتیب 18%، 49% ، 70%،  77%، 56% و 68% کاهش در تیمار 250 میلی مول کلرید سدیم مقدار سدیم ریشه چه و ساقه چه ژئوتیپهای مورد مطالعه به ترتیب 13.1 و 10.6 و مقدار پتاسیم 3.6 و 1.13 برابر تیمار شاهد افزایش یافته بود. ژنوتیپ های با تحمل بیشتر به شوری، دارای طول ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و ساقه چه بیشتری نسبت به ژنوتیپ های حساس بودند و مقدار سدیم انتقال یافته به اندام هوایی در ژنوتیپ های متحمل کمتر از ژنوتیپ های حساس بود. با افزایش غلظت شوری مقدار پتاسیم ریشه چه و ساقه چه در ژنوتیپ های حساس نسبت به ژنوتیپ های متحمل افزایش بیشتری نشان دادند.

طی آزمایشی در یک خاک رسی در موسسه تحقیقات برنج رشت اثرات اوره و اوره با پوشش گوگردی با سه روش سطح پاشی، پخش و مخلوط کردن با لایه سطحی و جاگذاری در عمق 8 تا 10 سانتی متری خاک بررسی گردید. هدف تعیین همزمان اثر متقابل روشهای کاربرد و نوع کود بر کاهش تلفات کود و تولید اقتصادی برنج بود. آزمایش بصورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار پیاده شد. برنج رقم نعمت در مرحله سه هفتگی به صورت سه نخ نشا در وسط هر سطل پلاستیکی نشا شد. مقدار 90 کیلوگرم نیتروژن و 54 کیلوگرم فسفر در هکتار بر اساس نتایج تجزیه خاک به واحد های آزمایشی داده شد. صفاتی نظیر عملکرد دانه، درصد پوکی شلتوک، ارتفاع بوته، شاخص برداشت، بازده کود نیتروژن و درصد بازیافت نیتروژن اندازه گیری شدند. بررسی نتایج نشان داد که کود اوره با پوشش گوگردی بطور موثری بازده کود نیتروژن، بازیافت نیتروژن و عملکرد دانه را نسبت به کود اوره معمولی افزایش می دهد. پخش و مخلوط کردن اوره با پوشش گوگردی با لایه سطحی خاک و جاگذاری آن در عمق 8 تا 10 سانتی متر، بازده کود نیتروژن، بازیافت نیتروژن و عملکرد دانه را با اختلاف معنی داری نسبت به کاربرد سطحی اوره بالا برد. جاگذاری عمقی اوره از نظر بازده کود نیتروژن، بازیافت آن و عملکرد دانه برنج با اختلاف معنی داری بهتر از سطح پاشی کود اوره بود.

سوسک چوبخوار صنوبر یکی از آفات مهم درختان تبریزیPopulus nigra L.، در آذربایجان غربی می باشد. در طی سالهای 1378 تا 1380 با استفاده از تله های چسبنده در صنوبرکاری ها، برخی از ویژگی های زیستی و رفتاری این آفت مطالعه شد و به کمک نمونه برداری های منظم دوبار در هفته در طبیعت و آزمایش معلوم گردید که در وضعیت آب و هوایی ارومیه فعالیت حشرات کامل در نیمه اول خرداد ماه آغاز می گردد و تا اواخر شهریور ماه ادامه می یابد. پراکنش جمعیت این حشره کپه ای است. حشرات کامل از فاصله بیش از300 متری به سوی درختان میزبان جلب می شوند و دارای پروازهای تند بوده، قدرت تحرک و تجسس زیادی دارند. این حشره در ساعات گرم و آفتابی روز فعالیت می کند. درختان آفتاب گیر به ویژه درخت گوشه کناری که در محل تقاطع ضلع های جنوبی و غربی قطعه صنوبرکاری قرار دارد بیشتر مورد بازدید این حشره واقع می شود و بیشترین محل بازذید در سمت آفتاب گیر تنه درخت در ارتفاع 1.5 متری از سطح زمین می باشد. حشرات کامل به تقطیر پوست درخت تبریزی حاوی پوپولین بیشتر از سایر مواد جلب کننده کشیده می شوند این حشرات به نور سفید بیشتر از سایر نورها جلب می گردند. کارایی تله نقره ای رنگ در جلب حشرات کامل بیشتر از سایر رنگ ها است. نسبت جنسی ماده به نر 1.1 می باشد. این آفت گرما دوست بوده و حشرات ماده شکاف های ریز موجود در سطح پوست سمت آفتاب گیر تنه درخت میزبان را جهت تخم گذاری انتخاب می کنند. بنابراین واریته هایی از درختان تبریزی که در سطح پوست تنه دارای شکاف های ریز زیادتری هستند بهM. picta، حساسیت بیشتری دارند.

به منظور مطالعه تنوع ژنتیکی مقاومت به تنش شوری در 20 ژنوتیپ گندم، معرفی ارقام مقاوم به آن و در نهایت استفاده از نتایج حاصل در برنامه های به نژادی، این آزمایش طراحی و به اجرا درآمد. واکنش جوانه زنی بذور ژنوتیپ ها به 5 سطح شوری ناشی از کلرورسدیم (با هدایت الکتریکی 4، 8، 12، 16، دسی زیمنس بر متر و شاهد) مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار در ظروف پتری و با رعایت اصول استاندارد ISTA انجام یافت. کلیه صفات مورد اندازه گیری به طور معنی داری تحت تاثیر تنش ناشی از نمک قرار گرفتند. بر اساس اندازه گیری 8 صفت (طول کولئوپتیل، طول ریشه چه، نسبت طول کولئوپتیل بر طول ریشه چه، سرعت جوانه زنی، میانگین تعداد روز تا پایان جوانه زنی، وزن تر و خشک مجموع کولئوپتیل و ریشه چه، و درصد جوانه زنی)، نتایج حاصل از تجزیه کلاستر و تجزیه حساسیت محیطی نشان داد که ژنوتیپ های کراس روشن، تجن، اترک، شیرودی و فلات در مقایسه با بقیه ژنوتیپ ها نسبت به تنش شوری در این مطالعه مقاوم تر بودند.

به منظور مطالعه اثر ارقام و تراکم گیاهی بر روی روند تجمع ماده خشک(DMA) ، سرعت رشد محلول (CGR)، سرعت رشد نسبی (RGR) و عملکرد دانه، آزمایشی در سال 1378 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. کرت های اصلی به شش رقم گندم بهاره) فلات، قدس، چمران، داراب 2، تجن و بک کراس روشن) و کرت های فرعی به چهار سطح تراکم  400، 450، 500 و 550 بوته در متر مربع اختصاص یافتند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر ارقام مختلف گندم برروی عملکردهای بیولوژیک و دانه در سطح احتمال یک درصد و اثر متقابل رقم × تراکم برروی عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه معنی دار نشد. نتایج تجزیه رشد بر مبنای درجه روزهای رشد (GDD) نیز نشان داد که ارقام مورد بررسی اختلاف زیادی در مقادیر DMA،CGR  و عملکرد دانه دارند. میزان DMA و CGR با افزایش درجه - روزهای رشد و تراکم های مختلف بوته افزایش یافتند. با این حال، تراکم های مقادیر DMA،CGR  و RGR در کلیه ارقام در تراکم 550 بوته در متر مربع به دست آمد. رقم قدس در این تراکم (550) حداکثر مقادیر DMA، CGR،RGR  و عملکرد های بیولوژیک و دانه را به خود اختصاص داد.

به منظور شناسایی ترکیب املاح خاکهای شور در دو منطقه از اطراف تبریز و تعیین درجه شوری، تیپ نمک ها و ارائه روش های مناسب برای اصلاح آنها نمونه خاک هایی از منطقه خواجه (شمال شرق تبریز) و منطقه ساتلی (جنوب غرب تبریز) انتخاب گردید. بررسی نمونه ها که از عمق های مختلف انتخاب شده بود با آزمایشات فیزیکی، شیمیایی و برخی آزمایشات تغذیه ای بانجام رسید. آزمایش های فیزیکی شامل تعیین بافت، ضرایب رطوبتی، تراوش پذیری و نیز اندازه گیری اوزان مخصوص ظاهری و حقیقی خاک و محاسبه درصد خلل و فرج خاک بود. آزمایش های شیمیایی شامل اندازه گیری مقادیر کاتین ها و آنیون های محلول و مشخص نمودن تیپ نمک های خاک های دو منطقه، تعیینpH  و EC و نیز گنجایش تبادل کاتیونی و مواد خنثی شونده و گچ در آنها بود. در آزمایش های تغذیه ای مقادیرNPK  و میزان کربن آلی خاک نیز اندازه گیری شدند. باستناد نتایج حاصل، مشخص گردید که خاک های منطقه خواجه اغلب شور و تیپ نمک ها در آن اغلب NaCI و Na2SO4 و بخش محدودی املاح کلسیمی و منیزیمی است. pH آنها در محدوده 7.5 الی 7.8 و ECe بین 8 تا 24 dS/m تغییر می نماید و در افق های سطحی بیشتر است. عمق آبهای زیرزمینی در این اراضی پایین و خاک کمتر تحت تاثیر املاح شور آبهای زیرزمینی واقع می شود. اصلاح خاک ها در این منطقه با دفع نمک در آنها امکان می گردد. در خاک های اراضی ساتلی علاوه بر مشگل شوری محدودیت سدیک بودن خاک نیز وجود دارد. متعاقب سدیک بودن خاک خصلت های نامطلوب فیزیکی شامل دیسپرسه شدن و کاهش نفوذپذیری خاک در این اراضی مطرح است. EC خاک این منطقه از 37 تا dS/m 52 تغییر می نماید که بر خلاف اراضی خواجه روند شوری با افزایش عمق فزونی می یابد. ESP خاک ها در این منطقه به مراتب بزرگتر از 15 و در برخی از نمونه ها به 57.4 نیز می رسد. تیپ نمک ها اغلب از نوع کربنات و بی کربنات های سدیم است که در افزایش pH خاک شدیدا تاثیر می گذارد بطوری که محدوده تغییرات pH در این خاک ها بین 9 تا 9.5 می باشد. اصلاح این خاکها فقط با دفع نمک امکان پذیر نبوده و بکارگیری مواد اصلاحی بمنظور جایگزینی یون Ca2+ به جای Na+ و نیز کاهش pH خاک با استفاده از گوگرد و یا مشتقات آن توصیه می شود.