پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1397 | دوره:4 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

مقدمه: با توجه به اهمیت دوران سالمندی و نیاز آنان به خدمات بستری در بیمارستان و در نظر گرفتن تفاوت میان کیفیت خدمات ادراک شده از منظر بیماران و کارکنان بیمارستان، پژوهش حاضر با هدف بررسی تفاوت کیفیت ادراک شده از منظر سالمندان بستری و کادر درمانی بیمارستان پرداخته است.روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، 295 نفر از سالمندان واجد شرایط بستری در بیمارستان فوق تخصصی ولیعصر و بیمارستان تخصصی امام سجاد (ع) در محدوده زمانی تیر و مرداد سال 94 و 242 نفر از کارکنان کادر درمانی بیمارستان های فوق وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسسشنامه سروکوال جمع آوری شد و با استفاده از نسخه 21 نرم افزار SPSS توسط آزمون تی گروه های مستقل تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: تفاوت معنی داری بین میانگین نمره انتظارات از کیفیت خدمات در گروه سالمندان در هر پنج بعد با میانگین نمره انتظارات از کیفیت خدمات در گروه کارکنان وجود داشت (P<0.001)، به طوری که میانگین نمره انتظارات از کیفیت خدمات در گروه سالمندان بیشتر از میانگین نمره انتظارات از کیفیت خدمات در گروه کارکنان بود. همچنین تفاوت معنی داری بین میانگین نمره ادراکات از کیفیت خدمات در گروه سالمندان در هر پنج بعد با میانگین نمره ادراکات از کیفیت خدمات در گروه کارکنان وجود داشت (P<0.001)، به عبارتی در هر پنج بعد میانگین نمرات کیفیت خدمات ادراک شده توسط سالمندان بیشتر از کارکنان بود.نتیجه گیری: سالمندان دارای سطح انتظارات بالاتری از کیفیت خدمات نسبت به کارکنان بودند و همچنین میزان ادراکات از کیفیت خدمات در سالمندان بالاتر از کارکنان بود. سنجش کیفیت خدمات بیمارستانی از منظر سالمندان می تواند به عنوان عامل مهمی جهت برنامه ریزی های آینده دولت و وزارت بهداشت، سازمان های بیمه گر، سازمان های نیروهای مسلح و ارگان ها و سازمان های مرتبط با این امر جهت ارائه خدمات بهتر و مرتبط با نیازهای این قشر از جامعه در نظر گرفته شود.

مقدمه: خودجرحی یا خودزنی در نوجوانان به رفتارهای خود آسیب رسان عمدی اشاره داره که فاقد هر گونه قصد یا نیت از پیش تعیین شده است. پژوهش حاضر جهت تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک مبتنی بر آموزش مهارت ها به خانواده و فرزند بر تکانشگری و کیفیت زندگی، در دختران دارای رفتارهای خودجرحی در شهر اهواز انجام گردید.روش کار: این مطالعه از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. ابتدا با استفاده از روش تصادفی چندمرحله ای 30 نفر از دانش آموزان دختر 17-15 ساله (مقطع متوسطه دوم) و والدین آن ها در سال تحصیلی 94-95 انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل (15 نفر در هر گروه) قرار گرفتند.دانش آموزان عضو گروه مداخله یک دوره مداخله 16 جلسه ای و والدین آن ها 8 جلسه دریافت کردند و به پرسشنامه های تکانشگری بارت (2002) و شاخص کیفیت زندگی کامینز (2002) پاسخ دادند.یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس داده ها نشان داد که مداخله رفتاردرمانی دیالکتیک مبتنی بر آموزش مهارت ها به خانواده و فرزند باعث کاهش علائم تکانشگری (F=21.83 و P£0.001) و افزایش کیفیت زندگی (F=46.58 و P£0.001) دختران گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل شده است، و نتایج درمانی 2 ماه پس از پایان دوره در گروه آزمایش حفظ شده است (P<0.01).نتیجه گیری: بر مبنای یافته های حاصل می توان گفت مداخله ی رفتاردرمانی دیالکتیک مبتنی بر آموزش مهارت ها به خانواده و فرزند در کاهش تکانشگری و ارتقای کیفیت زندگی دختران دارای رفتارهای خودجرحی موثر بود، لذا پیشنهاد می شود این رویکرد برای دانش آموزان دارای رفتارهای خودجرحی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: حدود نیمی از بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس از اختلال خواب رنج می برند. اختلال خواب با مرگ و میر و بروز علایم درد، خستگی و افسردگی این بیماران ارتباط دارد. مطالعه حاضر با تعیین اثر گیاه والرین بر کیفیت خواب بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام شد.روش کار: پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور می باشد که در زمستان سال 1395 بر روی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به بیمارستان توانبخشی رفیده شهر تهران در دو گروه 23 نفری مداخله و کنترل انجام شده است. ابزار گردآوری داده ها مشتمل بر دو پرسشنامه جمعیت شناختی و کیفیت خواب پیتزبرگ بود. به گروه مداخله گیاه نیمه خرد شده والرین در پوششی شبیه چای کیسه ای داده شد تا به مدت 21 شب (30 تا 90 دقیقه قبل از خواب) آن را مصرف کنند. در گروه کنترل نیز دارونما متشکل از آرد تفت داده شده و شکر قرمز با همان شکل و بسته بندی تحویل داده شد. نمره کیفیت خواب دو گروه قبل و بعد از مصرف والرین ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تی زوجی و تی مستقل به وسیله نرم افزار SPSS 18 صورت گرفت.یافته ها: دو گروه از نظر تمامی متغیرهای جمعیت شناختی (بجز جنسیت) با هم همسان بودند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که گیاه والرین روی تمامی ابعاد کیفیت خواب (بجز کیفیت ذهنی خواب و مصرف داروهای خواب آور) معنی دار بود (P=0.0001) و توانسته بود به ترتیب کیفیت کلی خواب را %24.6 و کیفیت ابعاد خواب را بین %9.3 تا %13.9 بهبود ببخشد. اجرای مداخله فوق در گروه مداخله با (P=0.017) معنادار گزارش گردید اما در گروه شاهد مداخله معنا دار نبود (P=0.775) و میانگین نمره کیفیت خواب کل گروه های مداخله و شاهد در پیش آزمون (P=0.116) با هم تفاوت معنی داری نداشت اما در پس آزمون تفاوت معنی داری داشتند (P=0.001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از مطالعه فوق، گیاه والرین توانسته است بر 5 بعد از 7 بعد کیفیت خواب موثر واقع گردد لذا می توان در استفاده از آن به عنوان یک درمان مکمل در بیماران دارای اختلالات خواب اندیشید.

مقدمه: میزان مرگ و میر نوزادان یکی از پارامترهای مهم در ارزیابی شاخص سلامت در جوامع می باشد. مطالعه حاضر به منظور تعیین فراوانی وعلل مرگ و میر نوزادان در بخش مراقبت های ویژه نوزادان (NICU) بیمارستان فاطمیه همدان در سال 1394 انجام شد.روش کار: این پژوهش یک مطالعه مقطعی- توصیفی گذشته نگر بود. جامعه مورد مطالعه شامل کلیه نوزادان فوت شده بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان فاطمیه در سال 1394 بودند. با مراجعه به بایگانی بیمارستان، اطلاعات مورد نیاز از پرونده های مرتبط با نوزادان فوت شده استخراج شد و با نرم افزار SPSS نسخه 19 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: در مطالعه حاضر تعداد کل نوزادان بستری شده در بخش NICU تعداد 1080 نفر بوده و تعداد 200 نفر از نوزادان فوت شده بودند که 48% (96 نفر) دختر و 52% (104 نفر) پسر بودند. بیشترین فراوانی مرگ و میر نوزادان در سن بارداری 28-32 هفته 63% (126 مورد)، با نوع زایمان سزارین %74.5 (149 مورد) بود از بین 200 نوزاد، 3.5% (7 مورد) ناهنجاری و 4% (8 مورد) عوامل خطر بارداری در مادر گزارش شد. شایع ترین علت مرگ، سندروم دیسترس تنفسی 74.5% (149 مورد) بود و 44 مورد حاصل چند قلویی بودند، بطوریکه 61.4% (27 مورد) از قل دوتایی و 38.6% (17 مورد) از قل سه تایی بودند.نتیجه گیری: با توجه به فراوانی بالای مرگ نوزادان نارس در سن کمتر از 37 هفته، باید توجه بیشتری در جهت پیشگیری از زایمان زودرس و همچنین پیشگیری از سندرم دیسترس تنفسی، آسفیکسی حول وحوش تولد در دستور کار قرار گیرد.

مقدمه: معلولیت، موجب ایجاد اختلالات جسمانی، روانشناختی و اجتماعی در افراد معلول می شود. برخی مطالعات از فعالیت ورزشی به عنوان عاملی جهت کاهش این اختلالات یاد کرده اند. لذا هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی فعالیت ورزشی بر میزان کیفیت زندگی، سلامت روانی و افسردگی معلولان می باشد.روش کار: جامعه آماری این مطالعه نیمه تجربی را کلیه معلولین جسمی_ حرکتی مرد شهر شیراز تشکیل داده اند. به دلیل محدودیت دسترسی به جامعه مورد نظر، به صورت هدفمند تعداد 69 نفر (18 نفر غیرفعال و 51 نفر فعال) که به مدت یک ماه به سازمان بهزیستی شهر شیراز مراجعه کردند، وارد مطالعه شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد کیفیت زندگی (a=0.71)، سلامت روانی (a=0.75) و افسردگی (a=0.81) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار 18 SPSS از آزمون کالموگروف- اسمیرنوف و آزمون آزمون Mann-Whitney U test استفاده شد (a=0.05).یافته ها: یافته ها نشان داد که افراد معلول فعال نسبت به افراد غیرفعال در نمره کلی سلامت روانی (P=0.001) و خرده مقیاس های علائم جسمانی (P=0.001)، اضطراب (P=0.001)، افسردگی (P=0.001)، نمره کیفیت زندگی (P=0.001)، محدودیت ایفای نقش به دلایل روانی (هیجانی) (P=0.03)، عملکرد اجتماعی (P=0.001)، محدودیت ایفای نقش به دلایل جسمانی (p=0.01) و سلامت عمومی (P=0.03) دارای وضعیت بهتری بودند.نتیجه گیری: به طور کلی یافته های این تحقیق نشان داد که فعالیت ورزشی می تواند موجب بهبود کیفیت زندگی، سلامت روانی و افسردگی افراد معلول بشود. لذا پیشنهاد می شود که انجام فعالیت ورزشی منظم، در برنامه هفتگی این قشر آسیب پذیر گنجانده شود.

مقدمه: فشار خون بالا، یکی از علل عمده ناتوانی است. ادراک بیماری، بازنمایی شناختی سازمان یافته بیمار از بیماری خود می باشد و می تواند تبعیت از درمان بیمار را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از مطالعه بررسی ارتباط بین پایبندی به رژیم درمانی با درک از بیماری در سالمندان مبتلا به فشارخون بالا بود.روش کار: این مطالعه توصیفی- تحلیلی به صورت مقطعی بر روی 325 نفر از سالمندان مبتلا به فشار خون مراجعه کننده به کانون های سلامت سالمندان شهر تهران با روش نمونه گیری تصادفی سیستمیک خوشه ای در سال 1395 انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه دموگرافیک، مقایس پایبندی به درمان موریسکی (MMAS)، پرسشنامه کوتاه تجدید نظر شده ادراک بیماری (BIPQ-r) بود. داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و ضریب رگرسیون توسط نرم افزار آماری SPSS-18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که بین ادراک بیماری و پایبندی به درمان در سالمندان مبتلا به فشار خون ارتباط معنادار و در جهت مستقیم وجود دارد (P<0.001، r=0.181) بنابراین هر چه سالمندان، درک بالاتری از بیماری پر فشاری خون داشته باشند، پایبندی به درمان بیشتری را گزارش می کنند.نتیجه گیری: درک از بیماری با پایبندی به رژیم درمانی رابطه معناداری دارد و از طریق اندازه گیری سطح درک از بیماری می توان میزان پایبندی سالمندان به رژیم درمانی را پیش بینی نمود. بنابراین تقویت ادراک بیماری به منظور افزایش تبعیت از درمان بیماران، به عنوان یک راهبرد مهم در مداخله های آموزشی ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: فشار خون بالا اولین دلیل مرگ زودرس در جهان است که منجر به سکته قلبی و مغزی و نارسایی قلبی می شود. سندرم پاهای بیقرار یکی از عواملی است که ممکن است منجر به افرایش فشار خون، بیماری های قلبی عروقی و مرگ و میر شود. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین سندرم پاهای بیقرار و فشار خون بالا می باشد.روش کار: این مطالعه مقطعی در سال 1395 روی 290 بیمار قلبی عروقی بستری در بیمارستان های شهید رجایی و شریعتی تهران انجام شد. نمونه ها به صورت در دسترس انتخاب شدند. برای بررسی سندرم پاهای بیقرار از پرسشنامه غربالگری سندرم پاهای بیقرار استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های آمار توصیفی، تی مستقل و کای اسکوئر به کمک نرم افزار SPSS نسخه 18 انجام شد. سطح معنی داری برای تمامی آزمون ها 0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: 109 مرد (%37.6) و 181 زن (%62.4) با میانگین سنی 56.1±12.3 سال در این مطالعه شرکت داشتند. %34.8 نمونه ها دارای فشار خون بالا و %27.9 دارای سندرم پاهای بیقرار بودند. بین سندرم پاهای بیقرار و فشار خون بالا ارتباط معنی داری وجود داشت به طوری که شانس فشار خون بالا در بیماران دارای سندرم پاهای بیقرار 3.6 برابر بیماران فاقد سندرم پاهای بیقرار بود (OR=3.6، با فاصله اطمینان 2.1-6.2:%95 و P=0.0001).نتیجه گیری: بین سندرم پاهای بیقرار و فشار خون بالا در بیماران قلبی ارتباط وجود دارد. به نظر می رسد بررسی سندرم پاهای بیقرار در بیماران دارای فشار خون بالا همواره باید مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: مادر شدن یک فرایند پویا، قابل یادگیری، استرس زا، فاقد هر گونه دستورالعمل و وابسته به فرهنگ و اجتماع می باشد. اگرچه تجربه مادر شدن دوران مسرت بخشی است اما گاهی اوقات می تواند همراه با مشکلات و تغییرات متعدد ناشی از مراقبت از نوزاد باشد. تولد نوزاد نارس یکی از مواردی است که مادر را در شرایط مشکل زا قرار می دهد. با به دنیا آمدن یک نوزاد نارس فرایند طبیعی نگهداری از نوزاد و نقش والدین به خصوص نقش مادر تحت تاثیر قرار می گیرد. خودکارآمدی عامل اصلی تاثیرگذار بر عملکرد صحیح و مسوولیت پذیری مادران و عامل تعیین کننده اصلی سطح عملکرد مادر است و ارتباط نزدیکی با تکامل کودک دارد. شرایط نوزاد نارس بیش از هر زمان دیگری خودکارآمدی مادر را به چالش می کشد و قضاوت های او را نسبت به خود متمایل با احساس گناه و ناکارآمدی می کند. در مطالعات کیفیت زندگی مادران نوزادان نارس نسبت به نوزادان طبیعی پایین تر گزارش شده است. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی و کیفیت زندگی در مادران دارای نوزاد پره ترم در بیمارستان کمالی شهر کرج در سال 1394 طراحی و اجرا شده است.روش کار: این مطالعه از نوع مقطعی (توصیفی- تحلیلی) با استفاده از نمونه گیری در دسترس بر روی 115 مادر دارای نوزاد پره ترم انجام شد. اطلاعات لازم با استفاده از پرسش نامه اطلاعات دموگرافیک، پرسش نامه خودکارآمدی درک شده مادران در مادری کردن (PMP S-E) و پرسش نامه کیفیت زندگی (گونه ایرانی) جمع آوری و سپس ارتباط ابعاد کیفیت زندگی با خودکارآمدی و برخی از عوامل مرتبط مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه میانگین نمره کل خود کارآمدی شرکت کنندگان 65.19±9.9 و سطح خودکارآمدی متوسط، و میانگین نمره کل کیفیت زندگی شرکت کنندگان 79.77±11.24 و در سطح متوسط بود. با افزایش نمره خود کارآمدی بطور مستقل، کیفیت زندگی نیز افزایش یافت. شاخص های سطح درآمد و میزان تحصیلات مادر به عنوان عواملی که با احتمال زیاد موجب افزایش خود کارآمدی و کیفیت زندگی شود، مورد توجه قرار گرفت.نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه مشخص شد که کیفیت زندگی بر اساس معیار خودکارآمدی قابل پیش بینی است با توجه به نتایج حاصل که بر تاثیر مستقیم خودکارآمدی بر کیفیت زندگی مادران دلالت دارد به نظر می رسد بتوان در حوزه اختیارات کادر درمانی برنامه هایی هدفمند به منظور ارتقای خودکارآمدی و کیفیت زندگی در مادران نوزادان نارس طراحی نمود.