توانمند سازی کودکان استثنایی
سال:1396 | دوره:8 | شماره:22 |تعداد مقالات:10

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: پژوهش حاضر به منظور مقایسه حمایت اجتماعی ادراک شده، اضطراب و استرس مادران کودکان کاشت حلزونی و دارای سمعک انجام شد.روش: در این پژوهش علّی مقایسه ای 60 مادر 28 تا 38 ساله شرکت کرده بودند به نحوی که آنها به سه گروه 20 نفری تقسیم شدند. گروه اول و دوم به ترتیب از مادران کودکان کاشت حلزون شده و دارای سمعک بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند؛ در حالی که گروه سوم، مادران کودکان با شنوایی طبیعی بودند و به روش تصادفی ساده انتخاب شده بودند. ابزارهای این پژوهش مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده و مقیاس تعیین افسردگی، اضطراب، استرس بود. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که حمایت اجتماعی ادراک شده در مادران کودکان دارای سمعک به طور معناداری بیشتر از مادران کودکان کاشت حلزونی بود (P<0.05). اضطراب و استرس مادران کودکان دارای سمعک به طور معناداری کمتر از مادران کودکان کاشت حلزونی بود. شرایط مادران کودکان با شنوایی طبیعی نیز نسبت به این دو گروه بهتر بود(P<0.05).نتیجه گیری: حمایت اجتماعی ادراک شده مادران کودکان با شنوایی عادی بیشتر از مادران کودکان کاشت حلزونی و دارای سمعک و همچنین اضطراب و استرس آنها کمتر بود، بنابراین در این حوزه به برنامه توانبخشی ویژهای نیاز است تا حمایت اجتماعی ادراک شده افزایش و اضطراب و استرس مادران کودکان کاشت حلزونی و دارای سمعک کاهش یابد.

هدف: هدف پژوهش حاضر، رابطه خودکارآمدی والدینی و خودبخشایشگری با تعامل مادر- کودک در مادران دارای فرزند کم توان ذهنی بود.روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه مادران دارای کودک کم توان ذهنی مراجعه کننده به موسسات نگهداری این کودکان در شهر تبریز تشکیل می‏دادند که از این تعداد 110 نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس ارزیابی مادر- کودک (رابرت، 1961)، مقیاس خودکارآمدی والدینی (دومکا و همکاران، 1996) و پرسشنامه خودبخشایشگری (ول و همکاران، 2008) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون انجام گرفت.یافته ها: نتایج نشان دادند بین پذیرندگی فرزند و خودکارآمدی والدینی و احساسات و کنش ها و باورهای خودبخشایشگری رابطه مثبت (مستقیم) و معناداری وجود دارد. همچنین بین بیش حمایتگری، سهل گیری افراطی و طرد فرزند با خودکارآمدی والدینی و خودبخشایشگری رابطه منفی (معکوس) و معناداری وجود دارد. از طرفی نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که خودکارآمدی والدینی و مولفه احساسات و کنش های خودبخشایشگری می توانند تغییرات تعامل مادر- کودک را در مادران دارای فرزند کم توان ذهنی پیش بینی کنند.نتیجه گیری: با توجه به اینکه تقویت خودکارآمدی والدینی و خودبخشایشگری منجر به افزایش تعامل مادر و کودک در فرزندان کم توان ذهنی می شود، برنامه ریزی جهت افزایش خودکارآمدی و خودبخشایشگری به مادران کودکان کم توان ذهنی می تواند منجر به افزایش تعاملات بین مادر و کودک گردد.

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش هوش هیجانی بر سلامت عمومی و عزت نفس نوجوانان فلج مغزی انجام شد.روش: پژوهش حاضر، یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را نوجوانان با فلج مغزی 16 تا 18 ساله تشکیل دادند. برای انتخاب آزمودنی ها از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد، به طوری که در این پژوهش 30 نوجوان با فلج مغزی شرکت داشتند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند و در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. به گروه آزمایش، هوش هیجانی در 12 جلسه 50 دقیقه ای آموزش داده شد ولی به گروه کنترل این نوع آموزش ارائه نشد. ابزار استفاده شده در این پژوهش پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر و پرسشنامه عزت نفس کوپر اسمیت بود. اطلاعات جمع آوری شده از طریق آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که در مرحله بعد از مداخله، میانگین نمرات سلامت عمومی و عزت نفس گروه آزمایش به طور معناداری بیشتتر از گروه کنترل بود (P<0.0001).نتیجه گیری: برنامه آموزش هوش هیجانی باعث بهبود سلامت عمومی و عزت نفس نوجوانان با فلج مغزی شد. بنابراین توجه به متغیرهایی از جمله سلامت عمومی و عزت نفس ضروری است و برنامه ریزی برای ارائه آموزش هوش هیجانی به این گروه از افراد اهمیت ویژه ای دارد.

هدف:پژوهش حاضر تعیین اثربخشی مشاوره گروهی شناختی رفتاری والدین کودکان بیش فعال مقطع ابتدایی شهرستان رامهرمز بر اختلالات رفتاری کودکانشان بود. این پژوهش آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش را والدین کودکان بیش فعال مقطع ابتدایی شهرستان رامهرمز تشکیل دادند. روش نمونه گیری هدفمند بود، بدین صورت که والدین دانش آموزان مقطع ابتدایی که از طرف مدارس به عنوان دانش آموزان مشکوک به بیش فعالی به مرکز مشاوره ارجاع داده شده بودند، دعوت شدند و بیش فعالی فرزندانشان با پرسشنامه سنجش بیش فعالی والدین کانرز سنجیده شد. از بین والدینی که فرزندانشان نمراتی با یک انحراف معیار بالاتر از میانگین در پرسشنامه کسب نمودند، 60 نفر به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. در گروه آزمایش 9 جلسه مشاوره گروهی شناختی رفتاری اجرا شد، اما گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت ننمود. پس از اتمام جلسات، بیش فعالی فرزندان هر دو گروه با پرسشنامه والدین کانرز ارزیابی شد. داده های حاصل با روش تجزیه و تحلیل کواریانس مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین گروه آزمایش و گواه پس از انجام مداخله آزمایشی در متغیر بیش فعالی و مولفه های آن تفاوت معناداری وجود دارد(p<0.001). از این رو چنانچه والدین مهارت کافی در استفاده از نگرش های این روش را داشته باشند، در موقعیت های مختلف زندگی و به ویژه در ارتباط با کودکان بیش فعال خود کمتر دچار مشکل می شوند و به تبع آن، سطح سلامت روان افراد خانواده افزایش خواهد یافت.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه ی توانمندسازی روانی- اجتماعی بر کاهش استرس والدینی و ارتقای بهزیستی روانشناختی والدین دارای کودک کم توان ذهنی انجام شد.روش: طرح این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به شیوه پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل 648 نفر از والدین دارای کودک کم توان ذهنی بود که 40نفر از آنها به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و20والدی که در هر دو مقیاس استرس والدینی و بهزیستی روانشناختی، نمره -ی کمتر از میانگین گرفته بودند غربال شده و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای در جلسات برنامه توانمندسازی روانی- اجتماعی حضور یافتند ولی گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای را دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها از پرشسنامه ی منابع و استرس فردربک و پرسشنامه ی بهزیستی روانشناختی ریف استفاده شد. یافته ها: تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد برنامه توانمندسازی روانی اجتماعی اثر معناداری بر کاهش مولفه های استرس والدینی (p=0.001) و ارتقای بهزیستی روانشناختی(p=0.001) والدین کودکان کم توان ذهنی دارد. نتیجه گیری: به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که برنامه توانمند سازی روانی– اجتماعی می تواند به عنوان مداخله ای مناسب در کاهش مشکلات روانشناختی خانواده های دارای کودک کم توان ذهنی بکار رود.