فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی
سال:1394 | دوره:8 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

مقدمه: خواب یک جنبه مهم زندگی است که بر بیشتر عملکردهای روزانه زندگی تاثیر می گذارد.هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 ساعت بی خوابی (30 ساعت بیداری) بر عوامل آمادگی جسمانی وابسته به تندرستی شامل: قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، استقامت قلبی تنفسی، انعطاف پذیری و ترکیب بدن مردان فعال دانشگاهی بود.روش شناسی: 32 مرد فعال دانشگاهی با دامنه سنی 20 تا 26 سال، قد 1.64 تا 1.90 متر، وزن 58 تا 85 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 18.9 تا 27.4 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به دو گروه بی خواب (16 نفر) و کنترل (16 نفر) تقسیم شدند. پس از انجام آزمون های آمادگی جسمانی از هر دو گروه در روز اول، آزمودنی ها سه روز استراحت کردند و از ساعت 6:00 صبح روز چهارم تا ساعت 12:00 روز بعد گروه آزمایش دوره ی بی خوابی را سپری کرد. سپس در روز پنجم تمامی آزمون های آمادگی جسمانی دوباره از دو گروه به عمل آمد. میانگین و دامنه اختلافات با استفاده از آزمون t مستقل و نرم افزار SPSS17 بررسی شد.یافته ها: 12 ساعت بی خوابی تاثیر معنی داری در کاهش استقامت عضلانی (P<0.003) آزمودنی ها داشت، در حالی که تاثیر معنی داری در قدرت عضلانی، استقامت قلبی تنفسی، انعطاف پذیری و درصد چربی آزمودنی ها نداشت (P>0.05).بحث و نتیجه گیری: 12 ساعت بی خوابی باعث کاهش اجرای بدنی آنچنانی نمی گردد. بنابراین، ورزشکاران و غیر ورزشکاران بایستی خواب کافی شبانه جهت جلوگیری از افت اجرا در فعالیت هایی که نیازمند استقامت عضلانی هستند را داشته باشند.

مقدمه: شناخت سازوکارهای پیام رسانی سلولی درگیر در فرایند هایپرتروفی عضلانی یکی از چالش های بیولوژیست های ورزشی می باشد. در این مورد عنوان شده است هدف راپاماسین در پستانداران (mTOR)" مهمترین عامل تنطیم گر این فرایند است که از طریق فسفریله کردن "پروتئین ریبوزومی 70 کیلو دالتونی S6 کیناز (p70S6K)" سنتز پروتئین را در عضله اسکلتی افزایش می دهد.هدف: هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر اجرای یک دوره تمرین مقاومتی بر بیان پروتئین های تام و فسفریله mTOR و p70s6k به عنوان تنظیم گر اصلی هایپرتروفی در عضله خم کننده طویل انگشتان پا (FHL) رت های نر سالم بود.روش شناسی: به همین منظور 12 سر رت نر اسپرادوگولی به دو گروه کنترل (n=6) و تمرین (n=6) تقسیم شدند. گروه تمرین مقاومتی طی هشت هفته و هر هفته پنج جلسه بالا رفتن از نردبان یک متری با وزنه ای آویزان به دم اجرا کردند. افزایش بار به صورت هفتگی بر اساس وزن بدن موش ها به طوری بود که در هفته اول از 30% به 200% در هفته هشتم رسید. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله FHL استخراج شد و میزان بیان پروتئین های مربوطه به روش الایزا اندازه گیری گردید و برای تحلیل آماری از روش آنوا یکطرفه استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد، اجرای تمرین مقاومتی موجب افزایش معنا دار شکل فسفریله پروتئین های mTOR و p70s6k می شود (P=0.001) (P=0.04). اما موجب افزایش معنادار محتوی پروتئینی تام mTOR و p70s6k نشد (P=0.421) (P=0.94).بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر، می توان عنوان کرد که هایپرتروفی ناشی از تمرین مقاومتی با افزایش فسفریلاسیون mTOR و p70s6k همراه است.

هدف: چاقی با بسیاری از بیماری های قلبی عروقی و متابولیکی از جمله مقاومت به انسولین مرتبط است. اخیرا نشان داده شده است که لیپوکالین 2(NGAL) به عنوان یک آدیپوکین مترشحه از بافت چربی با چاقی و مقاومت به انسولین رابطه دارد. هدف این پژوهش تعیین اثر یک دوره تمرین متناوب هوازی بر سطوح پلاسمایی NGAL، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)در زنان چاق است.روش شناسی: 18 زن چاق غیرفعال (شاخص توده بدنی £30 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی در دو گروه تجربی (9 نفر) و گروه کنترل (9 نفر) تقسیم شدند و به مدت هشت هفته در جلسات تمرین تناوبی هوازی با شدت متوسط (75-60% ضربان قلب ذخیره (HRR)، سه جلسه در هفته شرکت کردند. سطوح پلاسمایی NGAL، انسولین و در پیش آزمون (پس از 12 ساعت ناشتایی) و 48 ساعت پس از پایان تمرینات اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون آنالیز کوواریانس (ANCOVA)، تی همبسته و آزمون همبستگی پیرسون در سطح معنی داری P<0.05 انجام گرفت.یافته ها: اجرای هشت هفته تمرین تناوبی هوازی با شدت متوسط برسطوح انسولین پلاسما بین دو گروه و هم چنین مقادیر HOMA-IR تغییر معنی دار ایجاد کرد (P<0.05). اما تغییرات سطوح NGAL و گلوکز پلاسما معنی دار نبود (P<0.05). هم چنین بین سطح NGAL با مقادیر گلوکز، انسولین و HOMA-IR رابطه معنی داری دیده نشد (P<0.05).بحث و نتیجه گیری: یافته های پژوهشی نشان داد که این نوع تمرین، مقاومت به انسولین افراد را بهبود می بخشد ولی در مورد تغییرات سطوح NGAL جهت اظهار نظر قطعی به تحقیقات بیشتری نیاز است.

هدف: هدف از اجرای پژوهش، بررسی تاثیر 10 هفته تمرین اینتروال پرشدت را بر سطوح سرمی آیریزین و شاخص مقاومت انسولین (HOMA-IR) در موش های صحرایی نر بود.روش شناسی: 16 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به دو گروه کنترل (8 سر) و تمرینی (8 سر) تقسیم شدند. گروه تمرینی، تمرینات اینتروال پرشدت (یک دقیقه دوی سرعت و 2-5 دقیقه استراحت، 6-10 بار در روز، 5-6 روز در هفته، با سرعت 30-80 متر بر دقیقه) را به مدت 10 هفته، روی تردمیل اجرا کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی نمونه های خونی جمع اوری و سطوح سرمی آیریزین و انسولین به روش الایزا و سطوح گلوکز به روش گلوکز اکسیداز اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک سویه و آزمون همبستگی پیرسون در سطح معنی داری P<0.05 انجام گرفت.نتایج: اجرای 10 هفته تمرینات تناوبی پرشدت افزایش معنی دار سطوح سرمی آیریزین (P=0.004) را در پی داشت. علاوه بر این در گروه تمرین سطوح گلوکز ناشتا و HOMA-IR کاهش یافت ولی این کاهش معنادار نبود (P>0.05)؛ سطوح انسولین سرمی در گروه تمرین بیش از گروه کنترل بود ولی این مقدار نیز معنی دار نبود (P>0.05). ضمنا رابطه ی معنی داری بین سطوح سرمی آیریزین با سطوح سرمی انسولین و شاخص مقاومت انسولین مشاهده نگردید ولی رابطه ی بین سطوح سرمی آیریزین با سطوح سرمی گلوکز معنی دار بود (P=0.029).بحث و نتیجه گیری: تمرینات اینتروال پر شدت سبب افزایش سطوح آیریزینی و بهبود شاخص مقاومت انسولینی در رت های نر می شود.

هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی تحلیل زمان رسیدن به خستگی بازیکنان فوتبال مبتنی بر شیب تغییرات ضربان قلب و تغییرات لاکتات خون در آزمون فزاینده تدریجی انجام گرفت.روش شناسی: 20 بازیکن تیم فوتبال با میانگین سنی 19±1.58 سال، قد 179±6.26 سانتی متر و وزن 66±8.64 کیلوگرم که در لیگ دسته اول باشگاه های کشور حضور داشتند شرکت کنندگان این طرح پژوهشی بودند. زمان رسیدن به خستگی و تغییرات لاکتات در طول آزمون فزاینده رمپ اندازه گیری شد. ضربان قلب آزمودنی ها در تمام مراحل گرم کردن، اجرای پروتکل رمپ و سرد کردن به وسیله ضربان سنج پلار انداز ه گیری و ثبت شد و ضربان قلب آستانه و شیب تغییرات با استفاده از نرم افزار Mathematica و روش D-max برای تک تک آزمودنی ها محاسبه گردید. با اجرای آزمون کلموگروف اسمیرنف و پس از اطمینان از مهیا بودن شرایط کاربرد آزمون آماری پارامتری، ضریب همبستگی پیرسون بین متغیرهای تحقیق محاسبه گردید. کلیه مراحل آماری داده های تحقیق با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و در سطح معنی داری 0.05 انجام شد.یافته ها: بر اساس نتایج تحقیق همبستگی بین شیب تغییرات ضربان قلب با لاکتات خون r=-0.76 و با زمان رسیدن به خستگی r=-0.67 بود.بحث و نتیجه گیری: در مجموع یافته های پژوهش نشان داد، به علت روش دقیق ریاضی به کار گرفته شده در محاسبه و رسم شیب ضربان قلب به مربیان و ورزشکاران توصیه می شود از این شیب تغییرات ضربان قلب برای سنجش آمادگی ورزشکاران استفاده شود.

مقدمه: برخی تحقیقات نشان دهنده تاثیر کم خوابی بر عملکرد ورزشکاران در جنبه های مختلف می باشد. اما نتایج موجود متفاوت است و همچنین کمتر به تعامل کم خوابی با نواخت شبانه روزی توجه کمتری شده است.هدف: هدف این تحقیق بررسی اثر چهار ساعت محرومیت از خواب بر برخی عوامل مرتبط با آمادگی حرکتی دختران ورزشکار در صبح و عصر بود. روش شناسی: آزمودنی های این تحقیق شامل 23 نفر از دختران رشته تربیت بدنی با سابقه حداقل دو سال فعالیت ورزشی منظم (سن: 21.47±0.73 سال، قد: 160.4±4.82 سانتی متر، وزن: 56.26±1.07 کیلوگرم) بودند که به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. متغیرهای تحقیق طی چهار جلسه با فاصله یک هفته و پس از هشت ساعت خواب کامل و چهار ساعت کم خوابی در صبح (7-8) و عصر (18-19) اندازه گیری شدند. متغیرهایی که طی آزمون های مربوطه اندازه گیری شد، عبارت بودند از: هماهنگی عصبی - عضلانی (آزمون استیک)، زمان عکس العمل (آزمون خط کش نلسون)، تعادل (تعادل ایستا) و چابکی (آزمون اینیلویز). به منظور کنترل تاثیر یادگیری آزمودنی ها در هر جلسه به دو گروه خواب کامل و بی خوابی تقسیم شدند. در این پژوهش از روش آماری اندازه گیری مکرر با آزمون تعقیبی بن فرونی برای ارزیابی یافته ها استفاده شد. نتایج: چهار ساعت محرومیت از خواب بر زمان عکس العمل (P=0.01) و تعادل (P=0.035) دختران ورزشکار در صبح تاثیر منفی معنی داری داشت ؛ اما بر هماهنگی عصبی - عضلانی و چابکی آزمودنی ها تاثیر معنی داری نداشت (P>0.05).بحث و نتیجه گیری: محرومیت کوتاه مدت از خواب موجب کاهش زمان عکس العمل و تعادل دختران ورزشکار در صبح می شود.

هدف: غیرفعال بودن می تواند بر سلامت افراد لاغر نیز اثر معکوس بگذارد. یافته های اندکی در زمینه اثر تمرین ورزشی بر شاخص های جدید مقاومت انسولینی موجود است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین استقامتی بر شاخص های جدید مقاومت انسولینی و برخی عوامل خطرزای قلبی - متابولیکی در مردان لاغر غیرفعال بود.روش شناسی: در یک کارآزمایی نیمه تجربی، 20 مرد لاغر غیرفعال بطور تصادفی به دو گروه تمرین (10 نفر، 21.2±2.2 سال) و کنترل (10 نفر، 21.4±2.7 سال) تقسیم شدند. ویژگی های عمومی، شاخص آدیپونکتین – رسیستین (AR)، مدل ارزیابی هومئوستاز - آدیپونکتین (HOMA-AD) و شاخص مقاومت انسولینی (IRAR)، فشارخون و نیمرخ چربیقبل و پس از دوره تمرین اندازه گیری شد. تمرین استقامتی شامل دوازده هفته تمرین رکاب زدن روی چرخ کارسنج (3 جلسه تمرین در هفته، شدت 60 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره، مدت 20 تا 40 دقیقه در هر جلسه) بود. داده ها با استفاده از آزمون های t همبسته و t مستقل تجزیه وتحلیل شد. سطح معنی داری p<0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: پس از دوره تمرین، (P=0.043) HOMA-AD، (P=0.029)IRAR، فشارخون سیستولیک (P=0.022)، فشارخون دیاستولیک (P=0.038) و تری گلیسرید سرم (P=0.019) کاهش یافت، اما رسیستین سرم، AR، کلسترول تام، لیپوپروتئین با چگالی بالا و لیپوپروتئین با چگالی پایین تفاوت معنی داری نشان نداد (P>0.05).بحث و نتیجه گیری: کاهش شاخص های HOMA-AD، IRAR، فشارخون سیستولیک، فشار خون دیاستولیک و غلظت تری گلیسرید سرم به دنبال دوازده هفته تمرین استقامتی در مردان لاغر غیرفعال نشان می دهد که تمرین استقامتی از طریق بهبود مقاومت انسولینی، فشار خون و سطوح تری گلیسرید خون می تواند برای سلامت متابولیکی و قلبی - عروقی مردان لاغر غیرفعال مفید باشد.

هدف: آنزیم های ضداکسایشی و پروتئین شوک گرمایی (HSP72)-72 دو شاخص مهم در دفاع درونی بدن می باشند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر یک و 12 جلسه تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط گرم و معتدل بر سطوح سرمی گلوتاتیون پراکسیداز و HSP72 در مردان فعال (در طول هفته حداقل 8 ساعت فعالیت) بود.روش شناسی: بیست و چهار دانشجوی تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی در گروه های تمرین در محیط گرم (دمای 1±40، رطوبت 5±35)، تمرین در محیط نرمال (دمای 24، رطوبت 5±35) و کنترل به طور مساوی و همگن تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل 5 نوبت 150 ثانیه ای دویدن روی نوار گردان با شدت 85 درصد vVO2max بود که هر نوبت، با 150 ثانیه دویدن با شدت 50 درصد vVO2max به عنوان ریکاوری از هم جدا می شد. نمونه های خون پیش و پس از اولین جلسه فعالیت و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین گرفته شد و مقادیر گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) و HSP72 به روش الایزا سنجیده شد. داده ها با استفاده از آزمون های T مستقل، T وابسته و تحلیل واریانس یک سویه در سطح معناداری P<0.05 تحلیل شد.یافته ها: سطوح سرمی GPX و HSP72در هر دو گروه تمرین در محیط گرم و نرمال پس از یک و 12 جلسه تمرین تناوبی با شدت بالا نسبت به پیش آزمون افزایش معناداری داشت؛ اما تغییرات بین گروهی در دو محیط تفاوت معناداری را نشان نداد. علاوه بر این پس از 12 جلسه تمرین افزایش سطوح سرمی GPX در دو گروه تمرین در محیط گرم و نرمال نسبت به گروه کنترل معنادار بود، اما افزایش سطوح سرمی HSP72 در دو گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل معنادار نبود.بحث و نتیجه گیری: به طورکلی نتایج پژوهش نشان داد یک جلسه و یک دوره تمرین تناوبی با شدت بالا محرک GPX و HSP72بوده و اضافه کردن دمای محیطی اثری بر اندازه پاسخ و سازگاری این دو فاکتور ندارد.